doe dit niet met de orginele maar maak eerst een copie
Zelfbeheersing
Er was eens een jongen met weinig zelfbeheersing. Zijn vader gaf hem een zak spijkers en zei tegen hem dat elke keer dat hij zijn zelfbeheersing verloor, hij een spijker in de achterkant van de schutting moest slaan. De eerste dag sloeg de jongen 37 spijkers in de schutting. Over de volgende paar weken, toen hij leerde om zijn kwaadheid onder controle te krijgen, werd het aantal spijkers wat hij in de schutting sloeg geleidelijk minder. Hij zag dat het makkelijker was om de zelfbeheersing dan al die spijkers in de schutting te slaan.
Uiteindelijk,kwam de dag dat de jongen zijn zelfbeheersing niet meer verloor. Hij vertelde dit en zijn vader stelde voor dat de jongen nu voor elke dag dat hij zijn zelfbeheersing behield hij een spijker uit de schutting haalde. De dagen gingen voorbij en de jongen was eindelijk zover dat hij zijn vader kon vertellen dat alle spijkers waren verdwenen. De vader nam zijn zoon bij de hand en liep met hem naar de schutting. Hij zei;Je hebt het goed gedaan,mijn zoon, maar kijk nu eens naar al die gaten in de schutting. De schutting zal nooit meer hetzelfde zijn. Als je dingen zegt in woede, dan laten ze een litteken achter net als deze gaten. Je kunt iemand met een mes steken en het mes er weer uit trekken. Het maakt niet uit hoe vaak je zegt dat het je spijt, de wond zal er blijven. Een verbale wond is even erg als een fysieke wond. Vrienden zijn een kostbaar juweel. Ze laten je lachen en moedigen je aan om je taak te volbrengen. Ze lenen je hun oor, en ze geven woorden van lof en zullen altijd hun hart voor je open stellen. Vergeef me asjeblieft als ik ooit een gat in je schutting hebt achter gelaten
Wie is zij toch, zo mysterieus? Zo bescheiden en toch zo groot Talrijke kleuren straalde zij uit Blauw, grazig groen en vurig rood Talloze juwelen sierden haar lichaam Op haar hoofd Gouden Zon nog het meest van al s Nachts draagt ze n kroon van Zilveren Maan Gehuld in t gewaad van een waterval Armbanden van smaragd, als bomen zo groen Pronkten om haar arm, waren mooi om te zien En al droeg zij meer dan zij dragen kon Het allermooist zat bij haar binnenin
Versierd met bloemen in haar prachtige haar Wist zij eens de mooiste te zijn Tot zij werd opgemerkt door Meester Tijd Die wist dat haar schoonheid een wonder moest zijn Vele dienaren zond hij naar haar toe En zij werden kinderen van Aardes bestaan Zij gaf haar pracht aan elk kind van haar Zij namen met dank haar giften aan Alles was mooi, moeder Aarde straalde Tot dienaar Mens het anders zag
Plots dacht hij de meester te zijn En vergat moeder Aardes waardig gezag Sindsdien neemt hij de schoonheid van Aarde weg Hij neemt en neemt, maar geeft niets weer Als je nu kijkt in Aardes droom en gemoed Zie je haar schoonheid en pracht van weleer En op verborgen plaatsen diep in haar hart Hoor je haar huilen, voel je de smart Heer Tijd, waarom deed je mij dit aan ? Omdat, vrouwe Aarde, niets eeuwig blijft bestaan
Er zat een klein engeltje op mijn schouder, en zij fluisterde heel zacht. Zij fluisterde over licht en over liefde, en over de sterren in de nacht.
Zij fluisterde dat ik goed moet blijven luisteren, naar dat wat ik van binnen voel. En me niet te laten misleiden, naar dat wat me afhoud van mijn doel.
Zij fluisterde over eigenwaarde, en vooral mijzelf zijn. Me af te sluiten voor nare energieën, want die doen alleen maar pijn.
Zij fluisterde 'blijf jezelf vertrouwen', laat je innerlijke onrust verzachten. Door je gidsen, door je naasten, en vooral je innelijke krachten.
Zij fluisterde dat ik niet meer moet vechten, omdat ik zijn mag wie ik ben. Met al mijn gebreken, maar ook mijn goedheid, het leukste mens mag zijn dat ik ken.
Toen ik wakker werd met een vredevol gevoel, en aan het engeltje moest denken. Herinnerde ik mij meteen de waardevolle boodschap, die zij mij in mijn droom kwam schenken.
.gif)
