Na ons ontbijt, terwijl ik de wagen ophaal in de parking, maakt Kristien de valiezen klaar. Het is nog steeds aan het regenen. Het heeft ook de ganse nacht geregend, vergezeld van donder en bliksem. En zo vatten we de terugweg aan. We verlaten Ronda. Eerst langs rustig klimmende wegen die geleidelijk aan steiler worden. Dan rijden we echt door de bergen. Het blijft meestal regenen, soms houdt het even op en kunnen we eindelijk eens iets meer zien van de prachtige woeste natuur.We naderen de kusten van Marbella tot op minder dan 10 kilometer vooraleer de weg weer begint te dalen. Na sommige bochten kunnen we in de verte al de zee bespeuren. We blijven dan de kustlijn volgen, richting Malaga. We volgen de oude autopista, die is gratis en loopt op sommige plaatsen op nauwelijks enkele meters van de zee. Inmiddels is het gestopt met regenen. De hele kustlijn is volgebouwd, alles kriskras door elkaar, villas, hotels, appartementsblokken, winkels, restaurants, en bovendien meestal geen stranden maar steile rotsen. De Andalusische kust, het zegt ons maar weinig. We blijven wel de kustlijn volgen richting Malaga waar we zonder het eigenlijk goed te beseffen plots aan de luchthaven staan en nog beter, op de plaats aankomen waar we onze wagen weer moeten inleveren. We worden vandaar uit, met een busje naar de luchthaven gebracht. We zijn daar wel veel te vroeg. Het is amper 13h en ons vliegtuig is pas voorzien om 20h30. Maar, ondertussen is het weer gaan regenen en de stad intrekken in die regen zien we ook niet zitten. We gaan iets eten, proberen de Wifi-zone in de luchthaven en deze werkt, maar tegen betaling. Dus geen verder verslag kunnen intikken dan. De resterende tijd doden we met wat rondslenteren en verder onze boeken (uit-) lezen. Van zodra we kunnen inckecken doen we dat ook. Zo zijn we onze valiezen kwijt en kunnen we ons via een strenge controle ( alles uit de zakken, broeksriem uit,....) naar de vertrekhall waar we dan weer de rest van de tijd rondmaken met rondsnuffelen in de taxfree-zone en nog een laatste kleinigheid eten, indachtig dat we op het vliegtuig niets te eten en te drinken krijgen. Met zowat een kwartier vertraging vertrekt ons vliegtuig, richting Oostende waar we toch weer een half uurtje vroeger aankomen dan voorzien. We worden er opgewacht door Thomas. We brengen hem nog naar zijn huis en rijden dan zelf door naar Brugge. Het is dan al voorbij middernacht. Onderweg krijgen we een telefoontje van Steven. Hij is nog in zijn nieuwe huis aan het werk en vraagt of we hem kunnen komen oppikken. We doen dit ook met plezier.We inspecteren het vele werk dat er al gedaan is in onze afwezigheid, en drinken nog een pintje. We brengen ook nog eerst zijn vriendin Mieke naar haar thuis en komen dan eindelijk in ons eigen vertrouwde plekje thuis : there is no place like homeplace , maar Andalusië was echt wel de moeite waard.
