Zwitserland van 8 tot 13 juli 2007

het reisverslag geschreven door ons papa:

Van 8 tot 13 juli hebben Siemen, Annelies en ik een reisje gedaan naar de bergen van Zwitserland. Het was een low-budget reis met overnachting in een jeugdherberg of zelfs in de wagen. Doel van de reis: Siemen wou met de fiets een aantal bergpassen doen. Annelies en ik zorgden voor de assistentie. Deze tekst verhaalt onze belevenissen.

We zijn vertrokken op zondagavond 8 juli omstreeks 22u. We rijden via Brussel en Namen naar Luxemburg. Waar we kunnen ondervinden dat de benzine in Luxemburg niet veel goedkoper meer is dan in België. Daarna gaat het naar Nancy. Om de tolwegen te vermijden had ik dan een traject uitgestippeld via Lunéville en Colmar. Om in Colmar te geraken moet je wel eencolletje over (Le Bonhomme) en tevens moet je door een aantal dorpen waar de snelheid beperkt is tot 50, ja soms zelfs 30 km/u. maar het is de kortste weg en er zijn geen péages. Siemen en Annelies doen ondertussen lekker een dutje. Via Mulhouse bereiken we tenslotte Basel. Het wordt stilaan licht maar het begint meer en meer te regenen. De autostrade loopt in Basel recht door de stad. Er zijn ontelbare tunnels. Via Luzern bereiken we de omgeving van de St. Gottard. In Hospental gaan we even naar de jeugdherberg. Die is al open maar onze kamer is nog niet beschikbaar. We rijden naar een parking in de buurt waar we ons ontbijt nuttigen. Op ons moorke koken we water voor een lekkere thee of koffie. Hier begint het echte verhaal.

Dag 1: St.Gottard – Nufenen – Furka

Vanuit Hospental wil Siemen de Gottard beklimmen. Het is nog vroeg en behoorlijk koud (8°) De weg is nat van de dauw en van de lichte regenval. Ik monteer de fiets (die in de kofferruimte lag) en Siemen doet zijn fietskledij aan. Ik vraag nog even of hij echt wil vertrekken want het weer is behoorlijk slecht. Maar Siemen wil doorzetten. Voorbij het centrum van Hospental (een kleine ietwat troosteloze gemeente) is er een rondpunt. Rechtsaf gaat het richting Furka, rechtdoor ligt de Gottard te wachten. De eerste kilometers zijn behoorlijk steil. Toch gaat Siemen er met een (te) groot verzet tegenaan. Dat is rampzalig want al na enkele kilometers is Siemen uitgeput. Ondertussen daalt de temperatuur naar 6°;

Siemen zet door als hij bemerkt dat we het dorpje Mätteli passeren. We zijn dan immers bijna halfweg. Al piepend haalt onze renner de grens tussen de kantons Uri en Ticino op 1903 meter hoogte. En we komen van 1498 meter. Op een bepaald ogenblik is er een splitsing tussen de oude en de nieuwe weg naar de top. Om het meeste verkeer ter vermijden nemen we de oude weg. Deze is eigenlijk alleen nog bedoeld voor fietsers en paarden. Het is er veiliger (totaal géén verkeer) maar ook moeilijker fietsen want we rijden nu over kleine kasseitjes.

We halen vrij vlot de top op 2108 meter. En hier schijnt warempel het zonnetje. We nemen enkele foto’s om dan via de oude route naar beneden te snorren. Maar in de afdaling begint het serieus te regenen én daalt de temperatuur zienderogen. Tevens zijn er vele haarspeldbochten met duizelingwekkende afgronden. In Aviolo (1142m) halen we Siemen totaal verkleumd van de fiets. Het is zwaar aan het regenen en het is nog 2 graden. Siemen heeft ernstige ademhalingsproblemen en rilt van de kou. Verder rijden in deze omstandigheden is onmogelijk. De fiets wordt gedemonteerd en in de auto geladen.

We nemen met de auto de Nufenenpas oftewel de Passo del Novena, met zijn 2478m de hoogste Zwitserse pas voor autoverkeer. Onderweg naar de top komen we nog enkele verkleumde fietsers tegen. Boven is het O°. We bedenken dat in dergelijke omstandigheden beroepswielrenners het al lang voor bekeken zouden hebben gehouden. We nemen op de top een foto en dalen dan af naar Ulrichen. Was de klim 24km dan is de afdaling er maar 13. We flirten dan ook constant met een dalingspercentage van 10%. We komen uiteindelijk zonder kleerscheuren aan te Ulrichen in het kanton Wallis. Even komt de zon er terug door. We zetten koers naar Oberwald en Gletch. Vanaf Oberwald gaat het terug gestaag bergop. We komen in de aanloop naar Furka en Grimsel. In Gletch nemen we de afslag naar de Furka. Het kanton Wallis heeft over een periode van 40jaar verbeteringswerken uitgevoerd aan de paszijde op hun grondgebied. Het is nu een mooie en voldoende brede weg met een baanvak in elk van de 2 richtingen.

Het weer wordt echter met de minuut slechter. Opnieuw halen we 0°; Het begint te sneeuwen. Op de top ligt een behoorlijke hoeveelheid verse sneeuw. Daarenboven komt er een sterke mist opzetten. Ik twijfel even om aan de afdaling te beginnen. Maar Annelies heeft er vertrouwen in. Waarom niet afdalen? Wij dus naar beneden. Siemen heeft van de afdaling niet veel gezien. Hij is stikkapot en valt in slaap. Annelies valt van de ene verbazing in de andere. Door de mist wordt het zicht echt minimaal. We zijn ondertussen terug in het kanton Uri en daar is de weg nog niet aangepast. Op vele plekken is de weg te smal om tegenliggend verkeer toe te laten. En toch is het behoorlijk druk. Op de top van de Furka ligt de Rhonegletsjer en die lokt vele toeristen. Ook vele bussen doen dus deze pas… Veilig beneden geraken is dan ook niet simpel. Toch voel ik me hier goed in mijn vel en Annelies heeft er nog altijd vertrouwen in. Na enige bibbermomenten komen we veilig terug in Hospental. Achteraf beschouwd was dit een fantastische rit.

We doen enkele aankopen in een supermarkt te Andermatt en moeten dan te Hospental nog een goed uur wachten eer om 17u de jeugdherberg opengaat. Daar is een klein keukentje waar we zelf ons potje kunnen koken. Om dan te kunnen genieten van een verkwikkende nachtrust.

Dag 2: Furka- Grimsel- Susten – Oberalp – Lukmanier – Gottard

Siemen heeft nog steeds problemen met de ademhaling (is astmapatiënt) en het weer is barslecht. Fietsen zit er vandaag nog niet in. Hospental is volledig omgeven door bergen. We besluiten om met de auto een aantal passen te doen. Ik vraag aan Annelies of zij wil rijden. Annelies in de bergen? Ja zij kan dat! En het debuut is niet mis: de Furka langs de smalle zijde. Er is minder mist en nu zien we de afgronden die we gisteren slechts konden vermoeden. Voor Siemen is het de eerste (bewuste) kennismaking met de Furka. Annelies stuurt de auto als een volleerd chauffeur naar boven. Onderweg stappen we nog even uit bij de Rhone-gletsjer. De temperatuur ligt opnieuw rond het vriespunt.

Dan dalen we af naar Walliser Gletch. Gezien onze benzinemeter erg laag staat en gezien we veronderstelen dat er op de volgende pas weinig benzinestations zullen te vinden zijn zoeken we in de vallei naar een tankstation. Zo komen we opnieuw in Ulrichen. Met een volle tank keren we richting Grimsel. Het gaat erg steil bergop. Boven op de Grimsel is er een grote parking. Plots besef ik dat het hier is dat moemoe in 1981 niet uit de auto durfde te stappen en resoluut in het midden van de achterbank bleef zitten om zeker niet van de berg te vallen. Dat doet me wel wat.

Ondertussen neemt Siemen enkele foto’s. Hij loopt rond in een T-shirt. Blijkbaar is zijn onderkoeling voorbij. Annelies komt wegens de kou niet uit de auto. De afdaling naar Andermatt is langer dan de stijging vanuit Gletch. En Annelies stuurt vlotjes richting Andermatt. We slaan wat proviand op en doen deze naar onze thuisbasis te Hospental. Annelies heeft er dan 3 moeilijke bergpassen opzitten. Een hele prestatie!

Het is nog erg vroeg (14u) dus kiezen we voor een nieuwe rondrit. Vanuit Hospental nemen we de Oberalp. Dit gaat erg vlot. De beklimming vanuit Hospental is helemaal niet zo zwaar. Na de top komen we voor het eerst dit jaar in Graubunden, sedert jaren mijn favoriete Zwisters kanton. Graubunden is in oppervlakte het grootste kanton, maar het heeft in verhouding weinig inwoners. Er is een prachtig natuurpark (te Zernez) en er zijn vele mooie bergpassen.

Te Disentis (Muster) slagen we rechtsaf naar het Val Medel. De voertaal is hier het Retro-Romaans. Tot onze verbazing stijgt de temperatuur. We krijgen een behoorlijke 13 tot 15 graden. Op de top van de Lukmanierpas (passo del Lucomagno) is het wel even wat frisser. Maar daarna blijft de temperatuur stijgen! En in Biasca bereiken we zelfs 21° Ongelooflijk, want we kwamen van 0°. Biasca ligt in het kanton Ticino en de meteo had voor dat kanton de hoogste temperaturen voorspeld.

Na Biasca rijden we terug noordwaarts. En hier gaat om de paar kilometer ook de temperatuur met een graad naar beneden. Dan moeten we, vooraleer Hospental te bereiken, nog over de Gottard. De autostrade (en bijhorende tunnel) vinden we maar niks. De oude autoweg is veel leuker. Maar nog leuker is de nog oudere autoweg met zijn kasseitjes. De combinatie van extreem slecht weer én de oude weg maken er een hele belevenis van. Om het met de woorden van ons Annelies te zeggen: “na elke bocht dacht ik dat de weg achter ons zou afbrokkelen en in de diepte verdwijnen, zoals in een tekenfilmpje.” Op een bepaald ogenblik denken Annelies en Siemen dat we op een oude , niet meer in gebruik zijnde weg zitten. Ze vragen om rechtsomkeer te maken. Ik twijfel even: geen enkele tegenligger…, een desoluut landschap…, een weg in verval… Tot ik een gekalkte tekst zie die ik de dag voordien ook had gezien. We zijn de beklimming aan het doen die Siemen de dag ervoor met de fiets als afdaling heeft gedaan. Bij Annelies en Siemen valt hun euro pas bij het bereiken van de top. Nu pas realiseert Siemen zich wat voor een afdaling hij de dag voordien heeft gedaan. Ook Annelies en ikzelf staan versteld. Bij de afdaling hadden we Siemen steeds in de gaten gehouden en niet zozeer de weg. Ook Siemen had zoveel energie in het afdalen op zich gestoken dat hij eigenlijk niet besefte hoe gevaarlijk het wel was. Een heel merkwaardige ervaring!

Na de top rijden we met spoed richting Hospental. We moeten immers ons avondeten nog bereiden.

Dag 3 : Oberalp – Lenzerheide – Albula – Julier

We verlaten de jeugdherber van Hospental om naar Graubunden te sporen. Siemen heeft nog steeds ademhalingsproblemen. Dus vandaag opnieuw geen fietstocht. Vanaf Andermatt komen we vele fietsers tegen. Het gaat om een wedstrijd: de Zwitserse gigatlon. Het is een wedstrijd over 7 dagen met elke dag 5 verschillende sporten: lopen, biken, velo, in-line en zwemmen. Te vergelijken met triatlon maar waarschijnlijk nog veel zwaarder. En de weersomstandigheden maken het nog veel erger. Je kan de wedstrijd doen per ploeg (5 deelnemers) , per koppel of individueel. Het zwemmen is in meren of rivieren (bvb de Rijn) , het fietsen gaat over bergpassen…. Hoedje af voor wie dit kan.

Na een voorspoedige tocht bereiken we Chur, hoofdstad van Graubunden.Dan nemen we de weg naar Churwalden waar zich de grootste zomerrodelbaan ter wereld bevindt. Eerst moet je met een stoeltjeslift naar boven. Daar heeft Siemen wel een beetje schrik van. Speciaal, toch wel. Geen probleem om met 40km/u de oude Gottard af te rijden, maar wel een probleem in een stoeltjeslift? En dan de rodelbaan zelf: 3,5 km over een bochtig parcours, dikwijls meters boven de begane grond gelegen. Een fantastich gevoel, niet te evenaren met gelijk welke kermisattractie. Ik vertrek als eerste, gevolgd door Siemen en dan Annelies. Ik ga hard maar toch haalt Siemen mij in. Hij moet meerdere keren remmen om niet op mij te botsen. Na aankomst moeten we enkele minuten op Annelies wachten. Zij heeft de afdaling op haar tempo gedaan. Toch is ze zéér enthousiast. Voor iedereen die ooit in Graubunden komt is de rodelbaan van Churwalden een absolute aanrader.

We rijden door naar onze volgende etappeplaats: de jeugdherberg van Valbella- Lenzerheide. We arriveren er véél te vroeg (14u) want de receptie opent pas om 17u. Dus duiken we vanuit Lenzeheide het dal in naar Tiefencastel. Daar nemen we even de richting Davos om in het ons bekende Surava (waar Annelies ooit jaren geleden door het stapelbed zakte) de afslag naar de Albula te nemen. Vanuit Surava is de beklimming van de Albula vrij lang. Het is een weg vol afwisseling. We passeren de bergdorpjes Filisur, Stugl, Lätch, Bergün, Nuz en Preda en kruisen meermaals de bergspoorlijn van Chur naar ST. Moritz. Eerst rijden we afwisselend door weilanden en wouden. Hoe hoger hoe kaler het wordt en boven de 2000 meter liggen de hellingen bezaaid met grote rotsblokken.

Op de top geniet Siemen van een soepje, Annelies van een koffie en ik van een biertje. We lezen dat er in het hospice goedkoop kan overnacht worden. Maar we hebben nu éénmaal een afspraak in de jeugdherberg… Als we het hospice buitenkomen zitten we midden in een sneeuwstorm. Wie zei er ook alweer dat er beter weer op komst was? De afdaling is kort en nijdig. We vliegen naar La Punt. Dan gaat het rechtsaf naar St. Moritz. We stoppen niet in het ons welbekende skioord maar richten onze steven richting Maloja. Voor de pashoogte slaan we opnieuw rechtsaf naar de Julier (Passo del Guglio). Daar St. Moritz al op 1700m hoogte ligt is de klim niet zo zwaar.

Na het verplichte fotootje op de top ( in de kou) dalen we richting Tiefencastel. Da afdaling is zéér lang want Tiefencastel ligt op 836 m hoogte. En na Tiefencastel moeten we nog even de Lenzerheidepas over om Valbella te bereiken. De jeugdherberg is hypermodern en het uitzicht is knap. Maar het verblijf is de helft duurder dan te Hospental. Tevens is er geen gelegenheid om zelf te koken. Dus nemen we een avondmenu. Dat valt even tegen. Na een mini-voorgerecht krijgen we een éénpansgerecht (voor mij te weinig en bijkrijgen kan niet, terwijl Annelies er achteraf maagpijn van krijgt) en een vanillepudding met appelbeignets als dessert. We bedenken dat we in het Albula-hospice goedkoper én beter gesteld zouden zijn…

Dag 4 Julier – Albula – Davos – Prätigau

Siemen is nu hersteld van zijn inzinking. Hij kan terug fietsen. Hij heeft in zijn hoofd Julier en Albula. Mij lijkt het best om vanuit Tiefencastel de lange en zachte aanloop naar Albula te nemen om daarna, na een ommetje via St. Moritz, de julier langs de gemakkelijkste kant aan te snijden. Doch Siemen wil de Julier vanuit Tiefencastel beklimmen. Dit is echter een lange en zware beklimming. Maar het weer is beter (voor het eerst schijnt echt de zon) en Siemen heeft er zin in. In het centrum van Tiefencastel monteer ik de fiets. Er zijn wat problemen met de remmen. Na wat zoekwerk raken deze problemen opgelost. Ik wordt nog een echte mecanicien.

Vanuit Tiefencastel gaat het vlug stevig bergop. De eerste 2 km zijn aan 11%. Dat is moordend! Maar Siemen geraakt er. Een heel mooie prestatie. Daarna geeft ons plannetje waarden aan tussen 1,1 en 5,7 %. Dat moet dus best te doen zijn. Spijtig genoeg is dit niet zo. De opgegeven waarden zijn “gemiddelden” per halve kilometer. En soms zitten er stukken afdaling in, dat betekent dat de stukken bergop véél steiler zijn. Dus is de hele beklimming zwaar. Maar we volgen Siemen meter per meter. Onderweg worden we voorbij gestoken door enkele wielertoeristen, onder andere door een man in Astana-uitrusting, zeg maar een Vinokourov. Op het einde van de ronde van Frankrijk wisten we wel waarom deze man zo snel reed!

De beklimming van de Julier is vol afwisseling. En onderweg maken we ook enkele keren kennis met een eekhoorntje. Siemen heeft niet veel tijd voor de natuurpracht. Hij zwoegt zich naar boven. En hiervan hebben we talrijke foto’s. Meer naar boven zijn er prachtige haarspeldbochten. Het is een plezier om met de auto 3à4 bochten hoger te rijden en met de verrekijker naar die zwoeger achter ons te zitten kijken. Zo’n 500m voor de top zijn er al enkele gebouwen. Ten onrechte stopt Siemen hier. Als hij terug vertrekt richting werkelijke top kruipt er een wielertoerist in zijn wiel. Annelies vraagt zich af wie er eerst boven gaat zijn. Tot onze verbazing zien we Siemen alleen toekomen. Met een demarage heeft hij die wieltjeszuiger het nakijken gegeven. Hij is wel diep moeten gaan want hij kan nog amper ademhalen.

We willen hierboven even bivakkeren doch het eet- en drankhuisje lijkt ons erg ongezellig. We leggen de fiets terug in de koffer en met Annelies aan het stuur dalen we af naar St. Moritz. Siemen heeft 39km geklommen en eigenlijk is dat genoeg voor vandaag. Hij fiets wel regelmatig maar niet in de bergen. En alle begin is moeilijk. Dus doen we ook de Albula (nu in de andere richting) met de auto. Boven genieten we nog van een snackje in het gezellige hospice.

Onze vakantie zit er nu bijna op. We dalen naar Davos. Voorbij Davos rijden we door de nieuwe tunnel annex fantastische brug rondom Klosters. Maar ik veronderstel dat de aanblik vanuit Klosters nog veel mooier moet zijn. We komen in de Prätigau alwaar we besluiten om deze keer de Salginatobelbrücke niet te gaan bekijken. Siemen wordt al zeeziek van nog maar aan die weg te denken. We passeren Grüsch waar we ooit logeerden bij onze deelname aan het schaaktornooi van Davos. Kort voor de rijnkloof maken we een ommetje. Op een rustig plekje bereiden we onze spaghetti. Met wat kunst en vliegwerk slaag ik er in om 3 porties te bereiden (achter de auto, koffer open op ons kampvuurtje). En het is nog zalig lekker ook! Dan doen we een avondwandelingetje. Annelies heeft het moeilijk om een geschikte plek te vinden om aan een natuurlijke behoefte te voldoen. Voor ons is dat iets gemakkelijker.

Dan gaat het verder huiswaarts. Ik neem terug het stuur over. Bij de Duitse douane worden we even tegengehouden. De douanierster vraagt of we iets gekocht hebben in Zwitserland. Ik zeg nee en we mogen doorrijden. Oef, ik had geen goesting om de koffer leeg te maken. Boven de bagage ligt Siemen zijn fiets en daartussen gebruikt keukengerei, restjes eten, lege flesjes, …. Dat zou even een show geworden zijn.

Een groot deel van de nacht hebben we doorgebracht op een parking langs de Duitse autostrade. Ik wil van die vrijdag nog wat maken dus rijden we richting Rijn. Ik wil naar Rudesheim doch ik rij voorbij de goede afrit. Dus komen we zeker 30km noordelijker uit. Daar geraken we wel weer aan de Rijn maar er is kilometers lang géén enkele brug en we moeten aan de overkant geraken. Dus nemen we, na ontbijt aan de auto, de overzet. In Assmanshausen is er echter nog niets open. Ook de kabeltjeslift is nog dicht. Het is ook vrij fris en Annelies ziet een wandeling niet zitten. We rijden dan maar door richting Koblenz en Keulen. Onze nieuwe bestemming heet Althenar. Als we daar aankomen is het aan het gieten dat het niet mooi meer is. Dan maar naar Monchau om iets lekkers te eten. Na 3X het centrum te hebben rondgelopen besluiten we om bij een italiaan binnen te gaan. Het eten is super vettig waardoor Annelies terug maagpijn krijgt. Ook worden we danig in het zak gezet want een “stukje brood” kost 5 euro extra. Ongezien! Dan maar pijlsnel naar Niel. Daar wacht ons tegen ’s avonds een heel lekkere koude schotel.

Het was een prachtige mini-vakantie waarbij alleen het weer en de slechte ervaringen van de laatste dag een domper zette op onze vreugde. Zoiets gaan we zeker en vast nog terug doen. Misschien moet Siemen eerst maar wat gaan oefenen in de Ardennen?!?

(Geschreven door Walter Verelst (vake) om te bewaren voor het nageslacht.)

onze foto's van deze reis kan je bekijken op http://ananaske27.spaces.live.com/