Laten we het vieren! Hoe vaak roepen we dat niet?  Ik roep het redelijk vaak merk ik... Vieren dat ik een nieuwe klant hebt, vieren dat ik met vrienden ben. Vieren dat ik vrijheid voel, vieren dat we mogen leven! Onlangs besloot ik het lustrum van mijn zangschool te vieren. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik zou nu een tiental redenen kunnen bedenken waarom ik dat wilde.. maar feit is , ik heb het gedaan en wat bleek? Vieren is eigenlijk pas echt vieren als je met zijn allen viert.

Omringd door een dertigtal leerlingen , vijftien vrijwilligers en goede vrienden, mijn familie en een volle theaterzaal, voelde ik een vibe die onbeschrijfelijk was. De positieve energie, die voor iedereen in de zaal voelbaar was, tilde de leerlingen tot grotere prestaties. De zaal was gevuld met trots en enthousiasme voor elkaars kinderen. De verbinding tussen de ouders was enorm. De verbinding tussen de diverse vrijwilligers groots. Voor mij als presentator van de show was dat een enorme steun, want zonder zenuwen, in volle veiligheid en vertrouwen, kon ik de kids aankondigen en ze mijn vertrouwen overbrengen via het overdragen van de microfoon! Ze moeten dat gevoeld hebben want de meesten stonden behoorlijk stevig in de schijnwerpers.

Ik liep in de pauze de diverse ruimtes door om even te voelen en te ervaren als toeschouwer. Ik keek mee bij de mental-coaching voor de sterren,  achter de schermen (wow!) en bekeek het prachtige werk van de visagisten, die de deelnemers nog meer lieten stralen. Ook was ik onder de indruk van de vrijwilligers die enthousiast de lootjes voor de Kika loterij verkochten. Ik bezag de ouders die met elkaar proostten op hun kinderen en even buiten van het zonnetje genoten. Ik probeerde onzichtbaar mee te kijken en niet te bemoeien (wat voor mij heel, heel moeilijk is..) en genoot. Even nam ik pauze van de regelaar en control freak en kon echt bekijken wat we nu eigenlijk met elkaar neergezet hadden.

Na de optredens verzocht ik iedereen op het podium, en omringd door vrijwilligers en deelnemers, vierden we met zijn allen onder het genot van “ Happy” van Pharell Williams nog even door.

Turend tegen het felle licht van de schijnwerpers in, zag ik de zaal bewegen. Langzaam stond het publiek op en zong en klapte mee. Euforie... Een dikke cheque voor Kika en bloemen en cadeautjes voor de deelnemers. Knuffels en lieve woorden bij de uitgang..Ik ben gewoon -heel simpel- een blij mens als ik SAMEN mag vieren!

Dank jullie wel, allemaal.. Het was een echt feest en een mooie verjaardag voor Amuze!!