Het bleke, troebele brouwsel schuimde in mijn glas. De beker kantelde aan mijn mond Het koele nat prikkelde mijn tong en heelde mijn gesprongen lippen, zoals geen labello ooit zou kunnen. Minuscule gasbelletjes zetten zich vast aan mijn verhemelte, om dan zonder boe of ba verzwolgen te worden. Langzaam werd de glasbodem zichtbaar. Verdorie, had ik dan toch te diep gekeken?
Voorzichtig open ik de poort van wereldwijde kennis. Voor eventjes, houd ik me voor. Informatie en kennis allerhande stromen bit voor bit draadloos mijn brein binnen. Plots deurgeklop, etenstijd. Verdomme weer niets gedaan.
Plots. Daar was het geluid, het alomgekende geluid, al eeuwen oud. De soundtrack van levenslange slapeloze nachten, begeleid door de zware stilte van de allesomhullende duisternis. Ik stelde me al lang geen vragen meer. Lakens werden als vanzelf opengeslagen, pantoffels vonden mijn voeten, open ging de deur. Daar stond ze. Als een paard in de gang. Kolossaal. Met haar holle ogen wijd opengesperd liet ze haar kille adem vanuit haar ijle neusgaten, als scheuren in een rots, door mijn dunne pyjama gieren, slechts een lap over mijn magere, zwakke lijf. Ik kende haar. "Kom," zei ik, "we gaan slapen."
(bron: Van Dale Groot woordenboek hedendaags Nederlands)
Deze blog is dus een mengelmoes van allerlei schrijfsels. Welkom trouwens, ook al ben je hier enkel door puur toeval terecht gekomen. Waarschijnlijk wel. Anders zou je hier niet zijn. Waarom een blog maken die toch niet gelezen wordt? Ach ja; een mens moet iets doen met die digitale tekentjes op zijn scherm. Het gaat me trouwens niet echt om het gelezen worden, wel om het schrijven zelf. Zoals action painting eigenlijk. Maar veel minder spectaculair dan (en geef toe; wat is er nu boeiend aan iemand die op een toetsenbord zit te tikken?).
Er is ondertussen zowat twee jaar verstreken sinds ik deze blog heb opgestart. Na enkele heel lange pauzes heb ik weer eens het goede voornemen genomen om af en toe iets te posten. Je zal wel zien.
