 Dit ben ik, Emma. Ik heb iets meegemaakt, dat ik graag met jullie wil delen... Ik schrijf al langer verhalen, maar heb ze nooit eerder gepost. Ik durfde niet, omdat ik bang was dat jullie mijn verhalen zouden disliken. Dus daarom, wil ik graag weten wat jullie er van vinden! Bedankt, Emma.
Ik vond dat het tijd was voor een nieuwe profielfoto op facebook! Ik nam mijn gsm en trok een foto, dezelfde foto als jullie dus zien op het begin van het verhaal. Ik trok hem, maar meteen daarna ging mijn mobieltje af. Ik nam op, maar ik kende hem niet. Het was een jongen, die zei dat ik onder de deur moest gaan kijken. Ik riep mama, om te vragen of ze wou kijken maar toen bedacht ik me dat ze helemaal niet thuis was. Ik ging naar onder, met een beetje schrik. Ik keek onder de deur, maar er was niets. Plots schoof er een brief onderdoor! Ik schrok me kapot, en schreeuwde bijna. Ik wachtte even en nam de brief. Dit stond er op:
Liefste Emma,
Ik ben Jonas. Een jongen van 16,
ik heb te horen gekregen dat mijn zus
erg ziek is, en elk moment kan sterven.
Nee, ik verzin dit niet... Maar waarom ik
deze brief aan jou stuur? Ik weet
dat jij haar kan helpen. Je kent haar,
beter dan iemand anders op de hele
aarde. Maar alleen JIJ kan haar helpen,
dus kom naar het ziekenhuis, dat het dichtste
bij jou is. Kamer 101, verdiep 1.
Bedankt, om het leven van mijn zus te redden.
Ik was helemaal verward, maar besloot toch om te gaan kijken. Ik deed mijn jas aan en bond mijn veters.
Toen ik er aankwam zag ik precies de auto staan van Xena, mijn beste vriendin. Zou ze ook
zo'n brief hebben gekregen? Hmm, raar.
Ik kwam het ziekenhuis binnen en er kwam meteen een vrouw op me af. 'Hallo, gegroet. Wie wilt u bezoeken? Of kan ik u ergens anders me helpen misschien, jongedame?' vroeg ze. Ik stamelde: 'Eh, nee. Of toch wel, wie ik kom de persoon op kamer 101 bezoeken, graag.' De vrouw nam haar lijst en keek er even op. Ze zei: 'Ah, je gaat Xena bezoeken. Het gaat niet zo goed met haar, maar dat weet je waarschijnlijk al. Succes, ik hoop dat het goed afloopt voor je. Sterkte meid, ben je haar vriendin?' De tranen kwamen er al weer aan, ja hoor. Ik knikte met mijn hoofd van 'nee, dat kan niet.' Ik rende de gang door, naar de lift. Ik stapte in en werd heel ongeduldig. Ik kwam boven aan, en ging meteen op zoek naar kamer 101. Ik ging binnen en zag haar ouders huilen. Er stond een jongen bij, hij vroeg: 'Ben jij Emma? Ik ben de jongen van de brief en het telefoontje... Neem haar hand en fluister haar iets toe! Alsjeblieft, Emma!' Ik ging naar haar toe en nam haar hand. En de tranen waren er weer. 'Wat is er met haar gebeurd?' vroeg ik. Jonas zei dat ze een autoongeluk had gehad. Ze was bijna dood... Ik fluisterde haar iets toe, en ging daarna op de stoel zitten. Na een halfuur stilte, stonden plots Jonas, en Xena's ouders op. Ze hadden meteen een smile op hun gezicht en drukten op het belletje voor de verpleegsters. Ze kwamen er aan en vroegen: 'Wat is er aan de hand?' Xena's ouders antwoorden: 'Ze is wakker!'
Ik ging Xena de volgende dag weer bezoeken, ze was al veel beter. Jonas was er ook en zei: 'Bedankt, jij hebt het gedaan. Ze zou voor ons zelf nooit wakker zijn geworden. Thank you so much, Emma.'
|
