Ik had geen zin om naar school te gaan... Ik lag nog in bed en deed alsof ik ziek was. "Mama, ik voel me niet goed... Mag ik thuisblijven?" vroeg ik.
Mama fronste haar wenkbrauwen en ging op bed zitten. Ze legde haar hand op mijn voorhoofd. "Nou, ik voel niets? Heb je buikpijn of wat is er?" vroeg ze. "Ik denk dat ik... Nogal..." stamelde ik. Mama schudde met haar hoofd en zei: "Niet met den deze! Hup naar school, Elysah."
In school ging het ook al niet goed. Jonas, degene waar ik o, zo verliefd op ben kijkt de hele tijd naar me en praat over me met zijn vrienden, af en toe lachen ze eens...
Waar is Lauren? Mijn beste vriendin, die nog niet op school is, één minuut voor dat de bel gaat? Dat kan niet! Zou ze ziek zijn? Ik ging snel naar het toilet en belde haar. "Met Lauren, hallo?" zei ze. "Ja, Lauren! 't Is met Elysah, waar ben je?" vroeg ik. Maar ik hoorde niks meer, ze legde af...
Na school fietste ik onmiddellijk naar Lauren's thuis. Wat zou er zijn? Haar mama deed open. Ze zei dat Lauren niet thuis was. Ik moest het gewoon weten! Ik zei: "Sorry, maar ik ben iets vergeten op Lauren haar kamer!" Ik sprong het trapje op en ging naar boven. Haar mama stond me nog na te kijken maar dat maakte me niks uit! Ik deed de deur open en ging naar binnen. Haar Facebook stond nog aangemeld! Ze had een bericht van Janice, ... Of ze mee wou spijbelen?! En ze had 'ja' geantwoord? Dit kan niet! Ik rende de trap af en ging naar buiten, zonder iets tegen haar mama te zeggen.
Bij mijn thuis was mama druk buiten bezig. Papa was aan het koken. Raar, normaal is het andersom... Ik vroeg aan mama of we deze avond nog iets te doen hadden, anders kon ik naar Lauren gaan. "Ja, lieverd. Ik had afgesproken met Mirjam maar jij kan dan met haar dochter, Jill omgaan. Je kent haar toch nog wel?" antwoordde ze. "Jill? Moet dat echt... Ik vind haar best raar! Ik zou liever naar Lauren gaan..." zei ik. Mama zei dat het niet kon omdat ze al gezegd had dat we zouden komen.
Ik zat op mijn kamer maar plots kwam mijn broertje, Glen binnen. "Wat is er?" vroeg ik.
"Elysah, wil je mijn tekening zien?" vroeg hij. "Hoe vaak kom je dat vragen? Ik hoef jouw kribbel krabbel tekeningen niet te zien!" riep ik. Glen begon te huilen en liep naar zijn kamer. Even later ging ik zijn kamer binnen en troostte hem. "Het spijt me." zei ik. Ik ging op zijn bureau kijken en zag zijn tekeningen liggen... Wauw! Dat was echt niet kribbel krabbel!
"We gaan vertrekken naar Mirjam!" riep mama. "Waar gaat Glen naar toe!?" riep ik terug. Glen kwam aangelopen en zei: "Ik ga naar kinderopvang!" Zo oneerlijk! Ik moet mee en hij mag lekker gaan spelen bij een kinderopvang?! Wauw...
We kwamen aan en Jill stond al voor de deur, wow ze is veranderd! Het is wel al drie jaar geleden dat ik haar heb gezien maar... Ze ziet er veel volwassener uit! Hopelijk i ze ook volwassener geworden... "Hallo, kom je mee naar mijn kamer?" vroeg ze. Ik knikte ja en ging mee naar boven. "Jij mag op die computer gaan." zei ze. Oh leuk! We gaan niet met poppen spelen! Ik logde me in op Facebook en beleefde een normale avond, met lekkere barbecue.
"Hoe vond je het bij Jill?" vroeg mama toen we in de auto zaten. "Goed, goed." antwoordde ik. Ik vroeg of ze het liedje op de radio wat harder wou zetten, maar nee... Steeds het zelfde antwoord: "Nee, ik heb hoofdpijn, lieverd."
De volgende dag was Lauren wel op school. Ik rende naar haar toe en vroeg: "Waarom was je er gisteren niet? Waarom legde je de telefoon af? Heb je gespijbeld met Janice?"
O, o, rustig! Ja ik was met Janice en ik had geen zin om te praten? Goed? Laat me nou Janice zoekt me! Ik keek haar verbaasd aan en zei: "Janice? Sinds wanneer is zij een betere vriendin als mij?" "Vat het niet verkeerd op, ze is een even goede vriendin.' zei Lauren. Ik had geen zin meer om met haar te praten, ik ging weg naar Jill, die hier ook op school zit.
Jill vroeg of ik iets ging drinken met haar.. Nou oké! Lekker pech voor Lauren, zij heeft Janice! Het werd heel gezellig en ik vertelde haar ook over Lauren, dat ik opeens niet voor haar bestond en dat ze heel veranderd is. Ze antwoordde: "Dingen veranderen, mensen veranderen. Tja, je kan het niet tegenhouden!" Ik knikte en dronk mijn chocomelk op. Het voelde zo raar, zonder Lauren, iets gaan drinken. Ze ging vroeger altijd mee..
Maar dat is over...
Schrijver: Emma L.
Hopelijk vonden jullie het een leuk verhaal! Het is ook best gebaseerd op mijn leven. Ik ben 14 jaar en ik hou van schrijven! Hopelijk hebben jullie genoten.
