Toen ik thuis was, was het eten nog niet klaar. Ik kon wel ontploffen. "MAMA? HET IS AL 7 UUR HOOR!" Mama las gewoon verder in de krant, aan de keukentafel. Ik liep woedend de trap op en zette mijn laptop aan. Ik opende Facebook, ik had beloofd aan Andrea dat ik vandaag mijn profielfoto zou veranderen. Dat deed ik. Mama kwam mijn kamer binnen en vroeg: "Sarah, waarom heb je zo'n schram op je schouders?" Ik deed mijn golf weer aan en liep naar de spiegel, ik bekeek de schram, van Niels gekregen. Mama wachtte op een antwoord. "Is het eten bijna klaar?" vroeg ik snel. "Sorry, maar ik moet vanavond weg, je kan naar de frituur fietsen." Fietsen nog wel?! Mama keek op haar horloge en zei: "Ik moet door, ik spreek je later nog over die schram." Ze gaf me een zoen en ging de deur uit.

Ik fietste zo hard als ik kon naar de frituur want het was donker, koud en ik wilde niet gezien worden. Maar tevergeefs, plots kwam er een jongen van school, Adam,  voorbij en riep: "Onderweg naar de frituur? Nog niet dik genoeg!? Haha!" Ik was onderweg naar de frituur maar ik ging snel een bio-winkel binnen, hij mocht niet weten dat ik echt naar de frituur ging... Ik kocht er iets, geen idee wat. Gelukkig was hij weg en kon ik frietjes gaan halen. Toen ik in de wachtrij stond schopte iemand tegen mijn benen, een vriend van Adam, een echte pester... Hij lachte me uit. Ik liep de frituur uit, naar het kanaal, en sprong...

"Hier op de begrafenis van Sarah, wil ik zeggen dat ze een ongelooflijk goed, lief meisje was met een gouden hart. Misschien was ze wel wat struiser, maar zeker niet dik, zoals velen zeiden." begon Andrea. Adam en zijn vriend zaten ook in de kerk, want het was een viering voor school. Haar ouders zaten er ook bij, te huilen. "Waarom heeft ze toch zelfmoord gepleegd?" vroegen ze zich al huilend af. Andrea ging verder: "Ik, Andrea, weet waarom Sarah er niet meer is. Twee jongens, genaamd Adam en zijn vriend, Chris, pestten Sarah al sinds ze hier op school zit. Ze ging frietjes halen, ik zag Adam roepen op Sarah... Ik heb niets gedaan, en daar voel ik me enorm schuldig om. Het spijt me zo hard, liefste Sarah, ik hou van je, en iedereen in deze zaal houdt van je, behalve Adam en Chris, die misschien nog wel wat tegen jou te zeggen hebben." Adam en Chris werden knalrood en de ouders van Sarah keken woedend maar ook teleurgesteld, triest en geschrokken naar Adam en Chris. Er rolde een traan over de wang van mijn moeder. "Ik hou ook van jullie" xxx Sarah