|
'Helene! Ben je helemaal gek geworden?' riep mama. Ik gooide de deur dicht en nam mijn iPod. Ik stak de oortjes in mijn oren en zette de muziek luid, zodat ik mama niet meer hoorde. Plots zag ik mijn computerscherm flikkeren, dat betekent dat ik een melding heb. Ik ging naar de computer en opende de mail. Dit is wat er stond...
Hey Helene.. Jij bent ongeveer de enige persoon die ik nu nog vertrouw...
Maar ik heb er genoeg van, je wist niet van mijn problemen, maar dat weet je nu wel.
Het is allang uit met Brent, mijn mailfriend uit Engeland, Indi, haat me en mijn ouders schreeuwen voortdurend op me.
Dan pest Kiara me nog eens, ik kan het niet meer aan. Ik ben dood, ik ben onder de trein gesprongen aan het station.
Het enige wat ik nog wil zeggen is dat ik van je hou, en je de beste persoon ooit bent!
Doe mijn ouders maar de groeten! Liefs, Elien.
PS: zit er niet mee, ik bestond toch voor niemand. Hvj, Helene.
Ik rende naar buiten en sprong op mijn fiets. Ik fietste zo hard als ik kon naar het station, want het leven van Elien hing er van af. Als ik die mail net pas binnenkreeg, moest ze nu pas aan het station zijn. En dan moest er al een trein voorbij zijn gekomen... Ik hoop dat ik optijd ben! De tranen stroomden mijn wangen af, want daar stond Elien, klaar om te springen. En héél in de verte kwam een trein. Ik ging achter een bosje zitten, omdat ze rondkeek of er niemand was die haar tegen zou kunnen houden. Toen ze de andere kant op keek, en net het spoor wou opstappen, rende ik naar haar toe en trok haar met haar kap naar achter. Ze viel achterover en was flauwgevallen. Ik belde de ambulance en ze brachtten haar naar het ziekenhuis.
Ik mocht haar gaan bezoeken, en haar mama en papa waren daar ook. Ze troossten haar en ik liet hun de mail lezen. Ik mailde naar Indi, en zij had het ook al goed gemaakt.
|
