'Hoe kan je!?' riep ik en duwde Glenn van me af.
'Sorry, schat. Laten we het opnieuw proberen?' zei Glenn.
'Oh, jij denkt dus dat ik nog een relatie met je wil, nadat je vreemd bent gegaan? Hallo!' riep ik.
Ondertussen was zowat heel de school erbij komen staan.
Ik keek hem woedend aan, en wandelde naar de fietsenstalling.
Ik zakte door mijn knieën en begon te huilen.
Plots stond er iemand voor me, iemand van het secretariaat. Oh help!
Ik veegde mijn tranen weg en keek naar haar hoofd.
'Lexi, was je naam toch hé?' vroeg de vrouw lachend.
'Uhm, ja.' zei ik terwijl ik een beetje probeerde te lachen.
Ze stelde voor om naar het secretariaat te gaan, en met haar te praten.
Ik zei dat het niet belangerijk was, maar ik moest mee.
'Zo, vertel het eens meid. We zijn er om je te helpen!' vroeg de vrouw.
'Nou, mijn vriendje is vreemdgegaan. Ik heb ruzie met hem, ik heb zoveel liefdesverdriet!
Ik hield écht van 'm. Hij deed altijd zo lief, ik kan me geen beter lief voorstellen.' zei ik.
Ze zei dat ik gewoon daar moest blijven wachten...
Even later kwam Glenn binnen gelopen.
Ik dacht van 'Oh nee!'
Maar ja, ...
Ik keek hem niet eens aan. Hoe zou ik dat kunnen?
De vrouw ging weg, me moesten het uitpraten. Over vijf minuten was ze terug.
Het ware heel ongemakkelijke, stille 5 minuten.
De vrouw kwam binnen, net toen Glenn iets wou zeggen.
Ze vroeg of we het uitgepraat hadden, we knikten allebei maar 'ja'.
Ookal was het niet zo, we mochten tenminste weggaan.
Ik fietste naar huis, en moest naast Glenn's huis door.
Ik was nieuwsgierig wat hij ging zeggen... Ach, dat komt wel.
Heb nog steeds een rotgevoel...
Hij kwam net buiten en riep 'Lexi!'.
Ik keek snel weg en raasde ervan door.
Geen zin om hem te spreken hoor!
's Avonds ging de deurbel.
Ik ging opendoen, raad eens? Het was Glenn.
Hij kwam zijn excuses aanbieden enzo.
We werden terug vrienden, maar geen liefjes.
EINDE
|