Natuurlijk
is het makkelijk mezelf te verschuilen achter de zonden van dat dooie
mens. Het is eenvoudiger om haar de dingen te verwijten die
-hoewel ze waar zijn- toch nog een verdediging van haar kant zouden
verdienen. Maar daar hou ik niet langer rekening mee, dat heb ik veel
te lang gedaan. En ik niet alleen, het is een verwijt dat mijn
gehele familie treft. Het beschermen van Tiny hebben we jarenlang
meegezeuld, alsof de mantel der liefde plotseling een ton woog. En
daar hebben we allemaal aan bijgedragen, haar hele leven lang hebben
we al haar woedende escapades geslikt al was het zoete koek. We
hebben haar laten begaan, altijd. Er kwam niet meer dan schamel
gepiep uit onze keelgaten, onze vorm van protest. Om het te doen
lijken alsof we het 'tenminste hadden geprobeerd' maar we waren er
niet ingeslaagd om een stok te steken tussen de spaken van haar
verwijtende wiel. De molen die maar bleef draaien, zonder ooit een
pauze te nemen. En ook ik heb eraan bijgedragen, ik heb meegewerkt
aan de mallemolen die zij was. Meermaals heb ik me laten verleiden om
te gokken op haar tafel, mijn geld en alle kansen op beterschap
steeds opnieuw vergooid. Omdat ik haar -net als ieder ander- liet
begaan. En zo voedden we het beest dat Tiny kon zijn, we hadden haar
kunnen stoppen. Kunnen doen sterven van de honger. Maar wij waren
niet in staat om een ander mens te zien lijden, dat was een gave die
alleen haar gegeven werd. Het enige dat wij met z'n allen deden, was
haar steeds opnieuw vergeven. Misschien was het leefbaarder geweest,
als iemand van ons was opgestaan tegen de oneer die zij ons aandeed.
Misschien hadden we haar kunnen stoppen, kunnen doen inzien dat
ook zij schuldig was.
Dat
niet de hele wereld draaide om haar het leven zuur te maken, maar dat
ze er wel voor zorgde dat ons voortbestaan werd bemoeilijkt door haar
constante gebakkelei. Doch zullen we daar nooit meer achterkomen,
we zullen het nooit weten. Want nu is het voorbij, dit was het
laatste hoofdstuk over Tiny. Vanaf nu heeft zij geen aandeel meer
in het leven dat ik van nu af aan van plan ben om te lijden. Het is
goed geweest, c'est fini. Echt.
