Hoe ijverig of hoe lang je ook Aikido traint, je staat voor een onvermijdelijk feit: onze leeftijd, onze menselijke mortaliteit en afnemende mentale en fysieke vaardigheden. Vooruitgang in techniek stopt, letsels nemen toe, kansen worden niet meer gegrepen. Leeftijd stelt harde grenzen aan hoe ver verfijning ons kan brengen. Geen spierkracht meer, maar de kracht die ontstaat door de natuurlijke menselijke houding en beweging. We kunnen deze beperking accepteren en het beste ervan maken. Aikido is niet enkel fysiek. Ergens op onze Aikido-reis kunnen we het pad betreden dat zo oud is als het leven zelf. Een persoonlijk pad dat wordt bepaald door een perspectiefverandering waarin we onze krijgskunststudie definiëren als de studie van instinctieve, natuurlijke reflexen en reacties, weg van regels en ideeën over hoe we onze aanvallers kunnen beheersen, om inzichten in het grootste potentieel in Budo te bereiken. We gebruiken hierbij de kracht die ons door de natuur is gegeven: ademen en bewegen met Aikido-kracht, een kracht die een manifestatie is van positieve levenshouding, een kalme geest in een rustig lichaam, doch gedreven door alertheid. Laat elke aangeleerde techniek, elke beweging, zichzelf kiezen en uitvoeren met behoud van dynamische aanvalsafstand, snelheid en kracht.

Alle Aikido-bewegingen zijn als water, maar als onze geest de perceptie van de beweging probeert te beheersen, als we te lang nadenken over welke techniek we zouden toepassen, wordt het waterprincipe ijs, stijf en broos. Deze proprioceptie (*) is nauw verbonden met het ontwikkelde spiergeheugen van jaren training dat ons het vermogen geeft om nauwkeurig met onze omgeving om te gaan. Pas nadat de techniek vanuit onszelf spontaan is verschenen, herkennen we de beweging.

Wij doen geen Aikido, wij zijn Aikido.

(*) de wetenschappelijke bewegingsleer van neuromotorische sensoren en biologische kinesthetica van de spieren.