In de dojo zijn we allemaal gelijk, naast elkaar zittend in een rij. Geen onderscheidende kleuren, geen vormen, geen texturen. Alleen het zwart en wit, tijdens de oefening kort mengend en dansend, maar altijd weer terugkomend. Zo verschillend van elkaar buiten de deuren van de dojo, zo gelijkend eerlijk groeien Aikidoka's, als een logische vooruitgang, naar elkaar toe binnen de muren van de dojo. Deze bipolaire uniformiteit is in zekere zin schijnbaar, want er zijn in die kleine momenten van vreugde en soms frustratie, verschillen die we zien, over de persoonlijke reis over het pad die Aikidoka's verkennen op hun gepassioneerde Aikido-reis. De uitvoering van iemands Aikidotechnieken toont iets over de manier waarop iemands persoonlijkheid door zijn training naar buiten komt - hoe een draai van het lichaam, een kanteling van de schouders iets kan vertellen over hoe iemand de uitdaging en de druk benaderd, hoe ze zich aanpassen en hoe ze daarmee omgaan. Op de tatami's kunnen ze eerlijk zijn in hun motivatie en expressie. En in deze eerlijkheid kunnen ze de meest ware en meest kwetsbare delen van zichzelf blootleggen en toch hun serene integriteit handhaven, omdat mensen uiteindelijk in de Aikidotechnieken de diepte van het leven voor zichzelf kunnen zien. Dat is tenslotte wat Aikidoka's ervaren zodra ze echt beginnen te zien als ze zich overgeven aan iets dat groter dan henzelf, zo helder geschilderd als op het witte en zwarte canvas: Aikido als kunst van de vrede, voor zichzelf.