"Een echte krijger is altijd bewapend met
drie dingen: het stralende zwaard van vredelievendheid; de spiegel van moed,
wijsheid en vriendschap; en het kostbare juweel van verlichting. Aikido is het
principe van niet-weerstand. Aikido is onoverwinnelijk omdat het met niets
strijdt." (Morihei Ueshiba)
Het idee van een
kaartspel is oorlog: wreed, verwoestend en meedogenloos. Een
samoerai heeft de plicht om zich meester te maken van minstens twee kunsten die
geschikt zijn voor zijn status: krijgskunst en literaire kunst, om zo de geest
van de samoerai te vormen, met aandacht voor de manier van sterven wanneer het
moment komt. De samoerai doet deze dingen door middel van de ware geest van
krijgsstrategie: dat je op elk moment traint en aandachtig bent, ook in karuta.
Karuta is een traditioneel Japans
kaartspel uit de 16e eeuw en vaak wordt gespeeld tijdens het Japanse
nieuwjaar. Het woord karuta komt uit het Portugees en is deels een literair
geheugenspel en deels een strijd om de reactiesnelheid. Het traditionele spel
is gebaseerd op een boek met waka-gedichten (de Ogura Hyakunin Isshu), dat werd
samengesteld in de dertiende eeuw en bestaat uit honderd gedichten van honderd
dichters.
Er zijn enkele
overeenkomsten met vechtsporten. Karuta heeft gelederen en voor formele
toernooien dragen de spelers een kimono en hakama.
En je hebt heel snelle
reflexen nodig. Het basisidee van het
karuta-spel is om snel te kunnen bepalen welke kaart uit een reeks kaarten
nodig is om een gedicht of haiku af te maken en vervolgens de kaart te pakken
voordat deze door een tegenstander wordt gepakt. Het kaartspel kan gecombineerd
zijn met een hiragana-lettergreep (een van de drie schrifttypen die samen het
Japans schrift vormen) en wezens uit de Japanse mythologie (in feite
betekent obake karuta spookkaarten of monsterkaarten). Succes vereist dus kennis
van de Japanse mythologie, folklore en haiku. De speler die aan het einde van
het spel de meeste kaarten heeft verzameld, wint.
(Foto https://www.flickr.com/photos/reartcycle/)
|