|
Gedachten sterven als bloesems, zonder
spijt.
Zo weinig tijd voor een zoektocht naar
ons eigen ik.
Wat is het zwaarst? Zeezand of
verdriet?
Wat is het kortst? Vandaag of morgen?
Wat is het diepst? De oceaan of de
waarheid?
Wat is het broost? Lentebloesem of
jeugd?
Wat is het dat onze dromen bouwt en doet
vervliegen.
Wie heeft Aikido gezien? Jij noch ik.
Maar wanneer de bladeren bewegen, wanneer
de bomen hun hoofden buigen,
geroerd door de wind, weet dat hij
bestaat: de Aikidoka.
Percepties verspreidend op het pad van
de harmonie.
Aikido, het woord dat nooit kwaad doet.
Iets dat het hart koestert, een
lotsbestemming geënt op passie en empathie.
Aikido, een levenskeuze.
Voor een betere wereld.
|
