Sommige jonge Japanse vrouwen waren zulke getalenteerde strijders dat ze zij aan zij met de mannen op oorlogspad gingen, de onna-bugeisha. Hierbij één van hun indrukwekkende maar tragische verhaal, vermoeid door avonturen, oorlogen en veroveringen in het zestiende eeuwse Japan. Om even stil bij te staan.

Gedachten echoën huilend over winterse velden. Eeuwig schermerdonker, een laatste zuchtje wind verdwijnt over schaduwrijke bossen. Verdwenen zijn de aromatische geur van bloesems. Aanschouw de naamloze berg, gewikkeld in de mist. Overvallen door duisternis, zit ik tegen een boom. Enkel de bladerloze takken van een anonieme boom herbergen mij vanavond. Dit is het laatste uur, mijn leven dat niet gebloeid heeft tot dit trieste einde. Elke overwinning was maar een dauwdruppel in deze vluchtige wereld. Eindelijk kan ik rouwen over het verlies van vele levens, zij die niet meer zijn. Uiteindelijk delen we hetzelfde lot. Mijn naam zal verdwijnen in de wolken van de eeuwigheid. De ijzige nacht komt, mijn ademhaling wordt oppervlakkig. Wanneer de ochtendklokken zullen luiden, zal ik deze droomwereld verlaten hebben en zal mijn lichaam aan de aarde worden teruggeven, verlicht van mijn samoerai ziel. Als het leven goed is, is de dood ook goed.
“Umarete wa, shinuru hazu nari, sore naraba"