Aikido

Na de Tweede Wereldoorlog was het onvermijdelijk om de Hombu Dojo te Tokio te laten overleven, dat de zoon van Morihei, Kisshomaru Ueshiba, de leiding in 1948 overnam. Hij haalde bijna alle theologische en religieuze principes van o.a. het budo-shintoïsme van zijn vader weg en introduceerde een meer technische Aikido. Er moet opgemerkt worden dat deze beslissing vermoedelijk tot (niet gedocumenteerde) intra familiale spanningen heeft geleid. De technische Aikido-technieken werden meer en meer belangrijker, waarbij O'Sensei zich vanaf 1948 terugtrok in zijn geboorteplaats Iwama (zo'n 100 km ten noordoosten van Tokio).
Tot 1961 gaf hij nog halftijds gasshuku (seminaries) in Tokio, maar uiteindelijk verhuisde de "ontgoochelende" Morihei in 1965 definitief terug naar Iwama. De huidige generatie van Aikido-leraren (Yamada; Saotome; Tamura; Tohei) ze zijn allemaal studenten van Kisshomaru Ueshiba te Hombu dojo. Ze gingen zelden naar Iwama en creëerden langzaam zo hun "eigen technische" Aikido-stijl. O'Sensei experimenteerde en transformeerde tussen 1945 en 1965 zijn Aikidotechnieken te Iwama voortdurend verder, totdat hij voelde dat ze de geest van Aiki correct belichaamden. Hierbij speelde de natuur(goden) een belangrijke inspiratiebron voor zijn unieke spontane schittering voor zijn verfijningen (o.a. nana kyo). Af en toe reisde Morihei nog naar Tokio om hierover te onderwijzen, maar hij was er uiteindelijk niet echt meer "welkom" omdat hij vaak kritiek uitte op de onderwezen technieken (omdat deze vaak meer en meer afweken van de "esoterische" Aiki-principes). Er was een duidelijk verschil ontstaan in wat O'Sensei op deze verschillende plaatsen onderwees: in een notendop: de technische methode moet gedragen worden door interne training (Kokyu ryoku) die overgaat in persoonlijke ontwikkeling en verfijning die een potentiële maatschappelijke transformatie aandrijft. Lichamelijk en spirituele systemen zijn daadwerkelijk verbonden en onafscheidelijk van elkaar.