Dompel je even onder in dit creatieve, universele spirituele poëzie over een Aikidoka, voor een ontologische reflectie

Een rusteloze obscure ziel, vol erfenis van intolerantie en waanzin, duikt op
Armen stijgen op, net als twee vleugels aan het firmament
Onverwachte bewegingen, als een vlinder uit zijn cocon
Zijn handen slaan melancholisch, demonisch toe
Grafschriften vol met nachtmerries bieden zich aan
De muur van veiligheid van het slachtoffer kraakt, de dorst naar deze ziel is groot
In een enkele hartklopping wordt het slachtoffer als water, vormloos
In zijn vlees worden het vruchtbaar werk, jaren van passie en ontgoocheling gefilterd door de zenuwen
De aanvaller voelt de nuances van het slachtoffers’ silhouet, voelt de complexiteit van zijn wezen, een verbijsterende, onwrikbare vloeiende beweging
Samen dansen ze een onzichtbare kosmische dans, opgesloten in een driehoek
Geen kracht in de buurt, een zee van aanhoudende afwezigheid
De aanvaller is verward, verontrustend, bevend, twijfelend, zwemmend in de leegte, zijn extravagante agressie, verdwijnend als dauwdruppels bij zonsopgang
Het slachtoffer, een ondefinieerbare essentie in de vergetelheid in een droomwereld, een uniek iemand die door de stilte van de nacht glijdt, zwevend in de kristallijne mist
Laat me eindelijk de echte naam van het slachtoffer schreeuwen: Aikidoka