Kracht helemaal verdwenen, verlammend, bezwijkend,
Geest vol echos, vol van duisternis, in de symfonie van vergetelheid,
De perfecte uitvoering door sensei werd een vage herinnering,
De aanraking van de koude tatami, bevriezend tot het einde van de tijden,
Duisternis, het lichaam sterft in de onvoorstelbare uitgestrektheid van de dojo.
De handen volgen het ritme van de andere,
Bewegingen vallen terug op de melodie van harmonie,
De climax van de uitvoering drijft als een droom tussen de wolken,
Kokyo stroomt mee met de passie, de aderen verlichtend,
De zintuigen worden nieuw leven ingeblazen, schoonheid ontstaat,
De Ikkyo uitvoering voldeed aan de eisen.
De Aikidoka roepend: Sensei, toon mij Nikyo!
