Tijdens de “Middeleeuwse” strijd verzamelden de samoerai-krijgers de hoofden van hun tegenstanders als trofeeën, die naar het basiskamp werd gestuurd voor registratie. De naam van de overwinnaar, zijn gebruikte wapen en de naam van het hoofd werden vastgelegd. Het hoofd werd gereinigd, geprepareerd en geparfumeerd door speciaal opgeleide vrouwen. Als een samoerai het te "druk" had om het hoofd voor registratie zelf af te hakken of zijn assistenten het slagveld al met andere hoofden hadden verlaten, was het ook acceptabel om de bovenlip en neus af te snijden. Daarna, nadat het gevecht was beëindigd en nadat de stukken waren herenigd met het hoofd, kon het hoofd op de juiste manier worden afgesneden.
Ongeloofwaardig? De esthetisering van Samoerai-krijgers en hun geweld was geen propaganda noch het resultaat van hegemonische krachten, maar realiteit. Doch, in plaats van te focussen op deze “grafische voorstelling” van premoderne Japanse onthoofdings-oorlogspraktijken, is het belangrijk om die voorstellingen te zien als een “vereenvoudigde” versie van de sociale complexiteit van de soms collectieve ongeremde gewelduitbarstingen in Middeleeuws Japan, omdat het een manier was - en vaak de enige manier van reflectie - om “logische” orde te scheppen uit de chaos die er toen heerste, als een moreel kompas. De krijgerselite fungeerde als geschikte “agenten” van gecontroleerd geweld en de geschiedenis heeft de catastrofale resultaten aangetoond wanneer dit niet het geval was. Deze verhalen gaven de mensen ook een gevoel van orde en een “hoger moraal doel” van het geweld, zoals zelfopoffering; dapperheid; loyaliteit en controle.