|
De esthetische tragedie van een Aikidoka bij het volgen van een stage kan zijn, dat het twijfels oproept over de eigen kennis van Aikido, waarbij deze kennis noodzakelijkerwijs groot is, terwijl de onwetendheid noodzakelijkerwijs oneindig is.
Stelt Aikido mij teleur? Is mijn uitvoering een illusie? Laat Aikido mij steeds opnieuw vallen, totdat ik besluit om de les te leren? Zet het continu Ukes op mijn weg tot ik stopt met reageren? Maakt het me bang totdat ik mijn angst verlies en vertrouwen krijg? Lacht het me uit, totdat ik stop met alles zo serieus te nemen? Vernedert het me en verslaat het me opnieuw en opnieuw tot ik besluit mijn ego te laten vallen? Ontzegt het me de goede uitvoering totdat ik begrijp dat alles Ki is? Geeft het me niet wat ik wil, totdat ik besef wat ik nodig heb om te evolueren? Doet het pijn, kwelt het me totdat ik mijn ademhaling waardeer?
Het is de taak van elke Aikidoka om na een stage om zelf dingen te onderzoeken in Aikido. Dit kan leiden tot doodlopende weggetjes, waar je misschien zelfs na maanden beseft dat het niet voor je werkt. Maar zelfonderzoek is een cruciale vaardigheid om je te ontwikkelen in Aikido. Dit proces dwingt je om alles wat je doet te bevragen, tot aan de basis. Al die veronderstellingen die je al vroeg hebt gemaakt; al die leringen die je zonder uitdaging voor ogen hebt gehouden, alles moet worden onderzocht. Uiteindelijk valt je techniek uiteen en voel je je een complete beginner. Dat is iets goeds. Het alternatief is om vast te zitten in een sleur, geen vooruitgang meer te boeken, steeds dezelfde oude bewegingen polijsten. Het is een comfortabele plek om te zijn, zeker, maar het is niet waarom je Aikido doe.
De wijzen zijn degenen die wijsheid zoeken; dwazen denken dat zij het al gevonden hebben. (Japans spreekwoord)
|
