Aikido

Shinto is verstrengeld met Aikido, niet zozeer om zijn specifieke morele ethiek, maar eerder rond een gevoel van verwondering over de menselijke natuur en van het menselijk bestaan. Hierin is harmonie de kern van Aikido en dat is waarin Aikidokas zichzelf trainen: kracht verenigt in lichaam en geest. Daarom transcenderen vele Aikidokas spontaan naar buigzame verzoening, waarbij men de neutralisatie van agressie bestudeerd door op een niet-competitieve manier met een trainingspartner te oefenen en een mindfulness reflectie (toepasselijker beschreven als een spiritueel, niet-religieus, pad) te cultiveren. Dit vormt de kern van de Aikido-pedagogiek: na het observeren van sensei die een techniek (en goede ademhaling) demonstreert, bestuderen studenten deze door te oefenen, opnieuw en opnieuw, totdat de volgende techniek wordt getoond. Door deze repetitieve training van fysieke bewegingen en mentale responspatronen, ontwikkelen Aikidokas naast de fysieke vaardigheden ook een mentale kennis van verschillende filosofische concepten van Aikido, waarin geen-weerstand centraal staat.