In de Japanse oudheid (voor de 18de eeuw) werd vaak het woord “keikojo" gebruikt voor  ruimtes waar gevechtssporten werd gegeven, wat “demonstratie plaats” betekende: kamers met kleine ramen, juist onder het plafond, waardoor het constant half donker was, omdat men een sfeer nodig had die “de opvoeding van de persoonlijkheid bevorderde”, een plek van  discipline en zelfverbetering. Later werd een van oorsprong boeddhistische term “dojo” gebruikt, om te verwijzen naar een ruimte waar boeddhistische rituelen en meditatie werd beoefend.

De klassieke dojo’s zijn gebouwd volgens hetzelfde principe: de noordkant (Kamiza) wordt beschouwd als een ereplaats, voorzien van het portret van de oprichter Morihei Ueshiba, eventueel in een nis met een klein traditioneel Shinto altaar. Aan de zuidkant (of Shimoza), zitten de Aikidoka’s in Seiza, dit is de “correcte zit” (rechte rug, de knieën twee handen uit elkaar, schouders relaxed, handen op de knieën of heupen).

Geef je waardering en respect voor de dojo. De dojo is en blijft een speciale plek voor  degenen die ernaar streven om Aikido te bestuderen. In de dojo biedt een Sensei jou een blauwdruk van zelfontplooiing aan, geef hem daarom eveneens respect (Rei). Maak een buiging als je naar binnen gaat en als je naar buiten gaat. Rei tonen we in de dojo ook aan elkaar en is het meest waardevolle geschenk dat we aan elkaar kunnen geven door “gewoon” onze aanwezigheid in de dojo, om met elkaar op gelijke basis te trainen.

Laat elke les in de dojo een praktijkervaring in zelfgroei zijn.