De eerste Aikido-les van een student, 30 jaar geleden. Herinneringen van die dag in de dojo: de geuren, geluiden en de Aikidoka’s die er die dag waren, vervaagd. Het verdwijnen van de herinnering is eigenlijk een erkenning dat dingen al lang geleden zijn veranderd. Het ik van toen is al lang verdwenen. Als Aikidoka heb je verwondingen en teleurstellingen op en naast de mat opgelopen en toch keren we terug om te oefenen en delen we met anderen wat we hebben meegemaakt, via de kunst van Aikido, naar voorbeeld en aansporing van de stichter, om te oefenen op een vreugdevolle manier, om het vermogen te ontwikkelen om de cyclus van eisen in het dagelijks leven te harmoniseren. Of hoe de persoon van gisteren slechts een schaduw en een herinnering is van de persoon van vandaag. Een cyclus dat ons maakt om wie we vandaag zijn. Een dag in de dojo: een andere techniek, een andere worp, een andere uitdaging, een andere uke, een ander doel ... gewoon een andere dag. Alle dingen vervagen en dat is een goede zaak ... het dwingt ons om de verbintenis te hernieuwen of door te gaan naar iets anders. Het doel van Aikido is om een geest van dankbaarheid te cultiveren, om zo een bijdrage aan de wereld te leveren. Een cyclus van technieken en de meest perfecte techniek is die techniek die helemaal niet wordt opgemerkt: de zoektocht naar de essentie van Aikido: om vandaag jezelf van gisteren te verslaan.