Onderzoek (*) onthulde (helaas) hoe Aikidokas van twee verschillende culturele groepen (Japans vs. Amerikaans) hun eigen connotatieve betekenis construeren voor hetzelfde concept.
CONCEPT 1: de harmonieuze Ki. Voor Engelstaligen is Ki meestal (maar) een buitenlands concept en een minder complex begrip waarbij Amerikaanse instructeurs significant minder vaak naar verwijzen dan bij Japanse, waar Ki zowel sociologisch en praktisch centraal staat in de samenleving.
CONCEPT 2: Aikido als persoonlijke ontwikkeling, waarbij harmonie wordt benadrukt. Ook hiervan verschenen er statistische significante nuances: Japanse deelnemers waren altijd gewend aan het gekarakteriseerde filosofische Aikido van niet-competitie en ervaarde het als een gunstige invloed op de persoonlijke ontwikkeling, vertaald in de natuurlijke vloeiende interactieve circulariteit van bewegingen in Aikido. De meest prominente eigenschap van de Amerikaanse deelnemers beschreven hun begrip van Aikido als een krijgskunst. De centrale positie van deze eigenschap convergeerde consistent in de factor "agressie". De praktijk van Aikido in dit onderzoeksgebied in de Verenigde Staten was steeds gebaseerd op kwesties van fysieke verdediging tegen aanvallen.
BESLUIT: De bevraagde Aikido-instructeurs voegen duidelijk hun waarden van hun eigen cultuur toe aan de context van Aikidotrainingen. Een aanvullende bevinding onthulde dat beide culturele groepen eveneens foute percepties genereerden over hoe de "andere" groep Aikido begreep.
(*) International Journal of Intercultural Relations: The case of Aikido.
|
