Er is geen groter geheim dan dat tussen het paard en zijn ruiter A horse is poetry in motion.
07-11-2012
Wat moet het zwaar geweest zijn vroeger!
Toen ik zojuist de paardenstallen aan het doen was en water bij in de drinkbakken aan het kieperen was, kwam het ineens bij me op dat vroeger de mensen het toch zwaar moeten gehad hebben!
Een week terug toen ik de paarden binnen liet wilde ik hun voeten afspuiten omdat ze wat in de modder hadden rond getriepeld. Ik hing de spuit met leiding op en ging als eerste Windy halen. Normaal doen we dit met zijn twee, de ene houdt het paard vast, de andere spuit de benen af... Ik was die avond alleen... Windy wilde dolgraag naar binnen en Triomphe idem ditto. Ik deed hun halsters aan en liet Windy voortgaan zodat ik de draad weer kon spannen voor Triomphe. Klaarblijkelijk had Windy de spriets niet zien hangen en liep gewoon door.... Met alle gevolgen van dien! Ze trok per ongeluk de spuit los en een waterfeestje kon beginnen! Windy verschrok zich en liep weer naar buiten toe. Ik had eerst alles even aan de kant gelegd maar zag dat de spuit naar de eeuwige verdoemenis was... Dan maar met de waterslang... niet evident als er een paard staat te triepelen om binnen te mogen en de andere in de verte ook al aan het hinniken is.
Bijgevolg ben ik sinds die dag iedere dag met de hand water in de waterbakken aan het doen!
Moet je denken dat vroeger de mensen dan hoogstwaarschijnlijk datzelfde water wat nu mooi bij mij uit de kraan komt lopen, eerst nog moeten gaan halen aan de put, ophalen met de emmer en weer vervoeren naar de stallen of om het even waar.
Conclusie: Ergens is die technologie en die vooruitgang toch wel mooi meegenomen voor ons mensen ...
Windy en de paardentrailer... geen goede combinatie!
In Juni 2011 mocht ze dan dichter bij huis komen, op de weide waar ik Triomphe en haar samen zou zetten en ze samen gezellig de hele zomer zouden spenderen. Heel het voorjaar zitten speculeren hoe ik dat voor elkaar moest krijgen... Ik had toen nog geen paardentrailer, geen auto om deze vooruit te trekken en nog geen afgepaalde weide!!! Begin maar eens! First comes first... Ik had toen zeer goed contact met enkele paardenmensen die vooral bezig waren met paard-natuurlijk. Natuurlijke kruiden, natuurlijke omgeving, natuurlijk bekappen, ... Ik was toen helemaal mee! Nu iets minder maar ik ben er zeker van dat het iets doet! Ik heb nog contact met de lieve vrouw in kwestie, de man is van het toneel verdwenen... Daarover ga ik niet uitwijden. Het ding was dat zij zowel een trailer als de auto hadden om Windytje naar huis te brengen. We zijn begonnen in het begin van de maand juli met de eerste poging Windy op de paardentrailer te krijgen. Het was 's avonds en het was nog licht. Door omstandigheden waren de vrienden wat later (1,5u...) maar goed, je mag als pot de ketel niet verwijten dat hij zwart ziet.... mensen die me kennen weten wat ik bedoel. Uiteindelijk had ik Windy al wat kalmvet (op aanraden van de bompa) gegeven. Zo zou ze stressvrij onmiddellijk te trailer opgaan! Wat ik niet wist was dat bompa het heel potje kalmvet maar tussen haar eten had gedaan!!! Je moet weten dat hiervan maar enkele koffielepels van mag gegeven worden. Ik was haar aan het borstelen en ons meissie was echt loom. Haar voetje opheffen ging met een paar minuten vertraging, draaien was tegen de goesting, maar ze was rustig! Ik was dolgelukkig. We wisten namelijk niet of Windy de trailer zou opgaan, dat had ze nog nooit gedaan! Ik had er alle vertrouwen in! Vroeger hadden we het nog een keertje geprobeerd en toen ging het als niets! De trailer kwam en Windy bleef... We hadden alles geprobeerd: eerst gewoon proberen met zelf mee op te stappen en haar mee te lokken (snoepjes, stukjes wortel, hele wortels, stukje appel, hele appels, wortels én appels, hooi, hooi met appels en wortelen) om uiteindelijk te constateren dat dit niet werkte. We hebben de techniek van Jossy Reynvoet toegepast: druk houden tot ze nageeft en dan druk weglaten. Ook dit werkte niet, uiteindelijk ging ze bijna liggen op de laadklep! We hebben haar voetje per voetje naar boven willen helpen maar één voetje vooruit betekende voor haar er twee achteruit! We hebben haar geduwd, gesleurd, vervloekt, gesmeekt, ... alles! We hebben met de longe langs haar achterhand geprobeerd haar vooruit te stuwen, met de zweep lichtje tikjes op de achterhand gegeven (weer op advies van de bompa...) ik heb met een touw achter haar staan zwaaien, bompa kwam als laatste redmiddel met een bus vliegenspray af. Ik wist dat Windy schrik had van het geluid; de 'pssssschht'. Zelfs dat hielp niet! Ze veroerde geen vin! Later zou ik tijdens een clinic trailerladen (van Perrine Coolsaet- Victor-y horses) leren dat paarden enkele 'stages' doorlopen bij de 'overleving'. Het vluchten of 'flight' met het bekende omdraaien of langs de trailer lopen, het vechten of 'fight' als het paard terugtrekt of zelfs steigert (daarom niet persé hoog). Deze reacties gebruikt het paard bewust om aan de drang te ontkomen. Paarden kunnen ook onbewuste reacties hebben zoals het bevriezen of 'freeze' waarbij het paard staakt en met vier benen aan de grond genageld staat (wat Windy uiteindelijk deed en wij haar hebben geprobeerd met 6 man door te duwen ... maak de som: 1 paard = 600 kg (in haar geval toen!) en 6 mensen: om af te ronden 6x 75kg...... ) In uiterste geval zal het paard flauwvallen of 'faint'. Dit om te voorkomen dat het paard pijn zou hebben moest hij verorberd worden door een roofdier. Je moet je niet voorstellen dat Windy opeens met de ogen draait, weg zwijmelt en de grond op gaat, maar ze kunnen wel de controle over hun benen verliezen met struikelen of door de benen zakken tot gevolg. Dat was het laatste. Uiteindelijk waren we ze niet aan het verder duwen maar aan het rechthouden! We besloten het toen maar gewoon te laten. Het paard is dan in die fase op zijn kwestsbaarste en het dan straffen is het domste wat je kan doen. Dat is goed om trauma's op te lopen.
De week erna hadden we het nog eens geprobeerd, weer 2 uur bezig geweest zonder resultaat!
Uiteindelijk was het dan gelukt op 16 juli 2011! Met eenvoudigweg (en ik alleen op de trailer!) eten op de laadklep te strooien (en haar de hele dag niets te geven in de stal... ocharme!) te lokken, vriendelijke woorden, geruststellen, een pasje achteruit, twee vooruit. Geen dwang! En uiteindelijk was ze aan het eten in de trailer! Ze stond erop! Positieve bekrachtiging wordt dit genoemd! De aangename prikkel wordt toegevoegd (het eten en het aaien= aandacht geven). Je kan ook negatieve bekrachtiging hebben (=iets wegnemen, bv de druk op het leidtouw als ze een stapje verder zet). Vergis je niet met correctie en bekrachtiging want dat is iets anders! Correctie is meer de dominante, oude stempel methode vind ik zelf... Wat niet wil zeggen dat dit ook af en toe nodig is! Waarschijnlijk komen deze technieken ook nog wel te pas in de blogs als ik het heb over het trainen met Triomphe. En positief of negatief wil hier niet de letterlijke betekenis zeggen, maar eerder iets toevoegen en wegnemen.
De rit huiswaarts was nogal.... stressy om het simpel uit te drukken. Tegen 10 à 20 km per uur maakte we de rit, over heuveltjes en kleine landweggetjes. De autostrade was namelijk geen optie! Stampen, zweten, hinniken, noem maar op! Toch bleef ik heel de tijd naast haar, woordjes toefluisteren, aaien, hooi aanbieden, een worteltje geven. Naarmate de rit vorderde (1,5 uur gereden!!!) werd ze iets rustiger. Ze nam het eten van me aan en liet me zo zien dat ze wat minder stress had. Helemaal bezweet (jaja, allebei!) en uitgeput kwamen we in leopoldsburg aan. Triomphe stond hinnikend te wachten op zijn grote liefde(?) in de weide. Het afladen ging een pak sneller dan het opladen moet ik zeggen! Ik liet ze eerst even apart lopen in de weides. Triomphe op het rechterstuk, Windy op het linkerstuk. Allebei waren ze in hun sas dat ze een nieuw vriendje hadden gekregen!. Het duurde niet lang of ik had ze bijeen gezet, wat voor de nodige merrie-herrie zorgde ... Windy stelde haar af en toe aan omdat ze dacht dat Triomphe "the move" ging maken. Of dit werkelijk zo was, ik denk het niet... Het was eerder een hondjes tafereel: snuffelen, lichtjes aanraken, weglopen, achterhand inspecteren, gilletje maken, stukje omhoog gaan, een keertje uitslaan, ... maar na een uurtje waren beide kalm en aan het grazen! Niets mooiers dan dat!
Zigeuner goud rinkelt niet, het blinkt in de zon en hinnikt in het donker...
Misschien is het niet slecht even de titel van de blog door een grondig onderzoek te halen. Sommigen denken vast dat ik de titel gewoon verkeerd geschreven heb... kan gebeuren hé! Toch is er wel degelijk wat over nagedacht! De letterlijke vertaling is in feite 'paardenstaart'. Zo ver waren jullie al. Eerst dacht ik simpelweg 'a horsetale' te schrijven, maar dat was te simpel. Op zich verwijst het nu naar beiden. Zowel naar het verhaal als naar de staart! Waarom de staart? Wel:
Toen Windy nog bij bomma en bompa stond, had ze leuk gezelschap van meneer 'De ezel'. In een van mijn vorige blogs had ik deze leuke meneer ook al verwezen. Balkend en lopend in zijn weide liet hij menig mens slapeloze nachten doormaken... maar wat moet ik zeggen? Windy had een boontje voor deze wandelende muziekdoos en had met hem het gezelschap dat ze moest missen sinds de paarden verkocht waren. Op een zondagmiddag ging ik naar haar toe in de weide en schrok ik me werkelijk te pletter! De eens zo mooie staart van Windy was ... kort... nu ja, kort; de ene helft was als een boerenpaard-staartje. Je weet wel zo een super-kort stukje waarmee ze enkel de vliegen rond .. welja, waarmee ze enkel wat 'wind' kunnen verplaatsen... en een ander stuk van haar staart (ik meen mij te herrineren dat dit de rechterkant was...) was uitgerafeld, juist of ze ergens had achter gehangen of.. precies of iemand eraan had zitten knabbelen! Ik keek beschuldigend naar meneer 'De Ezel'. Die stond erbij en keek ernaar. Ik was echt kwaad! Hoe moest mijn meisje nu de vliegen van zich afhouden tijdens de zomer?! De zomer ervoor had ze zich wat geschuurd met haar hoofd en ook haar maantop en manen waren al wat korter... Weet je, als paardenhaar kort wordt geknipt of per ongeluk veel haren uitgetrokken worden met het borstelen, groeien die haren zeer langzaam terug. Het duurt echt een tijdje vooraleer je weer de staart of manen van voorheen krijgt.
Krijg je al een iets beter beeld bij de titel van de blog?
Het mooie is dat toen ik Triomphe ging bezichtigen (precies een monument...) het me vooral opviel wat een mooie, dikke, lange staart hij had! Vroeger toen ik nog bij mijn grootouders door de week verbleef, had ik ook zeer lange haren. Bomma maakte er altijd een dikke paardenstaart van... Nu, een jaar geleden heb ik mijn haren kort laten knippen.. geloof mij, ik heb hier al dikwijls veel spijt van gehad. Enkele weken terug heb ik dan voor extensions gekozen... Eindelijk weer lange haren! Misschien hebben ze dat ook voor paarden???
Het valt allemaal best wel mee nu voor Windy. Na 1,5 jaar hier te staan heeft ze toch al weer een behoorlijke staart, nog niet zoals voordien, maar toch. Ze geraakt toch alweer tot aan haar flanken...
Aan het begin van het jaar 2011 stelden mijn grootouder me ergens voor een feit: ze konden op hun leeftijd nog moeilijk voor Windy zorgen. Ze hadden het erover ze alsnog te verkopen nog voor de volgende winter zou aanbreken. Ik voelde de grond onder mijn schoenen wegzakken! Ik wilde Windy helemaal niet weg! Ik wilde haar zelf houden! Ik wist toen ook dat als Windy zou verkocht worden, ze ofwel naar een slachter zou gaan (want dat hadden mijn grootouders toen Windy die lelijke wonde had ook overwogen). Windy had heel slechte voeten en en ingereden was ze nog niet. Voor een manege zou ze ook nog kunnen dienen, maar dan stonden haar nog dagen vol pijn en sleur te wachten! Ik was positief: zo erg was het toch niet voor een paard zorgen? Ik zou wel iedere dag naar daar gaan, ik zou voor haar zorgen! Ik wist dat dit niet realistisch was! Die tijd trainde ik dichter bij huis ook nog 2 jonge paarden en maakte deze zadelmak. Ik wist simpelweg dat ik noch de tijd, noch het financiële aspect miste om iedere dag op en af te rijden naar mijn meisje! Ik zette nadelen af tegen voordelen. Ik wist dat ik met Windy nog weinig kon aanvangen en voor dezelfde moeite, tijd en geld een ander paard kon kopen met veel meer perspectieven dan haar! Echter: ik wilde haar niet kwijt!!! Ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg aan de eigenaar van de 2 jonge paarden of ik ze bij hem mocht zetten, ik reed zijn paarden verder en ik mocht in ruil mijn paard erbij zetten. Na lang heen en weer discussies en na lang nadenken mocht het van mijn moeder en stiefvader! Ik moest wachten tot mijn examens door waren en dan had ik mijn eigen kleine meisje dicht bij me in de buurt! Ik wist dat het veel van me zou vergen maar ik wist tot dan toe niet hoeveel!!!! Alles was geregeld, ze zou dichter bij huis komen in Juni 2011.
Toen ik bij mijn schoonouders aan tafel zat op een avond, kwam het ter sprake dat een oude kennis in niet zo goede gezondheid verkeerde. Hij had nog een jonge, mooie Franse draver staan die hij genoodzaakt zag te verkopen. 1,5 km van ons toekomstig huis! (Mijn schoonouders wonen om de hoek bij ons vandaag moet je weten...). Mijn schoonvader spoorde me aan eens te gaan kijken omdat ik toch eigenlijk een paardje zocht om mee te rijden. Niet geheel juist want ik had Windy, maar feit was dat ik voorlopig met haar niet kon rijden. Ik trok de stoute schoenen aan en ging kijken. Zalig mooi paard! Beetje mager en deelde een schrale weide met een vriendje maar oh zo vriendelijke ogen! Pikzwart met bruine schijn en lange zwarte manen. Op dat moment kon het me niet schelen dat het een draver was en dat ik me een hele hoop extra kosten (en tijd en moeite en frustratie ...) op de schouders haalde. Ik wilde deze prachtige man zo graag, ik wilde weer kunnen rijden zonder zorgen... Ik mocht hem van die mensen kopen, voor een appel en een eitje (bovenste foto's zijn van hem) !!! De mensen wilde liever dat hij naar een goed thuis ging waarvan ze wisten dat hij goed verzorgd zou worden en het feit dat hij maar een klein eindje van hen weg was, was natuurlijk mooi meegenomen! Ik was zelfs als verpleegster nog bij de mevrouw op huisbezoek geweest! We kenden elkaar dus al van voorheen! Nu hoor ik je natuurlijk denken: wat met Windy? Dat vroeg ik me natuurlijk ook af. Ik heb er nooit aan gedacht Windy op te geven voor Tromphe (zo heet deze edele heer: Triomphe Du By om exact te zijn!). Ik wist gewoon dat ik geen 2 paarden bij die meneer kon of mocht zetten, daar was de ruimte niet voor.
De komende weken was het alweer heel hectisch op zoek gaan naar een weide om die twee op kwijt te kunnen! Ik ging zelfs te raad bij bompa en eerst was gezegd om ze allebei bij hem te laten. Ik kon echter niet weer om de gunsten van mijn grootouders vragen, beiden over de 75 jaar! Na lang zoeken mocht ik een klein weidje (lees: zeer klein!) huren vlakbij ons thuis. Deze weide was van een meneer waar Triomphe eigenlijk zijn eerste levensjaren had doorgebracht en nadien verkocht aan het lieftallige gezin waarvan ik hem dan weer gekocht had. Eigenaardig allemaal hoe het kan lopen hé! De afspraak was dat ik de weide zou afpalen en voorzien van een hut en in ruil mocht ik de weide dan een jaar kosteloos huren. Ik moet zeggen dat met wat mankracht én vrouwkracht die weide op 1 dag klaar was om de paarden in los te laten! Alles met een wil! De dag erop ging ik Triomphe halen en enkele dagen nadien mocht ook Windy hem vervoegen in de weide! Zalig die twee zien ravotten in de weide! Aanvankelijk was het wennen, maar al snel werden het de beste vriendjes! Windy werd een ander paard! Ze verbeterde zienderogen! (Onderste foto is Windy na enkele weken samen met Triomphe!) Ze bewoog weer en ging weer lopen! Ze at gezonder en slankte af. Dat ik een half jaar daarvoor nog aan het overwegen was eigenaar te worden van 1 paard dat chronisch ziek was, was ik toen eigenaar van 2 paarden: nog een jonge ruin van 4 jaar erbij! Waar was ik aan begonnen? Maar toch: "God verhoede me dat ik in een hemel kom waar geen paarden zijn!" R.B. Cunnigham-Graham
No hour of life is wasted when spent with a horse.
Hoi hoi! Even mijn verhaal afmaken van Windy... Ik vertelde dus dat ik toendertijd veel grondwerk deed met Windy.. Nu ja 'veel' is veel gezegd... De dagen dat ik bij bompa kwam (meestal iedere zondag) spendeerde ik wel een uurtje aan Windy. Ook ging ik af en toe een dagje naar daar met het excuus dat ik de zadels zou invetten of schoonmaken en dat ik daarna een paar uur zoet doorbracht met mijn favo vriendinnetje. Veel deed Windy niet. Ze kon toen ook niet veel met haar zere voetjes. Ze kwam weinig van plek en stond ganse dagen op datzelfde plekje in de schaduw bij haar vriend 'de ezel' in de andere weide. Of ze ging een hele namiddag liggen op dat plekje. Het heeft lang geduurd voor ik haar dartelende, zwevende gangen van weleer weer mocht bewonderen! Ik probeerde te oefenen met haar wat ik kon. Zoals ik al zei probeerde ik haar te doen bewegen. Ik wist dat dit pijn deed voor haar, maar ik gaf haar moed om toch te proberen. Ik vertelde haar dat als ze niet bewoog ze eigenlijk ten dode opgeschreven was... Ze was nog maar 12 jaar! (Voor een paard eigenlijk helemaal niet oud! De meeste zitten dan aan hun hoogdagen!). Ze deed haar best, maar je zag dat het enorm veel moeite kostte. Ook was het maar die ene dag in de week... Dat was van mij ook fout, maar je moet denken dat ik naar mijn grootouders 30 min rijdt met de auto. Een hele tijd had ik ook nog mijn rijbewijs niet! Toch... het grondwerk dat we deden, al was het maar een hele namiddag bij elkaar staan en elkaar vertrouwen schenken, respect... de klik. Haar borstelen tot ze weer mooi glansde, beloftes maken dat alles wel weer goed komt.... ik heb haar beloofd dat ooit, op een dag alles er anders zou uitzien! Ik wist toen zelf nog niet hoe, maar het moest! Dit paard had mij zoveel geleerd: tijdens die 'sessies' van grondwerk liet ze mij zien hoe mijn lichaamstaal een uitwerking had op haar. Ging ik met iets te enthousiaste houding op haar af om haar te begroeten week ze juist van me weg. Was ik daarentegen bezig met de zadels in de weide kwam ze met kousevoetjes naar me toe. Ging ik met mijn hand iets te fel naar haar hoofd vloog deze de lucht in, aaide ik haar over haar hals en schouder, zakte haar hoofd in een soezelig dromen naar omlaag. Windy leerde me alles van lichaamstaal en hoe een paard communiceert. Juist omdat er geen andere paarden meer in de buurt waren, was het enkel zij en ik. Paard en mens, paard en ruiter. A horse does not care how much you know until he knows how much you care... Windy wist dat ik het goed met haar voor had. Ik wist eigenlijk al die jaren dat ik had leren rijden weinig tot niets van het echte communiceren met paarden. Het enige dat ik had geleerd was goed te zitten en het paard te sturen met de verschillende hulpen. Niets vergeleken met wat dat paard me op zo korte tijd allemaal had bijgebracht. Ik begon boeken te lezen over het communiceren met paarden (iets wat me wel altijd al geïntrigeerd had, maar waar ik bij het rijden (zo werd verteld) niet veel mee kon doen). Ik las boeken over de Join-up van Monty Roberts en zijn Nederlandse leerling Annemarie Van der Toorn, over de "Natural horsemanship" van Klaus Ferdinand Hempfling, Emiel Voest zijn Freestyle methode, de Academische rijkunst van Bent Branderup, Alexander Nevzorov zijn speciale gave met paarden te werken en zoveel meer grootmeesters van de "Natural horsemanship". Ik verdiepte me in het leren begrijpen van mijn paard en leerde dat je inderdaad door je houding aan te passen je een paard kan uitnodigen naar je toe te komen of juist vragen/ aan te sporen weg te gaan. Ik leerde het leergedrag van paarden te begrijpen en met vooral positieve bekrachtiging te werken. Ik heb gemerkt dat dit van paard tot paard afhankelijk is. Soms moet ik ook bij Windy negatieve bekrachtiging gebruiken (opstandig trekken aan het halster zorgt voor discomfort doordat ik blijf druk zetten). Echter als ze iets doet wat goed is, wordt de druk onmiddellijk omgezet naar positieve bekrachtiging (comfort, druk weghalen). Altijd eindig ik met het positieve. En oh wee als ik dat vergat! Windy liet het me wel duidelijk merken als ik iets verkeerd deed. Indien mijn houding verkeerd was of ik mijn lichaam niet juist gebruikte voor het doel dat ik voor ogen had liet ze me dit merken door iets anders te doen of juist niets te doen! Indien ik die dag afwezig en onaangenaam was (door schooldruk of ruzie etc.) liet ze me dit zeer uitgebreid weten door zelf afstandelijk te zijn! Indien ik toegaf dat ik fout was en mijn hele houding in positiviteit veranderde, draaide ook zij de knop om en was ze weer helemaal bereid naar mijn relaas van die dag te luisteren. Ik spendeerde zo uren met Windy: praten, join -up (in de mate van het mogelijke met haar gezondheid!), minimale grondwerk en borstelen.
Op een dag leerde ik haar aan de longe lopen. Althans, dat probeerde ik. Ik probeerde zonder zweep of andere hulpmiddelen (omdat ik geloof dat je eerst eenvoudig moet beginnen om dat eventuele hulpmiddelen aan te spreken). Ik heb uren rondjes gelopen terwijl Windy praktisch zelf stilstond. Ik heb Manuel (mijn vriend) gevraagd naast haar te lopen, met blauwe tenen als gevolg... ik heb mijn bompa achter haar laten jagen totdat ze doorhad dat ze een rondje moest rennen... Ik werd hopeloos! Hoe leerde ik haar dat ze simpelweg een rondje rondom mij moest stappen??? Ik stond altijd gewoon 'naast' haar. Ik had toen nog geen idee dat ook die plaatsbepaling cruciaal is! Bompa (oude stempel...) vertelde me dat ik de zweep moest gebruiken en ze doen luisteren! Ik wilde dit niet, maar omdat ook de mening en goedkeuring van mijn grootouders voor mij belangrijk is, nam ik de zweep ter hand. Ik wilde dat bompa zag dat ik haar kon laten bewegen! Haar kon laten genezen! Dat er hoop was voor mijn grote meid! Die dag heb ik het geweten.... Stress, opgeheven hoofd, staart in de lucht, wijd gesperde neusgaten, huilende en gefrustreerde ik, kortom: chaos! Windy keerde zich die dag van mij. Ze begreep het niet, begreep niet wat ik verlangde en vond het niet respectvol haar met een zweep achterna te hossen. (Ik heb haar nooit geraakt of het was heel lichtjes!!!) Ik was zo kwaad op mezelf dat ik de zweep in onze training had toegelaten! Ik was kwaad op bompa omdat hij me dat had laten doen! Kwaad op Windy omdat ze het niet deed! Zo moeilijk kon dat toch niet zijn!? Ik liet het die dag zijn en probeerde de volgende week opnieuw. Voor Windy was alles vergeven en vergeten, een paard is een vergevingsgezind dier. Tenzij je echt heb afgedaan en niet respectvol met ze omgaat (zo ken ik nog wel een verhaal, misschien voor een andere blog....). Ik probeerde het die week opnieuw, ik wist dat ik enkel met mijn lichaam wel kon drijven, maar om het haal volledig duidelijk te maken had ik wel die 3e hand/ arm nodig. Ik aaide haar met die zweep, ik liet haar merken dat ik haar geen pijn wilde doen. Minutenlang wreef ik met die zweep over haar rug, benen, buik, kont, hals... Nadien verplaatste ik me naar haar achterhand, wees ik met mijn linkerarm waar ze naartoe moest (in die hand had ik ook mijn longe vast) Ik maakte een 'wikkend' effect met beide armen net zoals meneer Voest me had geleerd en met mijn zweep-arm rechts liet ik een licht drijvende beweging zien (rondjes draaiend van haar weg). Ik zorgde dat ik haar altijd voor was en altijd meer naar haar achterhand toestond. Niet naar haar voorhand want dat, had ik eerder al geleerd, had een remmend effect. Ik keek haar recht in de ogen zoals ik van Monty had geleerd en ging drijvend naar haar toe. Ik maakte een 'wikkend' effect met beide armen en wees in de richting waar ze naartoe moest, net zoals meneer Voest. Stilaan kreeg ze het door en wat in het begin nog wat chaotisch verliep, ging nu als een trein. Op de ene hand liep ze nog wat beter dan op de andere maar ze stapte aan de longe!!! Ik had het voor elkaar gekregen! WIJ hadden het voor elkaar gekregen! Windy en ik! Paarden trainen is beleving, emotie, vriendschap en vrijheid! Had ik enig idee dat alles wat je in theorie leerde in praktijk vrij moeilijk om te zetten valt! Ik plukte van iedereen wat en frutselde iets in elkaar wat ik mijn eigen methode doopte: gezond boeren-paardenverstand! Vanaf die dag experimenteerde ik steeds met lichaamstaal en training met Windy als voornaamste leerkracht. Streng maar rechtvaardig! Wie respect van zijn paard verwacht, moet zijn paard eerst zelf respecteren!
Om jullie allen een beetje wegwijs in het verhaal te maken start ik bij het begin van alles. Heel lang geleden..... haha, nee, dat ga ik jullie besparen! Het komt erop neer dat ik sinds ik een klein kind was, wel eigenlijk sinds mijn geboorte, ben ik betrokken bij paarden. Mijn grootouders hebben sinds mijn weten altijd paarden gehad. Aanvankelijk een paar boerenpaarden om de grond van het huis gelijk te trekken (zo is mij verteld). Naderhand groeide dit uit tot een hobby in het fokken van goede, voornamelijk, springpaarden. Mijn nicht, mijn nonkel, tante, vader, nu ja, bijna iedereen van de familie reed... Jullie kunnen het wel al raden: ik begon op jonge leeftijd ook al met 'korte zitjes op het paard'. Pas rond mijn 10e (denk ik, weet het niet meer zeker) mocht ik kiezen van de mama en de papa (nu ja, vooral de mama, de papa was daarin niet zo aanwezig). Het was toen ofwel zwemles of paardrijles. Lang moest ik niet nadenken... De week erop mocht ik mijn eerste les volgen in Koersel. Hoe dit exact allemaal verlopen is, is een veel te lang verhaal om nu te doen. Feit is dat ik al heel lang met paarden die speciale connectie en dat speciaal gevoel heb. Met up's en down's heb ik jaren paard gereden. Het ene jaar al wat minder om redenen zoals school, muziekles, vriendjes, etc.
Nu, om terug te komen op het verhaal van mijn bompa: Na jaren fokken met de paarden en het verkopen van veelbelovende veulentjes kwam ons Windytje ter wereld. Nu, ja, niet bepaald de meest perfecte naam gekregen het beest, maar het is nu eenmaal zo dat je ieder jaar de volgende letter van het alfabet moet volgen. Dat jaar was het de W en bompa zou de naam kiezen... met alle gevolgen van dien... Windy is de dochter van Happy (officieel HappyBertha, nog een naam die het paard zelf niet kon kiezen...Deze keer echter niet de bompa maar een of andere Nederlander waar bompa Happy als veulen van had gekocht). Met Windy heb ik altijd al een speciale band gehad. Toen zij geboren werd was ik nog maar 11 jaar of zoiets. Ze leefde een vrolijk leven samen met de andere paarden op de weide. Op een keer (ik was toen al veel ouder en zij werd toen 9 jaar geloof ik) werden alle paarden verkocht. Inclusief Windy. Een deel ging naar een manege (waaronder Happy) en de rest weet ik niet meer helder? 1 ruin is allesinds verkocht en naderhand opnieuw verkocht voor genoeg geld... Alle gekheid op een stokje, Ik was zo ontroerd over het feit dat Windy zou weggaan en ik praktisch geen connectie meer zou hebben met de paarden of de bloedlijnen van bompa zijn fokhistorie dat bompa besloot enkel Windy te houden voor mij. De rest vertrok en Windy bleef. De jaren verstreken en ik moet toegeven dat ik bijna niets met Windy deed. Een keertje heb ik de poging gedaan (ik denk dat toen de andere paarden er ook nog waren!) haar zadelmal te malen. Toen ben ik er serieus vanaf getotterd... Bijna de knieën over... Bij die ene poging bleef het dan ook. De puberteit kwam en ik hield me meer bezig met wat ik toen het belangrijkste achtte en natuurlijk ook de studies niet te vergeten! Na enkele jaren geraakte Windy verstrikt in prikkeldraad (ik weet wat jullie denken: waarom nog prikkeldraad? Denk eraan dat Windy toen nog bij de grootouders stond... oudere generatie, oudere methoden, oudere wetten...) Het kwam erop neer dat Windy eigenlijk toen beter uit het lijden verlost werd. Haar hele hoefrand lag open tot op het bot...Het verbaasd me tot op de dag van vandaag nog dat de pezen allemaal intact zijn gebleven.. Na dagen/maanden verzorging door mijn grootouders (ik dank de mensen tot op de dag van vandaag nog dat ze toen zoveel tijd en moeite hebben gestoken in mijn lieveling). Feit is dat toen iets veranderd in mijn leven. Ik werd aanhankelijk naar Windy toe. De aren nadien bleef ze nog bij bompa lopen maar geraakte ze door de wonde (en ook wel het eten...) hoefbevangen. Een zeer lelijke ziekte bij paarden! Ik voelde me schuldig dat ik nooit iets met haar heb kunnen doen! Ik begon met haar te werken, haar proberen te laten bewegen en gezonder te eten. Geloof me, dat is erg moeilijk als je grootouders van de ouder stempel zijn... De laatste jaren voordat ze naar mijn huidige thuis kwam heb ik verscheidene specialisten aan huis laten komen (tot grote ergernis van mijn grootouders en naderhand van mezelf!) De ene al wat bekwamer dan de andere... Heel veel kruiden geprobeerd, verandering van eten, beweging, ... niets hielp! Misschien een beetje maar niet het gewenste resultaat. Ondertussen had ik ze wel zadelmak gekregen maar nooit ingereden omdat ik dacht dat dit haar veel te pijn deed! Ik deed vooral grondwerk met haar, ik probeerde die hoeven goed doorbloedt te houden. Grondwerk met Windy was.... speciaal. Windy leerde me dingen die ik eigenlijk toen nog niet kon. Aan dat paard heb ik hedendaags veel te danken! In de volgende blog ga ik verder met mijn verhaal over Windy. Bedankt voor het lezen!!!
Als beleefd persoon en normale burger is het goed eerst iedereen even welkom te heten op deze blog. ..... Amai, ... ik wist niet dat dit zo moeilijk kon zijn! Zit ik hier voor de laptop, na te denken hoe en wat ik zal neerpennen... Ik denk dat ik maar gewoon schrijf wat er in me opkomt. Misschien soms wat moeilijker te volgen aangezien ik soms best een moeilijke gedachten gang heb en het lijkt alsof allerlei hersenkronkels het even overnemen. Goed. Waar te beginnen? Best bij het begin denk ik! De bedoeling van deze blog is een stukje dingen van me afschrijven, gebeurtenissen; paard-gerelateerd welliswaar, maar ook een groot deel, mensen inspireren misschien? Inspireren is misschien niet het volledig juiste woord, eerder 'ideeën laten opdoen'. Het kan ook gewoon leuk zijn te lezen wat ik weer allemaal gedaan (lees: geleerd) heb. Who knows. Ik weet zelf nog niet zo goed hoe dit gaat evolueren. We zien wel.. samen op ontdekking. Is toch leuk! Wel, enjoy! Indien opmerkingen, laat het me weten!
