Er is geen groter geheim dan dat tussen het paard en zijn ruiter A horse is poetry in motion.
06-11-2012
Het begin van het begin
Om jullie allen een beetje wegwijs in het verhaal te maken start ik bij het begin van alles. Heel lang geleden..... haha, nee, dat ga ik jullie besparen! Het komt erop neer dat ik sinds ik een klein kind was, wel eigenlijk sinds mijn geboorte, ben ik betrokken bij paarden. Mijn grootouders hebben sinds mijn weten altijd paarden gehad. Aanvankelijk een paar boerenpaarden om de grond van het huis gelijk te trekken (zo is mij verteld). Naderhand groeide dit uit tot een hobby in het fokken van goede, voornamelijk, springpaarden. Mijn nicht, mijn nonkel, tante, vader, nu ja, bijna iedereen van de familie reed... Jullie kunnen het wel al raden: ik begon op jonge leeftijd ook al met 'korte zitjes op het paard'. Pas rond mijn 10e (denk ik, weet het niet meer zeker) mocht ik kiezen van de mama en de papa (nu ja, vooral de mama, de papa was daarin niet zo aanwezig). Het was toen ofwel zwemles of paardrijles. Lang moest ik niet nadenken... De week erop mocht ik mijn eerste les volgen in Koersel. Hoe dit exact allemaal verlopen is, is een veel te lang verhaal om nu te doen. Feit is dat ik al heel lang met paarden die speciale connectie en dat speciaal gevoel heb. Met up's en down's heb ik jaren paard gereden. Het ene jaar al wat minder om redenen zoals school, muziekles, vriendjes, etc.
Nu, om terug te komen op het verhaal van mijn bompa: Na jaren fokken met de paarden en het verkopen van veelbelovende veulentjes kwam ons Windytje ter wereld. Nu, ja, niet bepaald de meest perfecte naam gekregen het beest, maar het is nu eenmaal zo dat je ieder jaar de volgende letter van het alfabet moet volgen. Dat jaar was het de W en bompa zou de naam kiezen... met alle gevolgen van dien... Windy is de dochter van Happy (officieel HappyBertha, nog een naam die het paard zelf niet kon kiezen...Deze keer echter niet de bompa maar een of andere Nederlander waar bompa Happy als veulen van had gekocht). Met Windy heb ik altijd al een speciale band gehad. Toen zij geboren werd was ik nog maar 11 jaar of zoiets. Ze leefde een vrolijk leven samen met de andere paarden op de weide. Op een keer (ik was toen al veel ouder en zij werd toen 9 jaar geloof ik) werden alle paarden verkocht. Inclusief Windy. Een deel ging naar een manege (waaronder Happy) en de rest weet ik niet meer helder? 1 ruin is allesinds verkocht en naderhand opnieuw verkocht voor genoeg geld... Alle gekheid op een stokje, Ik was zo ontroerd over het feit dat Windy zou weggaan en ik praktisch geen connectie meer zou hebben met de paarden of de bloedlijnen van bompa zijn fokhistorie dat bompa besloot enkel Windy te houden voor mij. De rest vertrok en Windy bleef. De jaren verstreken en ik moet toegeven dat ik bijna niets met Windy deed. Een keertje heb ik de poging gedaan (ik denk dat toen de andere paarden er ook nog waren!) haar zadelmal te malen. Toen ben ik er serieus vanaf getotterd... Bijna de knieën over... Bij die ene poging bleef het dan ook. De puberteit kwam en ik hield me meer bezig met wat ik toen het belangrijkste achtte en natuurlijk ook de studies niet te vergeten! Na enkele jaren geraakte Windy verstrikt in prikkeldraad (ik weet wat jullie denken: waarom nog prikkeldraad? Denk eraan dat Windy toen nog bij de grootouders stond... oudere generatie, oudere methoden, oudere wetten...) Het kwam erop neer dat Windy eigenlijk toen beter uit het lijden verlost werd. Haar hele hoefrand lag open tot op het bot...Het verbaasd me tot op de dag van vandaag nog dat de pezen allemaal intact zijn gebleven.. Na dagen/maanden verzorging door mijn grootouders (ik dank de mensen tot op de dag van vandaag nog dat ze toen zoveel tijd en moeite hebben gestoken in mijn lieveling). Feit is dat toen iets veranderd in mijn leven. Ik werd aanhankelijk naar Windy toe. De aren nadien bleef ze nog bij bompa lopen maar geraakte ze door de wonde (en ook wel het eten...) hoefbevangen. Een zeer lelijke ziekte bij paarden! Ik voelde me schuldig dat ik nooit iets met haar heb kunnen doen! Ik begon met haar te werken, haar proberen te laten bewegen en gezonder te eten. Geloof me, dat is erg moeilijk als je grootouders van de ouder stempel zijn... De laatste jaren voordat ze naar mijn huidige thuis kwam heb ik verscheidene specialisten aan huis laten komen (tot grote ergernis van mijn grootouders en naderhand van mezelf!) De ene al wat bekwamer dan de andere... Heel veel kruiden geprobeerd, verandering van eten, beweging, ... niets hielp! Misschien een beetje maar niet het gewenste resultaat. Ondertussen had ik ze wel zadelmak gekregen maar nooit ingereden omdat ik dacht dat dit haar veel te pijn deed! Ik deed vooral grondwerk met haar, ik probeerde die hoeven goed doorbloedt te houden. Grondwerk met Windy was.... speciaal. Windy leerde me dingen die ik eigenlijk toen nog niet kon. Aan dat paard heb ik hedendaags veel te danken! In de volgende blog ga ik verder met mijn verhaal over Windy. Bedankt voor het lezen!!!
Als beleefd persoon en normale burger is het goed eerst iedereen even welkom te heten op deze blog. ..... Amai, ... ik wist niet dat dit zo moeilijk kon zijn! Zit ik hier voor de laptop, na te denken hoe en wat ik zal neerpennen... Ik denk dat ik maar gewoon schrijf wat er in me opkomt. Misschien soms wat moeilijker te volgen aangezien ik soms best een moeilijke gedachten gang heb en het lijkt alsof allerlei hersenkronkels het even overnemen. Goed. Waar te beginnen? Best bij het begin denk ik! De bedoeling van deze blog is een stukje dingen van me afschrijven, gebeurtenissen; paard-gerelateerd welliswaar, maar ook een groot deel, mensen inspireren misschien? Inspireren is misschien niet het volledig juiste woord, eerder 'ideeën laten opdoen'. Het kan ook gewoon leuk zijn te lezen wat ik weer allemaal gedaan (lees: geleerd) heb. Who knows. Ik weet zelf nog niet zo goed hoe dit gaat evolueren. We zien wel.. samen op ontdekking. Is toch leuk! Wel, enjoy! Indien opmerkingen, laat het me weten!
