Er is geen groter geheim dan dat tussen het paard en zijn ruiter A horse is poetry in motion.
07-11-2012
No hour of life is wasted when spent with a horse.
Hoi hoi! Even mijn verhaal afmaken van Windy... Ik vertelde dus dat ik toendertijd veel grondwerk deed met Windy.. Nu ja 'veel' is veel gezegd... De dagen dat ik bij bompa kwam (meestal iedere zondag) spendeerde ik wel een uurtje aan Windy. Ook ging ik af en toe een dagje naar daar met het excuus dat ik de zadels zou invetten of schoonmaken en dat ik daarna een paar uur zoet doorbracht met mijn favo vriendinnetje. Veel deed Windy niet. Ze kon toen ook niet veel met haar zere voetjes. Ze kwam weinig van plek en stond ganse dagen op datzelfde plekje in de schaduw bij haar vriend 'de ezel' in de andere weide. Of ze ging een hele namiddag liggen op dat plekje. Het heeft lang geduurd voor ik haar dartelende, zwevende gangen van weleer weer mocht bewonderen! Ik probeerde te oefenen met haar wat ik kon. Zoals ik al zei probeerde ik haar te doen bewegen. Ik wist dat dit pijn deed voor haar, maar ik gaf haar moed om toch te proberen. Ik vertelde haar dat als ze niet bewoog ze eigenlijk ten dode opgeschreven was... Ze was nog maar 12 jaar! (Voor een paard eigenlijk helemaal niet oud! De meeste zitten dan aan hun hoogdagen!). Ze deed haar best, maar je zag dat het enorm veel moeite kostte. Ook was het maar die ene dag in de week... Dat was van mij ook fout, maar je moet denken dat ik naar mijn grootouders 30 min rijdt met de auto. Een hele tijd had ik ook nog mijn rijbewijs niet! Toch... het grondwerk dat we deden, al was het maar een hele namiddag bij elkaar staan en elkaar vertrouwen schenken, respect... de klik. Haar borstelen tot ze weer mooi glansde, beloftes maken dat alles wel weer goed komt.... ik heb haar beloofd dat ooit, op een dag alles er anders zou uitzien! Ik wist toen zelf nog niet hoe, maar het moest! Dit paard had mij zoveel geleerd: tijdens die 'sessies' van grondwerk liet ze mij zien hoe mijn lichaamstaal een uitwerking had op haar. Ging ik met iets te enthousiaste houding op haar af om haar te begroeten week ze juist van me weg. Was ik daarentegen bezig met de zadels in de weide kwam ze met kousevoetjes naar me toe. Ging ik met mijn hand iets te fel naar haar hoofd vloog deze de lucht in, aaide ik haar over haar hals en schouder, zakte haar hoofd in een soezelig dromen naar omlaag. Windy leerde me alles van lichaamstaal en hoe een paard communiceert. Juist omdat er geen andere paarden meer in de buurt waren, was het enkel zij en ik. Paard en mens, paard en ruiter. A horse does not care how much you know until he knows how much you care... Windy wist dat ik het goed met haar voor had. Ik wist eigenlijk al die jaren dat ik had leren rijden weinig tot niets van het echte communiceren met paarden. Het enige dat ik had geleerd was goed te zitten en het paard te sturen met de verschillende hulpen. Niets vergeleken met wat dat paard me op zo korte tijd allemaal had bijgebracht. Ik begon boeken te lezen over het communiceren met paarden (iets wat me wel altijd al geïntrigeerd had, maar waar ik bij het rijden (zo werd verteld) niet veel mee kon doen). Ik las boeken over de Join-up van Monty Roberts en zijn Nederlandse leerling Annemarie Van der Toorn, over de "Natural horsemanship" van Klaus Ferdinand Hempfling, Emiel Voest zijn Freestyle methode, de Academische rijkunst van Bent Branderup, Alexander Nevzorov zijn speciale gave met paarden te werken en zoveel meer grootmeesters van de "Natural horsemanship". Ik verdiepte me in het leren begrijpen van mijn paard en leerde dat je inderdaad door je houding aan te passen je een paard kan uitnodigen naar je toe te komen of juist vragen/ aan te sporen weg te gaan. Ik leerde het leergedrag van paarden te begrijpen en met vooral positieve bekrachtiging te werken. Ik heb gemerkt dat dit van paard tot paard afhankelijk is. Soms moet ik ook bij Windy negatieve bekrachtiging gebruiken (opstandig trekken aan het halster zorgt voor discomfort doordat ik blijf druk zetten). Echter als ze iets doet wat goed is, wordt de druk onmiddellijk omgezet naar positieve bekrachtiging (comfort, druk weghalen). Altijd eindig ik met het positieve. En oh wee als ik dat vergat! Windy liet het me wel duidelijk merken als ik iets verkeerd deed. Indien mijn houding verkeerd was of ik mijn lichaam niet juist gebruikte voor het doel dat ik voor ogen had liet ze me dit merken door iets anders te doen of juist niets te doen! Indien ik die dag afwezig en onaangenaam was (door schooldruk of ruzie etc.) liet ze me dit zeer uitgebreid weten door zelf afstandelijk te zijn! Indien ik toegaf dat ik fout was en mijn hele houding in positiviteit veranderde, draaide ook zij de knop om en was ze weer helemaal bereid naar mijn relaas van die dag te luisteren. Ik spendeerde zo uren met Windy: praten, join -up (in de mate van het mogelijke met haar gezondheid!), minimale grondwerk en borstelen.
Op een dag leerde ik haar aan de longe lopen. Althans, dat probeerde ik. Ik probeerde zonder zweep of andere hulpmiddelen (omdat ik geloof dat je eerst eenvoudig moet beginnen om dat eventuele hulpmiddelen aan te spreken). Ik heb uren rondjes gelopen terwijl Windy praktisch zelf stilstond. Ik heb Manuel (mijn vriend) gevraagd naast haar te lopen, met blauwe tenen als gevolg... ik heb mijn bompa achter haar laten jagen totdat ze doorhad dat ze een rondje moest rennen... Ik werd hopeloos! Hoe leerde ik haar dat ze simpelweg een rondje rondom mij moest stappen??? Ik stond altijd gewoon 'naast' haar. Ik had toen nog geen idee dat ook die plaatsbepaling cruciaal is! Bompa (oude stempel...) vertelde me dat ik de zweep moest gebruiken en ze doen luisteren! Ik wilde dit niet, maar omdat ook de mening en goedkeuring van mijn grootouders voor mij belangrijk is, nam ik de zweep ter hand. Ik wilde dat bompa zag dat ik haar kon laten bewegen! Haar kon laten genezen! Dat er hoop was voor mijn grote meid! Die dag heb ik het geweten.... Stress, opgeheven hoofd, staart in de lucht, wijd gesperde neusgaten, huilende en gefrustreerde ik, kortom: chaos! Windy keerde zich die dag van mij. Ze begreep het niet, begreep niet wat ik verlangde en vond het niet respectvol haar met een zweep achterna te hossen. (Ik heb haar nooit geraakt of het was heel lichtjes!!!) Ik was zo kwaad op mezelf dat ik de zweep in onze training had toegelaten! Ik was kwaad op bompa omdat hij me dat had laten doen! Kwaad op Windy omdat ze het niet deed! Zo moeilijk kon dat toch niet zijn!? Ik liet het die dag zijn en probeerde de volgende week opnieuw. Voor Windy was alles vergeven en vergeten, een paard is een vergevingsgezind dier. Tenzij je echt heb afgedaan en niet respectvol met ze omgaat (zo ken ik nog wel een verhaal, misschien voor een andere blog....). Ik probeerde het die week opnieuw, ik wist dat ik enkel met mijn lichaam wel kon drijven, maar om het haal volledig duidelijk te maken had ik wel die 3e hand/ arm nodig. Ik aaide haar met die zweep, ik liet haar merken dat ik haar geen pijn wilde doen. Minutenlang wreef ik met die zweep over haar rug, benen, buik, kont, hals... Nadien verplaatste ik me naar haar achterhand, wees ik met mijn linkerarm waar ze naartoe moest (in die hand had ik ook mijn longe vast) Ik maakte een 'wikkend' effect met beide armen net zoals meneer Voest me had geleerd en met mijn zweep-arm rechts liet ik een licht drijvende beweging zien (rondjes draaiend van haar weg). Ik zorgde dat ik haar altijd voor was en altijd meer naar haar achterhand toestond. Niet naar haar voorhand want dat, had ik eerder al geleerd, had een remmend effect. Ik keek haar recht in de ogen zoals ik van Monty had geleerd en ging drijvend naar haar toe. Ik maakte een 'wikkend' effect met beide armen en wees in de richting waar ze naartoe moest, net zoals meneer Voest. Stilaan kreeg ze het door en wat in het begin nog wat chaotisch verliep, ging nu als een trein. Op de ene hand liep ze nog wat beter dan op de andere maar ze stapte aan de longe!!! Ik had het voor elkaar gekregen! WIJ hadden het voor elkaar gekregen! Windy en ik! Paarden trainen is beleving, emotie, vriendschap en vrijheid! Had ik enig idee dat alles wat je in theorie leerde in praktijk vrij moeilijk om te zetten valt! Ik plukte van iedereen wat en frutselde iets in elkaar wat ik mijn eigen methode doopte: gezond boeren-paardenverstand! Vanaf die dag experimenteerde ik steeds met lichaamstaal en training met Windy als voornaamste leerkracht. Streng maar rechtvaardig! Wie respect van zijn paard verwacht, moet zijn paard eerst zelf respecteren!
Om jullie allen een beetje wegwijs in het verhaal te maken start ik bij het begin van alles. Heel lang geleden..... haha, nee, dat ga ik jullie besparen! Het komt erop neer dat ik sinds ik een klein kind was, wel eigenlijk sinds mijn geboorte, ben ik betrokken bij paarden. Mijn grootouders hebben sinds mijn weten altijd paarden gehad. Aanvankelijk een paar boerenpaarden om de grond van het huis gelijk te trekken (zo is mij verteld). Naderhand groeide dit uit tot een hobby in het fokken van goede, voornamelijk, springpaarden. Mijn nicht, mijn nonkel, tante, vader, nu ja, bijna iedereen van de familie reed... Jullie kunnen het wel al raden: ik begon op jonge leeftijd ook al met 'korte zitjes op het paard'. Pas rond mijn 10e (denk ik, weet het niet meer zeker) mocht ik kiezen van de mama en de papa (nu ja, vooral de mama, de papa was daarin niet zo aanwezig). Het was toen ofwel zwemles of paardrijles. Lang moest ik niet nadenken... De week erop mocht ik mijn eerste les volgen in Koersel. Hoe dit exact allemaal verlopen is, is een veel te lang verhaal om nu te doen. Feit is dat ik al heel lang met paarden die speciale connectie en dat speciaal gevoel heb. Met up's en down's heb ik jaren paard gereden. Het ene jaar al wat minder om redenen zoals school, muziekles, vriendjes, etc.
Nu, om terug te komen op het verhaal van mijn bompa: Na jaren fokken met de paarden en het verkopen van veelbelovende veulentjes kwam ons Windytje ter wereld. Nu, ja, niet bepaald de meest perfecte naam gekregen het beest, maar het is nu eenmaal zo dat je ieder jaar de volgende letter van het alfabet moet volgen. Dat jaar was het de W en bompa zou de naam kiezen... met alle gevolgen van dien... Windy is de dochter van Happy (officieel HappyBertha, nog een naam die het paard zelf niet kon kiezen...Deze keer echter niet de bompa maar een of andere Nederlander waar bompa Happy als veulen van had gekocht). Met Windy heb ik altijd al een speciale band gehad. Toen zij geboren werd was ik nog maar 11 jaar of zoiets. Ze leefde een vrolijk leven samen met de andere paarden op de weide. Op een keer (ik was toen al veel ouder en zij werd toen 9 jaar geloof ik) werden alle paarden verkocht. Inclusief Windy. Een deel ging naar een manege (waaronder Happy) en de rest weet ik niet meer helder? 1 ruin is allesinds verkocht en naderhand opnieuw verkocht voor genoeg geld... Alle gekheid op een stokje, Ik was zo ontroerd over het feit dat Windy zou weggaan en ik praktisch geen connectie meer zou hebben met de paarden of de bloedlijnen van bompa zijn fokhistorie dat bompa besloot enkel Windy te houden voor mij. De rest vertrok en Windy bleef. De jaren verstreken en ik moet toegeven dat ik bijna niets met Windy deed. Een keertje heb ik de poging gedaan (ik denk dat toen de andere paarden er ook nog waren!) haar zadelmal te malen. Toen ben ik er serieus vanaf getotterd... Bijna de knieën over... Bij die ene poging bleef het dan ook. De puberteit kwam en ik hield me meer bezig met wat ik toen het belangrijkste achtte en natuurlijk ook de studies niet te vergeten! Na enkele jaren geraakte Windy verstrikt in prikkeldraad (ik weet wat jullie denken: waarom nog prikkeldraad? Denk eraan dat Windy toen nog bij de grootouders stond... oudere generatie, oudere methoden, oudere wetten...) Het kwam erop neer dat Windy eigenlijk toen beter uit het lijden verlost werd. Haar hele hoefrand lag open tot op het bot...Het verbaasd me tot op de dag van vandaag nog dat de pezen allemaal intact zijn gebleven.. Na dagen/maanden verzorging door mijn grootouders (ik dank de mensen tot op de dag van vandaag nog dat ze toen zoveel tijd en moeite hebben gestoken in mijn lieveling). Feit is dat toen iets veranderd in mijn leven. Ik werd aanhankelijk naar Windy toe. De aren nadien bleef ze nog bij bompa lopen maar geraakte ze door de wonde (en ook wel het eten...) hoefbevangen. Een zeer lelijke ziekte bij paarden! Ik voelde me schuldig dat ik nooit iets met haar heb kunnen doen! Ik begon met haar te werken, haar proberen te laten bewegen en gezonder te eten. Geloof me, dat is erg moeilijk als je grootouders van de ouder stempel zijn... De laatste jaren voordat ze naar mijn huidige thuis kwam heb ik verscheidene specialisten aan huis laten komen (tot grote ergernis van mijn grootouders en naderhand van mezelf!) De ene al wat bekwamer dan de andere... Heel veel kruiden geprobeerd, verandering van eten, beweging, ... niets hielp! Misschien een beetje maar niet het gewenste resultaat. Ondertussen had ik ze wel zadelmak gekregen maar nooit ingereden omdat ik dacht dat dit haar veel te pijn deed! Ik deed vooral grondwerk met haar, ik probeerde die hoeven goed doorbloedt te houden. Grondwerk met Windy was.... speciaal. Windy leerde me dingen die ik eigenlijk toen nog niet kon. Aan dat paard heb ik hedendaags veel te danken! In de volgende blog ga ik verder met mijn verhaal over Windy. Bedankt voor het lezen!!!
Als beleefd persoon en normale burger is het goed eerst iedereen even welkom te heten op deze blog. ..... Amai, ... ik wist niet dat dit zo moeilijk kon zijn! Zit ik hier voor de laptop, na te denken hoe en wat ik zal neerpennen... Ik denk dat ik maar gewoon schrijf wat er in me opkomt. Misschien soms wat moeilijker te volgen aangezien ik soms best een moeilijke gedachten gang heb en het lijkt alsof allerlei hersenkronkels het even overnemen. Goed. Waar te beginnen? Best bij het begin denk ik! De bedoeling van deze blog is een stukje dingen van me afschrijven, gebeurtenissen; paard-gerelateerd welliswaar, maar ook een groot deel, mensen inspireren misschien? Inspireren is misschien niet het volledig juiste woord, eerder 'ideeën laten opdoen'. Het kan ook gewoon leuk zijn te lezen wat ik weer allemaal gedaan (lees: geleerd) heb. Who knows. Ik weet zelf nog niet zo goed hoe dit gaat evolueren. We zien wel.. samen op ontdekking. Is toch leuk! Wel, enjoy! Indien opmerkingen, laat het me weten!
