De paarden hebben een tijdje op onze (nu voormalige) gazon gelopen omdat dit het hoogste gedeelte van heel ons stuk is. De andere stukken weide waren wat te nat nu in de winter. Dit komt grotendeels ook door een gebrek aan drainage... 

Maar goed, op een gegeven moment liepen ze op de gazon en zag ik dat Triomphe Windy begon weg te jagen om zelf al het hooi smakelijk naar binnen te werken. Windy heeft de laatste tijd weer enorm last van haar hoeven. Ik veronderstel dat dit voornamelijk door de harde ondergrond komt. Ze is dus wat zwakker en minder 'onder zich uit'. Triomphe neemt daar dankbaar gebruik van (in de zomer incasseert hij dan doodleuk wat harde klappen en is het 'haantjesgedrag' alweer over). Ik zag dit al enkele dagen gebeuren en vond het best wel zielig voor Windy dat zij zo weinig hooi kreeg van haar 'baas'. Paarden doen dit namelijk in het wild ook: de dominante of leider mag als eerste eten van het goede eten, vol kwaliteit en de lagere in rang moeten het doen met een gropje naast, bij wijze van spreken, een mesthoop. Meestal laat ik de natuur zijn gang gaan. Het ding is: Triomphe zat zo fel achter windy aan dat het niet meer om dat hooi ging maar eerder van 'laat ik jou eens zien wie hier de baas is'. Dominante Triomphe van een jaar geleden kwam weer stilletjes boven drijven. Windy kon geen kant meer op en liep telkens door de draad naar de stallen toe. Zo kwam ik op een dag thuis van de nacht en zag ik die 2 paarden NERGENS staan... Het had gesneeuwd en ik zag nergens sporen van hoeven. Je kan je wel voorstellen welke paniek dit veroorzaakte... Uiteindelijk kwam ik erachter dat ze beide achter de stal stonden! Doodleuk uit te rusten! 

Door dit feit wist ik dat er iets moest gebeuren. 

De volgende keer ik zag dat Triomphe achter Windy joeg, besloot ik mij eens in de conversatie te mengen. Zien wat dit zou opleveren...

Ik trok (letterlijk) de laarzen aan en stapte door de sneeuw naar hen toe. het was erg glad die dag dus ik zag dat Windy moeite had zich staande te houden terwijl ze continue door de wei (lees: mijn eens zo groene, nu tot grote, kale, modderige, gedegradeerde gazon-weide) draafde. 

Ik ging tussen hen in staan en wachtte af wat zou gebeuren. Zoals verwacht stond dit feit triomphe helemaal niet aan: Ik pikte ZIJN merrie in... Hij begon zich dominant op te stellen en voor mijn neus wat hengstengedrag te vertonen. (hengstengedrag = steigeren, gekrulde hals, voorbenen uitlsaan, achterste naar mij uithalen, achter mij aanjagen, ...) Aangezien dit best gevaarlijk is nam ik er mijn dressuurzweepje bij. Ik hield dit simpelweg als een soort uit-slaande-staart-van-een-paard-imiterend, voor mij. In plaats dat Triomphe mij en Windy trachtte weg te jagen en zo zijn positie hoog in de rang wilde aanduiden, liet ik Triomphe rondjes rond mij lopen. Hierbij hield ik mijn zweepje ontspannen voor mijn borst zonder ermee te slaan. 1x toen hij recht mikte op mijn gezicht met zijn achterbenen heb ik hem een tik verkocht. Het was glad dus ook Triomphe had moeite met zo rondjes lopen en wist zich met moeite recht te houden omdat hij vaak wat schoof door de sneeuw. Ik laat hen dan ook niet vol tempo galopperen, mag ook niet, zou super gevaarlijk zijn! Na een tijdje had de jongeheer het door: hij boog zijn hoofd neerbiedig naar de grond toe en likte en kauwde terwijl zijn binnenoor op mij gericht was. Deze tekenen duiden op respect. Een simpele vertaling van: "Ok, ik begrijp het, wat verwacht je nu?" Of simpelweg: "Ik accepteer jou als leider". Simpelweg door hetzelfde met hem te doen als hij met Windy en mezelf deed. Als je op dat moment van je paard wegloopt of het opgeeft en er niet op ingaat heeft hij gewonnen en neemt hij de leiding van je over. Ik denk dat het nu vooral komt omdat ik zo weinig met hen ben bezig geweest wat betreft training dat de jongeheer nog eens een poging waagde de touwtjes zelf in handen te nemen. Als je paard likt en kauwt, zijn oor naar je toedraait en zijn hoofd laat zakken moet je hem terug uitnodigen in je groep. Je hebt hem eerst als het ware uit je groep verstoten omdat hij oneerbiedig en disrespectvol is geweest. Om hem niet als paard volledig te verstoten en als je nog steeds een goede band met je paard wil moet je hem als het ware terug uitnodigen bij je te komen. Dit doe je door je schuin van hem weg te draaien en ontspannen te wachten tot hij naar je toe komt. Niet met je rug naar hem toe gaan staan. Dit zorgt voor volledige distance. Maar een hoek van 45° is voldoende. Als hij niet komt beweeg je wat heen en weer langst zijn beide kanten aan de voorkant. Uiteindelijk zal hij het begrijpen en naar je toe komen, je wrijft eens tussen zijn ogen (een teken van vertrouwen geven) en loopt schuin van hem weg. In 9 van de 10 gevallen zal je paard je volgen. Dat doen paarden nu eenmaal: hun leider volgen want die brengt hen waar het beste eten/drinken/schuilplaats is. 

Dit heb ik dus ook met Triomphe gedaan. 3 dagen achter elkaar (omdat hij het 3 dagen achtereen probeerde mij van mijn troon... uhum ;) te stoten) en iedere dag duurde het minder lang dan de vorige eer hij door had wat ik bedoelde. 

Het leuke van mijn verhaal: Windy stond de gehele tijd tijdens mijn Join-up met Triomphe achter mij. Veilig... Ze liep de dagen daarna als het ware naar me toe om zich veilig bij mij weg te stoppen... Is wel moeilijk zo een groot paard in je jaszak stoppen... maar goed! 

Wanneer Triomphe en ik onze "bonding", wat dat is het in feite: je aan elkaar verbinden (al is het voor de eerste of de zoveelste keer, dat maakt niet uit!), deden liet hij erna weten dat hij graag gekrabd werd... Hij heeft een winterdeken aan sinds september. Af en toe mag het wel even af maar dar kan toch zó jeuken! Ik krabbel hem dan onder zijn deken op zijn rug. Meestal geniet hij hier zienderogen van (hij strek zijn hals en heeft een soort van pruillip... jawel!) Of hij krabt me gewoon terug op de plek waar hij jeuk heeft... . Soms staan we met 3 elkaar te krabben: Windy Triomphe, Triomphe mij en ik Windy... spijtig dat ik hier nog nooit een foto van heb getrokken! 

Het werd me duidelijk hoeveel ik eigenlijk al geleerd heb van de paardentaal. De dagen erop werd het jagen minder, maar als ik mijn rug keerde en 'de leider' verdween nam meneer de touwtjes weer in handen. Ik heb hen dan maar weer op stal gezet en de volgende dag op de grotere weide. Ieder hun eigen 'space'. Is soms niet slecht...