Don't bother walking a mile in my shoes, try living a day inside my head instead
Keek, keek: 't schreuft
26-01-2011
Nood breekt wet
Als de nood breekt links en rechts een wetje,
doe dan gewoon een schietgebedje
en hoop dat niemand je snapt,
als je over het schreefje stapt.
Aagje
26/01/2011
Als je op een druilerige dag het licht aansteekt en naar buiten kijkt, heb je een privézon op je terras om naar te staren terwijl je strijkt!
Als je het strijkijzer ietsje te lang laat staan om een nieuw cd'ke op te steken, krijg je prachtige
tekeningen in zéér natuurlijke tinten op je strijkplankdeken!
Koop je dus een groen overtrekje, dan heb je na een aantal strijkbeurten gewoon een strijkplank met je persoonlijke bosplekje!
Als je de muziek iets luider zet tijdens het poetsen, kun je de verwarming iets lager zetten en gaat het werk wat rapper vooruit.
Combineer het geld dat je uitspaart van de verwarming en de tijd die je uitspaart door het sneller werken et voila: shoppingtime en een aardige extra duit!
Heb zin om nog één keer mijn voeten tegen de gloeiende houtkachel te steken, de geur van smeltende schoenzolen op te snuiven en daarbij heel onschuldig naar moeke te kijken.
Ik hou eigenlijk wel van regenbuien.
Lekkere, vette buien die alles schoonspoelen met joekels van druppels. Of zo'n bui die muziek maakt op het dak van de carport en blaasjes vormt op de straten.
En dan heb je buien die plasjes vormen in de palm van de bladeren en het hart van de bloemen.Hevige plensbuien die de kracht hebben om STOP te zeggen en een flinterdun, glanzend laagje achterlaten op de wereld.
Motregen is anders.Het is verdriet, het is treuren, het is langzaam alle pijn in druppeltjes naar buiten persen. Je merkt achteraf pas hoeveel tranen er gestort zijn en hoe diep die tranen doorgedrongen zijn in wat ze aanraakten.
Deze zachte traantjes vormen geen plasjes die verdampen in de zon, maar poeltjes diep onder het oppervlak. Poeltjes die groei en bloei beloven, poeltjes waar onze wortels hardnekkig naar reiken, poeltjes die ons van binnenuit voeden zodat we de kracht van een hevige plensbui kunnen doorstaan.
Triest, met toch een tikkeltje hoop...want al dat verdriet wordt door onze worteltjes omhooggevoerd, voedt ons en zorgt ervoor dat we sterker, groter en uitbundiger kunnen bloeien.
En dan valt het masker ... en sta je in je blote ik...
Daar staat ze nu... Ietwat verbijsterd, niet goed wetend wat te doen met het masker.
Het was een masker om U tegen te zeggen. Vakmanschap.
Net een laagje perfect aangebrachte foundation, enkel van héél dichtbij zichtbaar.
Na al die jaren had ze niet meer verwacht dat het masker ontdekt zou worden.
En toch...
Daar staat ze nu... Ietwat verbijsterd, niet goed wetend wat te doen met het masker.
Voor NVH: Mijn excuses voor eventuele schade aan je masker maar het werd hoog tijd dat iemand je hielp om even je blote ik terug te vinden!
Aagje
26/10/2010
Ik geniet vandaag van de kleine dingen: het geluid van spelende kinderen in de kamer heerlijk ver boven me, de geur van ouderwetse schuurzeep op blauwsteen, de smaak van een kop versgezette kruidenthee, het zicht op een opgeruimde keuken en het gevoel van een stoel onder mijn gat.
Aagje
2/10/2010
Strijd met twee kids tegen de klok, want schooluren vallen immer te vroeg als je met koters rond je benen hangt.
Worstelen met een meute rondslingerende barbies, temmen van een bende robots.
Een regiment baseballcaps tegen de muur plakken, lakens verzuipen, rondzwieren en ophangen tot alle vocht uit hun miezerige lijfjes is verdwenen.
Om alle schokkende sporen van het gewapend conflict uit te wissen, Stof Zuiger en D Weil oproepen om zich in de strijd te mengen.
Stand: Aagje's leger overwon 3 slaapkamers zonder casualties of war aan beide zijden!
Woonkamer: Here I come!
Enkele uren later:
D Weil is aan rust toe, hij lijkt nogal uitgewrongen, Stofke Zuiger heeft een indigestie en den trekker kan zitten noch liggen van de rugpijn. Heb ze allemaal op retraite gestuurd naar het waskot.
My God: de schooluren vallen in de namiddag al net zo vroeg!
Racing with the twingo, picking up some groceries on the way...
"Mama, wat eten we vandaag?" .... " hé, bah, geen zin in, neeeeeeee"
De onrustigen kalmeren De ongehoorzamen berispen
De laatkomers uithongeren
De werkers belonen
De lawaaimakers tot stilte manen
De stiekeme snoepers betrappen
De vermoeiden soigneren.
Eindelijk avond! Hoera, ze zijn weer allemaal thuis!!!
Yeti, Migyur of verschrikkelijke sneeuwman: een vermeende reusachtige primaat uit de Himalaya. Wordt door de wetenschap nog steeds als mythe beschouwd hoewel de lokale bevolking ervan overtuigd is dat hij echt bestaat.
Wel...De wetenschap kan mijn rug op: er lag een baby-exemplaar in mijn vriezer.
Yeti-baby beet verdorie in mijn vingers terwijl ik naar de biefstukken graaide. Ik heb hem afgeleid met een schrille kreet, een mep verkocht met een diepgevroren wijting en bedolven onder een kilo scampi's.
Toen ik een kwartiertje geleden even ging kijken, was hij nog steeds bewusteloos.
Hij ligt nu bij de verwarming, in de hoop dat hij weer op temperatuur komt en zijn reis kan verder zetten.
Aagje
08/12/2010
Er was eens een yoga-juf-in-spé
die kreeg ineens een prachtidee
We doen yoga bij volle maan,
dat trekt vast veel mensen aan!
Nooit had ze echter durven dromen
dat ze met zoveel zouden komen.
Ze kon haar ogen niet geloven,
maar kwam de schrik al gauw te boven
en begon haar les, héél sereen.
De hele groep volgde meteen!
We mochten sterren plukken, om op te warmen
en daarna leerde ze ons de maan omarmen.
We ontwaakten in het gras, zij-aan-zij
iedereen was gesterkt, dankbaar en blij
door het fijne dat yoga ons bracht,
in die frisse lentenacht.
Ik herinner het me goed, ik was erbij
het was de eerste yoga-les voor mij!
Het voelde zó goed, ik besliste toen:
ja! Dít blijf ik zeker doen!
EBRs volgden elkaar wekelijks op
en toen was het ineens tijd voor een zomerstop.
Ellen, onze yoga-juf-in-spé
had alweer een schitterend idee
We nemen iedereen mee
en doen yoga aan de zee!
Ze reikte elk van ons een voorwerp aan
om tijdens het wandelen mee aan het werk te gaan.
Zo liepen we in stilte naar het strand
om yoga te doen in het zand.
Na de zomer, helemaal in vorm, tip-top,
was het voor Ellen eronder of erop.
Ze moest haar kunnen tonen
om de studie met een attest te bekronen.
Ze gaf zich helemaal, daar in Holland,
maakte zelfs poppetjes met haar hand.
Ja, ze waren wég van haar
en dat oh zó Belgische gebaar
dus was ze niet langer yoga-juf-in-spé
maar kreeg haar boterbriefje mee!
JippieYago! riepen we toen
want we mochten verder doen
met ademen tot in het nu
en oefenen van de houdingen van Dru.
Frisse ideeën heeft ze wel voor tien,
zo sprongen we eens uit Eddys vliegmachien,
dansten we op salsamuziek voor het zomerse gevoel
en schonken onlangs ons lesgeld aan het goeie doel.
Engelenkaartjes trekken, ook dat laat ze ons wel eens doen,
maar de mooiste keer voor mij was toen,
ik vlak voor kerst aan mijn eigen wensen werkte
en pure kracht in mezelf opmerkte.
Waardoor ik de inspiratie kreeg die ik vroeg
en ik mijn eerste werk aan haar opdroeg
Ellen-lief, ik hoop dat je in 2010
en nog heel veel jaartjes nadien,
écht zult gaan dansen
en dat je alle kansen
zal grijpen die je worden gegeven
om volop te genieten van het leven.
