Don't bother walking a mile in my shoes, try living a day inside my head instead
Keek, keek: 't schreuft
12-09-2014
Personaliseer...
Wat ben je aan het doen? Wie ben jij? Waar sta je op dit moment in je leven? Waar wil je heen? Vertel eens wat meer over jezelf? Allemaal vragen die bij mij éénzelfde reactie oproepen: een antwoord dat bestaat uit een mix van deeltjes waarheid, deeltjes durven, deeltjes doen, zorgvuldig gebakken in een voorverwarmde oven, overgoten met een sausje van zelfkritiek, versierd met een parasolletje zodat het geheel een vrolijke toets krijgt én bovendien geserveerd met een schaaltje lekkernijen volgens marktaanbod.
Personaliseer... dat is een pak moeilijker voor mij. Van zodra ik "personaliseer" hoor of zie, stel ik mij de vraag of dit überhaupt wel een vraag is en niet één of ander verdoken eis om mezelf helemaal te geven, mezelf op te dienen als een gevulde kalkoen met kerst of een laagjestaart bestaande uit veel kleuren, smaken en texturen. Wat verlangt iemand die het woord "personaliseer" naar me toe slingert? Personaliseer je vanuit het hier en nu? Personaliseer je door verleden, heden en toekomstplannen en dromen bloot te leggen? Kun je eigenlijk iets personaliseren? Is een personalisatie geen momentopname, een blik in de provisiekast waarop beslist wordt " aha, vandaag eten we omelet met zalm maar ik heb hier nog allerlei restjes groenten en kruiden die daar perfect bij passen", een samenloop van omstandigheden waarbij de buurvrouw met verse sla aan de deur staat op het moment dat je eigenlijk met de handen in het haar zit omdat je vergat groente mee te brengen?
Kun je iemand die vraagt om te personaliseren zomaar een copieuze maaltijd voorschotelen, bestaande uit 40 gangen en elke schotel zomaar door die persoon zijn of haar strot rammen? Heb je dat recht omdat ze er tenslotte zelf om vragen? Bereid je misschien beter een buffet? Een banket met ontelbare spijzen en dranken, in smaak variërend van gepeperd tot pittig, bitter tot zuur, iets hartigs, wat zoets... met sprankelende champagnes, fruitige wijnen, sterke dranken die zich brandend een weg banen door het keelgat, geflambeerde desserts en straffe koffie? Organiseer je in dat geval een themabuffet zodat iedere gast zijn meug kan vinden? Is het niet beter wat te generaliseren en de gemakkelijke weg te kiezen, op veilig te spelen met een selectie van bordjes waar je gasten kunnen uitpikken wat ze zelf lekker vinden en de rest opzij schuiven voor de kippen of de composthoop?
Is het gek dat ik me begin te realiseren dat ik mijn moeders kookkunst mis? Hoe makkelijk het was toen zij iedereen aan tafel verzamelde en zei "dit is Aagje, zoals door mij klaargestoomd. Wil er iemand extra saus? Moet er mosterd bij? Wie heeft er nog wijn nodig om door te spoelen?"
Personaliseer... Wat ik als basisingrediënten kreeg van thuis mengen met wat ik zelf bijeen kon sprokkelen, het moet lukken. Serveren wat ik ervan heb gebakken.
Nu pas... Na 40 jaar zie ik het ineens toch,
herken ik mezelf alsnog...
We hebben veel meer gemeen
dan wat duidelijk was voor iedereen.
Jij en ik, we houden van schoenen,
van omarmen, knuffelen en zoenen.
Maar véél meer dan deze trekken,
kon ik tot nu toe niet ontdekken.
Ooit hield moeke mij dat voor,
want zij had het toen al door,
dat je meer dan "de schoenziekte" doorgaf aan mij, "je bent zoals tante Vera" is wat ze heel dikwijls zei.
Helaas ineens was er geen moederspiegel meer, die mij kon tonen hoezeer
wij twee op elkaar beginnen lijken nu de jaren snel verstrijken.
Tot ik vandaag de foto's naast elkaar ging leggen,
tot ik tot mijn verwondering moest zeggen:
"neen, ik ben niet alleen mijn vaders evenbeeld,
er zijn mij ook andere genen toebedeeld"
Kijk maar goed, je zult het ook wel zien
eerst denken dat het een kwestie van stijl is misschien.
Doch, naast onze liefde voor kleren, diezelfde smaak, is er daar die oogopslag.
Behalve onze keuze van make-up en accessoires, herken ik dat getwinkel, die lach...
We zijn niet identiek, en het is subtiel
maar de gelijkenis is niet futiel
want voor mij betekent het heel wat
te ontdekken wat ik van moeke's liefste zus heb meegehad.
Nu pas, na al die jaren
kan ik in de spiegel staren
en in mezelf zeggen " ik lijk meest op vake, dat is waar
maar ik herken ook mijn moeke's lievelingszusje hier en daar"
Wat ik vroeger zag, jij bent zwart en ik blond,
daar keek ik nu pas voorbij en dit is wat ik ineens vond:
Een gelijkenis tussen mij en mijn stijlicoon, die knappe vrouw,
zij die ons knuffelde en kleedde, altijd bleef koesteren... tante Vera, Ik Hou Van Jou
