Ik hou eigenlijk wel van regenbuien.
Lekkere, vette buien die alles schoonspoelen met joekels van druppels. Of zo'n bui die muziek maakt op het dak van de carport en blaasjes vormt op de straten.
En dan heb je buien die plasjes vormen in de palm van de bladeren en het hart van de bloemen.Hevige plensbuien die de kracht hebben om STOP te zeggen en een flinterdun, glanzend laagje achterlaten op de wereld.

Motregen is anders.Het is verdriet, het is treuren, het is langzaam alle pijn in druppeltjes naar buiten persen. Je merkt achteraf pas hoeveel tranen er gestort zijn en hoe diep die tranen doorgedrongen zijn in wat ze aanraakten.
Deze zachte traantjes vormen geen plasjes die verdampen in de zon, maar poeltjes diep onder het oppervlak. Poeltjes die groei en bloei beloven, poeltjes waar onze wortels hardnekkig naar reiken, poeltjes die ons van binnenuit voeden zodat we de kracht van een hevige plensbui kunnen doorstaan.
Triest, met toch een tikkeltje hoop...want al dat verdriet wordt door onze worteltjes omhooggevoerd, voedt ons en zorgt ervoor dat we sterker, groter en uitbundiger kunnen bloeien.

Motregen is af en toe nodig...

Aagje
05/11/2010