Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ter overweging ...
Teksten, mensen en ervaringen die aanzetten tot nadenken ...
19-08-2010
Rue du Bac, Parijs (2/3)
Moeder en kind komen door de grote poort het klooster binnen. Ze gaan tot het einde van de gang waar de kapel ligt van de Wonderbare Medaille. Er bidden daar veel mensen. De moeder herkent de plek die ze op prentbriefkaarten heeft gezien. En heel langzaam, op de knieën biddend, schuift ze aan tot vlak bij de zetel. Jammer genoeg is er een koord gespannen die haar belet helemaal tot bij de zetel te komen. Maar voor de Braziliaanse is dat geen belemmering. Ze is niet zo ver gereisd om de zetel enkel met de ogen te bekijken. Wat moet ze nu doen ? Zusters werken bij de altaarruimte. Zuster, zou de kleine even op de zetel mogen plaatsnemen ? Neem mij niet kwalijk, maar dat kan ik niet toestaan, want dan zou iedereen erom vragen, en dat is onmogelijk. Die woorden geven de moeder een steek in het hart, want ze had de zetel volledig in haar plan opgenomen. Ze moet nu een oplossing zoeken.
Parijs, januari 1995. De overste van de Zusters van Liefde neemt de telefoon op. Aan de andere kant meldt zich een mannenstem met buitenlands accent. Het gaat om een dringende boodschap van de aartsbisschop van Recife in Brazilië. Hij zegt dat hij daarvan alle bewijzen in handen heeft en hij neemt zelf de verantwoordelijkheid voor de echtheid van het gebeuren. Dit had plaats enkele weken voor het telefoongesprek.
Een Braziliaanse reist naar Parijs. Ze wilde die lange reis maken nadat ze gehoord had dat Maria in de rue du Bac grote dingen verricht voor wie bij Haar komt bidden. Ze neemt haar dochtertje mee die vijf jaar is en ongeneeslijk ziek. Samen gaan ze naar de rue du Bac om een wonder af te smeken. De moeder wenst het kind op de zetel te plaatsen waarop Maria zelf zat toen ze in 1830 aan Catherine Labouré verscheen. Dan zal zij tot de Moeder van God spreken als een moeder tot een andere moeder. Maria zal haar nood zien en zal de kleine niet onverrichterzake naar huis laten terug keren.
Wordt vervolgd
Het eerste gebod (6/6)
5. Slotwoord
Tot slot van deze beschouwing over het eerste gebod, een uittreksel uit de preek van Jezus over het eerste gebod. (deel 2 van het Epos van de God-Mens, van Maria Valtorta, pag. 322)
Jezus zegt:
Ik zeg jullie dat de Vader zijn armen naar jullie uitstrekt als jullie met een rouwmoedig hart en een door tranen gewassen gelaat zeggen: Vader, ik heb gezondigd. Ik weet het. Ik verneder mezelf en beken het voor U. Vergeef mij. Uw vergeving zal mijn kracht zijn om terug te keren en het ware leven te leven.
Vreest niet, voordat jullie uit zwakte zondigden, wist Hij dat jullie zouden zondigen. Maar Zijn hart sluit zich alleen af als jullie volharden in de zonde en willen zondigen, en daardoor van een bepaalde zonde of van vele zonden jullie afschuwelijke afgoden maken. Vernietigt elke afgod, maak plaats voor de ware God. Hij zal met Zijn heerlijkheid afdalen om jullie hart te wijden, als Hij ziet dat Hij de enige daarin is.
Geeft God zijn woonplaats terug. Die is niet in de stenen tempels, maar in het hart van de mensen. Reinigt Zijn tempel - jullie hart - bevrijd het binnenste van al het nutteloze of schuldige versiersel. God alleen, alleen Hij. Hij is alles! Het hart van de mens waarin God woont is niets minder dan het Paradijs; het hart van een mens die zijn liefde uitzingt voor Zijn goddelijke Gast. Maakt van jullie hart een hemel. Begint nu op aarde reeds aan de samenwoning met de Allerhoogste.
Einde
16-08-2010
Het eerste gebod (5/6)
Waarzeggerij is een zonde tegen het eerste gebod.
God kan aan zijn profeten en heiligen via inspraak of visioenen de toekomst openbaren. We moeten ons echter hoeden voor ongezonde nieuwsgierigheid. Het is niet goed de toekomst proberen te weten te komen door het raadplegen van mensen met inspraken en visioenen. Als de Heer ons een woord geeft, is dat goed.
Het moet echter Zijn initiatief blijven! Wij moeten vertrouwen op Gods voorzienigheid.
Zware zonden tegen het eerste gebod zijn:
- een beroep doen op satan of de duivels om de toekomst te weten te komen.
- het oproepen van geesten van overledenen.
Zonden tegen het eerste gebod zijn tevens:
- raadplegen van horoscopen
- astrologie
- handlezen
- kaartlezen, naar waarzegsters lopen.
- helderziendheid en gebruiken van mediums.
Men moet zich ver houden van alle magie, tovenarij en spiritisme. Het dragen van amuletten is af te keuren.
4. Gij zult de naam van God niet ijdel gebruiken
Men zondigt ook tegen het eerste gebod door God uit te dagen of op de proef te stellen, bijvoorbeeld door van God tekens te eisen, in de zin van als Gij dit niet doet God, dan geloof ik niet meer, of dan doe ik dit of dat niet. Het gaat hier om een vorm van twijfel aan Gods liefde, voorzienigheid en aan Zijn macht.
God op de proef stellen is ook van Hem verlangen dat Hij zus of zo handelt. God voorschrijven hoe Hij te werk moet gaan.
Men zondigt tegen het eerste gebod door daden van heiligschennis. Men spreekt van heiligschennis, wanneer iemand de voorwerpen of plaatsen, die aan God zijn toegewijd, ontwijdt of onwaardig behandelt. De heiligschennis is een zware zonde, vooral wanneer ze begaan wordt tegen de Eucharistie, omdat in dit sacrament het Lichaam zelf van Christus werkelijk aanwezig is.
Wordt vervolgd
13-08-2010
Het eerste gebod (4/6)
3. Gij zult geen andere goden naast mij hebben
Bijgeloof is een zonde tegen het eerste gebod.
Bijgeloof is een magische kracht toekennen aan bepaalde handelingen, voorwerpen of gebeden, los van de innerlijke gesteltenis die hierbij vereist is. Gebeden, medailles, beeldenverering, e.d. hebben maar zin als men gelooft!
Niet de gewijde medaille beschermt, wel het geloof waarvan de gewijde medaille de uitdrukking is. Naar een wenend beeld gaan zien enkel om tranen te willen zien, zonder dat men zich bekeert, zonder echt geloof en liefde tot God, is bijgeloof.
Afgoderij is een zonde tegen het eerste gebod.
Onder afgoderij verstaan we oa. het veelgodendom, het vereren van zon, maan, hemellichamen en natuurkrachten. Dit is actueler dan we denken, vooral in de esoterische bewegingen en in de New Age. Men gaat de kosmische krachten en energieën vereren, vergoddelijken. God wordt dan een kracht, een energie, iets, niet Iemand.
Maar afgoderij bestaat ook in het vergoddelijken van de schepselen, van wat niet God is. Er is sprake van afgodendienst zodra de mens een schepsel vereert in plaats van God.
En dit kan van alles zijn:
Men kan satan vereren i.p.v. God; de zgn. satanisten.
Men kan een afgod maken van:
geld en macht
het lichaam v/d ander: genotzucht
eten en drinken
ras en volk, de staat
de wetenschap en de sport
zichzelf
de natuur
Afgodendienaars zijn we wanneer we de schepselen méér beminnen dan God.
Wordt vervolgd
12-08-2010
Het eerste gebod (3/6)
2. Hem alleen zult gij eer bewijzen
Wij eren God door Hem te aanbidden, tot Hem te bidden en offers te brengen.
a)God aanbidden
Wij eren God door Hem te aanbidden.
God aanbidden betekent: Hem als God erkennen, als Schepper en Verlosser, als Heer van al wat bestaat, als oneindige en barmhartige Liefde.
God aanbidden betekent in eerbied en onderdanigheid erkennen hoe nietig het schepsel is.
God aanbidden betekent Hem loven en prijzen om zijn wonderwerken. Het betekent van harte dank u zeggen voor het leven, voor al wat God ons geeft.
b)Bidden tot God
Wij eren God door het gebed.
De gelovige is verplicht tot gebed, elke dag. Wij mogen geen dag laten voorbijgaan zonder onze geest en ons hart uitdrukkelijk een ogenblik tot God te verheffen om Hem te loven, te danken, voor anderen en voor onszelf God om bijstand smeken.
Dit gebed neemt concrete vormen aan: morgen- en avondgebed, dagopdracht, gebed voor en na het eten, het bidden van de christelijke gebeden. Wie nooit bidt, zondigt tegen het eerste gebod.
c)Offeren aan God
Wij eren God door offers te brengen.
Hieronder verstaan wij het opofferen van onze dag, onze goede werken, onze moeiten en pijnen, onze kruisen. Wij maken van heel ons leven een offerande aan God. I.p.v. de offerdieren uit het Oude Testament bieden wij God onszelf aan, al wat we zijn, onze liefde en inspanning, onze talenten.
d)Beloften en geloften volbrengen jegens Hem
God eren, betekent ook onze beloften en geloften jegens Hem volbrengen. Als we beloofden een bedevaart te doen om van God iets te verkrijgen, moeten we na gebedsverhoring deze belofte ook volbrengen.
Wordt vervolgd
11-08-2010
Het eerste gebod (2/6)
a)De hoop
Het eerste gebod vraagt ons tevens dat wij al onze hoop op God zouden stellen, d.w.z. dat wij alles van God verwachten, hier in dit leven en later het eeuwige leven.
Men zondigt tegen de hoop door:
Wanhoop, dit is: niet meer geloven dat God mij kan redden of mijn zonden kan vergeven.
Het is verzet tegen Gods goedheid, trouw en barmhartigheid. Het is de zonde tegen de H.Geest die niet vergeven kan worden. Het is de zonde van het verwerpen van God, uit wanhoop, na een leven van zware zonde. Het is de zonde van Judas.
Een andere zonde tegen de hoop is het vermetel vertrouwen, dit is denken dat men zichzelf wel kan redden zonder hulp van God, ofwel denken dat God mij alles zal vergeven zonder dat ik berouw heb over mijn zonden en boete doe voor mijn zonden.
b)De liefde
Het eerste gebod houdt in dat wij God beminnen, liefhebben. Hem wederliefde betonen voor de liefde die Hij ons geeft.
Zonden tegen de liefde tot God zijn:
volkomen onverschilligheid t.o.v. God en het geloof.
ondankbaar zijn voor Gods liefde en weldaden, ondankbaarheid na gebedsverhoringen.
haat tegen God omdat God de zonde verbiedt en straffen oplegt.
Katechismus van de Katholieke Kerk (KKK) nrs 2041 tot 2084.
Overwegingen bij het eerste van de 10 geboden: Bovenal bemin één God.
Hieruit vloeien alle andere geboden voort. Wie God bemint zoals het hoort, zal al Zijn geboden en voorschriften onderhouden en zijn medemensen beminnen als broers en zusters, kinderen van dezelfde Vader in de hemel.
1. Gij zult de Heer uw God aanbidden en Hem alleen dienen
Het eerste gebod omvat het geloof, de hoop en de liefde. De uitnodiging en de verplichting hiertoe.
a)Geloof
Geloven dat er een Schepper is die alles geschapen heeft, is de natuurlijke houding en plicht van elk mensenkind. Toch vraagt dit een wilsdaad van de mens. Ik wil geloven, ook al zie ik God niet, ik zie immers het werk van zijn handen en vooral het wonder dat mijn leven is. Deze wilsdaad kost ons soms wel eens moeite, vooral in de beproeving.
Daarom moeten we vaak uitroepen: God, help mij te geloven in U. Volgens de apostel Paulus brengt de goddeloosheid, d.w.z. het niet in God willen geloven elke zedelijke ontaarding mee. Dit geloof in God is tengevolge van de zondeval van Adam en Eva en de verduistering van ons verstand die eruit voortvloeide, moeilijker geworden voor de mens. Dankzij de komst van Gods Zoon, Jezus Christus, op aarde hebben we echter weer de noodzakelijke hulpmiddelen die ons helpen in God te geloven. Het eerste gebod vraagt ons dat wij ons geloof voeden en beschermen.
Men zondigt als volgt tegen het geloof:
Door de systematische, opzettelijke twijfel aan alle geloofsmysteries, omdat ons verstand niet bij machte is ze te begrijpen. Deze gekoesterde twijfel leidt tot verblinding van de geest, de geestelijke hoogmoed, door Maria in Medjugorje de zonde van het Westen genoemd. Er is ook de onvrijwillige twijfel wanneer we ons ongewild in een geloofscrisis bevinden. Dit is een toestand die we niet zoeken maar die God soms toelaat om ons geloof uit te zuiveren. Hier is dan natuurlijk geen sprake van zonde.
Hardnekkig ongeloof t.o.v. God en de geopenbaarde waarheden de geloofsmysteries - is zondig.
Andere zonden tegen het geloof zijn:
ketterij = het ontkennen of verdraaien van één of andere geloofswaarheid.
apostasie (= geloofsafval) = na gedoopt te zijn geweest, zijn christelijk geloof volkomen verloochenen.
schisma = het verwerpen van het gezag van de paus.
Wordt vervolgd
09-08-2010
De vicieuze cirkel (Phil Bosmans)
De vicieuze cirkel
De wereld zit vast in een vicieuze cirkel.
Kwaad roept kwaad op.
Geweld vraagt geweld.
Een belediging moet gewroken worden.
Het ene onrecht volgt op het andere.
Men zoekt degene, die het eerst geslagen heeft,
niet om te vergeven, maar om terug te slaan.
Men blijft in dezelfde cirkel ronddraaien.
Men wil alles oplossen met rechtvaardigheid.
Maar rechtvaardigheid doorbreekt de cirkel niet.
Het is verrassend, dat in de geschiedenis van de mensen er plots iemand gekomen is, die de vicieuze cirkel doorbrak. Iemand, die een geheel nieuwe weg insloeg : de weg van de vergeving.
Als er vergiffenis bestaat, eisen de doden niet langer het bloed van de levenden, en moeten de doden niet meer gewroken worden.
Jezus schakelde de vijanden uit met het woord vergiffenis.
Armer dan de armsten, zonder hulp van wetenschap en techniek, zonder wereldomvattende communicatiesatellieten, hebben zijn woorden en het getuigenis van zijn leven en sterven de wereld diep geschokt en plaatsen ze elke generatie voor de keuze : Geweld of geweldloosheid. Vergiffenis of wraak.
Na Jezus kwamen vele anderen, zoals Gandhi, Martin Luther King, Maximiliaan Kolbe en de vele onbekende slachtoffers van geweld, die zelf nooit geweld wilden gebruiken. Zij hebben meer gedaan voor de bewoonbaarheid van onze planeet en voor het welzijn van de mensen dan alle veldheren samen.
Bron : In liefde weer mens worden (Phil Bosmans)
04-08-2010
De vijf geboden van de Kerk (2/2)
Boet, houdt de vasten ongeschonden. In de hele bijbel is er sprake van vasten- en boetetijden, perioden waarin we ons bevragen op de grote lijnen van ons leven. Die jaarlijkse Veertigdagentijd voor Pasen mag ook voor elk van ons een tijd zijn om ons christen zijn te herbronnen.
Biecht minstens eens per jaar uw zonden. Jezus is aan het Kruis gestorven tot vergeving van de zonden. De zonde heeft nooit meer het laatste woord. Er is altijd vergeving mogelijk als we ergens berouw over hebben. Jezus heeft de zondevergeving aan de Kerk toevertrouwd. Iedere mens maakt fouten. De gelovigen wordt gevraagd om minstens eens per jaar de zware zonden te biechten, het wordt aangeraden meer te biechten. Soms hoor ik wel eens mensen zeggen dat ze toch geen zware zonden doen. Als ik ze dan zeg dat op zondag niet naar de Mis gaan als een zware zonde wordt gezien, dan hebben veel mensen al minstens een iets om berouw over te hebben.
En nut rond Pasen t Brood des Heren. Er is een tijd geweest dat mensen bijna nooit ter Communie gingen, mensen voelden zich totaal onwaardig om de Heer te ontvangen. De Kerk heeft met dit gebod haar gelovigen verplicht gesteld om toch minstens een per jaar ter Communie te gaan, meestal deed men dat dan kort na de Paasbiecht. Nu zijn we eerder in een ander uiterste terecht gekomen. Dit gebod bevraagt ons: als ik ter Communie ga, wil en kan ik dan de Heer ontvangen ?
In een vorig woord sprak ik over de vijf geboden van de Kerk. Mensen mailden de vraag wat die vijf geboden van de Kerk waren. Soms denk je dat dingen vanzelfsprekend gekend zijn maar dat is dan blijkbaar niet zo. In de vorm van een rijmpje heb ik die vijf geboden van de Kerk geleerd in de Vormselcatechese in Nederhasselt. Het rijmpje klinkt zo: Zon- en feestdag houdt in eer. Vier dan Eucharistie elke keer. Boet, houdt de vasten ongeschonden. Biecht minstens eens per jaar uw zonden. En nut rond Pasen t Brood des Heren.
Die vijf geboden van de Kerk zijn geen vreemde dingen. Ze volgen uit wat in de tien geboden staat, wat het Evangelie ons leert. Ze willen helpen om dichter bij de Heer, bij elkaar en bij onze eigen roeping te komen.
Zon- en feestdag houdt in eer. We moeten er voor zorgen dat zon- en feestdagen dagen zijn van extra aandacht voor ons geloof, dagen om uit te rusten, dagen voor meer aandacht voor onze medemensen. De zondag is de dag waarop we denken aan de dood en Verrijzenis van Jezus, de kern van ons geloof. Feestdagen als Kerstmis, Hemelvaart, Maria Tenhemelopneming, Allerheiligen die meestal niet op een zondag worden gevierd, zijn van inhoud voor ons geloofsleven zo belangrijk dat we er niet zomaar aan voorbij kunnen gaan.
Vier dan Eucharistie elke keer. Op die zon- en feestdagen gaan we naar de kerk om de Eucharistie te vieren. Zon- en feestdagen willen ons dichter naar de Gekruisigde en Verrezen Heer brengen en die kun je nergens zo dicht bij je weten als in de Eucharistie.
Hieronder volgen de woorden van paus Benedictus XVI op de wereldjongerendagen in Keulen.
Dierbare jongeren.
Voor de heilige Hostie, waarin Jezus zich voor ons tot brood heeft gemaakt, dat ons leven van binnen uit draagt en voedt, zijn wij de innerlijke weg van de aanbidding opgegaan.
Hoe kan Jezus Zijn Lichaam en Zijn Bloed uitdelen? Als Hij brood tot Zijn Lichaam en wijn tot Zijn Bloed maakt, loopt Hij vooruit op zijn dood, ervaart Hij deze innerlijk en verandert die zo in een daad van liefde. Wat uiterlijk een daad van bruut geweld is, wordt innerlijk een daad van liefde, die zichzelf wegschenkt, geheel en al. Dat is in feite de verandering die in de zaal van het Laatste Avondmaal heeft plaats gevonden en die bestemd was om een heel proces van veranderingen op gang te brengen, waarvan het laatste doel is : de wereld zodanig te veranderen dat God alles in allen is (vgl. 1Kor 15,28). Alle mensen wachten altijd op de één of andere manier in hun hart op een verandering en omvorming van de wereld. En dit is nu de centrale daad van omvorming, die alleen de wereld werkelijk kan vernieuwen: geweld wordt veranderd in liefde en aldus de dood in het leven. Omdat Hij de dood omvormt tot leven, is de dood als zodanig reeds innerlijk door Hem overwonnen en is de verrijzenis reeds in Hem aanwezig. De dood is als het ware van binnen verwond en kan niet meer het laatste woord zijn.
Alleen vanuit deze innerlijke explosie van het goede, dat het kwade overwint, kan dan de kettingreactie van veranderingen uitgaan die geleidelijk de wereld omvormt. Alle andere veranderingen blijven oppervlakkig en brengen geen redding. Daarom spreken wij van verlossing: het allerdiepst noodzakelijke is gebeurd, en wij kunnen in dit gebeuren binnen treden. Jezus kan zijn Lichaam geven, omdat Hij werkelijk zichzelf geeft.
De Eucharistie moet het middelpunt van ons leven worden. Het is geen positivisme of machtswellust als de Kerk ons zegt dat de Eucharistie bij de zondag hoort. Op Paasmorgen hebben eerst de vrouwen, daarna de leerlingen, de Verrezene mogen zien. Zo wisten ze vanaf dat moment dat nu de eerste dag van de week, de zondag, zijn dag is. Daarom is de zondag zo belangrijk. Dierbare vrienden! Dikwijls is het misschien op het eerste gezicht ongemakkelijk om op zondag tijd vrij te maken voor de heilige Mis. Maar jullie zullen ontdekken dat juist de eucharistieviering de vrije tijd in het juiste perspectief plaatst. Laat je niet afbrengen van de zondagse Eucharistie en help ook anderen om die te ontdekken.
Wie Christus ontdekt heeft, moet anderen tot Hem leiden. Een grote vreugde kan men niet voor zichzelf houden. Die moet men doorgeven.
30-07-2010
Het boek van Eli (2/2)
Deze film liet me nadenken over de betekenis van de Bijbel. De Bijbel is voor ons niet zomaar een belangrijk boek. Voor ons is de Bijbel het Woord van God. Zoals alle boeken is ook de Bijbel geschreven door mensen maar de Heilige Geest inspireerde hen, God is de eigenlijke auteur en daarom is de Bijbel voor ons de Heilige Schrift. Wanneer we de Bijbel lezen of horen voorlezen dan is het God die tot ons spreekt. De Bijbel is eigenlijk een boek die een verzameling is van boeken: het Oude Testament bestaat uit 46 boeken en het Nieuwe Testament uit 27 boeken en allen zijn ze geschreven onder de inspiratie van de Heilige Geest. Het Oude Testament bereidt het Nieuwe Testament voor, het Nieuwe Testament is de vervulling van het Oude Testament. Het belangrijkste van de Bijbel zijn de 4 evangeliën, de verhalen over Jezus Christus. Bij alles wat we in de Schrift lezen, mogen we ons afvragen: wat wil God ons hiermee leren ? Als ik mijn gelovig leven wil voeden en sturen, dan zal het lezen van de Heilige Schrift daar ook een bijzondere plaats in nemen. In ieder gezin zou er een Bijbel moeten zijn, elk zou er toch iedere dag een stukje in moeten lezen. In onze parochies stimuleren we dat al vroeg: alle ouders van de dopelingen krijgen een kinderbijbel mee. Kinderen en jongeren vinden de verhalen uit de Bijbel spannend. Je kunt er al vroeg mee beginnen en hen zo de waarheid meegeven uit Psalm 119, 205: Uw Woord is een lamp voor mijn voeten, het is een licht op mijn pad.
Deze week was ik op aanraden van een parochiaan - in de bioscoop voor de film The Book of Eli. Hij dacht wel dat ik die ook mooi zou vinden.
De film speelt zich af in de toekomst. Er was een tijd dat iedereen in overvloed leefde, men wist niet meer wat waardevol was. Er was een gat in de Hemel gekomen, bijna alles en iedereen was verbrand. Slechts een klein aantal mensen overleefde, zo ook Eli. Op een moment hoorde hij een stem in zijn hart, die leidde hem naar een plek. Daar lag de enige Bijbel die nog bestond want men had alle Bijbels verbrand. Religie veroorzaakte zoveel oorlog en daarom waren alle religieuze boeken verbrand. Het was de opdracht van Eli om het Boek naar het Westen te brengen waar het veilig zou zijn. Al dertig jaar was hij op weg, Eli ervaart dat hij kracht en sterkte krijgt om die missie te volbrengen. Tijdens zijn moeilijke tocht zien we dat Eli iedere dag uit de Bijbel leest. We zien dat die Eli bidt en wat in de Bijbel staat zich ook helemaal eigen heeft gemaakt De film laat een stuk van die tocht naar het Westen zien. Niemand weet nog over het bestaan van de Bijbel behalve een dictator en die probeert die Bijbel in handen te krijgen. Daarover gaat die film.
Op sommige momenten wordt zowel door de dictator als door Eli gezegd wat het boek van de Bijbel betekent. Men zegt de kracht te kennen van wat in dat boek staat, in het boek staan de juiste woorden om te helpen. In dat boek kunnen mensen vinden waarom ze hier zijn, wat het betekent om deugdzaam te zijn. De Bijbel is het wapen gericht op hart en geest. Het versterkt je overtuiging als alles verloren lijkt.
Wordt vervolgd
23-07-2010
Niet mijn wil, maar Uw wil geschiede (4/4)
Wij hebben tot grote vreugde mogen ervaren dat er wel degelijk ook jonge vaders zijn die er eveneens voor kiezen om hun verantwoordelijkheden te nemen. Hier volgt in het kort het verhaal van Bert : Het moment dat ik met Lydia de zwangerschapstest ging halen, was een moment vol spanning. De test was positief en dat kwam als een zware schok over me heen. Dit had ik immers nooit verwacht. Waarom wij ?? In eerste instantie wilden we dan ook het kindje laten wegnemen. We wisten op dat moment immers niet beter. We waren ook bang voor de reacties van de buitenwereld. Maar diep vanbinnen wisten zowel Lydia als ik dat dit niet juist was. Het moment dat Lydia me vertelde dat ze ons kindje zou bijhouden, zal me altijd bijblijven. Op dat moment begreep ik dat mijn leven compleet zou veranderen. Ik zette me meteen achter haar en geef ze alle steun die ik ze kan geven. Het was zeker niet de gemakkelijkste weg, maar het is wel de juiste. Toen ik voor de eerste keer ons kindje zag op de echografie, was ik meteen gewonnen. Ik was er zeker van dat we de juiste beslissing hadden genomen. Na onze studies willen wij huwen en zullen Lydia, het kindje en ik een gezinnetje vormen. Ik zal er altijd voor hen beiden zijn, wat er ook gebeurt. Er zullen nog wel tegenslagen komen, maar door onze sterke liefde voor elkaar weet ik zeker dat we zullen slagen. Een prachtige vrouw en een schat van een kindje. Een mooier geschenk dan dit kan een mens eigenlijk niet krijgen. Bert, een trotse vader.
Graag had ik langs deze weg mijn ouders willen bedanken, die mij hebben opgevoed in de geest van het Rooms-katholieke geloof. Ook dank aan heel het Pro Vita-team die uitzonderlijk mooi en liefdevol werk verrichten met het beschermen van het prille leven. Ook dank aan familie, vrienden, kennissen die achter ons blijven staan in moeilijke tijden. Wij wensen onze kinderen het allerbeste toe.
Mevr. D.
P.S. De namen van de betrokkenen zijn veranderd om hun privacy te beschermen.
Einde
22-07-2010
Niet mijn wil, maar Uw wil geschiede (3/4)
Eén ding weet ik zeker : haar kindje, ons kleinkind, werd twee keer het leven gegeven : de dag van de conceptie en de dag van de aanvaarding. Niet mijn wil maar Uw wil geschiede, mijn God ! De dag van de vooropgestelde abortus willen wij zo snel mogelijk vergeten. Hoopvol kijken wij uit naar de geboorte van dit kindje. Op het moment van dit schrijven is Lydia al 6 maanden zwanger. Ik beweer niet dat alles rimpelloos verloopt. Er zijn goede en minder goede dagen. Er zijn de reacties van abortusaanhangers die Lydia belachelijk maken met haar zogezegd onverantwoordelijk gedrag : Je had toch beter de pil genomen nog nooit van gehoord zeker stel je niet aan en laat het weghalen. De huilbuien van Lydia, de nakende geboorte die een totale reorganisatie van ons gezin met zich meebrengt, het financiële aspect, het nu reeds organiseren en afspreken van opvang voor het kindje wanneer Lydia terug naar school gaat, want wij willen dat het kindje hier bij ons thuis opgroeit.
Langs de andere kant komen er ook positieve reacties, o.a. van haar klastitularis die haar een moedig meisje vindt en haar zo veel mogelijk steunt, ook de directie van de school die haar de kans wil geven toch haar eindexamen in augustus te kunnen afleggen, indien zij tijdens de examenperiode zou bevallen. Hetgeen ons in ieder geval recht houdt, is een prachtig geschenk dat wij binnenkort mogen verwelkomen : het wonder van een nieuw leven.
Wordt vervolgd
21-07-2010
Niet mijn wil, maar Uw wil geschiede (2/4)
Haar oudere zus ontfermt zich over haar. Ze zitten samen in de slaapkamer. Ik ga naar boven. Behoedzaam doe ik de slaapkamerdeur open. Lydia weent, Marijke troost haar. Ik kijk naar Marijke en zeg : meisje, vertel mij wat er aan de hand is !
Ja, mama, het is Lydia die zwanger is.
Verward, ook enigszins teleurgesteld dat dit één van mijn dochters overkomt, maar liefdevol omhels ik Lydia en zeg haar : kom, samen slaan we ons er wel door. Uw kindje is welkom. Het is een kind van God. Wij zullen er allemaal samen voor zorgen. Een beetje later staat mijn man aan de deur. Hij kijkt Lydia en mij aan en begrijpt : binnenkort zijn we met negen hier in huis. Lydia begint haar verhaal te vertellen.
Het is gebeurd, ja, en ik weet dat je mij hiervoor wilde behoeden. Het spijt mij Samen met mijn vriendje zijn we een test gaan halen. Positief ! Ik was ten einde raad. Waarom juist ik ? Wat met mijn school, mijn studies, de reacties van mijn ouders, grootouders, vrienden ? Blijft mijn vriendje bij mij als ik het kindje wil houden ? Is het niet gemakkelijker om het weg te laten halen ? Niemand ziet nu iets, niemand anders hoeft het te weten. Ik weet diep vanbinnen dat het niet mag, maar kan ik het wel aan ? Ik ben toch nog maar net 17 jaar ? Dus, ik ben naar de abortuskliniek gegaan. Ze gaven mij als uitleg : het is beter zo. Ik zou het in uw plaats ook doen. Je hebt nog een heel leven voor je. Gooi je jeugd niet weg door dit voorval. Je kan later zelf bepalen wanneer je wel klaar bent voor een kind.
Ze leggen mij uit wat ze gaan doen en dan nee, God, nee, dit kan niet. Dit gaat tegen alle liefde in ! Als het niets is, zou ik mij niet zo ellendig voelen. Ik wil dit niet ! Dit niet, nee Ik wil vertrekken en haastig stopt de dame mij een brochure, twee pillen die ik moet innemen vlak voor de abortus en het kaartje met de afspraak 3 december 2009 toe. Moedeloos draag ik mijn geheim met mij mee tot enkele dagen voor het onherroepelijke zou gebeuren. Maar ik wil dit niet. Ik moet het thuis vertellen, zo snel mogelijk. Lydia laat mij alles zien.
Wordt vervolgd
20-07-2010
Niet mijn wil, maar Uw wil geschiede (1/4)
Niet mijn wil, maar uw wil geschiede, mijn God
Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita, april 2010
Pro Vita Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen
Deze tekst is een getuigenis van één van de lezers van het blad Gezin en Leven, uitgegeven door Pro Vita.
Wij zijn een kroostrijk gezin (7 kinderen) zoals ze dat vroeger noemden. De oudste dochter is reeds het nest uitgevlogen en heeft zelf al twee kindjes, dus nog zes kinderen thuis. Met vallen en opstaan proberen wij onze kinderen katholiek op te voeden. Geen klein bier de dag van vandaag. En ook voor ons, als ouders, niet de garantie dat alles van een leien dakje loopt. In tegendeel maar we klagen niet. Als je voor God kiest, dan met volle overgave en niet halfslachtig. Hiermee wil ik zeggen dat het niet opgaat zich van de katholieke godsdienst te bedienen naar eigen goeddunken het ene neem ik aan omdat het mij past en omdat ik het aangenaam vind, het andere laat ik omdat het lastig, moeilijk, omslachtig is In tijden waar anticonceptie (tegen de ontvangenis) een vanzelfsprekendheid geworden is, ook in onze katholieke gezinnen, hebben wij altijd het gebruik van voorbehoedsmiddelen afgekeurd. Wij hebben onze kinderen willen bijbrengen te wachten tot het huwelijk vooraleer zich te geven.
Maar al is de geest gewillig, het vlees is zwak, en zo komt het dat op een gegeven ogenblik na het avondmaal, onze dochter van 17 begint te vertellen en ons vragen begint te stellen. Achteraf bekeken om zich te vergewissen of haar gedachten wel de juiste zijn, om zelf een juiste keuze te kunnen maken.
Mama, vraagt ze, word je door God vergeven als je abortus pleegt ?
Meisje, zegt ik, als die persoon er echt spijt van heeft, dan zal God het vergeven. Maar weet wel dat Hij liever had gehad dat het kindje ter wereld zou komen, want je weet toch dat abortus moord is ? Dat het kind in de moederschoot volstrekt onschuldig is ? Maar waarom vraag je me dit ? Je wist dit toch al langer ?
Ja, maar een vriendin die heel gelovig is, is zwanger en ze is gaan informeren bij een abortuskliniek. Zij beweren dat het maar een hoopje cellen zijn, iets van niets, ik weet wel dat het fout is maar Ze begint zachtjes te wenen.
Hoever staat je vriendin ? vraag ik.
Acht weken mama.
Ik sta op, neem mijn handtas en haal de pin met voetjes van Pro Vita te voorschijn en toon haar die. Kijk, dit zijn de voetjes van een kindje van 10 weken oud. Zie je, het is geen hoopje cellen. Het is een echt wezentje. Nog voor de moeder weet dat ze zwanger is, klopt het hartje al.
Lydia kijkt wezenloos en stilzwijgend toe. Terwijl ze naar boven gaat, vraag ik haar : Wie is dat meisje ? Misschien kunnen wij haar helpen. Maar ze antwoordt niet. Ik ga haar vriendenkring af, maar onbewust weet ik : zij heeft geen vriendinnen die diepgelovig zijn.
Wordt vervolgd
19-07-2010
Het ongeboren kind zien
Het ongeboren kind zien
Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita, maart 2010
Pro Vita Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen
Wie het ongeboren kind wil beschermen, kan verschillende tactieken en strategieën beproeven. Fundamenteel is toch dat mensen het ongeboren leven leren zien voor wat het is.
Wat ziet men in het ongeboren kind ? Dat is de cruciale vraag. Als iemand zegt : ik zie potentieel, dan gaat het antwoord niet ver genoeg. De waarde van een mens is niet gelijk aan zijn potentieel. Hij is geen gebruiksvoorwerp !
Ook wie in het ongeboren kind een lid van het menselijk ras ziet, gaat niet ver genoeg. Diegenen die betrokken zijn bij de abortus-industrie diegenen die na een abortus de lichaamsdelen van het embryo weer samenpuzzelen, om te controleren of de baarmoeder wel degelijk leeg is weten dat ze een menselijk leven hebben afgeknakt. De menselijkheid van het ongeboren kindis voor de voorstanders van abortus geen argument. Voor hen zijn de omstandigheden doorslaggevend. Vanuit dit oogpunt bekeken is de waarde van het ongeboren kind erg relatief en gelimiteerd geworden. Het kind krijgt bestaansrecht enkel omdat het iets oplevert : bijvoorbeeld emotionele vervulling van zijn ouders. Mogen leven wordt een kwestie van puur geluk.
Slechts één standpunt stelt ons in staat om het ongeboren kind te zien voor wat het werkelijk is. Het is een wezen waarvan de waarde niet berekend kan worden. Hij bestaat niet als een cellenfabriek. Hij bestaat niet om de emotionele leegte van een ander te vullen. Hij moet zijn verdiensten niet bewijzen of zijn waarde als mens verdienen. In zijn bestaan zien we het wonder van God die leven schenkt, zien we een kind van de Vader en in die zin is zijn recht op leven gegarandeerd. Het menselijk leven is heilig en onaantastbaar. We mogen niet vergeten dat de gewilde dood van zelfs maar één van deze kleine kinderen er één te veel is. Ieder van hen draagt het goddelijk beeld.
Iedere mens, ieder kind van God bestaat buiten de geschiedenis. Iedere persoon is buiten de tijd gewild door God en daarom wezenlijk onderdeel van de menselijke familie. Wie wil zien, wie werkelijk wil zien wat het ongeboren kind is, moet zelfs in het kleinste, broze, vormeloze menselijk wezentje het beeld zien van God zelf.
Een mens ontwikkelt zich niet tot mens, maar als mens. Hij wordt geen mens, maar is mens van bij de aanvang. Prof. Dr. Erich Blechschmidt
16-07-2010
Rechtvaardig of rechtvaardiging ? (2/2)
Vele aanslagen op het menselijk leven worden ten onrechte gerechtvaardigd door het goede dat men erdoor wil bereiken. Het toelaatbare kwaad schuilt hierin dat het slachtoffer in gedachten tot iets gereduceerd wordt, ontmenselijkt en van zijn intrinsieke waarde beroofd. Als een meisje zich geconfronteerd weet met een ongeplande zwangerschap, en haar toekomst helder en vol mogelijkheden wil houden, ook al is wat ze wil goed, dan nog mag ze niet haar toevlucht nemen tot abortus. De verhoopte goede uitkomsten van het wetenschappelijk onderzoek kunnen niet rechtvaardigen dat men menselijk leven in een vroeg stadium manipuleert en vernietigt. Daden van terrorisme, vliegtuigen in wolkenkrabbers boren of wat dan ook, zijn nooit te rechtvaardigen. Als mensen extreme dingen doen, zijn zij er over het algemeen van overtuigd dat hun bedoelingen goed genoeg zijn om het kwaad dat ze doen te rechtvaardigen. De katholieke moraal dringt erop aan dat een intrinsiek kwaad nooit gepleegd mag worden om het goede te bereiken. Het (goede) doel heiligt de (intrinsiek slechte) middelen niet.
De vorige eeuw was een van de bloedigste in de geschiedenis van de mensheid. We beseffen onvoldoende hoe de mentaliteit van het doel heiligt de middelen ons in de duisternis van het kwaad hebben gebracht. De cultuur van de dood, het afscheid van onaantastbare waarden en normen, maakt het menselijk leven goedkoop, bruikbaar, inwisselbaar en verhandelbaar, zegt ons dat groot kwaad is toegestaan als men het maar doet in naam van iets heilzaam. Wij moeten goed opletten dat wij niet zelf aangetast worden door dit geestelijk vergif. Het is als een onzichtbaar gas dat het geweten het zwijgen kan opleggen. Het kwaad maakt ons steeds minder gevoelig voor lijden en dodo, drijft ons tot ontoelaatbare compromissen. Het kwaad wil al wat waarlijk goed en menselijk is ongenadig ontluisteren en kapot maken. Precies dat is nu volop aan het gebeuren in onze samenlevingen. Hebben de mensen nog ogen om het te zien ? Men kan geen twee heren dienen. We hebben de plicht om te kiezen voor het leven !
