Eens je onder de poort doorwandelt, passeer je opnieuw twee stenen leeuwen. Het voetstuk is opgesmukt met Chinese letters, moeilijk leesbaar voor niet-chinezen maar je vindt er wel o.a. de naam van Ludo Van Campenhout (schepen van Antwerpen) en enkele Engelse zinnen die verwijzen naar Antwerpen en de Chinese gemeenschap. Blijf je nog even in de Van Wesenbekestraat dan heb je een mooi en bijzonder uitzicht op het Centraal Station.
De poort zelf werd in 2010 gebouwd met elementen die rechtstreeks uit China zijn ingevoerd. Jammer genoeg moest deze nieuwe poort al in 2011 opnieuw in de steigers omdat sommige onderdelen loskwamen. Sinds eind september 2013 is deze fraai versierde poort terug vrij te bezichtigen in al zijn Chinese schoonheid.
Naar het Noorden toe, richting Antwerpen Dam, komen wij op Het Sint-Jansplein dat in 1870 werd aangelegd op een deel van het oude bastion. In 1920 (bijna 100 jaar geleden) koos men voor een heraanleg met grote groene bomen en een mooie kiosk, ongeveer in het midden van het plein. Daarna volgden nog verschillende keren een heraanleg: in 2002 kreeg het plein zijn huidige vorm met een grote ondergrondse parking, opnieuw mooie rijen bomen en een aangepaste verlichting. Regelmatig vinden hier culturele en sportieve manifestaties plaats.
Wat niet iedereen opvalt, maar toch belangrijk: aan de kant van de Vondelstraat bevindt zich een sculptuur van de Antwerpse beeldhouwer Panamarenko, genaamd 'Pepto Bismo' of zoals het in de volksmond wordt genoemd, het vliegerke. Volgens de website van het Sint-Jansplein is het mogelijk dat deze figuur met zijn 6 propellers kan opstijgen maar dat zijn landingsplaat steeds het plein zal zijn.
Maar soms kan het hier ook geweldig druk zijn. Op woensdag en vrijdag nemen de marktkramers bezit van dit grote plein. Als je op die dagen over het plein wil wandelen, moet je soms op de koppen lopen. Bijgaande afbeeldingen tonen het multicultureel karakter van onze marktgangers. Pepto Bismo bekijkt het van uit de hoogte en denkt er het zijne van...
Het oude gebouw van de politie, de toren van de Oudaan, is beslist de moeite van een bezoek waard. Toen ik die kans kreeg, heb ik ze dan ook gegrepen en het werd een interessante uitstap in de geschiedenis van de politie van Antwerpen. Het gebouw is ontworpen door Renaat Braem, het dateert van 1958 en werd in 2002 geklasseerd als monument. Een (te kleine) lift brengt ons naar het twaalfde verdiep waar een politieman ons op deskundige wijze door het politiemuseum leidt. Je merkt onmiddellijk het verschil in taal tussen de negentiende eeuw en nu (policie) maar het is best boeiend om de evolutie van dit gerechtelijk instrument te volgen. Het bijhouden van de geschreven archieven bv, verschilt enorm met het huidige informaticasysteem.
Wapens in alle formaten,
vesten en kogelwerende platen.
het ene na het andere verhaal,
dat alles verteld in politietaal.
Of het waar is, is te nemen of te laten...
De gardeville werd intussen een wijkagent en de gebruikte methodes en uniformen lijken niet meer op de huidige.
De uniformen van de politie door de jaren heen, politie te paard en de evolutie van de uniformen tot de huidige werkkledij (helmen, petten en gevechtskledij inbegrepen) tot schietschijven toe: alles wordt hier uitvoerig getoond en op een humoristische wijze uitgelegd. Zelfs de politiehond (een opgezet exemplaar dan) ontbreekt niet...
Dit museum toont niet alleen de uniformen door de jaren heen maar je krijgt ook een mooi overzicht van het gebruikte materiaal: fietsen, motorfietsen, helmen, speciale kledij en wapens.
Na een laatste blik in deze twaalfde verdieping stijgen wij nog één verdieping hoger. Van op het dakterras of van uit de refter heb je een fantastisch vergezicht over de stad: van het Willemdok tot aan het Zuid, alles is duidelijk herkenbaar op het dak van deze politietoren. Een schitterend besluit van een interessant bezoek!
Na het gedicht over Sint-Anneke moest er natuurlijk een volgen over de voetgangerstunnel: de verbinding tussen beide oevers van de Schelde.
Ons bezoek begint op de kaaien: hier heb je het mooiste uitzicht op het toegangsgebouw op de rechteroever. Rechts van dat gebouw bevindt zich een indrukwekkend huizenblok: Les Entrepots du Congo, een restant uit ons koloniaal verleden. Achter het gebouw: de tunnelplaats met het beroemde basketpleintje waar onze beste basketspeler alle tijden, Willy Steveniers, zoveel uren aan zijn sport besteedde. Aan deze achterzijde bevindt zich de ingang voor voetgangers en fietsers die naar Linkeroever willen: rechts de lift en links de inkom naar de roltrappen.
Het gebouw zelf werd ontworpen door architect Emiel Van Haverbeke.
Op de muur, aan de ingang naar de roltrappen, vind je de nodige informatie over deze voetgangers- en fietserstunnel die intussen een beschermd monument is geworden. Tussen 2 dranghekken in stap je naar de ruime hal waar de roltrappen vertrekken en aankomen. Wij gaan naar beneden langs deze antieke (toch al meer dan 80 jaar oude ) roltrappen en zien links van ons de stijgers naar boven komen. Halverwege is er opnieuw een hal waar je naar de tweede roltrap moet stappen, ruim en goed verlicht. Op de roltrap zelf zijn er op vaste plaatsen noodstoppen voorzien: een rode knop die je bij gevaar kan indrukken waarna de trap tot stilstand komt. Zo beland je uiteindelijk op de bodem: meer dan 31 meter onder water, in de Boomse klei...
Als je beneden aankomt, heb je onmiddellijk een zicht op de 572 meter lange pijp die je naar Linkeroever leidt. Mogelijk mis je daardoor de informatie die zich aan je rechterzijde op de muurtegeltjes bevindt: lengte, uitwendige diameter (4,74 m), inwendige diameter (4,30 m), peil van het voetpad (31,57 m onder het niveau van de deksteen van de kaaimuur) plus nog een duidelijke tekening. Daarna volgt de tunnel: één lange koker, goed verlicht en heel proper. Na bijna 600 meter ben je dan (onder water) op Sint-Anneke en kan je opnieuw kiezen voor de lift of de roltrappen.
Halfweg de roltrap naar boven: identiek aan deze van de rechteroever maar de reclameboodschappen aan de muur lijken meer gericht op Sint-Anneke, met een bijzondere aandacht voor de plaatselijke fietsenhandel.
Eens boven merk je een duidelijk verschil: de geschiedenis van de voetgangerstunnel wordt, via een mini-tentoonstelling, aan de voorbijganger getoond. Niet dat veel mensen de moeite nemen om er een blik op te werpen, maar toch..., de moeite van het lezen waard! Uiteindelijk kom je dan buiten in een totaal andere wereld dan deze waarin je de tunnel binnenging: een ruim zicht, een grote open plek, en een schitterende plaats om de skyline van de stad te bewonderen. Alleen het gebouw waar je uit kwam lijkt identiek aan dat van de overzijde en dat is ook zo.
Wanneer je via de Scheldekaaien naar Sint-Anneke rijdt, krijg je al een mooie kijk op de linkeroever als je af en toe eens halt houdt en een blik over het water van de Schelde werpt. Via de voetgangerstunnel bereik je gemakkelijk dit aparte deel van Antwerpen. Links van het tunnelgebouw merk je vrij snel het monument dat ter ere van koning Boudewijn I werd opgericht. Het staat daar redelijk onopvallend, een beetje troosteloos zelfs.
Van hier heb je een prachtig zicht op de oude stad: het Steen, de Kathedraal, de Boerentoren, een unieke en tot de verbeelding sprekende skyline!
Langs de oever bevindt zich een speeltuin waar alle kinderen hun gading vinden. Je hebt hier tevens een mooi zicht op de nieuwe en moderne flatgebouwen op de rechteroever.
Als je het fietspad volgt, richting Noorden, passeer je het indrukwekkende gebouw waar zich de zuiveringsinstallatie van de 'konijnenpijp' of de Waaslandtunnel bevindt. Een wegwijzer geeft de richting van onze eindbestemming aan: het Sint-Annastrand. Langs de linkerzijde: hoge appartementsgebouwen, langs de rechterzijde: de koninklijke jachthaven. Zo komen wij tenslotte aan de Molen.
Eens je op de Scheldedijk komt heb je een prachtig zicht op de gerestaureerde molen. Tot zo lang het mooi weer blijft, zie je hier ook steevast mensen die van de zon komen profiteren op het zogenaamde 'Sint-Anneke plage'. Wie graag zwemt, kan tot half september terecht in het openluchtzwembad 'De Molen', eveneens pas gerestaureerd en ideaal bij zomerweer. Voorbij het zwembad doet de horeca zijn intrede: de ene taverne naast de andere, je waant jezelf aan de Belgische kust!
Radio Minerva, alle senioren willen hem horen. Op Linkeroever bevindt zich al jaren de vrije radiozender, Minerva, een zender die zich vooral richt op een al wat ouder publiek. Verder, richting Doel, vind je nog verschillende tavernes, de laatste is het plaasj kaffee (plage café?). Op de rechteroever zie je de industriekant van Antwerpen: de ene fabriek naast de andere en dit tot aan het Red Star Linemuseum. Van hier af oogt de skyline helemaal anders..., de oude stad komt weer in beeld!
Het nieuwe justitiepaleis, bijgenaamd het vlinderpaleis of ook de frietzakskes (vanwege de structuur eb de puntdaken) werd gebouwd op de Bolivarplaats in het zuiden van Antwerpen. De architect was de Engelsman Richard Rogers die o.a. ook het Centre Pompidou in Parijs en de Millenium Dome in Londen ontwierp. Voor de ingang: een groot beeld van Jan De Lichte, een Antwerpse mythe uit het milieu.
Het gebouw dat niet minder dan 280 miljoen euro kostte (heel wat meer dan begroot...) werd in 2006 ingehuldigd door koning Albert II. Er werd in de constructie heel veel glas gebruikt als symbool voor doorzichtigheid. In het gedicht over het Vlinderpaleis wordt daar naar verwezen:
Glas als symbool voor doorzichtigheid
Doorzichtig het gebouw, doorzichtig de rechtspraak
Dat vraagt wel om wat voorzichtigheid,
want tussen rechters onderling loopt het soms spaak
Hierbij wordt verwezen naar de meningsverschillen over de aanpak van de diamantfraude, enkele jaren geleden...
Als wij aan de achterzijde (langs de kant van de kaaien) foto's trekken merken wij de ingang van de Bolivartunnel die onder het nieuwe gerechtshof doorloopt. Langs de zijkanten valt vooral de ingewikkelde structuur van terrassen, trappen, in- en uitgangen op, naast de vreemde vorm van de daken. Maar wanneer je dit gebouw langs de juiste kant bekijkt, kan je het zelfs mooi vinden door zijn symmetrie, zijn krachtige lijnenspel en de lichte kleuren.
Om binnen te komen wandel je langs een gigantische houten trap naar de centrale hal: de Salle des pas perdus.
Aan de voorzijde (kant Bolivarplaats) voert een gigantische houten trap je naar boven. Daar heb je een mooi uitzicht op een deel van het Zuid en tegelijk op de structuur van dit gerechtshof. Glazen deuren in een glazen wand, doorzichtiger kan niet, en zo kom je in de enorme inkomhal. Mijn gids was die dag oud-collega Herman Reyns. Hij bracht mij naar een gerechtszaal waar ik anders nooit binnen zou komen (tenzij als getuige of als beschuldigde) en waar ik per uitzondering foto's mocht trekken. Je ziet een lege zaal, heel modern met de beklaagdenbank, de plaats van de magistraten en de stoelen voor de getuigen en het publiek. Ook de modernste technologie is hier aanwezig (getuige de twee videoschermen), de aanblik is helemaal anders dan die in de vroegere gerechtszalen in het oude justitiepaleis.
In de grote inkomhal leiden houten trappen je naar de verschillende (6) glazen vleugels die 4 verdiepingen hoog zijn. Elke vleugel bevat een grote zittingzaal (met puntdak) maar er zijn in totaal ook 26 kleine zittingzalen (met kleinere schaaldaken). De inkomhal zelf bevat heel wat mooie kunstwerken en ook hier is er een prachtige lichtinval vanwege de grote glazen wanden en overkoepelingen. Kortom: een gebouw dat heel modern is en beslist de moeite van een bezoekje waard (behalve als je iets mispeuterd hebt, natuurlijk...).
Een plaats in onze stad waar heel veel volk komt, is het Shopping Center Grand Bazar. De oude Grand Bazar kleeft al niet meer aan ons gezamenlijk geheugen maar dit gebouw werd op een moderne en prachtige wijze omgevormd tot een eigentijds winkelcentrum. Langs de buitenkant herkennen de specialisten vast wel de stijl van Victor Horta (1861 - 1947) die in 1906 de plannen ontwierp.
Er zijn verschillende ingangen waarvan die op de Groenplaats (via kledingzaak Mango) en de Schoenmarkt de meest bekende zijn. Er is ook nog een ingang op de Eiermarkt, met een gewone stenen trap... Van de mooie klassieke architectuur van de buitengevels, merk je binnen niets meer. Je treedt binnen in een hypermoderne winkelgalerij met veel licht en ruimte.
Het indrukwekkend interieur leidt je met de lift of de roltrap naar de eerste of tweede verdieping. Een verbluffend spel van lijnen, van licht en letters, van een schoonheid die heel veel mensen nooit opmerken, gefocust als ze zijn op de inhoud van de winkels, hun I-Phone of hun eigen jachtig leven. Het is echt de moeite om de binnenzijde van dit winkelcentrum eens grondig te bekijken: van de benedenvloer tot de mooie glazen koepel, modern maar mooi!
