Op het middelste niveau heb je een prachtig zicht op de binnenkant van de stationshal. Vroeger was dit het enige niveau van de Middenstatie die toen een kopstation was. Dat betekent dat er enkel treinen aankwamen of terug vertrokken langs het zelfde spoor. Nu zijn er ook spoorlijnen beneden die verder lopen.
Je wordt hier overweldigd door de monumentale glazen overkoepeling die voor heel veel licht zorgt. Tijdens de restauratie (van 1986 tot 1998) werd die koepel volledig vernieuwd en werd ook een Noord-Zuidverbinding tot stand gebracht. Sindsdien zijn er in totaal 14 perronsporen (voorheen 10). Wie over de balustrade kijkt ziet de treinen op de laagste perrons aankomen.
Op het laagste niveau aangekomen, merk je niet veel verschil met de bovenliggende perrons. Enkel als je naar de glazen koepel kijkt, zie je dat je hier echt helemaal beneden bent. De overkapping lijkt van hieruit nog majestueuser! Terug naar het tussenniveau. Daar wandel je langs een heleboel winkeltjes en horecazaken tot aan de place to be: Le Royal Café. Jammer genoeg zijn hier werken bezig en het mooie verbruikssalon uit de vorige eeuw geeft maar een kale indruk. Dan maar naar buiten, na een laatste blik in de prachtige inkomhal. Indrukwekkend toch!
Wie over de Schoenmarkt wandelt (met o.m. de uitgang van het Shopping Center Grand Center), stapt misschien zonder het te merken voorbij de kleine kapel van Onze-Lieve-Vrouw-Toevlucht. In deze kapel komen heel veel voorbijgangers even binnen om te bidden voor Onze-Lieve-Vrouw. Vroeger was hier een godshuis, opgericht in 1343 door Hendrik Suderman, een rijke Duitse koopman. Het was een sociale instelling voor arme bejaarden, bestaande uit 8 huisjes. In 1887 kwam de kapel onder toezicht van het kerkbestuur van de kathedraal. Het interieur is rijkelijk versierd en de meeste bezoekers branden hier een kaars om te bedanken of om een gunst af te smeken.
Een gedicht over de Schelde, daar hoort eigenlijk geen commentaar bij!
De rivier stroomt van uit het Noorden van Frankrijk door België, langs Gent en Antwerpen om via Nederland in de Noordzee te verdwijnen. Wie zich op één van beide oevers bevindt, wordt al snel poëtisch.
Het water vloeit langsheen de kade.
Een schip ligt stil, een ander vaart voorbij.
De golven glijden voort, zonder genade
gedreven door de wind en door het getij...
De foto's geven een prachtig beeld van de schoonheid van de Schelde: beelden zeggen meer dan woorden. Onze tocht begint in Temse, tijdens de lente. Van daar gaat het via Niel en Hemiksem naar Antwerpen. Wij kijken naar linker- en rechteroever en stoppen even aan het Noorderterras, met de blik op het gebouw van het Loodswezen.
Van op het MAS krijg je een mooi overzicht van de bocht die de Schelde naar het Noorden maakt. Eens voorbij de stad, aan de zeevaartschool, heb je een schitterend panorama als je naar de stad terug kijkt.
Kijk je naar het Noorden dan duikt de industriezone met de bekende fabrieken (Bayer, BASF, Monsanto e.m.) voor je op.
Verder langs Lillo en Doel waar de oevers met een prachtige plantengroei bedekt worden. Wij volgen de Schelde tot in Zandvliet, een tocht die met de fiets gemakkelijk te doen is en die je echt tot rust brengt!
Winkels genoeg op de Meir, dat zagen wij enkele weken geleden.
Maar ook prachtige gebouwen en daar is het Koninklijk paleis er zeker eentje van. Het werd in het midden van de 18de eeuw gebouwd als stadspaleis voor Johan Alexander van Susteren, een rijke handelaar.
Napoleon nam er zijn intrek in 1811 en liet het verfraaien en inrichten in Empirestijl, daarvan zien wij heel wat overblijfselen tijdens ons bezoek.
Willem I, die de zaal de XVII Provincies liet inrichten, was de volgende bewoner tot het Paleis na de Belgische Omwenteling door het Belgisch Koningshuis werd ingenomen. Het werd later verfraaid door Leopold II die er o.a. een slaapkamer voor zijn maîtresses liet inrichten. Later werd dit Koninklijk Paleis door koning Boudewijn aan het volk geschonken. Op dit moment is het gedeeltelijk museum en deels ook een handelspand met feestzaal en een chocoladewinkel.
Wij vertrekken van op de Meir en wandelen door de poort naar de binnenplaats. Vandaar gaat het via een draaitrap naar de eerste verdieping waar wij in de eerste van talrijke zalen komen.
Mooie lusters, prachtige klokken, schitterende plafonds: zo komen wij in de zaal der zeven provincies. Hier zien wij bekende taferelen uit de geschiedenis en afbeeldingen van beroemde mensen die in Antwerpen kwamen (zoals Rubens, Erasmus, Mercator, Ortelius).
De Keyserlei werd genoemd naar de Vlaamse kunstschilder Nicaise De Keyser (Zandvliet 1813 - Antwerpen 1887) die vooral portretten en historische taferelen schilderde.
De straat vormt een verbinding tussen het Centraal Station en de Leien.
Toen ik mijn gedicht schreef was de heraanleg nog volop bezig (zie foto 1 en 2). Er stonden helemaal geen bomen meer, er reden geen trams en de Keyserlei leek niet meer op zichzelf. Gelukkig is alle hinder achter de rug maar na de veelbesproken heraanleg is het uitzicht grondig gewijzigd. Het De Keyserhotel is één van de weinige gebouwen die nog resten uit het plaatje van vroeger. Van de cinema's bleef geen enkele over en het zal nog jaren duren vooraleer de bomen terug enige omvang krijgen, maar ze zijn er en dat is het voornaamste!
Veel minder auto's en bussen, ruim plaats voor voetgangers, terrasjes en fietsers en zoals je ziet ook voldoende plaats om je fiets te parkeren of een stadsfiets te nemen. Als je op het einde van de lei even achterom kijkt, dan heb je een prachtig zicht op het Centraal Station.
De actualiteit vraagt dit keer om het gedicht van week 28 te publiceren in plaats van dat van week 18. Gisteren ging immers de Ten Miles door, het grootste loopfeest van Antwerpen. Meer dan 40 000 deelnemers, verdeeld over een kids run, twee kortere races van 5 km, de 10 miles en de marathon. De eerste foto's zijn op rechteroever getrokken, al is de start wel degelijk op Linkeroever. Wij stappen in het gedicht bij de vierde strofe: bij het uitkomen van de Kennedytunnel. Eerst zien wij de rolstoelathleten, dan de snelste lopers en daarna het grote peloton met alle andere lopers.
Daarna draaien de lopers de kaaien op via de Naamse straat en lopen hier ondermeer voorbij het M HKA en het Zuiderterras. Hier halen de atleten snelheden van 17 km per uur en meer (zie fietsfoto).
Verder gaat het langs de Voetgangerstunnel, de Suikerrui (met de kathedraal op de achtergrond), voorbij het Steen en het Vleeshuis, in de richting van het MAS
Maar daar komen wij niet. Het parkoers neemt een bocht naar de leien en draait dan de Waaslandtunnel in, richting linkeroever. De ultieme beproeving, die lange konijnenpijp (twee km!) en dan wacht de aankomst. Die wordt aangegeven in de tiende strofe van het gedicht (ha, ja: ten miles dus tien strofen!).
Eens daar voorbij: de euforie!
Ten Miles gelopen, yes, yes, yes!
Elfduizendachthonderdendrie
En een medaille, wat een succes!
De laatste foto dateert van 2012 toen ik zelf mijn eerste ten miles aflegde en op plaats 11803 eindigde met nog een kleine drieduizendlopers achter mij.
De Meir is ongetwijfeld een van de bekendste winkelstraten in ons land. Als je van het Centraal Station via de De Keyserlei naar de Meir wandelt, ga je voorbij het standbeeld van Antoon Van Dyck. Kijk je naar de gelijkvloerse verdieping van de meeste huizen dan zie je bijna niets dan winkels. Maar kijk ook eens wat hoger! Prachtige gevels, mooie beelden en soms schitterende kleuren sieren het straatbeeld.
Iets verder ga je voorbij het Wapperplein waar onder andere het Rubenshuis gelegen is. Nog verder gaat het dan langs het vroegere Koninklijk Paleis en het gebouw van de bank: mooie getuigen van een roemrijk verleden. Tenslotte belandt je op het laatste deel van de Meir waar vroeger onder meer een ingang van het Sint-Jan Berchmanscollege was. Een grote hand vormt hier de blikvanger.
In 1843 werd het standbeeld van Pieter Paul Rubens opgericht: meteen een blikvanger van formaat! De Groenplaats ligt echt in het centrum van de stad en wordt dus druk bezocht. Vlakbij zijn er dan ook heel wat winkels en shopping-centra te vinden. Waar vroeger de Grand Bazar was, zie je nu het Hilton hotel: een prachtig gebouw met meer dan 200 kamers.
In het gedicht wordt verwezen naar het Glazen Huis, de actie van Studio Brussel, die in 2012 een week lang plaats vond op de Groenplaats.
De toekomst brengt een heraanleg van het plein (de zoveelste) waarbij de burger inspraak zou krijgen. Benieuwd of dat voor een mooier plaatje zal zorgen...
