Het liedje zegt in een duidelijke boodschap " Ne me Quito pas " , maar we gaan dat toch nog wel doen .

Hier nog een zonnige versie van het " middelpunt " , het bewijs dat het niet echt het middelpunt is .

En dan onze geknutselde douche , veiligheidsmensen , kijk goed uit .

En we eindigen met een bijna Belgisch vogeltje .

Bedankt voor 't volgen , U was een fijn publiek, en éénmaal thuis krijg je de laatste plus bevestiging van aankomst .

Morgen rijden we in de ochtendglorie naar Quito .

Vandaag bezochten we nog de watervallen .

Nog eens met een bakje ( Tarabita) naar de cascadas.

En op en neer , en heen en weer , mooi in de natuur .

En de laatste mooie vogel zagen we door ons badkamerraampje .

En het is niet nodig om honingpotten te hangen , want de bloemen die er hier zijn : geweldig .

De kolibries zouden zich hier dus ook kunnen voeden .

Door die potten worden ze dus eigenlijk lui en verwend .

We zijn in de bergen , en dat is ook het gebied van de kolibries .

Hier zitten er vier verschillende soorten .

Het is een heel bloemrijk gebied , maar toch hangt elk hostal toch nog een honingpotje .

En zo zie je natuurlijk makkelijk deze vogeltjes , zelfs soms meerdere aan één pot.

En wie niet graag kolibries ziet , sla dit dan over .

U zag ons reeds braaf in een skiliftje zonder sneeuw zitten , maar af en toe , " born to be wild " , zeker ?

Hopla , en daar gingen ze dan , "abseilen" boven de vallei met dito afgrond .

Effe kon ik nog de rol van fotograaf spelen , maar zelfs ik ging overstag .

Zweven in Ecuador , tot driemaal toe . 

Ik bedoel : over de vallei , een tussenstukje , de grote oversteek bij terugkeer.

Voor Uw boekhouding , Canopy is de naam van deze sport .

You Jane , me Tarzan , roep je dan best .

We hadden een plan om reeds dicht bij Quito te geraken na onze Stille Oceaan beleving .

Gelukt , al was het wel twaalf uur onderweg ( elf uur bus volgens Cecilia ).

Maar , Mindo is onze beloning .

Een mix van Zwitserse-Oostenrijkse gevoelens dwarrelt hier over je neer, als je de palmbomen er bij denkt , dan .

We logeren in Hostal Cinnamon , twee weken geleden geopend , eigenaar van Nieuw-Zeeland , met natuurlijk een mooie Ecuadoriaanse freule .

En meteen ook onze warmste dag van de reis , denk ik .

Welke beesten zijn het dan die er leven ?

Een greep uit het dierenbestand .

Vooral " Vliegt den blauwvoet , storm op zee " is hier de chouchou van het eiland .

Genoeg walvis , maar we zagen deze dieren wel op weg naar Isla de la Plata .

Veertig kilometer weg van Ecuador ligt dit eilandje , met na genoeg dezelfde beesten als de Galapagos-eilanden.

De boot in en , lets go .

Dit wordt een verhaal met een staartje .

Tussen de vele walvissen die we spotten , was er éne speciale bij .

Die bleef minutenlang met zijn staart slaan maar ook showen .

Onze ervaren gids Enrique had niet echt een verklaring , behalve , dit is mijn plek , go away .

Een foto-shoot staart , dus .  

Voor ons werd het in elk geval tien minuten met open mond staren .

Belofte maakt schuld , hier komen ze .

Meestal zijn walvissen op een foto een rug en een vin , een staartje , maar het mocht iets meer zijn .

En verder zijn er drie redenen waarom walvissen graag springen .

1. Ze vinden het plezant.

2. Ze doen graag stoer tegenover de lotgenoten .

3. Bij de kwak in 't water verliezen ze de schelpen die op hun huid kropen .

Graaf , niet .

We zagen hier op twee dagen tijd ongeveer meer dan vijftig walvissen .

Het zijn bultruggen die met de Humboldtstroom van Antartica naar hier komen om te paren in deze zee.

Je ziet hier ééntje die als je vlot scrolt mooi verdwijnt .

En we hebben nog heel wat sensationele close-ups in petto de volgende dagen .

Montañita klinkt zo zonnig , en zo was het ook .

Een sfeerbeeld.

En het lekkere drankje is een Michelada : pintje , limoen , zout , busje pikant en peper.

En de lekkere soep : vissoep .