Ons stulpje ligt in dit dorpje , op een steenworp van Montañita , een toeristisch badplaatsje.

Na een stevig ontbijt wandelden we over strand naar deze plek .

Het weer was grijs en druilerig , maar warm .

En zoals je zal zien trekken ze zich hier niets aan van dat weer .

Badpak aan en de zee in .

Onze wandelweg was wel versierd met een moddertje , dus kwamen de schoenenpoetsers in actie .

Ze zitten niet enkel in deze zoo , ze leven hier in 't wild in Ecuador .

U zou kunnen herkennen : een agouti  , een pekari , een vosje , een tapir , de rivierotter, ...

Van een ommekeer gesproken .

Gisten sliepen op de Meir van Ecuador , nu rusten we in de pampas en kokkerellen we wat .

Bijvoorbeeld een Andes bonensoep , ofte Andes Sorrel . 

We vonden hier een stulpje , een cabana en we zorgen nu enkele dagen zelf voor het eten .

Altijd prettig om in het buitenland te shoppen .

Al lijkt het wel even of we aan de Stella Oceaan verblijven .

Maar in het land van het fruit maakten onze dames de beste fruitsla van de reis .

Maar een stad is niet alleen standbeelden , musea of legende .

De stad leeft ook , door de mensen , de schoolreizen ( 1 augustus was hier de start van het schooljaar ), de vogels en het park , ...

En die leguanen van gister zagen we nu in de top van de bomen .

Kortom , een reeks , Guayaquil leeft .

En ten einde, een wis-je-dat-je .

Quito is de hoofdstad , Guayaquil de grootste stad .

De Quiteños en Guayaquileños verschillen sterk van karakter .

De hoofdstedelingen vinden de mensen hier maar domme getatoeëerde zeelui , stevig drinkend en onbehouwen .

Omgekeerd denkt men hier dat de inwoners van de hoofdstad saai en  terughoudend zijn , en ze missen strand en uitgaansleven .

Men denkt hier ook : wij verdienen het geld , zij doen het op .

Beide steden leveren dan ook geregeld een presidentskanditaat die een stevige strijd op het politieke toneel moet voeren .

De Spaanse conquistador Francisco de Orellana denkt dat hij deze stad gesticht heeft , maar NADA señor .

Reeds tweeduizend jaar voor Christus woonden hier de Valdivia-indianen.

Iets daarna woonden hier de Huancavilcas .

De hoofdman van de Huancavilca was Guayas .

En U raadt het nooit , zijn bloedmooie vrouw , haar naam was Quil .

Maar Guayas vermoordde zijn vrouw ( zeg maar kill Quil).

En dan verdronk hij zichzelf in de rivier , den lafaard , om niet in de handen van de Spanjaarden te vallen .

Dit is de echte tragiek achter de naam , zo vertellen de Guayaquileños de legende aan hun niños . 

Vele mensen gaan op reis naar Ecuador om de Galapagos te bezoeken .

Wel , een topper van die eilanden zit hier gewoon in het stadspark .

Gelukkig voor Georges zijn het leguanen ( dus eten ze legumen) .

Toch wel indrukwekkende beestjes. 

De busrit van Cuenca naar Guayaquil was redelijk hallucinant . 

Van 2500 meter reden we los de bergen in naar +/- 4445 meter ( Loma  Cristales ).

Daar was de Recreation Area El Cajas National .

En dan meer dan één uur dalen via Molleturo, Chapurco, Luz Maria , Jesus Maria en richting Milagro ( iemand de film gezien ).

En op het einde natuurlijk keren naar Guayaquil ( zeeniveau).

Op de foto's kan je geregeld de rijweg herkennen .

Een wereldcentrum voor de ene , een natuurparadijs voor de andere .

Het leek wel of de vrouwtjes ontvoerd waren , want er waren hopen juwelenwinkels .

Oorbellen bij de vleet .

Maar het dorpspleintje had ook het kleine vogeltje in voorraad : de kolibrie .

Zelfs in zijn " vlucht" hebben we hem .

Chordeleg  , dus .

Leuke stad , veel animo , bruisend .

Een beeld van de gewone mens ofte verkoper in Cuenca .

Bij het betalen waag ik me reeds met mijn koeter-Spaans aan een grapje : senorita , la ceunca , por favor .

En mijn graptjen werd zelfs begrepen !