Genoeg walvis , maar we zagen deze dieren wel op weg naar Isla de la Plata .

Veertig kilometer weg van Ecuador ligt dit eilandje , met na genoeg dezelfde beesten als de Galapagos-eilanden.

De boot in en , lets go .

Dit wordt een verhaal met een staartje .

Tussen de vele walvissen die we spotten , was er éne speciale bij .

Die bleef minutenlang met zijn staart slaan maar ook showen .

Onze ervaren gids Enrique had niet echt een verklaring , behalve , dit is mijn plek , go away .

Een foto-shoot staart , dus .  

Voor ons werd het in elk geval tien minuten met open mond staren .

Belofte maakt schuld , hier komen ze .

Meestal zijn walvissen op een foto een rug en een vin , een staartje , maar het mocht iets meer zijn .

En verder zijn er drie redenen waarom walvissen graag springen .

1. Ze vinden het plezant.

2. Ze doen graag stoer tegenover de lotgenoten .

3. Bij de kwak in 't water verliezen ze de schelpen die op hun huid kropen .

Graaf , niet .

We zagen hier op twee dagen tijd ongeveer meer dan vijftig walvissen .

Het zijn bultruggen die met de Humboldtstroom van Antartica naar hier komen om te paren in deze zee.

Je ziet hier ééntje die als je vlot scrolt mooi verdwijnt .

En we hebben nog heel wat sensationele close-ups in petto de volgende dagen .

Montañita klinkt zo zonnig , en zo was het ook .

Een sfeerbeeld.

En het lekkere drankje is een Michelada : pintje , limoen , zout , busje pikant en peper.

En de lekkere soep : vissoep .

Montañita is de surfplaats van Ecuador .

En jong geleerd is oud gedaan .

Dus volgden we rustig een volledige surfles hier op het strand .

Gezellig , en de bengels leerden goed bij .

Dan mag je terugkeren als stoere bink.

We logeren net in de junglelodge , bij den DUITS .

Men voorspelde " sunny spells " , U zal ze zien .

En een vogeltje is nooit ver weg .

En een strandverkoper zeker niet .

We hebben ons geliefde stulpje verlaten , maar we blijven in de geburen .

Maglaralto , Montañita en Olon ( daar zitten we nu ) het ligt op een spreekwoordelijke zakdoek.

Trouwens , kent U alle facetten van het woord backpacker-bakpakker-zakpakker al ? Anders foto 1.

En ook foto 2 .

We eten hier nu ook lekkere vis en andere ceviche ( google maar voor receptuur).(foto volgt )

Hier brengen de pelikanen ons het vogelplezier .

Ecuador is trouwens een poepkatholiek land , paus-gek .

En we lazen nog een boodschap op de schoolmuur die heel  duidelijk was    

Ons stulpje ligt in dit dorpje , op een steenworp van Montañita , een toeristisch badplaatsje.

Na een stevig ontbijt wandelden we over strand naar deze plek .

Het weer was grijs en druilerig , maar warm .

En zoals je zal zien trekken ze zich hier niets aan van dat weer .

Badpak aan en de zee in .

Onze wandelweg was wel versierd met een moddertje , dus kwamen de schoenenpoetsers in actie .

Ze zitten niet enkel in deze zoo , ze leven hier in 't wild in Ecuador .

U zou kunnen herkennen : een agouti  , een pekari , een vosje , een tapir , de rivierotter, ...

Van een ommekeer gesproken .

Gisten sliepen op de Meir van Ecuador , nu rusten we in de pampas en kokkerellen we wat .

Bijvoorbeeld een Andes bonensoep , ofte Andes Sorrel . 

We vonden hier een stulpje , een cabana en we zorgen nu enkele dagen zelf voor het eten .

Altijd prettig om in het buitenland te shoppen .

Al lijkt het wel even of we aan de Stella Oceaan verblijven .

Maar in het land van het fruit maakten onze dames de beste fruitsla van de reis .

Maar een stad is niet alleen standbeelden , musea of legende .

De stad leeft ook , door de mensen , de schoolreizen ( 1 augustus was hier de start van het schooljaar ), de vogels en het park , ...

En die leguanen van gister zagen we nu in de top van de bomen .

Kortom , een reeks , Guayaquil leeft .

En ten einde, een wis-je-dat-je .

Quito is de hoofdstad , Guayaquil de grootste stad .

De Quiteños en Guayaquileños verschillen sterk van karakter .

De hoofdstedelingen vinden de mensen hier maar domme getatoeëerde zeelui , stevig drinkend en onbehouwen .

Omgekeerd denkt men hier dat de inwoners van de hoofdstad saai en  terughoudend zijn , en ze missen strand en uitgaansleven .

Men denkt hier ook : wij verdienen het geld , zij doen het op .

Beide steden leveren dan ook geregeld een presidentskanditaat die een stevige strijd op het politieke toneel moet voeren .

De Spaanse conquistador Francisco de Orellana denkt dat hij deze stad gesticht heeft , maar NADA señor .

Reeds tweeduizend jaar voor Christus woonden hier de Valdivia-indianen.

Iets daarna woonden hier de Huancavilcas .

De hoofdman van de Huancavilca was Guayas .

En U raadt het nooit , zijn bloedmooie vrouw , haar naam was Quil .

Maar Guayas vermoordde zijn vrouw ( zeg maar kill Quil).

En dan verdronk hij zichzelf in de rivier , den lafaard , om niet in de handen van de Spanjaarden te vallen .

Dit is de echte tragiek achter de naam , zo vertellen de Guayaquileños de legende aan hun niños .