Deze morgen was ik al om 6u wakker. Gordijntjes opzij geschoven en eens
gepiept of het weerbericht zou kloppen
ja hoor, het regende pijpenstelen.
Misschien zal het nog wel opklaren, dacht ik, toen ik nog eens onder mijn
donsdeken schoof voor een uurtje, maar helaas, toen we vertrokken bij ons
gastgezin om kwart na 9 goot het water. Ze maanden ons aan geen risicos te nemen
want bergen zijn veraderlijk. Met deze wijze raad voor ogen begonnen we gestaag
te klimmen richting Langen, waar we eventueel de trein konden nemen om de
hoogste top te overbruggen vi a een tunnel. Onderweg nog even gestopt voor een
warme choco en ons wat te laten opdrogen. Eenmaal in Langen aangekomen moesten
we kiezen, ik wist al op voorhand dat het me zou spijten als ik op die trein zou
stappen. Herman vroeg : wat doen we? Ik zei verder fietsen de trein is
voor mietjes !!!. Ik kreeg een duim van hem, want hij was van hetzelfde
gedacht. Toen begon echt het zware werk, vanaf Stuben (zie foto). De regen viel nog steeds met bakken
uit de lucht, en het steigingspercentage ging naar 11%. Ik ben een aantal keer
doodgegaan, echt, de Mont Ventoux met de racefiets is een makkie vergeleken met
deze klim, gepakt en gezakt, koud en nat. Maar we hebben het gehaald. Na twee
uur klimmen stonden we op de top en hebben we onzelf getrakteerd op een lekkere
soep met een broodje. Toen moesten we nog afdalen en dit was zowaar nog erger
want snelheid nemen met dit weer was echt uit den boze. We waren verkleumd maar
opgelucht toen we het bordje Pettneu zagen staan. En nog geen tien minuten
later hadden we een kamer met een lekkere warme douche. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|