27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
28-06-2009
Blame it on the hormonen
Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad...maar chicklit lezen (waarin iedereen uiteindelijk de prins op het witte paard tegenkomt ), Bridget Jones, het zonneke, leuke babbels....hebben hun werk gedaan. Ik heb de klik gemaakt. Het moet maar eens over and out zijn. Geen enkele man is de moeite waard om mij zo slecht over te voelen...En hé...was ik niet diegene die van de daken schreeuwde dat je het geluk niet van een ander mag laten afhangen???!!! Ga dat meteen weer in mijn achterhoofd steken. Want ik heb zoveel om gelukkig te zijn...Maar het neemt niet weg dat ik van tijd tot tijd...tja blame it on the hormonen...zowat groen zie van jaloezie...Jaloers omdat ik het leven van een normale 32jarige wil (maar ja wat is dan weer normaal hé)...jaloers op de vriendinnen die huisje-tuintje-boompje-kindje hebben...boos omdat ik niet over de energie bezit die ik zo graag zou hebben, boos op meneertje angst...En dan kan ik de tranen niet tegenhouden...alleen stoem dat het dan meestal op mijn werk gebeurt...maar goed dat ik begripvolle collega's heb en dat ze weten dat ik zo eens om de 2 maanden in zo'n mood beland. (Zo vaak is dat toch niet, toch?!) Tja een vrouw in de menopauze hé...We kunnen er gewoon niets aan doen...maar ons hormonen (of gebrek eraan) slaan soms al eens op til
Soms heb je zo van die rotdagen...dagen waarop alles vierkant lijkt te draaien. Alles lijkt je tegen te zitten. Niets kan je interesse nog wekken, niets lijkt je maar te lukken. Het zijn geen leuke dagen...je zou ze liever niet hebben, maar veel zeggenschap heb je daarin niet al te vaak. Ze overkomen je...en er lijkt soms helemaal geen einde aan te komen.
Ahwel...op zijn zachts gezegd begaf ik me de laatste week in zulke dagen....(al ken ik dan wel de reden waarom)
Het begon allemaal zoals in een sprookje...of zoals in de film...Ik leerde een leuk iemand kennen...de KLIK was er, de vonk sloeg over...maar mooie sprookjes duren niet lang...en helaas was ook deze droom een bedrog...De weg der liefde zou geen afstand mogen kennen...maar 160 km leken toch te ver om de prille liefde te laten overleven. Het deed pijn...het afscheid was hartverscheurend...zowel voor mij, maar ook wel voor hem. Ik ben boos geweest...heel boos...boos zoals ik nog nooit (neen zelfs niet bij diagnose, tijdens en na kanker) boos was geweest...ik heb mezelf veroordeeld, mezelf verweten... Tijdens al dat verdriet kwamen er meerdere dingen naar boven...dingen die in mijn onderbewuste toch nog veel pijn bleken te doen...En ineens dacht ik aan de mindfulness...wees mild voor jezelf, besef dat je je gedachten en gevoelens niet bent...dat ze komen en gaan...maak ruimte. En makkelijk was het niet...Maar iedere dag is een nieuw begin...een nieuwe kans. En dat ik een straffe madame ben, dat weet ik...en ook al was dat afgelopen week geenszins het geval...ook dat is niet erg... Stilaan kruip ik er weer uit en herontdek ik weer de kracht diep in mij.
De drang om te schrijven is niet zo groot meer dat resulteert zich niet alleen op mijn blog maar meer zelfs nog in mijn persoonlijk dagboek de paginas blijven maagdelijk wit heb er dit jaar zelfs nog niet in geschreven. Niet dat ik niet wil schrijven maar de tijd ontbreekt me vaak en heb het ook niet meer echt nodig om de dingen van mij af te schrijven. Schrijven was een soort therapie gevoelens neerpennen, lukte me net iets beter dan ze uitspreken. Het van mij afschrijven, heeft me zeker geholpen in mijn verwerkingsproces een proces, zoals jullie al weten, met veel ups and downs .
Vandaag hebben de ups de overhand. Er zijn nog wel al eens dipjes maar de valkuilen lijken niet meer zo diep het eruit klimmen, gaat me alsmaar beter af. Soms ontbreekt het mij nog aan energie ben ik alweer aant hollen, terwijl ik enkel de energie heb om te kruipen. Doseren staat helaas nog altijd niet in mijn woordenboek. Wanneer ik bruis van energie wil ik zo veel wetende dat ik het achteraf moet bekopen maar hé heb het dan ook maar gehad hé! Ik voel dat er vooruitgang is niet zo snel en zoveel als initieel gedacht, eerder met muizenpasjes en ja soms is het de processie van Echternach maar ik ga vooruit, op mijn eigen tempo Vorig jaar zou ik het nog voor onmogelijk hebben gehouden dat ik een fietstochtje zou doen van een dikke 40 km Afgelopen zaterdag deed ik het toch maar! En het voelde zo goed!
Ook mijn gewicht is in dalende lijn. 9 kilootjes zijn er ondertussen af sinds ik begin januari startte met de weightwatchers. Ik voel me beter in mijn vel, vrouwelijker en de complimentjes die ik hier en daar krijg ze geven me zeker een boost in mijn I feel good-mood. En eerlijk is eerlijk zeker de mannelijke complimentjes doen wonderen ;-) ! Ik ben nog steeds gemotiveerd om de laatste kilootjes eraf te krijgen al geldt ook hier..de laatste loodjes wegen het zwaarst maar ik hoop dat de cardiotraining, waarmee ik deze week ben gestart, me een duwtje in de rug zal geven.
Slapen blijft nog steeds moeilijk de ene nacht val ik vlotjes in slaap de andere nacht krijg ik dat koppeke van mij maar niet leeg overlopen van de dag, plannen wat ik de dag erna ga doen, gedachten, gevoelens allemaal passeert het de revue En neen niet altijd netjes na elkaar maar vaak kriskras door elkaar een warboel. Wanneer ik voor het slapengaan tijd uittrek voor mezelf om te mediteren dan gaat het slapen stukken beter Waarom doe je dat dan niet elke dag?!? Goh ja gebrek aan tijd, zeker?! Nochtans 3 kwartier per dag er tijd voor uit trekken zou toch doenbaar moeten zijn. Maar in de praktijk schiet het er toch vaak aan in. Helaas!
Emotioneel gezien voel ik me ook alsmaar sterker. Ok de hormonen (of gebrek eraan?!) zorgen nog wel voor stemmingswisselingen zomaar zonder enige aanleiding- me down voelen traantjes die vloeien het hoort allemaal bij de pauze waarin ik me nog steeds bevind Maar het hoort nu eenmaal bij mij ik ga op die momenten zeker geen masker meer opzetten, om mijn gevoelens te verbergen You have to take me for what I am or you have to leave me J
De Roparun is een grootse hardloopwedstrijd waarbij geld ingezameld wordt voor het goede doel. Het is de langste non-stop-estafetteloop ter wereld: het parcours van Parijs naar Rotterdam is ongeveer 530 kilometer lang. In het pinksterweekend van 30-31 mei en 1 juni 2009 vindt de achttiende editie plaats.
De Roparun is een Nederlandse organisatie, waaraan ook enkele Belgische teams deelnemen.
Deze unieke hardloopwedstrijd heeft een even uniek doel: trachten leven toe te voegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven. De opbrengst van de jaarlijkse Roparun gaat namelijk naar de palliatieve zorg ten behoeve van kankerpatiënten.
De teams uit België schenken hun opbrengst aan Stichting Roparun. Stichting Roparun schenkt de donaties van 2009 van de Belgische teams aan Kom op tegen kanker, waardoor hun geld naar Vlaamse (Belgische) projecten voor palliatieve zorg gaat.
Renilde Jaupin (klik op haar naam om naar haar gelegenheidsblog te gaan) is één van de deelnemers uit het team Lotgenoten Vlaanderen. Als fietser hoopt ze in totaal 258 km bij elkaar te fietsen. Voor elke km dat ze fietst zou ze zich willen laten sponsoren. Renilde is een lotgenote die ik ken uit de mindfulnessgroep. Ik vind dit heel knap van haar en bovendien zeer moedig. Daarom wil ik haar alvast vanop mijn blog aanmoedigen en héél veel succes wensen...
Met een klein hartje spoor ik voor de eerste keer terug naar BXL...samen met de treinbabes...content om weer te kunnen werken, naïef dat ook....3 maanden zou ik nodig hebben om weer ingewerkt te geraken, om weer 100% mee te draaien als inwerkingsconsulente...
We zijn nu 1 jaar verder...
Een jaar met veel hoogtepunten, maar ook met diepe dalen. Zeker in de eerste 6 maanden kwam ik mezelf regelmatig tegen. Ik vond het zo frustrerend de confrontatie met mijn grenzen...grenzen die er vroeger niet leken te zijn...doorgaan en maar blijven doorgaan....grenzen die nu zo snel bereikt worden... De Wen die de deur dichtdeed in oktober 2006, was niet meer dezelfde als de Wen die de deur vorig jaar april opendeed .wat had ik het daar best lastig mee
Een jaar waarin ik regelmatig serieus over mijn grenzen ging...wetende dat ik mijn grenzen moet bewaren, dat ik moet luisteren naar mijn lichaam....maar dat dát makkelijker gezegd is dan gedaan, mocht ik afgelopen jaar regelmatig ondervinden...een regelmatige break op het werk moest er worden ingelast...om de batterijen weer op te laden.
Maar gelukkig waren er mijn collega's...zoveel begrip dat ik van hen kreeg, zoveel steun dat ze me gaven...ik had dit nooit durven dromen...Ik wist natuurlijk wel dat ik in een fantastisch team werkte...maar ze zijn simpelweg gewoon the BEST!
Maar helaas werk ik niet echt kort bij de deur...Beringen -Brussel...alleen enkel al een dik anderhalf uurtje pendelen. Auto trein -metro...wat een energie vergt dat van een mens...Vaak was ik al stik kapot wanneer ik in de Wetstraat aankwam...en dan moest ik nog beginnen te werken
Dokters, familie, vrienden allemaal probeerden ze me te overtuigen om mijn overplaatsing te vragen maar ik wou niet weg uit Brussel, uit dat fantastisch team
Tot eind maart mijn energiepeil staat weer onder nul een break moet weer worden ingelast en ik besef Wen, het wordt tijd dat je keuzes gaat maken ik moet eerlijk zijn tegenover mezelf Brussel halftijds ça va maar voltijds geen haalbare kaart Ik zou hooguit nog een jaar halftijds kunnen werken maar wat daarna??!!! Halftijds loopbaanonderbreking is financieel gezien geen optie
Er moeten keuzes worden gemaakt...maar die maak je niet over één nacht ijs...Het was niet makkelijk maar ik besluit dat ik niet naar fulltime kan in Brussel Ik vraag verschillende gesprekken aan int kader van mijn loopbaan Ik vertel mijn verhaal en ze zijn het erover eens een oplossing moet er komen.
Er blijken 2 opties te zijn ofwel proberen om mijn mutatie aan te vragen naar Limburg ofwel toch in Brussel blijven werken maar meer thuiswerk doen. Hooguit 2 keer per week naar Brussel en de andere dagen gewoon van thuis uit blijven werken. Dit houdt dan wel in dat ik geen consulentenwerk kan doen, maar een ondersteunende functie zal hebben maar dat vind ik helemaal geen erg het is een win-win situatie ik blijf in het SUPERteam van Brussel werken en mijn collegas en verantwoordelijken kunnen beroep blijven doen op mijn krachten J
Het is nog niet helemaal in kannen en kruiken...concrete afspraken moeten er nog gemaakt worden, nog een goedkeuring van hogerhand is er nodig, mijn werkpost hier thuis moet worden ingericht zodat ik optimaal van thuis uit kan werken...Maar we hebben dan ook nog tot eind juni de tijd...want mijn halftijds omwille van medische reden is alvast tot dan goedgekeurd...
Geef toe...30+2 klinkt toch stukken beter dan 32... Jaja deze jongedame telt sinds maandag 32 lentes. Niet dat het aan mij te zien is, integendeel zelfs Vaak geloven mensen niet dat ik ál 32 ben....nee ze schatten me stukken jonger. Is eigenlijk altijd al zo geweest...alhoewel toen ik 16 was...wat ondertussen ook alweer 16 jaar geleden is...toen zag ik er best volwassen uit voor mijn leeftijd... In mijn herinnering staat nog haarscherp mijn 21ste verjaardag...samen met mijn peter ging ik een gouden armband uitkiezen...waarop de winkeljuffrouw vriendelijk vroeg..."Is het voor je plechtige communie?" Euhm, neen niet echt antwoordde ik...."voor je 18de verjaardag dan?" Euhm neen ook niet....het is voor mijn 21ste verjaardag...zelden heb ik een winkeljuffrouw gezien met zulke rode kaken....hahahaha
Soit...30+2...ik heb het alvast goed gevierd! Op zaterdag een verrassingsontbijt in Aken...met dank aan Caro en Christo....Het ontbijtbuffet was meer dan de moeite waard...we konden er dus tegen om een dagje te shoppen...buit van die dag: een paars jurkje 's Avonds naar goede gewoonte op zaterdag nog eentje drinken met de vrienden in de Dool in Helchteren. Zondag lekker lang uitgeslapen...om in de namiddag een fietstochtje met de nichtjes te maken. Maandag redelijk vroeg uit de veren...op het programma...een fotoshoot in de voormiddag en ja hoor weer gaan shoppen in de namiddag...Shoppingpartner die dag was GI Sanne...Lunchen, shoppen en véél héél véél tetteren....'k Heb ervan genoten! En vandaag tenslotte mijn verjaardagsweek afgesloten met een feestje voor de familie.
De kanker, die ik maar al te graag zó ver achter mij wil laten...wat kwam die ineens angstvallig dichtbij....
Een tijdje geleden voelde ik plots een knobbeltje in mijn borst. Na héél wat slapeloze nachten heb ik er mijn huisarts toch maar eens naar laten kijken. Conclussie: waarschijnlijk littekenweefsel dat je nu pas voelt, omdat je ook daar bent vermagerd... maar ik ga geen risico's nemen...ga er toch maar een echo van laten nemen, dan ben je gerustgesteld.
En zo geschiedde...Echo-afspraak werd vastgelegd en vorige dinsdag kon ik gaan....de zenuwen gierden door mijn lijf...want you never know...en ik voelde gewoon dat het geen littekenweefsel was. De echo die me op mijn gemak had moeten stellen, had een averechts effect....onduidelijk wat het is, verder onderzoek is nodig, er zal in geprikt moeten worden, bel morgen maar naar je gyneacoloog.... Slik....toch wel effe schrikken...de nare film van een paar jaar geleden werd opnieuw afgespeeld...en opnieuw en opnieuw...alsof ik de replay-knop had ingedrukt en de pauzeknop maar niet vond. Woensdagochtend mijn gyn gebeld...ze stelde me gerust....het zal waarschijnlijk wel om een cyste gaan, maar ik wil het toch graag verder onderzoeken...kom morgen maar naar het borstcentrum. Die donderdag was het razend druk in het borstcentrum....gelukkig maar dat mijn gyneacoloog me had zien inschrijven en me onmiddellijk naar de radiologie-afdeling liet gaan voor opnieuw een echo. Deze keer stelde ze mij daar wel meer op mijn gemak (het zit hem toch echt in de woordkeuze van de dokters...hmmmm sommige dokters hebben toch echt niet geleerd hoe te communiceren met hun patiënt)...ik denk niet dat het iets is, maar ga een fijne naald punctie doen. Mijn gyn werd erbij geroepen, punctie werd gedaan (ook toen weer die nare film...een déjà vu) In plaats van een beetje weefsel, konden ze heel het knobbeltje leeg trekken...Hoogstwaarschijnlijk een cyste dus....Bel me woensdag maar voor de uitslag...hèhè...ik was geruster, maar in mijn achterhoofd spookte het toch nog hoor. En vandaag dus alleen maar positief nieuws....Het knobbeltje in mijn borst was een goedaardige cyste Eind goed al goed
Cradle the weight of your life You can survive What lies before you It's only a matter of time Before the night Turns into day ( Anastacia- Seasons change)
Op de bodem van een oude vijver leefden larven die niet konden begrijpen waarom niemand uit hun groep ooit terugkwam nadat ze waren opgekropen tegen de stengels van de lelies die op het water dreven.
Zij beloofden elkaar dat de volgende die werd geroepen om de klim naar boven te maken terug zou komen om te vertellen wat er hem was gebeurd.
Al gauw voelde één van hen de innerlijke drang om het oppervlak op te zoeken, hij rustte boven op een lelieblad uit en onderging een glorieuze verandering die van hem een libel met prachtige vleugels maakte.
Tevergeefs probeerde hij zijn belofte te houden. Terwijl hij heen en weer vloog over de vijver, gluurde hij naar zijn vrienden daar beneden. Toen begreep hij dat zelfs als ze hem konden zien zij zo'n prachtig schepsel nooit zouden herkennen als één van de hunnen.
Het feit dat wij onze vrienden niet kunnen zien of contact met hen kunnen hebben na de verandering die wij de dood noemen is geen bewijs dat zij niet langer bestaan. (Bezinningstekst uit de uitvaartplechtigheid van Sonja)
Als Rozemieke leerde ik je kennen op het forum van VLK....Op onze eerste boezem-vriendinnendate in Antwerpen leerde ik de Sonja kennen die zich achter Rozemieke schuilhield. Een moedige vrouw, hoopvol...met zoveel kracht...Ik herinner nog je lach...het optimisme dat je uitstraalde...Je vocht zo hard, maar het was een ongelijke strijd. Slaap zacht Sonja.
Sinds enkele maanden draag ik (voornamelijk wanneer ik moet werken) een therapeutisch elastische kous (= TEK) om lyfeoedeem binnen de perken te houden. Effectief...dat wel. Modieus...allerminst. In de winter valt de armkous nauwlijks op...maar wat wanneer het weer t-shirtjes en topjestijd wordt?! Zie ik me die elegante armkous dan dragen?! Deuuuuh...ik denk het niet! Ik vroeg me af waarom ze die kousen niet wat modieuzer, in verschillende kleuren konden maken. Google eens, grapte een collega...wie weet vind je op internet wel een armkous met bloemetjes op...en je gelooft het of niet...maar ik vond een site in Nederland (waar anders hé! ) met sleeves. Marlies, de ontdekster, heeft zelf last van lymfeoedeem en bedacht een sleeve die haar armkous verhuldde. In haar gamma vind je voor iedereen wat wils...een ruim aanbod aan kleuren en patronen. De sleeve is rekbaar, licht en comfortabel om te dragen en doet niets af aan de therapeutische werking van de armkous....en sinds gisteren ben ik dus de trotse bezitster van mijn eerste sleeve
Trop is te veel...maar een koppig iemand als ik heeft soms heel wat signalen nodig om dit ook maar enigsinds door te hebben :-s Mijn geest wil wel, maar mijn lichaam geeft soms forfait. De batterijen die nood hebben aan zonne-energie...en bij gebrek aan dus ook maar niet opgeladen raken...
Tijd voor een break...2 weken congé...2 weken om te rusten, te genieten, gewoon doen wat ik leuk vindt...2 weken om de hersenspinsels in mijn hoofd wat op te kuisen...
En ondertussen probeer ik om opnieuw een goedkeuring te bemachtigen om 50% te blijven werken....
I know I know...'t is hier maar stillekes... Tijd dus voor een kleine update...
* 8 weken geleden begon ik met punten tellen...en ik mag met recht en rede fier zijn op mijn resultaat...6 kilootjes zijn er al vanaf...De mensen beginnen te zien dat ik een maatje minder heb...en de complimentjes die ik krijg, geven me dan ook een ware boost om ermee door te gaan....ge gaat me nog eens zien flaneren deze zomer ;-)
* Het slapen gaat nog steeds moeilijk...de ene nacht val ik vlotjes in slaap...de andere nacht lig ik te draaien en te woelen...Ik pleit hier volledig schuldig aan...ik pas de regels van de slaapcursus niet meer strikt toe...maar wat wil je...de nachten waren gewoon veels te koud om 's nachts op te staan :-s
* De energiebron die ik had aangeboord lijkt een beetje op ... Ik geraak maar niet op dreef na de buikgriep... mijn bij tijden drukke agenda zit er ook wel voor iets tussen...maar zelfs na een weekje rust, blijven mijn batterijen half leeg...zouden ze misschien werken op zonne-energie?!
* Het dansen blijkt toch niet zo leuk als in eerste instantie gedacht...er komen naar mijn gevoel te veel pasjes bij kijken en ik ben daar gewoon een ontzettende chaoot in...en de lesgever vind ik maar een creepy vent...brrrrr
* Morgen begin ik met de Mindfulness... ben eens benieuwd...wordt dus zeker nog vervolgd.
* En ook ik heb de kaap van 20.000 bezoekers bereikt. Nooit durven dromen bij het begin van mijn blog dat ik zoveel bezoekers zou krijgen...dat er überhaupt mensen zouden reageren...laat staan dat ik er fantastische vrienden aan over zou houden...
In de fleur van je leven en plots van de ene dag op de andere kanker Je bindt de strijd aan tegen het K-monster vecht alsof je leven ervan afhangt Je wint!
Na maanden intensieve begeleiding word je losgelaten je valt in een put je blijft maar vallen het wordt zwart
Je klautert omhoog maar t is lastig je schuift al eens uit je neemt gretig een helpende hand aan vrienden, familie, collegas, therapeuten ze gooien een touw proberen je eruit te trekken .je geraakt weer een eindje omhoog
Je getuigt van wilskracht maar ongeduldig als je bent, wil je te snel, te veel Je komt jezelf dan ook regelmatig tegen
Maar al doende leer je:
Je leert geduld opbrengen, je leert luisteren naar je lichaam, naar een stem diep in jezelf
En dan, op een dag sta je op en denkt: IK STA ER ...anders dan voorheen kwetsbaarder, maar net daarom sterker
Je voelt je goed, bent gelukkig om wie je bent, het lijkt alsof je een nieuwe bron aan energie hebt aangeboord in jezelf je hebt weer vertrouwen in jezelf, de toekomst, in het leven
Je hebt de dingen aanvaard, een plaatsje kunnen geven en de kanker schuift meer en meer op de achtergrond
Het is een beetje stil op mijn blog. Niet dat ik stil heb gezeten. Integendeel!
Maar om de één of andere reden kwam ik maar niet aan schrijven toe. Gewoon gebrek aan inspiratie knap vervelend dan zit je daar zo voor een maagdelijk wit scherm en dan gebeurt er niets of toch niet veel alleszins soms typ ik wat, onmiddellijk gevolgd door de delete -toets wegens oninteressant.
Wat doe je er aan? Hoe krijgt een mens weer wat meer inspiratie?
Ik zou me kunnen laten inspireren door muziek, door mensen rondom mij of ik zou de sleur wat kunnen doorbreken, nieuwe dingen laten gebeuren
Nu, mijn leven voelt niet aan als een sleur Ik amuseer me, geniet van de dingen die ik doe...maar zijn ze interessant genoeg om er een blogje over te schrijven?
Ik zou hier kunnen schrijven over de punten die ik dagelijks tel dat de kilos traag maar gestaag smelten als sneeuw voor de zon dat ik me daardoor goed in mijn vel voel energieker, gezonder
Ik zou kunnen schrijven dat het draaien en zwaaien van mijn heupen/armen/benen/hoofd me alsmaar beter afgaat dat ik niet meer zó hard loop te hijgen tijdens de cursus dat ik wel moet blijven oppassen voor mijn arm
Ik zou kunnen schrijven dat de cursus intuïtief schilderen niet doorgaat, wegens niet voldoende cursisten dat ik dit echt jammer vind maar achteraf gezien misschien wel beter zo wegens te druk anders
Ik zou kunnen schrijven dat het werken me alsmaar beter afgaat dat ik naast het administratieve luik ook meer goesting krijg om infos te geven
Ik zou kunnen schrijven over de cursus Mindfulness in maart dat ik daarvoor op intake ben geweest en toegelaten ben dat ik er ontzettend benieuwd naar ben en er héél veel goesting in heb...
Ik zou kunnen schrijven over mijn agenda die boemesvol staat met allemaal leuke dingen (babybezoekjes, etentjes, verjaardagsfeestjes noem maar op)
maar of dit nu voldoende interessant is om een blogje over te schrijven Bwah k weet het toch niet!
Het lichaam is met zijn emoties, gedachten en energie een belangrijk instrument voor elke danser. Dansen gebeurt immers in ons lichaam. Door geduld en oefening leert de danser zijn lichaam aanspreken, gewaar worden en vooral natuurlijk bewegen.
Geen technische pasjes oefenen...wel ritmes en bewegingen worden aangegeven waarbinnen ieder zijn lichaam kan ontdekken. Op die manier word je bewuster van jezelf en kom je meer en meer in het ritme van jouw lichaam.
Een tijdje geleden schreven vriendin Caro en ik ons in voor deze cursus...gegeven bij Vormingplus in Limburg. En gisteren was het dan zo ver...de eerste van 10 sessies....niet goed wetende wat er ons te wachten stond....maar met wel veel goesting...
Ondanks dat ik wat coördinatieproblemen had (dansen en nadenken gaan echt wel niet samen)... het zweet me bij momenten serieus uitbrak...het wiegen met de heupen nog maar stijfjes was (het lukt me echt niet om mijn heupen te shaken zoals buikdanseressen dat doen...pfttt)...er heel wat arm en schouderoefeningen te pas kwamen...ik vandaag toch wel een beetje stijfheid voel in schouders en heup...mijn hand vandaag ietsje dikker is ...was het pure fun! Ok, ik heb mijn lichaam nog niet ontdekt, ben niet echt in het ritme van mijn lichaam gekomen....daarvoor concentreerde ik me nog net iets te hard op de pasjes ;-) ...
De derde vrijdag van januari staat al sinds jaar en dag geboekt als "het nieuwjaarsdiner van RDB"...Na 2 jaar op verplaatsing - en minder leuk bevonden- konden we onze magen weer spijzen en onze benen weer strekken in de oude vertrouwde Waerboom in Groot-Bijgaarden. En het was de max! We werden verwend met snoepertjes van de chef, gefruite zalm met gember en sojasaus met mosterdsabayon en zilveruitjes, traag gegaard piepkuikenfilet met kreeftengarnalen, kokosmelk, ananasblokjes en citroengras en een bolleke ijs met warme krieken. (overbodig om te zeggen dat ik niet al te neig punten heb geteld die dag) Na dit lekkers was het TIME to PARTY...Op de tonen van mooi, 't leven is mooi, I'm a survivor and I'm still a life...danste ik samen met mijn collega's het nieuwe RDB-jaar tegemoed...content dat ik nog steeds eentje van hen kan/mag/wil zijn... Het is nog maar 20.00 wanneer ik voel dat mijn kaars een beetje op begint te geraken...sta dan ook al bijna onafgebroken 3 uur op de dansvloer...en besluit de aftocht naar het verre Limburg te maken.
De start van mijn weekend was dus al goed ingezet...maar het beloofde zéker nog zo leuk te worden..
Met de andere ccc'ers sliep ik dit weekend een nachtje in een allercharmanst hotelletje ergens op de taalgrens.... Lachen, eten, beetje wandelen, babbelen, spelletjes spelen, wensen op de wensballon schrijven (die we helaas door de te felle windkracht niet de lucht in kregen)...waren de ingrediënten van een geslaagd weekend!
...weer halftijds aan het werk in Brussel en dit voorlopig voor 3 maanden...in april zien we wel weer...met de lente die dan in't land is, kan ik misschien naar 80%...maar zo ver is het voorlopig nog niet... De arbeidsgeneesheer keurde zonder boe of ba mijn halftijds werken goed.
...de onzekerheid over mijn werkzekerheid in BXL...de oncoloog en de controlearts die geen besluit hadden genomen...omdat encare advokaten op de zaak hadden gezet om te onderhandelen met VDAB... ...de mail van de vriend van Veerle...met droevig nieuws...Veerle...een lotgenote en leeftijdsgenote heeft op oudjaar haar strijd tegen BK verloren...Begin december kreeg ik nog een mailtje van haar...dat de chemo werd stopgezet...omdat de tumor niet was verkleind, maar ook niet gegroeid...Begin januari zouden ze starten met iets nieuws...maar helaas...het lot besliste er anders over...De vermeende pancreasontsteking bleek toch niet zo onschuldig te zijn...de kanker was overal uitgezaaid...en op oudjaar verloor ze haar strijd! Veerle...rust zacht meid!
Het is allemaal oneerlijk...het leven is hard bij momenten...dat wist ik al...dat ik een sterke madame ben....daar ben ik ondertussen ook al lang achter gekomen...Maar ik heb er stilaan mijn buik vol van...het geluk dat om een hoekje ligt te loeren...het mag wel eens gaan komen...ik kan het goed gebuiken.
Heel wat tranen zijn er afgelopen week dan ook gevloeid...de gedachte niet meer in BXL te kunnen gaan werken, niet meer met de treinbabes naar BXl sporen, niet meer samenwerken met de collega's...pfttt...zucht...ik had het er moeilijk mee! 8 jaar werk ik er al...mat hart en ziel...En al weet ik wel dat de afstand mij heel veel parten speelt....mijn hart ligt daar. De onzekerheid...moet ik in Limburg gaan werken, en waar en wat voor job etc...hebben me weer meer wakker doen liggen dan goed voor me is...Maar er is een oplossing in de maak...morgen moet ik nog even langs de arbeidsgeneesheer passeren...die zijn oordeel moet vellen...fingers crossed dat ik de toestemming krijg om 50% in BXL te werken...wordt dus weer maar eens vervolgd...
Bij nieuwjaar horen ook goede voornemens....aan eentje ben ik nu al uitgebreid mijn voeten aan het vegen...geen pc meer na 22 uur :-s Maar aan de andere ben ik aan het werken...vandaag naar mijn eerste bijeenkomst van de weightwatchers geweest....Om eindelijk de strijd met die extra kilootjes aan te gaan en woensdag neem ik weer de draad op van het zwemmen...
De laatste dagen van 2008 heb ik rustig doorgebracht...veelal op mijn zetel...geveld door een lastige verkoudheid...maag en darmen die soms nogal vervelend doen...een blaas die ineens goesting heeft om te ontsteken....maar vandaag voel ik me gelukkig al stukken beter...wel nog steeds met weinig energie...die heb ik alvast opgespaard voor morgenavond! Niet dat ik ga feesten als de beesten...neen...ik hou het eerder vrij rustig...Steengrillen met en bij vrienden...Op mijn leeftijd moet dat niet meer zijn, hé!
2008 is zijn laatste sprint aangegaan...
2008 een jaar met veel hoogtepunten...maar ook met veel dalen, valkuilen en verdriet...met veel ups and downs...een jaar waarin ik soms grote sprongen vooruit maakte en dan weer eens een stap achteruit... 2008 waarin ik heel wat nieuwe, fantastische mensen leerde kennen...een jaar waar oude vriendschappen veel intenser, dieper werden...maar ook het jaar waarin ik afscheid moest nemen van een moedige meid... 2008 het jaar waarin ik opnieuw aan de slag ging...waarin ik me gedragen wist door mijn collega's... 2008 een jaar waarin ik dacht het K-hoofdstuk af te sluiten...maar ik weet nu dat het niet zo van zelfsprekend is...eenmaal de deur doorgegaan...lijkt ie altijd op een kiertje blijven open te staan. 2008 het jaar waarin ik op avontuur ging, op reis in mezelf...een adembenemende tocht...maar niet altijd makkelijk...neen soms echt wel heel moeilijk.... 2008 het jaar waarin ik een blogger werd en blog/lotgenotes leerde kennen en één van de CCC's werd... 2008 een jaar omgevlogen...een mooi, maar ook moeilijk jaar...
En nu op naar 2009...wat me dat gaat brengen...is nog koffiedik kijken...al staan er alvast een aantal uitdagingen op mijn lijstje met goede voornemens!
Iets na de middag was de controlearts al hier...dezelfde als usual...maar het moet gezegd...deze keer was ie de vriendelijkheid zelve! Hij nam de tijd om naar mijn verhaal te luisteren...en concludeerde op het einde...der is geen positieve prognose...in april ligt Brussel nog even ver...en als na 9 maanden de reistijd je te zwaar valt, dan zal dat dan ook nog zo zijn...eindconclussie: Volledig arbeidsongeschikt tot en met 2 april.
Maar ik ben niet akkoord gegaan met zijn beslissing....ik wil werken, alleen kan ik het niet fulltime...weer fulltime thuis zijn, zou voor mij een stap achteruit betekenen...terwijl ik zo graag vooruit wil...al is het op een traag tempo! En nu? Mijn oncoloog moet contact opnemen met de controlearts. Samen moeten ze tot een akkoord komen...Ben eens benieuwd... Deze namiddag ook nog even contact opgenomen met het controleorgaan...om te weten te komen wanneer de controlearts bereikbaar is (want met de feestdagen is dat niet vanzelfsprekend) ...ik leg mijn situatie uit aan de vriendelijke dame aan de andere kant van de telefoon....en zij wist me te vertellen dat ze dat nog maar zelden hebben meegemaakt dat iemand niet akkoord gaat met het feit dat de controlearts je volledig thuis zet. Dat pleit toch ook voor mij, niet? Ik WIL werken!
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 47 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
), Bridget Jones, het zonneke, leuke babbels....hebben hun werk gedaan. Ik heb de klik gemaakt. Het moet maar eens over and out zijn. Geen enkele man is de moeite waard om mij zo slecht over te voelen...En hé...was ik niet diegene die van de daken schreeuwde dat je het geluk niet van een ander mag laten afhangen???!!! Ga dat meteen weer in mijn achterhoofd steken. Want ik heb zoveel om gelukkig te zijn...Maar het neemt niet weg dat ik van tijd tot tijd...tja blame it on the hormonen...zowat groen zie van jaloezie...Jaloers omdat ik het leven van een normale 32jarige wil (maar ja wat is dan weer normaal hé)...jaloers op de vriendinnen die huisje-tuintje-boompje-kindje hebben...boos omdat ik niet over de energie bezit die ik zo graag zou hebben, boos op meneertje angst...En dan kan ik de tranen niet tegenhouden...alleen stoem dat het dan meestal op mijn werk gebeurt...maar goed dat ik begripvolle collega's heb en dat ze weten dat ik zo eens om de 2 maanden in zo'n mood beland. (Zo vaak is dat toch niet, toch?!) Tja een vrouw in de menopauze hé...We kunnen er gewoon niets aan doen...maar ons hormonen (of gebrek eraan) slaan soms al eens op til 
Geef toe...30+2 klinkt toch stukken beter dan 32...
