De hartspecialist was al vroeger geraadpleegd en daar blijven we op een soort 'status quo'. Hartpompfunctie ongeveer 30 procent en hier echter een kleine vingerwijzing mee gekregen 'Je weegt 65 kg ...er mag eerder een kilootje af dan eentje bij'. Door het sporten (ook al is dat wat minder de laatste tijd) optimaliseer ik wel die 30 procent.

Gisteren was er dan het bezoek aan de neurologe (hersenen) en endocrinoloog (suiker)

Een vrij confronterend gesprek, maar één waar veel waarheid in zat en waar vooral de aandacht gevestigd werd over de aanpak van de huidige toestand. Er werd benadrukt dat ik goed moet realiseren dat dit een meervoudig (vijf) herseninfarct was en dat schade op verschillende plaatsen in de hersenen zit en dat die ook definitief is (hersenen kunnen niet 'vervangen' worden). Vb. Het gedeelte van het lange termijn geheugen werkt perfect terwijl ikzelf de indruk heb dat het heel korte geheugen (wat was er twee seconden geleden) me soms in de steek laat (en dat vertaalt zich in heel wat praktische problemen vb. in winkel de vraag heb ik nu betaald of niet). Dergelijke zaken hebben dan niks te maken met het eigenlijke geheugen maar met de factoren 'concentratie' en 'multitasking' (het coördineren van handelingen  boodschappen weg stoppen - betalen - impressies rondom je). En het is juist dit gedeelte van de hersenen dat enorm veel schade geleden heeft bij het herseninfarct. Dit samen met het tunnelzicht zorgt er ook voor dat ik me 'soms' aarzelend voortbeweeg. Het allerbelangrijkste is nu het 'aanvaarden' van de huidige toestand en zaken ook op een positievere manier vertalen: als ik eens 2 km loop blij zijn dat ik die kunnen lopen heb en niet denken het is 'maar 2 km'. Als ik naar de winkel fiets niet 'ja het was maar nen goeden kilometer met de fiets' maar het vertalen naar 'hm heb toch die boodschap kunnen doen'. Ook niet kijken wat de toekomst gaat bieden. Letterlijk werd er gezegd 'Na hetgeen je al tegen gekomen bent (zowel hart- en herseninfarct) is het totaal nutteloos om te kijken hoe het er binnen een paar jaar zal uit zien. Kijk van dag tot dag en heb je een 'goede dag' doe dan wat je wil/kan doen heb je een slechte dag loop er dan niet ambetant over  maar blijf dan die dag in je zetel zitten en vooral vermijd elke vorm van stress want die hakt in op je gezondheid'. Harde - confronterende woorden maar eens je ze wat laat bezinken is het eigenlijk de perfecte samenvatting.

Het bezoek aan de endocrinoloog was er een met 'een dikke pluim' - 'dikke proficiat' en ook veel 'maar maar  maar...'

Ik neem nu drie maanden twee soorten pillen Uni Diamicorn en Glucophage om de glucose-huishouding in mijn lichaam te regelen. Deze combinatie is vrij recent en is een poging om het zetten van spuitjes te vervangen. Dit werd gecombineerd met een 'suikerziekte'-dieet. 

'Ne dikke proficiat' waren de woorden van de dokteres. In december waren je waarden zeer slecht (dicht tegen verzuring van je bloed) en nu zijn die goed'. Dus de 'pillen' doen hun werk en mijn voedingspatroon (dat aangepast was naar suiker-problematiek toe deed de rest).

De Hemoglobine Alc die een waarde had van 10,2 was nu terug gezakt naar 6,7 (een normale waarde). Hoe je die waarden moet interpreteren kan je in volgende tabel zien (http://www.diep.info/Diabetes-educatie-Behandeling-en-management-Nadere-info-Meer-over-HbA1c). Dus spuitjes zetten hoeft de eerste maanden nog niet.

En toen kwamen de maar's...Mijn lichaam maakt van zichzelf heel weinig glucose aan dus de verwachting is dat in de toekomst (kan wel nog enkele jaren duren maar kan ook al binnen enkele maanden zijn) wel nog zal moeten overgegaan worden naar spuitjes. Ook de pillen (vervanger van de inspuitingen) moeten verder genomen worden en dan het suikerdieet. In tegenstelling met wat de cardioloog zei kreeg ik hier de raad om enkele kilootjes bij te komen. Het komt er hem bij het diabeet-dieet op aan juist drie keer daags goed te eten (hier zijn zelfs tegenstelling per diëtist: de ene spreekt van tussendoortjes in de vorm van fruit terwijl andere spreken het fruit binnen het uur na de maaltijd). Er werd ook benadrukt dat het niet is omdat de gemiddelde waarden nu vrij goed staan door de geleverde inspanningen en de medicatie dat ik nu geen suikerziekte meer heb. Integendeel eens diabeet altijd diabeet. Dat komt ook tot uiting bij de problematiek 'eens zondigen' of nen keer nen dag zeggen 'ik kijk naar niks en eet bij manier van spreken nen kilo paaseieren op'. Op dat moment zouden de glucose waarden in mijn bloed direct spectaculair stijgen naar waarden boven de 500 (en mogen maar rond de 90 zijn) en zou dit in mijn geval een aanslag zijn op mijn hart en hersenen. Er werd bij gezegd: 'Ik verbied je niet dit te doen, je bepaalt zelf hoe dikwijls je toelaat dat zo een aanslag gebeurt in je lichaam'.

Dus alles samen een ganse boterham waarin de verschillende kwalen/aandoeningen/gebreken soms een tegenstrijdige aanpak nodig hebben en waarbij het tijd wordt dat ik alles een 'plaats geef'. Nogmaals bedankt iedereen voor de steun en genen schrik aan de Veldmeers blijf ik me inzetten met de middelen die ik heb om het sociaal lopen in onze gemeente te promoten. En dat moet lukken want ook van de lopers krijg ik heel veel 'mentale steun en waardering' en ben zeker als ik eens een mindere periode heb dat dat in groep zal opgevangen worden.