We
vervolgen onze reeks over de kronieken van de koningen van het tienstammenrijk deze
week met Pekah. Onze aflevering van 04.10.2016
sloten we af met de moord van Pekahia door de hand van Pekah.
2
Koningen 15:25 En Pekah, de zoon van Remalia, zijn hoofdman, maakte een verbintenis
tegen hem (Pekahia), en sloeg hem te Samaria, in het paleis van het huis des
konings, met Argob en met Arje, en met hem vijftig mannen van de kinderen der
Gileadieten; alzo doodde hij hem, en werd koning in zijn plaats. 26 Het overige
nu der geschiedenissen van Pekahia,
en al wat hij gedaan heeft, ziet, dat is geschreven in het boek der kronieken
der koningen van Israël. 27 In het twee
en vijftigste jaar van Azaria, den koning van Juda, werd Pekah, de zoon van
Remalia, koning over Israël, en regeerde twintig jaren te Samaria. 28 En hij deed dat
kwaad was in de ogen des HEEREN; hij week niet af van de zonden van
Jerobeam, den zoon van Nebat, die Israël zondigen deed. (Statenvertaling)
De beschreven regeerperiode van Pekah was een tijd van
anarchie voor heel het gebied van het tienstammenrijk. Verschillende
troonpretendenten stonden elkaar naar het leven. Als een gevolg was er in deze
periode meer dan een hoofdstad in het gebied. De profeet Hosea die optrad in de
dagen van Achaz spreekt bijvoorbeeld zowel over Israël als over Efraïm, wanneer
hij het tienstammenrijk aanspreekt:
Hosea 5:5 Dies
zal Israël hovaardij in zijn aangezicht getuigen; en Israël en Efraïm zullen vallen door hun ongerechtigheid; ook zal
Juda met hen vallen.
Hosea 8:1 De
bazuin aan uw mond! Als een arend (komt het) tegen het huis des HEREN! Omdat
zij mijn verbond hebben overtreden en tegen mijn wet gerebelleerd. 2 Tot Mij
roepen zij: Mijn God! Wij, Israël, kennen U! 3 Doch Israël verfoeit het goede
de vijand achtervolgt hem. 4 Zij hebben
koningen aangesteld, maar buiten Mij om; vorsten, zonder dat
Ik ervan wist. Van hun zilver en hun goud hebben zij zich afgodsbeelden gemaakt
tot hun verderf. (NBG Vertaling 1951)
Het is de verdienste van Edwin R. Thiele dit eerder
opgemerkt te hebben (A Chronology of the Hebrew Kings, 1977, chapter 6). Let
op: zijn inkorten van de regeerduur van de koningen van Juda en Israël ter
verankering met de Assyrische koningslijst, wijs ik af. Dat betekent echter
niet dat ook in zijn werk heel wat bruikbaars te vinden is.
In mijn boek DE ZONAANBIDDER, 2016, blz. 105-130,
behandel ik in het bijzonder de regeertijd van Pekah en identificeer hem met de
rebel Labaja uit de Amarna-briefwisseling.
2 Koningen 15:29 In de dagen Pekah, den koning van Israël, kwam Tiglath-pilezer, de koning van Assyrië,
en nam Ijon in, en Abel-beth-maacha, en Janoah, en Kedes, en Hazor, en Gilead,
en Galilea, het ganse land van Nafthali; en hij voerde hen weg naar Assyrië. 30
En Hosea, de zoon van Ela, maakte
een verbintenis tegen Pekah, den
zoon van Remalia, en sloeg hem, en
doodde hem, en werd koning in zijn plaats; in het
twintigste jaar van Jotham, den zoon van Uzzia. 31 Het overige nu
der geschiedenissen van Pekah, en al wat hij gedaan heeft, ziet, dat is
geschreven in het boek der kronieken der koningen van Israël.
De beschreven invasie van Tiglath Pileser III in
Israël dateren we in het voorjaar van 750 v. Chr. Het eponiem van Bel dan dat
de Assyriologie in het jaar 734/733 v. Chr. dateert en verbind met de veldtocht
van Tiglath Pileser naar Filistea, is hiermee gecorrigeerd naar 750/749 v. Chr.
In mijn boek De Assyriologie herzien,
2015, blz. 70-83, breng ik een volledige herziening van de chronologie van de
koningen van Assyrië. De Assyrische koningslijst wordt aan de hand van de
Bijbel, Flavius Josephus en andere bronnen chronologisch op de tijdsbalk
verankerd en aangepast. Hierbij toon ik aan dat de koningen van Assyrië
dikwijls co-regentschappen kenden en dat er zelfs namen in de Eponiemlijsten
ontbreken, verwijderd werden.
De regeerperioden van zowel Jotham als Pekah en hun
verankering met elkaar zijn niet eenvoudig op de tijdsbalk te plaatsen. Hier
komt in tegenstelling met de vorige regeerperioden meer studie bij kijken. Voor
de meest logische verankering van deze regeerperioden op de tijdsbalk moeten we
vanaf vaste navigatiepunten op de tijdsbalk vertrekken. De vermelding dat Hosea
in het twintigste regeringsjaar van
Jotham, de zoon van Uzzia, koning over het tienstammenrijk werd, wat het
einde van de regeertijd van Pekah betekende, vereist een verklaring. Aangezien
Jotham slechts zestien jaar regeerde en geen twintig, bedoelde de Bijbelse
Kroniekschrijver dat Hosea de macht in het tienstammenrijk overnam, twintig
jaar na het begin van Jotham s troonsbestijging. De reden is
hoogstwaarschijnlijk dat men de naam van de afgodendienaar Achaz, de zoon van
Jotham zo weinig mogelijk wilde vermelden. Dit is een verklaring die men onder
meer in de Seder Olam terugvindt. Maar er is tijdens deze periode nog meer aan
de hand. De usurpator Pekah was voorafgaand het tweeënvijftigste regeringsjaar
van Uzzia, in het gebied van het tienstammenrijk actief. Dat wordt pas
duidelijk wanneer we alle voorhanden zijnde chronologische gegevens van deze
epoque op ons schema uittekenen.
In Pekah s zeventiende regeringsjaar werd Achaz koning over Juda. Op
de tijdsbalk is dit het najaar van 739 v. Chr. Pekah s regeerperiode van twintig jaar verankeren we hier op dit
tijdstip op de tijdsbalk met Achaz. Pekah s regeerperiode krijgt aldus de
jaren vanaf 755 v. Chr. tot 735 v. Chr. Als er dan staat geschreven in 2
Koningen 15:27 dat hij koning werd in het tweeënvijftigste jaar van Uzzia, dan
moeten we de jaren daarvoor zien als een periode van burgeroorlog in het
tienstammenrijk, waarna hij in het tweeënvijftigste jaar van Uzzia als koning
over Israël door Juda erkend werd. Dit is één mogelijke verklaring. Vast staat
dat Jotham koning over Juda werd in het tweede jaar van Pekah en dat is op mijn
tijdsbalk najaar 755 v. Chr. Jotham regeert dan als co-regent met zijn vader
Uzzia. Een co-regentschap dat de Bijbel expliciet vermeldt (2 Kronieken 26:21).
De chronologische schikking van de regeertijd van de usurpator Pekah op de
tijdsbalk, heb ik overgenomen van een studie van Dr.ir. C. Noorlander (B + W Bijbel
en wetenschap nummer 164).
2
Koningen 16:1 In het zeventiende jaar van Pekah, de zoon van Remaljahu, werd
Achaz koning, de zoon van Jotham, de koning van Juda. 2 Achaz was twintig
jaar oud, toen hij koning werd; hij
regeerde zestien jaar te Jeruzalem. Hij deed niet wat recht is in de ogen
van de HERE, zijn God, zoals zijn vader David, 3 maar hij wandelde in de weg
der koningen van Israël. Ook deed hij zijn zoon door het vuur gaan in
overeenstemming met de gruwelen der volken, die de HERE voor de Israëlieten had
verdreven. 4 Hij slachtte en offerde op de hoogten, op de heuvels en onder elke
groene boom.
Het
eerste regeringsjaar van Achaz was een troonsbestijgingsjaar en plaatsen we op
de tijdsbalk in okt739/sep738 v. Chr. Het zeventiende regeringsjaar van Pekah wordt
aldus op de tijdsbalk het jaar apr739/mrt738 v. Chr. Van dit jaartal werken we
op de tijdsbalk naar voor en naar achter, en krijgt Pekah de jaren vanaf
apr755/mrt754 v. Chr. tot het voorjaar van 735 v. Chr. Het was in het tweeënvijftigste
jaar van Uzzia dat Pekah zich in Samaria als koning installeerde. Daarvoor was
zijn vermoedelijke hoofdplaats Shechem.
2
Koningen 15:27 In het twee en vijftigste
jaar van Azaria, den koning van Juda, werd Pekah,
de zoon van Remalia, koning over Israël, en regeerde twintig jaren te
Samaria. 28 En
hij deed dat kwaad was in de ogen des HEEREN; hij week niet af van
de zonden van Jerobeam, den zoon van Nebat, die Israël zondigen deed. (Statenvertaling)
Een
groot kwaad zoals in vers 28 beschreven van het hiervoor vermelde Bijbelcitaat,
was zijn poging om Achaz als koning van Juda te onttronen en de bloedlijn met
David te verbreken. Een bloedlijn waar uiteindelijk de beloofde Messias uit zou
voortkomen. De eerstgeborene van koning Achaz en geplande troonopvolger, sneuvelde
volgens de Joodse legende (Legends of the Jews, Volume IV, Chapter IX, The Two
Kingdoms Chastised) in de strijd tegen het leger van Pekah en Rezin. De Seder
Olam geeft daarenboven de naam van de eerstgeborene van Achaz op: Maäseiahu. De
volgende zoon in lijn voor de troonopvolging werd alzo de later bekende Hizkia.
De
profeet Jesaja beschrijft de oorlog tussen Juda en Israël geallieerd met Aram in
detail.
Jesaja
7:1 Het geschiedde nu in de dagen van
Achaz, den zoon van Jotham, den zoon van Uzzia, den koning van Juda, dat Rezin,
de koning van Syrië, en Pekah, de zoon
van Remalia, de koning van Israël, optoog naar Jeruzalem, ten oorlog tegen
haar; maar hij vermocht met strijden niet tegen haar. 2 Als men den huize
Davids boodschapte, zeggende: De Syriërs rusten op Efraïm, zo bewoog zich zijn hart en het hart zijns volks, gelijk de
bomen des wouds bewogen worden van den wind. 3 En de HEERE zeide tot Jesaja: Ga
nu uit, Achaz tegemoet, gij en uw zoon, Schear-jaschub, aan het einde van den
watergang des oppersten vijvers, aan den hogen weg van het veld des vollers; 4
En zeg tot hem: Wacht u, en zijt gerust, vrees niet, en uw hart worde niet
week, vanwege die twee staarten dezer
rokende vuurbranden; vanwege de ontsteking des toorns van Rezin en der
Syriërs, en van den zoon van Remalia; 5 Omdat de Syriër kwaad tegen u
beraadslaagd heeft, met Efraïm en den zoon van Remalia, zeggende: 6 Laat ons
optrekken tegen Juda, en het verdriet aandoen, en het onder ons delen, en den zoon van Tabeal koning maken in het midden van hen.
7 Alzo zegt de Heere HEERE: Het zal niet bestaan, en het zal niet geschieden.
Enzoverder
Koning
Achaz wijst alle aangeboden hulp van de HERE God via Zijn profeet Jesaja af, en
zoekt zijn heil bij de koningen van Assyrië, aan wie hij een brief
stuurt voor hulp. Het gevolg is dat Tiglath Pileser III opnieuw naar het gebied
van Israël en ditmaal ook naar Aram, oprukt. Deze invasie dateren we in 736 v.
Chr. In mijn boek De Zonaanbidder, 2016, blz. 89-123, ga ik uitvoerig op de oorlog
tussen Israël en Juda in, en identificeer Pekah met de rebel Labaja uit de
Amarna-briefwisseling. Zie ook het artikel van 27-04-2016 op dit blog: De Assyrische veldtochten naar het gebied
van Israël in de achtste eeuw v. Chr. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1461535200&stopdatum=1462140000
Het
einde van Pekah van Israël geschiedde door de hand van Hosea, de laatste koning
van het tienstammenrijk, alvorens zij door de Assyriërs in 717 v. Chr. in
ballingschap weggevoerd zouden worden.
2
Koningen 15:30 En Hosea, de zoon van Ela,
maakte een verbintenis tegen Pekah, den
zoon van Remalia, en sloeg hem, en
doodde hem, en werd koning in zijn plaats; in het twintigste jaar van
Jotham, den zoon van Uzzia. 31 Het overige nu der geschiedenissen van Pekah, en
al wat hij gedaan heeft, ziet, dat is geschreven in het boek der kronieken der
koningen van Israël.
Ook in
de bewaard gebleven (gefragmenteerde) annalen van Tiglath Pileser III worden
deze feiten beschreven:
Nimrud
Tablet (in Rost, 78-81, lijnen 1-19)
De stad
van Hatarikka tot aan de berg Saue de steden Gebal, Simirra, Arga, Zimarra
Usnu, (Siannu), Ri'raba, Ri'sisu steden van de Opper (zee) bracht ik (onder
mijn controle), zes van mijn ambtenaren stelde in aan (als district
gouverneurs over) hun; de stad van Kashpuna aan de kust van de Opper zee (de
steden )nite, Gal'za, Abilakka die zich aan de grens van Israel bevinden (het uitgestrekte gebied van het territorium van
Damascus Bit Haza'ili ) in haar geheel bracht ik aan de grens van Assyrië.
Mijn (gouverneur) stelde ik (over hen als district gouverneur). En wat betreft
Hanunu van Gaza die gevlucht was voor mijn wapens en weggelopen naar Egypte, de
stad Gaza (nam ik in, zijn en zijn bezittingen, zijn goden (voerde ik weg en
ik stelde een beeld van de god Assur), mijn heer, en een beeld van mijn eigen
koninklijk persoon ( stelde ik op) in zijn paleis en rekende hun tot de goden
van zijn land. Ik legde op hen (een zware schatting zilver) Ik rukte uit,
zoals een vogel hij vluchtte (opnieuw uit Egypte?). Ik plaatste hem opnieuw in
zijn paleis en (legde een zware schatting op hem; goud), zilver, zijden
kleding groot, ontving ik. Bit Humria
het geheel der inwoners (samen met hun bezittingen) bracht ik naar
Assyrië. Pekah hun koning verwijderden
zij en Hosea zette ik (als koning) over hun. Ik ontving van hun als
(schatting?) 10 talenten of goud en (x) talenten zilver en bracht (hen naar Assyrië) "
Tot
slot citeer ik Flavius Josephus voor de beschrijving van het smadelijk einde
van de rebel Pekah. Flavius Josephus vermeldt dat Pekah aan zijn einde kwam door
het verraad van een van zijn vrienden: Hosea.
Flavius
Josephus, Joodse Oudheden, Boek IX. xiii.
1. ABOUT the same time Pekah, the king of Israel, died by the treachery of a friend of his,
whose name was Hoshea, who retained the kingdom nine years' time, but was a
wicked man, and a despiser of the Divine worship; and Shalmaneser, the king of
Assyria, made an expedition against him, and overcame him, (which must have
been because he had not God favorable nor assistant to him,) and brought him to
submission, and ordered him to pay an appointed tribute.
Op 31 maart 2018 zal de Exodus exact 3500
jaar geschiedenis zijn. De auteur brengt de geschiedenis van
Israël in het Egypte van de oudheid vanaf hun aankomst in 1699 v. Chr. op het
hoogtepunt van een wereldwijde hongersnood, tot aan hun Exodus uit Egypte in
1483 v. Chr.
De
geschiedenis van Israël en de Exodus halen we in de eerste plaats uit de
Bijbel, daarnaast uit de werken van Flavius Josephus en uit de Joodse overleveringen
en legendes. Maar ook de Egyptologie levert via een revisie van de geschiedenis
van de oudheid verrassende resultaten. De Exodus van de Israëlieten uit Egypte
met de gepaard gaande tien plagen betekende namelijk een ware breuk in de
Egyptische geschiedenis. Volgens de revisie van de geschiedenis waren het
zogenaamde Oude- en het Midden-Rijk in Egypte contemporain met elkaar en was er
maar één tussenperiode, die van de Hyksos, die na de Exodus Egypte
overrompelden en hun heerschappij over het Midden-Oosten vestigden. De twaalf
stammen van Israël trokken intussen na een periode van veertig jaar in de
wildernis, het Beloofde Land Kanaän binnen.
In het
laatste hoofdstuk hebben de sabbat- en jubeljaren de aandacht en wordt een link
gelegd naar de toekomst met een geprofeteerd derde herstel van Israël in het
oude land der vaderen, zowel nationaal als geestelijk.
Hopelijk
heb ik hiermee jullie interesse kunnen wekken in mijn boek.
Kronieken van de koningen Menahem en Pekahia van het tienstammenrijk Israël
We
vervolgen deze week onze kronieken van de koningen van het tienstammenrijk, met
Menahem en zijn zoon en troonopvolger Pekahia. De vorige aflevering over de
kronieken van de koningen van Israël gaat al terug tot 01.04.2016, zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1459116000&stopdatum=1459720800 , met
een artikel over de kroniek van koning Jerobeam II.
Het
einde van de regeerperiode van Jerobeam II viel in het jaar van de bijzondere
constellatie van planeten in 776 v. Chr. toen een meganatuurcatastrofe planeet
aarde trof. De Grieken waren er met de minste kleerscheuren doorgekomen en
begonnen uit dank naar hun goden toe, de Olympische Spelen. De landen Juda en
Israël werden zwaar getroffen. De constellatie/interactie van planeten met op
aarde meganatuurcatastrofes, behoorde tot een cyclus van rampen die planeet
aarde sinds de Grote Vloed tot de achtste eeuw v. Chr. met regelmaat getroffen
heeft. Ik volg hier de kosmische catastrofeleer van Donald W. Patten, Ronald R.
Hatch and Loren C. Steinhauer, met hun werk: The Long Day of Joshua and Six
Other Catastrophes uit 1973.
Het
jaar 776 v. Chr. is het jaar van de grote aardbeving ten tijde van de
regeerperiode van Azaria/Uzzia in Juda. Het gebied van Juda en Israël werd
namelijk zwaarder getroffen en de kracht van de aardbeving ten tijde van Uzzia
wordt door de profeet Zacharia als van apocalyptische aard beschreven.
De
cyclus van rampen van kosmische oorsprong kreeg al aandacht in het werk van Dr.
Immanuël Velikovsky (1895/1979), Werelden
in botsing, 1950. De aardbeving ten tijde van Uzzia bracht hij in verband
met zijn theorie van een cyclus van kosmische meganatuurcatastrofes die planeet
aarde in de oudheid, plaagden. Hierna een samenvatting van het werk van
Velikovsky door Wikipedia:
In
zijn boeken Werelden in botsing en Aarde in beroering schetst Velikovsky
catastrofistische theorieën, die erop neerkomen dat bepaalde tijdperken in de
geschiedenis van de aarde abrupt worden afgesloten door rampen van kosmische
aard, zoals het langs de aarde scheren van een komeet, die zich vervolgens in
een permanente baan om de zon heeft gevestigd en nu bekend is als de planeet
Venus. Deze rampen zouden in het collectieve geheugen van de mensheid zijn
gegrift en de bron vormen van diverse mythen over de hele wereld. Verder deed
hij beweringen over eigenschappen van Venus en Jupiter. Zo was hij van mening
dat de planeet Jupiter radiosignalen uit zou moeten zenden. Dit werd 1954
toevallig bevestigd door Bernard Burke en Kenneth Franklin van het Carnegie
Instituut in Washington D.C., afdeling radio astronomie en aards magnetisme. Op
6 april 1955, tijdens een bijeenkomst van de American Astronomical Society,
meldden ze hun bevindingen.
Ook
beweerde hij dat de oppervlaktetemperatuur van Venus zeer hoog zou liggen, in
de honderden graden Celsius boven nul. Dit stond haaks op de algemeen
geaccepteerde inzichten over Venus. In 1962 passeerde de ruimtesonde Mariner 2
de planeet Venus en stelde vast dat de oppervlaktetemperatuur ongeveer 400
graden Celsius is. Tevens nam de sonde waar dat Venus een retrograde,
tegengestelde, draairichting heeft ten opzichte van de andere planeten, behalve
Uranus, in ons zonnestelsel. Einde citaat.
De
kosmische catastrofetheorie heeft al langer mijn aandacht. Hoewel ik de theorie
vanuit mijn opleiding niet naar waarheid kan toetsen, past de theorie wel in
een resem van meganatuurcatastrofes die in de Bijbel beschreven worden, en ook
gedateerd kunnen worden. Wat dan ook het mechanisme geweest is, dat deze
meganatuurcatastrofes veroorzaakte?
Naast
Velikovsky kwam in de jaren negentig het werk van Donald W. Patten, Ronald R.
Hatch and Loren C. Steinhauer, The Long Day of Joshua and Six Other
Catastrophes, onder mijn aandacht. Deze geleerden gaan nog gedetailleerder te
werk en leveren een schema met een cyclus van catastrofes van 2484 v. Chr. tot
701 v. Chr. Het jaar 701 v. Chr. is hun ankerpunt op de tijdsbalk, van waar zij
in de tijd terugrekenen. Dit jaartal zou het jaar zijn dat het Assyrische leger
van Sanherib nabij Jeruzalem door de Engel des HEREN, in het veertiende
regeringsjaar van koning Hizkia, vernietigend verslagen werd. Het jaar 701 v. Chr. werd door de geleerde
E. Thiele bekomen. Thiele dokterde op basis van de Assyrische koningslijst
het jaartal 701 v. Chr., voor het veertiende regeringsjaar van Hizkia, uit. Hij
deed dit via het aanpassen van de Bijbelse chronologische gegevens aan de
Assyrische Khorsabad-koningslijst. Thiele verkorte uiteindelijk de algemene
regeringstijd van de koningen van Israël en Juda met uiteindelijk ongeveer
veertig jaar, en dit om in lijn met de Assyrisch-chronologische gegevens te
komen. Het veertiende regeringsjaar van
Hizkia wijkt op die manier met acht jaar van de Bijbelse chronologische
gegevens af. Het Exodusjaartal van 1447 v. Chr. van Thiele, wijkt zelfs
zesendertig jaar af van de Bijbels-chronologische gegevens volgens de sabbat-
en jubeljaarcyclus.
In heel
wat naslagwerken en Bijbelatlassen worden de jaartallen van E. Thiele
gehanteerd. In mijn boek De Assyriologie herzien ga ik hier dieper op in. Zie ook TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 327, hoofdstuk: de kroniek van koning
Hizkia.
Als een gevolg van het hanteren van de chronologie van
Thiele voor de regeerperioden van de koningen van Israël en Juda, zit Donald W.
Patten als beginpunt, er acht jaar naast en op deze manier gaan sommige
verbanden verloren en werkt men dikwijls met circa s wat de datering van de
meganatuurcatastrofes betreft.
Wanneer men echter het
cyclusmodel van Donald W. Patten, Ronald R. Hatch en Loren C. Steinhauer,
binnen de sabbat- en jubeljaarchronologie hanteert, zijn de resultaten nochtans
verbluffend. De catastrofe-cyclus is volgens Patten zelfs nauwkeurig te
berekenen tot 54 jaar en zes maanden met iedere keer een planetaire
interactie in de maand maart, het Romeinse Tubilustrium en de daaropvolgende
catastrofe 54 jaar en zes maanden later in oktober, het Romeinse Armilustrium.
Wanneer
we het jaar 776 v. Chr. als een ankerjaar op de tijdsbalk gebruiken arriveren
we 54 jaar en zes maanden later in het voorjaar van 722 v. Chr. met de dood van
koning Achaz en een beschreven meganatuurcatastrofe op de dag van diens
begrafenis. Terugrekenend in de tijd vanaf oktober 776 v. Chr. arriveert men in
het voorjaar van 830 v. Chr. voor een eerdere bijzondere constellatie met
toevallig een regeringswissel in zowel Juda als Israël. Zie het artikel op dit
blog van 22.02.2016, link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1456095600&stopdatum=1456700400
De dood
van Jerobeam II in het jaar van de meganatuurcatastrofe veroorzaakte een breuk
in de troonopvolging in het tienstammenrijk. Het resultaat was een periode van
anarchie alvorens de zoon van Jerobeam II: Zacharia, de macht kon overnemen.
2
Koningen 15:8 In
het acht en dertigste jaar van Azaria,
den koning van Juda, regeerde Zacharia, de zoon van Jerobeam, over Israël te
Samaria, zes maanden.
Dit
Bijbelgedeelte leert dat Zacharia koning werd in het achtendertigste regeringsjaar
van koning Azaria van Juda, wat op de tijdsbalk het jaar oct765/sep764 v. Chr.
is. Of een periode van twaalf jaar van anarchie in het tienstammenrijk, zonder
koning op de troon. Dit is een toestand die de profeet Hosea, die optrad in de
dagen van Jerobeam, geprofeteerd had:
Hosea
3:4 Want de kinderen Israëls zullen vele dagen blijven zitten, zonder koning, en zonder vorst, en
zonder offer, en zonder opgericht beeld, en zonder efod en terafim.
Het was
farao Sjosjenq I van de tweeëntwintigste Libische dynastie die middels een
veldtocht aan de periode van anarchie in het gebied van het tienstammenrijk een
einde maakte. Het was het begin van een alliantie van het tienstammenrijk met
Egypte, een alliantie die zou stand houden tot op koning Hosea en de val van
Samaria in 717 v. Chr. Zie het artikel op dit blog van 14-09-2015, link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1442181600&stopdatum=1442786400 Gelijk
Salman Beth-Arbel verwoestte.
In mijn
boek DE ZONAANBIDDER, 2016, blz. 167-172, ga ik uitgebreid in op de plaatsing
van de tweeëntwintigste dynastie op de tijdsbalk tijdens deze epoque.
2
Koningen 15:9 En hij (Zacharia) deed dat kwaad was in de ogen des HEEREN,
gelijk als zijn vaderen gedaan hadden; hij week niet af van de zonden van
Jerobeam, den zoon van Nebat, die Israël zondigen deed. 10 En Sallum, de zoon van Jabes, maakte een verbintenis tegen hem, en
sloeg hem voor het volk, en doodde hem; en hij werd koning in zijn plaats. 11 Het overige nu der geschiedenissen
van Zacharia, ziet, dat is geschreven in het boek der kronieken der koningen
van Israël. 12 Dit was het woord des HEEREN, dat Hij gesproken had tot Jehu,
zeggende: U zullen zonen van het vierde gelid op den troon van Israël zitten;
en het is alzo geschied.
13 Sallum, de zoon van Jabes, werd koning, in het negen en dertigste jaar
van Uzzia, den koning van Juda; en hij
regeerde een volle maand te Samaria.
De
periode van twaalf jaar zonder koning in het tienstammenrijk betekende met de
troonsbestijging van Zacharia niet het einde van de anarchie in het gebied van
Israël. Zacharia werd namelijk na amper zes maanden op de troon door een
usurpator met de naam Sallum, vermoord. Deze laatste kon vervolgens een volle maand,
volgens het Bijbelbericht, regeren waarna ook hij door een andere
troonpretendent vermoord werd.
2
Koningen 15:14 Want Menahem, de zoon van
Gadi, toog op van Thirza, en kwam te Samaria, en sloeg Sallum, den zoon van
Jabes, te Samaria, en doodde hem, en werd koning in zijn plaats. 15 Het overige
nu der geschiedenissen van Sallum, en zijn verbintenis, die hij maakte, ziet,
die zijn geschreven in het boek der kronieken der koningen van Israël. 16 Toen
sloeg Menahem Tifsah, met allen, die daarin waren, ook haar landpalen van
Thirza af; omdat men niet voor hem had opengedaan, zo sloeg hij hen; al haar
bevruchte vrouwen hieuw hij in stukken. 17 In
het negen en dertigste jaar van Azaria, den koning van Juda, werd Menahem, de
zoon van Gadi, koning over Israël, en regeerde tien jaren te Samaria. 18 En
hij deed dat kwaad was in de ogen des HEEREN; hij week al zijn dagen niet af
van de zonden van Jerobeam, den zoon van Nebat, die Israël zondigen deed.
19 Toen kwam Pul, de koning van Assyrië,
tegen het land; en Menahem gaf aan Pul duizend talenten zilvers, opdat zijn
hand met hem zoude zijn, om het koninkrijk in zijn hand te sterken. 20 Menahem
nu bracht dit geld op van Israël, van alle geweldigen van vermogen, om den
koning van Assyrië te geven, voor elk man vijftig zilveren sikkels; alzo keerde
de koning van Assyrië weder, en bleef daar niet in het land.
21 Het
overige nu der geschiedenissen van Menahem, en al wat hij gedaan heeft, is dat
niet geschreven in het boek der kronieken der koningen van Israël? 22 Daarna
ontsliep Menahem met zijn vaderen; en zijn zoon Pekahia werd koning in zijn
plaats. (Statenvertaling)
Het
negenendertigste regeringsjaar van koning Uzzia van Juda zit op de tijdsbalk
verankerd in het jaar 763 v. Chr. In het voorjaar van 763 v. Chr. nam generaal Menahem
in Israël het bewind over. Dat Menahem de legeroverste was maakt Flavius
Josephus ons bekend. De beschreven invasie van de Assyrische koning Pul in 2
koningen 15:19, dateer ik in de periode van 763/761 v. Chr. Zie het artikel op
dit blog van 14.04.2016, link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1460325600&stopdatum=1460930400
De
Assyrische koningen Pul en Tiglath Pileser zijn volgens de Statenvertaling op
basis van de Hebreeuwse grondtekst, als twee te onderscheiden koningen te zien.
De gevestigde Assyriologie ziet ze als één en dezelfde koning. De gevestigde
Assyriologie ziet Tiglath Pileser III ook als een en dezelfde persoon met de
Babylonische koning Pulu van de Ptolemeüs-canon. Bij de revisie van de
Assyrische koningslijst echter komt Tiglath Pileser III op de tijdsbalk als
tijdgenoot van Menahem terecht, en blijft de Babylonische koning Pulu op de
tijdsbalk verankerd met de regeerperiode 22.02.731/20.02.726 v. Chr., waar geen
discussie over bestaat (zie TIJD en TIJDEN, Appendix 6, blz.482/494).
Van
Tiglath Pileser III zijn heel wat annalen bewaard gebleven. In de kroniek van
zijn zevende jaar wordt Menahem van Samaria bij naam als schatplichtig aan hem genoemd.
Annals of Tiglath Pileser III, ANET 3 283: I received tribute from Kutapi of Commagene, Rezon of Damascus, Menahem of Samaria, Hiram of Tyre,
Sibitti-bi'li of Byblos, Urikki of Qu'e, Pisiris of Karchemi, I'nil of Hamath,
Panammu of Sam'al, Tarhulara of Gurgum, Sulumal of Melitene, Dadili of Kaska,
Uassarme of Tabal, Uhitti of Tuhana, Tuhamma of Itunda, Urimme of Hubina,
and Zabibe, the queen of Arabia - gold, silver, tin, iron, elephant-hides,
ivory, linen garments with multi-coloured trimmings, blue-dyed wool,
purple-dyed wool, ebony-wood, boxwood-wood, whatever was precious enough for a
royal treasure; also lambs whose stretched hides were dyed purple, wild birds
whose spread-out wings were dyed blue, furthermore horses, mules, large and
small cattle, male dromedaries, female dromedaries with their foals.
De Assyriologie
heeft Tiglath Pileser III de regeerperiode van 745 tot 727 v. Chr. gegeven, en
dit op basis van haar interpretatie van de Eponiemlijsten. Dit staat echter
haaks op de regeerperiode van Menahem die aan de hand van de sabbat- en
jubeljarenschikking op de tijdsbalk de jaren 763/753 v. Chr. heeft. Het is de
regeerperiode van Tiglath Pileser die dient aangepast te worden. Een aanzet heb
ik hiertoe gemaakt in mijn boek DE ASSYRIOLOGIE herzien uit 2012, blz. 70-83.
Herzien regeert Tiglath Pileser III nu van het jaar 768 tot het jaar 731 v.
Chr. Tijdens deze lange periode deelde hij aanvankelijk de troon van Assyrië
met Pul en later was zijn zoon Sargon II co-regent met hem. Wanneer koning
Achaz van Juda door Pekah van het tienstammenrijk in alliantie met Aram belaagd
werd, schreef Achaz een brief om hulp aan de koningen van Assyrië,
koningen in het meervoud:
2
Kronieken 28:16 Ter zelfder tijd zond de koning Achaz tot de koningen van Assyrië, dat zij hem helpen
zouden..
Zoals
de Assyriologie de eponiemlijsten hanteert herkend zij geen co-regentschappen
en gaat er bovendien van uit dat er geen namen in de lijst ontbreken. De Bijbel
leert anders. En ook Flavius Josephus verstond het in zijn tijd ook anders.
Hierna
volgt een relevant gedeelte uit de werken van Flavius Josephus aangaande
Menahem en de Assyrische koningen Pul en Tiglath Pileser.
Flavius
Josephus, Joodse Oudheden, Boek IX, xi.
1. Now when Zachariah, the son of Jeroboam, had
reigned six months over Israel, he was slain by the treachery of a certain
friend of his, whose name was Shallum, the son of Jabesh, who took the kingdom
afterward, but kept it no longer than thirty days; for Menahem, the general of his army, who was at that time in the city
Tirzah, and heard of what had befallen Zachariah, removed thereupon with all
his forces to Samaria, and joining battle with Shallum, slew him; and when he
had made himself king, he went thence, and came to the city Tiphsah; but the
citizens that were in it shut their gates, and barred them against the king,
and would not admit him: but in order to be avenged on them, he burnt the
country round about it, and took the city by force, upon a siege; and being
very much displeased at what the inhabitants of Tiphsah had done, he slew them
all, and spared not so much as the infants, without omitting the utmost
instances of cruelty and barbarity; for he used such severity upon his own
countrymen, as would not be pardonable with regard to strangers who had been
conquered by him. And after this manner it was that this Menahem continued to reign with cruelty and barbarity for ten years. But when Pul, king of Assyria, had made an
expedition against him, he did not think meet to fight or engage in battle with
the Assyrians, but he persuaded him to accept of a thousand talents of silver,
and to go away, and so put an end to the war. This sum the multitude collected
for Menahem, by exacting fifty drachme as poll-money for every head; after
which he died, and was buried in Samaria, and left his son Pekahiah his successor in the kingdom, who followed the
barbarity of his father, and so ruled
but two years only, after which he was slain with his friends at a feast,
by the treachery of one Pekah, the
general of his horse, and the son of Remaliah, who laid snares for him. Now
this Pekah held the government twenty
years, and proved a wicked man and a transgressor. But the king of Assyria, whose name was Tiglath-Pileser, when he had made an expedition against the
Israelites, and had overrun all the land of Gilead, and the region beyond
Jordan, and the adjoining country, which is called Galilee, and Kadesh, and
Hazor, he made the inhabitants prisoners, and transplanted them into his own
kingdom. And so much shall suffice to have related here concerning the king of
Assyria.
Wanneer
we dit citaat van Josephus hebben doorgenomen, blijkt duidelijk dat de
oudheidhistoricus Josephus de Assyrische koningen Pul en Tiglath Pileser ook als
twee te onderscheiden koningen ziet. Ook leert Josephus dat Menahem de generaal
van het Israëlitische leger was, toen hij Sallum vermoordde. Het einde van
Menahem zag geen moord of complot maar hij stierf in zijn bed en werd opgevolgd
door zijn zoon Pekahia. Deze regeerde echter slechts gedurende twee jaar
alvorens door een nieuwe usurpator gedood te worden.
2
Koningen 15:23 In het vijftigste jaar
van Azaria, den koning van Juda, werd Pekahia, de zoon van Menahem, koning over
Israël, en regeerde twee jaren te Samaria. 24 En hij deed dat kwaad was in
de ogen des HEEREN; hij week niet af van de zonden van Jerobeam, den zoon van
Nebat, die Israël zondigen deed. 25 En Pekah,
de zoon van Remalia, zijn hoofdman, maakte een verbintenis tegen hem, en
sloeg hem te Samaria, in het paleis van het huis des konings, met Argob en met
Arje, en met hem vijftig mannen van de kinderen der Gileadieten; alzo doodde
hij hem, en werd koning in zijn plaats. 26 Het overige nu der geschiedenissen
van Pekahia, en al wat hij gedaan
heeft, ziet, dat is geschreven in het boek der kronieken der koningen van
Israël. (Statenvertaling)
Het
vijftigste regeringsjaar van koning Uzzia van Juda is op onze tijdsbalk het
jaar 753 v. Chr.
860 v. Chr.: het jaartal van de stichting van Carthago
Algemeen wordt aangenomen dat
Carthago in 814 v. Chr. door Feniciërs gesticht werd. Men kan nochtans op basis
van de Bijbelse chronologie en de werken van Flavius Josephus tot een oudere
datum voor de stichting van Carthago komen: 860 v. Chr. Een verschil van zesenveertig jaar. Wanneer we de werken van Flavius Josephus
bestuderen en dan vooral zijn boek Tegen de Griek Apion , blijkt dat Josephus
er als Jood trots op was dat het jaar van de stichting van Carthago berekend
kon worden aan de hand van de bouw van de tempel van Salomo. In het betreffende
citaat dat hierna volgt, lezen we hoe Josephus de koningslijsten en de annalen
van de Feniciërs er bij haalt, en aantoont dat er 143 jaar en acht maanden
verlopen waren tussen koning Hiram van Tyrus en de stichting van Carthago. Vervolgens
gaat Josephus nog verder en toont aan dat de geschriften van Menander exact een
tijdspanne opgeven van 155 jaar en acht maanden, te rekenen vanaf het twaalfde
regeringsjaar van koning Hiram tot op de stichting van Carthago. Het twaalfde
regeringsjaar van Hiram liep gelijk met het vierde regeringsjaar van Salomo.
Flavius Josephus, Against Apion, Book I:
17. I will now, therefore, pass from these records,
and come to those that belong to the
Phoenicians, and concern our nation, and shall produce attestations to what
I have said out of them. There are then records
among the Tyrians that take in the
history of many years, and these are public
writings, and are kept with great exactness, and include accounts of the
facts done among them, and such as concern their transactions with other
nations also, those I mean which were worth remembering. Therein it was recorded that the temple was built by king Solomon at Jerusalem,
one hundred forty-three years and eight months before the Tyrians built
Carthage; and in their annals the building of our temple is related;
for Hirom, the king of Tyre, was the
friend of Solomon our king, and had such friendship transmitted down to him
from his forefathers. He thereupon was ambitious to contribute to the splendor
of this edifice of Solomon, and made him a present of one hundred and twenty
talents of gold. He also cut down the most excellent timber out of that
mountain which is called Libanus, and sent it to him for adorning its roof.
Solomon also not only made him many other presents, by way of requital, but
gave him a country in Galilee also, that was called Chabulon. But there was
another passion, a philosophic inclination of theirs, which cemented the
friendship that was betwixt them; for they sent mutual problems to one another,
with a desire to have them unriddled by each other; wherein Solomon was
superior to Hirom, as he was wiser than he in other respects: and many of the
epistles that passed between them are still preserved among the Tyrians. Now,
that this may not depend on my bare word, I will produce for a witness Dius,
one that is believed to have written the Phoenician History after an accurate
manner. This Dius, therefore, writes thus, in his Histories of the Phoenicians: "Upon the death of Abibalus, his
son Hirom took the kingdom. This king raised banks at the eastern parts of the
city, and enlarged it; he also joined the temple of Jupiter Olympius, which
stood before in an island by itself, to the city, by raising a causeway between
them, and adorned that temple with donations of gold. He moreover went up to
Libanus, and had timber cut down for the building of temples. They say further,
that Solomon, when he was king of Jerusalem, sent problems to Hirom to be solved,
and desired he would send others back for him to solve, and that he who could
not solve the problems proposed to him should pay money to him that solved
them. And when Hirom had agreed to the proposals, but was not able to solve the
problems, he was obliged to pay a great deal of money, as a penalty for the
same. As also they relate, that one·Abdemon, a man of Tyre, did solve the
problems, and propose others which Solomon could not solve, upon which he was
obliged to repay a great deal of money to Hirom." These things are
attested to by Dius, and confirm what we have said upon the same subjects
before.
18. And now I shall add Menander the Ephesian, as an additional witness. This Menander wrote the Acts that were done
both by the Greeks and Barbarians, under every one of the Tyrian kings, and had taken much pains to learn their history
out of their own records. Now when he was writing about those kings that had reigned at Tyre, he came
to Hirom, and says thus: "Upon
the death of Abibalus, his son Hirom took the kingdom; he lived
fifty-three years, and reigned thirty-four. He raised a bank on that
called the Broad Place, and dedicated that golden pillar which is in Jupiter's
temple; he also went and cut down timber from the mountain called Libanus, and
got timber Of cedar for the roofs of the temples. He also pulled down the old
temples, and built new ones; besides this, he consecrated the temples of
Hercules and of Astarte. He first built Hercules's temple in the month Peritus,
and that of Astarte when he made his expedition against the Tityans, who would
not pay him their tribute; and when he had subdued them to himself, he returned
home. Under this king there was a younger son of Abdemon, who mastered the
problems which Solomon king of Jerusalem had recommended to be solved."
Now the time from this king to the building of Carthage is thus calculated:
"Upon the death of Hirom, Baleazarus
his son took the kingdom; he lived forty-three years, and reigned seven
years: after him succeeded his son Abdastartus;
he lived twenty-nine years, and reigned nine years. Now four sons of his
nurse plotted against him and slew him, the eldest of whom reigned twelve
years: after them came Astartus,
the son of Deleastartus; he lived
fifty-four years, and reigned twelve years: after him came his brother Aserymus; he lived fifty-four years, and
reigned nine years: he was slain by his brother Pheles, who took the kingdom and reigned but eight months,
though he lived fifty years: he was slain by Ithobalus, the priest of Astarte, who reigned thirty-two years,
and lived sixty-eight years: he was succeeded by his son Badezorus, who lived forty-five years, and reigned six years:
he was succeeded by Matgenus his
son; he lived thirty-two years, and reigned nine years: Pygmalion succeeded him; he lived
fifty-six years, and reigned forty-seven years. Now in the seventh year of his reign, his sister fled away from him,
and built the city Carthage in Libya." So the whole time from the
reign of Hirom, till the building of Carthage, amounts to the sum of one
hundred fifty-five years and eight months. Since then the temple was built at
Jerusalem in the twelfth year of the reign of Hirom, there were from the building
of the temple, until the building of Carthage, one hundred forty-three years
and eight months. Wherefore, what occasion is there for alleging any
more testimonies out of the Phoenician histories [on the behalf of our nation],
since what I have said is so thoroughly confirmed already? and to be sure our
ancestors came into this country long before the building of the temple; for it
was not till we had gotten possession of the whole land by war that we built
our temple. And this is the point that I have clearly proved out of our sacred
writings in my Antiquities.
De chronologische gegevens die Josephus citeert zijn
verbluffend en verbinden de koningslijst van Tyrus met de chronologie van de
Bijbel. Het is via de regeerperiode van Salomo en de bouw van de Tempel te
Jeruzalem dat het twaalfde jaar van Hiram van Tyrus verbonden wordt.
Het jaartal van de dood van Salomo wordt sinds de
publicatie in 1951 van Thiele s opus magnum: The Mysterious Numbers of the Hebrew Kings, in het jaar 931 v. Chr. geplaatst. De onderzoeker Edwin
R. Thiele (1895/1986) bracht met zijn studie de Bijbels-chronologische gegevens
van de koningen van Juda en Israël in lijn met de Assyrische koningslijst en
zijn werk wordt sindsdien algemeen beschouwd als de definitieve Bijbelse
chronologie. Zijn jaartallen worden dan ook in Studiebijbels gehanteerd wat het
zelfs een aura van geïnspireerd zijn geeft. De vraag moet echter zijn: is zijn
constructie volledig Bijbelgetrouw?
Wanneer men onderzoek doet naar de geschiedenis van de
Bijbelse chronologie dan blijkt dat in het verleden andere jaartallen voor de
dood van Salomo gehanteerd werden. Het jaartal ca. 975 v. Chr. bijvoorbeeld was het meest gangbare jaartal dat in
Studiebijbels voor de publicatie van Thiele s werk gehanteerd werd. Een verschil
van zo maar even 44 jaar?
Wat is de reden wat zulk een drastische inkorting van
de Bijbelse chronologie schijnbaar nodig maakte? De enige reden was de
Assyriologie en het publiceren van de Assyrische koningslijst gebaseerd op de Eponiemlijsten
in de vorige eeuw. Deze kronieklijsten liepen over een periode van 892 tot 648
v. Chr. en gingen dus ook over een belangrijke contemporaine periode in de
geschiedenis van de koningen van Israël en Juda. De Bijbels-chronologische
gegevens waren echter niet compatibel met de Assyrische en dienden volgens Thiele
aangepast te worden.
Een eponiem zou een Assyrisch ambtenaar geweest zijn
naar wie een bepaald jaar genoemd werd met in de lijst voor dat jaar een historische
vermelding naar een belangrijke gebeurtenis zoals bijvoorbeeld een veldtocht,
een pestziekte, een eerste regeringsjaar van een Assyrische koning, een
zonsverduistering enzoverder.
Van groot belang voor de datering van de gevonden
Assyrische koningslijst was een genoteerde verduistering van de zon over
Nineveh in het tiende regeringsjaar van Assur Dan ten tijde van het eponiem van Bur Sagale dat
gedateerd werd in 763 v. Chr. Dit
jaartal werd dan ook het chronologische ankerpunt voor de andere vermelde
gebeurtenissen en de regeringsjaren van de Assyrische koningen. Men gaat er
echter in de Assyriologie van uit dat er in de lijst geen namen van koningen
ontbreken noch dat er co-regentschappen hebben plaatsgevonden. Een uitgangspunt
dat vraagtekens zou moeten oproepen?
Onacceptabel voor ieder chronoloog die de Bijbel als
historisch betrouwbaar acht, was Thiele s constructie om de val van Samaria in het
negende regeringsjaarjaar van Hosea, (in de Bijbel contemporain met het zesde
jaar van Hizkia van Juda), te laten passen met de Assyrische gegevens
betreffende Sargon II en Sanherib. Hier verkondigde hij onbeschaamd dat de Bijbelse gegevens
van 2 Koningen hoofdstukken 17 en 18 foutief waren, als laat en kunstmatig aan
de Bijbel toegevoegd. Thiele had dus niet als vertrekbasis dat de
Bijbel door God geïnspireerd is en historisch correct. Niettemin heeft Thiele
bij heel wat vak wetenschappers geen krediet verloren.
Thiele verkortte de regeringsduur van bepaalde koningen
van Juda en Israël om deze te laten passen in het Assyrische tijdskader. Met
het inkorten van sommige regeerperioden van Israëlitische koningen verdedigde
hij de zogenaamde dual dating en paste het enkele malen toe, ook daar waar de
Bijbel niet expliciet duidelijk over is.
De slag bij Karkar werd gedateerd in het jaar 853 v.
Chr. en het laatste regeringsjaar van Achab van Israël met dit jaartal
verbonden. Verder in de tijd terugrekenend arriveerde men voor het sterfjaar
van Salomo in 931 v. Chr. (A Chronology of the Hebrew Kings, Chapter 3, Establishing Basic Dates).
Het zijn echter
de Assyrische gegevens die aan de Bijbelse chronologie dienen gelinkt te worden
en niet andersom. Op basis van
de Bijbelse sabbat- en jubeljaren kunnen we de dood van Salomo en de scheuring
van Verenigd Koninkrijk van Israël in 967
v. Chr. op de tijdsbalk plaatsen. Zie het artikel van 30.05.2016 op dit blog, de dertig jubeljaren, zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1464559200&stopdatum=1465164000
De regeerperiode van Salomo valt nu in de jaren 1007
tot 967 v. Chr. De tempel werd gebouwd vanaf zijn vierde tot zijn elfde regeringsjaar, of de jaren 1003/996 v. Chr. op de
tijdsbalk. Het is met deze jaartallen dat op basis van Josephus gegevens dat
het jaar van de stichting van Carthago berekend kan worden. Dat Hiram en Salomo
vrienden waren staat in de Bijbel vermeld:
1 Koningen 5:1 Hiram nu, de koning van Tyrus, zond
zijn dienaren naar Salomo, omdat hij gehoord had, dat men hem tot koning
gezalfd had in de plaats van zijn vader, want Hiram was altijd met David zeer
bevriend geweest. (NBG Vertaling 1951)
Zie ook het Bijbelboek 2 Kronieken 2:1-18 voor de beschrijving
van de vriendschap tussen Hiram en David en Salomo, en de levering van
materiaal voor de bouw van de tempel te Jeruzalem door Hiram. En naast de
samenwerking wat materiaal voor de tempel betreft, was er ook de maritieme samenwerking
tussen de Feniciërs en Salomo. Zie TIJD en TIJDEN, 2016, blz. 205.
Josephus schreef dat het begin
van de bouw van de tempel te Jeruzalem chronologisch in het twaalfde
regeringsjaar van Hiram geschiedde. Ik herhaal voor de goede orde nogmaals het
betreffende citaat van Josephus:
Pygmalion succeeded him; he lived
fifty-six years, and reigned forty-seven years. Now in the seventh year of his reign, his sister fled away from him,
and built the city Carthage in Libya." So the whole time from the reign of
Hirom, till the building of
Carthage, amounts to the sum of one
hundred fifty-five years and eight months. Since then the temple was built
at Jerusalem in the twelfth year of the
reign of Hirom, there were from the building of the temple, until the
building of Carthage, one hundred
forty-three years and eight months.
Tussen het twaalfde regeringsjaar van Hiram en het
zevende regeringsjaar van Pygmalion zitten er 143 jaar en acht maanden. De
regeerperiode van Salomo is verankerd met de jaren 1007/967 v. Chr. en dit op
basis van de sabbat- en jubeljaartelling volgens William Whiston. Mijn jaartal
voor de dood van Salomo in 967 v. Chr. wijkt met 36 jaar af van het
tegenwoordig gangbare jaartal 931 v. Chr. De Tempelbouw te Jeruzalem
ving aan in het vierde regeringsjaar van Salomo in april 1003 v. Chr. en in
oktober van het jaar 996 v. Chr., zeven jaar later, was de Tempel afgewerkt.
1 Koningen 6:37 In het vierde
jaar werd het huis des HEREN gegrondvest, in de maand Ziw (april/mei), 38 en in
het elfde jaar, in de maand Bul, dat is de achtste maand (oktober/november),
was het huis in al zijn onderdelen en geheel volgens bestek voltooid; hij
bouwde het dus in zeven jaar.
Het twaalfde regeringsjaar van
Hiram verankerd met het vierde regeringsjaar van Salomo, wordt nu
apr1003/mrt1002 v. Chr. En vanaf dit jaartal gerekend, arriveren we in 860 v. Chr. voor het zevende
regeringsjaar van de Fenicische koning Pygmalion. Het is in dat jaar dat de
zuster van Pygmalion; Dido uit Tyrus moest vluchtten en datzelfde jaar nog
Carthago stichtte.
Het verkregen jaartal 860 v.
Chr. levert op de tijdsbalk een kruispeiling op via de meganatuurcatastrofe die
dat jaar de oude wereld trof. Een meganatuurcatastrofe van kosmische oorsprong
die, volgens de theorie van een cyclus van catastrofes die sinds de Grote Vloed
planeet aarde teisterden, aan de basis ligt van het vertrek van Dido uit Tyrus
op weg naar een nieuwe vestigingsplaats.
De catastrofetheorie had mijn aandacht in TIJD en
TIJDEN, 2016, blz. 157 -163, 169-175, 193 en 331-338. Het is de studie van Donald
W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer met hun boek The long day of Joshua and six other
catastrophes, 1973, chapter VI, dat ik onderzocht en toepaste in mijn
reconstructie van de geschiedenis van de oudheid.
Hierna volgt een reconstructie van de Fenicische
koningslijst op de tijdsbalk dat in TIJD en TIJDEN, 2015, te vinden is vanaf
blz. 257.
Koning Hiram s twaalfde jaar
is gelinkt aan het vierde regeringsjaar van Salomo en zit op de tijdsbalk,
zoals eerder gezien, in het jaar apr1003/mrt1002 v. Chr. verankerd. Zijn volledige regeerperiode loopt aldus van het jaar
1014 tot 980 v. Chr. Bij de dood van Hiram werd deze opgevolgd door zijn zoon Baleazarus die gedurende zeven jaar zou
regeren: 980/973 v. Chr. Na Baleazarus nam diens zoon Abdastartus de scepter over en regeerde negen jaar: 973/964 v. Chr.
Flavius Josephus vermeldt over Abdastartus dat hij vermoord werd door vier
zonen van zijn voedster van wie de oudste moordenaar twaalf jaar zou regeren.
Daarna ging op een later tijdstip de heerschappij over naar Astartus, de zoon van Deleastartus die
twaalf jaar zou regeren. Het is na het vermoorden van Abdastartus dat er een
periode van anarchie in Fenicië moet geweest zijn. Wanneer we alle
regeerperioden die Josephus voor de koningenlijst vanaf Hiram tot Pygmalion opgeeft,
optellen, komen we namelijk niet aan de verwachte uitkomst van 155 jaar en 8 maanden.
Het vervolg met het invullen van de namen en hun
regeerperioden dient aldus als een alternatief variant beschouwd te worden. De
regeerperioden van Hiram tot Abdastartus zijn degelijk op de tijdsbalk
verankerd. Ik ga er vanuit dat de opgegeven tijdsperiode van het twaalfde jaar
van Hiram tot het zevende jaar van Pygmalion door Josephus correct is. Wanneer
we nu vanaf Pygmalion s zevende regeringsjaar op de tijdsbalk terugwerken
krijgen we de volgende regeerperioden en jaartallen:
Pygmalion 47 866/820 v.
Chr.
Matgenus 9 875/866
Badezorus ..6 881/875
Ithobalus 32 913/881
Phelles 914/913
(8 maanden)
Aserymus 9 922/914
Astartus 12 934/922
Vanaf 964, het jaar dat Abdastartus vermoord werd door
de vier zonen van zijn voedster, zijn het in totaal 30 jaar van anarchie tot
wanneer Astartus de scepter overnam in het jaar 934 v. Chr. .
anarchie 964/934
Abdastartus 973/964
Baleazarus 980/973
Hiram 1014/980
Het
hier aangeboden variant wordt door een en ander bevestigd. Er waren namelijk
buiten Hiram en Salomo nog andere interacties tussen vorsten van Tyrus en
Israël. Zo was bijvoorbeeld koning Achab van het tienstammenrijk getrouwd met
een dochter van Ithobalus/Etbaäl. Het verschil in schrijfwijze heeft als
oorzaak dat Flavius Josephus zijn Fenicische namen in het Grieks heeft
doorgegeven en de Bijbel vanuit het Hebreeuws vertaald werd.
1
Koningen 16:29 Achab, de zoon van Omri,
werd koning over Israël in het achtendertigste jaar van Asa, de koning van
Juda. En Achab, de zoon van Omri, regeerde te Samaria tweeëntwintig jaar over
Israël. 30 Achab, de zoon van Omri, deed wat kwaad is in de ogen des HEREN,
meer dan allen die vóór hem geweest waren. 31 Het minst erge was, dat hij
wandelde in de zonden van Jerobeam, de zoon van Nebat, maar hij nam tot vrouw Izebel, de dochter van Etbaäl, de koning der
Sidoniërs, en ging de Baäl dienen en zich voor hem neerbuigen. 32 Vervolgens
richtte hij voor de Baäl een altaar op in het huis van de Baäl, dat hij te
Samaria gebouwd had. 33 Verder maakte Achab de gewijde paal; en Achab ging
voort met zó te handelen, dat hij de HERE, de God van Israël, meer krenkte dan
alle koningen van Israël die vóór hem geweest waren. (NBG Vertaling 1951)
De
regeerperiode van Achab, de zoon van Omri, zit op de tijdsbalk via de sabbat-
en jubeljaren verankerd van 909 tot 888 v. Chr. De regeerperiode van Ithobalus
hebben we gezien, liep van 913 tot 881 v. Chr. Beide koningen waren aldus
contemporain. En dit is een bewijs, zo niet een goede aanwijzing, dat het hier aangeboden
variant als puzzelstukje in het plaatje past.
In een
ander boek van Flavius Josephus (Flavius Josephus, Joodse Oudheden Boek
VIII,xiii.2) vermeldt Josephus de hongersnood ten gevolge van een langdurige
droogte ten tijde van de regeerperiode van Achab, een droogte, een ramp die ook
bij de Feniciërs ten tijde van Ithobalus geregistreerd werd.
Now Menander mentions this drought in his account of the acts of Ethbaal, king of the Tyrians; where he says thus: "Under him
there was a want of rain from the month Hyperberetmus till the month
Hyperberetmus of the year following; but when he made supplications, there came
great thunders. This Ethbaal built the city Botrys in Phoenicia, and the city
Auza in Libya." By these words he designed the want of rain that was in
the days of Ahab, for at that time it was that Ethbaal also reigned over the
Tyrians, as Menander informs us.
Maar
ook uit buiten-Bijbelse bronnen bevestigen een en ander. De Assyriërs verwijzen
naar het ontvangen van schatting van Tyrus. In het achttiende jaar van
Salmaneser III (herzien 877/876 v. Chr.) claimt deze heerser schatting
ontvangen te hebben van Baali-maanzer. Deze Assyrische naam is volgens
deskundigen gelijk aan het Griekse Baal-Eser of Balazeros of Badezeros. Mijn
eerder opgegeven jaartallen voor Badezorus: 881/875 v. Chr. passen ook hier in
het plaatje. Badezorus, de grootvader van Pygmalion, en Salmaneser III waren
contemporain. Zowel de Feniciër Badezorus als generaal Jehu van het huis van
Omri, brachten aldus gezamenlijk schatting naar Salmaneser III in diens
achttiende regeringsjaar.
De
voorganger van Salmaneser III; zijn vader Assurbanipal die gereviseerd regeerde
van 917 tot 895 v. Chr., ontving eveneens schatting uit Fenicië, maar vermeldt
in zijn (nochtans) uitvoerige annalen geen namen van koningen die hem schatting
brachten:
In those days I occupied the environs of Lebanon; to
the great sea [3.85] of Phoenicia I
went up: up to the great sea my arms I carried: to the gods I sacrificed; I
took tribute of the Princes of the environs of the sea-coast, [3.86] of the
lands of Tyre, Sidon, Gebal, Maacah
Maizai Kaizai, of Phoenicia and Arvad.
Er zijn
deskundigen die echter van mening zijn dat Assurbanipal weliswaar vanuit
Assyrië naar de Middellandse Zeekust is kunnen doorstoten, maar de Libanon niet
heeft kunnen bezetten. Ongetwijfeld waren de machtige koningen van Israël en
Juda: Omri en Achab, Asa en Josafat, tijdens deze periode een te groot obstakel
voor hem.
Tijdgenoten
van Assurbanipal (917/895 v. Chr.) in Fenicië waren achtereenvolgens: Aserymus (922/913), Phelles(914/913) en Ithobalus(913/881)
hebben we gezien dat de dertig
historische jubeljaren het sluitende raamwerk leveren waarbinnen de regeerperioden van de koningen van Juda en Israël, via de Bijbels-chronologische gegevens gerangschikt moeten worden. Ook het jaartal van de
Exodus wordt via de sabbat- en jubeljaren op de tijdsbalk berekend en verankerd.
Zie mijn boek EXODUS,
2016, hoofdstuk: het jaartal van de
Exodus: 1483 v. Chr., blz. 59-69. (voor wie het boek aanschaffen: zie link:
http://www.bravenewbooks.nl/books/102331)
Vanaf
de Exodus in 1483 v. Chr. zijn het vierhonderdtachtig jaar tot het vierde
regeringsjaar van Salomo, wanneer deze aan de bouw van de Tempel te Jeruzalem
begint.
1 Koningen
6:1 Het geschiedde nu in het vierhonderd en tachtigste jaar, na den uitgang der
kinderen Israëls uit Egypte, in het vierde jaar van het koninkrijk van Salomo
over Israël, in de maand Ziv (deze is de tweede maand), dat hij het huis des
HEEREN bouwde. (Statenvertaling)
Het
vierde regeringsjaar van Salomo verankeren we op de tijdsbalk in
okt1004/sep1003 v. Chr. Zijn veertigjarige regeerperiode gaat aldus van het najaar
van 1007 tot het najaar van 967 v. Chr. Hieraan vooraf zit de regeerperiode van
David gekoppeld van 1047 tot 1007 v. Chr., en daaraan vooraf regeerde Saul van
1087 tot 1047 v. Chr.
De
regeerperioden van de koningen van Juda en van Israël volgend op de scheuring van het Verenigd Koninkrijk
na de dood van Salomo in het najaar van
967 v. Chr., rangschikken we op de tijdsbalk tussen de jaren 967 v. Chr. en
586 v. Chr. Het laatste jaar betekende het einde van het koninkrijk van Juda
met de vernietiging van de Tempel door de Babylonische legers van Nebukadnezar.
In mijn
studie TIJD en TIJDEN, 2015, heb ik
de regeerperioden van de koningen van Israël en Juda passend tussen beide
jaartallen: 967 v. Chr. en 586 v. Chr. op de tijdsbalk aangebracht. Voor wie
het boek nog niet aangeschaft heeft, zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579
In nog
te volgen afleveringen op dit blog, zal ik al de koningen van Juda en Israël
volgend op Salomo tot aan koning Zedekia op de tijdsbalk rangschikken. Hierbij
houd ik alleen rekening met het feit dat men in het tienstammenrijk het jaar in
de maand nisan liet beginnen en in het tweestammenrijk of Juda in de maand tisjri.
Daarnaast kende vooral Juda regelmatig troonsbestijgingsjaren waarbij het
eerste jaar van een koning niet altijd als zijn eerste regeringsjaar geteld
moet worden. Coregentschappen heb ik alleen toegepast wanneer de Bijbel het
expliciet beschreef. Zo ben ik terug naar de normaal verlengde chronologie van
de koningen van Juda en Israël gegaan. De verkorte chronologie van Edwin R. Thiele
werd opgegeven. Wat ik van Thiele behouden heb zijn de twee verschillende
kalenders/jaartellingen die in Juda en Israël gehanteerd werden en de bijzondere
troonsbestijgingsjaren. Het resultaat is een volmaakt passen van alle
puzzelstukjes in het plaatje.
Binnen het
Bijbels-chronologische tijdskader dienen de koningslijsten van de buurvolken
geplaatst te worden, en niet andersom.
Heel wat seculiere
revisionisten van de geschiedenis van de oudheid hanteren de gefabriceerde
jaartallen van de algemeen aanvaarde Edwin R. Thiele en zijn de oorzaak van
scheve constructies. Het Exodusjaartal van Thiele bijvoorbeeld heeft een
verschil van zesendertig jaar op de tijdsbalk.
Bij de dood van Salomo volgde
diens zoon bij de Ammonietische Naäma: Rehabeam, zijn vader op. Als een gevolg
van Rehabeam s onbuigzaamheid naar de eisen van de tien stammen onder leiding
van Jerobeam, scheurden deze zich nog hetzelfde jaar van Juda, af. Het
tweestammenrijk bestond vanaf dat ogenblik alleen nog uit de stam Juda en de
stam Benjamin, samen met de Levieten.
In Juda laat men het jaar met de
maand tisjri aanvangen. Het eerste regeringsjaar van Rehabeam loopt dus van tisjri
(september/oktober) 967 v. Chr. tot tisjri of najaar 966 v. Chr. waarna zijn
eerste regeringsjaar aanvangt. Rehabeam begon te regeren met een troonsbestijgingsjaar
zoals het tekstverband in de Bijbel aantoont. Rehabeam regeert volgens het
Bijbelbericht zeventien jaar:
1 Koningen 14:21 Rehabeam nu, de zoon van Salomo, regeerde in Juda; een en veertig jaren (LXX=
zestien) was Rehabeam oud, als hij
koning werd, en regeerde zeventien jaren
te Jeruzalem, in de stad, die de HEERE verkoren had uit al de stammen van
Israël, om Zijn Naam daar te zetten; en de naam zijner moeder was Naäma, de
Ammonietische.
Bij de dood van Rehabeam werd
deze opgevolgd door zijn zoon Abiam, die voor een periode van slechts drie jaar
zou regeren:
1 Koningen 15:1 In het achttiende jaar nu van den koning
Jerobeam, den zoon van Nebat, werd Abiam
koning over Juda. 2 Hij regeerde drie
jaren te Jeruzalem; en de naam zijner moeder was Maacha, een dochter van
Abisalom.
Het tienstammenrijk kende geen
troonsbestijgingsjaar en het eerste regeringsjaar van Jerobeam liep van het najaar
van 967 v. Chr. tot voorjaar, of nisan 966 v. Chr. waarna zijn tweede regeringsjaar
begon. Dit past volkomen op de bijgevoegde tijdsbalk, want in het twintigste regeringsjaar
van Jerobeam begint het troonsbestijgingsjaar van Asa in Juda.
1 Koningen 15:9 In het twintigste jaar van
Jerobeam, den koning van Israël, werd Asa
koning over Juda. 10 En hij regeerde een en veertig jaren te Jeruzalem, en
de naam zijner moeder was Maacha, een dochter van Abisalom.
Het zijn puzzelstukjes die via
het toepassen van de verschillende gehanteerde kalender-jaartellingen en de
troonsbestijgingsjaren, feilloos in elkaar passen.
1 Koningen 15:25 Nadab nu, de zoon van Jerobeam, werd koning over
Israël, in het tweede jaar van Asa,
den koning van Juda; en hij regeerde
twee jaren over Israël.
Op het bijgevoegde schema
merken we dat het tweede regeringsjaar van Asa via het troonsbestijgingsjaar,
exact past met het jaar dat volgens het Bijbelbericht Nadab in Israël koning
werd.
In het derde jaar van Asa van
Juda begon Baesa te regeren.
1 Koningen 15:28 En Baësa doodde hem (Nadab), in het derde jaar van Asa, den
koning van Juda, en werd koning in zijn plaats.
1 Koningen 16:8 In het zes en twintigste jaar van Asa,
den koning van Juda, werd Ela, de zoon
van Baësa, koning over Israël, te Thirza, en regeerde twee jaren. 9 En Zimri, zijn knecht, overste van de
helft der wagenen, maakte een verbintenis tegen hem, als hij te Thirza was,
zich dronken drinkende in het huis van Arza, den hofmeester te Thirza; 10 Zo
kwam Zimri in, en sloeg hem, en doodde hem, in het zeven en twintigste jaar van Asa, den koning van Juda; en
hij werd koning in zijn plaats.
1 Koningen 16:15 In het zeven en twintigste jaar van Asa,
den koning van Juda, regeerde Zimri
zeven dagen te Thirza; en het volk had zich gelegerd tegen Gibbethon, dat
der Filistijnen is.
1 Koningen 16:21 Toen werd het
volk van Israël verdeeld in twee helften; de helft des volks volgde Tibni, den
zoon van Ginath, om hem koning te maken; en de helft volgde Omri. 22 Maar het
volk, dat Omri volgde, was sterker dan het volk, dat Tibni, den zoon van
Ginath, volgde; en Tibni stierf, en Omri regeerde. 23 In het een en dertigste jaar van Asa, den koning van Juda, werd Omri koning over Israël, en
regeerde twaalf jaren; te Thirza
regeerde hij zes jaren.
Na de kortstondige regeerperiode van slechts zeven
dagen van Zimri, een van de legeroversten van Ela, volgde in het
tienstammenrijk een burgeroorlog tussen de twee rivalen Tibni en Omri. Een
burgeroorlog die in het 31ste regeringsjaar van koning Asa van Juda,
beslecht werd met de overwinning van Omri. Een jaar later zou deze zijn nieuwe
hoofdstad Samaria grondvesten. In totaal regeerde Omri twaalf jaar of fracties daarvan, zoals het bijgevoegde
schema laat zien. Bij zijn dood werd hij opgevolgd door zijn zoon Achab.
1 Koningen 16:28 En Omri ontsliep met zijn vaderen, en
werd begraven te Samaria; en zijn zoon Achab regeerde in zijn plaats. 29 En Achab, de zoon van Omri, werd koning
over Israël, in het acht en dertigste
jaar van Asa, den koning van Juda; en Achab, de zoon van Omri, regeerde over Israël, te Samaria, twee en
twintig jaren.
Achab van het tienstammenrijk zou volgens het
Bijbelbericht tweeëntwintig jaar regeren. In zijn vierde regeringsjaar werd
Josafat in Juda koning.
1 Koningen 22:41 Josafat
nu, de zoon van Asa, werd koning over Juda, in het vierde jaar van Achab, den koning van Israël. 42 Josafat was
vijf en dertig jaren oud, als hij koning werd, en regeerde vijf en twintig
jaren te Jeruzalem; en de naam zijner moeder was Azuba, de dochter van Silchi.
Op het bijgevoegde schema merken we dat ook Josafat s
regeerperiode met een troonsbestijgingsjaar begon.
2 Kronieken 20:31 Zo regeerde Josafat over Juda; hij
was vijf en dertig jaren oud, als hij koning werd, en hij regeerde vijf en
twintig jaren te Jeruzalem; en de naam zijner moeder was Azuba, een dochter van
Silhi.
1 Koningen 22:52 Ahazia, de zoon van Achab, werd koning
over Israël te Samaria, in het
zeventiende jaar van Josafat, den koning van Juda, en regeerde twee jaren over Israël.
Op het bijgevoegde schema
blijkt duidelijk dat de zoon van Achab: Ahazia als co-regent van Achab werd
aangesteld in het zeventiende regeringsjaar van Josafat van Juda, nog tijdens
het leven van Achab. De reden was ongetwijfeld de nakende oorlog met Aram
uitmondend in de slag bij Ramoth-Gilead. Ahazia regeerde gedurende twee jaar
waarvan ongeveer één jaar na de dood van Achab, als een gevolg van Achabs dodelijke
verwondingen opgelopen bij de slag om Ramoth-Gilead. In het achttiende
regeringsjaar van Josafat van Juda nam een andere zoon van Achab de scepter
over: Joram.
2 Koningen 1:17 Alzo stierf
hij (Ahazia), naar het woord des HEEREN, dat Elia gesproken had; en Joram werd koning in zijn plaats, in het tweede jaar van Joram, den zoon van Josafat,
den koning van Juda; want hij had geen zoon.
2 Koningen 3:1 Joram nu, de zoon van Achab, werd
koning over Israël te Samaria, in het
achttiende jaar van Josafat, den koning van Juda, en hij regeerde twaalf jaren.
Op het bijgevoegde schema zien
we dat Joram van Juda twee maal als co-regent aangesteld werd. De eerste maal
tijdens de slag bij Ramoth Gilead en de tweede maal vanaf het drieëntwintigste
regeringsjaar van Josafat, zijnde het vijfde regeringsjaar van Joram van Israël.
2 Kronieken 21:5 Twee en dertig jaar was Joram oud, toen hij koning werd, en hij regeerde acht jaren te Jeruzalem. 6
En hij wandelde in den weg der koningen van Israël, gelijk als het huis van
Achab deed; want hij had de dochter van Achab tot een vrouw; en hij deed dat
kwaad was in de ogen des HEEREN.
2 Koningen 8:16 In het vijfde jaar nu van Joram, den zoon
van Achab, den koning van Israël, toen Josafat koning was van Juda, begon Jehoram, de zoon van Josafat, den
koning van Juda, te regeren.
17 Hij was twee en dertig jaren
oud, toen hij koning werd, en hij regeerde acht jaren te Jeruzalem.
2 Koningen 8:25 In
het twaalfde jaar van Joram, de zoon van Achab, de koning van Israël, werd Achazja, de zoon van Joram, koning
van Juda. 26 Tweeëntwintig jaar was Achazja oud, toen hij koning werd; hij regeerde een jaar te Jeruzalem;
zijn moeder heette Atalja; zij was de kleindochter van Omri, de koning van
Israël. 27 Hij wandelde in de weg van het huis van Achab en deed wat kwaad
is in de ogen des HEREN, zoals het huis van Achab, want hij was verzwagerd met
het huis van Achab.
2 Koningen 9:29 Achazja
nu was koning geworden over Juda in
het elfde jaar van Joram, de zoon van Achab.
Vanuit 2 Kronieken 21 begrijpen
we dat Achazja in het elfde regeringsjaar van Joram tot co-regent werd
aangesteld en dit vanwege de kwaadaardige ziekte van zijn vader. De logica zelf.
Het jaartal 875 v. Chr. op
onze tijdsbalk is een ankerjaar dat het einde betekende van zowel de
regeerperiode van Joram van Israël als van Ahazia van Juda. Het is de
legeroverste Jehu van Israël namelijk die beide koningen op dezelfde dag doodt.
Jehu was daarvoor door de profeet als koning over het tienstammenrijk gezalfd. Zijn
opdracht was de uitroeïng van de dynastie van Omri.
In Juda bestijgt na de dood
van Ahazia koningin Athalia de troon. De Bijbel wijst erop dat de priesters de
jonge kroonprins Joas zes jaar lang voor Athalia verborgen hielden.
2 Koningen 11:1 Toen nu
Athalia, de moeder van Ahazia, zag, dat haar zoon dood was, zo maakte zij zich
op, en bracht al het koninklijke zaad om. 2 Maar Joseba, de dochter van den
koning Joram, de zuster van Ahazia, nam Joas,
den zoon van Ahazia, en stal hem uit het midden van des konings zonen, die
gedood werden, zettende hem en zijn voedster in een slaapkamer; en zij
verborgen hem voor Athalia, dat hij niet gedood werd. 3 En hij was met haar
verstoken in het huis des HEEREN zes
jaren; en Athalia regeerde over het land.
Joas van Juda bestijgt na haar
dood volgens het Bijbelbericht de troon in het zevende jaar van Jehu.
2 Koningen 12:1 In het zevende jaar van Jehu
werd Joas koning, en regeerde veertig jaren te Jeruzalem;
en de naam zijner moeder was Zibja van Ber-seba. 2 En Joas deed dat recht was
in de ogen des HEEREN, al zijn dagen, in dewelke de priester Jojada hem
onderwees.
Geen troonsbestijgingsjaren
ditmaal in Juda. We zien op deze constructie dat wanneer we de nisan tot
nisan-jaartelling voor het tienstammenrijk volgen, Joas eerste regeringsjaar
in 869 v. Chr. begint. Zijn tweede jaar loopt dan van tisjri 869 tot tisjri 868
v. Chr., volgens de jaartelling die in het tweestammenrijk gold.
2 Koningen 10:35 En Jehu ontsliep met zijn vaderen, en
zij begroeven hem te Samaria, en zijn zoon Joahaz werd koning in zijn plaats. 36
En de dagen, die Jehu over Israël geregeerd heeft in Samaria, zijn acht en
twintig jaren.
2 Koningen 13:1 In
het drie en twintigste jaar van Joas, den zoon van Ahazia, den koning van
Juda, werd Joahaz, de zoon van Jehu,
koning over Israël, te Samaria, en
regeerde zeventien jaren.
Op ons schema 849/836 merken we de dood van Jehu in
het voorjaar van 847 v. Chr. na een regeerperiode van achtentwintig jaar. Hij
werd opgevolgd door zijn zoon Joahaz in het drieëntwintigste regeringsjaar van
Joas van Juda. Joahaz zou gedurende zeventien jaar tot zijn dood regeren.
Naar het einde toe van de regeerperiode van Joahaz
werd zijn zoon Joas als co-regent aangesteld. Dat wordt ons duidelijk gemaakt
in 2 Koningen 13:10 In het zeven en
dertigste jaar van Joas, den koning van Juda, werd Joas, de zoon van Joahaz, koning over Israël, te Samaria, en
regeerde zestien jaren.
Dit klopt allemaal want in het tweede regeringsjaar
van Joas van Israël begint Amazia zijn eenjarig co-regentschap met zijn vader
Joas van Juda.
2 Koningen 14:1 In
het tweede jaar van Joas, den zoon van Joahaz, den koning van Israël, werd Amazia koning, de zoon van Joas, den
koning van Juda. 2 Vijf en twintig jaren was hij oud, toen hij koning werd,
en regeerde negen en twintig jaren te Jeruzalem; en de naam zijner moeder was
Joaddan van Jeruzalem.
Met een volgende aflevering gaan we op de tijdsbalk in
detail verder met de koningen Amazia van Juda en Joas van Israël. Ons
eindstation is de laatste koning van Juda: Zedekia, wanneer deze in 586 v. Chr. in
Babylonische ballingschap wordt weggevoerd.
De
zogenaamde Hyksos stamden uit Klein-Azië die volgens Manetho via zijn
kopieerders, tot vijf eeuwen over Egypte geheerst hebben. Het woord: Hyksos,
dat Manetho doorgeeft, is een Griekse verbastering van de wijze waarop in de
Egyptische taal (hkhswt) een vreemde heerser genoemd werd, of letterlijk
heerser van vreemde landen.
De
orthodoxe Egyptologie heeft hun regeerduur op basis van hun vermeend gebruik
van een dubbele Sothis-kalender in het oude Egypte, in afwijking met Manetho tot
slechts tweehonderddertig jaar beperkt. Maar laat ons eerst de verschillende
bronnen aan het woord laten. Flavius Josephus de Joodse oudheidhistoricus uit
de eerste eeuw na Christus, citeert in zijn werk de Egyptenaar Manetho uit de
derde eeuw voor Christus, die in zijn tijd de geschiedenis van Egypte in de
Griekse taal neerschreef.
Flavius Josephus Against Apion Bk. I, 14.
I shall begin with the writings of the Egyptians; not
indeed of those that have written in the Egyptian language, which it is
impossible for me to do. But Manetho
was a man who was by birth an Egyptian, yet had he made himself master of the
Greek learning, as is very evident; for
he wrote the history of his own country in the Greek tongue, by translating
it, as he saith himself, out of their sacred records; he also finds great fault
with Herodotus for his ignorance and false relations of Egyptian affairs. Now
this Manetho, in the second book of his
Egyptian History, writes concerning us in the following manner. I will set
down his very words, as if I were to bring the very man himself into a court
for a witness:
"There was a king of ours whose name was Timaus.
Under him it came to pass, I know not how, that God was averse to us, and there
came, after a surprising manner, men of
ignoble birth out of the eastern parts, and had boldness enough to make an
expedition into our country, and with ease subdued it by force, yet without our
hazarding a battle with them. So when they had gotten those that governed
us under their power, they afterwards burnt down our cities, and demolished the
temples of the gods, and used all the inhabitants after a most barbarous manner;
nay, some they slew, and led their children and their wives into slavery.
At length they made one of themselves king, whose name
was Salatis; he also lived at
Memphis, and made both the upper and lower regions pay tribute, and left garrisons
in places that were the most proper for them. He chiefly aimed to secure the
eastern parts, as fore-seeing that the Assyrians, who had then the greatest
power, would be desirous of that kingdom, and invade them; and as he found in the Saite Nomos, [Sethroite,] a city very proper for
this purpose, and which lay upon the Bubastic
channel, but with regard to a certain theologic notion was called
Avaris, this he rebuilt, and made very strong by the walls he built about it,
and by a most numerous garrison of two hundred and forty thousand armed men
whom he put into it to keep it. Thither Salatis came in summer time, partly to
gather his corn, and pay his soldiers their wages, and partly to exercise his
armed men, and thereby to terrify foreigners. When this man had reigned thirteen years, after him reigned
another, whose name was Beon, for forty-four years; after him reigned another,
called Apachnas, thirty-six years and seven months; after him Apophis reigned sixty-one years, and then Janins fifty
years and one month; after all these reigned Assis forty-nine years and two
months. And these six were the first
rulers among them, who were all along making war with the Egyptians, and
were very desirous gradually to destroy them to the very roots. This whole nation was styled HYCSOS,
that is, Shepherd-kings: for the first syllable HYC, according to the sacred
dialect, denotes a king, as is SOS a shepherd; but this according to the
ordinary dialect; and of these is compounded HYCSOS: but some say that these
people were Arabians." Now in another copy it is said that this word does
not denote Kings, but, on the contrary, denotes Captive Shepherds, and this on
account of the particle HYC; for that HYC, with the aspiration, in the Egyptian
tongue again denotes Shepherds, and that expressly also; and this to me seems
the more probable opinion, and more agreeable to ancient history. [But Manetho
goes on]: "These people, whom
we have before named kings, and called shepherds also, and their descendants,"
as he says, "kept possession of
Egypt five hundred and eleven years." (Vertaling naar het
Engels door William Whiston)
Josephus
beschrijft hoe de Hyksos vanuit het oosten Egypte overvielen en het land zonder
slag of stoot konden overmeesteren. De Egyptenaren boden zelfs geen weerstand,
staat er geschreven. De eerste Hyksos-koning was Salatis, die in het
noordoosten van Egypte een vesting liet bouwen met de naam Avaris, van waaruit
hij de hele regio overheerste. Verder geeft Josephus de namen van de eerste zes
Hyksos-machthebbers met hun regeerperioden. Daarna volgden nog heersers die in
totaal voor een periode van 511 jaar
over Egypte heersten totdat farao Ahmose van de achttiende dynastie hun uit
Egypte verdreef. De namen in de Griekse taal die Josephus van de eerste zes
heersers kopieerde samen met hun regeerduur zijn de volgende:
1.
Salatis
13 jaar
2.
Beon 44 jaar
3.
Apachnas 36 jaar + 7 maanden
4.
Apophis 61 jaar
5.
Janins 50 jaar + 1 maand
6.
Assis 49 jaar + 2 maanden
Africanus,
een andere kopieerder van het historisch werk van Manetho, beschrijft eveneens
de verovering van Egypte door de Hyksos en geeft voor de vijftiende
Hyksos-dynastie ook zes koningen op, maar in een verschillende volgorde en vorm
dan wat Josephus doorgeeft:
1.
Saites 19
jaar
2.
Bnon 44
3.
Pachnan 61
4.
Staan 50
5.
Archles 49
6.
Aphophis 61
Africanus
geeft vervolgens voor de zestiende Hyksos-dynastie de vermelding van 32
koningen zonder echter de naam op te geven, met een regeerperiode van in totaal
518 jaar.
Eusebius,
de derde kopieerder van het werk van Manetho, geeft voor de twee
Hyksos-dynastieën geen namen op maar vermeldt alleen een regeerduur van 250
jaar voor de vijftiende dynastie en een regeerduur van 190 jaar voor de
zestiende dynastie, wat een totaal van 440
jaar voor de duur van de Hyksos-overheersing van Egypte, geeft.
Verder
is er de beschadigde Turijn-papyrus met haar opgave van de Egyptische
koningslijsten. Het papyrusgedeelte dat over de Hyksos-koningen gaat is echter
zwaar gefragmenteerd en leent zich niet tot het exact bepalen van de regeertijd
van de Hyksos-farao s. Men meent echter een periode van 108 jaar voor de Hyksos-tijd te kunnen reconstrueren (Donald B.
Redford, 1992, Egypt, Canaan, and Israel in Ancient Times, Chapter 5).
In zijn
boek The Lords of Avaris, 2008, Chapter Three rapporteert David Rohl over een
herschikking door hem van de gefragmenteerde delen van de Turijn-koningslijst
waarbij de Hyksos-heersers beter in beeld komen. Hij beweerd er in geslaagd te
zijn de zes farao s van Manetho s vijftiende Hyksos-dynastie in de zwaar
beschadigde gefragmenteerde Turijn-koningslijst tevoorschijn te brengen met een
regeertijd van honderd-plus jaren. Het is een boeiend hoofdstuk in Rohl s
studie, vooral dan de noodlottige geschiedenis van de Egyptische
papyrus-koningslijst en hoe het papyrus uiteindelijk zwaar beschadigt in Turijn
belandde. De Egyptische historicus Manetho heeft hoogstwaarschijnlijk in de
derde eeuw v. Chr. van de Turijn-koningslijst gebruik gemaakt voor het opstellen
van zijn geschiedenis van Egypte: Aegyptiaca. Het is betreurenswaardig dat dit
alles in de loop der tijden verloren ging of zwaar beschadigd werd. We zouden
vandaag veel minder vraagtekens betreffende de Egyptologie hebben.
De enkele
gevonden scarabeeën in Egypte uit de Hyksos-periode geven ook geen informatie
over de duur van de regeerperiode van de Hyksos-koningen. Namen van
Hyksos-koningen die bewaard bleven zijn Egyptische namen die in Hiërogliefen
werden doorgegeven: Sjesji, Jakoebher, Chyan, Apepi I en Apepi II voor de
vijftiende dynastie en slechts twee namen van de zestiende dynastie bleven in
steen op scarabeeën bewaard: Anather en Jakobaäm. De naam Sjesji in hiëroglyfen
wordt meestal met de Griekse naam Salatis geïdentificeerd, de eerste
Hyksos-farao volgens Manetho, die Egypte ten tijde van de Exodus binnenviel
De
hoofdreden voor het gebrek aan monumenten uit de Hyksos-tijd is de ware
beeldenstorm die farao Ahmose van de achttiende dynastie liet uitvoeren na het
verslaan en verdrijven van de Hyksos uit Egypte. De herinnering aan de vermaledijde Hyksos werd uitgewist.
De
bekende Abydos-koningslijst van Seti I die tot op heden op de tempelmuren te
Abydos in Egypte te zien is, vermeld eenvoudig weg de Hyksos-faraos niet. De
koningslijst gaat van de laatste farao van het zogenaamde Midden-rijk
onmiddellijk verder met de eerste farao van het Nieuwe-rijk. Zie TIJD en
TIJDEN, 2016, hoofdstuk: de koningslijst van farao Seti I, blz. 366-370.
Heel
opmerkelijk vinden we ook in de Bijbel een opdracht tot het uitwissen van de
herinnering aangaande de Amalekieten terug:
Exodus
17: 14
Toen zeide de HEERE tot Mozes: Schrijf dit ter gedachtenis in een boek, en leg
het in de oren van Jozua, dat Ik de
gedachtenis van Amalek geheel uitdelgen zal van onder den hemel.
(Statenvertaling)
Volgens
de revisie van Dr. I. Velikovsky (Eeuwen in Chaos, hoofdstuk II) zijn de Hyksos
identiek met de Bijbelse Amalekieten die in de vijftiende eeuw v. Chr., ten
tijde van de Exodus, tegen de Israëlieten optrokken en daarop Egypte
binnenrukten. Zie mijn boek EXODUS,
2016, hoofdstuk: toen kwam Amalek, blz. 107. (Voor wie het boek wil aanschaffen, zie link: http://www.bravenewbooks.nl/books/102331)
In het
Bijbels-chronologische raamwerk rukten de Amalekieten/Hyksos in 1483 v. Chr. Egypte binnen en
onderwierpen het land met gemak aangezien het Egyptische leger twee maanden
eerder in de Rode Zee vernietigd was. Het land lag voor invasie open. De
Amalekieten zouden binnen het Bijbels-chronologisch raamwerk gedurende meer dan
vier eeuwen over Egypte en het Midden-Oosten heersen. Tijdens deze tijdsperiode
hadden we in Israël de Richteren-periode, Richteren die na de dood van Jozua en
de oudsten, het gezag uitoefenden.
De
Hyksos/Amalekieten werden pas in Klein-Azië verslagen door het optreden van
Saul, de eerste koning van het verenigd koninkrijk van Israël, volgend op de
Richterenperiode, in 1049 v. Chr. (TIJD
en TIJDEN, 2016, hoofdstuk: Saul veertig jaar koning, blz. 179-184), wat een periode van 434 jaar op de
tijdsbalk oplevert. Een tijdsduur die dicht aanleunt bij de gefragmenteerde
gegevens van Manetho via zijn drie kopieerders, in tegenstelling tot de
orthodoxe Egyptologie die deze periode tot 230 jaar beperkte. Het jaar 1049 v.
Chr. is het jaar dat in Egypte farao Ahmose van de achttiende dynastie de
Hyksos tot terugtrekken dwong. Daarna rukte Ahmose Klein-Azië binnen ter
belegering van Sjaruhen dat Velikovsky in de nabijheid van Petra situeerde. Het
is daar dat het leger van Saul gezamenlijk met het leger van Ahmose de stad van
Amalek innam.
Dat de
Hyksos tijdens deze epoque op de tijdsbalk thuishoorden leerde ook Dr. Donovan A. Courville (1901/1996), (The
Exodus Problem and its Ramifications, 1971), die op dit onderdeel niet van
Velikovsky s revisie afweek. Hierna volgt een chronologisch schema van
Courville s revisie van de geschiedenis van het oude Egypte in relatie tot
Israël. Bovenaan ziet men Israël s geschiedenis met vermelding van de tijd van
de patriarchen: Abraham, Izaak en Jakob, gevolgd door het verblijf in Egypte.
De Israëlitische Exodus betekende een ware breuk voor de verschillende
Egyptische dynastieën/Rijken. Men merkt op het schema dat het Egyptische Oude
en het Midden-Rijk volgens Courville contemporain was, en de Hyksos-periode liep
gelijk met de tijd van de Richteren in Israël. Het Nieuwe Rijk in Egypte nam
een aanvang bij het opkomen van het Verenigd Koninkrijk van Israël. Dit alles
is door Courville uiteraard op het schema in grote lijnen uitgetekend en wordt
in zijn eerder geciteerde werk uitgewerkt.
Alhoewel
Dr. Donovan A. Courville een eigen variant uitwerkte, wat de herschikking van
de Egyptische dynastieën op de tijdsbalk betreft, los van de reconstructie van Velikovsky,
volgde hij wel de identificatie van de Bijbelse Amalekieten met de Hyksos en de
ruim vier eeuwen heerschappij door hen over Egypte en een gedeelte van
Klein-Azië.
Het is
een reconstructie die volledig in het Bijbels-historische kader past.
In het Richterenboek komt Egypte namelijk als grootmacht niet voor en de eerste
koningen van het verenigd koninkrijk van Israël: Saul, David en Salomo, waren
onafhankelijke soevereine vorsten. Onder het bewind van David vestigde Israël
zijn hegemonie over het Midden-Oosten vanaf de beek van Egypte tot aan de
Eufraat. Dit was ook het gebied waar Salomo bij zijn troonsbestijging over
heerste. Het is pas na de dood van Salomo, in het vijfde regeringsjaar van de
zoon en troonopvolger: Rehabeam, dat farao Sisak Klein-Azië binnenrukte en Jeruzalem
tot de staat van knechten reduceerde.
2
Kronieken 12:1 Het geschiedde nu, als Rehabeam het koninkrijk bevestigd had, en
hij sterk geworden was, dat hij de wet
des HEEREN verliet, en gans Israël met hem. 2 Daarom geschiedde het, in het
vijfde jaar van den koning Rehabeam, dat Sisak,
de koning van Egypte, tegen Jeruzalem optoog (want zij hadden overtreden
tegen den HEERE), 3 Met duizend en tweehonderd wagenen, en met zestig duizend
ruiteren; en des volks was geen getal, dat met hem kwam uit Egypte, Libyers,
Suchieten en Moren; 4 En hij nam de vaste steden in, die Juda had, en hij kwam
tot Jeruzalem toe. 5 Toen kwam Semaja, de profeet, tot Rehabeam en de oversten
van Juda, die te Jeruzalem verzameld waren, uit oorzaak van Sisak, en hij zeide
tot hen: Alzo zegt de HEERE: Gij hebt Mij verlaten, daarom heb Ik u ook
verlaten in de hand van Sisak. 6 Toen verootmoedigden zich de oversten van
Israël en de koning, en zij zeiden: De HEERE is rechtvaardig. 7 Als nu de HEERE
zag, dat zij zich verootmoedigden, geschiedde het woord des HEEREN tot Semaja,
zeggende: Zij hebben zich verootmoedigd, Ik zal hen niet verderven; maar Ik zal
hun in kort ontkoming geven, dat Mijn grimmigheid over Jeruzalem door de hand
van Sisak niet zal uitgegoten worden. 8 Doch
zij zullen hem tot knechten zijn, opdat zij onderkennen Mijn dienst, en den
dienst van de koninkrijken der landen. 9 Zo toog Sisak, de koning van
Egypte, op tegen Jeruzalem; en hij nam de schatten van het huis des HEEREN en de
schatten van het huis des konings weg; hij nam alles weg; hij nam ook al de
gouden schilden weg, die Salomo gemaakt had.(Statenvertaling)
Elke reconstructie die de
koningen Saul, David en Salomo van het verenigde koninkrijk van Israël in een
knecht-relatie met Egypte op de tijdsbalk plaatst, zit Bijbels gezien fout en
dient verworpen.
Dat de
orthodoxe Egyptologie de regeertijd van de Hyksos-faraos tot slechts
tweehonderddertig jaar beperkt heeft, is een gevolg van hun hanteren van een veronderstelde
Sothis-kalender. Sothis is de Griekse naam voor het Egyptische Sopdet waarvan
wordt aangenomen dat het de Hondsster voorstelt. In het Latijn werd de
vermeende ster naar Sirius vertaald. De benaming Sothis-kalender is verbonden
met de Egyptoloog Eduard Meyer die in 1904 zijn werk kalender en
Sothis-periode bekend maakte. Hij ging er van uit dat er in het oude Egypte
twee kalenders naast elkaar bestaan hadden. Een burgerlijke en een
godsdienstige gebaseerd op het opkomen van de Hondsster. In mijn boek TIJD en
TIJDEN, 2015, hoofdstuk: de geschiedenis van de geschiedenis, blz. 27-42, heb
ik de theorie van Eduard Meyer beschreven en weerlegd.
Zie ook
het artikel uit 2014 op dit blog over het Ebers-papyrus dat de constructie van
Eduard Meyer op losse schroeven zet. Zie de volgende link:
Men zou
denken dat er een massa geschreven materiaal in Egypte voorhanden is dat het
bestaan van Sothis-perioden van 1460 jaar bevestigd, maar het tegendeel is
waar. De enkele schijnbare verwijzingen naar het hanteren van Sothis-perioden
in het oude Egypte kunnen tegenwoordig vrij eenvoudig verklaard en weerlegd
worden. Maar ook in de tijd van Eduard Meyer was er onder collega-Egyptologen
al een discussie bezig. De conclusie van de Egyptoloog Cecil Torr (Memphis and
Mycenae, 1896) was dat de Sothis-cyclus een uitvinding van de Grieken was van
latere tijd. Noch is er enige indicatie, schrijft hij, dat de Egyptenaren de
cyclus kenden; geen vermelding wordt er over gevonden in hun inscripties of
papyri, buiten enkele occasionele vermeldingen over het opkomen van de
Hondsster:
This all looks as though the cycle was invented by
the later Greeks at Alexandria. Nor is there anything to indicate that it was
known to the Egyptians in earlier times; no mention of it being found in their
inscriptions or papyri, though occasionally these note the rising of the
dog-star.
Dat de
regeertijd van de Hyksos-farao s tot tweehonderddertig jaar beperkt werd heeft
dus te maken met het hanteren door de orthodoxe Egyptologie van het gebruik van
een veronderstelde dubbele kalender in het oude Egypte en het linken van de
twaalfde dynastie via farao Senwosret III in 2773 v.Chr.
De
meningen over de duur van de Hyksos-periode lopen ook onder de verschillende
revisionisten van de geschiedenis van de oudheid, uiteen. De bekende Egyptoloog
David Rohl heeft het werk van Velikovsky
verworpen en een eigen variant uitgewerkt. In zijn bestseller A TEST OF TIME beperkt hij de tijd dat
de Hyksos over Egypte heersten tot twee eeuwen. Het Nieuwe
Egyptische Rijk zit volgens zijn reconstructie op de tijdsbalk voor een groot
gedeelte contemporain met de Richteren-periode in Israël, en de eerste koning
van het verenigd koninkrijk van de twaalf stammen: Saul, laat hij in een
vazal-status met farao in Egypte corresponderen.
Zijn
ankerpunt op de tijdsbalk voor deze era is een vermeende zonsverduistering over
Oegarit in het jaar 1012 v. Chr. op 9 mei in de namiddag, precies te 18.09 u. (A
Test of Time, Chapter Eleven, Navigating by the Stars. The Ugarit Solar
Eclipse). Een astronoom berekende voor hem met een computerprogramma, de
zonsverduistering over Oegarit. Rohl bouwt zijn thesis op rond de ontdekking
van een kleitablet in de ruïnes van Oegarit. Het ontcijferde kleitablet KTU 1.78 bevat de volgende
tekst: The day of the new moon of Hiyaru was put to shame as the sun (goddess)
set, with Rashap (?) as her gate keeper. En in de Amarnabrief EA151 beschrijft de koning van Tyrus;
Abimilki, het catastrofale einde van Oegarit aan farao Achnaton: En vuur heeft
Oegarit, de stad van de koning, verteerd; de helft ervan is verteerd, en de
andere helft niet; en het volk van het leger van Hatti is niet daar. Rohl
verankerde vanuit zijn bevindingen het twaalfde regeringsjaar van farao Achnaton
met het jaar 1012 v. Chr., en rangschikte de overige regeerperioden van de
farao s van de achttiende dynastie op basis van dit ankerjaar.
Rohl s
tijdsconstructie verondersteld dat zowel Saul als David tijdgenoten van farao
Amonhotep IV van de achttiende dynastie waren, en ondergeschikt aan hem. Op
basis van het eerder geciteerde Bijbelgedeelte uit 2 Kronieken 12:1-8 staat
deze constructie echter haaks op wat de Bijbel over deze epoque leert.
De
kosmische catastrofetheorie van Velikovsky en verder uitgewerkt door de
wetenschappers Patten, Hatch, Steinhauer (The Long Day of Joshua and Six Other
Catastrophes, 1973), en anderen, liet Rohl ook varen. Hij volgt de
evolutietheorie, de orthodox-kosmische uniformiteittheorie. Vanuit deze theorie
neemt men aan dat wat men tegenwoordig in de kosmos vaststelt altijd zo geweest
is: The Present is the Key to the Past.
De
eerder geciteerde wetenschappers tonen nochtans overduidelijk aan dat planeet
aarde meerdere malen in de oudheid in haar baan om de zon verstoord werd en er tegen
de achtste eeuw v. Chr. een kalenderhervorming nodig was. Zie TIJD en TIJDEN,
2016, hoofdstuk: de noodzakelijke kalenderhervorming van de achtste eeuw voor
Christus, blz. 331-338)
De
conclusie zou moeten zijn dat men geen exacte zonsverduisteringen in de tijd
kan terugrekenen, die voorbij het veertiende regeringsjaar van koning Hizkia
van Juda gaan. In dat jaar, leert de Bijbel (Jesaja 38:1-8), ging de schaduw
van de zon op de trap van Achaz, tien treden terug.
Aan de
meganatuurcatastrofe van kosmische oorsprong van het veertiende regeringsjaar
van Hizkia, gingen nog eerdere meganatuurcatastrofes vooraf. Het jaar 776 v.
Chr. ten tijde van koning Uzzia/Azaria zag in de maand oktober een
gelijkaardige meganatuurcatastrofe met 54 jaar en zes maanden later een
herhaling in het stervensjaar van koning Achaz in april 722 v. Chr. Een Joodse
overlevering leert dat op de dag dat Achaz begraven werd, er slechts enkele
uren licht was. Er geschiedde een opschudding: de aardas verplaatste zich of
kantelde en de zonsondergang werd verscheidene uren vervroegd.
Het
einde van de stad Oegarit gepaard gaande met de kosmische tekenen aan de zon,
kan beter aan de hand van de cyclus van meganatuurcatastrofes van de achtste
eeuw v. Chr., gedateerd worden. Een ander hemellichaam was dan verantwoordelijk
voor de zonsverduistering.
Wat de
jaartallen van de koningen van Israël betreft, volgt Rohl de constructie van de
geleerde Edwin R. Thiele (1895/1986):
The Mysterious Numbers of the Hebrew Kings, 1977. Thiele verkorte de regeringsduur
van bepaalde koningen van Juda en Israël om deze te laten passen in het
Assyrische tijdskader. Met het inkorten van sommige regeerperioden van
Israëlitische koningen verdedigde Thiele de zogenaamde dual dating en paste
het enkele malen toe, ook daar waar de Bijbel niet expliciet duidelijk over is.
Om de val van Samaria, in het negende regeringsjaarjaar van Hosea, (in de
Bijbel contemporain met het zesde jaar van Hizkia van Juda), te laten passen
met de Assyrische gegevens betreffende Sargon II, verkondigde Thiele dat de
Bijbelse gegevens van 2 Koningen hoofdstukken 17 en 18 foutief waren, als laat
en kunstmatig aan de Bijbel toegevoegd.
2 Koningen 18:9 In het vierde jaar van koning Hizkia dat is
het zevende jaar van Hosea, de zoon van Ela, de koning van Israël trok
Salmanassar, de koning van Assur, op tegen Samaria en sloeg het beleg ervoor.
10 Men nam het in na verloop van drie jaren; in het zesde jaar van Hizkia dat is het negende jaar van Hosea, de
koning van Israël werd Samaria ingenomen.
2 Koningen 18:9-10 is een
Bijbelgedeelte dat absoluut niet compatibel met de Assyrische koningslijst is,
en vooral dan met de regeerperiode van Salmaneser V, Sargon II en Sanherib.
Toen het voor Thiele niet lukte door middel van dual dating en het hanteren
van accession~years de Bijbelse chronologie in lijn te brengen met de
Assyrische gegevens, deed hij zijn knieval en verkondigde hij dat dit
Bijbelgedeelte fout was. Thiele had dus niet als vertrekbasis dat de Bijbel
door God geïnspireerd is en historisch correct. Een trieste vaststelling die
nochtans door meerdere theologen aanvaard wordt, aangezien de gefabriceerde
jaartallen van Thiele in heel wat naslagwerken gehanteerd worden.
Het resultaat van het hanteren
van Thiele s jaartallen voor de koningen van Israël en Juda is een verschil
van acht jaar tot zesendertig jaar op de tijdsbalk. Het jaartal 1447 v. Chr.
voor de Exodus is het resultaat van het hanteren van Thiele s constructie.
David Rohl gaat er van uit dat de
jaartallen van Thiele correct zijn en gebruikt ze in zijn reconstructie van de
geschiedenis van Egypte in relatie tot Israël en de Bijbel. De regeerperiode
van Saul zit echter Bijbels-historisch op de tijdsbalk verankerd met de jaren
1087/1047 v. Chr. De gefabriceerde jaartallen van Thiele voor Saul zijn
1051/1011 v. Chr. of een verschil van zesendertig jaar.
De noodlottige constructie van Thiele heb ik ook in
EXODUS, 2016, in het hoofdstuk: het jaartal van de Exodus 1483 v. Chr., blz.
59-69, besproken. (Voor wie het boek wil aanschaffen, zie link: http://www.bravenewbooks.nl/books/102331)
Tot
slot en besluit van dit artikel moet de keuze voor de duur van de Hyksos-tijd
bepaald worden door wat de Bijbel over deze epoque te zeggen heeft. De
constructie van Velikovsky, Courville en anderen, die de Hyksos-tijd plaatsen
tussen de Exodus en het optreden van Saul tegen Amalek, past in het Bijbelse
tijdskader. Het getal 434 jaar voor de duur van de Hyksos-heerschappij is het resultaat.
De
constructie van Rohl met Saul en David in een knecht-relatie naar farao toe,
past niet in het tijdskader van 2 Kronieken 12:1-9, waar staat dat het
knechtschap naar Egypte toe, pas in het vijfde regeringsjaar van Rehabeam een
aanvang nam.
Men
moet ook geen Egyptoloog zijn, om de constructie van Rohl af te wijzen. Gewone
Bijbelkennis is voldoende, zoals eertijds de Griekse christenen te Berea in de
tijd van Paulus het toepasten.
Handelingen
17:10 En de broeders zonden terstond des nachts Paulus en Silas weg naar Berea; welke, daar gekomen zijnde,
gingen heen naar de synagoge der Joden; 11 En
dezen waren edeler, dan die te Thessalonica waren, als die het woord ontvingen
met alle toegenegenheid, onderzoekende
dagelijks de Schriften, of deze dingen alzo waren. 12 Velen dan uit hen
geloofden, en van de Griekse eerlijke vrouwen en van de mannen niet weinige.
(Statenvertaling)
Deze
mensen gingen dagelijks de Schriften (wat wij vandaag het Oude Testament
noemen) na of de dingen die Paulus verkondigde wel klopten.
A TEST OF TIME heeft
wat het onderdeel over de Hyksos-periode betreft, de test met de Bijbel niet
doorstaan. Ik wil echter benadrukken dat het een onderdeel van het werk van
David Rohl is, en niet heel zijn studie. Wie de eerder vermelde link naar het
Ebers-papyrus heeft aangeklikt, weet de maat van de waarde die ik aan het
algemene onderzoek van de Egyptoloog David Rohl hecht.
Wie
vertrouwd is met mijn blog en mijn gepubliceerde boeken weet dat ik ook
Velikovsky niet blindelings volg, maar ook hier op onderdelen regelmatig
afwijk, en een eigen variant aanbiedt. Ook hier val ik de autodidact Velikovsky
niet af en/of verklaar hem als achterhaald, maar geef ik krediet aan wie
krediet toekomt. We staan tenslotte allemaal op de schouders van mensen die ons
zijn voorgegaan. Ik vraag me zelfs af of er vandaag zonder Velikovsky een
revisionisme van de geschiedenis van de oudheid bestaan zou hebben?
Hieronder
staat een korte omschrijving van mijn boek:
Op 31 maart 2018 zal de Exodus exact 3500
jaar geschiedenis zijn. De auteur brengt de geschiedenis van
Israël in het Egypte van de oudheid vanaf hun aankomst in 1699 v. Chr. op het
hoogtepunt van een wereldwijde hongersnood, tot aan hun Exodus uit Egypte in
1483 v. Chr. De geschiedenis van Israël en de Exodus halen we in de eerste
plaats uit de Bijbel, daarnaast uit de werken van Flavius Josephus en uit de
Joodse overleveringen en legendes. Maar ook de Egyptologie levert via een
revisie van de geschiedenis van de oudheid verrassende resultaten. De Exodus
van de Israëlieten uit Egypte met de gepaard gaande tien plagen betekende
namelijk een ware breuk in de Egyptische geschiedenis. Volgens de revisie van
de geschiedenis waren het zogenaamde Oude- en het Midden-Rijk in Egypte
contemporain met elkaar en was er maar één tussenperiode, die van de Hyksos,
die na de Exodus Egypte overrompelden en hun heerschappij over het
Midden-Oosten vestigden. De twaalf stammen van Israël trokken intussen na een
periode van veertig jaar in de wildernis, het Beloofde Land Kanaän binnen.
Hopelijk
heb ik hiermee jullie interesse kunnen wekken in mijn boek.
Het boek kan online besteld worden op volgende link:
Chronologie vanaf de roeping van Abraham tot aan Izaak en Jakobâ¦
Met
onze aflevering van 04.07.2016 van
Nimrod tot Abram arriveerden we op de tijdsbalk bij het jaar van het verblijf
van Abram in Egypte. Volgens de Seder Olam trok Abram nog hetzelfde jaar van de
Belofte naar Kanaän en vervolgens naar Egypte waar hij drie maanden verbleef.
Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?ID=2902676
Volgens
de Joodse oudheidhistoricus Flavius Josephus was het Abram die aan de
Egyptenaren de kennis van de astronomie en andere wetenschappen doorgaf, wat
weer een ander licht op de ontstaansgeschiedenis van het oude Egypte werpt.
Joodse
Oudheden, Boek 1, hoofdstuk VIII.
2. For whereas the
Egyptians were formerly addicted to different customs, and despised one
another's sacred and accustomed rites, and were very angry one with another on
that account, Abram conferred with
each of them, and, confuting the reasonings they made use of, every one for their
own practices, demonstrated that such reasonings were vain and void of truth:
whereupon he was admired by them in those conferences as a very wise man, and
one of great sagacity, when he discoursed on any subject he undertook; and this
not only in understanding it, but in persuading other men also to assent to
him. He communicated to them arithmetic,
and delivered to them the science of astronomy; for before Abram came into
Egypt they were unacquainted with those
parts of learning; for that science came from the Chaldeans into Egypt, and
from thence to the Greeks also. (link: http://sacred-texts.com/jud/josephus/ant-1.htm)
Abram
was dan ook geen in lompen geklede nomade (zoals Hollywood e.a. bronnen hem al
eens afbeelden) maar een prins in zijn tijd, die aan de hoven van de nieuw
ontstane koninkrijken ontvangen werd.
We
vervolgen met de inmiddels vertrouwde schema s waar ik in de aflevering van 27.06.2016 op dit blog mee begon. Net
zoals in mijn werk TIJD en TIJDEN, zijn het schema s op millimeterpapier van
telkens veertien jaar per schema met twee centimeter voor één jaar. Zo doende
zijn de vier jaarkwartalen duidelijk zichtbaar en handig voor het aanbrengen
van de Bijbelse en westerse jaartelling. Bovenaan staan de Anno Mundi
jaartallen vermeld, met daaronder de westerse jaartelling, gebaseerd op de
geboorte van de Christus.
De
belofte van de HERE God aan de dan vijfenzeventig jaar oude Abram (Genesis 12:1-8)
betreffende zijn nageslacht, zou nog vierentwintig jaar op zich laten wachten.
In de tussentijd had Abram op aanraden van zijn tien jaar jongere (maar
onvruchtbare) vrouw Saraï, een kind bij de dienstmaagd van Saraï verwekt:
Ismaël.
Genesis
16:1 Doch Sarai, Abrams huisvrouw, baarde hem niet; en zij had een Egyptische dienstmaagd, welker naam was
Hagar. 2 Zo zeide Sarai tot Abram: Zie toch, de HEERE heeft mij
toegesloten, dat ik niet bare; ga toch in tot mijn dienstmaagd, misschien zal
ik uit haar gebouwd worden. En Abram
hoorde naar de stem van Sarai. 3 Zo nam Sarai, Abrams huisvrouw, de
Egyptische Hagar, haar dienstmaagd, ten
einde van tien jaren, welke Abram in het land Kanaän gewoond had, en zij
gaf haar aan Abram, haar man, hem tot een vrouw. 4 En hij ging in tot Hagar, en
zij ontving. Als zij nu zag, dat zij ontvangen had, zo werd haar vrouw veracht
in haar ogen. 5 Toen zeide Sarai tot Abram: Mijn ongelijk is op u; ik heb mijn
dienstmaagd in uw schoot gegeven; nu zij ziet, dat zij ontvangen heeft, zo ben
ik veracht in haar ogen; de HEERE rechte tussen mij en tussen u! 6 En Abram
zeide tot Sarai: Zie uw dienstmaagd is in uw hand; doe haar, wat goed is in uw
ogen. En Sarai vernederde haar, en zij vluchtte van haar aangezicht. 7 En de
Engel des HEEREN vond haar aan een waterfontein in de woestijn, aan de fontein
op den weg van Sur. 8 En hij zeide: Hagar, gij, dienstmaagd van Sarai! van waar
komt gij, en waar zult gij heengaan? En zij zeide: Ik ben vluchtende van het
aangezicht mijner vrouw Sarai! 9 Toen zeide de Engel des HEEREN tot haar: Keer
weder tot uw vrouw, en verneder u onder haar handen. 10 Voorts zeide de Engel
des HEEREN tot haar: Ik zal uw zaad grotelijks vermenigvuldigen, zodat het
vanwege de menigte niet zal geteld worden. 11 Ook zeide des HEEREN Engel tot
haar: Zie, gij zijt zwanger, en zult een zoon baren, en gij zult zijn naam Ismaël noemen, omdat de HEERE uw
verdrukking aangehoord heeft. 12 En hij zal een woudezel van een mens zijn;
zijn hand zal tegen allen zijn, en de hand van allen tegen hem; en hij zal wonen voor het aangezicht van al
zijn broederen. 13 En zij noemde den Naam des HEEREN, Die tot haar sprak:
Gij, God des aanziens! want zij zeide: Heb ik ook hier gezien naar Dien, Die
mij aanziet? 14 Daarom noemde men dien put, den put Lachai-roi; ziet, hij is
tussen Kades en tussen Bered. 15 En Hagar baarde Abram een zoon; en Abram
noemde den naam zijns zoons, die Hagar gebaard had, Ismaël. 16 En Abram was zes en tachtig jaren oud, toen
Hagar Ismaël aan Abram baarde.
Op de
tijdsbalk zitten we voor het zesentachtigste levensjaar van Abram en de
geboorte van Ismaël in het jaar 1902 v. Chr. of Anno Mundi 2095.
Wat
chronologisch aan de geboorte van Ismaël vooraf ging was de beschreven oorlog
in Genesis 14:1-24 tussen Amrafel, de
koning van Sinear en de koningen van Sodom en Gomorra. Een strijd waar
Abram in betrokken wordt nadat zijn neef Lot, de zoon van Abrams broeder, door
Amrafel gevangen genomen werd en weggevoerd. Bij de terugkeer uit Egypte in
1913 v. Chr. had Abram zich afgescheiden van de groep van Lot die zich in de
streek van Sodom gevestigd had. Na diens gevangenneming door Kedor-laomer
achtervolgde Abram het leger van Kedor-laomer en slaagde erin met
driehonderdachttien wapendragers uit zijn clan, Lot en de buitgemaakte goederen
terug te halen.
Genesis
14:1 En het geschiedde in de dagen van
Amrafel, den koning van Sinear, van Arioch, den koning van Ellasar, van
Kedor-laomer, den koning van Elam, en van Tideal, den koning der volken; 2 Dat
zij krijg voerden met Bera, koning van
Sodom, en met Birsa, koning van
Gomorra, Sinab, koning van Adama, en Semeber, koning van Zeboim, en den
koning van Bela, dat is Zoar. 3 Deze allen voegden zich samen in het dal Siddim, dat is de Zoutzee. 4
Twaalf jaren hadden zij Kedor-laomer
gediend; maar in het dertiende jaar
vielen zij af. 5 Zo kwam Kedor-laomer in het veertiende jaar, en de koningen,
die met hem waren, en sloegen de Refaieten in Asteroth-karnaim, en de Zuzieten
in Ham, en de Emieten in Schave-kiriathaim; 6 En de Horieten op hun gebergte
Seir, tot aan het effen veld van Paran, hetwelk aan de woestijn is. 7 Daarna
keerden zij wederom, en kwamen tot En-mispat, dat is Kades, en sloegen al het
land der Amalekieten, en ook den Amoriet, die te Hazezon-thamar woonde. 8 Toen
toog de koning van Sodom uit, en de koning van Gomorra, en de koning van Adama,
en de koning van Zeboim, en de koning van Bela, dat is Zoar; en zij stelden
tegen hen slagorden in het dal Siddim, 9 Tegen Kedor-laomer, den koning van
Elam, en Tideal, den koning der volken, en Amrafel,
den koning van Sinear, en Arioch, den koning van Ellasar; vier koningen
tegen vijf. 10 Het dal nu van Siddim was vol lijmputten; en de koningen van
Sodom en Gomorra vluchtten, en vielen aldaar; en de overgeblevenen vluchtten
naar het gebergte. 11 En zij namen al de have van Sodom en Gomorra, en al hun
spijze, en trokken weg. 12 Ook namen zij Lot, den zoon van Abrams broeder, en
zijn have, en trokken weg; want hij woonde in Sodom. 13 Toen kwam er een, die
ontkomen was, en boodschapte het aan Abram,
den Hebreër, die woonachtig was aan de eikenbossen van Mamre, den Amoriet,
broeder van Eskol, en broeder van Aner, welke Abrams bondgenoten waren. 14 Als
Abram hoorde, dat zijn broeder gevangen was, zo wapende hij zijn onderwezenen,
de ingeborenen van zijn huis, driehonderd
en achttien, en hij jaagde hen na tot Dan toe. 15 En hij verdeelde zich
tegen hen des nachts, hij en zijn knechten, en sloeg ze; en hij jaagde hen na
tot Hoba toe, hetwelk is ter linkerhand van Damaskus. 16 En hij bracht alle
have weder, en ook Lot zijn broeder en deszelfs have bracht hij weder, als ook
de vrouwen, en het volk. 17 En de koning van Sodom toog uit, hem tegemoet
(nadat hij wedergekeerd was van het slaan van Kedor-laomer, en van de koningen,
die met hem waren), tot het dal Schave, dat is, het dal des konings. 18 En Melchizedek, koning van Salem, bracht
voort brood en wijn; en hij was een priester des allerhoogsten Gods. 19 En hij
zegende hem, en zeide: Gezegend zij Abram Gode, de Allerhoogste, Die hemel en
aarde bezit! 20 En gezegend zij de allerhoogste God, Die uw vijanden in uw hand
geleverd heeft! En hij gaf hem de tiende van alles. 21 En de koning van Sodom
zeide tot Abram: Geef mij de zielen; maar neem de have voor u. 22 Doch Abram
zeide tot den koning van Sodom: Ik heb mijn hand opgeheven tot den HEERE, den
allerhoogsten God, Die hemel en aarde bezit; 23 Zo ik van een draad aan tot een
schoenriem toe, ja, zo ik van alles, dat het uwe is, iets neme! opdat gij niet
zegt: Ik heb Abram rijk gemaakt! 24 Het zij buiten mij; alleen wat de
jongelingen verteerd hebben, en het deel dezer mannen, die met mij getogen
zijn, Aner, Eskol en Mamre, laat die hun deel nemen!
De
Bijbel geeft voor de beschreven oorlog geen exact jaartal op. De tijdspanne
waarbinnen de oorlog gedateerd moet worden valt met zekerheid voor de geboorte
van Ismaël in 1902 v. Chr., en na de roeping van Abram in 1913 v. Chr. De Seder
Olam leert dat de invasie van de koningen van Sinear plaatsvond in hetzelfde
jaar van Abram s terugkeer uit Egypte. Op onze tijdsbalk is dat het najaar van
1913 v. Chr.
Volgens
een commentaar op de Seder Olam (Seder Olam, The Rabbinic View of Biblical
Chronology, translated and with commentary by Heinrich W. Guggenheimer, 1998,
page 11) zouden Nimrod en Amrafel één en dezelfde persoon zijn.
Genesis
17:1 Als nu Abram negen en negentig
jaren oud was, zo verscheen de HEERE aan Abram, en zeide tot hem: Ik ben
God, de Almachtige! Wandel voor Mijn aangezicht, en zijt oprecht! 2 En Ik zal Mijn verbond stellen tussen Mij en
tussen u, en Ik zal u gans zeer vermenigvuldigen. 3 Toen viel Abram op zijn
aangezicht, en God sprak met hem, zeggende: 4 Mij aangaande, zie, Mijn verbond
is met u; en gij zult tot een vader van menigte der volken worden! 5 En uw naam
zal niet meer genoemd worden Abram;
maar uw naam zal wezen Abraham; want
Ik heb u gesteld tot een vader van menigte der volken. 6 En Ik zal u gans zeer
vruchtbaar maken, en Ik zal u tot volken stellen, en koningen zullen uit u
voortkomen. 7 En Ik zal Mijn verbond oprichten tussen Mij en tussen u, en
tussen uw zaad na u in hun geslachten, tot een eeuwig verbond, om u te zijn tot
een God, en uw zaad na u. 8 En Ik zal u, en uw zaad na u, het land uwer
vreemdelingschappen geven, het gehele
land Kanaän, tot eeuwige bezitting; en Ik zal hun tot een God zijn. 9
Voorts zeide God tot Abraham: Gij nu zult Mijn verbond houden, gij, en uw zaad
na u, in hun geslachten. 10 Dit is Mijn verbond, dat gijlieden houden zult
tussen Mij, en tussen u, en tussen uw zaad na u: dat al wat mannelijk is, u
besneden worde. 11 En gij zult het vlees uwer voorhuid besnijden; en dat zal
tot een teken zijn van het verbond tussen Mij en tussen u. 12 Een zoontje dan
van acht dagen zal u besneden worden, al wat mannelijk is in uw geslachten: de
ingeborene van het huis, en de gekochte met geld van allen vreemde, welke niet
is van uw zaad; 13 De ingeborene van uw huis, en de gekochte met uw geld zal
zekerlijk besneden worden; en Mijn verbond zal zijn in ulieder vlees, tot een eeuwig verbond. 14 En wat mannelijk
is, de voorhuid hebbende, wiens voorhuids vlees niet zal besneden worden,
dezelve ziel zal uit haar volken uitgeroeid worden; hij heeft Mijn verbond
gebroken. 15 Nog zeide God tot Abraham: Gij zult den naam van uw huisvrouw
Sarai, niet Sarai noemen; maar haar
naam zal zijn Sara. 16 Want Ik zal
haar zegenen, en u ook uit haar een zoon geven; ja, Ik zal haar zegenen, zodat
zij tot volken worden zal: koningen der volken zullen uit haar worden! 17 Toen
viel Abraham op zijn aangezicht, en hij
lachte; en hij zeide in zijn hart: Zal een, die honderd jaren oud is, een
kind geboren worden; en zal Sara, die negentig jaren oud is, baren? 18 En
Abraham zeide tot God: Och, dat Ismaël mocht leven voor Uw aangezicht! 19 En
God zeide: Voorwaar, Sara, uw huisvrouw, zal u een zoon baren, en gij zult zijn
naam noemen Izak; en Ik zal Mijn verbond met hem oprichten, tot een eeuwig
verbond zijn zade na hem. 20 En aangaande Ismaël heb Ik u verhoord; zie, Ik heb
hem gezegend, en zal hem vruchtbaar maken, en hem gans zeer vermenigvuldigen;
twaalf vorsten zal hij gewinnen, en Ik zal hem tot een groot volk stellen; 21 Maar Mijn verbond zal Ik met Izak oprichten,
die u Sara op dezen gezetten tijd in het andere jaar baren zal. 22 En Hij
eindigde met hem te spreken, en God voer op van Abraham. 23 Toen nam Abraham
zijn zoon Ismaël, en al de ingeborenen van zijn huis, en alle gekochten met
zijn geld, al wat mannelijk was onder de lieden van het huis van Abraham, en
hij besneed het vlees hunner voorhuid, even ten zelfden dage, gelijk als God
met hem gesproken had. 24 En Abraham was
oud negen en negentig jaren, als hem het vlees zijner voorhuid besneden
werd. 25 En Ismaël, zijn zoon, was dertien jaren oud, als hem het vlees
zijner voorhuid besneden werd. 26 Even op dezen zelfden dag werd Abraham
besneden, en Ismaël, zijn zoon. 27 En alle mannen van zijn huis, de ingeborenen
des huizes, en de gekochten met geld, van den vreemde af, werden met hem
besneden.
Een
jaar later in 1888 v. Chr. baarde Sara haar zoon der belofte: Izaak. Wat
menselijk gezien onmogelijk was werd werkelijkheid. Sara staat dan ook bij de
geloofshelden in de brief van Paulus aan de Hebreeën vermeld:
Hebreeën
11:11 Door het geloof heeft ook Sara kracht ontvangen om moeder te worden, en
dat ondanks haar hoge leeftijd, daar zij Hem, die het beloofd had, betrouwbaar
achtte. 12 Daarom zijn er dan ook uit één man, en wel een verstorvene, voortgekomen als de sterren des hemels in
menigte en gelijk het zand aan de oever der zee, dat ontelbaar is. (NBG
Vertaling 1951)
De
verticale lijn op ons schema 1894/1884, toont de vernietiging van Sodom en
Gomorra door vuur vanuit de hemel.
Genesis
19:24 Toen deed de HEERE zwavel en vuur over Sodom en Gomorra regenen, van den HEERE
uit den hemel. 25 En Hij keerde deze steden om, en die ganse vlakte, en alle
inwoners dezer steden, ook het gewas des lands. (Statenvertaling)
Voor
wijlen Dr. I. Velikovsky behoorde de
vernietiging van Sodom en Gomorra door zwavel en vuur vanuit de hemel, tot een
cyclus van rampen van kosmische oorsprong. Een cyclus die sinds de Zondvloed
periodiek planeet aarde trof. In mijn boek TIJD en TIJDEN (blz. 125: Jozua en de inbezitneming van Kanaän,
blz. 157: Richteren 5:20 van de hemel streden de sterren, vanuit haar banen
streden zij tegen Sisera blz. 169: de opgerichte steen van Samuël te Eben
Haëzer, )
heb ik
enkele voorbeelden aangehaald en chronologisch gedateerd.
De
Sodom-catastrofe geschiedde na de verbond-sluiting met Abram/Abraham in het
najaar van 1889 v. Chr.
De spening van Izaak staat
op ons schema 1894/1881, in het voorjaar van 1883 v. Chr. vermeld. Izaak was
dan vierplus, in zijn vijfde levensjaar. Dit jaartal is het resultaat van het
terugrekenen van vierhonderd jaar vanaf de Exodusdatum in 1483 v. Chr. Een
tijdsperiode van vierhonderd jaar verdrukking was eerder aan Abram/Abraham voorzegt:
Genesis
15:13 Toen zeide Hij tot Abram: Weet voorzeker, dat uw zaad vreemd zal zijn in
een land, dat het hunne niet is, en zij zullen hen dienen, en zij zullen hen
verdrukken vierhonderd jaren. 14
Doch Ik zal het volk ook rechten, hetwelk zij zullen dienen; en daarna zullen
zij uittrekken met grote have. 15 En gij zult tot uw vaderen gaan met vrede;
gij zult in goeden ouderdom begraven worden. 16 En het vierde geslacht zal herwaarts wederkeren; want de
ongerechtigheid der Amorieten is tot nog toe niet volkomen. (Statenvertaling)
Genesis
21:8 En het kind werd groot, en werd gespeend; toen maakte Abraham een groten
maaltijd op den dag, als Izak gespeend werd. 9 En Sara zag den zoon van Hagar, de Egyptische, dien zij Abraham gebaard had, spottende.
De
beschreven verdrukking van Genesis 15:13 rekenen we vanaf de spening van Izaak.
De verdrukkingsperiode van vierhonderd jaar alleen op het verblijf in Egypte
betrekken, kan Bijbel-chronologisch gezien niet. De verdrukking in Egypte begon
een tijd na de dood van Jozef, toen een farao aan de macht kwam die Jozef en
zijn weldaden voor Egypte niet gekend had. De aanvang van de verdrukking kunnen
we op de tijdsbalk verankeren bij de geboorte van Mirjam, een naam die de
betekenis van bitter heeft, in 1568 v. Chr. Mozes, haar broer, zou vijf jaar
later in 1563 v. Chr. geboren worden. De Egyptische verdrukking duurde tot aan
de Exodus aldus vijfentachtig jaar.
Vanaf
Mozes zijn het ook vier geslachten tot de aartsvader Levi.
Het
volgende aandachtspunt op onze reis door de Heilsgeschiedenis is het
stervensjaar van Sara in 1851 v. Chr. of Anno Mundi 2146.
Volgens
de Seder Olam was Izaak zevenendertig jaar oud wanneer Abraham hem volgens
Genesis hoofdstuk 22 op het altaar vastbond. Dat brengt ons in het sterfjaar
van Sara. Volgens Flavius Josephus (Joodse Oudheden, Boek 1, xiii. 2.) was
Izaak in dat cruciale momentjaar echter vijfentwintig jaar oud. Andere Joodse
bronnen hebben een leeftijd van zesentwintig jaar genoteerd. Met absolute
zekerheid kunnen we de leeftijd van Izaak bij zijn opdragen aan God door
Abraham niet duidden, aangezien de Bijbel hier geen specifiek jaartal opgeeft.
Na deze
gebeurtenis werd voor een geschikte bruid voor Izaak gezocht en gevonden. Izaak
was dan veertig jaar oud wanneer hij Rebekka tot vrouw kreeg. Op ons tijdschema
is dit het jaar 1848 v. Chr.
Als
Izaak zestig jaar oud was baarde Rebekka hem een tweeling: Ezau en Jakob.
Rebekka was dan vijfendertig jaar jong.
Genesis
25:19 Dit nu zijn de geboorten van Izak, den zoon van Abraham: Abraham gewon
Izak. 20 En Izak was veertig jaren oud,
als hij Rebekka, de dochter van Bethuël,
den Syriër, uit Paddan-aram, de zuster van Laban, den Syriër, zich ter vrouw
nam. 21 En Izak bad den HEERE zeer in de tegenwoordigheid van zijn huisvrouw;
want zij was onvruchtbaar; en de HEERE liet zich van hem verbidden, zodat
Rebekka, zijn huisvrouw, zwanger werd. 22 En de kinderen stieten zich samen in
haar lichaam. Toen zeide zij: Is het zo? waarom ben ik dus? en zij ging om den
HEERE te vragen. 23 En de HEERE zeide tot haar: Twee volken zijn in uw buik, en
twee natiën zullen zich uit uw ingewand van een scheiden; en het ene volk zal
sterker zijn dan het andere volk; en de meerdere zal den mindere dienen. 24 Als
nu haar dagen vervuld waren om te baren, ziet, zo waren tweelingen in haar
buik. 25 En de eerste kwam uit, ros; hij was geheel als een haren kleed; daarom
noemden zij zijn naam Ezau. 26 En daarna kwam zijn broeder uit, wiens hand
Ezau's verzenen hield; daarom noemde men zijn naam Jakob. En Izak was zestig jaren oud, als hij hen gewon.
Op ons
tijdschema is dit het jaar 1829 v. Chr.
Het
volgende hoofdstuk in Genesis na de geschiedenis van het huwelijk van Izaak met
Rebekka, met twintig jaar later de geboorte van Ezau en Jakob lezen we in
Genesis 26 over een hongersnood.
Genesis
26:1 En er was honger in dat land,
behalve den eersten honger, die in de dagen van Abraham geweest was; daarom
toog Izak tot Abimelech, de koning der Filistijnen, naar Gerar. 2 En de HEERE
verscheen hem en zeide: Trek niet af
naar Egypte; woon in het land, dat Ik u aanzeggen zal; 3 Woon als vreemdeling in dat land, en Ik
zal met u zijn, en zal u zegenen; want aan u en uw zaad zal Ik al deze landen
geven, en Ik zal den eed bevestigen, dien Ik Abraham uw vader gezworen heb. 4
En Ik zal uw zaad vermenigvuldigen, als de sterren des hemels, en zal aan uw
zaad al deze landen geven; en in uw zaad zullen gezegend worden alle volken der
aarde, 5 Daarom dat Abraham Mijn stem gehoorzaam geweest is, en heeft
onderhouden Mijn bevel, Mijn geboden, Mijn inzettingen en Mijn wetten. 6 Alzo
woonde Izak te Gerar.
De
Bijbel geeft geen jaartal voor de hongersnood op. Het was een hongersnood die
de hongersnood ten tijde van Abram overtrof, want ditmaal werd blijkbaar ook
Egypte getroffen. Daarom ook de instructie van de HEERE God aan Izaak om in
Kanaän te blijven en op Hem voor uitkomst te vertrouwen.
Het is
boeiend om via de herziening van de geschiedenis van de oudheid een verwijzing
naar een hongersnood in Egypte te vinden. Er staat namelijk een hongersnood
genoteerd tijdens de regeerperiode van farao Uenephes van de eerste dynastie.
Het is Africanus, één van de kopieerders van het werk van Manetho, die bij de (Griekse)
naam Uenephes de vermelding toevoegde: een grote hongersnood trof Egypte en hij bouwde de piramiden nabij Kokome.
%%%8%%%
Hongersnoden
kwamen in het anders zo vruchtbare Egypte zelden voor en de enkele verwijzingen
er naar passen chronologisch binnen het Bijbelse tijdschema.
Farao Uenephes
heeft volgens mijn revisie van de Egyptologie nu de jaartallen 1868/1845 v.
Chr. De hongersnood dateren we aldus na het huwelijk van Izaak met Rebekka naar
het einde toe van de regeerperiode van farao Uenephes.
In mijn
studie TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk: het dateren van de eerste dynastie in
Egypte, blz. 43, bied ik een variant aan ter plaatsing van de eerste Egyptische
dynastie op de tijdsbalk. Voor wie het boek wil aanschaffen, zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579
Het
artikel maakte duidelijk dat door middel van de priesterbeurtrol in de Tempel
te Jeruzalem, men aan de hand van de beurtrol van Zacharias, de vader van
Johannes de Doper, de verwekking van Jezus kan berekenen. In de Hebreeuwse achtste
maand Marheshvan of oktober/november volgens de westerse kalender werd Jezus
verwekt. De geboorte van de Heiland negen maanden later, situeert zich aldus in
de vijfde maand Ab van de Hebreeuwse kalender of juli/augustus volgens de
westerse maandtelling.
Zeven
dagen later op de achtste dag na zijn geboorte werd baby Jezus volgens de Wet
besneden en drieëndertig dagen daaropvolgend werd Hij door zijn ouders in
Jeruzalem in de Tempel opgedragen. De beschreven verordening vindt men in het
Bijbelboek Leviticus 12:1-4.
Leviticus
12:1 De HERE sprak tot Mozes: 2 Spreek tot de Israëlieten: Wanneer een vrouw
moeder wordt en een kind van het mannelijk geslacht baart, dan zal zij zeven dagen onrein zijn; als in de tijd
van haar maandelijkse afzondering zal zij onrein zijn. 3 En op de achtste dag zal het vlees van zijn
voorhuid besneden worden. 4 Drieëndertig
dagen zal zij blijven in het reinigingsbloed; niets heiligs zal zij
aanraken, naar het heiligdom zal zij niet komen, totdat de dagen van haar
reiniging vervuld zijn. (NBG Vertaling)
De
evangelist Lucas heeft deze geschiedenis uitvoerig in zijn evangelie gebracht. Hierna
het Bijbelgedeelte:
Lucas
2:21 En toen acht dagen vervuld
waren, zodat zij Hem moesten besnijden, ontving Hij ook de naam Jezus, die door
de engel genoemd was, eer Hij in de moederschoot was ontvangen. 22 En toen de dagen hunner reiniging naar de wet van
Mozes vervuld waren, brachten zij Hem naar Jeruzalem om Hem de Here voor te
stellen, 23 gelijk geschreven staat in de wet des Heren: Al het eerstgeborene
van het mannelijke geslacht zal heilig heten voor de Here, 24 en om een offer
te brengen overeenkomstig hetgeen in de wet des Heren gezegd is, een paar
tortelduiven of twee jonge duiven.
25 En
zie, er was een man te Jeruzalem, wiens naam was Simeon, en deze man was rechtvaardig en vroom, en hij verwachtte de vertroosting van Israël, en de
heilige Geest was op hem. 26 En hem was door de heilige Geest een godsspraak
gegeven, dat hij de dood niet zou zien, eer hij de Christus des Heren gezien
had. 27 En hij kwam door de Geest in de tempel. En toen de ouders het kind
Jezus binnenbrachten om met Hem te doen overeenkomstig de gewoonte der wet, 28
nam ook hij het in zijn armen en hij loofde God en zeide:
29 Nu laat Gij, Here, uw dienstknecht gaan in
vrede, naar uw woord, 30 want mijn ogen hebben uw heil gezien, 31 dat Gij
bereid hebt voor het aangezicht van alle volken: 32 licht tot openbaring voor
de heidenen en heerlijkheid voor uw volk Israël. 33 En zijn vader en zijn
moeder stonden verwonderd over hetgeen van Hem gezegd werd. 34 En Simeon
zegende hen en zeide tot Maria, zijn moeder:
Zie, deze is gesteld tot een val en opstanding van velen in Israël en tot een
teken, dat weersproken wordt 35 en door uw eigen ziel zal een zwaard gaan ,
opdat de overleggingen uit vele harten openbaar worden.
36 Ook
was daar Hanna, een profetes, een dochter van Fanuël, uit de stam Aser. Zij was op hoge leeftijd gekomen, nadat zij met
haar man na haar huwelijksdag zeven jaren had geleefd, 37 en nu was zij weduwe,
ongeveer vierentachtig jaar oud, en zij diende God onafgebroken in de tempel,
met vasten en bidden, nacht en dag. 38 En zij kwam op datzelfde ogenblik
daarbij staan, en zij loofde mede God en
sprak over Hem tot allen, die voor Jeruzalem verlossing verwachtten.
39 En
toen zij alles volbracht hadden, wat volgens de wet des Heren te doen was,
keerden zij terug naar Galilea, naar hun stad Nazareth.
(NBG
Vertaling 1951)
Wanneer
we vanaf de vijfde maand Ab veertig dagen op de kalender rekenen, arriveren we ongeveer
naar het einde toe van de zesde Hebreeuwse maand Eloel of aan het begin van de
zevende maand Tisjri, naar gelang het vertrekpunt van ons rekenen.
Met de
woorden van Simeon in gedachten stel
ik me echter voor dat baby Jezus met Rosj
Hasjanah, in de Tempel te Jeruzalem aan God opgedragen werd.
Rosj
Hasjanah betekent: Hoofd van het Jaar en is van oudsher het Joodse Nieuwjaar
dat ingaat op 1 en 2 Tisjri. In de Joodse overlevering is het een tijd van
oordeel. Gedurende dertig dagen tijdens de voorafgaande Hebreeuwse maand
bereidden de Joden zich voor op deze heilige dagen. Het was/is een tijd om in
gebed na te denken over al het kwaad dat men zijn vrienden of kennissen
mogelijk had aangedaan. Het was een tijd om vergeving te vragen en te krijgen.
Iedere morgen tijdens deze periode werd op de Sjofar of ramshoorn geblazen ter
voorbereiding van Rosj Hasjanah met tien dagen later de Grote Verzoendag of Jom
Kippoer. Het is aldus niet onlogisch te veronderstellen dat het opdragen van de
Christus des HEREN, de Heiland, met Rosj Hasjanah in de Tempel plaatsvond.
Wanneer
we vanaf deze datum: de eerste dag van de maand Tisjri, veertig dagen op de
kalender terugrekenen arriveren we op de twintigste dag van de maand Ab als de
geboortedag van de Heiland Jezus Christus.
Via het
internet kan men website s vinden die de astronomische omrekening naar de
Romeinse kalender terug in de tijd naar o.a. het jaar vijf voor Christus, maken.
Zie link: http://www.cgsf.org/dbeattie/calendar/?roman=5
Op deze
manier berekenen we de geboortedag van Jezus Christus voor 23 augustus van het jaar vijf voor Christus. Dit klopt uiteraard
pas,
indien de Christus inderdaad met Rosj Hasjanah opgedragen werd, wat een
vraagteken blijft.
Dat de
Christus in het jaar vijf v. Chr. geboren werd heb ik in mijn boek TIJD en TIJDEN, 2005, behandeld in de
hoofdstukken: Herodes de Grote, blz. 437 en 27/28 AD, een navigatiepunt in de
tijd, blz. 443. Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579
In 2016
heeft The Temple Mount Sifting Project in Israël de vondst in Jeruzalem van
een amulet met de naam van farao Thothmosis III er op vermeld, bekend gemaakt.
De vondst dateert al van vier jaar geleden maar werd nu pas geopenbaard nadat the
Israel Antiquities Authority haar onderzoek afgesloten had.
De
amulet werd bij het zorgvuldig onderzoeken van het tempelberg-puin door een
Israëlische vrijwilligster van slechts acht jaar oud gevonden.
Beneden
het Islamietisch heiligdom op de Tempelberg, dat gebouwd werd in 691 AD op de
plaats waar voorheen de Tempel stond, werd in 1999 door het Islamietisch
bestuur, onderaards een extra gebedsruimte gegraven. De Tempelberg bleef ook na
de verovering van Oost-Jeruzalem door de Israëlis op het Jordaanse leger in
1967, onder Arabisch-Islamietisch bestuur. Het puinafval van deze operatie
wordt sindsdien door de Israëlische autoriteiten minutieus naar archeologisch
materiaal onderzocht. Ook jonge vrijwilligers zijn hier welkom. De vondst van
een Egyptisch amulet met de naam van een farao erop was dan ook een verheugende
gebeurtenis.
Dat de
Egyptische naam van farao Thothmosis III er op vermeld staat, werpt echter
tegelijkertijd heel wat vragen op. De moderne Egyptologie geeft deze farao
namelijk een regeerperiode van 1504 tot 1450 v. Chr., en een vraag is nu hoe
dat amulet in het puin van de Tempelberg verzeilde, een Tempel die pas in de
periode 1003/996 v. Chr. gebouwd werd? Voor dat Salomo de Tempel op die plaats
liet bouwen was het overigens alleen maar een dorsvloer geweest voor louter
landbouwkundig gebruik.
De
archeologen algemeen, die in Israël aan het werk zijn volgen de
dateringsmethode van de orthodoxe Egyptologie, die de verschillende Egyptische
dynastieën van de oudheid op basis van het vermeende gebruik van een dubbele
kalender, op de tijdsbalk plaatsten. Farao Thothmosis III van de achttiende
dynastie verzeilde op deze manier in de vijftiende eeuw v. Chr. In mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 27-42, breng
ik de geschiedenis van deze geschiedenis. Voor wie het boek eventueel wil
aanschaffen, zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579
Het
dateren van bepaalde archeologische vondsten in Israël op basis van de
orthodoxe Egyptologie, leidt dan ook dikwijls tot verlegenheid. Eén zulk een
verklaring (als voorbeeld) voor het verzeilen van een amulet met de naam
Thothmosis III er op, is de volgende die ik van het internet plukte:
The amulet may have been buried
in earth brought to the Temple Mount to be used as fill for the expansion of
the Mount in Second Temple period, writes Zachi Dvira in the Temple Mount
Sifting Project announcement. This earth probably originated in the slopes of
the Kidron Valley near the Temple Mount, an area which contained tombs of the
Late Bronze Age (15501150 B.C.E.).
Het is
alleen het revisionisme van de geschiedenis van de oudheid dat uitkomst biedt. Het
Laatbrons tijdperk werd gereviseerd naar de jaartallen 1007/860 v. Chr. in
plaats van de orthodoxe jaartallen: 1550/1200 v. Chr. Zie TIJD en TIJDEN, 2015,
hoofdstuk: der opgerichte steen van Jozua te Sichem, blz. 133-141.
Farao Thothmosis III hoort niet in de
vijftiende eeuw v. Chr. thuis maar in de tiende eeuw v. Chr. en is niemand
minder dan de Bijbelse farao Sisak
die na de dood van Salomo in het vijfde regeringsjaar van de zoon en
troonopvolger Rehabeam, de Tempel te Jeruzalem plunderde. Zie TIJD en TIJDEN,
2015, blz. 220-224 en het artikel op dit blog van 02.04.2015: het Egyptische Kadesj is Jeruzalem. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1427666400&stopdatum=1428271200
Het
vinden van een amulet met de naam Thothmosis III er op in het puinafval van de
Tempelberg, krijgt alleen echt zin met Thothmosis III op de tijdsbalk ten tijde
van de Tempel van Salomo.
Laat
ons even summier de geschiedenis van de Tempelberg bestuderen. Op de hierna
vermelde kaart zien we het oude Jeruzalem ten tijde van koning David.
Koning
David die over Israël regeerde van 1047 tot 1007 v. Chr. veroverde de burcht
Jeruzalem op de Kanaänietische Jebusieten in het achtste jaar van zijn regering,
in het voorjaar van 1039 v. Chr. Voorheen had hij gedurende zeven jaar zijn
residentie in Hebron in Judea. Op de kaart merken we hoe het Jeruzalem van de
oudheid strategisch op een berg gebouwd was. Het noordelijke gedeelte van de
berg was toen nog onbebouwd. Het is dezelfde berg Moria waar de aartsvader
Abraham met zijn zoon Izaak naar toe moest in 1851 v. Chr.
Genesis
22:1 En het geschiedde na deze dingen, dat God Abraham verzocht; en Hij zeide
tot hem: Abraham! En hij zeide: Zie, hier ben ik! 2 En Hij zeide: Neem nu uw
zoon, uw enige, dien gij liefhebt, Izak, en ga heen naar het land Moria, en offer hem aldaar tot een brandoffer, op een van de bergen, dien Ik u zeggen
zal. 3 Toen stond Abraham des morgens vroeg op, en zadelde zijn ezel, en nam
twee van zijn jongeren met zich, en Izak zijn zoon; en hij kloofde hout tot het
brandoffer, en maakte zich op, en ging naar de plaats, die God hem gezegd had. 4
Aan den derden dag, toen hief Abraham
zijn ogen op, en zag die plaats van verre. (Statenvertaling)
Het
Heilige der Heiligen van de Tempel van Salomo was over de plaats gebouwd waar
de gelovige Abraham in het opdragen van Izaak, door de HERE God gestopt werd.
Op de
berg Moria bevond zich in de tiende eeuw v. Chr., de dorsvloer van de Jebusiet
Ornan, een ruimte die David van Ornan kocht voor de som van zeshonderd gouden
sikkelen.
1
Kronieken 21:18 Toen zeide de engel des
HEEREN tot Gad, dat hij David zeggen zou, dat David zou opgaan, om den HEERE een altaar op te richten opden dorsvloer van Ornan, den
Jebusiet. 19 Zo ging dan David op naar het woord van Gad, dat hij in den Naam
des HEEREN gesproken had. 20 Toen zich Ornan wendde, zo zag hij den engel; en
zijn vier zonen, die bij hem waren, verstaken zich; en Ornan dorste tarwe. 21 En David kwam tot Ornan; en Ornan zag
toe, en zag David; zo ging hij uit den dorsvloer, en boog zich neder voor
David, met het aangezicht ter aarde. 22 En David zeide tot Ornan: Geef mij de
plaats des dorsvloers, dat ik op dezelve den HEERE een altaar bouwe; geef ze
mij voor het volle geld, opdat deze plage opgehouden worde van over het volk. 23
Toen zeide Ornan tot David: Neem ze maar henen, en mijn heer de koning doe wat
goed is in zijn ogen; zie, ik geef deze runderen tot brandofferen, en deze
sleden tot hout, en de tarwe tot spijsoffer; ik geef het al. 24 En de koning
David zeide tot Ornan: Neen, maar ik zal het zekerlijk kopen voor het volle
geld; want ik zal voor den HEERE niet nemen wat uw is, dat ik een brandoffer om
niet offere. 25 En David gaf aan Ornan
voor die plaats zeshonderd gouden sikkelen van gewicht. 26 Toen bouwde
David aldaar den HEERE een altaar, en hij offerde brandofferen en dankofferen.
Als hij den HEERE aanriep, zo antwoordde Hij hem door vuur uit den hemel, op
het brandofferaltaar. 27 En de HEERE zeide tot den engel, dat hij zijn zwaard
weder in zijn schede steken zou. 28 Ter zelfder tijd, toen David zag, dat de
HEERE hem geantwoord had op den
dorsvloer van Ornan, den Jebusiet, zo offerde hij aldaar; 29 Want de
tabernakel des HEEREN, dien Mozes in de woestijn gemaakt had, en het altaar des
brandoffers, was te dier tijd op de hoogte te Gibeon. 30 David nu kon niet
heengaan voor hetzelve, om God te zoeken; want hij was verschrikt voor het
zwaard van den engel des HEEREN. (Statenvertaling)
Deze
geschiedenis heb ik in mijn boek TIJD en
TIJDEN, blz. 193, chronologisch in het jaar 1007 v. Chr. op de tijdsbalk
geplaatst. Het was het laatste regeringsjaar van David. In het najaar van 1007
v. Chr. zou David sterven en ging het koningschap naar de jonge Salomo. Vier
jaar later zou Salomo aan de bouw van de Tempel op de berg Moria beginnen.
Op de
bijgevoegde kaart merken we de uitbreiding van Jeruzalem met bouw van de Tempel
van Salomo op de dorsvloer van de Jebusiet Ornan. Zuidelijk van de Tempel
bouwde Salomo zijn paleis en het zogenaamde Huis van de Libanon, dat hij
versierde met driehonderd gouden
schilden. Het zijn overigens deze schilden die we op een tempelmuur van
Thothmosis III te Karnak in Egypte afgebeeld terugvinden, met de vermelding
erbij van: driehonderd gouden schilden. Zie het artikel op dit blog van 09.03.2015: Salomo s huis: Woud van de
Libanon. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1425855600&stopdatum=1426460400
FOTO%%%5%%%
Het lijkt
mij meer logisch dat bijvoorbeeld een officier van het leger van
Sisak/Thothmosis III tijdens deze plundering zijn amulet verloor, en niet
ergens in Megiddo in de vijftiende eeuw v. Chr. Dit is uiteraard alleen maar één
mogelijke verklaring.
De
Tempel van Salomo werd in 586 v. Chr. door de Babyloniërs vernietigd en later
in 535/517 v. Chr., door de teruggekeerde ballingen uit Babylon: Ezra en
Nehemia, herbouwd. In het jaar 20 v. Chr. begon Herodes de Grote in zijn
achttiende regeringsjaar aan de renovatie (in feite een herbouw) van de Tempel
(zie TIJD en TIJDEN, 2015, blz.
437-441). Deze Tempel werd in 70 AD, veertig jaar na de verwerping van de
Messias, door de Romeinen met de grond gelijk gemaakt. Geen steen bleef op de
andere staan, staat er geschreven: volledige vernietiging dus. Veel later in
691 AD werd op dezelfde plaats de zogenaamde Arabisch-Islamietische achthoekige
rotskoepel door kalief Abd al-Malik gebouwd. Dit Islamietische heiligdom wordt
binnen de moslimwereld tot op heden als de derde heilige plaats na Mekka en
Medina beschouwd.
Ik
breng dit historische overzicht in het bijzonder ter aantoning van de
vraagtekens die er bestaan rond de datering van het gevonden amulet van
Thothmosis III in het puinafval van de Tempelberg, als een gevolg van het
uitgraven van de berg onder de rotskoepel. De archeologen die er vanuit gaan
dat het daterings-keurslijf van de Egyptologie wetenschappelijk correct zou zijn
en hun vondsten aan de hand ervan dateren, blijven hier met vragen zitten.
Tot
Salomo in het jaar 1003 v. Chr. de bouwwerken aan de Tempel liet aanvangen, is
de berg Moria altijd een kale plaats geweest. Abraham had daar een altaar van
stenen opgericht en de latere eigenaar in de tiende eeuw v. Chr. : de Jebusiet
Ornan, gebruikte het als een dorsplaats. Hij was trouwens bezig met het dorsen
van tarwe toen koning David hem na de beschreven ramp benaderde, en heel het
gebied van hem voor veel geld kocht, ter oprichting van een altaar. Tijdens de lange
Richterenperiode van de twaalf stammen, een periode die vooraf ging aan het
verenigd koninkrijk van Israël onder Saul, David en Salomo, wordt de plaats
nooit als een cultische plaats in de Bijbel aangeduid.
De
enige verklaring, naar mijn mening, voor het verzeilen van een amulet met de
naam van Thothmosis III erop in het puin van de Tempelberg is dat Thothmosis
III een tijdgenoot van Salomo en Rehabeam was. Het eerder geciteerde artikel op
dit blog: Salomo s huis: Woud van de Libanon, levert het historische bewijs
dat Thothmosis III en Salomo tijdgenoten waren, en dit uit primaire bron.
brachten we farao Merneptah en zijn bewaarde zogenaamde Merneptah-stele met
een vermelding naar het volk Israël erop, onder de aandacht. De regeerperiode
van Merneptah van de negentiende dynastie hoort volgens de studie van Dr.
Immanuël Velikovsky in zijn boek Ramses
II en zijn tijd, 1978 thuis in de zesde eeuw v. Chr. en niet in de
dertiende eeuw v. Chr. waar de orthodoxe egyptologie hem op de tijdsbalk
plaatst.
Deze week geven we aandacht aan de grootvader van Merneptah: farao Seti I. De
regeerperiode van farao Seti I werd volgens de orthodoxe egyptologie gedateerd
in de dertiende eeuw v. Chr. van 1291 tot 1278 v. Chr. Volgens de herziene
chronologie van Velikovsky moet Seti in de zevende eeuw v. Chr. gedateerd
worden. Een verschil van zo maar even 670 jaar op de tijdslijn, en dit als een
gevolg van het hanteren door de orthodoxe Egyptologie van het gebruik van een
vermeende dubbele kalender in het oude Egypte. Volgens het tijdsbalk-variant dat Dr.
Immanuël Velikovsky in zijn boek Ramses II en zijn tijd aanbiedt komt Seti I
in de zevende eeuw v. Chr. terecht en en passen de verschillende puzzelstukjes
in het historische plaatje. Wat ik niet volg bij Velikovsky s reconstructie is dat Seti I, Ramses II
en Merneptah alteregos van faraos van de zesentwintigste dynastie waren. In
mijn variant zijn deze faraos contemporain met de zesentwintigste dynastie
maar ondergeschikt. Seti I is een tijdgenoot van Neko II van de zesentwintigste
dynastie. Gezamenlijk voerden zij veldtochten in klein Azië.
Volgens de gereviseerde chronologie marcheert Seti nu in zijn eerste
regeringsjaar (619/618 v. Chr.) in
de nadagen van het Assyrische Rijk Klein-Azië binnen. Zijn eerste veldtocht
laat het Juda van koning Josia ongemoeid maar richt zich hoofdzakelijk op de
Assyrische provincies westelijk en noordelijk van Juda.
De bewaarde reliëfs op de tempelmuren te Karnak in Egypte geven de
marsroute weer. Vanuit de Nijldelta ging het over de beek van Egypte te Tjaru
naar PKNN of de stad van Kanaan en vervolgens naar Beth-Sjean in Retenoe en
vandaar uit in een vorkrichting naar AMOR, de Egyptische naam voor Assur. De Egyptische
stad van Kanaan identificeer ik met Asdod, een stad die Psammetichos (dynastie
26) voordien volgens Herodotus (Boek 2, 157) gedurende eenentwintig jaar
belegerd had. Beth-Sjean levert geen moeilijkheid op aangezien deze stad door
de archeologen blootgelegd werd.
De heuvel
of 'tell' van het Beth-Sjean/Scythopolis van de oudheid werd in de twintigste
eeuw door archeologen onderzocht en de verschillende blootgelegde strata door
hen gedateerd. Het oudste onderzochte stratum door de archeologen genummerd met
IX, werd aan de regeerperiode van farao Thothmosis III toegewezen en aldus
orthodox (foutief) gedateerd van het jaar 1501 tot 1447 v. Chr. In het
gereviseerde model van Dr. I. Velikovsky schuift farao Thothmosis III (de Bijbelse
farao Sisak) op de tijdsbalk van de vijftiende naar de tiende eeuw v. Chr. Zie TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk de
Bijbelse farao met de naam Sisak, blz. 220-224. Voor wie het boek eventueel wil
aanschaffen, zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579
Te
Beth-Sjean werd bovendien een stele van farao Seti I gevonden. De blootgelegde
strata IX tot V te Beth-Sjean bestrijken nu de periode van Thothmosis III tot
Ramses II of de Bijbelse periode van de koningen Salomo tot Zedekia.
Farao Seti I heeft tijdens zijn regeerperiode ook
gevochten tegen de plunderende horden Scythen. Zij zijn in het gereviseerde
model de door de Egyptenaren vermelde Sjasoe. In het conventionele
model worden de Sjasoe met Bedoeïenen geïdentificeerd. Volgens mijn revisie
zijn het de gevreesde Scythen. Het probleem voor de orthodoxe Egyptologie is
dat er in hun tijdspanne geen ander kandidaat-volk bestaat, dat met de Sjasoe
geïdentificeerd kan worden.
De overige vermelde steden op de reliëfs van Seti I geven in het orthodoxe model
moeilijkheden ter identificatie. Zo is er discussie betreffende de juiste
ligging van JANOAM. Een stad die door Seti beschreven wordt als liggende op een
beboste heuvel tussen twee meren in. Door het verschuiven van de regeerperiode
van Seti I naar de zevende eeuw v. Chr. wordt de identificatie eenvoudiger. De
Egyptische benaming JANOAM kan nu niet anders zijn dan dezelfde plaats als het
Bijbelse Janoah (2 Koningen 15:29), westelijk van Hazor, in het gebied van
Naftali, dat de Assyriër Tiglath Pileser eerder innam. Ook de stad Kadesj die
in een volgende campagne belegerd werd, wordt nu geïdentificeerd met Karkemis
waar de historische slag tegen de Meden en Babyloniërs gevoerd werd.
Op de bijgevoegde kaart uit de voortreffelijke MacMillan Bible Atlas, heb
ik via mijn PC ingebroken en namen ter verduidelijking ingevoegd. De veldtochten
van farao Neko II naar Klein-Azië in 616 en 610 v. Chr. werden met de hulp van
farao Seti I uitgevoerd. Hierbij moet ik nogmaals opmerken dat van de
zesentwintigste dynastie er archeologisch zo goed als niets bewaard is
gebleven, en dat onze enige bron wat Neko II betreft, de Bijbel is en de werken
van de oudheid-historicus Herodotos.
De veldtochten van Seti I zijn grotendeels bewaard gebleven in reliëfs op
de tempelmuren te Karnak in Egypte (afbeelding 3). Men ziet Seti I
triomfantelijk terugkeren uit Klein-Azië, vergezeld van gevangenen die allen in
hun eigen karakteristieke uniformen getoond worden. En hier doet zich in het
orthodoxe model een anomalie voor. De tegenstanders van Seti I volgens de orthodoxe
Egyptologie zijn in de dertiende eeuw v. Chr. Hethieten en bedoeïen, terwijl op
de tempelmuren duidelijk een derde groep vijanden getoond wordt. Zij worden afgebeeld
als infanterie met strijdwagens en cavalerie op niet-gezadelde paarden. De
orthodoxie maakt melding van deze eigenaardigheid maar identificeert deze derde
groep bij gebrek aan andere kandidaten in de dertiende eeuw v. Chr. eveneens
als Hethieten.
In de revisie van Dr. I. Velikovsky strijdt Seti I tegen het geallieerde
leger van Babyloniërs en Meden, met op de achtergrond de naderende Scythen.
Het Assyrische Rijk was in de zevende eeuw v.
Chr. in verval en zou zoals door de Hebreeuwse profeten voorspelt, door de
gemeenschappelijke slagen van Meden en Babyloniërs ten onder gaan. In het
ontstane machtsvacuüm zochten ook de Egyptenaren hun buit binnen te halen. Zij
waren tijdens de lange regeerperiode van Psammetichos van de zesentwintigste
dynastie zelfs vazallen van Assyrië geweest. Bij het aan de macht komen van Neko
II zou een nieuwe periode van opbloei voor Egypte aanbreken. Samen met Seti I van
de ondergeschikte negentiende dynastie volgden veldtochten naar Klein-Azië. Vanuit
Egypte ging het iedere keer langs de kustroute naar het noorden toe. Het land
Juda onder de leiding van de godvruchtige koning Josia bleef voor lange tijd gedurende
deze periode gevrijwaard van het oorlogsgeweld (zie TIJD en TIJDEN, 2016, blz. 361-365).
De Egyptische
Merneptah-stele dateert uit de periode van de zogenaamde negentiende dynastie. Farao
Merneptah was een zoon van Ramses II en de troonopvolger die op late leeftijd zijn
vader na diens dood opvolgde. De orthodoxe egyptologie dateerde de
regeerperiode van farao Merneptah van het jaar 1212 tot het jaar 1202 v. Chr. Volgens
de herziening van de geschiedenis van de oudheid regeerde hij over Egypte
echter van 584 v. Chr. tot 574 v. Chr. Het was de periode van de Babylonische
Ballingschap voor Juda. In het jaar 580 v. Chr. bij de aanvang van de waanzin
van de Babyloniër Nebukadnezar, ondernam Merneptah in zijn vijfde regeringsjaar
een veldtocht naar Klein-Azië en marcheerde door het ontvolkte gebied van Juda
en Israël.
De overwinningsstele van
Merneptah wordt door de orthodoxie op basis van het gebruik van een vermeende
dubbele kalender in Egypte gedateerd op de derde dag van de derde maand van het
derde seizoen, in 1207 v. Chr. Een vraag moet zijn of er inderdaad in het Egypte
van de oudheid een dubbele kalender gehanteerd werd, gebaseerd op het jaarlijks
opkomen van de Hondsster of Sothis?
Het revisionisme van de
geschiedenis van de oudheid heeft deze vermeende kalender onder uit gehaald en
aangetoond dat dit een verzinsel van Romeinen en Grieken was. In mijn boek TIJD
en TIJDEN, 2015, blz. 27-42, heb ik een hoofdstuk let de titel: de geschiedenis
van de geschiedenis, aan deze materie gewijd. Er is geen enkele reden meer om
aan de constructie van de orthodoxe egyptologie geloof te hechten.
Onder revisionisten is
er nog geen onderlinge overeenkomst waar de negentiende dynastie dan wel op de
tijdsbalk thuishoort. Wat echter als een paal boven water staat is het feit van
het neerhalen van de pijlers waar de orthodoxie haar gefabriceerde constructie
mee verankerd heeft. Er is geen enkele reden meer om farao Merneptah in de
dertiende eeuw v. Chr. op de tijdsbalk te houden.
De tekst op de
Merneptah-stele bestaat vooreerst uit een lange lijst van veroveringen door
farao, maar in de voorlaatste regel wordt er naar Israël verwezen. De
vermelding van ISRAEL is overigens de enige verwijzing naar het volk en land
Israël dat voorkomt in de tot nu toe ontcijferde Egyptische literatuur. Hierna
het belangrijke gedeelte:
de vorsten werpen zich neer en roepen:
vrede. Niet een houdt er zijn hoofd
hoog, onder de negen bogen. Verwoest is Libië, het Hetthietenland
gepacificeerd, geplunderd is Kanaan met al zijn kwaad, weggevoerd is Ashkelon,
overvallen is Gezer, Janoam vernietigd. Israël is ontvolkt, zijn
zaad is niet meer; Hrw is een weduwe
geworden voor Egypte
De verwijzing naar Israël
op de zogenaamde Merneptah-stele zul je in haast elk historisch werk over de
Bijbelse geschiedenis aantreffen. Het is dan ook voor sommigen het
schriftelijke historische bewijs van het bestaan van het volk van de Bijbel. Dit
alsof men de rags and tatters-geschiedschrijving van Egypte daar voor nodig
zou hebben.
Als een gevolg van het
verkeerdelijk plaatsen van Merneptah op de tijdsbalk door de orthodoxe
egyptologie, zijn intussen de problemen niet opgelost. De orthodoxie plaatst
deze farao in de dertiende eeuw voor Christus en ziet hem zelfs als een mogelijke
kandidaat als farao ten tijde van de exodus. Men zal dus in heel wat studies de
discussie kunnen volgen over wat Merneptah nu juist bedoelde met zijn
vermelding dat Israël ontvolkt was en haar zaad niet meer was?
In het tijdsbalk-variant
dat Dr. Immanuël Velikovsky in zijn boek Ramses II en zijn tijd aanbiedt valt
veel op zijn plaats en passen verschillende puzzelstukjes in het historische
plaatje. De negentiende dynastie verhuist in dit model op de tijdsbalk naar de
zevende en zesde eeuw voor Christus. De veldtocht van farao Merneptah naar
Klein-Azië in het jaar 580/579 v. Chr. vond nu plaats op het moment van Israël s
Babylonische ballingschap wat aansluit bij de vermelding op de stele dat het
land ontvolkt was. De hiërogliefen op de stele maken hier één en ander
duidelijk. Belangrijk bij het schrijven van hiërogliefen was het
determinatief dat duidelijk maakte of het teken een god, een man en/of een
land voorstelde. De determinatief voor de steden Ashkelon, Gezer en Janoam op
de stele vermeld, is iedere keer een speer met drie bergen en verwijst naar
een vreemde stad. In het geval van Israël is het determinatief echter een
zittende man en een zittende vrouw, duidelijk makende dat hier een etnische
groep in plaats van een stad of gebied bedoeld wordt.
Ik schreef eerder dat er
heel wat discussie is onder revisionisten van de geschiedenis van de oudheid
over het opnieuw plaatsen van farao s en hun dynastieën op de tijdsbalk. Het
werk van wijlen Dr. Velikovsky is zulk een voorbeeld van een twistappel tussen
voor en tegenstanders van zijn reconstructie. In mijn boek TIJD en TIJDEN,
2015, blz. 371-373, volg ik de tijdsconstructie van Velikovsky met de
negentiende Egyptische dynastie gereviseerd naar de zevende en zesde eeuw v.
Chr.
Wat ik niet volg is Velikovsky
s stelling dat Ramses II en Merneptah alteregos van farao Necho en diens
opvolger Apries waren. In mijn variant zijn deze faraos contemporain met
elkaar, met de negentiende dynastie ondergeschikt aan de zesentwintigste
dynastie.
Een van de hoofdredenen
dat Velikovsky de farao s van de negentiende dynastie tot alterego s van de
zesentwintigste dynastie maakte was vanwege het feit dat er geen of weinig
archeologisch materiaal van al de faraos van de zesentwintigste dynastie voorhanden
is. In mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 375-384, (zie link, voor wie het
boek wil aanschaffen: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579)
verwijs ik naar naar de
oudheidhistoricus Herodotos en zijn beschrijving van de koninklijke
begraafplaats van de farao s van de zesentwintigste dynastie die tot op heden
niet ontdekt werd.
Batroena: de Amarna-briefwisseling-stad die in de veertiende eeuw v. Chr. nog gebouwd moest wordenâ¦
De
zogenaamde Amarna-briefwisseling is een verzameling kleitabletten, die de
briefwisseling van de Klein-Aziatische vazallen met de faraos Amonhotep III en
IV van Egypte bevat. De faraos Amonhotep III en IV worden in de briefwisseling
aangeduid als Nimoeria en Nafoeria. De taal van de briefwisseling was het
Akkadisch, te vergelijken tegenwoordig met het gebruik van het Engels als
internationale communicatietaal. De orthodoxe Egyptologie dateert de
briefwisseling in de vijftiende en veertiende eeuw voor Christus!
Dr. Immanuël Velikovsky (1895/1979)beweerde
dat ze in de negende eeuw voor Christus thuishoren. Meer dan honderd bladzijden
in zijn boek Eeuwen in chaos werden aan de Amarna-kleitabletten gewijd.
Volgens Dr. Velikovsky waren Achab en Josafat tijdgenoten van Achnaton en
identificeerde deze koningen als de briefschrijvers Rib Addi en Abdi Hiba.
Velikovsky (1895/1979) was een omstreden onderzoeker van meerdere
wetenschappelijke takken. Dit laatste werd hem o.a. door het establishment
kwalijk genomen, dat hij over teveel vakgebieden zijn mening en revisie gaf.
Door zijn brede wetenschappelijke belangstelling en grote belezenheid kwam
Velikovsky tot de ontwikkeling van revolutionaire theorieën over de oorsprong
van de aarde en ons zonnestelsel. Zijn eerste boek Werelden in botsing
WORLDS IN COLLISION - gepubliceerd in 1950, botste op tegenstand van de
academische wereld en werd verworpen. Met zijn werk eeuwen in chaos viel
Velikovsky de gevestigde Egyptologie aan. Tot voor kort wekte de naam
Velikovsky in het wetenschappelijke establishment afkeer op. Tegenwoordig vind
men de boeken van Velikovsky alleen nog in gespecialiseerde antiquariaten en
dikwijls worden ze geklasseerd onder het vak: esoterie, wat spijtig is. Men kan
op onderdelen van Velikovsky s baanbrekend werk van mening verschillen en/of afwijzen,
maar niet op heel zijn werk. Wat mij persoonlijk betreft in mijn studie van de
chronologie van de oudheid, passen de bevindingen van Velikovsky wel in de
chronologische reconstructie van de oudheid met de Bijbel als leidraad.
In mijn
werk TIJD en TIJDEN (Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579) opteer
ik voor een identificatie van Achaz van Juda en Hosea van Israël als zijnde
Abdi Hiba en Rib Addi uit de Amarna-briefwisseling. En de rebel Labaja is Pekah
van het noordelijke tienstammenrijk of Israël. Deze genoemde koningen van
Israël en Juda waren volgens de Bijbel, allen afgodendienaars en passen beter in
het plaatje wat de inhoud van de briefwisseling betreft. Ik heb de grootste
moeite met de identificatie van personen die volgens de Bijbel op de HERE God
vertrouwden maar in hun vermeende briefwisseling met Farao afgoden dienden. Dit
is al voldoende basis om de identificatie van Saul en David door David Rohl of
van Josafat door Velikovsky, als de briefschrijvers af te wijzen.
Deze
opmerking neemt het spadewerk niet weg dat Velikovsky geleverd heeft. Spadewerk
dat het fundament voor de revisie wereldwijd legde. Bevindingen van Velikovsky
haalden al eerder pijlers waarop het fundament van de orthodoxie rust naar
beneden. Een goed voorbeeld is het hierna volgende citaat uit Eeuwen in Chaos
hoofdstuk 6:
Enkele malen noemde de koning van Goebla in
zijn brieven de stad Batroena en deze wordt geïdentificeerd als het oude
Botrys. Meneander evenwel, een Griekse schrijver die door Josephus wordt
aangehaald, verklaart over Ithobalus, de koning van Tyrus uit de negende eeuw,
dat hij het was die de stad Botrys in Fenicië stichtte. De stad Botrys,
gebouwd door de schoonvader van Achab, kon alleen dan in de Amarna brieven
worden vermeld, als de stichting van de stad voorafging aan de Amarna periode.
Einde
citaat.
Conclusie:
Een
stad die nog gebouwd moest worden in de tiende eeuw, kan onmogelijk deel hebben
uitgemaakt van een correspondentie met een farao die de orthodoxie in de veertiende
eeuw voor Christus plaatst. Een ketting is zo sterk als haar zwakste schakel.
En de orthodoxe plaatsing van de Amarna-tijd in de vijftiende/veertiende eeuw
v. Chr. met briefwisseling over een onbestaande stad is hiermee gebleken een
zwakke schakel te zijn en de ketting aan revisie toe.
Met
mijn laatste uitgave van begin 2016 geef ik in het bijzonder aandacht aan de
Amarna-periode. Mijn boek de
zonaanbidder neemt u mee naar het Egypte van de achtste eeuw voor
Christus. Het was voor de oude wereld een eeuw van grote omwentelingen zowel in
de natuur als in de godsdiensten, en de machtsverhoudingen in het algemeen. De
Aton-ketters met farao Achnaton op kop worden op de tijdsbalk naar hun correcte
plaats geloodst, en tijdgenoten gemaakt met de Bijbelse koningen van Israël en
Juda: Pekah, Hosea en Achaz alias Labaja, Rib Addi en Abdi Hiba van de
Amarna-correspondentie.
De
Egyptologie is geen exacte wetenschap en aan herziening toe. De auteur
rangschikt de farao s van de achttiende dynastie op de tijdsbalk via nieuwe
verifieerbare ankerpunten. De nieuwe navigatiepunten van de auteur in zijn
reconstructie van de geschiedenis van het oude Egypte, zijn in de eerste plaats
de Bijbel, de werken van Flavius Josephus en de oudheidhistoricus Herodotos.
De
Aton-ketters zijn al een hele tijd opnieuw in de belangstelling als een gevolg
van het ontdekken van het bestaan van een extra kamer in de tombe van
Toetanchamon. Door sommigen wordt er gespeculeerd dat de stoffelijke resten van
Nefertiti zich daar zouden bevinden. Nefertiti was de echtgenote van farao
Achnaton, die vooral bekendheid verwierf via de ontdekking van haar buste te
Tell-el-Amarna in 1912 door de Duitse archeoloog Ludwig Borchardt. De buste
wordt bewaard in Berlijn in het Egyptisch Museum.
want men bouwde voor Farao schatsteden, Pitom en Raämses
Exodus
1:8 Daarna stond een nieuwe koning op over Egypte, die Jozef niet gekend had; 9
Die zeide tot zijn volk: Ziet, het volk der kinderen Israëls is veel, ja,
machtiger dan wij. 10 Komt aan, laat ons wijselijk tegen hetzelve handelen,
opdat het niet vermenigvuldige, en het geschiede, als er enige krijg voorvalt,
dat het zich ook niet vervoege tot onze vijanden, en tegen ons strijde, en uit
het land optrekke. 11 En zij zetten oversten der schattingen over hetzelve, om
het te verdrukken met hun lasten; want
men bouwde voor Farao schatsteden, Pitom en Raamses.(Statenvertaling)
Het
identificeren en het plaatsen van de Bijbelse plaatsnamen Pitom en Raämses op een hedendaagse landkaart is een oefening die
sinds het ontstaan van de wetenschap Egyptologie, door Bijbelgetrouwe
onderzoekers met moeite beoefend wordt.
De
verleiding is er altijd geweest om in de genoemde Bijbelse plaats Raämses de (Griekse) faraonaam Ramses II te herkennen. Dit is mede een
gevolg van het feit dat de orthodoxe Egyptologie Ramses II en negentiende dynastie
op de tijdsbalk ten tijde van de Bijbelse tijdsperiode voor het verblijf van de
Israëlieten in Egypte, plaatst. Farao Ramses II en de negentiende dynastie
horen echter in de beschreven Bijbelse tijdsperiode niet thuis, en dienen
gelinkt te worden met de epoque van de koningen van Juda.
Het is
het introduceren van de vermeende Sothis-kalender door de Egyptoloog Eduard
Meyer dat de orthodoxe Egyptologie op het verkeerde spoor zette, en maakte dat
het identificeren van de plaats Raämses zo moeilijk werd.
De
dubbele Sothis-kalender met zijn vermeende tijdsperioden van 1460 jaar werd
door het revisionisme van de geschiedenis van de oudheid onder uit gehaald en
de weg ligt open voor een nieuwe invulling van de koning van Egypte op de
tijdsbalk. In mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 27-41 heb ik dit besproken.
Voor wie het boek eventueel wil aanschaffen, zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579
Nu we bevrijd
zijn van het keurslijf van de orthodoxe Egyptologie kunnen we een invulling
geven die aan de historische boeken van de Bijbel, recht
doet. Het is de Egyptische twaalfde
dynastie die in het Bijbelse plaatje past. Deze dynastie had al eerder mijn
aandacht in mijn boek Van Noach tot
Christus dat in 1987 door Het Goede Boek gepubliceerd werd.
In dit boek volgde ik geheel de
lijn van Dr. Donovan Courville die de twaalfde Egyptische dynastie met Jozef,
de zoon van Israël, verbond. In feite was Van Noach tot Christus een
studiewerk dat het onderzoek van verschillende onderzoekers samenbracht.
Sindsdien ben ik door zelfstudie tot een eigen variant gekomen. In mijn opus
magnum TIJD en TIJDEN, identificeer ik de derde en de zesde dynastie als de
koningshuizen die vooreerst Israël toestonden om Egypte binnen te komen met
Jozef als onderkoning van Egypte, maar die later de in bevolking toegenomen Israëlieten
verdrukten. De twaalfde dynastie speelde in deze tijdsperiode een belangrijk
rol. Dr. Donovan Courville stelt dat het Egyptische Oude en Midden-rijk
contemporain waren.
De twaalfde dynastie had
aanvankelijk haar hoofdstad in Thebe in Boven-Egypte maar later richtte de
eerste farao Amenemhat I een nieuw machtscentrum op ergens in Beneden Egypte.
Deze plaats kreeg de naam Itj-taoey
wat betekent: Grijper van beide landen. De juiste locatie van deze nieuwe
hoofdstad is tot op heden op het terrein niet gevonden. De meeste Egyptologen
wiens werk ik in mijn bezit heb, geven dit ook toe. Een enkeling zal de nieuwe
hoofdstad met de plaats LISHT identificeren alwaar de faraos van de twaalfde
dynastie hun graftempels hebben.
In het licht van deze studie kunnen
we echter een andere piste te bewandelen. Amenemhat I, de eerste farao van de
dynastie, regeerde volgens de gereviseerde chronologie ten tijde van Jozef en
ik postuleer dat de verplaatsing van de hoofdstad met de politiek van Jozef te
maken had. En waarom zou het Egyptische Itj-taoey
niet een van de voorraadsteden kunnen zijn die de Israëlieten moesten bouwen? Het
zal op het terrein bij een vraag blijven, want de orthodoxe Egyptologie en verwante
archeologen zoeken niet naar deze tot nu toe onbekende locatie Itj-Taoey in
Egypte. Er zijn nochtans een aantal schriftelijke aanwijzingen dat Itj-Taoey in
de noordoostelijke Nijldelta te situeren is. Hierna volgen de bronnen die een
en ander duidelijk maken.
Twee sleuteljaren of navigatiepunten
gebruik ik om de twaalfde dynastie op de tijdsbalk vast te pinnen. Vooreerst is
er de vermelding in Egyptische bronnen (Alan Gardiner, Egypt of the Pharaohs,
hoofdstuk VI) dat er een zevenjarige periode was zonder koning voor de elfde
dynastie, de voorganger van de twaalfde. Ik neem aan dat het de Bijbelse
zevenjarige wereldwijde hongersnood was dat voor deze breuk verantwoordelijk
was. Het begin van de regering van Amenemhat I, eerste farao van deze nieuwe
dynastie, plaats ik in het jaar 1693 v. Chr.,
het chronologische einde van de zevenjarige hongersnood. Het andere sleuteljaar
is 1523 v. Chr.
De Bijbelvorser Dr. Donovan A. Courville (1901/1996),
Th., B.A., M.A., Ph. D., THE EXODUS PROBLEM and its Ramifications, 1971) houdt
het voor mogelijk dat farao Amenemhat IV van de faraolijst van Manetho, Mozes
was, die als prins van Egypte, Amenemhat III moest opvolgen. Sobekneferoe, (in
het variant van Courville - de dochter van de farao) heeft korte tijd na de
vlucht van Mozes in 1523 v. Chr. naar Midian, geregeerd. De Egyptoloog Alan
Gardiner (Egypt of the Pharaohs Hoofdstuk 6 The rise and fall of the Middle
Kingdom) houdt het verdwijnen van Amenemhat IV in verband met een mogelijke
familietwist. In mijn variant laat ik Amenemhat IV tot aan de dood van
Amenemhat III samen regeren. Daarna ging de macht naar de dertiende dynastie.
De vele dynastieën van Manetho
waren in feite families of huizen die de macht met elkaar deelden en dikwijls
contemporain waren. Op deze manier kunnen we Jozef als onderkoning van farao
Zoser van de derde dynastie hebben met de andere dynastieën of huizen in een
ondergeschikte rol. Na de dood van Jozef is de zesde dynastie als dominante
factor naar voor getreden, om op haar beurt later bij het ouder worden van Pepi
II, de macht te moeten delen met anderen. Zoals ik eerder vermelde regeerde de
eerste farao van de twaalfde dynastie van Manetho in de periode dat Jozef
onderkoning van Egypte was.
Ik geloof dan ook, dat de
verplaatsing van de hoofdstad van Thebe naar een nieuwe locatie dichter bij
Memfis, te maken heeft met Jozef en zijn voorraadschuren. De Bijbel (Genesis
41:46-57) leert dat ten tijde van de zeven jaar van overvloed, Jozef al het
voedsel in het land Egypte verzamelde. Toen de hongersnood aanving was het de
derde dynastie die de voedselbevoorrading controleerde en als een gevolg daarvan
een machtsbasis had. De andere huizen of dynastieën kwamen naar Jozef, alias
Imhotep, om voedsel.
In de tombe van Imhotep (derde
dynastie) werden twee houten beelden van farao Senwosret I (twaalfde dynastie)
gevonden. Voor de orthodoxe Egyptologie is dit een axioma. In mijn variant
echter verklaarbaar. Beide dynastieën waren contemporain. Dat Courville gelijk
had in zijn stelling dat de twaalfde dynastie kort voor de invasie van de
Hyksos of Amalekieten aan haar eind kwam, zie ik bevestigd door de Abydos-koningslijst
waar Seti I zijn voorgangers van de achttiende dynastie laat aanvangen onmiddellijk
zonder onderbreking door enige tussenperiode, na Manetho s twaalfde dynastie.
Ook ontbreekt op de Abydos-lijst één naam wanneer we Manetho s koningslijst
van de twaalfde dynastie er naast leggen. Ik meen dan ook dat het de naam
Amenemhat IV is die door Seti I deleted werd. Misschien heeft Courville dan
ook gelijk met zijn identificatie van Amenemhat IV met Mozes als prins van
Egypte.
De chronologische gegevens die we
uit Egyptische bronnen betreffende de twaalfde dynastie hebben zijn niet
eensluidend. Africanus, die Manetho kopieerde, geeft de dynastie een totaal van
160 jaar. Een andere kopieerder van de werken van Manetho echter,Eusebius geeft de twaalfde dynastie een totaal van 245 jaar. Daarnaast
hebben we de beschadigde en gefragmenteerde Turijncanon met eveneens afwijkende
jaartallen. De ankerpunten voor het plaatsen van de twaalfde dynastie op de
tijdsbalk haal ik uit de Bijbelboeken Genesis en Exodus. Het begin van de twaalfde
dynastie heb ik verankerd met het einde van de hongersnood in 1693 v. Chr. en
het andere sleuteljaar is 1523 v. Chr. met de vlucht van Mozes naar Midian.
Tussen de beide jaartallen plaatsen we de verschillende faraos op de
tijdsbalk. Het is dank zij de vele monumenten beschreven met hiërogliefen, die
Egypte rijk is, dat we in staat zijn om een en ander sluitend op de tijdsbalk
te plaatsen. De gegevens van de monumenten maken duidelijk dat de faraos van
de twaalfde dynastie meerdere malen co-regentschappen kenden. Het is aldus
mogelijk om een alternatieve rangschikking binnen een tijdsduur van 174 jaar
aan te bieden.
In mijn studie TIJD en TIJDEN verwijs ik meerdere
malen naar het baanbrekende werk van Donovan Courville en zijn hanteren van de
Egyptische Sothis koningslijst ter
opheldering van bepaalde chronologische constructies. Courville was er van
overtuigd dat de schijnbaar onvolledige Sothis-koningslijst eertijds was
opgesteld ter weergave van die faraos die de werkelijke macht in Egypte
hadden. De faraos van de andere koningslijsten waren dan faraos die in
co-regentschap regeerden of dienstig waren aan de ware machthebbers. Courville
identificeert de faraos van de Sothislijst met de nummers 18 tot 24 met de
faraos van Manetho s twaalfde dynastie. Zie hierna de lijst:
18. Rameses 29
19. Ramessemenes 45
20. Usimares 35
21. Ramessessos 23
22. Ramessameno 48
23. Ramesse 48
(Amenenemhat IV ontbreekt)
24. Rameses 8
25. Koncharis (Farao van de exodus)
26. Salitis (eerste Hyksos-farao)
Wat onmiddellijk opvalt zijn de
namen Ramesse en andere afleidingen
van deze naam in de Sothis-koningslijst. Het verband met de naam van de
Bijbelse voorraadstad Raämses die de
Israëlieten moesten bouwen is voor mij zonder meer duidelijk. De twaalfde
dynastie faraos waren de handlangers van de zesde dynastie in de verdrukking
van de Israëlieten in Egypte.
De andere plaatsnaam van de twee voorraadsteden
die de Israëlieten moesten bouwen was Pitom.
Deze naam en plaats werd door Dr. I. Velikovsky al geïdentificeerd en op de landkaart
geplaatst. In zijn boek (Eeuwen in Chaos, 1952) maakt hij vanuit verschillende
bronnen duidelijk dat de naam Pi-Tom of Pi-Thoem, de verblijfplaats van Tom
betekent en dat T(h)om of Thoem de naam van de farao van de Exodus was. De stad
Pitom werd te Tell el Maskhuta al in
1885 door de archeoloog E. Naville blootgelegd en geïdentificeerd. De naam Thom
herkennen we ook in de Griekse naam Toetimaeus of Timaios die Manetho doorgeeft
als de naam van de farao die onderging in de invasie van de Hyksos. De Hyksos
zijn identiek met de Bijbelse Amalekieten waartegen de Israëlieten in de
woestijn te Refidim moesten strijden. Volgens Velikovsky zetten de Hyksos
daarna hun tocht verder en overrompelden met gemak Egypte. Het Egyptische leger
was namelijk eerder in de Rode Zee ten onder gegaan.
In de Sothis-koningslijst gaat
een farao met de (Griekse) naam Koncharis vooraf aan de Hyksos-periode met als
eerste farao Salitis. Deze Griekse naam dient geïdentificeerd met een naam van
een farao uit de dertiende dynastie van Manetho. Zoals uiteengezet in TIJD en
TIJDEN stapte deze dynastie in machtsvacuüm na de ondergang van de twaalfde
dynastie maar kwam ook snel aan haar einde als een gevolg van de invasie van de
Hyksos, aldus een tussenperiode in de geschiedenis van Egypte creërende.
Conclusie: de twee voorraadsteden zijn aldus
geïdentificeerd. De stad Pitom werd
in de negentiende eeuw al blootgelegd en geïdentificeerd. De voorraadstad Raämses is waarschijnlijk het
Egyptische Itj-taoey en moet nog
gevonden worden. De plaatsnaam Raämses verwijst naar het Ramesse van de
Sothis-koningslijst, een synoniem voor farao Amenemhat III. De orthodoxe
identificatie met de stad Piramesse van Ramses II wijzen we af. De voorraadstad
Raämses, het vermoedelijke Itj-Taoey, ligt waarschijnlijk in de noordoostelijke
Nijldelta in de nabijheid van Pitom. In de noordoostelijke delta is namelijk ook
het Bijbelse land Gosjen te plaatsen. De Bijbel plaatst Gosjen in de nabijheid
van de stad Zoan in Egypte:
Psalm 78: 12 Voor hun
vaderen had Hij wonder gedaan, in
Egypteland, in het veld van Zoan.
Het Hebreeuwse Zoan was Tanis, een hoofdplaats in de
noordoostelijke Nijldelta. De stad Zoan dateert Bijbels gezien, uit dezelfde
periode als het Hebron van het tweede millennium voor Christus.
Numeri 13:22 En zij trokken op in het zuiden, en
kwamen tot Hebron toe, en daar waren Ahiman, Sesai en Talmai, kinderen van
Enak; Hebron nu was zeven jaren gebouwd
voor Zoan in Egypte.
Kajafas was de hogepriester
voor wie de Heer Jezus Christus stond in de nacht dat Hij werd overgeleverd.
Kajafas werd waarschijnlijk
in 18 AD door Valerius Gratus, de toenmalige stadhouder van Judea, tot
hogepriester aangesteld. Flavius Josephus, de Joodse oudheidhistoricus verwijst
naar Kajafas in zijn werk: Joodse Oudheden Boek XVIII, 2.2 en XVIII, 4.3.
De Romeinen overheersten
Judea sinds 63 v. Chr., het jaar dat Pompejus het land bezette. Later
stelden de Romeinen Herodes de Grote tot vazalkoning aan. De profeet Daniël
beschreef het Romeinse Rijk in de zesde eeuw v. Chr. al als het vierde
beestrijk dat in opvolging van Babylon, Meden & Perzen en Grieken over het
gebied van Israël zou heersen. Ten tijde van het vierde beestrijk zou de
Messias zich openbaren.
Kajafas zou het ambt van
hogepriester tot 36 AD uitoefenen. Chronologisch gezien betekende dit dat
Kajafas getuige was van de openbaring van Jezus Christus en het ontstaan van de
Ekklesia. Kajafas was een
schoonzoon van Annas (Johannes 18:13), die hogepriester was van 6 tot 15 AD, en
ook na zijn ambtsperiode nog als hogepriester werd aangesproken. Zie link: http://www.christipedia.nl/Artikelen/K/Kajafas
Om Jezus van Nazareth als de komende Messias te (h)erkennen was Kajafas
geestelijk blind (2 Kor. 3:14-16). Kajafas zat overigens al vroeg in het
complot voor het laten ombrengen van de ordeverstoorder Jezus. Hij deed hierbij
zelfs een opmerkelijke profetische uitspraak:
Johannes 18:13 En leidden
Hem henen, eerst tot Annas; want hij
was de vrouws vader van Kajafas,
welke deszelven jaars hogepriester was. 14 Kajafas nu was degene, die den Joden geraden had, dat het nut was, dat
een Mens voor het volk stierve. (Statenvertaling)
Dat Kajafas een religieus
mens was merken we in het hierna volgende Bijbelgedeelte waar we lezen dat hij in de nacht van donderdag op vrijdag tijdens de Pesachweek, het Romeinse rechthuis
niet wilde betreden zodat hij niet verontreinigd zou worden. Kajafas wenste aan
de komende Pesachmaaltijd te kunnen deelnemen!
Johannes 18:28 Zij dan
leidden Jezus van Kajafas in het
rechthuis. En het was 's morgens vroeg; en zij gingen niet in het
rechthuis, opdat zij niet verontreinigd zouden worden, maar opdat zij het
pascha eten mochten. (Statenvertaling)
Het is aan de hogepriester
Kajafas en het verzamelde Sanhedrin dat Jezus in de nacht van zijn overlevering
Zich als de Messias bekendmaakte. Hij deed dit door het citeren van de eindtijdprofetie
van Daniël 7:13-14. Voor Kajafas was dit de welkome Godslastering op basis
waarvan hij Jezus veroordeelde ter overlevering aan de Romeinse bezetter voor
het voltrekken van de doodstraf. Hierna het betreffende Bijbelgedeelte:
Matteüs 26:57 Die nu Jezus gegrepen hadden, leidden Hem weg
naar Kajafas, de hogepriester, bij
wie de schriftgeleerden en oudsten bijeengekomen waren. 58 En Petrus
volgde Hem van verre tot aan de hof van de hogepriester, en binnengekomen
zijnde, ging hij tussen de dienaars zitten om de afloop te zien. 59 De overpriesters en de gehele Raad trachtten een vals getuigenis tegen Jezus te
vinden om Hem ter dood te brengen, maar zij vonden er geen, 60 hoewel er
vele valse getuigen optraden. 61 Maar ten laatste traden er twee op, die
verklaarden: Deze heeft gezegd: Ik kan de tempel Gods afbreken en binnen drie
dagen opbouwen. 62 En de
hogepriester stond op en zeide tot Hem: Geeft Gij geen antwoord; wat
getuigen dezen tegen U? 63 Maar Jezus bleef zwijgen. En de hogepriester zeide tot Hem: Ik
bezweer U bij de levende God, dat Gij ons zegt, of Gij zijt de Christus, de
Zoon van God. 64 Jezus zeide tot hem: Gij
hebt het gezegd. Doch Ik zeg u, van
nu aan zult gij de Zoon des mensenzien,
gezeten aan de rechterhand der Macht en komende op de wolken des hemels.
65 Toen scheurde de hogepriester zijn klederen en
zeide: Hij heeft God gelasterd! Waartoe hebben wij nog getuigen nodig? Zie, nu
hebt gij de godslastering gehoord. Wat dunkt u? 66 Zij antwoordden en
zeiden: Hij is des doods schuldig. 67 Toen
spuwden zij Hem in het aangezicht en sloegen Hem met vuisten; 68 anderen
sloegen Hem in het gelaat en zeiden: Profeteer ons, Christus, wie is het, die u
geslagen heeft?
Zie hierna een opgave van de
chronologie der gebeurtenissen:
Scofield: A comparison of the narratives gives
the following order of events in the crucifixion day:
(1) Early in the morning Jesus is brought before
Caiaphas and the Sanhedrin. He is condemned and mocked Matthew 26:57-68; Mark
14:55-65; Luke 22:63-71; John 18:19-24.
(2) The Sanhedrin lead Jesus to Pilate, Matthew
27:1,2,11-14; Mark 15:1-5; Luke 23:1-5; John 18:28-38.
(3) Pilate sends Jesus to Herod Luke 23:6-12; John
19:4.
(4) Jesus is again brought before Pilate, who
releases Barabbas and delivers Jesus to be crucified Matthew 27:15-26; Mark
15:6-15; Luke 23:13-25; John 18:39,40; 19:4-16.
(5) Jesus is crowned with thorns and mocked Matthew
27:26-30; Mark 15:15-20; John 19:1-3.
(6) Suicide of Judas Matthew 27:3-10.
(7) Led forth to be crucified, the cross is laid
upon Simon: Jesus discourses to the women Matthew 27:31,32; Mark 15:20-23; Luke
23:26-33; John 19:16,17.
For the order of events at the crucifixion (See
Scofield "Matthew 27:33")
Wanneer men alle
Bijbelgedeelten die over Kajafas handelen, doorneemt is de eerste indruk dat
men hier een ijveraar voor de Wet ziet, maar niets blijkt echter minder waar te
zijn.
Het familiegraf van Kajafas
werd een tijd geleden ontdekt en door archeologen onderzocht. En wat blijkt nu: Kajafas volgde overlijdensrituelen ontleend aan de Griekse mythologie.
Een boek dat ik mijn lezers
wil aanraden is het werk van Carsten Peter Thiede, Wie bent U, Jezus?, uitgegeven in 2002 door de uitgeverij Merweboek. Het
is vandaag alleen nog via het antiquariaat verkrijgbaar. Hierna een eventuele
link ter aanschaffing: http://www.messiaan.nl/wie-bent-u-jezus-carsten-peter-thiede-9789057870355
In
hoofdstuk drie brengt de schrijver het verhaal van de archeologische vondst van
het graf van Kajafas. In 1990 werd in Israël in
een voorstad van Jeruzalem het
familiegraf van Kajafas ontdekt. De archeologen van het Israëlische departement voor oudheden dateerden en identificeerden het graf.
De datering werd vergemakkelijkt door de vondst van een muntstuk met de beeltenis van Herodes Agrippa I. De munt is door een inscriptie gedateerd
op het zesde jaar van zijn regering, dus 42/43
AD. De munt werd gevonden in het gehemelte van de schedel van Mirjam Berat Schimon,
de dochter van Kajafas. De munt was daar
door Kajafas onder de tong van zijn overleden dochter geplaatst ter
betaling van de veerman Charon. Kajafas dochter zou aldus met deze munt,
volgens het mythologische geloof, door de veerman in de onderwereld over de rivier de STYX tot aan de poort van Hades
gevaren worden.
Deze traditie staat haaks op
de Bijbelse leer van de Opstanding van de doden, en is niets anders dan
mythologie. De Bijbel leert duidelijk een opstanding van de doden:
Jesaja
26:19 Uw doden zullen leven, ook
mijn dood lichaam, zij zullen opstaan;
waakt op en juicht, gij, die in het stof woont! want uw dauw zal zijn als een
dauw der moeskruiden, en het land zal de overledenen uitwerpen.
(Statenvertaling)
Daniël
12:13 Maar gij, ga henen tot het einde,
want gij zult rusten, en zult opstaan
in uw lot, in het einde der dagen. (Statenvertaling)
In het
Nieuwe Testament troost de apostel Paulus de christenen van Thessaloniki die
geliefden aan de dood moesten afgeven, met de belofte van de opstanding uit de
doden bij de wederkomst van de Heiland Jezus Christus.
1
Thessalonicenzen 4:13 Doch, broeders, ik
wil niet, dat gijonwetende zijt
van degenen, die ontslapen zijn, opdat gij niet bedroefd zijt, gelijk als de anderen,
die geen hoop hebben. 14 Want indien wij geloven, dat Jezus
gestorven is en opgestaan, alzo zal ook God degenen, die ontslapen zijn in
Jezus, weder brengen met Hem. 15 Want dat zeggen wij u door het Woord des
Heeren, dat wij, die levend overblijven zullen tot de toekomst des Heeren, niet zullen voorkomen degenen, die
ontslapen zijn. 16 Want de Heere Zelf zal met een geroep, met de stem des
archangels, en met de bazuin Gods nederdalen van den hemel; en die in Christus gestorven zijn, zullen
eerst opstaan; 17 Daarna wij, die levend overgebleven zijn, zullen te zamen
met hen opgenomen worden in de wolken, den Heere tegemoet, in de lucht; en alzo
zullen wij altijd met den Heere wezen. 18 Zo
dan, vertroost elkander met deze woorden.
Paulus
leert duidelijk en niet mis te verstaan dat er een toekomstige opstanding van
de doden komt. Van een niet-stoffelijke ziel dat zich bij de dood van het
gestorven lichaamzou
losmaken en door engelen naar de schoot van Abraham gevoerd zou worden, zoals
in de gelijkenis van de Lazarus (Lucas 16:19-31), is bij Paulus geen sprake
van.
Lucas
16:19-31 is dan ook een parabel of een gelijkenis, met de bijzondere boodschap dat
indien iemand (vooraf aan de toekomstige opstanding), uit de dood zou opstaan,
men zich ook niet door deze opgestane persoon zou laten overtuigen. Wat
trouwens uitkwam bij de opstanding uit de dood van de historische Lazarus in
Johannes 12:9.
De archeologische vondst van
het familiegraf van Kajafas ontmaskert de hogepriester van Israël van 30 AD als
een hypocriet en opportunist. Een man die van twee walletjes wilde eten. Als het een niet waar was, dan misschien het andere. Voor alle zekerheid toch
maar een muntstuk aan de stoffelijke resten van zijn dochter in het graf toevertrouwen.
Met
onze aflevering van 27.06.2015 op
dit blog brachten we de chronologische geschiedenis vanaf de Grote Vloed in
2341/2340 v. Chr. tot aan de rebellie van Nimrod, de spraakverwarring en de
gevolgen daarvan. Deze week gaan we verder vanaf Terah, de vader van
Abram/Abraham, tot aan de roeping van Abraham.
Uiteindelijk
gaan we met de nog te volgen afleveringen chronologisch op de tijdsbalk naar de
inhuldiging van de Tempel van Salomo in het jaar 3000 Anno Mundi.
Op de bijgevoegde
schema s staan bovenaan de Anno Mundi jaartallen, met daaronder de westerse
jaartelling, gebaseerd op de geboorte van de Christus. Elk jaar beslaat twee
centimeter op millimeterpapier zodat de vier jaarkwartalen duidelijk zichtbaar
zijn en handig voor het aanbrengen van de chronologische gegevens die de Bijbel
aanreikt.
De
post-zondvloedaartsvaders vervolgen op onze schema s, hun zeer hoge
leeftijden. Bovenaan merken we Noach, vervolgens Sem, Arpachsad, Selah, Heber,
Peleg, Rehu, Serug, Nahor en Terah. Het is in deze lijn dat Abraham, Izaak en
Jakob geboren zullen worden, met uiteindelijk in de volheid der tijden: Jezus
Christus.
De
Bijbel vermeldt uitsluitend in de lijn van Sem, een van de drie zonen van
Noach, de voor die tijd buitengewone leeftijden. We kunnen echter aannemen dat
de twee andere zonen: Jafeth en Cham en hun nakomelingen, eveneens deze
opmerkelijk hoge leeftijden bereikt hebben. In de vorige aflevering hebben we
gezien dat dit feit o.a. aan de basis van hun verering als goden ligt.
Terah,
de vader van Abram, was volgens de Joodse overlevering een tijdgenoot van
Nimrod.
The Legends of the Jews, by Louis Ginzberg, 1909,
Volume I, 5
Terah married Emtelai,
the daughter of Karnabo, and the
offspring of their union was Abraham.
His birth had been read in the stars by Nimrod,
for this impious king was a cunning astrologer, and it was manifest to him that
a man would be born in his day who would rise up against him and triumphantly
give the lie to his religion.
The great success that attended all of Nimrod's undertakings produced a
sinister effect. Men no longer trusted in God, but rather in their own prowess
and ability, an attitude to which Nimrod tried to convert the whole world.
Therefore people said, "Since the creation of the world there has been
none like Nimrod, a mighty hunter of men and beasts, and a sinner before
God."
And not all this sufficed unto Nimrod's evil desire.
Not enough that he turned men away from God, he did all he could to make them
pay Divine honors unto himself. He set
himself up as a god, and made a seat for himself in imitation of the seat
of God. It was a tower built out of a round rock, and on it he placed a throne
of cedar wood, upon which arose, one above the other, four thrones, of iron,
copper, silver, and gold. Crowning all, upon the golden throne, lay a precious
stone, round in shape and gigantic in size. This served him as a seat, and as
he sate upon it, all nations came and paid him Divine homage.
Op ons
schema merken we het begin van de eerste dynastie in Egypte. Farao Menes nam
het in het jaar 2018 v. Chr. van de god-koningen over. Deze god-koningen heb ik
in het artikel van 27.06.2016 al aangehaald. Cham, een van de drie zonen van
Noach, ligt volgens de Bijbel aan de basis van de kolonisatie van Egypte:
Psalm
105: 23
Daarna kwam Israël in Egypte, en
Jakob verkeerde als vreemdeling in het
land van Cham.
Cham en
zijn nakomelingen zijn identiek met de door de moderne Egyptologie tot mythe
verklaarde god-koningen die voor de eerste farao Menes, over Egypte heersten.
De bekende Palermo-steen (zie TIJD en
TIJDEN, 2015, blz.73-75) (voor aanschaffing van het boek, zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579)
verhaalt
over een lijst van een honderdtal god-koningen, een lijst die start met de
Egyptische god Horus. Toen de oudheidhistoricus Herodotos in de vijfde eeuw v.
Chr. Egypte bezocht en aldaar met de priesters sprak, kreeg hij dezelfde
geschiedenis te horen:
Toch
is Egypte voor de tijd van die
mannen door goden bestuurddie te midden van de mensen leefden. Nu
eens had de een dan weer de ander de macht en de laatste van hen was Oros, de
zoon van Osiris. Deze heette Apollo in het Grieks; hij heeft Tyfon ten val
gebracht en daarna als laatste god de troon bestegen. Osiris kun je aan
Dionysos gelijkstellen. Herodotos Boek 2:144
De
pre-dynastieke periode van Egypte heeft volgens het Genesismodel een aanvang
genomen na de spraakverwarring van 2239 v. Chr., gevolgd door de trek naar
Egypte, tot aan 2018 v. Chr., het jaartal dat Menes, de eerste farao, het
bewind overneemt wat een totaal van 221 jaar geeft.
Het
bijgevoegde schema is van het Handboek bij de Bijbel uit 1976 van J.N.
Voorhoeve, Den Haag. Het is een vertaling uit het Engels van The Lion Handbook
to the Bible, 1973, van Lion Publishing, Berkhamsted, Herts, England.
De
auteurs proberen (wat gangbaar is) de Bijbelse geschiedenis van de aartsvaders
in het keurslijf van de orthodoxe Egyptologie te persen. Een onmogelijke taak
indien men de Bijbelse geschiedenis recht wil doen. Via mijn PC-Paint-programma
heb ik in de afbeelding ingebroken en de geschiedschrijving over Egypte met de
Bijbel als leidraad, aangepast. De verschillende Egyptische dynastieën
onderverdeeld in Oudheid, Oude Rijk, Midden-Rijk, Nieuwe Rijk met de
respectievelijke zogenaamde tussenperioden, werden opnieuw op de tijdsbalk
gerangschikt en gedateerd.
Op het gereviseerde
schema merkt men hoe de zogenaamde Archaïsche tijd voor Egypte is teruggebracht
tot zijn ware tijdsspan. Onderaan werd ook Mozes naar zijn correcte plaats op
de tijdsbalk gecorrigeerd, naar de vijftiende eeuw v. Chr. Het Oude en
Midden-rijk in Egypte waren contemporain, en de Exodus in 1483 v. Chr., gevolgd door de Hyksos-tijd is een
breuklijn naar het Nieuwe Rijk toe. De Hyksos worden geïdentificeerd met de
Bijbelse Amalekieten en hun historische plaats en heers-tijd op de tijdsbalk
ingeruimd. Dit alles heb ik uitvoerig in mijn studie TIJD en TIJDEN, 2015,
toegelicht.
De
moderne Egyptologie negeert het Bijbelboek Genesis met zijn
oorsprongsgeschiedenis en brengt een pre-dynastieke geschiedenis van Egypte op
basis van de evolutietheorie. De
tijd voor de eerste faraos wordt over verschillende tijdperken uitgesmeerd en
de aanvang in een ver niet meer verifieerbaar verleden, geplaatst. De bekende
zogenaamde archaïsche tijd met de eerste en tweede dynastie, laat men rond 3150
v. Chr. met farao Menes, aanvangen. Maar voor die tijd is het bij gebrek aan schriftelijke
bronnen, helemaal gissen.
Te
Naqada in Egypte werd een site door archeologen blootgelegd met een
nederzetting die voor de Archaïsche tijd gedateerd werd, de zogenaamde Naqada-cultuur,
verwijzend naar de mensen die tijdens de Kopertijd van circa 4400 tot 3150 v.
Chr. het land daar bewerkten. De Naqada-cultuur werd onderverdeeld in drie
fases van bewoning. De oudste veronderstelde fase is die van Naqada I die
bestond uit een lokale dorpscultuur. Maar ook voor de Naqada-cultuur laat men
Egypte al bevolkt worden. Vanaf circa 10.000 tot 5000 v. Chr. rangschikken
zogenaamde deskundigen het tijdperk van het Epipa-leolithicum op de tijdsbalk. Tijdens deze periode laat men
volgens de theorie, bevolkingsgroepen vanuit de Sahara, de Boven-Nijl en
Zuidwest-Azië in Egypte binnenkomen. Vanuit het Genesismodel gezien zijn dit echter
de eerste kolonisten van de grote trek, die eerst in 2239 v. Chr. op gang kwam.
De feiten op het terrein kloppen met elkaar, met uitzondering van de
dateringsmethode. En met de tijdsschijf die volgens de Egyptologie aan het Epipa-leolithicum voorafging: het Paleo-lithicum, gaan we helemaal de
verdrukking in. Dit tijdperk laat men namelijk aanvangen rond 500.000 à 300.000
tot 10.000 v.Chr. Deze constructie is volledig op de evolutie-gedachte
gebaseerd, en blijft een theorie. Of zoals Huib Verweij (De boom der kennis,
1973, blz. 18) het ooit opmerkte: de evolutietheorie is uitgevonden om te
bewijzen wat nog bewezen moet worden.
Men kan
nochtans via het Bijbelboek Genesis een exacte (jonge) geschiedenis van de
oudheid brengen.
Op ons
schema merken we de geboorte van Abraham in 1988 v. Chr. of Anno Mundi 2010
Genesis
11:26 En Terah leefde zeventig jaren, en gewon Abram, Nahor en Haran. 27 En
deze zijn de geboorten van Terah: Terah
gewon Abram, Nahor en Haran; en Haran gewon Lot. 28 En Haran stierf voor
het aangezicht zijns vaders Terah, in het land zijner geboorte, in Ur der
Chaldeeën. 29 En Abram en Nahor namen zich vrouwen; de naam van Abrams
huisvrouw was Sarai, en de naam van Nahors huisvrouw was Milka, een dochter van
Haran, vader van Milka, en vader van Jiska.
In het
eerder geciteerde Bijbelgedeelte van Genesis 11:26 lijkt het dat Abram de
eerstgeborene van Thera is, maar nader onderzoek maakt duidelijk dat Abram weliswaar het eerst vermeld
wordt, maar toch niet de eerstgeborene van Terah was. Wie de oudste broer was
kan eenvoudig vastgesteld worden. Van Nahor wordt in Genesis 11:29 vermeld dat
hij trouwde met een dochter van Haran. Daaruit blijkt dat Haran ouder was dan
Nahor. Abraham oudste broer was Haran.
Dat
Abram op mijn schema geboren wordt nadat Terah honderddertig jaar leefde, is
het resultaat van mijn terugrekenen vanaf de inhuldiging van de Tempel van
Salomo in 996 v. Chr. zijnde Anno Mundi 3000. Aan de Tempel was zeven jaar
gewerkt. In het vierde regeringsjaar van Salomo was aan de bouw van de Tempel
begonnen. Op basis van de jubeljaartelling valt het vierde regeringsjaar van Salomo
in 1003 voor Christus. Vierhonderd tachtig jaar daarvoor vond in april 1483 v.
Chr. de Exodus uit Egypte plaats. Met Pinksteren, van hetzelfde jaar, werd de
Thora aan Israël gegeven. Tussen de Thora en de belofte aan Abraham liggen weer
430 jaar wat ons in 1913 v. Chr. brengt.
Galaten 3:17 Ik bedoel dit: de wet, die vierhonderd dertig jaar later
is gekomen, maakt het testament, waaraan door God tevoren rechtskracht
verleend was, niet ongeldig, zodat zij de belofte haar kracht zou doen
verliezen. 18 Immers, als de erfenis van de wet afhangt, dan niet van de
belofte; en juist door een belofte
heeft God aan Abraham zijn gunst
bewezen. (NBG Vertaling 1951)
Abraham was toen 75 jaar oud
(Genesis 12:1). Dat brengt ons in 1988 v. Chr. voor zijn geboorte. Terah, de
vader van Abraham, was dan 130 jaar oud, en tegen de roeping van Abraham aan,
was Terah in zijn laatste levensjaar en 205 jaar oud.
Genesis
11:31 En Terah nam Abram, zijn zoon, en Lot, Harans zoon, zijns zoons zoon, en
Sarai, zijn schoondochter, de huisvrouw van zijn zoon Abram, en zij togen met
hen uit Ur der Chaldeeën, om te gaan naar het land Kanaän; en zij kwamen tot
Haran, en woonden aldaar. 32 En de dagen
van Terah waren tweehonderd en vijf jaren, en Terah stierf te Haran. 12:1
De HEERE nu had tot Abram gezegd: Ga gij uit uw land, en uit uw maagschap, en
uit uws vaders huis, naar het land, dat Ik u wijzen zal. 2 En Ik zal u tot een
groot volk maken, en u zegenen, en uw naam groot maken; en wees een zegen! 3 En
Ik zal zegenen, die u zegenen, en vervloeken, die u vloekt; en in u zullen alle
geslachten des aardrijks gezegend worden. 4 En Abram toog heen, gelijk de HEERE
tot hem gesproken had; en Lot toog met hem; en Abram was vijf en zeventig jaren oud, toen hij uit Haran ging. 5
En Abram nam Sarai, zijn huisvrouw, en Lot, zijns broeders zoon, en al hun
have, die zij verworven hadden, en de zielen, die zij verkregen hadden in
Haran; en zij togen uit, om te gaan naar het land Kanaän, en zij kwamen in het
land Kanaän. 6 En Abram is doorgetogen in dat land, tot aan de plaats Sichem,
tot aan het eikenbos More; en de Kanaänieten waren toen ter tijd in dat land. 7
Zo verscheen de HEERE aan Abram, en zeide: Aan uw zaad zal Ik dit land geven.
Toen bouwde hij aldaar een altaar den HEERE, Die hem verschenen was. 8 En hij
brak op van daar naar het gebergte, tegen het oosten van Beth-el, en hij sloeg
zijn tent op, zijnde Beth-el tegen het westen, en Ai tegen het oosten; en hij
bouwde daar den HEERE een altaar, en riep den Naam des HEEREN aan.
(Statenvertaling)
Deze
nieuwe bedeling, de periode tussen de belofte aan Abraham en de Wet van Mozes,
vangt aan in 1913 v. Chr. (zie TIJD en
TIJDEN, 2015, hoofdstuk: de Assyriërs en Abraham, blz. 47-58). In de
geslachtslijn van Abraham via Isaak zou uiteindelijk de beloofde Verlosser van
de dood: Jezus Christus, geboren worden.
God is
liefde, schrijft Johannes in zijn eerste brief: 1 Johannes 4: 8 Wie
niet liefheeft, kent God niet, want God
is liefde.
De
Liefde is het hele Wezen van God. Zijn strijd is aldus gans anders dan die
van de tegenstanders. De profeet Jesaja noemt Hem een God, die Zich verborgen
houdt, maar uiteindelijk volgens Zijn plan tot Zijn doel komt: de verlossing
van de dood voor de mens en het herstel van alle dingen.
Jesaja
45:15 Voorwaar, Gij zijt een God, die
Zich verborgen houdt, de God van Israël, een Verlosser. (NBG Vertaling
1951)
Volgens
de Seder Olam trok Abram nog hetzelfde jaar van de belofte en met de aankomst
in Kanaän, door naar Egypte waar hij drie maanden als een gevolg van de
hongersnood in Kanaän, verbleef (Genesis 12:10). In Egypte volgde onmiddellijk
een verdrukking vanwege het feit dat de farao van Egypte de vrouw van Abram bij
hun aankomst in Egypte begeerde, en in zijn harem liet opnemen. Dit is een
voorbeeld van de Cham-nietische cultuur. In de geest van Nimrod eigende farao
zich de vrouw van Abram, toe. Dit is een geschiedenis die in het Bijbelboek
Genesis hoofdstuk twaalf van vers tien tot en met vers twintig beschreven
staat. Na zijn verlossing uit deze penibele situatie door een tussenkomst van
de HERE God, trok Abram met zijn vrouw Sarai terug naar Kanaän. Abraham droeg ook schuld vanwege zijn misleiden van farao naar de status van Sara toe en dit om zijn eigen hachje te redden.
Het
Bijbelboek Genesis verwijst in hoofdstuk 12 uitsluitend naar farao, zonder
een naam op te geven.
Maar
zoals uiteengezet in TIJD en TIJDEN,
2015, hoofdstuk: het dateren van de eerste dynastie in Egypte, blz. 43-45,
kunnen we de naam van de dan regerende farao invullen met farao Athotis van
Manetho s tweede dynastie, de naam Teta van de Abydos-lijst. Athotis is dan de
Griekse naam en Teta de Egyptische naam die heden nog in hiëroglyfen op de
tempelmuur van Seti I te Abydos, gebeiteld staat. De pre-dynastieke periode van
Egypte was aldus al geschiedenis toen Abraham in 1913 v. Chr. wegens een
hongersnood in Kanaän naar Egypte trok.
Genesis van de eerste beschavingen na de Grote Vloed.
In mijn
studie TIJD en TIJDEN, 2015, breng
ik in de eerste hoofdstukken een geschiedschrijving vanaf de Grote Vloed zoals
in het Bijbelboek Genesis beschreven, en geef daarnaast aandacht aan het
ontstaan van de Egyptische beschaving. Mijn bijgevoegde tijdstabellen in het
boek, starten dan ook vanaf de eerste farao Menes die een tijdgenoot van Terah
was, de vader van Abram-Abraham. Zie link voor eventuele aanschaf van het boek:
http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579
Ik heb
de laatste tijd aan schema s gewerkt die de chronologie vanaf de Zondvloed of
Grote Vloed tot aan Abraham beslaan. Net zoals in TIJD en TIJDEN, zijn het
schema s op millimeterpapier van telkens veertien jaar per schema. Zo doende
zijn de vier jaarkwartalen duidelijk zichtbaar en handig voor het aanbrengen
van de Bijbelse en westerse jaartelling.
In deze
aflevering (en nog te volgen afleveringen) bied ik ze aan mijn lezers met het
nodige commentaar, aan.
Mijn
schema s vangen aan bij de Grote Vloed die in het jaar 2341/2340 v. Chr.
gedateerd wordt, en dit op basis van het chronologisch werken met de Bijbelse
sabbat- en jubeljaren (volgens de rekenwijze van William Whiston) in verbinding
met de geslachtsregisters van het Bijbelboek Genesis.
In
september 2015 schafte ik via het internet het boek van Dr. Werner Papke aan: Die Sterne von Babylon, Die geheime
Botschaft des Gilgamesch nach 4000
Jahren entschlüsselt. Het werk dateert al van 1989 (ISBN 3 7857 0498 4). De
auteur brengt een Duitse vertaling van het Gilgamesj-epos en berekend de
astronomische datum van de Babylonische versie van de zondvloed. Tot mijn
verrassing kwam in zijn studie telkens weer het jaar 2340 v. Chr. tevoorschijn, voor het gebeuren. Het is
hetzelfde jaartal waar ik bij arriveerde in mijn studie: TIJD en TIJDEN. En dit
op basis van de sabbat- en jubeljaartelling op de wijze van tellen volgens
William Whiston en vervolgens via de juiste verbinding met het tijdstip van de
roeping van Abraham, voorafgegaan met de Genesisgeslachtsregisters van de aartsvaders.
Ik
beschouw de verkregen astronomische datum van 2340 v. Chr. van Werner Papke
voor het Gilgamesj-epos, als een
kruispeiling dat mijn in de tijd terug navigeren via de sabbat- en jubeljaren,
bevestigd. In mijn werk TIJD en TIJDEN,
2015, hoofdstuk: de datering van de spraakverwarring, blz. 13-21, wijs ik op
afwijkende geslachtsregisters met hogere jaartallen dan de Masoretische
getallen uit onze Bijbel, wat twijfel oproept, een twijfel die nu ongegrond blijkt.
Verbazend
bij het lezen van het werk van Dr. Werner Papke, was ook de astronomische
kennis van de Chaldeeërs. Zij waren blijkbaar Copernicus vierduizend jaar
vooraf. Zij wisten bijvoorbeeld dat de planeten niet om de aarde, maar om de
zon cirkelen en dat planeet aarde met haar maan op de vierde plaats na Saturnus
komt. Het toont veel over de kennis van de nakomelingen van Noach in het derde
millennium v. Chr. Navigeren op zee moet voor hen ook eenvoudig geweest zijn,
en dit verklaart onder andere het snelle ontstaan van de eerste beschavingen in
Centraal-Amerika. Een continent dat vanuit Azië het eerst bereikt werd. Dit
alles is een kennis die later verloren ging en in het Westen slechts
vijfhonderd geleden opnieuw verkregen werd.
De
geboorte van Arpachsad, de zoon van Sem, laat ik twee jaar na het einde van
de Grote Vloed plaatsvinden. De Zondvloed duurde namelijk een jaar van
oktober/november AM 1656 tot oktober/november van AM 1657.
Genesis
7:10 Na zeven dagen kwamen de wateren
van de vloed over de aarde. 11 In Noach s zeshonderdste levensjaar, in de tweede maand (oktober/november), op de zeventiende dag der maand, op
die dag braken alle kolken der grote waterdiepten open en werden de sluizen des
hemels geopend. 12 En de slagregen was veertig dagen en veertig nachten over de
aarde.
Genesis
8:13 In het zeshonderd en eerste jaar,
in de eerste maand (september/oktober),
op de eerste der maand, waren de wateren opgedroogd van de aarde; daarop
verwijderde Noach het luik van de ark, en hij zag uit, en zie, de aardbodem
droogde op. 14 In de tweede maand (oktober/november), op de zevenentwintigste dag der maand,
was de aarde droog.
Dat ik
aan twee jaar na de Zondvloed voor de geboorte van Arpachsad uitkom is het
resultaat van het terugrekenen vanaf het jaar okt997/sep996 v. Chr., toen de
Tempel van Salomo gebouwd was en daarna de Heerlijkheid des HEREN in de Tempel
woning nam. Dat jaar was het ankerpunt om het Anno Mundi jaar 3000 met te
linken. Wanneer men vanaf dit jaar met de chronologische gegevens die de Bijbel
verstrekt terugrekend arriveert men op de tijdsbalk voor Arpachsad in het
tweede jaar na het einde van de Grote Vloed.
Ik wijk
hier met één jaar van de tijdsconstructie van Ivan Panin (1855/1942) met zijn
werk Bible Chronology, af. Men kan opperen: wat maakt nu een jaar verschil
uit? Wel veel, indien men op zoek is naar exacte chronologie. Tweeënzeventig
jaar geleden bijvoorbeeld landden de geallieerde legers o.l.v. Eisenhouwer op
de stranden van Normandië, exact op dinsdag 6 juni 1944. Wanneer men hier een
jaar van afwijkt klopt het verhaal rond de landing niet. Wanneer men vijf of
tien jaar van dit historische gebeuren afwijkt kloppen de politieke
verhoudingen zelfs niet meer.
De
orthodoxe Egyptologie zit er tot zeshonderd jaar naast wanneer men de
Bijbels-chronologische gegevens in hun gefabriceerd raamwerk wil inbrengen. En
daarom de noodzaak van het revisionisme van de geschiedenis van de oudheid.
De
constructie die Panin levert blijft boeiend ter algemene studie van de Bijbelse
chronologie. Hij verdedigt bijvoorbeeld glanzend dat de periode van de 480 jaar
(1 Koningen 6:1) tussen het vierde regeringsjaar van Salomo en het jaar van
Exodus, een historische periode was, waarbinnen de overige chronologische
gegevens dienen ondergebracht te worden. De chronologie van de Richteren wordt
aan de hand van de verlopen schijf van driehonderd jaar ten tijde van de
richter Jefta, bepaald en de overige richteren op de tijdsbalk gerangschikt.
Ook de geboorte van Abram/Abraham volgend op het 130ste jaar van
Terah verdedigt Panin via gedegen Bijbelstudie, glansrijk.
Zijn
enige navigatiepunt op de tijdsbalk echter (en dat is een zwakte) is het begin
van Adam in het Bijbelboek Genesis van waaraf hij via de aartsvaders een Anno
Mundi jaarrekening opbouwt. De link met de westerse tijdrekening wordt pas bij
het vijftiende regeringsjaar van Keizer Tiberius gemaakt met het optreden van
Johannes de Doper en de doop van Jezus Christus. De kruisdood van Jezus
Christus en Zijn Opstanding en Hemelvaart plaatst Panin op de tijdsbalk in Anno
Mundi 4032 wat volgens zijn berekening gelijk valt met het jaar 30 AD.
Ik was
onder de indruk van het ontzag dat Panin had voor het Woord van God. De man was
een autodidact op veel gebied, waaronder wiskunde. Zijn enig navigatiepunt op
de tijdsbalk bij het begin van zijn oefening echter, met als eindpunt het jaar
30 AD, en de vermeende juistheid van zijn constructie wat
jaartallen en regeerperioden betreft, rechtvaardigde hij door gebruik van een
Bijbelse getallensymboliek via zeven- en elfvouden. Zijn boek sluit
dienaangaande af met een hoofdstuk getiteld: The Numeric Phenomena.
In de
te volgen afleveringen zal ik het werk van Panin nog enkele malen aan halen.
Onderaan
het tweede schema merken we de naam van Cham. De nakomelingen van Noach en hun
geschiedenis vinden we in het Bijbelboek Genesis opgetekend vanaf hoofdstuk 10:
Genesis
10:1 Dit zijn de nakomelingen der zonen van Noach: Sem, Cham en Jafeth; hun werden namelijk zonen geboren na de vloed.
Jaartallen
voor de leeftijden van Cham en Jafeth geeft de Bijbel niet. We kunnen nochtans
aannemen dat zij de leeftijden van de nazaten van Sem evenaarden. Cham is
volgens de Bijbel Egypte gaan koloniseren.
Het
Bijbelboek Psalmen heeft twee verwijzingen naar Egypte als het land van Cham.
Psalm
105: 23
Daarna kwam Israël in Egypte, en
Jakob verkeerde als vreemdeling in het
land van Cham.
Psalm
78:51 En Hij sloeg al het eerstgeborene in Egypte, het beginsel der krachten in
de tenten van Cham.
Cham en
zijn nakomelingen zijn identiek met de door de moderne Egyptologie tot mythe
verklaarde god-koningen die voor de eerste farao Menes, over Egypte heersten.
De bekende Palermo-steen (zie TIJD en
TIJDEN, 2015, blz.73-75) verhaalt over een lijst van een honderdtal
god-koningen, die start met de Egyptische god Horus. Volgens deze geschreven
Egyptische primaire bron heeft de eerste farao Menes het bewind over Egypte,
van deze god-koningen overgenomen. Toen de oudheidhistoricus Herodotos in de vijfde
eeuw v. Chr. Egypte bezocht en met de priesters aldaar sprak, kreeg hij
dezelfde geschiedenis te horen:
Toch
is Egypte voor de tijd van die
mannen door goden bestuurddie te midden van de mensen leefden. Nu
eens had de een dan weer de ander de macht en de laatste van hen was Oros, de
zoon van Osiris. Deze heette Apollo in het Grieks; hij heeft Tyfon ten val
gebracht en daarna als laatste god de troon bestegen. Osiris kun je aan
Dionysos gelijkstellen. Herodotos Boek 2:144
De
Bijbelse Cham was een van de acht
overlevenden van de grote vloed en was aldus nog tijdens de
pre-zondvloedperiode van de aarde geboren. Wat vooral opvalt wanneer men de
Genesis-geslachtsregisters bestudeerd, zijn de hoge leeftijden van de
zogenaamde aartsvaders. Noach
bijvoorbeeld, leefde nog tot 350 jaar na de grote vloed (Genesis 9:28). Van
zijn zoon Sem, en broer van Cham,
staat een leeftijd opgeschreven van zeshonderd jaar (Genesis 11:10-11), waarvan
502 jaar na de Vloed. We kunnen aannemen dat ook Cham en zijn onmiddellijke
nakomelingen zulke enorme leeftijden bereikten. Deze mensen kwamen daarenboven uit
een beschaving zonder weerga, met een tot dan toe bewaarde kennis die samen met
hun hoge leeftijden, hen in de ogen van mensen wier leeftijd tot zeventig en
tachtig jaar (Psalm 90:10) herleidt was, tot schijnbaar onsterfelijke goden
maakten. Het is aldus logisch te concluderen dat de god-koningen van de
Palermosteen gewoon stervelingen waren, en afstammelingen uit de lijn van Cham.
Cham en zijn nakomelingen namen overigens zelf, in afwijzing van het verbond
van de HERE God met Noach, de status van goden aan. Dat blijkt o.a. uit het
Gilgamesj-epos dat leert dat Gilgamesj, de koning van Oeroek, twee-derde god
was en een derde mens. Dit maakt deel uit van de in het Bijbelboek Genesis
beschreven rebellie ten tijde van Nimrod, de kleinzoon van Cham.
De
steden Babel, Erek, Akkad en Kalne werden in de negentiende eeuw al door
archeologen blootgelegd en onderzocht. Het Bijbelse Erek is het Uruk dat door
archeologen werd blootgelegd, het verschil in schrijfwijze is een gevolg van
het gebruik van verschillende klinkers. Duizenden kleitabletten werden in de
vermelde steden opgegraven en vertaald. Het bekendste hiervan is het
Gilgamesj-epos, dat een Babylonische versie van het Bijbelse zondvloedverhaal
is. Maar er is meer, de oud-Soemerische koningslijst begint met een koning
genaamd: Kisj. Het vraagt weinig verbeelding om in deze naam de Bijbelse naam
Kus of Kusj te herkennen, de zoon van Cham, de zoon van Noach in Genesis 10:6.
Een probleem is ook hier het conflict tussen de gebruikte dateringsmethoden. Conventioneel
plaatst men de Soemerische Kisj in 2900 v. Chr. Vanuit het Genesismodel
plaatsen we de eerste beschaving in het Tweestromenland rond 2300 v. Chr.
Gilgamesj
was koning van Uruk en sprak volgens het Gilgamesj-epos met een overlevende van
de Grote Vloed: Oetnapisjtim. Dit zou de Bijbelse Noach geweest kunnen zijn of
Cham, de grootvader van Nimrod. Er zijn namelijk onderzoekers die Gilgamesj met
de Bijbelse Nimrod identificeren. De betekenis van het Hebreeuwse Nimrod is:
opstandeling. Gilgamesj zou dan zijn werkelijke naam geweest zijn, en Nimrod
zijn synoniem. En er zijn heel wat raakpunten tussen beide heersers. Zie link:
http://davelivingston.com/nimrod.htm
Het
begin van zijn macht plaatsen we volgens het Genesisbericht in het land Sinear,
in het tweestromenland. Het was pas toen Peleg (in de lijn van Sem) geboren
werd (Genesis 10:25) dat de aarde onder de nakomelingen van Noach verdeeld
werd. De spraakverwarring was hier een belangrijke drijfveer. Wat hier aan
voorafging was de bouw van de eerste stad en toren door Nimrod, de kleinzoon
van Cham in afwijzing van het verbond van de HERE God met Noach na de Grote
Vloed.
Genesis
10:6 En de zonen van Cham waren Kus,
Misraïm, Put en Kanaän. 7 En de
zonen van Kus: Seba, Chawila, Sabta, Rama en Sabteka; en de zonen van Rama
waren Seba en Dedan. 8 En Kus verwekte Nimrod;
deze was de eerste machthebber op de aarde; 9 hij was een geweldig jager voor
het aangezicht des HEREN; daarom zegt men: Een geweldig jager voor het
aangezicht des HEREN als Nimrod. 10 En het begin van zijn koninkrijk was Babel,
Erek, Akkad en Kalne, in het land
Sinear. 11 Uit dat land trok hij naar Assur en hij bouwde Nineve, Rechobot-Ir,
Kalach 12 en Resen tussen Nineveh en Kalach; dat is de grote stad. (NBG
Vertaling 1951)
De
geschiedenis van de eerste opstand na de Grote Vloed vinden we in het
Bijbelboek Genesis hoofdstuk 11:
Genesis
11:1 De gehele aarde nu was één van taal en één van spraak. 2 Toen zij
oostwaarts trokken, vonden zij een vlakte in het land Sinear, waar zij zich vestigden. 3 En zij zeiden tot
elkander: Welaan, laten wij tichelen maken en die goed bakken. En de tichel
diende hun tot steen en het asfalt diende hun tot leem. 4 Ook zeiden zij:
Welaan, laten wij ons een stad bouwen met een toren, waarvan de top tot de
hemel reikt, en laten wij ons een naam maken, opdat wij niet over de gehele
aarde verstrooid worden. 5 Toen daalde de HERE neder om de stad en de toren, die
de mensenkinderen bouwden, te bezien, 6 en de HERE zeide: Zie, het is één volk
en zij allen hebben één taal. Dit is het
begin van hun streven; nu zal niets van wat zij denken te doen voor hen
onuitvoerbaar zijn. 7 Welaan, laat Ons nederdalen en daar hun taal
verwarren, zodat zij elkanders taal niet verstaan. 8 Zo verstrooide de HERE hen vandaar over de
gehele aarde, en zij staakten de bouw van de stad. 9 Daarom noemt
men haar Babel, omdat de HERE daar de taal der gehele aarde verward heeft en de
HERE hen vandaar over de gehele aarde verstrooid heeft. (NBG Vertaling 1951)
Genesis
10:1 Dit nu zijn de geboorten van Noachs
zonen: Sem, Cham, en Jafeth; en hun werden zonen geboren na den vloed. 2 De zonen van Jafeth zijn: Gomer, en Magog, en Madai, en Javan, en
Tubal, en Mesech, en Thiras. 3 En de zonen van Gomer zijn: Askenaz, en Rifath, en Togarma. 4 En de zonen van Javan zijn:
Elisa, en Tarsis; de Chittieten en Dodanieten. 5 Van dezen zijn verdeeld de
eilanden der volken in hun landschappen, elk naar zijn spraak, naar hun
huisgezinnen, onder hun volken.
De
nakomelingen van Jafeth kwamen met hun trek na de spraakverwarring, in de
zogenaamde kustlanden of Europa terecht. De Joodse overlevering leert dat de
Germanen bijvoorbeeld in de lijn van Askenaz, de zoon van Gomer terug te vinden
zijn. Sinds de tiende eeuw na Christus wordt de naam Askenaz namelijk in de
Joodse literatuur gebruikt voor Duitsland, demografisch, het grootste Germaanse
land in Centraal Europa.
De clan
van Jafeth kwam na de spraakverwarring in onherbergzame gebieden terecht. De
aarde werd tijdens deze periode nog meermalen door natuurrampen geteisterd,
en dit als een gevolg van een aardkorst in beweging, die zich nog van de Grote
Vloed aan het herstellen was.
Kus, de
zoon van Cham, wordt in de Bijbel enkele malen in verband met Ethiopië
gebracht. Dat is dan niet het Ethiopië dat vandaag de naam van de staat aan de
hoorn van Afrika draagt, maar eerder het noorden van het huidige Soedan.
Een andere
zoon van Cham: Misraïm, trok naar Egypte. Op de bijgevoegde kaart heb ik de
vermoedelijke reisweg van Kus (purpere kleur) vanuit de Arabische Golf, over de
Indische Oceaan naar Ethiopië getekend, en zo verder langs de Nijl richting
noorden. De groene kleur toont de trekroute van Misraïm over land naar Egypte.
Hierbij
zij opgemerkt dat we de wereld van na de Grote Vloed moeten voorstellen als een
wereld die nog na geteisterd werd door natuurrampen aller aard. Het waren de
dagen van Peleg, de periode dat de wereld, volgens Genesis, verdeeld werd. Volgens
het Genesismodel moeten we ook de continentale drift in deze periode plaatsen,
maar dan versneld. Hierbij werden nieuwe bergmassieven gevormd en zochten
stromen en rivieren een nieuwe weg naar de zeeën. Van de Arabische Golf bijvoorbeeld
neemt men aan dat deze zich veel verder in land tot aan de stad Uruk bevond.
Ook van de huidige Nijldelta neemt men aan dat de Middellandse Zee toen verder
in land zat. Het was nog een groot moerasgebied toen Misraïm daar arriveerde. Over
de eerste farao Menes schrijft Herodotos dat deze de Nijl vanaf Memfis
kanaliseerde en zorgde voor het droogleggen van het land (Herodotos Boek 2,
99).
De
geschiedenis die ik hier breng staat haaks op de door de evolutietheorie
beïnvloede wereldgeschiedenis. De gangbare geschiedschrijving hanteert voor het
begin van het neolithische tijdperk in het Midden-Oosten jaartallen van
ongeveer 6000 tot 4500 v. Chr. De dooddoener wat de dateringsmethode betreft,
is de Egyptologie die via het gebruik van een vermeende Sothis-kalender in het
oude Egypte, te oude data opgeeft. Met de volgende aflevering geven we aandacht
aan de berekeningswijze van de Egyptologie.
Het
Bijbelboek Genesis leert een wereldwijde grote vloed dat het einde van de
eerste beschaving sinds de Schepping betekende, met een nieuw begin in 2340 v.
Chr.
De
wereld die onderging was een beschaving zonder weerga, gelijk aan het Atlantis
uit de Griekse mythologie. Maar het was een beschaving geweest die haar eigen
weg naar de ondergang ging.
De
wereld van de voortijd die onderging was een wereld zonder weerga geweest, en
dit op alle gebied. Honderdtwintig jaar voor de Grote Vloed was de maat vol en
was de aarde en alles wat er op leefde gedoemd tot sterven. Wat de maat vol
maakte was het vermengen van de zonen Gods met de dochters der mensen, met als
resultaat; de Nefilim. Een Hebreeuws woord dat meestal vertaald wordt met
reuzen of geweldenaars.
Genesis
6:1 Toen de mensen zich op de aarde begonnen te vermenigvuldigen en hun
dochters geboren werden, 2 zagen de
zonen Gods, dat de dochters der mensen schoon waren, en zij namen zich
daaruit vrouwen, wie zij maar verkozen. 3 En de HERE zeide: Mijn Geest zal niet
altoos in de mens blijven, nu zij zich misgaan hebben; hij is vlees; zijn dagen zullen honderd twintig jaar
zijn. 4 De reuzen waren in die dagen
op de aarde, en ook daarna, toen de zonen Gods tot de dochters der mensen
kwamen, en zij hun (kinderen) baarden; dit
zijn de geweldigen uit de voortijd, mannen van naam.
5 Toen
de HERE zag, dat de boosheid des mensen groot was op de aarde en al wat de
overleggingen van zijn hart voortbrachten te allen tijde slechts boos was, 6
berouwde het de HERE, dat Hij de mens op de aarde gemaakt had, en het smartte
Hem in zijn hart. 7 En de HERE zeide: Ik zal de mensen, die Ik geschapen heb,
van de aardbodem uitroeien, de mensen zowel als het vee en het kruipend
gedierte en het gevogelte des hemels, want het berouwt Mij, dat Ik hen gemaakt
heb. 8 Maar Noach vond genade in de ogen des HEREN.
Een
periode van Gods handelen met de mens werd definitief afgesloten. Opmerkelijk
vind ik dat er in het Bijbelboek Genesis staat geschreven dat de HERE God de
deur van de ark sloot, en niet Noach:
Genesis
7:16 en de HERE sloot de deur achter hem.
Het betekende
het afsluiten van een Bijbelse bedeling. Slechts acht mensen: vier mannen en
vier vrouwen, overleefden de meganatuurcatastrofe van Godswege en begonnen
daarna opnieuw, met een verbond van God en de belofte dat Hij nooit meer de
aarde zou verderven (Genesis 9:9-11).
%%%FOTO16%%
Het
kwaad (Rom. 3:9-17) was echter mee de ark ingegaan en in de geslachtslijn van
Cham, zou er dra een nieuwe opstand opkomen. Het was de Bijbelse Nimrod die
zoals eerder vermeld, het verzet na de grote vloed leidde.
2
Koningen 19:36 Zo vertrok Sanherib, de koning van Assyrië, en toog henen, en
keerde weder; en hij bleef te Nineveh. 37 Het geschiedde nu, als hij in het
huis van Nisroch, zijn god, zich nederboog, dat Adramelech en Sarezer, zijn
zonen, hem met het zwaard versloegen; doch zij ontkwamen in het land van
Ararat; en Essarhaddon, zijn zoon, werd
koning in zijn plaats. (Statenvertaling)
We
vervolgen onze reeks over de koningen van Assyrië in hun relatie tot Israël en
Juda met Essarhaddon, de zoon en
troonopvolger van Sanherib. Voor de kroniek van de Assyrische koning Sanherib,
zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?ID=2893029
Het
sterfjaar van Sanherib was 680 v. Chr. Het eerste regeringsjaar van zijn zoon
Essarhaddon zit op de tijdsbalk verankerd in het jaar 680/679 v. Chr. De
overige jaren van zijn twaalfjarige regeerperiode lopen tot 669 v. Chr. Essarhaddon
staat bij naam in de Bijbel vermeldt in het Boek Ezra:
Ezra 4:2
Zo kwamen zij aan tot Zerubbabel, en tot de hoofden der vaderen, en zeiden tot
hen: Laat ons met ulieden bouwen, want wij zullen uw God zoeken, gelijk gijlieden;
ook hebben wij Hem geofferd sinds de
dagen van Esar-haddon, den koning van Assur, die ons herwaarts heeft doen
optrekken. (Statenvertaling)
Aan het
woord zijn de vreemde volken ten tijde van Ezra, die Essarhaddon in het
ontvolkte Israël geplaatst, doen wonen heeft.
Tijdgenoot
van Essarhaddon in Juda was de afgodendienaar koning Manasse, de zoon van
Hizkia. Manasse werd uiteindelijk door de legeroversten van de koning van Assur
naar Assyrië in gevangenschap weggevoerd:
2
Kronieken 33:9 Manasse verleidde Juda en de inwoners van Jeruzalem ertoe, meer
kwaad te doen dan de volken die de HERE vóór de Israëlieten had verdelgd. 10 De
HERE sprak tot Manasse en zijn volk, maar zij luisterden niet. 11 Daarom bracht
de HERE over hen de legeroversten van de
koning van Assur, die Manasse grepen met haken, hem boeiden met twee
koperen ketenen en naar Babel voerden. 12 Maar, toen hij in het nauw geraakt
was, zocht hij de gunst van de HERE, zijn God; hij verootmoedigde zich diep
voor het aangezicht van de God zijner vaderen 13 en bad tot Hem; toen liet Hij
Zich door hem verbidden, hoorde zijn smeking, bracht hem naar Jeruzalem terug
en herstelde hem in zijn koningschap. En Manasse erkende, dat de HERE God is.
(NBG Vertaling 1951)
De naam
van de koning van Assyrië wordt in dit Bijbelgedeelte niet meegedeeld, evenmin
als het jaartal voor de wegvoering van Manasse, maar in de Legends of the
Jews lezen we dat Manasse in zijn tweeëntwintigste regeringsjaar naar Assur
werd weggevoerd, en daar tot inkeer kwam. Indien dit jaartal klopt gebeurde de
wegvoering ten tijde van de regering van de Assyriër Essarhaddon. Het land Juda
was in deze dagen schatplichtig aan Assyrië.
In het
tiende regeringsjaar in 671 v. Chr. rukte Essarhaddon met zijn legers tegen
Egypte op. Hij liet hierbij het land Juda links liggen en rukte langs de kust
naar Egypte op. Hierna
een citaat uit Essarhaddon s annalen dienaangaande:
From
the town of Ishupri as far as
Memphis, his royal residence, a distance of fifteen days march, I fought
daily, without interruption, very bloody battles against Tirhakah, king of Egypt and Ethiopia, the one accursed by all the
great gods. Five times I hit him with the point of my arrows, inflicting wounds
from which he should not recover, and then I laid siege to Memphis, his royal
residence, and conquered it in half a day by means of mines, breaches, and
assault ladders; I destroyed it, tore down its walls, and burned it down.
The
Sendjirli Stele translated by Luckenbill, Records of Assyria, II. 580.
Een anomalie voor de
orthodoxe Egyptologie is dat de annalen van de Assyriër Essarhaddon, naar een Egyptische
stad met de naam Ishupriverwijzen. De naam van de stad is vanuit
Egyptische bronnen onbekend en dit intrigeerde heel wat Oriëntalistische
wetenschappers toen de annalen van Essarhaddon begin twintigste eeuw bekend
werden. En wanneer de Duitser Albrecht Alt de oplossing vond gaf deze uitkomst nog
een groter probleem voor de orthodoxe Egyptologie. Albrecht Alt stelde namelijk
dat de Assyrische naam Ishupri verwees
naar farao Wesher-khepru-re van de
negentiende dynastie, beter bekend onder zijn Griekse naam: farao Sethos. Het Assyrische Ishupri betekende aldus burcht van Sethos of burcht van Khepru-re.
Een anomalie ontstond aangezien volgens de orthodoxe Egyptologie er ongeveer
zes eeuwen tijdsverschil zitten tussen Sethos en Essarhaddon en het
onwaarschijnlijk leek dat Essarhaddon zes eeuwen na de era van farao Sethos,
naar een stad met diens naam zou verwezen hebben.
In het model van Velikovsky echter is er slechts één generatie
verschil tussen Sethos en Essarhaddon, en is het logisch dat de Assyrische
kroniekschrijver naar de stad van Sethos
verwees wanneer hij de marsroute van het leger van Essarhaddon naar Egypte beschreef.
Zie TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 366-373, link voor eventuele aankoop: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579
Te
Nahr-el-Kelb in Syrië liet Essarhaddon een inscriptie in een rotswand
aanbrengen ter vereeuwiging van zijn veroveringstochten. Farao Ramses II, de
zoon van Sethos, liet in zijn tweede regeringsjaar tijdens zijn eerste
veldtocht naar Klein-Azië, vlak naast de inscriptie van Essarhaddon zijn eigen inscriptie
achter. Volgens de orthodoxe Egyptologie zit er een tijdsverschil van zes
eeuwen tussen beide heersers en komt Ramses II voor Essarhaddon op de tijdsbalk
terecht? Volgens het revisionisme van de geschiedenis van de oudheid is er
slechts een tijdsverschil van minder dan een eeuw, en is het Ramses II die in
609 v. Chr. zijn inscriptie naast die van Essarhaddon aanbrengt.
Bij het bestuderen van
de annalen van Essarhaddon doen zich nog meer vraagtekens voor. Na het
onderwerpen van Tyrus aan de Middellandse Zeekust en aldus de flanken van zijn
leger beschermende, marcheerde Essarhaddon met zijn leger door Arzani naar Egypte. De plaatsnaam
Arzani identificeren en op de landkaart plaatsen blijft tot op heden een moeilijkheid.
De bijgevoegde kaart uit de The MacMillan Bible Atlas waar men Arzani nabij
Gaza geplaatst heeft, is giswerk geweest.
Het is de verdienste van
wijlen Dr. I. Velikovsky die aantoonde dat de Assyrische geografische term
Arzani in feite een verbastering is van het Hebreeuwse Arzenoe, wat ons
land betekent. Essarhaddon marcheerde aldus door het gebied van Samaria en
Juda richting Egypte waar als eerste plaats Ishupri ingenomen wordt, vooraleer Memfis te belegeren.
De
identificatie van Ishupri met Sethosburg behandel ik in TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 375-384. Hier identificeer
ik bovendien het Bijbelse Tachpanhes
van de profeet Jeremia met de stad Daphnai
in de Noordoostelijke Nijldelta. Ook postuleer ik dat de tot nu toe niet bloot
gelegde hoofdstad Saïs één en
dezelfde was als het in de Bijbel beschreven Tachpanhes. De Bijbelse plaatsnaam
Tachpanhes zou ook kunnen staan voor het Egyptische Te-haph ne-hes wat huis van de Nubiër betekend. Dit is een
puzzelstukje dat exact past in het plaatje bij de strijd van Essarhaddon tegen
de Nubiër of Ethiopiër Tirhaka in de Noordoostelijke Nijldelta. De stad met de
Assyrische benaming Ishupri is dezelfde plaats als het Bijbelse Tachpanhes dat
voor Te-haphne-hes staat en ook dezelfde plaats is als Daphnai.
Essarhaddon verwijst in
zijn annalen naar Tirhaka als de farao van Egypte én Ethiopië die hij volgens
zijn annalen in de strijd bij de belegering van Memfis dodelijk verwonde. Dit
ook echter is grootspraak van de Assyrië want Tirhaka kon na het verlies van
Memfis naar het zuiden ontkomen.
Tirhaka kwamen we al
tegen op de prismastele van Sanherib, de vader van Essarhaddon, toen in 709 v.
Chr. Sanherib Jeruzalem belegerde. Tirhaka was in slag bij Eltekeh door
Sanherib krijgsgevangen gemaakt en zat tijdens de belegering van Jeruzalem in het
Assyrische bivak in ketens. Na de vernietiging van het Assyrische leger nabij
Jeruzalem door de Engel des HEREN, werd Tirhaka door Hizkia bevrijd en huiswaarts gezonden. Achtendertig jaar later in 671 v. Chr.
stond hij opnieuw tegenover de Assyriërs, ditmaal tegen de zoon van Sanherib:
Essarhaddon.
Het waren volgens de
revisie van de geschiedenis van de oudheid de nadagen van de Egyptische
achttiende dynastie. Te Thebe had de oude Eje de weduwe van Toetanchamon
getrouwd en zich de troon toegeëigend. De vijfentwintigste Ethiopische dynastie
onder Tirhaka was een bondgenoot van de Aton-volgers, zie DE ZONAANBIDDER,
2016, blz. 73-75.
Na de onderwerping van heel
Egypte stelde Essarhaddon vazallen over het land aan die voor hem het land
schatplichtig maakte. De belangrijkste vazal en farao was volgens mijn revisie
van de geschiedenis van de oudheid: Horemheb. Hier volg ik een eigen variant
los van Velikovsky, die Horemheb door de Assyriër Sanherib liet benoemen. In
mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, blz.
357-359, werk ik dit uit. Ook in DE
ZONAANBIDDER, 2016, blz. 85 haal ik summier Horemheb aan. (zie link voor
eventuele aanschaf van het boek: http://www.bravenewbooks.nl/books/87999
Met de
vakantie voor de deur wil ik mijn boek TIJD
en TIJDEN, 2015, nogmaals onder de aandacht brengen. Voor velen is de
vakantie een tijd om eens andere lectuur ter hand te nemen:
Het
boek is niet goedkoop, het telt dan ook 496 pagina s met een geschiedkundig
overzicht vanaf de Grote Vloed in 2340 v. Chr. tot de komst van Christus. Vanwege
het gewicht zijn ook de portokosten navenant.
Hierna ter
introductie een hoofdstuk dat ook eerder als een artikel op dit blog verscheen:
Het Bijbelse Ofir en de Toekkijim
1
koningen 9: 26 De koning Salomo maakte ook schepen te Ezeon-geber, dat
bij Eloth is, aan den oever der Schelfzee, in het land van Edom. 27 En Hiram
zond met die schepen zijn knechten, scheepslieden, kenners van de zee, met de
knechten van Salomo. 28 En zij kwamen te Ofir,
en haalden van daar aan goud, vierhonderd en twintig talenten, en brachten het
tot den koning Salomo. (Statenvertaling)
De
bedoeling van deze aflevering is te achterhalen wat met het Hebreeuwse woord: Toekkijim, dat in onze Bijbel met
pauwen vertaald werd, bedoelt is? Daarnaast wil ik het Bijbelse land Ofir op de landkaart
van heden plaatsen. Waar Ofir lag is een punt van discussie onder Bijbelvorsers
aangezien de naam in de loop der eeuwen verloren ging. Vanuit Ofir haalde de
geallieerde vloot van Hiram van Fenicië en Salomo van Israël, goud en andere
producten. Het hierboven vermelde Bijbelcitaat spreekt van 420 talenten goud of
ongeveer 12600 kg wat ook vandaag nog enorm is.
1
koningen 10: 11 Verder ook de schepen van Hiram, die goud uit Ofir
voerden, brachten uit Ofir zeer veel
almuggimhout en kostelijk gesteente.
12 En de koning maakte van dit almuggimhout steunselen voor het huis des
HEEREN, en voor het huis des konings, mitsgaders harpen en luiten voor de
zangers. Het almuggimhout was zo niet gekomen noch gezien geweest, tot op dezen
dag .
. 22
Want de koning had in zee schepen van Tharsis, met de schepen van Hiram; deze
schepen van Tharsis kwamen in, eenmaal
in drie jaren, brengende goud, en zilver, elpenbeen, en apen, en pauwen. (Hebreeuws: Toekkijim)
Het
hiervoor vermelde Bijbelcitaat vermeldt verder dat naast goud ook zeer veel almuggimhout, edelgesteente, zilver,
ivoor, apen en pauwen vanuit Ofir
door de vloot van Hiram naar Esjon-Geber gebracht werd. Vers 22 leert dat de
zogenaamde Tarsis-vloot van Salomo die samen met de vloot van Hiram zeilde, er
drie jaar over deden. Vanuit Esjon-Geber naar Ofir en terug. Dit gegeven maakt
dat we Ofir niet te dicht bij het land Israël mogen zoeken maar eerder aan een
reis naar een ander werelddeel moeten denken. De plaatsing van het land Ofir in
Arabië door de orthodoxie is zo fout bevonden. Moest Arabië met Ofir
bedoelt zijn zou het voor Salomo ook niet nodig geweest zijn om de Feniciërs in
te schakelen. Een reis via de bestaande karavaanwegen met de nodige
transportmiddelen van die tijd was voldoende geweest.
Wat de
zeereis naar het verre Ofir betreft hebben we vanuit de oudheid een indicatie
van wat drieduizend jaar geleden mogelijk was. Zo verwijst de historicus
Herodotos (Boek 4,42) naar een prestatie ten tijde van farao Neko (621/605 v.
Chr.) in Egypte waarbij farao zijn zeelieden om Afrika heen liet varen. Zij
vertrokken met hun vloot vanuit de Rode Zee naar het zuiden om Afrika heen, en
daarna noordwaarts. Een tocht van in totaal twee jaar alvorens zij via de
straat van Gibraltar de Middellandse Zee invoeren. Met deze informatie is het
mogelijk om aan te nemen dat de geallieerde vloot van Hiram en Salomo zelfs
Amerika en/of Azië kon bereiken. In weet-magazine schreef Tjarko Evenboer twee
interessante artikels betreffende de Feniciërs en de ontdekking van Amerika
lang voor Europeanen daar voet aan land zetten. Zie link:
Wanneer
men deze twee studies doorneemt is er nog weinig twijfel dat het Bijbelse Ofir
inderdaad in het huidige Brazilië gezocht moet worden. Ik heb in mijn studies
gedurende een hele tijd Ofir in India geplaatst en dit vooral omdat de
historicus Flavius Josephus, Ofir in India plaatst (Joodse Oudheden Boek.
VIII,vi.4), en daarnaast zijn er de vermelde producten in de Bijbel zoals pauwen dat naast het goud en zilver uit
Ofir gehaald werd. Pauwen komen alleen in India en in de onmiddellijke
buurlanden voor en niet in Zuid-Amerika en dus leek het dat de keuze
voor India correct was. Het is na het doornemen van de artikels in Weet-magazine
dat ik verder onderzoek naar de Pauw als vogel in de Bijbel deed. Het wondermooie
kleurrijke beestje dat verantwoordelijk is voor het feit dat ik in mijn denken met
India vastzat. Het blijkt nu dat er maar twee verwijzingen naar
Pauwen in de ganse Bijbel voorkomen en dat is in het eerder geciteerde
Bijbelboek 1 Koningen en in het Bijbelboek Job hoofdstuk 39 vers 16.
Daarenboven kon ik in een Bijbelse Encyclopedie bij het woord Pauw lezen,
dat het helemaal niet vaststaat dat de in het Hebreeuws vermelde vogel met Pauw
te vertalen is. In de Hebreeuwse grondtekst staat er: Toekkijim. Nu ben ik geen expert in talen maar mijn eerste
ingeving was dat de Toekkijim
gewoon de Hebreeuwse versie van de vogelsoort Toekan in Brazilië was. Een dier even mooi en kleurrijk als de pauw
en ook een geschenk een koning waardig. Heeft men daarom trouwens voor de
vertaling pauw gekozen? Ik herhaal dat ik geen taalexpert ben en merk alleen
het eerste gedeelte Toek dat in beide talen met elkaar overeenkomt. Dit alles
is uiteraard geen bewijs op zich maar alleen een hint, een aanwijzing dat indien
mijn veronderstelling juist is, de plaatsing van Ofir in het huidige Brazilië nogmaals
onderlijnt is.
Het Bijbelse Ofir en Almuggimhout
Het
volgende product uit Ofir, na de Pauw, dat ik onder de aandacht
wil brengen is het Almuggimhout dat in 1 Koningen beschreven wordt.
1 koningen 10: 11
Bovendien bracht de vloot van Hiram, die goud uit Ofir aanvoerde, uit Ofir zeer
veel almuggimhout en edelgesteente
mee. 12 De koning verwerkte het almuggimhout
tot meubels voor het huis des HEREN en voor het huis des konings, ook tot
citers en harpen voor de zangers. Zulk
almuggimhout is nooit meer aangekomen noch gezien tot op deze dag
Het
Hebreeuwse woord voor Almuggim (meervoud) is onbekend. Ook hier is het niet geweten, net zoals met
de vogels TOEKKIJIM, wat met ALMUGGIM bedoelt is noch waar
het hout vandaan kwam. De Statenbijbel en de NBG 1951 Bijbel hebben in hun
vertaling Almuggim gehandhaafd maar de vertalers van het NBV 2004 hebben
gemeend de houtsoort te mogen identificeren met Sandelhout dat uit Azië
afkomstig is. De vertaling met Sandelhout blijft echter gissen.
De
beschreven houtsoort in 1 Koningen 10:11 is ongetwijfeld regenwoudhout. Een
dure duurzame houtsoort die ook heden nog in het noordelijk halfrond haar nut
heeft en waar men veel geld voor over heeft. Het Bijbelse Almuggimhout was een
unieke houtsoort die wanneer de Kroniekschrijver aan het Bijbelboek 1 Koningen werkte
en de geschiedenis van Salomo neerschreef, toen al niet meer gezien was. De in
de Bijbel beschreven meubels die Salomo in Israël van dit hout liet maken, zijn
over de eeuwen heen verloren gegaan. Maar in Egypte zijn sommige meubelstukken
bewaard gebleven. In het British Museum kun je een stoel van drieduizend jaar oud bewonderen die tot de meubels van de
vrouwelijke Farao Hatsjepsoet behoord heeft. Het gebruikte hout voor de stoel wordt
door het museum als ebbenhout bestempelt. Dit is een woord dat ontleend werd
van het Grieks. Maar de uiteindelijke oorsprong van dit Griekse woord gaat
terug naar Egypte waar deze bijzondere houtsoort HBNJ heette. De klinkers zijn hier onbekend. Het blijft vraagteken
op vraagteken wanneer men deze zaken onderzoekt. Een ding staat vast en dat is
de duurzaamheid van dit tropisch-hout dat in Egypte noch in
Klein Azië voorkwam. Het Bijbelse Almuggimhout
was een begeerde houtsoort. Het was dit hout dat Salomo en Hiram uit Ofir
haalden en aan Egypte leverden.
De
vrouwelijke farao Hatsjepsoet werd door de Egyptologie op basis van een
vermeend dubbelkalendergebruik in het oude Egypte in de vijftiende eeuw v. Chr.,
op de tijdsbalk geplaatst? Vijf eeuwen voordat Salomo zijn handelsvloot naar
Ofir stuurde. De Sothis-kalender is echter door het revisionisme van de
geschiedenis van de oudheid weerlegd en Hatsjepsoet hoort thuis in de tiende
eeuw v. Chr. Op dit blog schreef ik dienaangaande eerder een artikel op 06.07.2015: de dochter van farao. Zie
link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1436133600&stopdatum=1436738400
Maar in het veertiende jaar van den koning Hizkia kwam Sanherib, de koning van Assyrië
2 Koningen 18:9 Het
geschiedde nu in het vierde jaar van den koning Hizkia (hetwelk was het zevende
jaar van Hosea, den zoon van Ela, den koning van Israël) dat Salmaneser, de koning van Assyrië,
opkwam tegen Samaria, en haar belegerde. 10 En zij namen haar in ten einde van
drie jaren, in het zesde jaar van Hizkia; het was het negende jaar van Hosea,
den koning van Israël, als Samaria ingenomen werd. 11 En de koning van Assyrië
voerde Israël weg naar Assyrië, en deed hen leiden in Halah, en in Habor, bij
de rivier Gozan, en in de steden der Meden. 12 Daarom dat zij de stem des
HEEREN, huns Gods, niet waren gehoorzaam geweest, maar Zijn verbond overtreden
hadden; en al wat Mozes, de knecht des HEEREN, geboden had, dat hadden zij niet
gehoord, noch gedaan.
13 Maar in het
veertiende jaar van den koning Hizkia kwam Sanherib,
de koning van Assyrië, op tegen alle vaste steden van Juda, en nam ze in.
(Statenvertaling)
Sanherib staat als
koning van Assyrië in de Bijbel vermeld in het veertiende regeringsjaar van
Hizkia van Juda. En het veertiende regeringsjaar van Hizkia is duidelijk
verbonden met het negende regeringsjaar van Hosea van het tienstammenrijk en de
inname van Samaria door het leger van de Assyrische koning Salmaneser V. In het
artikel op dit blog van 18.05.2014
over Sargon II (zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?ID=2885923)
zagen we dat Sanherib de
troon met zijn vader Sargon II deelde. Koning Hizkia van Juda verwees in zijn
veertiende regeringsjaar in 709 v. Chr. (2 Kon. 18:13) naar de koningen
van Assyrië in het meervoud:
2
Kronieken 32:1-4 Na deze gebeurtenissen, waarin Jehizkia 's trouw bleek, rukte Sanherib, de koning van Assur, op. Hij
trok Juda binnen en zeide: Waarom zouden de koningen van Assur bij
hun komst zoveel water vinden
Terwijl
Sanherib in 709 v. Chr. Jeruzalem belegerde, leidde zijn vader en mede-koning
Sargon II een veldtocht tegen Babylon.
Sanherib
verwijst in zijn annalen op zijn bekende prisma-stele naar de belegering van
Jeruzalem, maar dateert deze actie als zijn derde veldtocht, zonder de vermelding
van een regeringsjaar:
18
As for Hezekiah the Judahite, 19who
did not submit to my yoke: forty-six of his strong, walled cities, as well as
20 the small towns in their area, 21 which were without number, by levelling
with battering-rams 22 and by bringing up seige-engines, and by attacking and
storming on foot, 23 by mines, tunnels, and breeches, I besieged and took them.
24 200,150 people, great and small, male and female, 25 horses, mules, asses,
camels, 26 cattle and sheep without number, I brought away from them 27 and
counted as spoil. (Hezekiah) himself,
like a caged bird 28 I shut up in
Jerusalem, his royal city. 29 I threw up earthworks against him 30the one
coming out of the city-gate, I turned back to his misery. 31 His cities, which
I had despoiled, I cut off from his land, and 32 to Mitinti, king of Ashdod, 33
Padi, king of Ekron, and Silli-bêl, 34 king of Gaza, I gave (them). And thus I
diminished his land. 35 I added to the former tribute, 36 and I lad upon him
the surrender of their land and impostsgifts for my majesty. 37 As for Hezekiah, 38 the terrifying splendor of my majesty overcame him, and 39 the
Arabs and his mercenary troops which he had brought in to strengthen 40 Jerusalem,
his royal city, 41 deserted him. In addition to the thirty talents of gold and
42 eight hundred talents of silver, gems, antimony, 43 jewels, large
carnelians, ivory-inlaid couches, 44 ivory-inlaid chairs, elephant hides,
elephant tusks, 45 ebony, boxwood, all kinds of valuable treasures, 46 as well
as his daughters, his harem, his male and female 47 musicians, which he had
brought after me 48 to Nineveh, my royal city. To pay tribute 49 and to accept
servitude, he dispatched his messengers.
(Prisma-stele
kolom 2)
Moesten
we alleen de gegevens van de Assyriër bezitten, zouden we moeten aannemen dat
Sanherib Jeruzalem inderdaad met succes belegerde, en een grote schatting van
Hizkia ontving, de Judese koning die hij als een vogel in een kooi opgesloten
had.
De
historische werkelijkheid zag er anders uit. Volgens de Bijbel werd het
belegerende Assyrische leger door de Engel des HEREN vernietigend verslagen en
moesten zij afdruipen. Later zou Sanherib volgens de Bijbel te Nineveh door
twee van zijn zonen vermoord worden.
2
Koningen 19:32 Daarom zo zegt de HEERE van den
koning van Assyrië: Hij zal in deze stad niet komen, noch daar een pijl
inschieten; ook zal hij met geen schild daarvoor komen, en zal geen wal
daartegen opwerpen. 33 Door den weg, dien hij gekomen is, door dien zal hij
wederkeren; maar in deze stad zal hij niet komen, zegt de HEERE. 34 Want Ik zal
deze stad beschermen, om die te verlossen, om Mijnentwil, en om Davids, Mijns
knechts wil. 35 Het geschiedde dan in dienzelven nacht, dat de Engel des HEEREN uitvoer, en sloeg in het leger van Assyrië honderd
vijf en tachtig duizend. En toen zij zich des morgens vroeg opmaakten,
ziet, die allen waren dode lichamen. 36 Zo vertrok Sanherib, de koning van Assyrië, en toog henen, en keerde weder; en
hij bleef te Nineve. 37 Het geschiedde nu, als hij in het huis van Nisroch,
zijn god, zich nederboog, dat Adramelech en Sarezer, zijn zonen, hem met het
zwaard versloegen; doch zij ontkwamen in het land van Ararat; en Esar-haddon,
zijn zoon, werd koning in zijn plaats. (Statenvertaling)
De
plaatsing van Sanherib op de tijdsbalk met zijn eerste regeringsjaar in 705 v.
Chr. door de orthodoxe Assyriologie wijs ik af.
Het
jaartal 709 v. Chr. als veertiende regeringsjaar van Hizkia is op de tijdsbalk
verankerd het zevende sabbatjaar van apr709/mrt708, gevolgd door het vijftiende
jubeljaar van okt709/sep708 v. Chr. en is een navigatiepunt op de tijdsbalk. Dit
gegeven plaatst Sanherib als koning van Assyrië al in het jaar 709 v. Chr. op
de tijdsbalk.
Aan de
veldtocht naar Jeruzalem in 709 v. Chr. gingen overigens nog twee campagnes
vooraf. Op basis van de Bijbels-chronologische gegevens was Sanherib ontegensprekelijk
een mede-koning die de troon van Assur met Sargon II deelde.
Er is
nochtans een manier om op basis van Sanherib s eigen annalen tot de berekening
van zijn eerste co-regeerjaar te komen. Er is namelijk een verklaring (Assyrian
Kings from Adasi to Assur Dan II - synthesized from Synchronistic Chronicle,
Meissmers list, and corrected to the Khorsabad List - as quoted by Courville)
van Sanherib, die stelt dat er 418
jaar waren tussen zijn regering en die van Tiglath Pileser I. Wanneer men de
gangbare chronologie hanteert, klopt deze verklaring van Sanherib niet. De
gereviseerde regeerperiode van Tiglath Pileser I heeft de jaren: 1134/1096 v. Chr. (zie De Assyriologie
herzien, 2012, blz. 113 voor wie het boek wil aanschaffen, zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579)
Wanneer
we echter de rekensom in het gereviseerde plaatje toepassen verkrijgen we de
som van 1134 min 418 geeft het jaartal 716 v. Chr. voor het eerste
regeringsjaar van Sanherib.
Het is
hetzelfde jaar dat Sargon II een
veldtocht tegen Mannea leidde en Salmaneser
V de stad Tyrus belegerde. Het Assyrische Rijk kende in dat jaar aldus een
waar triumviraat.
Vermoedelijk
leidde Sanherib in dat jaar zijn eerste veldtocht naar Babylon. Daar zat
Merodach Baladan op de troon die weigerde voor het Assyrische juk te buigen.
Met
het relaas van Sanherib s derde veldtocht naar Jeruzalem in gedachte en zijn historische
nederlaag aldaar, mogen we echter dezelfde twijfels hebben betreffende zijn
bombastisch commentaaraangaande Babylon, op de prisma-stele:
20
In my first campaign I accomplished the defeat of
Merodach-baladan, 21 king of Babylonia, together with the army of
Elam, 22 his ally, on the plain of Kish. 23In the midst of that battle he
deserted his camp, 24 and he escaped alone, so he saved his own life. 25 The
chariots, horses, wagons, mules, 26 which he left behind at the beginning of
the battle 27 my hands seized. Into his palace, which is in 28 Babylon, I
entered jubilantly. 29 I opened his treasure-house: gold, silver, vessels of
god and silver, 30 precious stones of every name, goods and property 31without
limit, heavy tribute, his harem, 32 courtiers and officials, singersmale and
33 femaleall his artisans, 34 as many as there were, his palace servants 35 I
brought out, and I counted as spoil. In the might of Assur 36 my lord,
seventy-five of his strong walled cities 37 of Chaldea, and 420 small cities 38
of their area I surrounded, I conquered, I carried off their spoil. 39 The
Arabs, Arameans, and Chaldeans 40 who were in Erech, Nippur, Kish,
Harsagkalamma, 41 Kutha and Sippar, together with the citizens, 42 the rebels I
brought out and counted as booty ..
De stad
Babylon werd pas in 709 v. Chr. door Sargon II onderworpen, en het relaas van
Sanherib is als grootspraak te ontmaskeren.
De
tweede beschreven veldtocht van Sanherib op de prismastele leidde hem naar het
land van de Kassieten in het oosten van Assur. Deze veldtocht is ergens tussen 715 en 710 v. Chr.te dateren
65
In my second campaign, Assur, my
lord, encouraged me, and 66 against the land of the Kassites and the land of
the Yasubigallai, 67 who from of old had not been submissive to the kings, my
ancestors, 68 I marched. In the midst of the high mountains 69 I rode on
horseback where the terrain was difficult, 70 and had my chariot drawn up with
ropes: 71 where it became too steep, I clambered up on foot like the wild-ox.
72 The cities of Bît-Kilamzah, Hardishpi, 73and Bît-Kubatti, their strong,
walled cities 74 I besieged, I captured. People, horses, 75 mules, asses,
cattle, and sheep 76 I brought out from their midst and counted as booty. 77 And
their small cities, which were beyond numbering, 78 I destroyed, I devastated,
and I turned into ruins. The houses of the steppe, (namely) the tents, 79 in
which they lived, I set on fire and 80 turned them into flames. I turned round,
and 81 made that Bît-Kilamzah into a fortress 82 I made its walls stronger
than they had ever been before .
Over
de historische waarde van de beschrijving van deze veldtocht, is er geen andere
bron beschikbaar dan de Assyrische. We mogen er echter wel van uitgaan dat er
inderdaad een veldtocht heeft plaatsgevonden en dat er bijzonder wreed,
buitenproportioneel in de naam van de god van Assur is opgetreden.
De
prismastele vermeldt een totaal van acht veldtochten en sluit af met de
beschrijving van de uitbouw van de stad Nineveh en Sanherib s paleis. Het
invoegen van deze veldtochten in de bewaarde eponiemlijsten van Sanherib is
moeilijk en niet geheel passend mogelijk. Daarenboven is er een breuk, een
hiaat in de eponiemlijsten vanaf 699/698 v. Chr.
[705/704] Tijdens het eponiem van Nashru-Bêl, de gouverneur van
Amedi, de koning marcheerde tegen Tabal; tegen Gurdi, de Kulummaean, [...] de
koning werd gedood; het kamp van de koning van Assyrië [...] In Abu, de
twaalfde, Sanherib, de koning [?].
[704/703] Tijdens het eponiem van Nabû-deni-epu, de gouverneur van
Nineveh, naar Larak en Sarrabanu; het paleis van Kalizi werd hersteld, in [...]
de edelen tegen de Kulummaean.
[703/702] Tijdens het eponiem van Nuhaya, de gouverneur van Kalizi,
veldtocht tegen [?].
[702/701] Tijdens het eponiem van Nabû-le'i, de gouverneur van
Arbela, veldtocht tegen [?].
[701/700] Tijdens het eponiem van Hananu, de goeverneur van Til-Barsip,
[...] van Halzi [...]
[700/699] Tijdens het eponiem van Metunu, de gouverneur van Isana,
Aur-nadin-umi, de zoon van Sanherib, [] van het paleis, in de stad [...],
grote ceder balken, alabaster in Ammananum [...], in Kapri-Dagili [...] voor
[...] de koning [...].
[699/698] Tijdens het eponiem van Bêl-arrani, gouverneur van
Kurba'il,
afgebroken - HIAAT in de
Eponiemlijst
De historische
regeerperiode van Sanherib hebben we in dit artikel vastgesteld over de periode
van 716 v. Chr. tot 680 v. Chr., of zesendertig jaar. Een belangrijk gedeelte
van deze periode was Sanherib echter een co-koning met zijn vader Sargon II.
Het einde van Sanherib hebben we beschreven gezien in het Bijbelboek 2
Koningen:
2
Koningen 19:37 Het geschiedde nu, als hij in het huis van Nisroch, zijn god,
zich nederboog, dat Adramelech en Sarezer, zijn zonen, hem met het zwaard
versloegen; doch zij ontkwamen in het land van Ararat; en Essar-haddon, zijn zoon, werd koning in zijn plaats.
Het eerste
regeringsjaar van Essarhaddon, de zoon en troonopvolger van Sanherib, zit op de
tijdsbalk verankerd in het voorjaar van 680 v. Chr., maar dat is stof voor een
volgende aflevering.
Tot
slot wil ik aandacht geven aan de vernietiging van het Assyrische leger van
Sanherib bij Jeruzalem in 709 v. Chr. Volgens het Bijbelrelaas is het de Engel
des HEREN die in de Pesachnacht 185.000 man van het leger neerslaat, zodat de
rest van het leger moest afdruipen. Ook de Joodse oudheid-historicus Flavius
Josephus vermeldt de nederlaag van Sanherib voor de poorten van Jeruzalem.
"Now
when Sennacherib was returning from his Egyptian war to Jerusalem, he found his
army under Rabshakeh his general in danger [by a plague], for God had sent a pestilential distemper upon his army;
and on the very first night of the
siege, a hundred fourscore and five thousand, with their captains and
generals, were destroyed. So the king was in a great dread and in a terrible
agony at this calamity; and being in great fear for his whole army, he fled
with the rest of his forces to his own kingdom, and to his city Nineveh; and
when he had abode there a little while, he was treacherously assaulted, and
died by the hands of his elder sons, Adrammelech and Seraser, and was slain in
his own temple, which was called Araske. Now these sons of his were driven away
on account of the murder of their father by the citizens, and went into
Armenia, while Assarachoddas took the kingdom of Sennacherib." And this
proved to be the conclusion of this Assyrian expedition against the people of
Jerusalem. (Flavius Josephus, Joodse Oudheden,
Boek X, 1. 5.)
Ook de
Joodse overleveringen brengen uitvoerig verslag van de Assyrische nederlaag bij
Jeruzalem.
With this vast army Sennacherib hastened onward, in accordance with the disclosures of the astrologers, who warned
him that he would fail in his object of capturing Jerusalem, if he arrived there later than the day set
by them. His journey having lasted but one day instead of ten, as he had
expected, he rested at Nob. A raised platform was there erected for
Sennacherib, whence he could view Jerusalem. On first beholding the Judean
capital, the Assyrian king exclaimed: "What! Is this Jerusalem, the city
for whose sake I gathered together my whole army, for whose sake I first
conquered all other lands? Is it not smaller and weaker than all the cities of
the nations I subdued with my strong hand?" He stretched himself and shook
his head, and waved his hand contemptuously toward the Temple mount and the sanctuary
crowning it. When his warriors urged him to make his attack upon Jerusalem, he
bade them take their ease for one night, and be prepared to storm the city the
next day. It seemed no great undertaking. Each warrior would but have to pick
up as much mortar from the wall as is needed to seal a letter and the whole
city would disappear. But Sennacherib made the mistake of not proceeding
directly to the attack upon the city. If he had made the assault at once, it
would have been successful, for the sin of Saul against the priest at Nob had
not yet been wholly expiated; on that very day it was fully atoned for. In the
following night, which was the Passover
night, when Hezekiah and the people began to sing the Hallel Psalms, the
giant host was annihilated ..
The
Legends of the Jews, Boek IX,
De
Joodse overlevering leert dat de vernietiging van het Assyrisch leger voor de
poorten van Jeruzalem geschiedde tijdens de Pesach-nacht.
Het
neerslaan van het Assyrische leger door de Engel des HEREN werd door Velikovsky
vanuit kosmische oorsprong, verklaard. De planeet Mars zou in die dagen
interacties met de aarde gehad hebben en een rol gehad in de vernietiging van
het leger van Sanherib. Zie TIJD en
TIJDEN, 2015, blz. 331-337. Voor wie het boek wil aanschaffen: zie link: :
http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579
Als het
stof van de meganatuurcatastrofe van 709 v. Chr. ging liggen werd zelfs een
kalenderhervorming noodzakelijk. Het boek The Legends of the Jews zoals
eerder geciteerd, lijkt een verstoring van de aarde in haar loop om de zon te
leren:
. A number of miracles besides were connected with the recovery of Hezekiah.
In itself it was remarkable, as being the first case of a recovery on record.
Previously illness had been inevitably followed by death. Before he had fallen
sick, Hezekiah himself had implored God to change this order of nature. He held
that sickness followed by restoration to health would induce men to do penance.
God had replied: "Thou art right, and the new order shall be begun with
thee." Furthermore, the day of
Hezekiah's recovery was marked by the great miracle that the sun shone ten
hours longer than its wonted time. The remotest lands were amazed thereat,
and Baladan, the ruler of Babylon, was prompted by it to send an embassy to
Hezekiah, which was to carry his felicitations to the Jewish king upon his
recovery.
Bij het
doornemen van de Joodse legendes probeer ik altijd het historisch-betrouwbare
van het fantastische te filteren, en bruikbaar te maken. In het hierna volgende
citaat leert de legende dat na het wegtrekken van het restant van het leger van
Sanherib, de Joden de volgende morgen het Assyrische bivak binnentrokken en
daar de farao van Egypte en de Ethiopische koning Tirhaka van hun ketenen
verlosten, en huiswaarts zonden. Deze beide koningen waren eerder in de slag
bij Eltekeh aan de grens met Egypte, door Sanherib verslagen en blijkbaar
krijgsgevangen genomen.
..In
view of all the wonders God had done for him, it was unpardonable that Hezekiah
did not feel himself prompted at least to sing a song of praise to God. Indeed,
when the prophet Isaiah urged him to it, he refused, saying that the study of
the Torah, to which he devoted himself with assiduous zeal, was a substitute
for direct expressions of gratitude. Besides, he thought God's miracles would
become known to the world without action on his part, in such ways as these: After the destruction of the Assyrian army,
when the Jews searched the abandoned camps, they found Pharaoh the king of Egypt and the Ethiopian king Tirhakah. These
kings had hastened to the aid of Hezekiah, and the Assyrians had taken them
captive and clapped them in irons, in which they were languishing when the Jews
came upon them. Liberated by Hezekiah, the two rulers returned to their
respective realms, spreading the report of the greatness of God everywhere. And
again, all the vassal troops in Sennacherib's army, set free by Hezekiah,
accepted the Jewish faith, and on their way home they proclaimed the kingdom of
God in Egypt and in many other lands.
The
Legends of the Jews, Boek IX,
Ook Sanherib
beschrijft het treffen met het Egyptische legeren de gevangenneming van de
Egyptische prinsen (meervoud!) op zijn prisma-stele. Hierna het betreffende citaat:
. The officials, nobles, and people of Ekron, who had thrown Padi
their kingbound by oath and curse of Assyria into fetters of iron and had
given him over to Hezekiah, the Judahitehe
kept him in confinement like an enemy their heart became afraid, and they
called upon the Egyptian kings,
the bowmen, chariots and horses of the king of Meluhha [Ethiopia], a countless
host, and these came to their aid. In the neighborhood of Eltekeh, their ranks being drawn up before me, they offered battle.
With the aid of Assur, my lord, I fought with them and brought about their
defeat. The Egyptian charioteers and princes, together with the Ethiopian
king's charioteers, my hands captured alive in the midst of the battle.
Eltekeh and Timnah I besieged, I captured, and I took away their spoil.
(Prisma-stele van Sanherib)
Deze
veldslag werd ook door de oudheidhistoricus Herodotos beschreven. Zie TIJD en
TIJDEN, 2015, blz. 307-311.
Herodotos Boek 2, 141 After him there came to the throne the priest of
Hephaistos, whose name was Sethos.
This man, they said, neglected and held in no regard the warrior class of the
Egyptians, considering that he would have no need of them; and besides other
slights which he put upon them, he also took from them the yokes of corn-land
which had been given to them as a special gift in the reigns of the former
kings, twelve yokes to each man. After this, Sanacharib king of the Arabians and of the Assyrians marched a great
host against Egypt. Then the warriors of the Egyptians refused to come to
the rescue, and the priest, being driven into a strait, entered into the
sanctuary of the temple and bewailed to the image of the god the danger which
was impending over him; and as he was thus lamenting, sleep came upon him, and
it seemed to him in his vision that the god came and stood by him and
encouraged him, saying that he should suffer no evil if he went forth to meet
the army of the Arabians; for he himself would send him helpers. Trusting in
these things seen in sleep, he took with him, they said, those of the Egyptians
who were willing to follow him, and encamped in Pelusion, for by this way the invasion came: and not one of the
warrior class followed him, but shop-keepers and artisans and men of the
market. Then after they came, there swarmed by night upon their enemies mice of the fields, and ate up their
quivers and their bows, and moreover the handles of their shields, so that on
the next day they fled, and being without defense of arms great numbers fell.
And at the present time this king
stands in the temple of Hephaistos in stone, holding upon his hand a mouse, and by letters inscribed he says
these words: "Let him who looks upon me learn to fear the gods."
Met
mijn studie TIJD en TIJDEN, 2015,
blz. 307-311, breng ik al deze aangehaalde historische bronnen te samen en komt
er een historisch plaatje tevoorschijn waar de verschillende puzzelstukjes hun
plaats vinden. De Bijbel is hierbij de leidraad. De farao die de
oudheidhistoricus Herodotos met de (Griekse) naam Sethos doorgeeft is dezelfde
persoon als farao (Hebreeuws) So uit de Bijbel. En de namen Sethos en So zijn
dan weer gelijk aan het Assyrische Sebech, naar wie in de beschreven tijd
verwezen wordt.
Het is
ook boeiend om te zien wat de buiten-Bijbelse bronnen weglaten, niet vermelden.
We hebben al gezien dat bijvoorbeeld Sanherib nergens melding van zijn
nederlaag maakt. Maar ook Herodotos kreeg van de Egyptische priesters met wie
hij over deze epoque in gesprek ging, niet de volledige waarheid te horen. De
vermelding door Sanherib dat hij Egyptische en Ethiopische prinsen en edelen op
het slagveld bij Eltekeh krijgsgevangen nam, (en dit bevestigd in de Joodse
overleveringen), vinden we bij Herodotos niet terug.
Volgens
de eerder geciteerde Joodse overlevering werd de farao van Egypte, waarvan de
naam niet wordt meegedeeld, te samen met de Ethiopische koning Tirhaka door de
Joden uit Jeruzalem van hun ketenen bevrijd en huiswaarts gezonden. Zij waren
getuigen geweest van de vernietiging van het belegerende Assyrische leger door
de Engel des HEREN van Israël. Volgens de Joodse overlevering keerden zij
huiswaarts verkondigende de grootheid van de God van Israël. Maar deze
informatie was ten tijde van Herodotos door de Egyptenaren al lang verwijderd.
Wat historisch na ongeveer 275 jaar voor hen van waarde overbleef, was alleen
maar de vermelding van een veldslag tegen het leger van Sanherib, en een
standbeeld van de farao die in zijn hand een muis vasthield met op de sokkel
van het beeld een opschrift om de goden (meervoud) te vrezen. De apostel
Paulus zou het vijf eeuwen later omschrijven als:
1
Korintiërs 8:5 Want al zijn er zogenaamde goden, hetzij in de hemel, hetzij op
de aarde en werkelijk zijn er goden in menigte en heren in menigte 6 voor
ons nochtans is er maar één God, de Vader, uit wie alle dingen zijn en tot wie
wij zijn, en één Here, Jezus Christus, door wie alle dingen zijn , en wij door
Hem. (NBG Vertaling 1951)
Koning
Tirhaka van Ethiopië had o.a. mijn aandacht in mijn boek De zonaanbidder,
2016, blz. 73-75. Voor wie het boek wil aanschaffen, zie link: http://www.bravenewbooks.nl/books/87999
Conclusie:
De stelling van de vakwetenschap Assyriologie dat de Eponiemlijsten het kader
leveren voor een chronologisch rangschikken van de Assyrische koningen op de
tijdsbalk en dat de Assyrische koningslijst volledig zou zijn, is weerlegd. In
de Bijbel en in de werken van Flavius Josephus en andere
bronnen, zijn er duidelijke aanwijzingen dat bepaalde namen van Assyrische
koningen uit de lijst verwijderd werden en dat de aangeboden chronologie van de
Assyrische koningen vraagtekens oproept.
