Hoofdstuk 1

Kim is een jonge vrouw van dertig jaar en werkt al meer dan vijf jaar in de kledingzaak van Ramona. De zaak bevindt zich in de drukste straat van de binnenstad en vandaag is het de eerste dag van de zomersolden. Je kan, bij wijze van spreken, over de koppen lopen. Niet alleen in de straat maar ook in “Ramona's modieuze stijl kleding” winkel is het verschrikkelijk druk.

En net vandaag zijn ze maar met zen drieën om klanten te bedienen. Mireille, hun vaste collega, is met bevallingsverlof. Ramona stelde vanochtend nog voor om het interimbureau te contacteren om bijstand te vragen. Iemand die Mireille zou vervangen. Maar Kim en Tine wuifden dit aanzoek af.

– 'Wir schaffen das' grapte Kim. Een zin die de Duitse Angela Merkel zei voor haar devies in de vluchtelingencrisis. Kim zucht diep en kijkt op haar polshorloge. Zeventien uur, nog een uur te gaan. Ze sluit de kassa nadat een klant met de kaart betaalt heeft. Ze kijkt naar gewoonte in de zaak rond. Haar blik blijft even hangen op een slecht geklede jonge man achteraan in de winkel. Volgens haar heeft ze deze klant vandaag al meer gezien. Vanmorgen en deze middag. Kim vertrouwd het niet. Tijdens de wintermaanden valt het geregeld voor dat een dakloze de winkel binnen komt om zich even op te warmen. Het zijn steeds dezelfde landlopers en Kim kent ze. Het opwarmen wordt oogluikend toegestaan. Nu is het volop zomer en het is buiten stralend weer. Deze man is geen dakloze, al kan Kim zijn gelaat niet zien door de baseballpet die diep over zijn ogen is getrokken.

 'Jan met de pet' kijkt net haar richting uit en schrikt als hij de blik van Kim op zich voelt. Hij draait zich vlug om.

– 'Wat voert die man in zijn schild? Die heeft niets goed in zijn zin', mompelt Kim en wenkt haar werkgeefster. Ramona neemt de kassa over en Kim slalomt tussen de drukte naar achteren zonder Jan met de pet uit het oog te verliezen. Plots voelt ze een hand op haar schouder die haar verhinderd verder te stappen. De hand behoort toe tot een knappe vrouw van middelbare leeftijd met een jonge slanke tienerdochter.

– 'Heeft u deze jurk ook in maatje 38, mevrouw? Het is voor mijn kleindochter, begrijpt u?'. Kim is verrast. Ze zou gezworen hebben dat het moeder en dochter was. Ze werpt een blik naar Jan met de pet, maar die blijkt het hazenpad gekozen te hebben. Nergens ziet Kim nog een baseballpet in de winkel. Maar goed dat hij vertrokken is, denkt Kim en richt haar aandacht op de twee dames.

– 'Ik kijk voor u wel even in het magazijn, komt u maar even mee'. Kim loodst de twee mee tot bij het magazijn en laat ze voor de deur wachten. Ze is blij dat ze even de drukte kan ontvluchten in het magazijn. Ze heeft de jurken met kleine maten toch al snel gevonden en staat een minuut later al terug bij het gezelschap. De dochter is heel enthousiast en neemt de jurk mee naar de paskamers. De moeder dankt Kim hartelijk en stapt dan haastig achter haar dochter aan.

– 'Geen dank mevrouw. Daar zijn we voor', roept Kim hen nog glimlachend achterna. Plots galmt de stem van Ramona door de luidspreker:

– 'Beste klanten. Binnen vijftien minuten sluit de winkel. Wilt u zich alstublieft naar de kassa begeven? Morgen zijn we terug ter uwer beschikking vanaf negen uur. Dank u wel'. Kim kijkt op haar horloge. Ze is zelf verbaast dat het bijna tijd is om te sluiten. Ze begeeft zich ook naar de kassa om Ramona te ondersteunen met inpakken en om de boel mee in de gaten te houden. Plots blijft ze als aan de grond genageld staan. Jan met de pet staat voor de balie en richt een wapen op Ramona:

– 'Het geld of je leven, bitch!', roept hij tot de eigenares van de zaak. Kim merkt dat de hand van Jan met de pet bibbert. Het is Kim duidelijk dat dit geen professioneel is. De overvaller is bang en dan wordt het gevaarlijk. Mensen gillen en lopen naar de uitgang. De meeste klanten hurken neer of gaan plat op de grond liggen. Kim nadert voorzichtig de balie en knikt naar Ramona:

– 'Doe maar Ramona. Zo veel te vlugger is hij weer weg'. Ramona graait in haar kassa en overhandigd het papieren geld aan Jan met de pet. Hij houd het wapen op haar gericht en neemt het geld aan met zijn andere hand. Dan loopt hij achterwaarts naar de uitgang, het pistool in het rond zwaaiend. Mensen gillen opnieuw en buigen hun hoofd. Dan ziet Kim haar kans schoon:

– 'Daar kom jij niet mee weg Jan', mompelt Kim en zodra Jan met de pet zich omdraait en door de deur verdwijnt sprint Kim de slordig geklede man achterna. Als Jan buiten is stopt hij het pistool in zijn lange versleten overjas en wil het op een lopen zetten als er plots iemand op zijn rug springt. Voor Jan met de pet kan reageren valt hij voorover en botst met het gelaat op de tegels. Hij hoort zijn neusbeentje kraken en proeft bloed van onvrijwillig op zijn lippen te bijten. Zijn handen worden vastgegrepen en op zijn rug bijeen gehouden.

– 'Niet met ons Jan… voor dat geld hebben wij hard moeten werken', sist Kim de rover in het oor. Ze blijft op de rug van de overvaller zitten terwijl ze zijn handen stevig vasthoud. Lang hoeft ze niet te wachten. Iemand heeft de politie verwittigt en die arriveren met veel lawaai en kabaal. Ze nemen voorzichtig het wapen uit zijn overjas en nemen dan de dief van Kim over. In een combi wordt hij afgevoerd. Twee rechercheurs nemen de verklaringen op van haar en haar collega's. Als de winkel is afgesloten begint Kim opeens te wenen en te bibberen. Het is haar plots wat te veel geworden. Nu komen de emoties los. Kim realiseert zich plots dat het evenwel anders had kunnen uitdraaien. Ramona en Tine nemen Kim mee naar het eerste beste zonnige terras om iets hartigs te drinken en om nog van het mooie weer te genieten. De drie klinken op de goede afloop en bewonderen Kim voor haar moed. Kim heft haar glas:

– 'Op Jan met de pet' glimlacht ze wrang.

                                                                          Hoofdstuk 2

Kim sluit de overgordijnen voor de raam en kijkt uit gewoonte neer op de straat. Weer bemerkt ze de geparkeerde zwarte Audi aan de overzijde van de straat. Twee dagen geleden ontdekte ze voor de eerste keer de wagen met de twee mannen. Eerst dacht ze nog dat haar ex-vriendje haar stalkte. Hij had toen ook een zwarte Audi. Nonchalant stapte ze toen op de wagen af en schrok toch wel toen ze de twee mannen met zonnebril zag zitten. Ze leken niet het minst op haar ex-vriendje. Nu ze het gordijn sloot zag ze dat de chauffeur een blik naar boven wierp. Ze zweert erbij dat de twee inzittenden haar in het oog houden.

– 'Staan ze er weer Kim?'. Eefje, haar drie jaar jongere zus en haar zoontje Brent waren op bezoek. Kim sluit de gordijnen en knikt:

– 'Zou ik paranoia geworden zijn Eefje? Ik weet het echt niet meer. Na die overval in de winkel zie ik overal slechte mannen'. Kim zet zich weer aan tafel naast haar neefje, die net een nieuwe tekening begint te kleuren. Kleuren is sinds kort een passie geworden bij haar neefje Brent, maar dat stoort Kim niet. Zelfs een volwassene kleurt de dag van vandaag graag. Ze neemt een willekeurige stift en kleurt een wolk op het blad. Brent trekt zijn wenkbrauwen op en schud zijn hoofd:

– 'Wat doe je nu Meeke?', vraagt hij en kijkt Kim diep in de ogen alsof hij kan lezen dat ze dit voor de grap doet. Kim schrikt van Brents reactie en kijkt dan waarmee ze bezig is. Met een rode stift kleurt ze de wolken. Bloedrode wolken. Het lijkt op de plas bloed van 'Jan met de pet'. Kim zucht diep en verontschuldigd zich.

– 'Het lukt vandaag niet zo goed Brent. De volgende keer doe ik beter mijn best. Is dat goed?'. Kim helpt Eefje vervolgens met afruimen. Ze hebben met zen drieën geluncht en samen beginnen ze zoals altijd aan de vaat. Gewoonlijk wordt er dan gelachen en verhaaltjes vertelt. Vandaag echter blijft het rustig en stil in de keuken.

– 'Morgen terug werken', zegt Eefje om de stilte te verbreken. Kim reageert niet. Ze is diep in gedachten verzonken.

Hoofdstuk 3

Ramona maakt zich grote zorgen om Kim. Ze heeft al een paar dagen opgemerkt dat Kim stiller is dan anders. Ramona weet dat ze met Kim moet praten maar vindt niet het goede moment. Is er wel een goed moment voor zoiets? Het is middag. Er zijn slechts enkele klanten in de zaak. Tine staat zoals gewoonlijk bij de paskamer. ‘Het moment’, denkt Ramona en wenkt Kim tot bij haar. Samen verdwijnen ze in het magazijn nadat ze Tine verwittigt heeft. Tine weet ervan en knikt.

– 'Zou je niet beter hulp zoeken Kim?', vraagt haar werkgeefster nadat de deur van het magazijn achter hen dicht valt, 'je functioneert niet meer als voorheen. Je bent verstrooit en schrikt als iemand je iets vraagt. Vooral als een man iets wil weten doe je een stap achteruit. Dit kan zo niet langer meisje!'

– 'Je hebt gelijk Ramona', zegt Kim aarzelend, 'mijn zus heeft ook al gezegd dat ik een psycholoog moet raadplegen. Maar het is die eerste stap, versta je?'

– 'Ik maak de afspraak voor je Kim. Ik betaal de onkosten en je gaat er tijdens de werkuren naar toe, afgesproken?' Kim knikt en na een knuffel gaan ze weer de zaak binnen. Het wordt weer drukker.

Kim geeft net het wisselgeld aan een jong koppel dat een wintertrui gekocht heeft. Ze sluit de kassa en neemt met een stralende glimlach afscheid:

– 'Dank u wel en tot ziens'. Ze volgt de twee jonge mensen met haar ogen naar de uitgang en fronst haar wenkbrauwen als ze twee deftige heren ziet binnenstappen in de winkel. De twee heren in zwart pak en met een donkere zonnebril op de neus houden de deur open voor de twee klanten die naar buiten gaan. Daarna komen ze rechtstreeks naar de kassa. Recht op Kim af. Ze herkent de twee vanuit de zwarte Audi. De linkse is een grote breedgeschouderde man. De ander zou zijn broer kunnen zijn maar is in tegenstelling een kop kleiner en tenger gebouwd. Een zwarte vilten hoed bedekt hun hoofd. De 'Men in black' blijven voor de balie staan en knikken haar toe. Kim is verstart en opent haar mond, maar er komt echter geen geluid over haar lippen.

- 'Ken jij Manuel mevrouwtje?' vraagt de breedgeschouderde krachtpatser waar niemand ruzie mee wil maken. Kim kan alleen haar hoofd schudden.

– 'Wat willen die twee van mij?' gaat er angstig door haar hoofd. Haar ogen gaan van links naar rechts. De tweede tengere 'Men in black' houd een smartphone, tot op een paar centimeter voor haar ogen. Een youtube filmpje wordt afgespeeld en Kim herkent het meteen. Het tafereel speelde zich een paar dagen geleden af. Kim ziet nu met eigen ogen hoe ze zich op 'Jan met de pet' werpt en die pardoes op zijn gezicht valt. Bloed vloeit op de straattegels. Er zijn trouwens buiten nog sporen van te zien.

– 'Dit is Manuel. Dus je kent hem wel mevrouwtje'. Kim knikt. Ze begrijpt het niet. Woede welt in haar op. Het liefst wil ze zich op twee mannen werpen en eens duchtig haar gedacht zeggen. Alleen al de gedachte doet haar knieën knikken. Vanuit haar ooghoeken ziet ze Ramona naderen. Met één enkel handgebaar houdt ze haar werkgeefster op afstand. Ze herpakt zich en reageert:

– 'Ik wist niet dat hij Manuel noemt. Wat ik wel weet is dat hij deze winkel heeft overvallen met een vuurwapen. Dat tolereren we hier niet en daarbij wie zijn jullie? Waarom staan jullie voor de deur van mijn appartement geparkeerd?'

– 'Manuel is ons 30.000 euro schuldig', verklaart de brede man zonder aandacht te schenken aan de vraag van Kim.

– 'Dat is mijn probleem niet heren', zegt Kim koel.

– 'Door jou kan hij zijn schuld niet aflossen Kim. Dus wordt dit wel jouw probleem'. Kim schrikt als ze de man haar naam hoort uitspreken.

– 'Door jouw 'heldhaftig' optreden zit Manuel achter tralies. Maar wij willen ons geld terug, begrijp je Kim? Daarom ga jij nu ervoor zorgen dat wij die 30.000 euro terug krijgen'.

Kim voelt het bloed naar haar hoofd stijgen. Lang moet dat spelletje hier niet meer duren. Ze balt haar vuisten en sist tussen haar tanden:

– 'Jullie kunnen de pot op gasten. Verlaat de winkel of ik roep de politie. Dan kunnen jullie Manuel gezelschap houden'. De beide heren zijn door Kims woorden niet het minst onder de indruk. De tengere man met zonnebril houdt weer de smartphone onder haar neus. Ditmaal met een filmpje van haar zus, Eefje. Ze zit vastgebonden op een stoel. Haar ogen rood doorlopen van het huilen. Ze hebben haar mond met ducttape afgeplakt. Kim hoort slechts een gesmoorde kreet. Kim slaat haar handen voor de mond en haar ogen beginnen te tranen. Ramona komt tot bij Kim om haar te ondersteunen. De smartphone verdwijnt.

– 'Maak dat jullie wegkomen!', roept Ramona naar de twee gangsters.

– 'Twee dagen Kim. Dan moet dat geld in ons bezit zijn. Geen politie of je ziet je zus nooit meer levend terug. Begrepen? We houden je dag en nacht in de gaten. Binnen twee dagen nemen we terug contact met je op. We weten je wel te vinden'. De 'Men in black' draaien zich om en verdwijnen langs de deur naar buiten.

Kim stort volledig in. Tine komt afgelopen met een stoel en ze hebben beiden moeite om de huilende Kim op de stoel te laten plaats nemen. Ramona vraagt aan de resterende klanten om de zaak te verlaten en sluit nadien de deur af. Kim vertelt haar collega's wat er zich net heeft afgespeeld. Ze besluit zichtbaar aangedaan:

– 'Ik had er helemaal geen idee van dat alles op het internet werd gezet. Op zich is dat niet zo erg, maar nu mijn zus erbij betrokken is, vindt ik dat allemaal verschrikkelijk'.

– 'Je moet de politie erbij halen Kim. Dat bedrag krijgen wij nooit bijeen'. Kim vind het aardig dat Ramona 'wij' zegt. Haar werkgeefster zit er voor niets tussen.

– 'Ik moet vooral eerst goed nadenken Ramona. Het beste is dat ik naar huis ga. Het spijt mij dat jullie erbij betrokken zijn. Ik neem een paar dagen verlof Ramona. Tot alles achter de rug is'.

– 'Houdt ons op de hoogte Kim. Ok?'.

Hoofdstuk 4

Eefje hoort zware voetstappen de trap opklimmen. Ze hoort het luide zuchten, kreunen en steunen van de zwaarlijvige vrouw die af en toe een pauze inlast om op adem te komen. Eefje draait en keert op haar stoel maar de touwen worden niet losser. Ze zal moeten wachten tot de vrouw haar los maakt. Twee maal per dag komt ze naar boven om haar te controleren en om haar te laten drinken. 'Hoe zou het met Brent zijn?', denkt Eefje, 'het is lang geleden dat ik hem nog gehoord heb. Misschien slaapt hij want het wordt reeds donker buiten'. Ze denkt terug aan de dag van de ontvoering. Twee mannen in zwart pak stonden haar eergisteren voor de deur op te wachten. Ze kwam net terug van school waar ze Brent had opgehaald. Ze schrok en toch moest ze haar lach inhouden. De twee deden haar denken aan de film 'Men in black'. Zwart pak met dito das. Zwarte zonnebril voor de ogen en een zwarte vilten hoed op het hoofd.

– 'Wat kan ik voor jullie doen heren?', vroeg Eefje glimlachend.

De breedgeschouderde man toont haar enkele seconden een badge. Te kort om werkelijk te zien wat erop stond.

– 'Wij zijn van de politie mevrouw en we willen u vragen met ons mee te rijden. Uw zus, Kim, heeft een auto ongeval voorgehad. Ze wil u en uw zoontje nog zien'.

– 'Wat? Heeft Kim een ongeval gehad? Is het erg?'.

– 'Wij brengen u tot bij haar mevrouw', laat de tengere man zich nu ook horen, 'volg ons maar'. Eefje stapt achterin de zwarte auto van de twee mannen. De tengere man stapte naast haar in. Voor Eefje goed en wel wist wat er gebeurde wordt haar een doek voor neus en mond gedrukt. Ze rook en proefde nog een doordringende zoete geur, maar dan verloor ze het bewustzijn. Ze hoorde niet hoe Brent begon te huilen en te roepen toen ook hij een doek met chloroform voor de neus kreeg. Even later werd het stil. Door de getinte ruiten had niemand iets gemerkt.

Eefje staart naar de deur die langzaam open zwaait. De dikke dame vult de hele deuropening op. Voetje voor voetje komt ze dan op Eefje af. Eerst verwijderd ze de strop uit haar mond:

– 'Waar is Brent? Waar is mijn zoontje?, vraagt Eefje met angst in haar schorre hese stem.

– 'Met de kleine is alles in orde. Hij slaapt als een roos', laat de vrouw horen. Haar stem is zwaar door het vele roken en drinken van alcohol. Ze hijgt bij elke inspanning. Als de touwen los zijn wijst de vrouw naar een andere deur. Daarachter is de badkamer. Daar kan Eefje zich wat opfrissen en naar het toilet gaan. Het is er niet hygiënisch, maar het is beter dan niets. Als ze terug bij de stoel komt krijgt ze een plastiek flesje met water. Ze drinkt het bijna in één teug uit. Dan grijpt Eefje haar kans. Ze duwt met beide handen tegen de schouders van de vrouw die prompt achterover valt. Haar hoofd bonst op de planken houten vloer. Ze vloekt als een ketter en probeert terug recht te krabbelen. Eefje stormt haar voorbij en snelt zo vlug ze kan de trappen af. Beneden lonkt de voordeur maar ze draait rechtsaf. Ze holt naast de trap de volgende kamer in. Ze komt in de woonkamer terecht en blijft even staan om rond te kijken. Geen Brent te zien. Links is nog een dubbele deur met gebrandschilderde ramen. Ze rent er naar toe en komt in een donkere voorplaats. Eerst moet ze haar ogen laten gewoon worden aan het duister, maar dan ziet ze links van haar een oude versleten canapé staan met een silhouet van een kind onder een deken. Ze fluistert zachtjes de naam van haar zoontje. Het deken beweegt en stil hoort Eefje: – 'Mama', roepen. Ze grijpt de bundel en zet de terugtocht in. Een tocht naar de vrijheid. In de verte hoort ze iemand op de trap. Eefje rent langs de trap naar de voordeur. Ze haalt het nog. De dikke vrouw staat nog op de eerste overloop te puffen en te hijgen.

– 'Als ik je te pakken krijg ga je er niet goed van zijn dame!', hoort ze haar nog zeggen. Eefje opent de deur en staat oog in oog met de twee 'Men in black'.

Kim staat voor het raam van haar appartement. Ze staart naar de zwarte auto die weer op dezelfde plek geparkeerd staat. Voor de zoveelste keer speelt de scene van gisteren zich in haar geheugen af. Een paar dagen geleden had Kim een overval op de winkel verijdeld en de dader Manuel aan de politie uitgeleverd. Punt uit, dacht Kim. Maar Manuel overviel de winkel omdat hij zware schulden had bij de 'Men in black'. Zo maar eventjes 30.000 euro. Dat is verschrikkelijk veel geld. Dan komen die twee schoften haar op haar werk doodleuk zeggen dat zij dat bedrag dan maar moet ophoesten. Alsof het geld zomaar op haar rug groeit. Om haar onder druk te zetten ontvoeren ze haar zus. Kim kan niet vooruit of achteruit. Morgen moet ze dat bedrag betalen. Ze moet iets doen. Maar zoveel geld heeft Kim niet. De telefoon rinkelt. Kim slikt want ze weet bijna zeker dat het haar moeder is.

– 'Met Kim', vertelt ze in de hoorn van het toestel. Ze probeert zo kalm mogelijk te praten.

– 'Dag Kim. Met mama. Het is lang geleden dat ik nog iets van je gehoord heb?'

– 'Druk, druk, druk, mama. Het zijn solden hé. Sommige dagen werken we wat langer om 's anderendaags vers te kunnen starten, begrijp je?'. Het lukt haar om overtuigend te spreken.

– 'Ik probeer al een poos om ons Eefje te bereiken. Is ze toevallig bij jou, Kim?'. Even moet Kim een brok doorslikken. Haar ogen worden opnieuw vochtig maar ze beheerst zich:

– 'Neen mama'. Het doet haar pijn om aan haar moeder te verzwijgen wat er gebeurd is. Dat Eefje ontvoerd is en dat het een beetje haar schuld is:

– 'Ze zal met vrienden op stap zijn…'. Kan Kim nog op een normale manier uitbrengen.

– 'En Brent dan?' vraagt haar moeder bezorgt: – 'Of is de kleine bij jou?'.

– 'Neen mama. Ik denk er net aan. Eefje zei dat Brent vandaag bij een vriendje ging logeren'. Het wordt te veel voor Kim. Een leugen kan nog maar gedurig jokken is niet haar natuur. En zeker niet tegen je moeder:

– 'Er wordt gebeld mama. Ik moet ophangen'. Kim laat de hoorn op het toestel neer en voelt een razende woede opstijgen. Haar bloed kookt. Ze stormt de trappen af zonder haar appartement af te sluiten. Als een briesende leeuw stapt ze op de zwarte Audi af. Ze bonst met haar vuist op het zijraam. Geruisloos zakt de ruit in de deur.

– 'Waar is Brent? Wat hebben jullie met mijn petekind gedaan?'.

– 'Met de kleine is alles in orde Kim. Momenteel speelt hij nog'. De breedgeschouderde man praat op zachte toon met haar, maar blijft door de vooruit staren. Hij gunt haar geen blik. De bijrijder toont weer zijn smartphone. Kim ziet kleine Brent spelen met legoblokken. Zijn lievelingsspeelgoed. Op de achtergrond hoort Kim een vrouwenstem maar dan zet de man het filmpje stop.

– 'Als jullie het kind maar één haar krenken mogen jullie tegelijkertijd een doodskist bestellen', zegt Kim woedend en stapt terug naar haar veilige appartement. Ze zet zich weer voor het raam en denkt diep na. Tot het donker wordt. Dan neemt ze een besluit.

Ze maakt licht in de gezellige huiskamer en schuift de overgordijnen dicht. Op deze manier denken de 'Men in black' dat Kim nog binnen is. Ze zet zelfs het TV toestel aan. Ze moet naar de politie. Dit kan ze niet alleen oplossen. Geen enkele bank gaat haar dat bedrag lenen. Maar de politie misschien wel. Ze moet alleen het appartementsblok verlaten zonder dat die zwarte mannen haar zien. Elk verdiep heeft twee appartementen. Kim belt aan de deur naast haar appartement. De deur wordt op een kier geopend door een heel oud vrouwtje:

– 'O, ben jij het Kim? Kom binnen'.

– 'Ik zit met een groot probleem Simonneke', vertelt Kim:

– 'Ik moet dringend weg, maar mijn ex staat aan de overzijde geparkeerd om mijn gangen na te gaan. Hij mag mij dus niet zien. Mag ik voor één keer de brandtrap gebruiken? En langs daar terugkeren ook?'. Kim mag dat. Ze hebben samen een hechte band opgebouwd sinds ze naast elkaar wonen. Als er iets is kan Simonneke steeds op de hulp van Kim rekenen. En visa versa, dat spreekt vanzelf. Langs een raam in de slaapkamer van het oude vrouwtje klimt Kim naar buiten. Ze daalt de smalle brandtrap af tot op de straat aan de achterzijde van hun appartementsblok. Stiekem kijkt ze om de hoek of de Audi er nog staat. Ze kan door de achterruit zelfs de silhouetten zien van de twee mannen. Voor haar vertrek heeft ze een zwart joggingpak aangetrokken met capuchon dat ze over haar hoofd zet. Doch neemt ze een omweg. Ze wil de kerels geen argwaan opwekken. Enkele minuten later staat ze voor het politiebureau. Ze aarzelt nog even en overweegt de gevolgen. Maar ze komt tot dezelfde conclusie. Kim kan het niet alleen. Langs een automatische schuifdeur komt Kim in een grote hal met een balie in het midden en enkele glazen deuren aan de zijkant.

Kim stapt tot bij balie en richt zich tot de dienstdoende agent.

– 'Ik had graag een rechercheur gesproken meneer de agent'. Kim lacht vriendelijk.

– 'Die mensen zijn al naar huis mevrouwtje. U mag alles gerust aan mij vertellen hoor. Dan leg ik uw probleem morgen voor aan een dienstdoende rechercheur'.

De agent neemt een pen en papier en bekijkt dan eerst het gelaat van Kim. Haar gezicht loopt rood aan en de agent zweert later dat er stoom uit haar oren kwam. Haar ogen schieten vuur en hadden het kogels geweest dan had de agent achter de balie al dood geweest.

– 'Luister …', ze kijkt naar de badge op de borst van de agent, '... Wim. Ik wordt afgeperst. Mijn zus is samen met haar zoontje gekidnapt en ik wordt gevolgd door twee 'Men in black'. Mijn geduld is op en als hier geen rechercheur is bel je er één op. Gesnopen? Of moet ik er nog een tekeningetje bijmaken?'. Kim wacht het antwoord niet af. Ze zet zich op een stoel kort bij de balie en gunt agent Wim geen waardige blik meer. Ze hoort hem zachtjes door de telefoon praten en de hoorn wordt bijna geruisloos terug op het apparaat gelegd. Kort daarop gaat één van de glazen deuren open.

– 'Komt u maar mee mevrouw', zegt een vrouwelijke agente vriendelijk. Ze maakt de doorgang vrij en naast elkaar stappen ze door een lange helder verlichte gang met nog meer glazen deuren. Bijna op het eind opent de agente een deur en wenkt Kim naar binnen. Twee rechercheurs zitten achter hun bureel maar staan op als Kim wordt binnen geleidt. Ze stellen zich voor als Vera en Dirk en bieden Kim een comfortabele stoel aan. Ook Kim stelt zich voor.

– 'Waarmee kunnen we je helpen Kim?, vraagt Vera. Dirk komt erbij zitten en beiden luisteren ze aandachtig naar het relaas van Kim zonder haar te onderbreken. Af en toe noteren ze iets op een blad papier. Kim vertelt vanaf de overval op de winkel door Jan met de pet die ze ondertussen kent als Manuel. Dat zij op haar beurt de man op de grond smakte. Feller dan ze eigenlijk wilde. Overal was er bloed. 's Nachts droomt ze er nog van. Dan vertelt Kim van de zwarte Audi voor haar appartement waarvan ze vermoed dat deze kerels haar al een paar dagen volgen en haar dan ongegeneerd komen bedreigen in de winkel. Ze vertelt van het filmpje met Manuel op Youtube en van haar ontvoerde zus en neefje. En als laatste haar vlucht langs de brandladder om naar hier te komen. Na afloop van haar relaas volgen weer tranen. Deze keer omdat ze blij is dat het eruit is. Vera zorgt voor een glas water en wacht tot Kim wat bekomen is.

– 'We moeten die Manuel ondervragen Vera. Hij weet hoogst waarschijnlijk wel wie die twee zijn vermits hij ze zoveel geld schuldig is', denkt Dirk luidop.

– 'Bel jij dan voor een afspraak Dirk', commandeert Vera en terwijl Dirk naar de telefoon grijpt richt Vera zich weer tot Kim.

– 'Is er nog iets dat ons kan verder helpen Kim? Een klein detail misschien?'. Kim pijnigt haar hersenen:

– 'Misschien die vrouwenstem op de achtergrond waar mijn neefje met de Legoblokken speelt. Ik weet niet of het u verder helpt. De stem klonk schor en hees als van iemand die veel drinkt en rookt'. Vera knikt:

– 'Het moet iemand zijn die ze vertrouwen. Het is een gok maar ik denk aan een moeder van één van die twee ontvoerders', denkt Vera luidop. Dirk werpt de hoorn op het toestel.

– 'Manuel is opgenomen in een afkickcentrum voor verslaafden. Hij zit onder de pillen. Hij valt dus af om ons te helpen'.

– 'Ken je toevallig de nummerplaat van de Audi Kim?', vraagt Vera. Kim moet echter ontkennen. Daar heeft ze helemaal niet aan gedacht.

– 'Dan proberen we het volgende. Luister Kim'.

Hoofdstuk 5

Wat later staat Kim voor het raam van haar appartement en kijkt in de donkere nacht naar de geparkeerde zwarte Audi. Hij staat er nog steeds en heeft zich blijkbaar niet verplaatst. Kim wil dat de ontvoerders haar zien en roert met een lepel in een kopje warme chocomelk. Haar hart klopt in haar keel en ze hoopt maar dat het plan van de rechercheurs lukt. Ze kijkt naar de hoek van de straat waar plots de gedaante verschijnt van een dronken waggelende man. Met een lange overjas en een hoed op het hoofd is hij totaal onherkenbaar. Hij hinkt met zijn ene voet in de goot en de andere voet sleept hij als het ware achter hem aan. Het verwonderd Kim dat hij niet valt, maar op deze manier kan een ongeluk niet uitblijven.

Ook de twee mannen in de auto krijgen de dronken man in het vizier. Hij nadert de auto en de twee zijn er niet gerust in:

– 'Als hij een krasje maakt op de auto gaat hij er niet goed van zijn', zegt Jeroom, de chauffeur. Stany werpt een blik naar het appartement:

– 'Die meid kruipt vandaag laat onder de wol. Andere dagen zijn we al weg. En we hebben nog werk te doen'. Jeroom reageert niet maar houd de dronken man scherp in het oog die nu vlakbij de auto is. Wat te verwachten is gebeurt. De dronken man wil de auto passeren en heft zijn ene been op. Hij is zo dronken dat zijn andere been zijn lichaam niet kan dragen en hij valt net voor het voertuig op de grond. Vloekend stapt Jeroom uit zijn comfort zone en met gebalde vuisten stapt hij op de recht krabbelende dronken man af. Stany stapt ook uit en ziet net dat het licht van het appartement wordt gedoofd. Jeroom grijpt de man vast:

– 'We moeten weg Jeroom. Het licht is uit. Laat die man met rust'. Stany heeft de grootste moeite om zijn broer te kalmeren. Een scherpe alcohollucht wordt in het gelaat van de breedgeschouderde Jeroom geblazen. Hij zou het liefst de man een paar meppen geven maar ze moeten ervan door. Hij sleept de dronken man tot tegen de gevel van de nabijgelegen woning en de twee broers stappen terug in de wagen. Enkele seconden later stuiven ze met gierende banden weg.

Daar heeft Kim op gewacht. Van zodra de auto weg rijd loopt ze naar de overkant van de straat om de arme man recht te helpen:

– 'Gaat het Dirk?'. Rechercheur Dirk kreunt en steunt tot hij op zijn twee benen staat:

– 'Een hoop blauwe plekken ga ik er van overhouden Kim. Maar de opdracht is geslaagd', zegt hij trots. Samen spurten ze tot achter de hoek vanwaar Dirk was gekomen. Daar staat een neutrale auto geparkeerd waarin Vera ernstig op een iPad zit te tokkelen.

– 'Goed gedaan Dirk. Ik heb contact'. Dirk had, toen hij voor het voertuig viel, een zendertje geplaatst aan de wagen. Vera ziet exact waar de wagen is. Dirk en Kim stappen ook in het politievoertuig. Terwijl Dirk vertrekt geeft Vera nog meer info.

– 'Toen we hier pas parkeerden heb ik stiekem een foto van de twee gemaakt en doorgestuurd naar het bureau. Ze zijn bezig met een gezichtsherkenning. Ook de nummerplaat heb ik doorgegeven en ik verwacht  er direct antwoord op. We volgen ondertussen vanop afstand de Audi en hopelijk rijdt deze naar de plaats waar ze je zus vasthouden'.

– 'Vera?', klinkt het vanuit de luidspreker.

– 'Ja, wij luisteren Sofie. Sofie is de analiste vanuit het politiebureau', verduidelijkt Vera aan Kim. Sofie gaat verder:

– 'De nummerplaat behoort bij een Audi Quattro vijf. Een dieselwagen.

Hij werd in 2009 aangekocht en staat op naam van Jeroom Vanthilt.

– 'Prachtig werk Sofie!', laat Dirk zich ook horen en tot Vera:

– 'Een van die twee mannen noemde Jeroom'. Tijdens het praten kwam er weer een dranklucht uit de mond van Dirk. De twee vrouwen in de wagen trekken een bedenkelijk gezicht:

– 'Heb jij gedronken Dirk?' wil Vera weten.

– 'Ik heb gewoon mijn mond gespoeld met whiskey. Om het echt te laten lijken', verontschuldigd Dirk zich. Weer klinkt de stem van Sofie door de luidspreker:

– 'Ondertussen is de computer met gezichtsherkenning gestopt Vera. Het gaat om Stan en Jeroom Vanthilt. Ik heb hun dossier opgevraagd en dat gaat uitsluitend om drugszaken. Een aantal keren opgepakt maar steeds vrijgesproken wegens onvoldoende bewijzen. Ze wonen al jaren samen in Brasschaat. In een villa om u tegen te zeggen'.

– 'Daar zijn ze momenteel niet naar toe. Ze rijden nog steeds richting binnenstad. Het is goed mogelijk dat ze ons naar het adres brengen waar Eefje gevangen zit', zegt Eva door de micro.

– 'Ik heb nog meer onderzoek gedaan Vera', laat Sofie horen, 'misschien toeval, maar hun villa staat sinds twee dagen te koop'. Het wordt stil in de auto:

– 'Dat snappen we niet Sofie', laat Dirk weer van zich horen.

– 'Nee, ik ook niet Dirk. Daarom zocht ik verder en raadt eens?'. Sofie wacht niet op antwoord:

– 'Jeroom heeft een vlucht geboekt voor hen beiden. Richting Porto Rico. Enkele richting. Ze zijn niet van plan terug te keren. Hun vlucht vertrekt morgen'.

– 'De puzzelstukken vallen op hun plaats', zegt Vera, 'Manuel, en misschien nog anderen, werkten voor die twee. Ze verkopen drugs en moeten dat geld afgeven aan de Vanthilts. Manuel wordt geklist en ze lopen een deel van het geld mis. Daar moet dan Kim maar voor zorgen en om haar kalm te houden ontvoeren ze haar zus en neefje. Normaal moet Kim hen morgen het verschuldigde bedrag overhandigen en kunnen ze met het geld vluchten naar hun eiland in de Caribische Zee. Kijk het icoontje blijft stilstaan. Ze zijn ter plaatse. Voorzichtig Dirk'.

Hoofdstuk 6

Jeroom en Stany stappen uit hun auto en gaan een oude vervallen woning binnen. Een lange gang brengt hen naast een trap tot in een kleine slecht ruikende plek die slechts verlicht is door één klein peertje. In een oude versleten zetel zit een dikke onverzorgde vrouw die geen vin verroert als de beide mannen binnen komen:

– 'Stil zijn', zegt ze dominerend:

– 'De kleine slaapt eindelijk. Hij heeft lang gehuild en roept steeds op zijn moeder. Hoelang moet dat kind hier nog blijven?'

– 'Morgen is alles achter de rug moeder. Morgen krijgen we ons geld en dan kan de kleine weg', stelt Jeroom haar gerust:

– 'Ga nu maar slapen. Wij gaan nog even naar boven'.

Krakende en versleten trappen brengt het duo naar de eerste verdieping. Aan de overloop openen ze een deur en komen ze een donkere kamer binnen. Als Stany het licht aanknipt zien ze onmiddellijk de jonge vrouw op de stoel zitten. Ze is nog steeds vastgebonden en een knevel in haar mond verhinderd haar te spreken. Eefje opent haar ogen en begint te kreunen. Meer kan ze ook niet doen. Stany komt naar haar toe en neemt de doek uit haar mond. Eefje haalt kuchend en kreunend adem:

– 'Ik heb dorst en honger en ik moet naar het toilet', kan ze stotterend uitbrengen:

– 'Waar is Brent? Waar is mijn zoontje?', ze begint te huilen bij de gedachte aan Brent

– 'Morgen zie je je zoontje, mevrouw', beloofd Stany en snijdt haar boeien los.

– 'Wat ben jij van plan?', vraagt Jeroom

– 'Mevrouw moet naar het toilet. Of wil je de grond dweilen?'. Die laatste zin doet het. Jeroom neemt uit de kast tegen de muur enkele conservenblikken met fruit. Ze zullen samen eten en dan moeten ze dringend slapen. Ze moeten morgen voor zeven uur terug voor het appartement van Kim staan. Jeroom is blij. Morgen is alles voorbij. Eens ze het geld hebben rijden ze naar de vlieghaven. Dan is het nog even wachten om in te schepen. Maar morgen begint hun vakantie. Aan hun moeder denken ze niet. Ze moet maar voor zichzelf zorgen. Dat hebben wij ook altijd moeten doen denkt Jeroom nog.

Ondertussen zijn Vera en Dirk met Kim in de straat toegekomen waar de zwarte Audi geparkeerd staat. Ze luisteren nog naar de stem van Sofie die ondertussen nieuwe informatie heeft verzameld: 

– 'De woning in Kasteelstraat 8, waar de gebroeders Vanthilt halt hebben gehouden, staat op naam van weduwe Filips. De moeder van de twee drugsverdelers. Ze is zeventig jaar en heel slecht ter been door haar omvang. Het enige wat ze doet is drinken en roken. De buren hebben al meermaals een klacht ingediend wegens sterke geurhinder uit het huis. Dat zal het zowat zijn Vera. O Ja, de speciale brigade staat klaar om het huis binnen te vallen. De straat is langs beide zijden afgesloten. Er kan geen kat door. Veel succes!'. 

– 'We gaan eraan beginnen. Kim blijf in de auto. We vinden je neef en je zus en brengen ze naar hier. Vang ze op'. Kim knikt. Ze slaat een zucht van verlichting. Hopelijk is alles spoedig achter de rug. Dirk houdt een vreemd apparaat op het gebouw gericht en meld door een kleine micro wat hij ziet.

– 'De warmte sensor vermeld twee personen op het gelijkvloers. Een ervan bevindt zich in een aparte kamer en ligt op een soort bed. De tweede persoon zit in een salonzetel. Ik zie drie personen op de eerste verdieping rechts. Ga jullie gang jongens'.

Kim kijkt vanuit de auto naar de speciale politie die achter elkaar de voordeur naderen. Het duurt slechts enkele seconden om de deur te openen. Dan moet ze zenuwslopend wachten. Maar ze heeft er alle vertrouwen in. Dirk en Eva stappen uit en haasten zich achter de 'special forces' naar binnen. Enkele tellen later komt Eva uit het huis gelopen met een pakketje in haar armen. Kim opent de wagendeur en neemt het lichaam over dat in een deken gewikkeld is. Ze stapt terug in en knuffelt het kind dat eerst nu begint wakker te worden. Brent kreunt en steunt maar slaat zijn armpjes rond de nek van Kim als hij haar herkent:

– 'Waar is mama?' vraagt hij met een schorre stem. Het is duidelijk dat hij dorst heeft:

– 'Mama komt direct Brent. Ze moet nog even haar handtas nemen'. Brent is gerust gesteld. Hij sluit opnieuw de ogen. Weer komen Eva en Dirk naar de auto toe gelopen. Niet te snel want ze ondersteunen een gestalte in het midden. Eefje wordt in het voertuig gezet. De zussen omarmen elkaar en beginnen te huilen. Geëmotioneerd door het gelukkig weerzien. Kim overhandigd Brent aan Eefje die maar al te blij is dat ze haar zoontje opnieuw kan knuffelen. Dirk en Eva stappen vooraan in.

– 'Onze taak zit erop meiden. De gebroeders Vanthilt en hun moeder zijn aangehouden. Ze zijn onderweg naar de gevangenis waar ze een nachtje in de cel kunnen nadenken. Morgen starten we met de ondervraging. Zien jullie een kans om morgen langs te komen voor een verklaring?'.

– 'Is morgenmiddag goed Eva?', vraagt Kim: – 'We willen echt eens goed uitslapen en daarna moeten we naar mama want die weet nog van niets'. Eefje knikt.

– 'Prachtig, waar kunnen we jullie afzetten?'.

– 'Bij mij thuis Vera', zegt Kim resoluut, 'ik maak nog iets lekkers klaar voor ons voor we onder de wol kruipen. Je kan bij mij blijven slapen Eefje, mijn bed is groot genoeg voor ons drieën'.

Dirk vertrekt. Recht naar huis.

Hoofdstuk 7

Een paar dagen later stapt Kim door de straten van de drukke stad naar de winkel. Ramona belde vanmorgen voor een afspraak om zes uur. Ze wilde Kim spreken, liefst na de werkuren. Kim keek bedenkelijk. Een afspraak met de baas is nooit een goed teken en dan nog langs de telefoon. Kim vroeg waarom ze moest langst komen, maar Ramona hing op zonder antwoord te geven. Ze keek op haar horloge. Zes uur gepasseerd. Ze komt te laat:

-'Door dat verdomde openbaar vervoer speel ik misschien mijn werk nog kwijt'. Het is het enige waar ze aan kan denken. Kim is al enige dagen afwezig en met al die drukke dagen? Eigenlijk kan ik Ramona geen ongelijk geven mompelt ze nog en dan staat ze voor de glazen deur van “Ramona's modieuze stijl kleding” winkel. De deuren zijn gesloten en binnen brand geen licht. Kim ziet zichzelf weerspiegelen in de deur en de vitrines. Ze klopt op de deur. Niets beweegt. Ze kijkt op haar horloge. Vier minuten over zes. Het kan niet zijn dat iedereen al weg is. Gewoonlijk wordt er nog gepoetst en wat nagepraat over de afgelopen dag. Kim houdt haar handen beschermend langs haar gelaat en tuurt weer door het glasraam. Opeens staat Brent vlak voor haar. Ze schrikt en houd haar hart vast. Brent straalt en opent de deur voor Kim:

– 'Kom binnen Meeke'. Van zodra Kim een stap in de winkel zet floepen de lichten aan en komen er gezichten tevoorschijn van collega's, vrienden en kennissen. Eefje, mama  en papa Danny zijn natuurlijk ook van de partij. Ramona komt op haar af:

– 'Sorry voor dat onduidelijke telefoontje Kim maar we wilden jou verrassen met familie en vrienden'.

– 'De verrassing is geslaagd' zegt Kim en begroet iedereen met een hartelijke knuffel.

14-02-2018 om 02:13 geschreven door Luc Verschooten  

Kabouters moeten ooit een rol in mijn leven gespeeld hebben. Nu de kleinkinderen groot zijn komt de herinnering terug boven. Misschien was ‘Ka’ wel een goede schoolvriend? Of was hij gewoon een knuffel die ik mee naar bed nam? Het maakt eigenlijk niet uit. Nog een verhaaltje van Ka voor het slapen gaan.

Hoofdstuk 1

Kabouter Ka en zijn gezinnetje zaten rond een brandend kampvuur van twijgen en takken. Zwart en Klim, de twee zonen van Lisa en Ka, hadden het sprokkelhout verzameld dat na de zware storm van gisteren op het gazon was gewaaid. Uren waren ze aan het harken geweest rond de grote bomen die her en der op het domein verspreid stonden. Lisa en Ka hadden ondertussen de kleurige voorjaarsbloemen in het ronde perkje voor het kasteel geplant. De geur van verse bloemen vermengde zich met de frisse nachtlucht en bleef als een waas boven het domein hangen. Vlecht, de laatst geborene, liep af en aan met een gietertje om de bloemetjes van water te voorzien. De familie had afgelopen nacht heel hard gewerkt en ze maakten van het warme vuur gebruik om nog even gezellig samen te zitten en te praten. Nog een uur voor de zon opkwam.

-'Hoe heb je mama leren kennen, papa?', vroeg Vlecht nieuwsgierig. De jongens knikten:

-'Ja vertel papa!', riepen ze in koor. Ook Lisa knikte. Ze hoorde Ka zo graag vertellen. De jongens gooiden nog wat takken en twijgen op het vuur. De vlammen laaiden hoog op. Het hout knisperde en knetterde.

Hoofdstuk 2

Ka stond te midden van tientallen andere kabouters op het hoogste schab van een ijzeren rek in de winkel. Vijf schabben vol met verschillende kabouters. Allen waren familie van Ka. Neven, nichtjes, ooms en tantes en een hoop vrienden. Te veel om op te noemen. Af en toe werd een kabouter van het rek weggenomen en belandde dan in een winkelkarretje. De kabouter ging met de kopers mee naar hun woonplaats om daar de tuin te onderhouden. Dat is nu eenmaal het lot van een kabouter. Een paar dagen later werd er dan een nieuwe lading kabouters in een grote vrachtwagen geleverd, samen met nog andere artikelen voor de winkel. Het personeel plaatste dan de verse kabouters bij Ka op het rek. De nieuwe kabouters werden op hun beurt familie of vrienden. Ka wierp snel een blik naar de klok boven de kassa. Nog even, nog een paar minuten voor de winkel zou sluiten.

-'Het wordt tijd', dacht Ka, 'want ik krijg krampen in mijn benen'.

De juffrouw achter de kassa riep door de micro af dat de winkel ging sluiten en vroeg beleefd aan de bezoekers om zich naar de kassa te begeven. Ka sloot nog even de ogen maar verstijfde plots:

-'Kijk mama! Die kabouter pinkte naar mij!', riep een kleuter die op de arm van zijn moeder langs het rek passeerde.

-'Jazeker schat. Pink maar terug', antwoordde de jonge vrouw die zich haastte om de winkel te verlaten. Aan haar stem was duidelijk te horen dat ze haar kindje niet geloofde. 'Gelukkig maar', dacht Ka en sloeg, bijna onhoorbaar, een zucht van verluchting. Toen de laatste klanten het gebouw hadden verlaten was het de beurt aan het personeel om naar huis te gaan. Het licht werd gedoofd en de kabouters bleven alleen achter. Nog een paar minuten bleven Ka en zijn vrienden wachten om er zeker van te zijn dat niemand nog in de winkel aanwezig was of terug keerde.

En dan gebeurde het. Onverwachts, alsof iemand het startschot had gegeven. Elke kabouter op het ijzeren rek zuchtte en kreunde. Ze rekten zich en begonnen te praten alsof ze elkaar in dagen niet hadden gezien. Het was een mooi schouwspel. Er werden handen geschud, gelachen en schouderklopjes uitgedeeld. Enkelen deden zelfs danspasjes om hun spieren los te maken. Ka klom langs het rek naar de begane grond en draaide zich naar de massa kabouters op de schabben. Oom Pol, de politiekabouter, liet zich samen met zijn trouwe herdershond 'Bo' van het onderste schab op de grond zakken. Daar aangekomen overhandigde hij een kleine megafoon aan Ka. Op deze manier moest hij niet roepen. De roephoorn versterkte zijn stem zodat iedereen hem duidelijk kon horen.

-'Lieve vrienden', begon hij: -'Het is zo ver. We hebben weer een lange nacht voor de boeg. Iedereen gaat verder waar hij vorige morgen gestopt is. Maak er een gezellige nacht van. Bedankt'.  Alle kabouters klapten in hun handen en klauterden dan van het rek naar beneden. In groepjes vertrokken ze door de grote winkel van 30.000 m² naar hun werk. Het tuincentrum bezat alles voor de tuin onder één dak. De schilder kabouters gaven het tuinhout nog een mooi laagje verf. Enkele schoonmaak kabouters stoften de tuinmeubelen. Morgen zouden ze weer blinken als een spiegel. Bij de tuindecoratie, voor binnen en buiten, gingen enkele knutselkabouters aan de slag. Enkele nieuwe brievenbussen werden tijdens het lossen of laden zwaar beschadigd. Dan was er een afdeling met tuingereedschap. Hier haalden de kabouters hun materiaal om te werken. Voor de winkel open ging zouden ze alles weer op hun plaats zetten. In de mega grote serre groeiden en bloeiden de sierlijke bloemen en planten. Hier werkten meer dan tien kabouters. Alle éénjarige bloemen moesten gestekt worden en vervolgens in kweekpotjes overgeplant worden. De kabouters hadden nog een drukke nacht voor de boeg.

Hoofdstuk 3

Het was voorbij middernacht toen het gebeurde. Een luide knal liet elke kabouter schrikken. Iedereen stopte met zijn bezigheid en hield de adem in. Iedereen bekeek elkaar met een angstig gezicht en vroeg zich af wat er gebeurd was. Het leek eerst op een zware donderslag of was er een meteoriet in de winkel ingeslagen? Ka en oom Pol maanden iedereen aan om stil te zijn. Zij gingen eerst kijken voor ze verder zouden werken. Ze bleven in de schaduw zodat ze niet te zien waren. Achter de tuinmeubelen was een grote glazen constructie met dubbele deur die op de parking uitkwam. Een nooddeur. Deze constructie en glazen deuren waren totaal verbrijzeld door een vrachtwagen die er achteruit was ingereden. Er stapten net drie mannen uit de cabine en drongen de winkel binnen. Eén van hen liet de laadklep van de vrachtwagen naar beneden. Ze praten niet met elkaar. Ze waren er op getraind en ieder van hen wist precies wat ze moesten doen. Oom Pol hield Ka staande en fluisterde in zijn oor:

-'Dit is een ramkraak Ka. Dit zijn dieven die de winkel komen leeg roven'. Ka knikte:

-'Daar gaan wij een stokje voor steken oom. Dit laten we niet gebeuren'.

-'Waarom is het alarm niet afgegaan?', vroeg oom Pol zich af. Ka haalde zijn schouders op. Hij trok zijn oom weg van de plaats. De drie dieven begonnen inmiddels tuinmeubelen op te laden.

De familie was ondertussen samen gedrumd bij het tuingereedschap. Hier konden ze zachtjes praten zonder dat de dieven hen zouden horen. Ka nam het woord:

-'Vrienden we moeten die drie dieven overmeesteren en boeien. We hebben sterk touw nodig. De moeders en hun kinderen gaan naar het rek bij de kassa en verstoppen zich daar. De oudere kabouters beschermen ze daar. De rest zoekt iets om zich te verdedigen, maar let op ze mogen ons niet zien'. Het werd stil rond de kabouters. Iedereen deed wat men van hem verwachtte. Ka wenkte de jongste kabouter en wilde hem naar het rek sturen maar hij kreeg een idee:

-'Luister Wonk. Sluip ongezien naar buiten en zet de banden plat van de vrachtwagen. Gaat dat lukken?'. Wonk knikte en voelde zijn hartje sneller slaan van spanning.

-'Neem een haarspeld van je moeder mee Wonk. Weet je hoe dat werkt'.

-'Jazeker Ka. Ik heb voor de grap mijn broertje zijn fietsbanden al eens laten leeglopen'. Hij werd gelijk rood tot achter zijn oren. Dit wou hij eigenlijk niet verklappen, maar Ka lachte:

-'OK dan. Daar zullen we het later nog wel over hebben. Wees voorzichtig Wonk'. De kleine jonge kabouter ging er als een haas vandoor. Als een muis liep hij langs de muur tot bij het kapotte geraamte. Hier wachtte hij geduldig tot de dieven terug de winkel in waren en glipte dan naar buiten. In zijn broekzak had hij een paar haarspelden zitten die hij vorige week in de winkel had gevonden. Hij wilde ze aan zijn moeder geven als cadeau voor haar verjaardag. Nu kwamen de dingen nog goed van pas. Net op tijd sprong Wonk voor de voorste wielen in de schaduw. De dieven kwamen alweer terug met een tuintafel die ze de vrachtwagen induwden. Toen ze weer weg waren kwam Wonk in actie. Hij bleef volledig in de schaduw. Alleen zijn arm zou je kunnen zien die de haarspeld in het ventiel stak. Wonk hoorde hoe de lucht ontsnapte. Hij liet de speld zitten en nam een tweede uit zijn broekzak. Hij rolde zich naar de andere zijde van de wagen en stak ook hier de haarspeld in het ventiel. De lucht ontsnapte maar waar Wonk niet op gerekend had gebeurde. De dieven kwamen terug en plaatsten enkele tuinstoelen op het laadplatform toen ze iets hoorden. Ze bukten zich om nog scherper te luisteren. Dan kwamen ze voorovergebogen op het gesis af. Wonk wist dat hij een fout had gemaakt. Twee banden tegelijkertijd laten leeglopen maakte te veel lawaai. Hij moest hier weg. Hij bleef onder de vrachtwagen en toen hij zag dat de dieven bij de cabine waren rende Wonk geruisloos naar binnen. Terug tegen de muur tot bij de stand met het tuingereedschap. Hier botste hij bijna op Ka:

-'Ze hebben gezien dat de banden plat staan Ka!'.

-'Geeft niet Wonk. Goed gewerkt. De banden staan plat genoeg. Ze kunnen niet meer met de vrachtwagen weg. Nu gaan ze de dader of daders zoeken. Ren naar de kassa Wonk en blijf daar'. Wonk was al weg.

-'Vrienden nu is het onze beurt', fluisterde Ka. Hij zag hoe de dieven terug binnen kwamen. Ze slopen gebukt rond de tuinmeubelen en verspreiden zich. Elke dief ging een andere kant op. Daar had Ka een beetje op gehoopt. Drie dieven tegelijkertijd overmeesteren zou niet lukken. Een voor een was nog te doen, hoopte hij. Een dief kwam hun kant uit. Het was een grote magere man met een zwarte muts op het hoofd. Ter hoogte van twee rekken werd de man verblind door de maan en daar profiteerden de kabouters van. Ze hadden een touw tussen twee rekken gespannen en de dief struikelde. Hij probeerde zich ergens aan vast te houden maar het was te laat. Zijn lichaam smakte tegen het beton van de vloer. Zijn hoofd raakte de grond en hij bleef versuft liggen. Net lang genoeg voor de vrienden van Ka. Kabouter Klad en Blij trokken de muts over zijn ogen terwijl Ka en Pol, de politiekabouter, de handen van de dief boeiden. Kabouter Hark en Schep bonden de voeten tegen elkaar en maakten het touw vast aan een groot rek. Deze dief zou niet meer ontsnappen.

-'Vlug naar de serre', fluisterde Ka en ze renden zo snel als ze konden op de tweede dief af. Ka zag nog net hoe hij langs de openstaande schuifdeur de serre in sloop. Speurend van links naar rechts zocht hij de vandaal die de banden had laten leeglopen. De kabouters slopen hem stil achterna. Eens binnen duwden ze geluidloos de dubbele glazen deur dicht. Tot zover was hun plan gelukt. Als hazen renden ze langs de kant tot een paar meter voor de dief. Ka zette de roephoorn tegen zijn mond en brulde als een leeuw. De dief schrok zo hard dat hij een sprongetje in de lucht maakte en dan verschrikt bleef staan. Zijn knieën knikten van angst. Op dat moment rolden de andere kabouters een levensgrote nep leeuw tot voor de dief. Ka brulde opnieuw door de megafoon. De dief sloeg de handen voor het gelaat, draaide zich om en liep terug van waar hij kwam. Dat de deur nu dicht was zag hij niet. Met een luide knal smakte hij tegen de ruit. Een paar seconden bleef hij nog recht staan. Maar dan viel hij als een lege zak aardappelen in elkaar. Volkomen knock out. Ook hier boeiden de kabouters de dief zoals de eerste. Ze trokken een zwarte kap over zijn ogen. Nog één dief te gaan.

De kabouters sprinten naar de kassa. Daar zocht de derde dief in alle hoeken en kanten naar iemand die de banden van hun wagen had laten leeglopen. Tijd voor plan drie want hij naderde de schuilplaats waar de kaboutermoeders met hun kinderen zaten. Ka hield de megafoon voor de mond van oom Pol. Hij brulde:

-'Halt dief. Staan blijven. Hier spreekt de politie. Verroer je niet of ik laat de hond los!'. Ka hield de megafoon dan voor de mond van de herdershond die gevaarlijk begon te blaffen. Het geluid deed pijn aan de oren. Ook de dief hield zijn handen tegen de oren en begon te beven als een espenblad.

-'Ga op de grond liggen dief!', commandeerde oom Pol verder:

-'Trek je muts tot over je ogen en doe daarna je handen op de rug!'. De dief gehoorzaamde als een brave leerling in de klas. Toen hij op de grond lag met de armen op de rug werd ook hij vakkundig geboeid. De klus was geklaard.

Ka keek naar buiten en zag dat de zon op kwam. Hij wenkte al de kabouters en ze volgden hem naar de personeelskantine. Hier konden de dieven hen niet meer horen.

-'Bedankt allemaal voor jullie moed en opoffering. Er rest ons nog één ding te doen en dat is ons materiaal op te ruimen voor het personeel begint. Wat de dieven hebben stuk gemaakt laten we liggen. Alleen ons materiaal wordt netjes terug geplaatst. De verf terug in de potten en de borstels uitgewassen. Het is bijna tijd om te rusten. Dat hebben we trouwens verdiend', besloot Ka.

Enkele minuten later stonden alle kabouters terug keurig op hun rek. Eindelijk konden ze van de rust  genieten. Net op tijd want de winkeldeur schoof open en chef Toon kwam binnen. Toen hij de man op de grond zag liggen bleef hij even verschrikt staan.

-'Wat is hier gebeurt zeg?' vroeg hij zich fluisterend af. Hij nam zijn smartphone en de kabouters hoorden hem met de politie bellen terwijl hij de gehele zaak doorliep en inspecteerde. Toon, de chef, viel van de ene verbazing in de andere. Op elke afdeling lag een geboeide dief en in de vrachtwagen, die het grote raam had verbrijzeld, stonden  tuinmeubelen. Toon kwam terug bij de kassa toen hij de politie hoorde arriveren. Aan twee inspecteurs in uniform vertelde hij wat hij wist. -'Heeft u dan niet die gangsters overmeestert, meneer Toon?', vroeg inspecteur Tine.

-'Heef-'Neen, ze lagen geboeid toen ik hier binnen kwam. Ik begrijp het zelf niet.'

t de zaak dan geen alarminstallatie?', was de vraag van inspecteur David.

-'Jazeker meneer. Ik denk dat iemand die gisteren heeft vergeten in te schakelen, want ze staat af.'

-'Wie moest het alarm dan inschakelen?', was de volgende vraag van de inspecteur.

-'Dat is gewoonlijk het werk van ons jongste personeelslid, Bjorn. Hij verlaat als laatste de zaak en zet het alarm op. Kijk daar komt hij net aan!'. Toon wees naar een jonge fietser die net kwam aanrijden. Bjorn, de jonge fietser, schrok omdat zijn chef hem aanwees. Hij bekeek de politie agenten en de twee inspecteurs die dreigend op hem af kwamen. Hij was betrapt. In plaats van te stoppen draaide hij in een kring rond en wilde er vandoor fietsen. Inspecteur David riep iets naar de agenten in uniform en die stormden op Bjorn af. Hij wilde sneller zijn maar zijn fiets blokkeerde. Met een smak belandde hij op de stoep. En dan waren de agenten al bij hem. Bjorn gaf het op.

-'Dat probleem met het alarm is dan opgelost', zei Tine tegen David:

-'De grote vraag blijft wie de dieven geboeid heeft achtergelaten?'.

David keek achterom naar het rek waar de kabouters geduldig stonden te wachten. David grinnikte en haalde zijn schouders op:

-'Dan zullen het de kaboutertjes het gedaan hebben Tine!', zei hij. David wist niet dat er een reporter van de plaatselijke krant in de buurt was die hun gesprek afgeluisterd had. Een uur later berichtte de krant in vette letters:

-”Inbraak verijdeld door tientallen kabouters”.

Hoofdstuk 4

Ka zweeg en keek naar zijn gezinnetje. De kinderen fronsten hun wenkbrauwen:

-'Wanneer heb je dan mama ontmoet?', vroeg Vlechtje.

-'Door die kleine zin in de krant werd er een stormvloed ontketend van mensen die absoluut een kabouter wilde kopen. Sommigen wilden wel twee of drie kabouters tegelijk mee naar huis nemen. Het was echt een overrompeling. Op enkele minuten tijd was het hele rek leeg. De leveranciers van kabouters kon de vraag naar meer niet bijhouden. Ook ik werd verkocht en op deze manier belandde ik in een prachtige tuin die mooi onderhouden werd door Lisa, jullie moeder. Sindsdien zijn wij onafscheidelijk. Maar nu wordt het tijd om op te ruimen. De zon komt op. Jongens doof het vuur en strooi de as tussen de bloemen. We gaan rusten'.

01-02-2018 om 11:41 geschreven door Luc Verschooten