- Abdelah Mostafa (22), één van de drie ontsnapten uit Jamioulx, staat in Charleroi mee symbool voor een verloren, losgeslagen generatie van jongeren.
Abdelah Mostefa (22), Julien Cazetta (34) en Jonathon Inja (29), de drie ontsnapte gedetineerden uit de gevangenis van Jamioulx, zijn stuk voor stuk zware jongens.
Maar in Franstalig België is het vooral de naam van de jongste, Abdelah Mostafa, die pijnlijke herinneringen oproept.
Vorig jaar in september stonden Abdelah en drie kompanen terecht voor de moord op Pascal Hennuy (35), de bakker van het vredige dorpje Jamioulx.
De roofmoord in november 2007 op de populaire bakker schokte heel de streek van Charleroi.
En het assisenproces hield vorig jaar zelfs heel Wallonië in de ban, vooral wegens de jonge leeftijd van de daders en hun totale je m'en foutisme' op het proces.
Schoolverlaters
Ze waren met vier die fatale nacht bij bakker Hennuy. De net meerderjarige Abdelah Mostefa (18), de minderjarigen Frédéric Echazar (16) en Aubin B. (17) en Dorian Cherpion (23), de zoon van een commissaris bij de federale politie.
Alle vier waren het jongens met een gelijklopend parcours: afkomstig uit gebroken gezinnen, school niet afgemaakt, kleine criminaliteit, geplaatst in instellingen en ten slotte de zware misdaad.
In de maanden voor ze bij de bakker binnendrongen hadden ze nog een reeks zware feiten gepleegd, onder meer een overval op een bejaarde vrouw waarbij zij en haar kleinzoon gefolterd werden.
De vier wisten dat er bij de bakker geld te rapen viel. Een andere probleemjongere, Anthony M., de 16-jarige leerjongen van de bakker, had namelijk verteld aan Aubin B. dat de bakker 4.000 euro in zijn kluis bewaarde.
Volgens de getuigen op het proces beschouwde bakker Hennuy zijn leerjongen als zijn eigen zoon, maar Anthony zelf was het daar niet mee eens. Hij vond zijn baas in de eerste plaats een verschrikkelijke vrek die hem deed werken als een hond. En daar moest hij voor boeten.
Longrifle
Aubin B., op zijn zeventiende al een doorgewinterde crimineel, moest niet lang nadenken na de tip van Anthony. Samen met zijn vrienden Mostefa, Cherpion en Echazar trok hij naar de bakker. Wapens hadden ze genoeg: een longrifle, een 9 mm pistool, een .357 Magnum en een alarmpistool.
De bedoeling was, zo zeiden ze op het proces, om de waakhond van de bakker neer te schieten. Die klus nam Echazar voor zijn rekening. Hij schoot de longrifle helemaal leeg op de hond.
Bakker Hennuy werd wakker, stormde naar beneden en probeerde de overvallers weg te jagen. Maar dat werd zijn dood. Eén van de vier schoot hem neer.
Wie van de vier overvallers de dodelijke schoten heeft afgevuurd, is nooit duidelijk geworden.
Op het proces wezen zowel Mostefa, Echazar en Cherpion naar hun 17-jarige kompaan Aubin B., telg uit een beruchte criminele familie.
Toeval was dat niet want Aubin B., alias Billy the Kid', was de enige van de vier overvallers die niet voor assisen stond.
Hij was net als Echazar minderjarig op het moment van de feiten. Maar in tegenstelling tot Echazar en Tahar Zouad, een andere minderjarig bendelid, werd Aubin B. niet uit handen gegeven door de jeugdrechter ondanks zijn indrukwekkende criminele stamboom. Aubin B., die volgens de speurders de organisator van de overval was, ontsnapte op die manier aan een zware veroordeling.
Die vier die wel voor assisen stonden, wisten dat als zij de schuld op B. schoven door hem als schutter aan te wijzen, hij als minderjarige nooit gestraft kon worden
Maar Cherpion, Echazar en Mostefa werden in september 2010 zwaar gestraft voor assisen. Abdelah Mostefa kreeg zelfs dertig jaar cel, ook al was iedereen het erover eens dat hij die nacht niet had geschoten.
Mostefa vindt tot op vandaag dat hem zwaar onrecht is aangedaan. Hij probeerde ondertussen al twee keer uit de gevangenis van Jamioulx te ontsnappen. Vorige herfst probeerden zijn kompanen hem met explosieven uit de cel te halen. Zondag gijzelden hij en zijn medeplichtigen een vrouwelijke cipier.
Club Med
Aubin B., het brein van de bende, heeft ondertussen ook weer van zich laten horen. Hij haalde zich onlangs de woede van de publieke opinie op de nek toen hij in een recent interview aan de krant La Dernière Heure de gesloten instelling van Kasteelbrakel als Club Med' omschreef.
Na zijn vrijlating uit de jeugdinstelling en ook tijdens de drie keer dat hij eruit ontsnapte ging B. meteen weer op het slechte pad. Hij werd ondertussen ook als volwassene veroordeeld voor een reeks diefstallen.
CAÏRO Sinds het vertrek van de Egyptische president Mubarak neemt het aantal ontvoeringen van koptische meisjes door vooral salafistische moslims fors toe.
De Amerikaanse organisatie Carnegie Endowment beschreef vorig jaar de positie van de koptische christenen ten tijde van de Egyptische president Mubarak als volgt: De Egyptische regering vervolgt de kopten niet, maar er is een permissief juridisch klimaat geschapen dat zowel Egyptische ambtenaren als privépersonen toestaat om volkomen straffeloos christenen te discrimineren.
Media en moskeeën, vaak gefinancierd door de Egyptische overheid, moedigen geweld tegen kopten aan. In het geval christenen slachtoffer worden van geweld initieert de Egyptische overheid zogenaamde verzoeningssessies. Dan dienen het slachtoffer (standaard een kopt) en de dader (vrijwel zonder uitzondering een moslim) zich te verzoenen. Daardoor gaat de dader vrijuit, zonder enige strafrechtelijke vervolging.
In vrijwel alle internationale rapporten over Egypte wordt melding gemaakt van het ontvoeren van koptische meisjes om hen onder dwang te islamiseren en vervolgens uit te huwelijken aan een veelal veel oudere moslim man. De koptische paus Shenuda sprak reeds in 1976 over dit probleem. Hij kwam er enkele jaren geleden op terug toen hij verklaarde jaarlijks duizenden brieven te ontvangen van familieleden van ontvoerde meisjes.
De paus sprak over islamitische bendes die koptische meisjes lokken door hun te vertellen dat ze een prijs hebben gewonnen die ze op de bovenste verdieping van een winkel in ontvangst kunnen nemen. Vervolgens verdwijnen de meisjes spoorloos.
Loverboys
Sinds het vertrek van de Egyptische president Mubarak zijn met name gewelddadige salafisten een ware campagne van intimidatie en terreur tegen de kopten begonnen. Onder ex-president Mubarak werden deze salafisten vergeleken met hen zijn de moslimbroeders gematigd scherp in de gaten gehouden.
Vooral het aantal ontvoeringen van koptische meisjes neemt fors toe. Zorgwekkend is het ook dat de meisjes steeds jonger worden. Ontvoering van 10- tot 12-jarigen lijkt thans eerder regel dan uitzondering te zijn. Recentelijk heeft de organisatie Egypt4Christ hierover een schokkend rapport gepubliceerd. In het rapport komen koptische priesters aan het woord uit wier parochies dagelijks meisjes verdwijnen.
Het rapport wijst met een beschuldigende vinger naar groepen salafisten. Ook noemt het een aantal (hoge) ambtenaren bij name. Zij zouden actief bij de ontvoeringen betrokken zijn.
Slechts enkele ontvoeringszaken kregen de afgelopen maanden in Egypte media-aandacht. Een van de zaken betrof de ontvoering van de 17-jarige Jackline Ibrahim Fakhry. Zij verdween spoorloos uit haar ouderlijke woning in Caïro.
Haar ouders lieten het er niet bij zitten en begonnen een sit-in voor het plaatselijke gemeentehuis. Ze waren er namelijk van overtuigd dat de autoriteiten op de hoogte waren van de ontvoering. Hun actie had succes. Een aantal dagen later dook hun dochter plotseling weer op. Het bleek dat ze was ontvoerd door de 31-jarige moslim Shokry Abdel-Fatah.
De ontvoerder verklaarde later in een televisie-interview dat hij met Jackline wilde trouwen sinds ze 9 jaar oud was. Hij had het meisje ontvoerd en naar Alexandrië gebracht. Daar hadden vele islamitische sjeiks tevergeefs geprobeerd Jackline te bekeren tot de islam. Zij weigerde echter resoluut, aldus Abdel-Fatah.
Het verhaal van Jackline staat niet op zichzelf. Er lijkt sprake te zijn van goed georganiseerde misdaad. Wanhopige ouders vertellen dat ze geen enkele medewerking krijgen van de lokale politie.
In de ontvoering en gedwongen bekering van koptische meisjes zit overigens ook een raadselachtig element. Volgens de islamitische wet mogen moslimmannen namelijk trouwen met christelijke meisjes zonder dat deze afstand hoeven te doen van hun christelijk geloof.
Het rapport van Egypt4Christ lijkt dit raadsel gedeeltelijk op te lossen. De auteurs verwijzen naar een goed georganiseerde en door Saudi-Arabië gefinancierde campagne om Egyptische kopten te islamiseren. Het rapport wijst de Fatahmoskee in Alexandrië aan als centrum van de zendingscampagne.
Aan de Fatahmoskee is de salafistische leider sjeik Osama Borhammi verbonden. Hij wil zich kandidaat stellen voor de komende presidentiële verkiezingen in Egypte. Het rapport van Egypt4Christ meldt dat rond de moskee in Alexandrië een kring van jonge moslims is ontstaan die op scholen en universiteiten koptische meisjes in de leeftijd van 9 tot 15 jaar oud benaderen.
Hun werkwijze vertoont veel overeenkomsten met die van de zogenaamde loverboys in Nederland. De meestal oudere moslimstudenten brengen de koptische meisjes in een compromitterende situatie, waarna ze gemakkelijk chanteerbaar zijn en uit schaamte vaak niet meer naar huis durven.
In deze situatie lijken de Egyptische loverboys de enige uitweg te zijn. De meisjes worden vervolgens naar salafistische sjeiks gebracht, die hen tot de islam proberen te bekeren en vervolgens zeggen dat een huwelijk met een islamitische man hun redding betekent.
Nog afgezien van het feit dat een moslimechtgenoot zon meisje ook zou kunnen redden zonder dat zij zich tot de islam zou bekeren, is de al dan niet gedwongen bekering van koptische meisjes onder de 18 jaar in Egypte strafbaar.
Bankroet
Het rapport van Egypt4Christ noemt de namen van islamitische geestelijken en Egyptische bestuurders die direct betrokken zijn bij deze goedgeplande islamiseringscampagne van koptische meisjes. Egypt4Christ aarzelt niet om de campagne te bestempelen als georganiseerde misdaad, gefinancierd met Egyptisch en Arabisch geld.
Evenals ten tijde van president Mubarak reageren de nieuwe Egyptische autoriteiten niet op de inhoud van het rapport. Egypte, dat volgens sombere cijfers lijkt af te stevenen op een financieel bankroet, is miljarden dollars ondersteuning toegezegd door het Westen.
Koptische advocaten vragen zich af waarom westerse donorlanden deze financiële steun niet koppelen aan de eis aan de nieuwe machthebbers in Egypte om keihard op te treden tegen dit soort vormen van georganiseerde misdaad, waarvan minderjarige koptische meisjes dagelijks het slachtoffer worden.
en Brussel wordt nog wat minder Vlaams ... tenminste, als het
van onze onderhandelende politici afhangt.
Kom daarom samen met TAK, VVB
en HAVIKO op 18 september aanstaande betogen ... dwars door
Linkebeek.
Samen stellen we duidelijk dat de Zes onvervreemdbaar in
Vlaanderen liggen, dat over de splitsing van BHV niet moet onderhandeld worden,
dat na 1 jaar stilstand misschien eens over andere oplossingen zou mogen
nagedacht worden!
Help onze boodschap te verspreiden: stuur dit
bericht door, help ons bij de verspreiding van affiches en pamfletten, bouw je
wagen om tot een rijdende advertentie voor 18 september ... Alle info op www.dwarsdoor.be of via materiaal@dwarsdoor.be
Na een deugddoende vakantie, een terugblik op 11 juli in Eeklo of hoe de aanwezigen op de Vlaams nationale feestdag stilzwijgend getuige waren van een subtiele beeldenstorm
Over een stilzwijgende beeldenstorm in Eeklo
Op 11 juli, de Vlaams nationale feestdag, werd in aanwezigheid van CD&V en N-VA het voor zon slordige kwart miljoen euro heringerichte stadsparkje aan de stedelijke kunstacademie in Eeklo, feestelijk heropend. De aanwezigheid van de N-VA die dag was opvallend omdat de partij de vorige jaren telkenmale verstek gaf ... Eén en ander had wellicht te maken met het feit dat het Vlaams Belang vooraf meedeelde niét te zullen deelnemen omdat het stadsbestuur van de viering immers een karikatuur had gemaakt. Die karikatuur zat hem in de oprichting van een roze kop voor de Vlaamse letterkundige Jan Frans Willems, kostprijs 40.000 euro, waarvan niemand het verband zag met de Vlaamse schrijver. Bovendien stond er - op enkele meters afstand van de roze kop - al een gedenkteken voor Willems en zijn tijdgenoot Pieter Ecrevisse (stichter van het weekblad de Eecloonaar).
De originele gedenkstenen voor Willems en Ecrevisse die plaats moesten ruimen omdat zij te dicht bij de roze kop stonden
De twee gedenkstenen met een korte levensbeschrijving van Willems en Ecrevisse en fraaie bronzen bas-reliëfs van de Vlaamse schrijvers moesten omdat ze te dicht bij de roze kop stonden hun prominente plaats aan het gelijknamige Jan Frans Willemsplein afstaan om ergens verderop tussen het groen een nieuw plaatsje te krijgen.
Het Vlaams Belang Eeklo voelde zich dan ook niet aangesproken om na zon schertsvertoning nog aanwezig te zijn op 11 juli, de dag waarop traditioneel hulde wordt gebracht aan Willems en Ecrevisse. Merkwaardig genoeg riep de N-VA kort na de mededeling van het Vlaams Belang zijn leden en sympathisanten wel op om - anders dan voorbije jaren - aan te sluiten bij de officiële 11-juli-viering van de stad Eeklo. Het moet de CD&V als muziek in de oren geklonken hebben dat de N-VA onverwacht wél de zegen gaf over de geplaagde viering.
Ter informatie: CD&V en N-VA zijn in Eeklo trouwens nog steeds kartelpartners in naam en ook inhoudelijk gelijk gebakken door enerzijds op te komen voor meer Vlaanderen maar anderzijds ook enthousiast te zijn over een nieuw (confederaal) België. De Eeklose N-VA heeft het over meer verantwoordelijkheden voor de gemeenschappen binnen ons land (België?), de Eeklose CD&V over het opkomen voor de Vlaamse eisen én het voortbestaan van België, dixit CD&V-schepen Dirk Van de Velde.
De aanwezigheid van de N-VA was niet alleen om in de CD&V-kiesvijver te vissen of kandidaten te werven voor op hun lokale lijst (bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 zullen N-VA en CD&V immers communicerende vaten blijken), maar veeleer van symbolische aard. Na 5 jaar als kartelpartner poeslief op de schoot van CD&V gezeten te hebben en alles braafjes mee goedgekeurd te hebben, wilde de N-VA zich vooral tonen als een vrijgevochten leeuw en aan de CD&V duidelijk maken dat zij de toon voeren op de Vlaams nationale feestdag.
Om de kritiek van het Eeklose Vlaams Belang uit de wind te zetten werd in de viering géén aandacht geschonken aan het roze standbeeld maar ging de herdenking door aan de oude gedenkplaten voor Willems en Ecrevisse die daags voor 11 juli terug een plaatsje hadden gekregen in het park. Daags, want één en ander mocht niet teveel opvallen. De CD&V die haar Vlaamse antipathie nauwelijks onder stoelen of banken steekt, had meer dan de helft van het monument voor Willems en Ecrevisse namelijk naar het stort laten afvoeren. De bas-reliëfs van de twee Vlaamse schrijvers werden zoals te zien op de foto's naamloos op één van de twee stenen herbevestigd.
Het gedenkteken voor Willems en Ecrevisse voor en na 11 juli
Een anti-Vlaamse tsjeven-verdwijn-truuk op de Vlaams nationale feestdag nota bene en de N-VA stond erbij en keek ernaar. Het Eeklose Vlaams Belang gelijk geven, kon niet, dus liet de vrijgevochten leeuw zich als vanouds gewillig temmen door de CD&V. Een leeuw in een 11-juli-circus die maar een trieste aanblik gaf wel te verstaan.
Het Vlaams Belang wil het monument in ere hersteld zien en wil weten waar de gedenkplaten naar toe zijn. Zijn ze zoals vroeger met de Vlaamse heldenzerkjes gebeurde, gebruikt om er wegen mee te funderen of grachten mee te verstevigen??? Misschien liggen de stukken ervan bij de afgebroken Eeklose leeuwenfontein, ook zon Vlaams getint Eekloos monument dat destijds moést verdwijnen. Terwijl sommigen op de barricaden staan, menen anderen alles aan barrelen te moeten slaan! Het Vlaams Belang vraagt respect voor een stuk Vlaamse geschiedenis van onze stad die we willen bewaren en eren.
Voorpost voert actie op 21 juli: Vlaanderen onafhankelijk!
De
jongens van Voorpost maken er een gewoonte van om op 21 juli een heerlijke
anti-Belgische actie te voeren in Gent. Dat dit samenvalt met de (ietwat
uitgeregende) Gentse Feesten is uiteraard mooi meegenomen. Heel wat buitenlandse
toeristen maken dan immers kennis met de Vlaamse eis naar onafhankelijkheid.
Dit jaar was de oude dwangburcht van de graven van Vlaanderen, het
Gravensteen, aan de beurt. Een plaats waar het verzet tegen dwingelandij en
overdreven belastingen al meer vorm kreeg. Een spandoek werd opgehangen en
duizenden foldertjes dwarrelden naar beneden richting het Veerleplein, een van
de toplocaties op de Gentse Feesten.
Op een moment dat de neo-unitaire
krachten handig gebruik maken van de anti-Vlaamse toespraak van de heer
van Saxen-Coburg is een signaal vanuit Vlaanderen zeker op zijn plaats.
Kirrend om hun grote gelijk en juichenderwijs ziejewels strooiend kwamen de linkse gelijkhebbers in Nederland over de dampende kinderlijken op Utoya heen naar voren met hun overtuiging dat het allemaal de schuld van Geert Wilders was, wat die Noorse mafklapper in zijn vrijgemetselde uniform had aangericht. Het werd duidings- en opinietechnisch gezien een misselijkmakend weekend waarin het vooral van belang leek voor sommigen om zo snel mogelijk een beschuldigende vinger te kunnen wijzen naar de PVV en, in één adem, naar rechtse (online) media zoals, het zal ook eens niet, GeenStijl (politiek gezien links noch rechts, maar dat komt de vingerwijzers doorgaans slecht uit). Nog voor we überhaupt zeker wisten wie de dader was, bleef het volgens de Jolo's van de linkse opinie te lang stil aan de overkant in het benoemen van het feit dat het hier een rechtse dader betrof. Geen linkse dierenactivist. Geen moslim. Geen Marxist. Nee, een extreem-rechtse, blonde, blanke jongeman. Leeftijd en opleidingsniveau van een gemiddelde GS-lezer. Belezen en intelligent, maar tevens ijskoud. Gestoord? Niet eens. Hij wist heel goed wat hij deed. Grondigheid, retoriek en principiële overtuigingen kun je hem niet ontzeggen. Een groot gebrek aan empathie wel - en dat bleek dodelijk in combinatie met zijn overige karaktereigenschappen. Maar de PVV de schuld geven om je eigen wereldbeeld in stand te kunnen houden, is extreem kortzichting. Wanhopige gekken, of ze nou links, rechts of religieus zijn, ontstaan op het moment dat er frictie tussen verschillende politieke, ideologische of religieuze denkbeelden ontstaat. Daar zijn de linkse polariseerders van afgelopen weekend dus net zo schuldig aan als de PVV daar volgens hen schuldig aan is. Het past alleen niet in hun wereldbeeld van eigen gelijk om dat in te zien. Zoals Breivik ook geen respect toonde voor andere opvattingen - en naar gewelddadige middelen greep.
Filip Dewinter, ik geef je voor de volle honderd % gelijk!!!
FDW in Gazet Van Antwerpen: Breivik verdient de doodstraf!
gepubliceerd op 25 juli 2011 om 09:52
Gazet Van Antwerpen 25-07-2011: De dader ziet in Filip Dewinter een geestesgenoot. In zijn manifest wordt een paar keer verwezen naar de Vlaams Belang-politicus. Die reageert verontwaardigd.
Ik kan dit soort mensen missen als de pest. Het gaat hier om een geïsoleerde gek, een psychopaat. Ik ben een democraat die iedere vorm van geweld afzweert. Maar onze tegenstanders gaan dit gegarandeerd misbruiken om mij en mensen zoals Wilders te compromitteren. Ze doen aan lijkenpikkerij. Mijn partij is geen voorstander van de doodstraf maar ik wel. Zon mensen verdienen de doodstraf, wat hun motivatie ook mag zijn.
Twee dagen na de moordende raid en dito bomaanslag van de Noor Anders Behring Breivik staan de kranten vol van de berichten over deze onbegrijpelijke daden. Wie de moeite heeft genomen om de ruim 1500 paginas tellende tekst van Anders door te nemen zal niet veel nieuws meer vernemen in de media, buiten het aantal doden dat nog kan veranderen of datgene wat vandaag in het gerechtsgebouw door Anders zelf zal verklaard worden. Al zal ook dat geen verrassing meer zijn.
Dat de media van het hele gebeuren een politieke recuperatie zullen maken, bleek gisteren al uit de uitgebreide tekst van Yves Pernet hier op Rechts Actueel. Nu duiken ook de eerste verwijzingen naar Vlaanderen op van de moordpartij in Oslo. Zo wordt Filip Dewinter een aantal keer vermeld in het knip- en plakwerk van Breivik. In één adem wordt dan ook uiteraard het Vlaams Belang vermeld. Dewinter liet al aan de Belgische media weten dat hij maar al te graag voor figuren als Breivik de doodstraf terug wil ingevoerd zien.
Helaas voor Dewinter heeft de media geen oren voor diens afkeer van deze gruweldaden. De toon is gezet en zowel Dewinter als zijn Nederlandse collega Wilders zullen mede verantwoordelijk gesteld worden voor de maatschappelijke sfeer die zij veroorzaakten waarvan deze moorden een logisch gevolg zijn. We zagen dit met de moorden van Hans Van Themse, wiens tante Kamerlid was voor het Vlaams Belang en we zullen deze kleinzielige vertoning opnieuw (waarschijnlijk in mindere mate) zien bij deze feiten.
De Belgische veiligheidsdiensten zijn ondertussen op zoek naar de Belgische compagnon van Breivik die mede de Tempeliers nieuw leven in blies. Wij raden alvast aan om te gaan zoeken in psychiatrische instellingen. België stond overigens samen met nog enkele andere landen als hoogste prioriteit geboekstaafd in het lijvige document van Breivik en dit door het groot aantal moslims op ons grondgebied.
Deze middag om 12 uur wordt er in verschillende landen een minuut stilte gehouden voor de slachtoffers van Anders Breivik. Deze symbolische minuut stilte is geheel terecht. Niemand, zelfs onze ideologische tegenstanders niet, verdient het om vermoord te worden vanwege zijn of haar politieke voorkeur!
- Eind
vorige week was de Brusselse metro voor de zoveelste maal het schouwtoneel van
driest geweld. In de halte Weststation werd een 55-jarige man door vier
jongeren tot bloedens toe geslagen en gestampt, en vervolgens beroofd van zijn
portefeuille en gsm.
Drie van de vier daders, allen minderjarig en
gekend bij het gerecht, konden worden geïdentificeerd dankzij de
bewakingscameras. Hoewel het parket hun internering in een gesloten instelling
vroeg, besloot de jeugdrechter om het drietal weer vrij te laten. Het
slachtoffer is een week na de feiten nog steeds in shock en kon nog niet worden
ondervraagd door de politie. Welkom in België.
- Een
dubbele aanslag in Noorwegen heeft wellicht het leven gekost aan meer dan 80
mensen. Vrijdag omstreeks 15u20 werd de Noorse hoofdstad Oslo opgeschrikt door
een zware bomaanslag nabij het kantoor van premier Jens Stoltenberg. Daarbij
vielen zeker 7 doden. Even later werden zeker 80 jongeren koelbloedig
neergeschoten op een bijeenkomst van de regerende socialistische
Arbeiderspartij. De Noorse premier Stoltenberg zou de jongeren op het eiland
Utoya toespreken. Zowel in Oslo als op het eiland brak paniek uit. De dader werd
aangehouden.
Meteen werd gewezen in de richting van moslimterroristen.
Daarvoor waren ook wel wat aanwijzingen: de Noorse aanwezigheid in Afghanistan
en hun aandeel in de Navo-operatie in Libië; Noorse kranten die de Deense
Mohammed-cartoons hadden overgenomen; en dan is er nog een aangehouden
Koerdische islamterrorist die uitgeleverd zou worden en waarvoor met
represailles werd gedreigd. Ook de omvang en de coördinatie van de aanslagen
deden aan eerdere aanslagen in Madrid, Londen en Mumbai denken. Bovendien werden
de aanslagen al snel opgeëist door Ansar-al-Jihad-al-Alami (Helpers van de
globale jihad).
Intussen weten we beter. Volgens de laatste berichten
zou het gruwelijke bloedbad het werk zijn van een dolgedraaide rechtse
extremist, een Noorse nationalist wordt gezegd, die de multiculturele
samenleving verafschuwt.
Bij dit diepmenselijke drama past alleen
ingetogen stilte. En afschuw. Want, laten we duidelijk zijn, voor deze barbaarse
slachting op een jongerenkamp van een politieke partij (!) kan geen enkel excuus
ingeroepen worden. Wie gewapend losgaat op jonge, weerloze en onschuldige
slachtoffers hoeft niet op sympathie te rekenen, wat zijn motieven ook mogen
zijn. Het is bekend dat wij geen aanhangers zijn van de multiculturele gedachte,
maar dat is nog geen oproep of rechtvaardiging voor geweld. Geweld tegen wie dan
ook, mensen van welke origine ook.
Het Vlaams Belang veroordeelt elke
vorm van geweld en dus ook en zeker politiek geweld. Of het nu uitgaat van
fanatieke moslims, linkse of rechtse extremisten. Vrije meningsuiting houdt op
waar geweld begint. Ons medeleven gaat uit naar de vele slachtoffers, hun
nabestaanden en de Noorse natie.
Tot slot nog dit. De jonge dader heeft
blijkbaar niks begrepen van het nationalisme. Echt nationalisme heeft niks te
maken met een dwaas superioriteitsgevoel. Echt nationalisme drijft op liefde en
niet op haat. Ons nationalisme is gedragen door liefde voor ons volk, maar ook
respect voor anderen. Haat en geweld horen daar niet bij. Nooit.
BUSKERUD - Rond het tijdstip van de aanslag in Oslo heeft een man die was uitgedost als politieman meerdere schoten gelost bij een jongerenbijeenkomst van de regerende Arbeiderspartij.
Volgens ooggetuigen zouden er zeker twintig tot dertig doden zijn gevallen. Dat gebeurde op het eiland Utøya, circa 30 kilometer ten noordwesten van Oslo.
Volgens de Noorse publieke omroep NRK is er inmiddels een persoon gearresteerd. Mogelijk gaat het om de schutter. Het zou gaan om een grote, blonde man met een Noors uiterlijk.
De politie zegt dat de gearresteerde schutter van het eiland Utøya ook betrokken is bij de aanslagen in Oslo. Ook zegt de politie dat ze vrezen dat er explosieven op het eiland zijn.
De Noorse site Abcnyheter heeft een (schokkende) foto van de lijken aan de kust. NRK heeft beelden.
Gezwommen
Er waren meer dan 500 jongeren op het eiland. Sommigen zouden naar de wal zijn gezwommen. Die ligt op een afstand van ongeveer 750 meter.
Het was de bedoeling dat premier Jens Stoltenberg een toespraak zou houden tijdens het evenement. Ook oud-premier Gro Harlem Brundtland zou aanwezig zijn.
Routinecontrole
De agent was het traditionele zomerfeest van de partij AUF binnengestapt met de mededeling dat het een routinecontrole was, wegens de aanslag in Oslo. Daarna begon hij te schieten.
De politie is massaal onderweg naar het kleine eiland (circa 500 bij 500 meter groot).
We hebben zon stil vermoeden dat er op deze 21ste juli geen feeststemming zal
hangen in het paleis in Laken. Het land verkeert in een existentiële crisis en
niemand weet hoe we daar nog uit geraken. Her en der valt de suggestie om een
buitenlandse bemiddelaar in te schakelen. De vorming van een federale regering
lijkt stilaan onmogelijk te worden en dus komt het Tsjecho-Slowaaks scenario -
de vreedzame boedelscheiding - steeds dichterbij.
Een paar jaar geleden
wierp een Vlaams journalist Elio Di Rupo voor de voeten dat als de Franstaligen
dwars zouden blijven liggen, de Vlamingen gewoon hun meerderheid in het
parlement zouden kunnen gebruiken om de splitsing van BHV door te drukken. Dat
zou dan het einde van België zijn, antwoordde Di Rupo laconiek. De journalist
kaatste de bal terug met de opmerking: Dat zou democratie zijn. Waarop Di Rupo
zei: Dan zal de democratie het einde van België zijn. Met andere woorden: als
Vlaanderen zijn meerderheid gebruikt, barst België.
Het is jammer dat het
interview en deze passage niet meer aandacht gekregen hebben, want ze vatten de
kern van de Belgische impasse perfect samen. Als het een simpel geval was van
meerderheid tegen minderheid, dan hadden vijf minuten politieke moed volstaan om
BHV te splitsen, merkt Guido Vanden Wyngaerd, professor taalkunde aan de HUB,
op (De Standaard, 18.07.11). Maar de macht van het getal wordt in het Belgische
staatsbestel ingeperkt door allerlei mechanismen die de minderheid bescherming
bieden tegen ongebreidelde overheersing door de meerderheid. Wat Vanden
Wyngaerd de macht van het getal noemt, heet in feite democratie. En die is in
België deskundig buiten werking gesteld door pariteit, bijzondere meerderheden
en alarmbelprocedures. De minderheid heeft de macht gegrepen en alle touwtjes in
handen. Waar zit de linkse persmeute nu die ten tijde van de apartheid in
Zuid-Afrika elke dag one man, one vote stond te roepen? Voor België geldt dat
democratische principe blijkbaar niet
Vanden Wyngaerd stelt dat de
Vlamingen die hopen dat de Franstaligen uiteindelijk wel zullen buigen als de
Vlamingen maar voet bij stuk houden, zich vergissen. De Franstaligen beseffen
maar al te goed de inzet van het huidige conflict. Het gaat om hun eigen
toekomst in een hervormd België. Volgens de prof zijn er maar drie
mogelijkheden. Plan A geniet duidelijk zijn voorkeur: het behoud van de
Belgische status quo en van alle beschermingsmechanismen. Dat betekent verder
aanmodderen en - vermits de prof het er niet bij vertelt, zullen wij het maar
doen - dat de Vlamingen al hun gerechtvaardigde eisen moeten opgeven. Dat wij
Vlamingen nooit het beleid zullen kunnen voeren dat we willen en ook nodig
hebben. Plan B is de splitsing van België. Als het echt moet, zullen de
Franstaligen wel voor de splitsing kiezen. Maar dat is, volgens Vanden Wyngaerd
vooral ingegeven door hun afkeer voor plan C. En nu wordt het interessant: Plan
C is een hervormde Belgische staat waarin de Vlaamse meerderheid ongehinderd kan
spelen. Vandaag over BHV, morgen in andere en nog gevoeliger kwesties.
Die Vlaamse droom is de Franstalige nachtmerrie, schrijft Vanden
Wyngaerd. De Franstaligen zullen nooit willen leven in een België dat
gedomineerd wordt door een Vlaamse meerderheid. Lees en verbeter: in een land
waar ze hun bevoorrechte positie moeten opgeven en waar de democratische
meerderheid kan werken. Dan zullen het de Franstaligen zelf zijn die de stekker
uit België trekken. Dat is wat wij al talloze keren hebben betoogd. Vanden
Wyngaerd wijst er dan ook terecht op dat in Franstalig België veel concreter
wordt nagedacht over de splitsing van België, dan aan Vlaamse (of zelfs
Vlaamsnationale) kant.
De oude uitspraken van Di Rupo en het opiniestuk
van Vanden Wyngaerd verdienen de nodige aandacht. Al was het maar omdat ze de
hoop op een fundamentele staatshervorming doorprikken. Dat is een illusie. Wie
de Belgische blokkeringen wil wegwerken, moet de beschermingsmechanismen
opdoeken. Wie dit land grondig wil hervormen, moet aan de positie van de
Franstaligen raken. En dat zullen zij nooit dulden, want dan heeft België voor
hen geen enkele meerwaarde meer. Of, zoals Di Rupo al zei: democratie zal het
einde van België zijn. Stop dus maar met die oeverloze onderhandelingen die
nergens toe leiden. Vlaanderen moet duidelijk maken dat het Plan A niet lust. En
vermits de Franstaligen nu al 400 dagen lang laten blijken dat zij niet van Plan
C of een Copernicaanse omwenteling willen weten, blijft alleen Plan B over: de
splitsing. Wachten heeft geen enkele zin meer.
Een paar weken terug alweer het durft al eens
druk zijn stak ik het water over om in Sint-Amands naar de twee keer per jaar
doorgaande boekenmarkt te trekken. Toegegeven, als er niet ook een rommelmarkt
was aangekondigd, dan had ik dat niet gedaan. Op boekenmarkten ligt dan wel héél
veel te koop dat ik wel zou willen, maar de prijzen zijn er over het algemeen
ook naar en met enige teleurstelling moet ik over het algemeen veel meer
interessante dingen laten liggen dan ik er koop. Nu goed, de rommelmarkt stelde
uiteindelijk niks voor en op de boekenmarkt kocht ik toch een achttal boeken.
Hieronder, ter afwisseling van de publicaties in De leeshoek, krijgt u een
overzichtje:
- Doodlopend strand van J.G. Ballard (overleden op 19 april 2009),
uitgegeven bij Meulenhoff te
Amsterdam in de Science Fiction-serie (nr. 37) in 1970. Doodlopend strand is
een verhalenbundel, met daarin opgenomen Eindspel, Onder de
bewustzijnsdrempel, De laatste wereld van de Heer Goddard, De tomben des
tijds, Nu ontwaakt de zee, De Venusjagers, Eén doorhalen, Opeens in de
middag en het titelverhaal Doodlopend strand, en J.G. Ballard is zelfs de
meest onbelezenen onder u wellicht bekend vanwege ... een film: Empire of the Sun.
Deze film is gebaseerd op een boek dat eigenlijk niét in zijn oeuvre past en dat
de autobiografie van zijn jeugd in Shangai (en in het bijzonder in het
gevangenenkamp Lunghua) vormt. Maar meer van zijn boeken en verhalen werden
verfilmd. Wie het iets alternatievere circuit volgde in de jaren negentig zal
zich ongetwijfeld nog Crash (in een regie van
David Cronenberg, beslist een van mijn favoriete films) herinneren, maar ook
The Atrocity Exhibition, Low flying aircraft, Thirteen to Centaurus en een
aantal andere van zijn verhalen werden verfilmd. Hoe dan ook is de auteur bekend
vanwege zowel zijn apocalyptische sf-romans als vanwege zijn
magisch-realistische fantasy-verhalen. Zeggen u misschien iets: De brandende
aarde, De klap (Crash), Wakend oog of een van zijn talloze kortverhalen.
Zullen u misschien ook niet onbekend zijn: Brian Aldiss, Alex Garland, Jean
Baudrillard, Ian Curtis, Cabaret Voltaire, The Sisters of Mercy, The Buggles,
allemaal sterk beïnvloed door de werken van Ballard. En als u de niet zo
mainstream new wave kent, dan zal ook Warm Leatherette van The
Normal uit 1978 (later gecoverd door onder andere Grace Jones) u wel wat
zeggen: rechtstreeks geïnspireerd door Crash;
- Chronopolis, eveneens van J.G. Ballard.
Uitgegeven bij Meulenhoff in 1975 en bevattende de kortverhalen (condensed
novels) De eeuwige dag, Gevangene van de koraaldiepten, Morgen duurt een
miljoen jaar, De man op de 99ste verdieping, Billennium, Chronopolis, De
tuin des tijds, De wachttorens, De zandkooi en Het einde van het
diepzeeleven. Alle uitleg hierboven natuurlijk, maar toch nog even kort naar de
achterflap: het verhaal over de overbevolkte dolgedraaide supermaatschappij
waar alles volgens precieze en zeer gecompliceerde tijdschemas was geregeld
voor al haar bewoners: winkelen, werken, slapen, het gebruik van de openbare weg
totdat er een revolutie uitbrak die de klok verbood; of het verhaal van de
onheilspellende wolken die de mensheid observeerden tot in hun huizen, of de
Doornroosje-variatie over de stervende tuin van de tijd. Ballard is in deze
fantastische verhalen (geschreven tussen 1957 en 1962) een moderne magiër van
groot formaat;
- Dertig dagen oorlog van Wies Moens, uitgegeven
bij Wiek Op te Brugge in 1941. Tweede druk, voorzien van pentekeningen van René De Pauw. Wies
Moens voorstellen hoeft allicht niet, dus houd ik het bij de intro die hij
schreef bij het boek: In Zuid-Brabant, midden in de vruchtbare, heuvelende
streek tusschen Zenne en Dender, ligt de plaats, waar dit oorlogsdagboek
geschreven werd. De tijdspanne, die het omvat, loopt van 10 mei tot en met 8
juni 1940. Gedurende deze drie decaden heb ik de boven-aangeduide plaats mijner
woning slechts voor een paar korte uitstappen verlaten;
- Cyriel
Verschaeve door Luc Vilsen. Verschenen bij Desclée De Brouwer in de
reeks Ontmoetingen in 1964. Gekocht omdat ik al jaren boeken van en over
Verschaeve verzamel en de moeite waard alleen al omwille van het besluit: In de
tijd toen ook de Vlaamse beweging door de romantiek werd aangedreven, hebben
vele van zijn volgelingen en bewonderaars de vergissing begaan zijn
letterkundige produktie even hoog op te hemelen als hun eigen politiek-volkse
betrachtingen, waarvan hij het symbool was. Zijn verguizers hebben precies het
omgekeerde gedaan. Aldus werd hij een omstreden figuur. Voor onze generatie,
sceptisch en nuchter uit de wereldoorlog gekomen, die zelfs de schouders ophaalt
voor het Nooit meer oorlog! van haar vaders, en voor wie Vlaamse Beweging een
kwestie is geworden van werkloosheidscoëfficiënten, economische streekplanning
en industriële expansie, kan Verschaeve niet meer betekenen wat hij was voor de
generatie der IJzersoldaten. Hun strijd is echter onze verworvenheid geworden.
Daarom weigeren wij Verschaeve (en zijn tijd) als historisch verschijnsel te
klasseren, zoals anderen dat deden. De smaak van vandaag is de smaak van
gisteren niet, en niemand kan zeggen welke de smaak van morgen zal zijn. Van
onze generatie af zal de politieker-Verschaeve in de vergeethoek geraken; de
geschiedenis zal hem alleen oordelen op grond van zijn artistieke betekenis.
Wat op zijn zachtst gezegd niet echt het geval is gebleken. Ten slotte nog de
laatste twee zinnen van het boek: En wat men ook over de mens moge denken: in
vreemde grond te moeten rusten, heeft hij niet verdiend. Daarvoor heeft hij
Vlaanderen te zeer bemind.
Binnen een paar dagen krijgt u deel twee van
dit overzichtje.
Dreven anonieme brieven en laster Frank Geyssens tot
zelfmoord?
Donderdag heeft de 57 jarige Frank Geyssens een einde aan zijn
leven gemaakt. Frank Geyssens woonde in Lembeke maar is afkomstig uit
Maldegem. In 1990 werd hij bij Timbo de eerste streekmanager van het
Meetjesland.
Na enkele jaren kreeg hij op basis van vermoedens van
onregelmatigheden bezoek van het Hoog Comité van Toezicht. Hij werd van alle
blaam vrij gepleit, maar zijn imago was geschonden en hij verliet het
Meetjesland.
In 2008 kwam hij terug, en wel als directeur van
RESOC/SERR Meetjesland-Schelde-Leie. Hij kon zijn werk dat hij in 1990 was
gestart op het vlak van streekontwikkeling verder zetten.
De afgelopen
jaren heeft hij er in zijn functie als directeur van Resoc voor gezorgd dat
verschillende openbare besturen, verenigingen en organisaties tienduizenden
euros aan Europese subsidies binnenhaalden.
Begin dit jaar doken echter
de eerste anonieme brieven op waarin zowel Frank Geyssens als Comeet van
gesjoemel werden beschuldigd. Frank zag in die anonieme brieven een politieke
afrekening. Hij vond het jammer en laf dat de briefschrijver anoniem werkte.
Volgens Daniel Van de Velde, voorzitter van de SERR, is ondertussen duidelijk
gebleken dat bij de subsidietoekenning aan Comeet alles legaal is verlopen en
Frank Geyssens niets te verwijten viel.
Hoewel hij uiterlijk de indruk
gaf dat de lastercampagne hem niet raakte trof ze hem veel zwaarder dan hij
aan om het even wie wou toegeven. Zijn zelfmoord was voor iedereen die met
hem samenwerkte dan ook een complete verrassing.
De plechtige uitvaartliturgie, waartoe u vriendelijk wordt uitgenodigd, vindt plaats op vrijdag 22 juli 2011 om 10.30 uur in de decanale kerk Sint-Barbara (Marktstraat) te Maldegem, gevolgd door de nederzetting in de familiegrafkelder op de gemeentelijke begraafplaats te Maldegem.
Daniël Van de Velde
Voorzitter SERR MLS en Wnd Voorzitter RESOC MLS
9900 Eeklo - Oostveldstraat 91
» Bron: De Gentenaar, De Standaard, Het Nieuwsblad
Hendrik Vuye meent dat De Wever redenen genoeg heeft om de nota-Di Rupo
af te wijzen. Vuye is hoogleraar staatsrecht aan de Universiteit
Namen.
· Wat Elio Di Rupo voorstelt is geen zuivere splitsing van B-H-V, maar
wel een onzuivere uitbreiding van Brussel
De nota-Di Rupo werd aanvankelijk gunstig onthaald. Opvallend was dat
sommige opiniemakers snel hun enthousiasme verloren. Dit lijkt bevreemdend, maar
is het helemaal niet. Bij een eerste lectuur lijkt de nota evenwichtig. Alleen
is de nota gelaagd geschreven: wat de ene pagina geeft, neemt een andere
terug.
Neem bijvoorbeeld B-H-V. Unisono werd geschreven dat dit een vrij
zuivere splitsing is. Dit is juist wanneer men alleen het hoofdstuk over B-H-V
leest. De kieskring wordt gesplitst in drie kieskringen: Brussel, Vlaams-Brabant
en Waals-Brabant. Het enige onzuivere element is dat de inwoners van de zes
Vlaamse randgemeenten ook kunnen stemmen voor de kieskring Brussel, net alsof ze
Brusselaars waren. Deze splitsing heeft tot gevolg dat geen enkele Vlaming zal
verkozen zijn te Brussel. Maar hier toont Di Rupo zich vrijgevig. Hij vervangt
de gecoöpteerde senatoren door gecoöpteerde Kamerleden, zodat de Vlaamse
partijen één of meerdere Brusselaars kunnen aanduiden als Kamerlid. Hij noemt
dit het corrigeren van "ondervertegenwoordigingen". Tot hier niets dan
staatsmanschap en verdiend applaus. Frans als gerechtstaal Maar
wat staat er in de andere hoofdstukken? Wat het gerechtelijk arrondissement
betreft volgt Di Rupo ogenschijnlijk het wetsvoorstel-Vandenberghe. Het parket
wordt verticaal gesplitst in een parket Halle-Vilvoorde en Brussel. De
rechtbanken worden horizontaal gesplitst in eentalige rechtscolleges. Welhaast
onschuldig voegt de nota eraan toe dat binnen het gerechtelijk arrondissement
B-H-V partijen zich kunnen wenden tot de rechtbank van hun taalkeuze. En voor de
randgemeenten zullen er "bijzondere modaliteiten" komen. Wat een prachtige
valkuil! Di Rupo wijzigt wezenlijke elementen van de taalwet in gerechtszaken
van 1935 en niemand bemerkt het. Voor de burger die dit wenst, wordt Frans de
gerechtstaal, net alsof men niet in Vlaanderen woont.
In een ander
hoofdstuk komt het taalgebruik in de randgemeenten aan bod. Voor een periode van
zes jaar verlopen de contacten met de gemeente in het Frans. Na verloop van zes
jaar krijgt men een Franstalig schrijven met het verzoek deze periode te
verlengen. Dit betekent dat de Franstaligen in de zes Vlaamse randgemeenten
nooit een Nederlandstalig contact hebben met hun gemeentebestuur, net alsof ze
niet in Vlaanderen wonen.
Hoe zit het dan met wat Mangain omschrijft als
de "democratisch verkozen burgemeesters"? Een burgemeester wordt niet verkozen,
maar benoemd door de gewestregering. Dit is niet alleen in Vlaanderen zo, maar
ook in Brussel en Wallonië. In 1988, met de zogenaamde Pacificatiewet, hebben de
Franstaligen al verkregen dat de schepenen in de zes randgemeenten rechtstreeks
worden verkozen, net als de gemeenteraadsleden. Bovendien bepaalt de
Pacificatiewet dat er een onweerlegbaar vermoeden bestaat dat deze mandatarissen
Nederlands kennen. Surrealistischer kan moeilijk: zelfs indien een mandataris
kennelijk geen woord Nederlands spreekt, dan wordt hij wettelijk geacht
Nederlands te kennen. Dit is het soort van akkoorden uit de tijd van grote
staatsmannen als Mark Eyskens en Louis Tobback, twee Leuvense orakels die nu
graag de les lezen aan anderen.
De enige gemeentemandataris waar de
Vlaamse regering nog vat op heeft is de burgemeester. Wat stelt nu de nota-Di
Rupo? Indien de Vlaamse regering weigert een burgemeester te benoemen, dan kan
deze benoemd worden door het Grondwettelijk Hof. Op deze wijze ontsnapt de
benoeming aan de Vlaamse voogdij, net alsof deze gemeenten geen Vlaamse
gemeenten zijn.
Een ander hoofdstuk roept een samenwerkingsorgaan tussen
gewestregeringen, provincies en gemeenten in het leven, de Brusselse
"grootstedelijke gemeenschap" onder meer bevoegd op het vlak van werk, economie,
ruimtelijke ordening, mobiliteit, openbare werken en milieu. Wat er staat, is
echter niet wat het is.
Door gemeenten te laten toetreden tot dit orgaan
wordt ook een culturele samenwerking mogelijk - handig verzwegen in de nota -
tussen een Brusselse gemeente en een verfranste gemeente uit de rand. Beide
kunnen dan bijvoorbeeld gezamenlijk op Vlaams grondgebied een Franstalige
bibliotheek oprichten die subsidies krijgt van de Franse Gemeenschap. Dit zijn
extraterritoriale bevoegdheden en dus een doorbreken van het
territorialiteitsbeginsel. Zo wordt de Franse Gemeenschap bevoegd in Vlaamse
gemeenten, net alsof het Brusselse gemeenten zijn.
Belgitude En
wat met de toepassing van de taalwetgeving? Voortaan is niet langer een
Nederlandstalige kamer van de Raad van State bevoegd, maar wel het taalparitair
samengestelde Grondwettelijk Hof. Subtiel gevonden, maar in de feiten komt dit
neer op een afzwakken van de taalwetgeving. Waar de Raad van State steeds heeft
gewaakt over het territorialiteitsbeginsel, beoefent het Grondwettelijk Hof,
naar de woorden van emeritus voorzitter Paul Martens, een "belgitude
juridictionnelle". Ruim geïnterpreteerde faciliteiten neigen naar tweetaligheid,
net alsof deze gemeenten Brusselse gemeenten zijn.
Als toetje maakt de
nota ook het Brusselse en het Waalse Gewest bevoegd voor de ring rond Brussel.
Ook dit zijn extraterritoriale bevoegdheden. En de kers op de taart is dat 10
Kamerleden verkozen worden in een federale kieskring, zodat men van Oostende tot
Hasselt kan stemmen voor Franstalige kandidaten.
Is dit groot
staatsmanschap? Of is dit boerenbedrog? Wat Di Rupo voorstelt is geen zuivere
splitsing van B-H-V, maar wel een onzuivere uitbreiding van Brussel.
België is verzeild in een diepe regimecrisis, maar toch waarschuwt Karl Van Camp
voor voorbarig Vlaams optimisme over het snelle einde van België. Maar hoe moet
het dan? Hoe geven we de Belgische staat dat finale duwtje in de rug? De enige
strategie die werkt, is de Franstaligen het leven zuur maken! Ze zodanig
ambteren en koeioneren dat ze het zelf aftrappen! Dat zegt de hoofdredacteur
van t Pallieterke in een uitgebreid interview met Vlaams Belang Magazine.
Radicaal Vlaams, conservatief, rechts. Het Pallieterke is al generaties
lang een buitenbeentje in de gelijkgeschakelde Vlaams pers. Een luis in de pels
van de politiek. Maar zit er geen sleet op de formule? Is zon blad nodig en
heeft het nog wel toekomst? En wat als België er straks niet meer is? Dat en
veel meer vroegen we aan Karl van Camp.
Het Intervieuw:
"De Franstaligen jennen. Dat is de boodschap."
't Pallieterke is een buitenbeentje in de kleine Vlaamse
perswereld: radicaal Vlaams, conservatief, rechts. Maar is er nog wel ruimte
voor zo'n blad? Is het nodig? En beleven we de laatste stuiptrekkingen van de
Belgische staat? Dat en veel meer vragen we aan de nieuwe hoofdredacteur Karl
Van Camp.
Mijnheer Van Camp, hoe bent u eigenlijk bij
't Pallieterke terecht gekomen?
Dat is een lang verhaal, dat
teruggaat tot in 1982. Ik was toen stichter-praeses van NSV-Brussel, en stelde
vast dat NSV-Antwerpen en KVHV-Antwerpen, en NSV-Gent en Leuven wel aan bod
kwamen in 't Pallieterke en Brussel niet. Ik stuurde dan een boze maar
satirische brief naar de redactie en Jan Nuyts - toenmalig hoofdredacteur -
nodigde mij uit op zijn kantoor. Ze hadden niemand in Brussel en zo werd ik in
1982 studentencorrespondent voor 't Pallieterke. Dat was niet alleen plezant,
maar ook een leuke bijverdienste. Later ben ik kleine berichtjes, dossiers en
interviews beginnen te schrijven. Jan Nuyts heeft me dan een keer meegenomen
naar de drukkerij en ik heb hem ook een paar keer vervangen als hij met vakantie
was. Het Pallieterke was mij dus zeker niet vreemd of onbekend. Nadien heeft dat
een tijd op een kleiner pitje gestaan, ook al omdat ik het op professioneel vlak
heel druk had. In die periode heb ik 't Pallieterke wel eens bijgestaan met
promotie, affiches en propaganda â oei, dat is een vies woord. Ik ben altijd
wel betrokken geweest bij het Pallieterke, al was het vaak achter de schermen.
U nam de 'sjerp' over van illustere voorgangers: Bruno De
Winter, Jan Nuyts en Leo Custers. Is er - buiten de namen van de medewerkers dan
- veel veranderd in al die jaren?
Ja, er is in al die jaren
toch wel wat veranderd. Ik zou u de Pallieterkes van in het begin kunnen laten
zien, ten tijde van Bruno De Winter. Dat zag er helemaal anders uit, qua lay-out
maar ook inhoudelijk. Onder Jan Nuyts werd het blad zeker radicaler op Vlaams
vlak. De laatste jaren heb ik ook gemerkt dat het minder satirisch is geworden.
Maar los daarvan denk ik dat de grote lijnen en het opzet van het begin wel
bewaard zijn gebleven. Wij willen de luis in de pels van de politiek zijn. Vaak
hard, soms met een knipoog.
Zit er na 65 jaar niet wat sleet op
de formule?
We denken daar over na. Ik weet niet of u de meest
recente nummers gezien hebt. Maar ook in vergelijking met zes maanden geleden is
er toch wel wat verandering merkbaar. Ik geef toe, met heel kleine stapjes. We
zitten nu eenmaal met een zeer trouw publiek dat niet meteen van grote
veranderingen houdt. Zo hebben we brieven en mails gekregen over het
kleurgebruik. Wij vonden dat een stap vooruit, maar sommige lezers reageerden
nogal fel: 'voor ons is dat niet nodig'.
Jullie publiek is
conservatiever dan de redactie?
Ja, dat is zo. En ze zien ook
overal staatsgrepen of complotten. Ha, 't is nu 'ne nieuwe', het gaat
veranderen, het wordt een 'mannekesblad'. Vaak ziet men een afzwakking van onze
lijn of standpunten, ook als die er niet zijn.
't Pallieterke
kampt wel een beetje met een oubollig imago.
Dat klopt
ongetwijfeld. Maar daar wordt aan gewerkt. Ik ben hier nu zes maanden en we
hebben nu zes nieuwe medewerkers, waardoor de gemiddelde leeftijd toch ergens
rond de 40 jaar zit. We hebben nog wel een paar 'oude knarren', maar die hebben
ook hun verdienste.
Vroeger hadden jullie een aantal ronkende
namen uit de journalistiek: Louis De Lentdecker, Jef Anthierens, Jan Merckx,
Karel Dillen, Jef Elbers, Mark Grammens... Vandaag niet meer. Is dat een
handicap?
Nee, dat is jammer maar geen handicap. Het is ook
niet omdat we geen bekende journalisten meer in de etalage zetten, dat ze niet
meer voor ons schrijven. Dat doen ze dan wel anoniem. Een gevolg van het
beruchte cordon sanitaire dat heel de Vlaamse Beweging heeft aangetast. Dat
zorgt ervoor dat mensen niet meer met naam en toenaam voor ons willen of kunnen
schrijven, want dan zijn ze hun job bij de krant kwijt...
Hoeveel lezers hebben jullie wekelijks?
(Lachend) Dat is het grootste geheim van Vlaanderen...
De kok laat niet in zijn potten kijken...
Ik
zeg altijd: 'het kan meer en het kan altijd beter'. Ik noem geen namen, maar ik
kan alleen maar vaststellen dat heel wat Vlaams Belang-mandatarissen en
(bestuurs-)leden geen abonnement hebben. Dat geldt trouwens ook voor de N-VA. Ik
vraag me dan dikwijls af waar zij hun achtergrondinformatie halen.
Is een blad als 't Pallieterke op termijn wel leefbaar?
Maar de hele schrijvende pers heeft het moeilijk
vandaag. Als je weet dat Gazet van Antwerpen van 200.000 exemplaren. gezakt is
tot 96.000. Op tien jaar tijd. Dat geeft te denken.
Ongetwijfeld ook door de redactionele koerswijziging: van
Vlaams en rechts-conservatief naar links of centrumlinks...
Inderdaad.
Voor een groot stuk door die koerswijziging. Ze hebben een deel van hun lezers
weggejaagd. Als die nu eens allemaal 't Pallieterke zouden lezen, dat zou leuk
zijn...
't Pallieterke is ontstaan uit de erfenis van
collaboratie en repressie. Hoe kijken jullie aan tegen het amnestiedebat dat
onlangs weer is opgeflakkerd? Is dat dossier politiek nog relevant?
Tja, politiek relevant? Ik denk niet dat er vandaag nog iemand
is die zijn keuze in de stembus laat bepalen door het standpunt van een partij
in het amnestiedossier, of dat nu pro of contra is. De N-VA heeft het zelfs niet
meer in haar programma staan. Ik denk dat het Vlaams Belang de enige partij moet
zijn. Is het nog relevant? Ja, ik denk het wel. Omdat het een stuk van onze
geschiedenis is. Omdat men nu relativeert wat er toen in de repressie is
gebeurd. De perceptie is in elk geval dat het de bedoeling van de repressie was
om de Vlaamse Beweging te kortwieken of helemaal uit te schakelen. Het gaat
daarbij niet over oorlogsmisdadigers, daar is iedereen het over eens.
Ja, bij ons in de familie was er een
gerespecteerde onderwijzer. Die man had nooit gecollaboreerd, maar hing op 11
juli wel een Vlaamse Leeuw uit. Dat alleen al was genoeg om hem na de oorlog op
te sluiten. Een tante was bij de DMS (Dietse Meisjesscharen), amper 15 jaar bij
het einde van de oorlog. Ze werd opgesloten in een leeuwenkooi, maar wat kon dat
arme kind daar aan doen? Die heeft nooit iemand kwaad gedaan. Waarom moet je zo
iemand in een 'leeuwenkot' smijten, een week zonder eten? Men vergeet dat die
dingen gebeurd zijn, maar die mensen zijn wel gekraakt en velen hebben zich
nooit meer durven engageren in de Vlaamse Beweging. Hun enige uitlaatklep was
het stemhokje, als ze hun burgerrechten tenminste nog hadden. En het
Pallieterke. Als troost. Het Pallieterke werd toen binnengesmokkeld in de
gevangenissen en interneringskampen. Het was een troostblad, waarin ze steun
vonden en waaraan ze zich konden optrekken.
Het Pallieterke is
een buitenbeentje in de Vlaamse perswereld. 'Extreemrechts', 'ranzig', zeggen
sommigen. Liggen jullie wakker van die etiketten?
Ach nee,
wakker liggen we daar niet van. Ik lees het Pallieterke nu al zes maanden heel
intensief en ik vraag mij af wat daar 'extreemrechts' aan is. Natúúrlijk zijn
we niet links, dat is duidelijk. Maar het conservatieve, extreem-katholieke vind
je niet meer terug. De tijden zijn veranderd.
Als de rest van de
pers links is, ben je natuurlijk al snel extreemrechts...
Ja,
dat klopt. Wij hebben heel lang de stempel van een 'Vlaams Belang-blad'
gekregen? Waarom? Omdat wij de enige zijn waar jullie nog aan bod komen of af en
toe zelfs een forum krijgen. Maar ik wil die perceptie wel veranderen. Wat mij
betreft zijn niet alleen de kiezers van het Vlaams Belang, maar ook die van de
N-VA een leespubliek. Wij worden trouwens ook gelezen in CD&V-kringen, of
bij de VLD of op het stadhuis van Antwerpen... Wij komen vaak bij mensen terecht
waarvan je het niet zou denken.
Het Vlaams-nationalisme is de dominante factor
geworden in het politieke landschap, maar het is wellicht nog nooit zo verdeeld
geweest. In welke mate ondervinden jullie hinder van die tweespalt tussen Vlaams
Belang en N-VA?
Het grootste abonnementenverlies dateert van
'76-'77-'78, in de nasleep van het Egmontpact. 't Pallieterke heeft toen
duidelijk anti-Egmont gekozen en dat heeft ons heel wat abonnees gekost. Voor
een aantal N-VA'ers die uit de VU komen, is dat nog altijd een reden om 't
Pallieterke niet te lezen. Nadien is er dan nog een probleem bijgekomen: na
'Zwarte Zondag' kwam er het cordon sanitaire. We zijn nu 20 jaar verder en
kunnen alleen maar vaststellen dat het cordon heel de Vlaamse Beweging heeft
meegesleurd. Al wat Vlaams is, is verdacht. En al wie zich niet openlijk
distantieert van het Vlaams Belang is verdacht. Dus is ook 't Pallieterke
uitermate verdachte lectuur. Dat gaat soms heel ver. Zo heb ik in het ANZ
(Vlaams Nationaal Zangfeest) gesprekken meegemaakt tussen Hugo Portier en Peter
Vandermeersch (toen nog hoofdredacteur van De Standaard). 'Waarom schrijven
jullie niets over het Zangfeest (vooraf of erna) tenzij het heel negatief is?',
vroegen we. Vandermeersch heeft toen vlakaf gezegd: 'zolang jullie niet openlijk
afstand nemen van het Vlaams Belang, gaan we daar niks over schrijven'. Dat is
toch waanzin.
De traditionele media hebben dat cordon
kritiekloos gevolgd en overgenomen...
Inderdaad. Al wat Vlaams
is, vals is... En het Pallieterke - als uitlaatklep van die Vlaamse Beweging -
deelde in de klappen.
Een stoute vraag. Het Pallieterke heeft
heel lang de stempel gedragen van 'spreekbuis van het Vlaams Blok/Vlaams
Belang'. Tegenwoordig lijkt de sympathie eerder uit te gaan naar de N-VA?
Als je in de hoek zit waar de klappen
vallen, lijkt het al snel 'iedereen is tegen ons', terwijl dat niet altijd het
geval is...
Zo is het. Na jullie immigratiecongres kreeg ik
boze lezersbrieven omdat we daarvan geen verslag hadden gebracht. Maar dat is nu
eenmaal onze redactionele lijn. We doen niet aan partijpolitiek en brengen geen
congressen. Nogmaals: mensen zien heel vaak complotten, ook als die er niet
zijn. Ik kan jullie gerust stellen. We leveren soms kritiek op het Vlaams
Belang, maar ook op de N-VA hoor. We dragen er zorg voor dat beide partijen
evenwichtig aan bod komen en dat we ze even kritisch aanpakken. Zolang we uit
beide hoeken wel eens het verwijt krijgen: 'je bent te veel pro Vlaams Belang',
of 'te veel pro N-VA', zitten we nog goed, denk ik.
Als we de
politieke situatie nuchter bekijken, moeten we vaststellen dat de
participatiestrategie van de N-VA ook nog niet veel heeft opgeleverd. Waar staan
jullie in de keuze tussen het participationisme (N-VA) aan de ene kant en de
principiële afwijzing van Belgische onderhandelingen en staatshervormingen
(Vlaams Belang) aan de andere kant?
Veel valt er op dit
ogenblik niet over te zeggen. Grote toegevingen zijn er nog niet gedaan. Er
wordt hier en daar wel wat gefluisterd, maar er is nog niks officieel. Er is
vooralsnog geen regering en de Franstaligen beginnen te beseffen dat er iets
schort.
Hoe kijken jullie aan tegen de
regimecrisis en de golf van neo-belgicisme bij de zogenaamde culturele elite,
artiesten, BV's?
Dat is voer voor satire natuurlijk. Maar die
collaboratie van de 'Vlaamse intellectuele elite' met de andere kant is
onbegrijpelijk. Dat zie je alleen in Vlaanderen. Ik ken geen Waal die het
opneemt voor ons. In Vlaanderen is de situatie heel anders. Kijk maar naar De
Standaard, dat wordt echt gênant. Die zitten nu helemáál in het Belgische,
anti-Vlaamse kamp. Gek, want niet alleen Vlaanderen wordt beter van meer
autonomie en bevoegdheden. Alleen lijken compromissen niet meer mogelijk.
'Compromis' is nog altijd een vies woord binnen de Vlaamse
Beweging...
Ja, maar op bepaalde vlakken zal je wel
compromissen moeten sluiten. Bijvoorbeeld op het financiële vlak: besparingen,
werklozen, ziekteverzekering. Waar we absoluut geen compromissen over kunnen
afsluiten is het afstaan van grondgebied, de Vlaamse faciliteitengemeenten...
Die zijn van ons en daarover kan niet gemarchandeerd worden. Als we BHV niet
goed splitsen, of de faciliteitengemeenten worden bij Brussel gevoegd, dan is
het hek helemaal van de dam. Dan zitten we binnen een paar jaar weer met
problemen. En dan zal het over Dilbeek gaan, over Denderleeuw of Zemst...
Spijtig dat die intellectuelen het wezen van de verfransing niet zien of
niet kennen. Die vinden het blijkbaar heel normaal dat er in Dilbeek bij de
bakker Frans gesproken wordt. Maar als jij een frituur opent in Barcelona, dan
spreek je binnen de twee maanden Spaans en een mondje Catalaans. Om den brode,
omdat uw leverancier niks anders kent of uit respect. Maar hier? Die
Franstaligen komen naar hier, openen een zaak en vertikken het om de taal van de
streek te spreken. Potverdorie denk ik dan, we leven toch in België? Dat zijn
toch die mensen die het altijd hebben over federale solidariteit en loyauteit?
De echte incivieken zijn de Franstaligen...
Inderdaad. En die vinden in Vlaanderen gewillige collaborateurs zoals
een Mark Eyskens en vele anderen. Een Vandermeersch die nog nooit heeft gezegd
dat hij het spijtig vindt dat de Franstaligen zich niet aanpassen. Men zegt wel
eens dat die incivieken een uitstervend ras zijn, maar ze zijn er nog altijd, in
de adel, maar ook bij de Vlaamse goegemeente.
Verdampt België
zoals sommigen zeggen of hopen? Of zullen we er zelf wat moeten voor
doen?
Hoe lang geeft u België nog? Maken wij de Vlaamse
onafhankelijkheid nog mee?
Ik vrees dat België nog wel een tijd
zal meegaan. Ik ben niet zo optimistisch als vele anderen. Het zal in elk geval
geen Vlaamse revolutie zijn. Het zullen de Franstaligen zijn die de boel
uiteindelijk opblazen en die op zeker moment gaan zeggen: 'jullie willen te
veel, het hoeft niet meer voor ons'.
Aan Franstalige kant is men volop
bezig met scenario's voor 'plan B'. Kijk naar hun 'Wallo-Brux'. Aan Vlaamse kant
staat daar weinig of niks tegenover.
We hebben ook de neiging om onze
tegenstanders te onderschatten: de vakbonden, het hof, de adel, het VBO, de hele
linkerzijde. Die zullen België met hand en tand blijven verdedigen. En dan
spreek ik nog niet over de EU, waarvan we ook geen steun moeten verwachten.
"Het is niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om
te volharden." U kent de spreuk ongetwijfeld. Wat moeten we doen?
Ik denk dat de enige strategie die werkt, is: de Franstaligen het leven
zuur maken! Letterlijk en figuurlijk. Ze zodanig 'ambeteren en koeioneren' dat
ze het zelf aftrappen! We moeten ze elke dag opnieuw duidelijk maken dat we ze
beu zijn. En elke breuklijn die opduikt in de verf zetten en vergroten. De
barsten zijn er, we moeten er alleen elke keer opnieuw een wig indrijven. Tot de
boel eindelijk uit elkaar spat!
Stel dat het ooit zo ver komt. Dan geven
jullie een extra editie uit...
Dan geven wij een feestnummer uit en elke
lezer krijgt een fles champagne!
We houden u aan uw woord! Maar
dat feestnummer zal dan misschien ook het laatste nummer van 't Pallieterke
zijn?
Nee, ook in een onafhankelijk Vlaanderen zal een blad
nodig zijn dat de politiek kritisch volgt en zegt wat de anderen verzwijgen. Er
zijn nog genoeg maatschappelijke problemen die aandacht verdienen: drugs,
criminaliteit, immigratie, de opmars van de islam... Onafhankelijkheid is ons
streefdoel, maar niet het einde. Het einde van België betekent echt niet het
einde van 't Pallieterke.
Persmededeling Voorpost â 16 juli 2011 â Voorpost voert actie voor Vlaams karakter Kortrijk â Kortrijk Vlaams, Kortrijk troef !
Vandaag voerden een 35-tal militanten van de
Vlaams-nationalistische en heel-Nederlandse beweging Voorpost actie in Kortrijk.
In deze stad werd ter gelegenheid van de Franse nationale feestdag zwaar
publiciteit gevoerd. Daar hebben wij geen probleem mee, ware het niet dat deze
campagne Kortrijk verkocht als een quasi-Franse stad.
Onze militanten trokken, gewapend met Vlaamse
Leeuwenvlaggen, pamfletjes waarin het Vlaamse karakter van Kortrijk toegelicht
werd, en kleine Leeuwenwimpels de winkelstraten in. Daar deelden zij aan de
schaarse winkelaars het slechte weer zat daar voor veel tussen de pamfletjes
uit en aan de kinderen de Leeuwenwimpels.
De actie werd positief onthaald door de
winkelaars en verliep geheel zonder incidenten.
Kortrijk heeft een middenstand om fier op te
zijn, een middenstand van noeste werkers, dappere doorzetters en initiatiefrijke
denkers. Een middenstand, kortom, die zo Vlaams is als maar zijn kan.
Kortrijk heeft ook een unieke ligging. Dicht
bij de schreve, centraal in het oude Graafschap Vlaanderen, in het midden
tussen onze Vlaamse hoofdstad Brussel en het historisch even Vlaamse Bonen
(tegenwoordig Boulogne-sur-Mer), tussen Brugge en Dowaai (Douai). Kortrijk en de
Leiestreek hebben eigen streekproducten, Kortrijk en West-Vlaanderen als geheel
hebben eigen volksgebruiken, Kortrijk en het Vlaanderen dat langs beide kanten
van de schreve ligt hebben een eigen rijke geschiedenis. Die geschiedenis, die
gebruiken, die producten gebruiken om klanten van overal ter wereld, ook van aan
de andere kant van de schreve, aan te trekken, daar kan Voorpost zich voor de
volle honderd procent achter scharen. Handelaars die dat doen, kunnen dan ook op
onze volle steun rekenen.
Een stadsbestuur dat echter via de koopmanszin
van zijn inwoners doet wat in zoveel eeuwen niet gelukt is, zijnde de Vlaamse
stad Kortrijk verfransen, dat kan niét op onze steun rekenen. Kortrijk wordt
omwille van zijn ligging al meer dan genoeg bedreigd door de verfransing, het is
niet nodig die commercieel in de hand te werken. In Kortrijk hoort de Vlaamse
Leeuw te wapperen, niet de Franse driekleur. Kortrijk Vlaams, Kortrijk
troef!
Een maand geleden wisten in één weekend drie criminelen te
ontsnappen uit de gevangenis. Gisteren was het opnieuw prijs toen een Roemeense
zigeunerin, die vermoedelijk deel uitmaakt van een rondtrekkende dievenbende,
erin slaagde over de muur van het Mechelse gerechtsgebouw te klauteren en
vervolgens de benen te nemen.
Het is niet bepaald de eerste keer dat een
gevangene uit een gerechtsgebouw ontsnapt. Een van de meest spectaculaire
ontsnappingen vond in 2009 plaats, toen drie zware gangsters uit het Brusselse
gerechtshof wisten te ontkomen. Twee jaar na datum blijft de vraag of van de
maatregelen die destijds in het vooruitzicht werden gesteld om de beveiliging in
en rond gerechtsgebouwen te verbeteren, ondertussen veel in huis is gekomen. In
Mechelen blijkt dat alleszins niet het geval, getuige daarvan de al jaren
aanslepende klachten van de magistraten. Ook persrechter André Van Praet klaagt
vandaag (in Gazet van Antwerpen) aan dat er de voorbije jaren nauwelijks wat aan
de beveiliging is gedaan: Zelf werk ik hier al twintig jaar, maar daar heb ik
nauwelijks ingrepen zien gebeuren om de veiligheid van magistraten en griffiers
te verhogen. Er zijn heel wat tekorten op het vlak van beveiliging.
Blijkbaar is het dus ook deze keer allemaal bij de typisch Belgische
aankondigingspolitiek gebleven. Eén pluim mogen de opeenvolgende
justitieministers in dit land op hun hoed steken: met de opeenvolgende
ontsnappingen van de voorbije jaren werd op een originele manier iets gedaan aan
het probleem van de overbevolking in de gevangenissen.
De
leeuwenvlag aan het hek vóór de villa van de Eeklose N-VA-voorzitter werd op het
feest van 11 juli in brand gestoken. Het Vlaams Belang wil de N-VA-voorzitter
depanneren door hem - gratis - een nieuwe leeuwenvlag te schenken, per slot van
rekening is zijn verbrande vlag een Vlaams Belang-exemplaar dat onze partij
gratis verdeelde naar aanleiding van 11 juli. Aangezien de N-VA-voorzitter zijn
vorige vlag dus ook via het Vlaams Belang verkreeg, herkenbaar aan een op het
Vlaams Belang-logo gelijkende leeuw (zie hieronder), willen wij hem ook ditmaal
een vlag cadeau doen. De Vlaamse partijen in Eeklo moeten immers voor alles één
front vormen. De verbaasde reactie van de Eeklose N-VA op het voorval door te
stellen dat de Belgische driekleur en Vlaamse vlag toch al tientallen jaren -
broederlijk - naast elkaar hangen,' bewijst echter dat de N-VA op twee gedachten
hinkt: een Belgische en een Vlaamse. Het Eeklose Vlaams Belang daarentegen stelt
ondubbelzinnig dat de Belgische en Vlaamse vlag als water en vuur zijn: de
Belgische driekleur staat symbool voor de federale constructie die de toekomst
en welvaart van Vlaanderen niet alleen hypothekeert maar zelfs ondermijnt.
Staatshervormingen binnen het Belgische kader kunnen gewoonweg niets
fundamenteels opleveren dat die onrechtvaardige verhoudingen ten gronde
verandert. Het Vlaams Belang wil dan ook de ontbinding van de Belgische staat en
de oprichting van de Vlaamse Republiek in plaats van gemorrel aan de Belgische
instellingen.
Abdelah Mostefa (22), 
Julien Cazetta (34) en 
Jonathon Inja (29), de drie ontsnapte gedetineerden uit de gevangenis van Jamioulx, zijn stuk voor stuk zware jongens.
Kirrend om hun grote gelijk en juichenderwijs ziejewels strooiend kwamen de linkse gelijkhebbers in Nederland over de dampende kinderlijken op Utoya heen naar voren met hun overtuiging dat het allemaal de schuld van Geert Wilders was, wat die Noorse mafklapper in zijn vrijgemetselde uniform had aangericht. Het werd duidings- en opinietechnisch gezien een misselijkmakend weekend waarin het vooral van belang leek voor sommigen om zo snel mogelijk een beschuldigende vinger te kunnen wijzen naar de PVV en, in één adem, naar rechtse (online) media zoals, het zal ook eens niet, GeenStijl (politiek gezien links noch rechts, maar dat komt de vingerwijzers doorgaans slecht uit). Nog voor we überhaupt zeker wisten wie de dader was, bleef het volgens de Jolo's van de linkse opinie te lang stil aan de overkant in het benoemen van het feit dat het hier een rechtse dader betrof. Geen linkse dierenactivist. Geen moslim. Geen Marxist. Nee, een extreem-rechtse, blonde, blanke jongeman. Leeftijd en opleidingsniveau van een gemiddelde GS-lezer. Belezen en intelligent, maar tevens ijskoud. Gestoord? Niet eens. Hij wist heel goed wat hij deed. Grondigheid, retoriek en principiële overtuigingen kun je hem niet ontzeggen. Een groot gebrek aan empathie wel - en dat bleek dodelijk in combinatie met zijn overige karaktereigenschappen. Maar de PVV de schuld geven om je eigen wereldbeeld in stand te kunnen houden, is extreem kortzichting. Wanhopige gekken, of ze nou links, rechts of religieus zijn, ontstaan op het moment dat er frictie tussen verschillende politieke, ideologische of religieuze denkbeelden ontstaat. Daar zijn de linkse polariseerders van afgelopen weekend dus net zo schuldig aan als de PVV daar volgens hen schuldig aan is. Het past alleen niet in hun wereldbeeld van eigen gelijk om dat in te zien. Zoals Breivik ook geen respect toonde voor andere opvattingen - en naar gewelddadige middelen greep.
Twee dagen na de moordende raid en dito bomaanslag van de Noor Anders Behring Breivik staan de kranten vol van de berichten over deze onbegrijpelijke daden. Wie de moeite heeft genomen om de ruim 1500 paginas tellende tekst van Anders door te nemen zal niet veel nieuws meer vernemen in de media, buiten het aantal doden dat nog kan veranderen of datgene wat vandaag in het gerechtsgebouw door Anders zelf zal verklaard worden. Al zal ook dat geen verrassing meer zijn.
