Mietje Stroel-museum moet wijken voor Frank Bruggeman
ZELZATE 'Het Mietje Stroel-museum in de Brughuizen moet vandaag ontruimd zijn.' Zo klonk gistermiddag het telefoontje vanuit de gemeentelijke technische dienst gisteren aan Willy Van der Sype, de voorzitter van de Garde van 'Mietje Stroel'.
Het Mietje Stroel-museum huist ongeveer ongeveer twintig jaar in een ruimte van de Brughuizen. Er starte...n maandag schilderwerken. De ruimte waar tot nu toe de garderobe, documentatie, foto's, snuisterijen, pispotjes en andere attributen van het plassend beeldje worden uitgestald, wordt een kantoor voor de toekomstige burgemeester Frank Bruggeman (VLD-SD). Ook de gemeentesecretaris en Bruggemans secretariaat zullen hier postvatten.
De Garde reageert furieus. 'Hoe kunnen we nu dit erfgoed van Zelzate plots en op een halve dag ergens veilig onderbrengen. Wij doen ons best om alles tijdig met een aanhangwagen op te halen maar we weten nog niet waarheen we er mee moeten', foetert Willy van Der Sype. 'Er is ons wel een ruimte achter de bibliotheek aangeboden maar die is helemaal niet geschikt en zeker niet beveiligd voor dit Zelzaatse erfgoed', vervolgt Van der Sype.
'We hebben inderdaad gefaald in de communicatie met de mensen van museum maar beloven hen alle steun van onze technische dienst', reageerde schepen Kurt Van Weynsberghe gisteren. (zvd)
De website was een initiatief van PV-Vlaanderen tegen het verminderen van
subsidies voor zonnepanelen en het invoeren van de netvergoeding.
Voorlopig heeft de petitie al meer dan 17000 handtekeningen verzameld, maar
nog niet het gewenste resultaat opgeleverd. We zien ons nu zelfs geconfronteerd
met nog lagere GSC steun en een nog veel hogere netvergoeding die betaald zal
moeten worden.
Ondertussen werd Zonstraal VZW
opgericht, de belangenvereniging voor en door eigenaars van onder meer
zonnepanelen. Wij willen samen met PV-Vlaanderen ernaar streven om het
investeren in zonnepanelen weer echt rendabel te maken. Door de recente
maatregelen wordt de terugverdientijd wel bijzonder lang, zonder dat daar enige
garanties tegenover staan.
In samenwerking met PV-Vlaanderen zullen wij proberen onze doelen te
bereiken. Daarom ook dat we toestemming kregen om u via mail te contacteren.
U kan ons steunen door lid te worden van
Zonstraal VZW of door onze belangenvereniging mee bekend te maken bij uw
familie, vrienden, buren,... Hopelijk krijgen we op die manier genoeg
slagkracht om toch nog gehoord te worden.
Een solidariteitsactie voor arme Vlamingen, de politieke situatie in Denderleeuw
en de nationale nieuwjaarsreceptie van het Vlaams Belang. Dat zijn de
onderwerpen die aan bod komen in Kort Nieuws.
De perikelen rond het
koningshuis vormen de hoofdbrok van ons januari-journaal: de kerstboodschap van
koning Albert en zijn domme politieke bemoeizucht, de riante dotaties van
koningin Fabiola en prins Laurent, en het ondemocratische karakter van de
monarchie.
Met het Vlaams Belang-journaal willen wij kort op de bal
spelen en dat is deze keer echt wel gelukt. Dat het thema de gemoederen beroert
in Vlaanderen mag ook blijken uit de pittige straatinterviews. Voor Vlamingen en
republikeinen wordt het duimen en vingers aflikken, voor belgicisten en
monarchisten iets minder
De partijraad van het Vlaams Belang heeft zaterdag met 77 procent van de stemmen ingestemd met het nieuwe partijbestuur waarmee voorzitter Gerolf Annemans de vernieuwings- en verjongingsoperatie wil doorvoeren. Het verkozen bestuur bestaat uit 24 leden, waarvan er elf nieuw zijn. Oud-voorzitter Bruno Valkeniers is het ... enige bestuurslid dat zijn mandaat niet verlengt. Het bestuur telt drie twintigers en vijf dertigers. Zoals aangekondigd zijn Barbara Pas en Chris Janssens ondervoorzitter. Het partijbestuur bestaat naast voorzitter en ondervoorzitters uit de fractievoorzitters Anke Van dermeersch (Senaat), Joris Van Hauthem (Vlaams parlement) en Dominiek Lootens (VGC), de diensthoofden Filip Dewinter (organisatie), Bart Laeremans (kenniscentrum), Philip Claeys (uitgeverij Egmont), Patsy Vallet (financiële dienst, penningmeester), Marijke Dillen (seniorenforum), nationaal secretaris Guy D'Haeseleer, personeelsdirecteur Yves Buysse, partijraadsvoorzitter Filip De Man en VBJ-voorzitter Tom Van Grieken. De jongerenafdeling VBJ telt daarnaast nog drie bestuursleden in het bestuur: Reccino Van Lommel, Dirk Verhaert en Bob de Brabandere. Het bestuur wordt vervolledigd met de kamerleden Annick Ponthier en Hagen Goyvaerts, en de Vlaams parlementsleden Stefaan Sintobin en Wim Wienen. Ook Kristof Slagmulders, de lijsttrekker in Denderleeuw die even in de schijnwerpers stond omdat de Denderleeuwse schepenen met Vlaams Belang-steun werden verkozen, en Steven Vollebergh, die instaat voor de organisatie van nationale partijevenementen maken deel uit van het nieuwe partijbestuur.
Volgens cijfers van het onderzoeksbureau Coface Services Belgium zijn er in ons land sinds de invoering van het rookverbod 2.272 cafés verdwenen. Het voorbije half jaar sloten 6.765 cafés de deuren, al da niet na een faillissement. Voor het rookverbod waren dat er 5.185. Het NSZ weet dan weer dat het aantal startende cafés met 32% verminderde. De recentste cijfers van het FOD volksgezondheid beweren dat er 18% van de bezochte zaken het rookverbod niet respecteren. Of alles met het rookverbod of met de economische crisis te maken blijft nog maar de vraag.
Wordt Pattanide de volgende radicaal-islamitische staat?
Als men het over de militante islam heeft, dan kijkt men vooral naar
de Arabische landen (de bron van het islamisme) of bij uitbreiding naar (al dan
niet nieuw-opgerichte) Centraal-Aziatische landen als Kazachstan, Kirgizië,
Afghanistan, Pakistan. De Arabische Lente of wat daar moet voor doorgaan
werd door de media in alle huiskamers binnengebracht, en de strijd van en tegen
de Taliban ligt nog op ieders netvlies gebrand.
Nochtans is het niet zo
dat elk conflict, waarin de militante islam een factor van belang is, even goed
gekend is, wel integendeel. In en rond de Zuid-Thailandse stad Pattani en in de
regios Pattani, Narathiwat, Yala, Songkhla en Satun is al jarenlang een
separatistische beweging aan het werk, de Pattani United Liberation Organization
(PULO), die de Malays van Thailand wil samenbrengen in een islamitisch
sultanaat.
De leden van deze in 1968 opgerichte separatistische en
terroristische beweging die ondertussen is versplinterd in drie elkaar min of
meer concurrerende bewegingen kregen een PLO-opleiding. De PULO gaat door als
de gevaarlijkste en meest militante beweging binnen de grenzen van Thailand. Zij
stelde de unitaire staat Thailand in vraag en wilde de Malay-identiteit
beschermen, de Malaytaal- en alfabet.
Maar er is meer aan de gang. Het
blijkt steeds duidelijker dat achter het op het eerste zicht nationalistisch
discours in feite een religieus programma schuilgaat en dat dit ook steeds vaker
blijkt uit de daden van de PULO. Tot voor enkele jaren waren de aanslagen van de
Pattani United Liberation Organization bijna uitsluitend gericht op militaire
centra en op administratieve strategische doelwetten hoofdzakelijk in Bangkok.
De strijd verlegt zich nu steeds vaker naar het Pattanigebied zelf en richt zich
steeds meer tegen leraren en tegen boeddhistische monniken. Tegen boeddhisten in
het algemeen trouwens, zodat de toestand in het stadje Pattani, waar de
boeddhisten vandaag bijvoorbeeld nog slechts 15% van de ongeveer 55.000 inwoners
uitmaken, behoorlijk gespannen is.
Bomaanslagen en moordpogingen tegen
het onderwijzend personeel zijn er schering en inslag. Islam en onderwijs: het
blijft een problematisch vraagstuk! Waar de militante islam het voor het zeggen
krijgt de talibanstrekking zeg maar wordt opvoeding plots over een gans
ander boeg gegooid. Jongens en meisjes worden gescheiden, meisjes krijgen weinig
of geen schoolopleiding meer, scholen worden gesloten. In Zuid-Thailand worden
leraren en leraressen vermoord. Neergeschoten. Wij hebben angst, is dan ook
een veelgehoorde opmerking, aldus ooggetuige Hinrich Rohbohm in
JungeFreiheit(02/13, 4 januari 2013). Waarom terreur op onderwijzend personeel?
Religieuze motieven, aldus de overgebleven leraren: Moslimmeisjes mogen niet
gemeenschappelijk met jongens worden onderwezen volgens de islam. En om dat te
bereiken, worden leraren gedood. Geen leraar, geen onderwijs.
Wordt Pattanide de volgende radicaal-islamitische
staat?
Als men het over de militante islam heeft, dan kijkt men vooral naar
de Arabische landen (de bron van het islamisme) of bij uitbreiding naar (al dan
niet nieuw-opgerichte) Centraal-Aziatische landen als Kazachstan, Kirgizië,
Afghanistan, Pakistan. De Arabische Lente of wat daar moet voor doorgaan
werd door de media in alle huiskamers binnengebracht, en de strijd van en tegen
de Taliban ligt nog op ieders netvlies gebrand.
Nochtans is het niet zo
dat elk conflict, waarin de militante islam een factor van belang is, even goed
gekend is, wel integendeel. In en rond de Zuid-Thailandse stad Pattani en in de
regios Pattani, Narathiwat, Yala, Songkhla en Satun is al jarenlang een
separatistische beweging aan het werk, de Pattani United Liberation Organization
(PULO), die de Malays van Thailand wil samenbrengen in een islamitisch
sultanaat.
De leden van deze in 1968 opgerichte separatistische en
terroristische beweging die ondertussen is versplinterd in drie elkaar min of
meer concurrerende bewegingen kregen een PLO-opleiding. De PULO gaat door als
de gevaarlijkste en meest militante beweging binnen de grenzen van Thailand. Zij
stelde de unitaire staat Thailand in vraag en wilde de Malay-identiteit
beschermen, de Malaytaal- en alfabet.
Maar er is meer aan de gang. Het
blijkt steeds duidelijker dat achter het op het eerste zicht nationalistisch
discours in feite een religieus programma schuilgaat en dat dit ook steeds vaker
blijkt uit de daden van de PULO. Tot voor enkele jaren waren de aanslagen van de
Pattani United Liberation Organization bijna uitsluitend gericht op militaire
centra en op administratieve strategische doelwetten hoofdzakelijk in Bangkok.
De strijd verlegt zich nu steeds vaker naar het Pattanigebied zelf en richt zich
steeds meer tegen leraren en tegen boeddhistische monniken. Tegen boeddhisten in
het algemeen trouwens, zodat de toestand in het stadje Pattani, waar de
boeddhisten vandaag bijvoorbeeld nog slechts 15% van de ongeveer 55.000 inwoners
uitmaken, behoorlijk gespannen is.
Bomaanslagen en moordpogingen tegen
het onderwijzend personeel zijn er schering en inslag. Islam en onderwijs: het
blijft een problematisch vraagstuk! Waar de militante islam het voor het zeggen
krijgt de talibanstrekking zeg maar wordt opvoeding plots over een gans
ander boeg gegooid. Jongens en meisjes worden gescheiden, meisjes krijgen weinig
of geen schoolopleiding meer, scholen worden gesloten. In Zuid-Thailand worden
leraren en leraressen vermoord. Neergeschoten. Wij hebben angst, is dan ook
een veelgehoorde opmerking, aldus ooggetuige Hinrich Rohbohm in
JungeFreiheit(02/13, 4 januari 2013). Waarom terreur op onderwijzend personeel?
Religieuze motieven, aldus de overgebleven leraren: Moslimmeisjes mogen niet
gemeenschappelijk met jongens worden onderwezen volgens de islam. En om dat te
bereiken, worden leraren gedood. Geen leraar, geen onderwijs.
Leraren en leraressen capituleren en vertrekken of geven hun ontslag.
Dat is uiteindelijk wat de bedoeling is van deze islamitische terreurgroep:
schrik aanjagen zodat boeddhistische monniken uit de streek vertrekken, het
onderwijzend personeel dusdanig terroriseren dat dit het gebied verlaat, en het
ondertussen op een geleidelijke manier veroveren. De organisatie eist de
invoering van de sharia in Zuid-Thailand. Boeddhistische kloosters liggen ook
steeds vaker onder vuur.
De aanslagen op boeddhistische monniken en op
leraren en leraressen zorgen voor véél slachtoffers: in Pattani, Yala, en
Narathiwat zijn er dagelijks gemiddeld 3 tot 4 aanslagen. Meer dan 11.000 sinds
2004. Meer dan 5.000 mensen kwamen hierbij om, en 9.000 werden gewond. Zelfs in
de hoofdstad Hat Yai een stad met ongeveer 200.000 inwoners, waarvan
slechts 30% moslims voelt men de spanning. Zeker na de aanslag op het Lee
Gardens Plaza Hotel begin april 2012, waarbij 400 mensen werden
gewond.
Wat ooit begonnen is als een nationalistische bevrijdingsoorlog
is verworden tot een religieuze en dus totale oorlog. Misschien wel nuttige
achtergrondinformatie mocht u in onze Vlaamse pers ooit eens lezen over het
Sultanaat van Pattani?
(Peter Logghe)eraren en leraressen capituleren en vertrekken of geven hun ontslag.
Dat is uiteindelijk wat de bedoeling is van deze islamitische terreurgroep:
schrik aanjagen zodat boeddhistische monniken uit de streek vertrekken, het
onderwijzend personeel dusdanig terroriseren dat dit het gebied verlaat, en het
ondertussen op een geleidelijke manier veroveren. De organisatie eist de
invoering van de sharia in Zuid-Thailand. Boeddhistische kloosters liggen ook
steeds vaker onder vuur.
De aanslagen op boeddhistische monniken en op
leraren en leraressen zorgen voor véél slachtoffers: in Pattani, Yala, en
Narathiwat zijn er dagelijks gemiddeld 3 tot 4 aanslagen. Meer dan 11.000 sinds
2004. Meer dan 5.000 mensen kwamen hierbij om, en 9.000 werden gewond. Zelfs in
de hoofdstad Hat Yai een stad met ongeveer 200.000 inwoners, waarvan
slechts 30% moslims voelt men de spanning. Zeker na de aanslag op het Lee
Gardens Plaza Hotel begin april 2012, waarbij 400 mensen werden
gewond.
Wat ooit begonnen is als een nationalistische bevrijdingsoorlog
is verworden tot een religieuze en dus totale oorlog. Misschien wel nuttige
achtergrondinformatie mocht u in onze Vlaamse pers ooit eens lezen over het
Sultanaat van Pattani?
Vlaamse Volksbeweging vraagt duidelijkheid over confederalisme
De
Vlaamse Volksbeweging vraagt duidelijkheid van de CD&V, Open Vld en N-VA
over hun invulling van het begrip confederalisme. In zijn toespraak tijdens de
nieuwjaarsbijeenkomst van de VVB in Gent verwees voorzitter Guido Moons ook naar
andere regios in Europa die net als Vlaanderen streven naar onafhankelijkheid.
Professor en grondwetspecialist Hendrik Vuye van de Universiteit Namen kwam
in Gent als gastspreker aan het woord. Hij had het onder meer over de grondwet
die de voorbije eeuw meermaals met de voeten werd getreden zonder dat daar
controverse over ontstond.
Volgens Guido Moons zouden we wel eens op weg
kunnen zijn naar drie verschillende invullingen van het begrip confederalisme:
'Ik heb tot nu toe nog maar weinig gehoord over de concrete invulling en
definiëring van dat confederale model. Wanneer dat effectief gebeurt, zou het
wel eens best mogelijk kunnen zijn dat we drie totaal verschillende confederale
modellen krijgen, waarbij bepaalde modellen een totale aanfluiting zijn van wat
confederalisme werkelijk is.' Hoe dan ook wordt 2013 een belangrijk jaar voor
de VVB. De voorzitter ziet een grote rol weggelegd als Vlaams-nationale
drukkingsgroep, ook al zal niet iedereen dat naar waarde kunnen schatten:
'Wanneer we eerlijk en consequent met steekhoudende argumenten en een glashelder
betoog zullen stellen waar het op aankomt, dan nog zullen we voor de ene
goedkope extremisten zijn en voor de andere een stelletje watjes.'
Andere
punten hoog op de VVB-agenda zijn een internationale petitieactie samen met
Catalonië, Schotland en Baskenland. En voor 16 maart kondigde Moons een
symposium aan onder de titel De knoop doorgehakt?!. In het Vlaams Parlement
gaat het die dag over confederalisme, separatisme en onafhankelijkheid met
sprekers als Bart Maddens, Jean-Pierre Rondas, Rik Van Cauwelaert, Dave
Sinardet, Fernand Keuleneer en politiek secretaris van de VVB Peter De
Roover.
Gastspreker in Gent was Hendrik Vuye van de Universiteit Namen.
De professor staatsrecht stelde dat de sleutelmomenten in het ontstaan van het
democratische België zijn gerealiseerd buiten de grondwet en later
gelegaliseerd. Volgens Vuye was 2011 het jaar van de 'ultieme vergrendeling'.
'Vergrendeling wil zeggen dat je een norm juridisch gezien kan wijzigen, maar
politiek ligt de lat zo hoog dat we weten dat het nooit zal veranderen want de
vereiste meerderheid is onhaalbaar.' De conclusie daarvan is dat België nu al
een confederatie is want je moet met twee zijn om iets te veranderen. Vuye
noemde de hedendaags geldende interpretatie van de staatshervormingen als een
compromis tussen territorialiteit en personaliteit een prachtige leugen.
Franstaligen denken territoriaal over Wallonië en Brussel, en in personeel als
het over Vlaanderen gaat. Alle compromissen tussen die twee principes zijn te
vinden op het Vlaamse grondgebied. Dat is eenzijdig, onevenwichtig en
oneerlijk.
Omdat we nu een stad zijn van 20.000 inwoners, krijgt Eeklo een extra schepen
toegewezen.
Voor het Vlaams Belang mag dit schepenmandaat echter terug
geschrapt worden.
Meteen een besparing van 266.955 euro over een periode
van zes jaar. Een extra schepen kost immers 44.492,51 euro per jaar.
Als
het totale takenpakket van het stadsbestuur in 2012 over vijf schepenen kon
verdeeld worden, dan zijn daar in 2013 niet plots zes schepenen voor nodig.In
deze economisch onzekere tijden moeten politici immers zélf het goede voorbeeld
geven als het over besparingen op personeel gaat.
De extra schepen gaat
nu toch maar als troostprijs naar de Open VLD die in ruil het linkse
bestuursakkoord ondertekende.
Cijfermatig is de Open VLD (2 zetels) ook
helemaal niet nodig om een meerderheid te vormen.
De liberalen dienen
enkel als schaamlapje om te verhullen dat Eeklo eigenlijk bestuurd wordt door
een links front van ACWers, socialisten en groenen.
Deze besparing kan
deel zijn van een algehele bezuiniging op feestjes en recepties op het
stadhuis.
Een spaarzamer, soberder beleid kan immers een hoop schulden
voorkomen.
Op zaterdag 3 november organiseerde het Vlaams Belang Koepel
Gent een 3e "Oldies en Schlageravond" in de Buurtloods in de Muide. Net zoals de
voorgaande jaren was de opbrengst van de avond bestemd voor vzw
Kinderkankerfonds.
Op maandag 17 december overhandigde een delegatie van
het Vlaams Belang in het Gents Universitair Ziekenhuis 750 euro aan de
verantwoordelijken van het Kinderkankerfonds. De cheque van 750 euro werd ter
plaatse afgegeven en de delegatie van het Vlaams Belang kreeg er een
interessante uiteenzetting over de werking van dit fonds.
Het Vlaams
Belang in Gent is blij hiermee te kunnen bijdragen tot een fonds dat op een
intense manier kankerpatientjes begeleidt. Ook in de volgende jaren is het
Vlaams Belang van plan de opbrengst van komende Oldies-avonden aan het
kinderkankerfonds te schenken. Deze Oldies-avond blijft trouwens een klassieker
in de Muide!Op de foto herkent u naast de verantwoordelijke van de vzw ook
initiatiefnemer Joris De Rynck en onze raadsleden Gabi De Boever, Wis Versyp,
Johan Deckmyn en Christian Bauwens.
Onder deze titel werd kort geleden een
masterproef ingediend bij de faculteit Letteren en Wijsbegeerte van de UGent.
Auteur was Kristof Van de vijver, die daarmee grote onderscheiding behaalde. In
zijn inleiding stelt de auteur dat hij nogal wat moeilijkheden moest overwinnen
om zijn studie af te ronden: op Claes archief rust een embargo opgelegd door
zijn weduwe Agnes Caers, die ook in persoonlijke contacten met Van de vijver
weinig toeschietelijk was.
Hij moest dus wel beroep doen om mondelinge
geschiedenis, via vraaggesprekken met toenmalige medestanders van Claes, onder
andere met Luc Pauwels (die dan nog in de Provence woont) en met Wido Bourel,
Els Grootaert, Roeland Raes en Francis Van den Eynde. Er is een uitgebreide
bibliografie maar het ontbreken van inside informatie laat zich voelen: over
de mens Claes vernemen we té weinig, wat voor wie hem persoonlijk kende, echt té
mager aanvoelt. Tot een echte schets van de persoonlijkheid komt Van de vijver
amper en zijn studie schreeuwt echt om verder onderzoek, wat helaas maar na
voormeld embargo zal kunnen
gebeuren
Levensschets
Non-conformist en cavalier seul, zo kan men Lode Claes best
typeren. Hij was afkomstig van Borgerhout (17 juli 1913) uit een vlaamsgezinde
familie. Hij was actief in het Algemeen Vlaams Studentenverbond, studeerde
rechten in Leuven en was daar betrokken bij het A.K.V.S., het K.V.H.V. en het
Verdinaso. In 1936 advocaat in Antwerpen, waarna hij in 1939 in München cursus
ging volgen bij Karl Haushofer. In 1940 werkte hij voor de Nationale Landbouw-
en Voedingscorporatie en werd onder burgemeester Jan Grauls schepen voor
Groot-Brussel. Hij kreeg daarvoor 10 jaar hechtenis, waarvan hij 57 maanden zou
vastzitten! Na zijn vrijlating werkte hij bij de Vlaamse Linie en later bij De
Standaard. Na een moeilijke periode werd hij secretaris van de Economische Raad
voor Vlaanderen, later beheerder bij de bankgroep Lambert. In 1968 kwam hij bij
de Volksunie binnen, waar hij senator werd. Uit onvrede met het Egmontpact en
evenzeer omdat hij zich niet meer thuis voelde bij softlinkse elementen en het
compromisgerichte partijdeel trok hij zich in de zomer van 1977 terug en richtte
hij in het najaar de Vlaamse Volkspartij op, tot eind 1979. Dan trok hij zich
helemaal uit de partijpolitiek terug, werd directeur van Trends en schreef drie
boeken: Het verdrongen verleden (in 1983), De afwezige meerderheid (in 1985) en
De afwendbare nederlaag (in 1986). Hij bleef als publicist bedrijvig tot zijn
overlijden in Cadzand op 16 februari 1997.
De Vlaamse
Volkspartij
Lode Claes was een persoonlijkheid: hij stond moreel
sterk en was ruim onderlegd en enorm belezen. Hij was optimistisch wat betreft
de toekomst van de Vlamingen in Brussel: eenmaal senator pleitte hij voor
V.U.-regeringsdeelname en hij had nogal wat PVV-contacten. Toen hij zijn vertrek
uit de V.U. aankondigde, werd er blijkbaar door de partij niet veel moeite
gedaan om hem tegen te houden.
Vanaf juli 1977 kondigde hij de vorming
van een eigen partij aan, en in een eerste korte fase was er druk contact met
nationalisten als Karel Dillen en Leo Wouters, die al langer in onmin met de
partij leefden. Op 19 november 1977 werd in Dilbeek de Vlaamse Volkspartij
gesticht, van bij de aanvang een formatie die vooral intellectuelen en mensen
uit de burgerij groepeerde, vooral uit Vlaams-Brabant.
Deze Vlaamse
Volkspartij heeft in haar korte bestaan met twee verkiezingen op twee jaar
tijd niet de kans gehad een uitgewerkt programma op te stellen. Een degelijk
functionerende partijraad was er niet. Om dan toch een poging tot het opstellen
van de politieke filosofie van de partij te schetsen, doe de auteur beroep op de
Verklaring van Dilbeek, opgesteld op het eerste congres. Hij vermeldt 5
beginselen:
Valorisatie van de Vlaamse meerderheid,
aangevuld met (nogal vaag) Heelnederlands gedachtengoed
Herstel van de democratische instellingen van
de rechtsstaat, met o.a. kiesrecht in plaats van kiesplicht
Ethische waarden: het gezin als hoeksteen,
eerbied voro het leven, waarbij over abortus een open debat mogelijk moest
zijn
Natuurlijke en nationale
solidariteit
Verdediging van de vrije markteconomie.
In de praktijk profileerde de Vlaamse
Volkspartij zich vooral als anti-Egmontpartij, onder andere door een
massameeting in de Brusselse Magdalenazaal op 16 februari 1978. Eind 1977 had de
Vlaamse Volkspartij net geen 1.000 leden en ontstonden voorzichtige gesprekken
met Dillens V.N.P., die in de aanloop naar de vervroegde parlementsverkiezingen
van december 1978 zouden leiden tot een kartel, het Vlaams Blok dat voor de
Kamer 75.635 stemmen wist te sprokkelen. Dat leverde weliswaar één kamerzetel
op, maar niet in Brussel met Lode Claes, maar wel in Antwerpen met Karel Dillen.
Meteen werd het kartel stopgezet en volgde een leegloop van sympathisanten. Het
werd voor Claes steeds dringender om zijn partij een nieuw elan te bezorgen,
maar tegelijk kondigden veel kaderleden aan dat er definitief toenadering tot de
V.N.P. moest worden gezocht. Dat leidde op het tweede partijcongres te Antwerpen
op 31 maart 1979 tot een breuk: ongeveer 1/3de van de aanwezigen stemde voor
besprekingen met Karel Dillen. Een afvaardiging nam meteen contact op. Lode
Claes zette door met wat restte bij de V.V.P. en bereidde de Europese
verkiezingen van 10 juli 1979 voor. Het werd een fiasco: slechts 34.706 stemmen,
of 1,4%. Dat betekende meteen het einde van de partij: ze werd in de herfst in
alle stilte ontbonden
Besluit
De V.V.P was en
bleef zo goed als een eenmanspartij. Na het mislukte congres en zeker na de
Europese verkiezingen was de fut er bij Claes wel helemaal uit. Zijn droom,
zijn politieke ideeën ook met een partij uit te dragen, was voorbij. Zijn gebrek
aan praktische ervaring met een politieke partij speelde hem al in een vroeg
stadium parten: hij hechtte terecht! veel belang aan ideeën en
achtergronden, maar al te weinig aan de vorming van militanten en kaderleden.
Dat bracht mee, toen Claes geen perspectief zag, en ook partijsecretaris Luc
Pauwels zich terugtrok, dat de hele partij als het ware in rook opging. Tekenend
is ook dat er niet écht gedacht werd aan het opstarten van een partijblad, wat
de V.N.P. wel meteen deed
De Vlaamse Volkspartij blijft een politieke
eendagsvlieg, maar was tevens een boeiend fenomeen enerzijds door de
persoonlijkheid van haar stichter-voorzitter Claes, anderzijds door haar opzet
Vlaams-nationale en vrij-denkende ideeën bijeen te brengen en veelal
politiek-ongebonden persoonlijkheden samen te laten werken. De thesis van Van
de vijver is, ondanks de hiervoor beschreven handicap, een verdienstelijk
werkstuk, dat aanzet tot verder onderzoek!
Er wordt niet vaak bij stil gestaan maar
nationale liederen zijn een vrij recent fenomeen. Een aantal stamt uit de tweede
helft van de 19de eeuw en de meeste uit de 20ste. Er zijn er enkelen die ouder
zijn maar die werden oorspronkelijk door toondichter noch door tekstschrijver
als dusdanig bedoeld en dit omdat het concept dat een natie over een lied moest
beschikken gewoon nog niet bestond. Wel hebben deze hymnes meestal een zeer
boeiende en incidentrijke geschiedenis die veel vertelt over de politieke
wederwaardigheden die het land waarvoor ze symbool staan, beleefd heeft. Het is
de bedoeling in dit stuk eventjes bij die van een paar onder hen stil te
staan.
De Marseillaise
De Marseillaise werd door de auteur, een zekere Rouget de
Lisle, als een mars- en strijdlied van het revolutionaire Franse leger
geconcipieerd. Hij gaf het oorspronkelijk de titel: Chant de guerre de larmée
du Rhin. Het kreeg zijn huidige naam toen de Parijzenaars het voor de eerste
keer hoorden zingen. Namelijk bij de intocht van een contingent soldaten uit
Marseille die dat Rijnleger kwamen vervoegen en het onderweg aangeleerd hadden.
Op 14 juli1795 werd het officieel het volkslied van Frankrijk. Maar voor niet
lang want onder Napoleon werd het al opnieuw verboden. Het is pas in 1878 dat
het opnieuw als volkslied werd aangenomen. Ondertussen had in 1871 de communard
Eugène Potter in 1871 ter ere van de Commune een gedicht geschreven dat de naam
Internationale had gekregen. In 1888 componeerde de Gentenaar Pierre de Geyter
een stuk marsmuziek voor die tekst, namelijk De Internationale die we vandaag
nog kennen, maar ondertussen werd het lied op de melodie van de Marseillaise
gezongen.
Vanaf de tweede helft van de 19de eeuw stond de Marseillaise
over heel de wereld voor de meest uiteenlopende revoluties
symbool:
Het werd gespeeld toen Lenin in 1917 met Duitse steun per trein in
Sint-Petersburg aankwam (dus niet de Internationale zoals in sommige films te
zien is). De Marseillaise werd toen trouwens voor korte tijd het volkslied van
de bolsjewistische Sovjet-Unie.
Maar het lied werd ook tijdens de Amerikaanse burgeroorlog door de
zuiderlingen gezongen.
In 1989 ( tweehonderdste verjaardag van de Franse revolutie) werd het in
Peking door Chinese dissidenten op het plein van de Hemelse Vrede rond een
vredesmonument in papier-maché gezongen.
In Brussel is het lied dat van de Franstalige extremisten van het FDF.
Ondertussen is de Marseillaise steeds het Franse volkslied gebleven. Ook
onder de regering Pétain tijdens WO II. Het werd toen zelfs gespeeld naar
aanleiding van het vertrek van Franse vrijwilligers naar het
oostfront.
Wel hebben de Fransen het moeten meemaken dat hun geliefde
nationaal lied, voor een paar jaar, uitgefloten werd door een massa allochtonen
van Algerijnse oorsprong, toen het uitgevoerd werd naar aanleiding van een
voetbalwedstrijd Frankrijk - Algerije die in Parijs gespeeld werd. Dat zette
toen veel kwaad bloed.
Tenslotte dit nog: de partituur van het lied werd
in 1830 door Berlioz herschreven en ons moet ook nog van het hart dat indien
Rouget de Lisle vandaag voor de eerste keer met de tekst van de Marseillaise
voor de pinnen zou komen, hij ongetwijfeld last zou krijgen met het gerecht. De
zeven strofen van zijn lied zijn immers niet alleen om ter bloeddorstigst maar
in het refrein komt bovendien een vers voor dat bijzonder racistisch klinkt.
Namelijk: quun sang impur abreuve nos sillons, in vertaling: dat een onrein
bloed onze akkers bevloeie.
Lied der
Deutschen
Het staat onbetwistbaar vast dat de Marseillaise in
een sfeer van politieke respectabiliteit baadt. Dat is veel minder het geval met
Das Lied der Deutschen of het Deutschlandlied of het Deutschland über alles
zoals het Duitse volkslied ook nog genoemd wordt. Daar is voor de weldenkenden
van alle slag een zeer verdacht geurtje aan. Ten onrechte zult u zien ook al
heeft het ook een zeer bewogen geschiedenis achter de rug.
Haydn componeerde het in 1797 ter ere van de Habsburgse keizer Frans II op
tekst van een zekere Haschka. De toondichter Haydn kwam toen uit Engeland terug
en wou voor zijn keizer een lied maken zoals het God save the king dat de
Britten bij elke plechtigheid voor hun koning zongen . Hij gebruikte de melodie
trouwens ook voor zijn Keizerskwartet. Heel wat componisten, zoals onder
meer Paganini, Tchaikovsky, Rossini, Smetana, Donizetti, en andere, zouden er
later in eigen composities ook gebruik van maken. Het werd het volkslied van
Oostenrijk-Hongarije en de oorspronkelijke Duitse versie werd dan ook vertaald
in de verschillende talen van dit multicultureel rijk zoals bijvoorbeeld het
Hongaars, het Kroatisch, het Italiaans (Venitiaans) etc.
Na 1918
verdween het samen met de Habsburger uit Oostenrijks. Toch werd het een paar
jaar terug nog eens, naar aanleiding van de begrafenis van Otto von Habsburg,
in de Stephansdom van Wenen uitgevoerd. Een massa mensen die buiten stond, zong
mee.
Ondertussen had de geschiedenis in Duitsland ook niet stil gestaan.
In de eerste jaren van de 19de eeuw was dat land door Napoleon onder de voet
gelopen. Bonaparte was niet alleen tot bezetting overgegaan, hij was er ook in
geslaagd zijn politiek aan de Duitsers op te dringen (de oprichting van de
Rijnliga bijvoorbeeld) en had zelfs een aantal Duitse vorstendommen er toe
kunnen verplichten legercontingenten te leveren om met zijn grande armée
Rusland binnen te vallen.
Nogal wiedes dat dit tot grote misnoegdheid
heeft geleid. Zelfs die Duitsers die oorspronkelijk de ideeën van de Franse
revolutie en ook Bonaparte genegen waren, werden nu anti-Frans (Beethoven gaf
een andere naam aan zijn derde symfonie die oorspronkelijk ter ere van Napoleon
geschreven was). Het ergerde de mensen vooral dat Duitsland dat groter is en
meer inwoners telt dan Frankrijk tegen dat land de duimen had moeten leggen. Ze
weten dit terecht aan het feit dat Duitsland in enkele honderden kleine
vorstendommen verdeeld was en verweten dit aan de koningen, prinsen en andere
hertogen die in plaats van zich om het lot van gans Duitsland te bekommeren er
alleen maar zorgden dat hun alleenheerschappij in hun eigen gebied overeind
bleef.. Meer en meer Duitsers begonnen dan ook te dromen van een eengemaakt
democratisch Duitsland dat sterk genoeg zou zijn om in de toekomst de Fransen af
te schrikken. Ze worden hier in gesteund door intellectuelen en filosofen zoals
Herder en Fichte. Deze laatste zal bijvoorbeeld in 1806 in het bezette Berlijn
zijn beroemde Rede an die Deutsche Nation houden, die zonder meer kan beschouwd
worden als het eerste manifest van het Duitse nationalisme. Ook na de Franse
nederlaag (Waterloo 1815) zullen deze ideeën zich verder verspreiden en meer en
meer aanhang winnen. Zo zal bijvoorbeeld in 1832 in en rond het kasteel Schloss
Hambach in de buurt van Neustadt an der Weinstrasse een manifestatie plaats
vinden om zowel de democratiseringseis als die voor de eenmaking van Duitsland
kracht bij te zetten. Er waren 30.000 deelnemers wat enorm was gezien het feit
dat er behalve de postkoets nog geen openbaar vervoer was (de spoorweg bestond
toen nog niet op het Europese vasteland)
Het is die brede volksbeweging die de radicale democraat en
nationalist Hoffmann von Fallersleben wil ondersteunen wanneer hij in 1841 met
vakantie op het eiland Helgoland (dat was toen Brits grondgebied) het Lied der
Deutschen schrijft. Het is bedoeld als een soort alternatieve versie van het
Oostenrijks volkslied omdat hij er de boodschap in wil laten klinken dat alle
Duitstaligen samen horen en tegelijkertijd uiting geven aan zijn antipathie voor
de Habsburgers. Dit laatste zowel omwille van zijn democratische opvattingen als
omdat hij van menig is dat dit geslacht, net zoals alle andere Duitse vorsten
uit die tijd, de eenmaking in de weg staat. Dat zijn politieke activiteiten hem
door het regime kwalijk genomen worden, zal duidelijk blijken wanneer hij hier
voor in 1842 afgedankt wordt door de universiteit van Breslau (1) waar hij
professor is. Ondertussen werd zijn lied met de dag meer populair. In die mate
zelfs dat het symbool stond voor de democratische en nationalistische revolutie
van 1848 die echter mislukte. Over von Fallersleben moet ook nog verteld worden
dat hij een grote vriend van Vlaanderen en Nederland was. Hij had onze gewesten
bezocht en was begeesterd door de Middelnederlandse literatuur. In 1854
publiceerde hij een gedichtenbundel in die taal: Horae Belgicae (Nederlandse
Uren) waarin het lied Vlaenderen dach en nacht denc ic aen u dat nog steeds op
het Vlaams Nationaal Zangfeest wordt gezongen, is te vinden.
Het
Deutschlandlied wordt nochtans niet als nationaal hymne gekozen wanneer
Bismarck in het kielzog van de Duitse overwinning op Frankrijk in de oorlog van
1870, eindelijk de eenheid bewerkstelligt en de koning van Pruisen tot keizer
laat kronen. Het klonk waarschijnlijk te revolutionair in bepaalde oren. Er
wordt in de plaats voor een loflied op de keizer gekozen: Heil dir im
Siegerkranz dat merkwaardig genoeg op de melodie van het God save the King wordt
gezongen (2). Het Lied der Deutschen had nochtans ondertussen een zekere
mondiale bekendheid gehaald. Het werd onder andere bij wijze van anti-Britse
provocatie door de Ierse rebellen van de Paasopstand gezongen toen ze in 1917
vrijgelaten werden en onder leiding van Collins in marskolonne hun gevangenis in
Wales verlieten. Een paar jaar later zullen de Ieren zelfs een eigen versie van
het lied als een rebelsong brengen.
Dat onder de Weimarrepubliek een
loflied op de keizer niet langer het Duitse volkslied kon zijn, lag voor de
hand. In 1922 werd het Heil dir im Siegerkranz dan ook op initiatief van een
sociaaldemocratische regering vervangen door het Deutschlandlied. Dat Hitler
tegen dit laatste een zeker wantrouwen koesterde, blijkt uit het feit dat hij
het weliswaar niet afschafte maar dat hij er de eerste strofe van het Horst
Wessellied het officiële partijlied van zijn NSDAP liet aan toevoegen. Zo
kon het dat bij het huwelijk van de toekomstige koningin Juliana met Bernhard
von Lippe-Bisterfeld bij de nationale liederen op het einde van de godsdienstige
plechtigheid ook het Horst Wessellied in de kerk weerklonk. Bernhard was
overigens ook een tijdje lid van de SS geweest.
Na de oorlog werd de uitvoering van het Deutschlandlied door de
geallieerden verboden. Er is geprobeerd het door de Ode an die Freude van
Beethoven te vervangen maar tevergeefs. In 1950 werd het dan ook op initiatief
van Adenauer opnieuw als nationaal lied ingevoerd. Voortaan wordt echter alleen
nog de derde strofe van het lied als zodanig beschouwd. Een korte tekstanalyse
zal u doen begrijpen waarom.
De
tekst
Laat ons eerst en vooral om elk misverstand te
vermijden beklemtonen dat de woorden Deutschland über Alles in der Welt niet
betekenen dat hier de wens zou geuit worden dat Duitsland over de wereld zou
heersen. Het is alleen de bedoeling te stellen dat de bekommernis om gans
Duitsland voorrang te laten krijgen op die met betrekking tot het eigen
vorstendom (bv Beieren of Saksen) zoals dat in het verleden maar al te vaak het
geval was geweest. Te vergelijken met de in de Vlaamse Beweging gekende oude
slogan Vlaanderen eerst, wat betekende dat het algemeen Vlaams belang moest
voorgaan op dat van de eigen partij of belangengroep.
Het echt probleem
stelt zich voor de Bondsrepubliek in de geografische omschrijving die von
Fallersleben van Duitsland geeft: Von der Maas bis an der Memel, von der Etsch
bis an der Belt.
Dat is het Duitsland van toen, maar komt nu behoorlijk archaïsch over. Met
name de Memel vormde in die tijd de noordoostelijke grens van Pruisen maar loopt
nu door Wit-Rusland en Litouwen. De Etsch is de rivier die door de Italianen
Adige genoemd wordt. Die stroomt door het Duitstalige Zuid-Tirol maar dat maakt
nu deel van Italië uit. De Maas stoomt nu door Frankrijk, Nederland en België
maar Nederlands Limburg maakte toen nog deel uit van de Duitse Bond en de Belt
vormde destijds de grens tussen Denemarken en Duitsland maar ligt nu in dit
laatste. Dit anachronisme kan moeilijk in een nationaal lied verantwoord worden
en dus
In de tweede strofe gaat het dan weer over: Deutsche Frauen, Deutsche Treue
en Deutsche Wein. Leuk, maar geef toe: in een nationaal hymne
Blijft dus maar alleen de derde over die de eenheid en de vrijheid
bezingt.
Volgende keer is ons eigen Wilhelmus aan de beurt.
(1) Breslau was toen de derde grootste stad
van Duitsland maar ligt nu in Polen t.g.v. de vreselijke etnische zuivering die
daar in 1945 op de Duitsers werd toegepast.
(2) Een van de zovele
absurditeiten van WO I: de Duitsers en de Engelsen vochten tegen mekaar maar
zongen hun nationaal lied op dezelfde melodie..
Vlaams Belang heeft
donderdagavond op de gemeenteraad van Evergem een potje eerlijke confituur
gekregen van de collega's van Groen. Vlaams Belang heeft het niet zo voor het
geld dat in ontwikkelingssamenwerking gepompt wordt en begrijpt het nut niet
van confituur die uit Ecuador gehaald wordt om die dan in de Wereldwinkel en
bij de Evergemse bakkers te verkopen. Groen wou Vlaams Belang toch overtuigen
en gaf Fernand Deliart een pot eerlijke braambessenconfituur uit Guaranda.
"Ik ga dat zeker proeven, maar blijf het nutteloos vinden. Wat is er nu goed
aan een potje confituur 8.000 kilometer ver vliegen om het hier te
verkopen?", vroeg Deliaert zich af. Het Belang nam Groen meteen terug door
hen een peperkoekenhartje van een Antwerpse vzw te overhandigen. "Die worden
verkocht om de daklozen in eigen land te helpen. Dat is al pakken beter",
klonk het. (JSA)
Neen, we zuigen dat niet uit onze duim. De 24-jarige
Mohammed doet vandaag zijn verhaal in GVA. Hij volgde zijn bruid van Marokko
naar Antwerpen, die op haar beurt geïmporteerd was door haar familie. Mohammed
heeft wel een rijbewijs, maar toch leert zijn schoonbroer hem rijden in de
koekenstad. In Marokko heeft hij al eens een keertje rondgereden met een
tractor. Daarna heeft hij ginds een rijbewijs gekocht, voor omgerekend 140 euro. Dat Marokkaans rijbewijs
heeft hij hier omgeruild tegen een Belgisch. Kostprijs: 21
euro en twee pasfotootjes. Antwerpen is vrij duur: in vele steden en gemeenten
kost dit om en bij de 15 euro.
Mohammed is bijlange niet de enige
die het zo deed. Iedereen die van Marokko naar België komt, koopt eerst een
rijbewijs. Je moet toch gek zijn om in België een rijbewijs te halen, dat kost
je veel meer. Met de wagen leren rijden kun je altijd later.
Cijfers?
Welaan dan. Sinds 2010 hebben ongeveer 10.000 Marokkanen het zo gedaan. Zij
waren niet de enigen die niet moesten bewijzen dat ze kunnen rijden, er zijn ook
nog welgeteld 3.009 Turken, 1.705 Roemenen, 1.305 Chinezen, 871 Iraniërs en 429
Albanezen die onze wegen onveilig maken met gekochte rijbewijzen. Dat
zijn de meest talrijke gevaren op de weg: in totaal kunnen buitenlanders uit 118
landen hun (al dan niet gekocht) buitenlands rijbewijs omruilen voor een
Belgisch exemplaar.
De staatssecretaris voor Mobiliteit Melchior
Wathelet heeft plots het licht gezien: Voor sommige landen beschikken wij over
onvoldoende garanties dat de aanvragers ook effectief over de nodige
vaardigheden beschikken om op de openbare weg te verschijnen, aldus zijn krasse
uitspraak. Het wordt volgens hem dan ook stilaan tijd dat de spelregels herzien
worden. (SL)
Vlaams Belang kandidaat voor coalitievorming met CD&V en N-VA
Denderleeuw Het Vlaams Belang stelt zich bij CD&V en N-VA
kandidaat om mee in een coalitie te stappen en zo een uitweg te vinden uit de
huidige politieke impasse. Sinds de gemeenteraadsverkiezingen, nu meer dan
een maand geleden, is er nog steeds geen meerderheid gevonden. SP.A/Open en
Open VLD/Plus enerzijds en CD&V en N-VA anderzijds blijven elkaar trouw.
De twee blokken hebben evenwel slechts elf zetels, te weinig voor een
meerderheid. Het Vlaams Belang wil CD&V en N-VA met haar drie zetels aan
een meerderheid helpen. 'Een eerste gezamenlijke doelstelling die door deze
partijen kan worden gerealiseerd, is de socialisten terug naar de oppositie
verwijzen. We willen absoluut het gesprek aangaan om te zien wat de
mogelijkheden zijn. We hadden al een gesprek met N-VA en op zowat alle
vlakken zitten we op dezelfde golflengte', aldus boegbeeld Kristof
Slagmulder. 'Het feit dat het cordon rond het Vlaams Belang nog niet werd
doorbroken, heeft enkel alles te maken met de nationale partijbesturen die er
nog geen groen licht voor geven.' (vmd)
Het gemeentebestuur van Brussel heeft beslist dat er dit jaar geen kerstboom meer komt op de Grote Markt. Eerder werd de kerstmarkt al omgedoopt tot Winterpret. En dat alles omdat moslims wel eens in hun religieuze gevoelens gekrenkt zouden kunnen worden door al die aandacht voor Kerstmis. Al ontkent PS-burgemeester Freddy Thielemans dat met klem. Intussen gaat de gemeente Jette een apart kerkhof inrichten voor moslims.
Multiculturele apartheid
Het gemeentelijke kerkhof van Jette krijgt twee aparte percelen om moslims te kunnen begraven volgens de islamitische gebruiken. Daarvoor moet ook nieuwe grond aangevoerd worden, die vooraf gekeurd wordt door een imam. Moslims mogen immers niet in dezelfde grond begraven worden als ongelovigen, want dat is onreine grond. De percelen zullen ook afgeschermd worden door hagen. Segregatie ten top dus.
Begraafplaatsen waren vroeger een louter katholieke zaak en niet-katholieken kwamen ergens in een hoekje terecht. Onder druk van vrijzinnigen werden begraafplaatsen geseculariseerd, zodat de apartheid in de dood ophield te bestaan. In de dood zijn alle mensen gelijk, toch? Niet dus, moslims eisen - andermaal - bijzondere rechten op. Her en der werden al aparte zwemuurtjes voor mannen en vrouwen ingevoerd. We krijgen halalvoedsel in scholen en gevangenissen, rust- en ziekenhuizen. Hoofddoeken op school en achter het loket. Enkel vrouwelijke artsen voor moslimas. En ga zo maar door. Integratie? Niet echt.
27.10.2012 De verkiezingen van 14
oktober waren geen succes voor het Vlaams Belang. In een interview met
ontslagnemend voorzitter Bruno Valkeniers zoeken we mogelijke verklaringen en
kijken we naar de toekomst. Hoopvol en vastberaden, want de themas van het
Vlaams Belang zijn actueler dan ooit.
Veiligheid is en blijft één van de
prioriteiten van het Vlaams Belang. Vóór de verkiezingen gingen we praten met
enkele slachtoffers van criminaliteit. Dat leverde sterke en erg aangrijpende
getuigenissen op. Meer dan met grote woorden of ronkende slogans bewijst hun
verhaal dat het Vlaams Belang nog altijd nodig is.
Dit journaal wijkt wat
af van het traditionele concept en voor één keer hebben we het ook in 2 delen
moeten opsplitsen. Vergeet dus niet het tweede deel te bekijken.
Enkele jaren terug vond een imam van Turkse oorsprong uit
Gent die gedurende vier jaar voor de sp.a. in de Kamer had gezeten, het nodig
naar LDD over te stappen omdat de socialisten hem geen verkiesbare plaats meer
gunden. Dat zijn nieuwe partij inzake ongeveer alle maatschappelijke problemen
standpunten huldigt die frontaal ingaan tegen deze van zijn vroeger politiek
engagement kon hem blijkbaar niet deren.
Dit is uiteraard een fenomeen
dat van alle tijden is en zich overal voordoet. Niettemin was het bij deze
gemeenteraadsverkiezingen opvallend hoeveel kandidaten die in de immigratie
gerekruteerd werden, plots overstapten naar een politieke formatie waarvan het
ideeëngoed weinig of geen uitstaans heeft met deze die ze verlaten
hebben.
Enkele voorbeelden :
In Sint-Joost-ten-Node stond een
jonge dame van Marokkaanse oorsprong op de N-VA lijst. Nadat ze er afgehaald
werd (waarschijnlijk omdat er te veel kritiek was in verband met haar zeer
gebrekkige kennis van het Nederlands) was ze plots bij de M.R. kandidaten te
vinden. Een partij die nochtans op communautair vlak precies het
tegenovergestelde van de N-VA vertelt. Een toemaatje: deze vrouw draagt een
hoofddoek maar dat zowel de ene als de andere partij met dit godsdienstig
symbool niet hoog op lopen, kon haar blijkbaar niet deren.
Toen in Gent de naam bekend
gemaakt werd van de allochtoon die op de N-VA de derde plaats zou innemen,
raakte onmiddellijk bekend dat de man een paar maand vroeger lid geworden was
van Groen.
We zouden dit lijstje nog een
tijdje kunnen verder zetten..
Zijn wij nu van mening dat uit een en ander
zou blijken dat allochtonen per definitie minder loyaal zijn dan Vlamingen?
Helemaal niet. Maar het toont naar onze mening wel aan dat allochtonen, ook al
zijn ze bij ons geboren, ook al hebben ze schitterende studies achter de rug,
zich nog niet echt thuis voelen in onze politieke partijen waarvan de
geschiedenis en de gevoeligheden hen letterlijk nog steeds vreemd zijn en van
een plek waar men zich niet helemaal thuis voelt, gaat men nu eenmaal sneller
weg. Van een integratie in de diepte is er dus nog steeds geen sprake.
Er
zijn nochtans verzachtende omstandigheden in het voordeel van deze allochtonen,
met name dat de programmas van onze traditionele partijen dermate sterk op
mekaar lijken dat voor wie hiervan gebruik maakt om te weten wat ze voorstellen
vrij gemakkelijk tot de conclusie komt dat de kleur waaronder je aan de
verkiezingen deelneemt er niet echt toe doet ....
Zijn er nog
allochtonen?
Het links
'semantisme' wordt met de dag absurder. Het is nog niet zo lang geleden dat we
'vreemdelingen' hadden. Toen dat woord te wreed ging klinken, werden het
'gastarbeiders', tot er aangevoeld werd dat de mensen deze term weliswaar
gebruikten maar 'vreemdeling' bedoelden. Er werd dus overgeschakeld naar het
neologisme 'migrant'. Dat voldeed na een paar jaren ook al niet meer. Het werden
dus 'allochtonen' en nu decreteert De Morgen die de Osservatore Romano is van
progressief, weldenkend en politiek-correcte Vlaanderen is, dat 'allochtoon' ook
niet meer mag
In dit verband moeten ons toch een paar vragen van het
hart:
de mensen een
bepaalde terminologie opdringen, is dat niet precies wat Orwell bedoelde wanneer
hij het had over 'newspeak' in zijn meesterwerk '1984' waarin hij de totalitaire
regimes van de toekomst schetst?
van waar komt
toch dat links waanidee dat de benaming van een realiteit iets aan deze
realiteit zou kunnen veranderen ? je kan de beslissing nemen een boterbloem
voortaan een roos te noemen maar het blijft wel een boterbloem
Merkwaardig
is ook dat de Morgen geen vervangingswoord voorstelt. Mij doet dit denken aan
het puritanisme van de 19de eeuw dat meende dat het volstond over seks te
zwijgen om de seksualiteit te doen verdwijnen. Toen was de kwezelarij moreel en
religieus, nu is ze politiek...
Ten slotte dit nog: op vrijdag 21
september titelde De Morgen dat ook de regering niet langer het nu omstreden
woord door de overheidsdiensten zou laten gebruiken. Het waren in feite
voornamelijk de ministers Di Rupo, Milquet en Onkelinx die dit standpunt
huldigden. Drie regeringsleden waarvan het Nederlands eerder schabouwelijk is.
Zouden ze niet beter wachten tot ze onze taal onder de knie hebben om ons te
verplichten een bepaalde woordenschat te
gebruiken.
Hoe
Europa misbruikt wordt.
Dat het
onafhankelijkheidsstreven van Schotland en Catalonië sterk in de actualiteit
aanwezig is , werkt sterk op de zenuwen van de aanhangers van het Belgische
vaderland. Een en ander is immers van aard de Vlaamse independentisten aan te
moedigen en ze zijn al zo talrijk
Bij de neopatriotten die vandaag de dag,
begrijpe wie kan, eerder in linkse kringen te zoeken zijn, wordt dan ook
koortsachtig gezocht naar allerlei argumenten om aan te tonen hoe nefast
onafhankelijkheid zou uitvallen voor Catalonië en Schotland en mutatis mutandis
dus ook voor Vlaanderen. Dat daarbij kromme redeneringen niet geschuwd worden,
mocht eens te meer blijken uit een opiniestuk dat in De Standaard van begin
september verscheen onder de veelzeggende titel Bezint eer ge begint, Catalonië
en co. De auteurs, een assistent en een onderzoeker aan de vakgroep Europees
Recht van de Universiteit Gent, stellen hierin dat ondanks de voorgaande van de
voormalige DDR, die toen ze bij de Bondsrepubliek aansloot, zonder meer in de EU
aanvaard werd, een regio die deel uitmaakt van een lidstaat, maar
onafhankelijkheid wilt bekomen, haar aansluiting bij de Unie opnieuw zou moeten
onderhandelen. Aangezien er voor toetreding unanimiteit vereist is, zou de
lidstaat waarvan ze zich afscheurt wel eens het dossier kunnen blokkeren en ook
andere staten, die met separatisme te maken hebben, zouden kunnen gaan dwars
liggen. Ze voegen hieraan toe dat het E.U.verdrag een exitprocedure voorziet en
dat ook daar die problemen zich zouden kunnen voordoen. Volgens hen stelt zich
ook de vraag of de nieuwe kandidaat-lidstaten de euro als munt zouden kunnen
blijven gebruiken..
Ze werpen tenslotte op dat die kandidaat lidstaten
misschien niet langer van de Schengenzone zullen mogen deel uitmaken en
voorspellen dat dit voor het toerisme in de betrokken gebieden een ramp zal
zijn.
Ik heb nog niet vaak mee kunnen maken dat er zo veel absurditeiten
in slechts één artikel terug te vinden zijn.
Er zou eerst
moeten onderhandeld worden om er uit weg te gaan en daarna opnieuw om te kunnen
toetreden. Ik dacht dat een deur of open of toe moest zijn. M.a.w. men zit in
de EU of men maakt er geen deel van uit. En bovendien. als je er in zit en je
wil er in blijven waarom zou je dan een exit gaan onderhandelen om die daarna
zo vlug mogelijk ongedaan te maken?
De EU die
miljarden uitgeeft om landen zoals Griekenland en Spanje in de club te houden en
o.m. daarom met erge economische problemen te kampen heeft, zou moeilijk doen om
landen als Catalonië, Vlaanderen enz. die het best tegen de crisis gewapend
zijn, in haar schoot toe te laten?
Hetzelfde
argument geldt voor de euro. Dit betaalmiddel staat al lang niet meer zo sterk
maar landen waarvan geweten is dat ze het economisch beter doen, zouden hem niet
als munt mogen gebruiken terwijl alles op het spel gezet wordt om een
rommelstaat zoals bijvoorbeeld Griekenland in de euro zone te behouden? Zou men
zich niet eerder de vraag moeten stellen of Catalonië of Vlaanderen bij hun
onafhankelijkheid nog wel bij dit kreupel muntsysteem zouden willen
aansluiten?
Aan het
Schengenargument dienen niet veel woorden vuil gemaakt. Er zijn in de E.U. een
aantal landen die bij dat verdrag niet zijn aangesloten. Ze stellen het daarom
niet slechter.
Het ergste is
echter dat opstellers onbewust de E.U. in een zeerslecht daglicht plaatsen.
Beide academische Europaspecialisten zijn immers van mening dat Europa dat
overal in de wereld een hoge borst i.v.m. democratie en mensenrechten opzet en
nog maar pas de Nobelprijs voor de vrede ontving, er zich zou laten toe lenen
in eigen schoot de vrijheid te fnuiken van volkeren die hier voor gekozen
hebben. Fraai is dat.
Sorry heren
van de universiteit maar voor dit stuk kunt u alleen maar een onvoldoende
krijgen. Kom volgend jaar maar terug.
Filmpje stelt kandidaten Vlaams Belang voor provincieraad in district Eeklo voor
Met een statement over een aantal heikele punten in het provinciaal
beleid stelt het Vlaams Belang de kandidaten voor het provincieraadsdistrict
voor. Niet op de klassieke manier maar wel met een eigen en professioneel
filmpje.
Of het nu over de drugproblematiek, de vervreemding,
tewerkstelling, jongerenbeleid gaat of over zeer lokale dossiers, de provincie
weegt wel degelijk op het dagdagelijks leven van de inwoners van het nieuwe
district.
Om de inwoners uit Eeklo, Maldegem, Sint-Laureins, Kaprijke,
Assenede, Zelzate, Evergem, Waarschoot, Knesselare, Zomergem en Lovendegem een
stem te geven is een duidelijke oppositie van het Vlaams Belang
noodzakelijk.
Met een gezonde mix aan jongeren en ouderen, ervaren en
beginnende politici en gespreid over de oude omschrijvingen gaat het Vlaams
Belang de strijd aan.
STOP ISLAMISERING VAN ZELZATE ! GEEN HALAL-SLACHTVLOER IN GEMEENTEGEBOUW !
Inderdaad, beste vrienden Zelzatenaren, onze gemeente
wordt in snel tempo geïslamiseerd en dit alles met medewerking van onze
bestuurders .Wie regelmatig op straat
komt en/of de maandagmarkt bezoekt zal dit niet ontkennen.Het percentage allochtonen stijgt in snel
tempo en dreigt onze Vlaamse gemeente te verstikken.Wat vroeger was beperkt tot grootsteden als
Brussel, Antwerpen en Gent ziet men nu meer en meer opduiken in kleine
landelijke gemeenten zoals de onze.Bovendien bepalen de moslims door hun opvallende gewaden en hoofddoeken
meer en meer ons straatbeeld.En daar
blijft het niet bij ! Zij willen steeds meer hun cultuur en leefgewoonten
opleggen aan ons.Wie de reportage
Femme de la rue op TV heeft gezien zal begrijpen datdit hallucinante proporties kan
aannemen.In steden als Brussel mogen
straks onze meisjes en vrouwen zich niet meer op straat vertonen zonder verbaal
of zelfs fysiek te worden aangevallen, enkel en alleen omdat ze niet de gepaste
kledij dragen, volgens moslimnormen.Een rokje of bloesje volstaat om te worden uitgemaakt voor hoer, teef of
slet door allochtone mannen.Dat dit
ongestraft blijft hebben we natuurlijk te danken aan onze dames en heren
politici, die in de aanzwellende migrantenstroom kiesvee zien waarmee zij hun
machtsstructuren kunnen behouden en verder uitbouwen. De linkse kerk vertikt
het dan ook om tegen dergelijke misstanden op te treden en schuift de schuld
zelfs in de schoenen van de modale Vlaming, die niet tolerant genoeg zou zijn
!Slechts één partij verzet zich tegen
deze gang van zaken en neemt het op voor de gewone man in de straat, en zegt
dan ook luidop wat deze denkt: het
VLAAMS BELANG !Blijkbaar zijn wij de
enige partij die weet wat er echt leeft onder de mensen, of er in elk geval wil
rekening mee houden.Zelzate is dan ook
aardig op weg om in het opgesomde rijtje van steden en gemeenten te worden
opgenomen die de Islam omarmt en deze wrede en middeleeuwse cultuurin ons midden binnenleidt.Wanneer het aan onze socialistische
burgemeester had gelegen had de moslimgemeenschap een HALAL-slachtvloerkunnen in richten voor het offerfeest van 26
oktober in de gebouwen van de gemeentelijke technische dienst (Suikerkaai)!Hij had immers reeds toestemming gegeven
hiertoe, dochstuitte hij hierbij op
verzet in het schepencollege en ging zijn voorstel niet door. U leest goed !
Rituele slachtingen van schapen en lammetjes die zonder verdoving met een groot
mes de keel worden overgesneden en dan doodbloeden !Zelfs GAIA, die toch moeilijk van rechtse
sympathieën kan worden verdacht,heeft
deze rituele slachtingen al scherp veroordeeld.
U zal dan ook begrijpen dat wij als partij die zegt wat u
denkt, dit niet zomaar kunnen laten gebeuren.Wij rekenen op jullie om ons te steunen tegen deze barbaarse gebruiken
en wij zullen dan ook alles in het werk stellen om deze slachtingen te
verhinderen.Oproepen voor verdereacties zullen zeker volgen.
Tenslotte willen wij nu
al vragen aan de bevolking van Zelzate om de bestuurders van de huidige
coalitie die hiervoor hun toestemming hebben gegeven uit zuiver opportunistischeoverwegingen op 14 oktober het enige gepaste
antwoord te gevenwaar ze naar luisteren
: een stem voor het VLAAMS BELANG van ZELZATE !Samen kunnen wij deze onzin stoppen !
Criminaliteit?
Misdaad? Onveiligheid?Niet volgens de
Zelzaatse socialisten. Volgens hen gaat het goed op onze gemeente.Laat u echter niets wijsmaken. Twaalf jaar
socialistisch bestuur heeft onze gemeente op de rand van de afgrond gebracht. De
criminaliteitscijfers (*) liegen er alvast niet om. Misdaad en onveiligheid
pieken in Zelzate. Het aantal criminele feiten steeg vorig jaar met ruim 500
(!)ten opzichte van het jaar 2000. In
plaats van vooruit, gaan we er jaar na jaar meer op achteruit. Is het dit wat u
wilt de komende jaren? Nog meer weinig fraaie cijfers zoals hieronder? Wij, van
Vlaams Belang Zelzate, zijn ervan overtuigd dat ook uw antwoord neen is.Kies op 14 oktober voor een veilig en beter
Zelzate. Gedaan met de rode struisvogelpolitiek van de voorbije twaalf jaar.
Kies Vlaams Belang. Want genoeg is genoeg.
Bedrog, zoals verduistering, oplichting, misbruik van vertrouwen:
in 2000: 123
:
in 2011: 399
Diefstal en afpersing: in 2000: 348
: in
2011: 332
O.m. woninginbraken: in 2000: 29
:
in 2011: 57
O.m. winkeldiefstallen: in 2000: 14
: in
2011: 28
Drugsdelicten: in 2000: 161
: in 2011: 182
Lichamelijke misdrijven, o.m. slagen en verwondingen: in 2000: 86
: in 2011: 129
Morele misdrijven, o.m. belaging, schending eer : in 2000: 37
: in 2011: 80
Zedenmisdrijven: in 2000: 6
:in
2011: 28
O.m.
verkrachting: in 2000: 4
:
in 2011: 11
Misdrijven tegen de openbare veiligheid: in 2000: 73
: in 2011: 80
Beschadigingen eigendommen/vandalisme/brandstichting: in 2000: 150
: in
2011: 146
Misdrijven inzake vreemdelingenwetgeving: in 2000: 2