Vandaag vroeg uit de veren (4:00u), direct door naar de GC, en hopen op een mooie zonsopkomst.

Weinig verkeer op de weg, en ook ter plaatse is het zeer rustig. Maar een handvol mensen hebben de zelfde plaats uitgekozen.

Ik heb voor alle zekerheid een jas meegenomen, want het zou er “koud” kunnen zijn. Blijkt nog maar eens dat alles relatief is. Het is er zeker koeler dan overdag, maar dit is voor mij net een aangename temperatuur. En zeker niet koud. De zon is mooi op tijd en zorgt voor enkele mooie plaatjes. Zou in feite een super-panorama toestel moeten hebben.

Als ik terug naar de auto wandel kom ik ook nog enkele “Elk-deer”, wat vogeltjes en een eekhoorn tegen. Ook de kalkoengieren gaan op de foto. Van uit de verte dacht ik even dat het Californische condors waren, maar zoveel geluk heb ik niet. Ik laat de wagen op de kleine parking staan en neem een bus tot aan Yaki-point lookout. Van daaruit wandel ik de rand van de canyon af tot in Bright Angels Trailhead, net geen 10 km. Het moet gezegd, ze hebben het hier prima geregeld. Bedoeling is dat je de wagen op een van de parkings achterlaat (of in het nabij liggende “dorpje” – lees: toeristenkamp) en je dan verplaatst óf te voet, óf met de gratis bussen die hier continu rondrijden. Er wordt verwittigd dat de parkings vroeg vol kunnen lopen, maar vandaag blijkt dit mee te vallen. Tegen de middag is er inderdaad een hoop volk op de been, maar de parkeerplaatsen raken er nooit allemaal bezet. Zou kunnen dat dit in het echte hoogseizoen wel het geval is. Het is er nu zeker wel druk, maar er zijn vele sites te bekijken, dus het valt al bij al wel mee. Het rustige en sfeervolle van deze morgen is nu echter wel volledig verdwenen. En het is natuurlijk ook weer een pak warmer. Hierboven zeker 90F, in het dal zou het zelfs 105F moeten zijn. In de schaduw! De wandelingen die gedeeltelijk de canyon inlopen zijn nu dus niet aan mij besteed. En om helemaal tot beneden en terug boven te “hiken” raad men aan om toch 2 dagen te voorzien, dus dat past al helemaal niet. Trouwens, je ziet alles veel beter van bovenaf. Als het wat koeler zou zijn is dit misschien wel een aanrader.

Het systeem met de gratis bussen is er een pluspunt, en ook hier zijn de verschillende bezoekerscentra zéér verzorgd en up-to-date. Dat moet ik hun hier wel nageven. En verder vallen de prijzen voor eten en zo hier ook wel mee. Het is er duurder dan in een gewone supermarkt of restaurant, maar echt niet zo heel veel. Ik heb al touwtrektornooien meegemaakt waar men minder scrupules had.

In afwachting van de zonsondergang pak ik er ook nog een uiteenzetting van een plaatselijke ranger over de condors mee (óók gratis), en dan een mooi plekje uitzoeken. Dit wordt iets moeilijker dan deze morgen (véél meer volk nu), maar ik kan me toch een plaatsje bemachtigen. Ook nu tikken de foto's aan. Ik besluit te blijven tot het volledig donker is om er de fantastische sterrenhemel te fotograferen, maar de maan is een beetje een spelbreker. De afwezigheid van enige lichtvervuiling maakt anders wel dat je hier duizenden sterren meer kunt zien dan bij ons. Zelfs de Melkweg.

Onderweg naar mijn kamertje nog even stoppen voor een steak en dan gaan slapen. Het was een lange en vermoeiende dag, maar zeker wel de moeite waard.

Vandaag eens pannenkoeken op het ontbijt-menu. In het hotel weliswaar (inbegrepen in de prijs), ik denk niet dat die vers gebakken waren. Klein en vrij dik (dus beetje “deeg-achtig”), maar met een dikke laag siroop wel te smaken. Moet dit toch nog eens “in het echt” proberen.

Met het verlaten van Albuquerque laat ik ook de heuvels achter mij. Het landschap is nu licht glooiend, vrij dor en zonder bomen. Enkel hier en daar wat opgeschoten struiken, verder soort van heideachtige beplanting. Maar de prikkeldraad langs de weg en de veeroosters doen vermoeden dat hier nog steeds koeien grazen, wat ik later ook bevestig zie. Dan toch liever een steak van een beest dat op de groene weiden van enkele dagen geleden heeft mogen grazen. Ik ruil in het begin de snelweg nog eens voor de oude route, en wat direct opvalt is natuurlijk het veel rustiger verkeer: ik ben er zo goed als alleen. Hier ervaar ik even het gevoel van de trip door Australië, al ligt de snelweg hier maar enkele honderden meter langszij. Wel geen “landmars” op dit stuk, enkel wat panorama's.

Na de middag neem ik de afrit naar het Painted Dessert en Petrified Forrest nationaal park. Opnieuw zeer verzorgde bezoekerscentra en duidelijke informatie. Ik volg, net als enkele mede-toeristen, de weg door het park en hou halt bij de verschillende voorziene stops. Enkele korte wandelingen, en eindelijk ga ik hier in foto-modus. Het heeft mij iets te lang geduurd, maar de achterstand wordt vlotjes bijgewerkt. Prachtige panorama's, rotstekeningen, landschappen die zo als achtergrond voor een maanlanding kunnen dienen, rotsformaties in de vorm van tipi's (doen denken aan de 3 rondavels die we tegenkwamen in Zuid-Afrika) en uiteindelijk ook de versteende bomen. In allerlei formaten en kleuren. Het is hier tijdens de korte wandelingen ook warm (90F in de schaduw, maar daar is er maar weinig van voorhanden), maar het is een droge hitte. Zolang je regelmatig drinkt en zorgt dat je iets op je hoofd hebt (zeker in mijn geval een vereiste), is dit hier veel draaglijker. Je moet ten minste niet elk uur van t-shirt wisselen.

De weg terug naar de snelweg laat me nog even van de rust genieten, maar dan is er terug de keiharde realiteit, pijnlijk onderstreept door het uiteen gereten wrak van een truck op de tegenoverliggende rijrichting. Zag er niet goed uit.

In Flagstaff verlaat ik de i40 richting Valle, mijn uitvalsbasis voor de komende 2 dagen. Opnieuw enkele heuvels, en te oordelen aan het uitzicht van de lokale accommodaties en behuizingen, vermoed ik dat hier in de winter ook geskied wordt. Het is al bijna donker als ik de sleutels van mijn kamer ontvang, maar ik besluit toch door te rijden tot de ingang van de Grand Canyon. Al is het maar om te kijken of ik er nog een ingangsbewijs kan bemachtigen, zodat ik hier morgenvroeg geen tijd mee verlies. Het rijden in het donker is hier geen lachertje, vooral omdat je er nu natuurlijk veel tegenliggers tegenkomt, die op dit uur het GC-park verlaten. Mistlampen vooraan laten branden (ook bij ons een gekende ziekte), “fares” zo lang mogelijk laten branden (of zelfs helemaal niet uitdoen), achterliggers die in de koffer willen kruipen (al rij ik de al in-deze-omstandigheden toch vrij hoge limiet van 65 mijl/uur)..., ik kom het allemaal tegen. En ondertussen moet je ook nog eens oppassen dat je geen overstekend wild ramt. Die laatste blijven gelukkig van de weg af.

Aan de ingang van het park kan ik aan de automaat een ticket kopen (het park zelf blijft 24 op 24 open, makkelijk ook voor hen die in het park zelf logeren of kamperen), dus dat is al geregeld. Nog een half uurtje terug naar het motel en licht uit. Morgen wordt een lange dag.

O ja, het uurverschil met thuis bedraagt nu 9u. Men doet hier niet mee aan de zomertijd. Makkelijk toch als je in hetzelfde land woont maar elke staat zo toch nog zijn eigen willetje heeft. Ik dacht dat ze dit zo'n 150 jaar geleden al eens hadden uitgevochten.

Opstaan en ontbijten. Voor het eerst bestaat dit uit meer dan 2 toastjes met confituur (havermoutpap en cornflakes-varianten zijn aan mij niet besteed). Patatjes, worstjes en roerei. Dat laatste ziet eruit alsof het gebakken werd in 1 grote klomp (wat wellicht ook zo was), maar de smaak valt mee. Niet zo warm vandaag (zo'n 70F of 21°) en volledig bewolkt. En terwijl het tijdens het ontbijt nog droog was, begint het na het uitchecken toch te regenen. Of beter: te gieten! En dit blijft zo, in meer of mindere mate, voor de rest van de voormiddag. Het eerste deel van mijn “Route 66” valt hierdoor wel wat in het water. Letterlijk. Ik rij een eerste deel van de oorspronkelijke route af, de weg gaat wat op en neer, en door de hevige regenval ontstaan in de dalletjes al gauw redelijke plassen. De Dodge moet werken vandaag, maar stelt niet teleur.

De volledige Route 66 volgen is zeer moeilijk. Ten eerste is ze bijna volledig opgenomen in de nieuwe Interstate 40 (i40). En dit is een echte snelweg, 2x 2 tot 3 vakken. Je even langs de kant parkeren is er géén optie. Mag gewoon ook niet. Ten tweede zijn de stukken die wel nog overblijven (meestal stukjes dwars door de dorpjes/stadjes langs de weg, waar de snelweg nu natuurlijk rondom loopt) helemaal niet aangeduid. Er staan geen wegwijzers, dus moet je de stukken zelf opzoeken (bv via internet) en uitmappen. Geen makkelijke taak als je alleen in de wagen zit. Het moet wel veilig blijven natuurlijk. Ik heb vooraf enkele interessante punten opgeschreven, die kan ik wel in de GPS steken. Maar dit voor alle punten doen zou gewoon veel te veel werk zijn. De eerste stops vallen dus al weg door de regen. En vandaag geen museum, al zal ik er wel veel tegenkomen. Maar er staan heel wat kilometers op de agenda, dus worden er geen langere stops voorzien.

Al vlug wordt ook duidelijk dat vele “landmarks” van deze alom bekende route zelfs helemaal niet meer bestaan. Of in vergevorderde staat van ontbinding verkeren. De nieuwe i40 heeft de oude route natuurlijk overbodig gemaakt. En nieuwe nutsvoorzieningen (mega benzinestations, dito fastfoodketens...) hebben hetzelfde gedaan met de vele pittoreske pompstations, motelletjes en “diners”. Die staan er nu overal te verkommeren. Een stil protest tegen de vooruitgang? Langs de i40 zijn er wel nieuwe bezienswaardigheden bij gekomen. Zoals een site met een enorm wit kruis van vele meters hoog, compleet met volledige en levensgrote kruisweg, laatste avondmaal en Golgotha. Anderen hebben hun attractie gewoon verhuisd naar de nieuwe snelweg. Zoals de Big Texan Steak Ranch, bekent vanwege z'n 72oz (2129,29gr !) steak.

Na de middag blijft het gelukkig droog, mits enkele kleine buitjes onderweg. We kruisen vandaag 2 staatsgrenzen. De eerste is die met Texas. Voor het eerst mag het gaspedaal hier tot 75 mijl/uur worden ingedrukt (alles is groter in Texas). Al is dit ook nog maar 120 km/uur. Kort na het overschrijden van de grens verandert ook het landschap. De groene weiden worden ruiger, iets dorder en groter. Er komt ook meer glooiing in het panorama. Ik doorkruis Texas op het minst brede stuk, en zit al vlug in de volgende staat: New Mexico. Het landschap blijft zowat hetzelfde, tot zo'n 20 mijl voor mijn eindbestemming van de dag: Albuquerque. Hier kom ik terug in ruiger en meer heuvelachtiger terrein.

Ik heb er dan net geen 1000km op zitten, de douche zal dus deugd doen.

De accommodatie van deze nacht was de minste tot nu toe. Ze was proper, maar duidelijk én zéér dringend aan herstelling toe. Het was ook niet de best gepositioneerde kamer, net op een kruispunt, dus de oordopjes kwamen nog eens goed van pas.

Het weer: nog altijd rond de 82 a 85 F, maar aangenamer, minder doef. Veel zon, af en toe een schapenwolkje.

Eerste stop: Cherokee Heritage Center. Tahlequa is immers de plaats waar de in 1838 uit de regio van de Smokey Mountains verdreven Cherokee uiteindelijk terecht kwamen. Museum, zowel indoor als in openlucht. Beetje vergelijkbaar met Bokrijk, maar dan veel kleiner. Ook re-enactment van een kamp uit de late jaren 1700.

Hierna door naar Oklahoma-stad. Hier neem ik intrek in de voor mij mooiste kamer tot nu toe. Ook het complex zelf oogt zeer verzorgd. En toch is dit niet de duurst kamer tot nu toe.

Deze morgen is het iets koeler, vooral dankzij de aanwezige bewolking. Maar toch nog 82F (27,7°). Geen Graceland dus, maar een bezoekje aan de Gibson fabriek. Gibson heeft er 3 in de VS: één voor de akoestische, één voor de “Solid-body” en één voor “Hollow-body” gitaren. Deze laatste is de enigste die rondleidingen voorziet. We volgen het volledige proces, van losse vellen en blokken hout tot een afgewerkt pareltje van enkele honderden tot duizenden dollar. Bijna het volledige proces is handwerk.

Met het verlaten van Memphis rij ik ook een andere staat in: Arkansas. De 4de nu al, na Georgia, Noord Carolina en Tennessee. Ook het landschap verandert, in vlakke velden met nu vooral veel akkerbouw. Een sproeivliegtuig maakt het plaatje compleet. Pas als ik na ruime tijd de snelweg i-40 verlaat wordt het weer heuvelachtiger. En wordt akkerbouw vervangen door veeteelt: zwarte Angus runderen in ruime weiden. De weg slingert zich tot in Tahlequa, mijn volgende halte. Een road-runner (renkoekoek) kruist mijn pad, maar is te snel voor de camera. Meep, meep...

Het wordt weer een warme dag. Nog maar 8:30u 's morgens en de thermometer staat al op 87F (30° op de grote mensen schaal). En met de luchtvochtigheid van een natte dweil.

Downtown Nashville heeft wel wat weg van downtown Atlanta, zij het in kleiner formaat. Hoogbouw en toeristische zone in het centrum, een buurt die je liever vermijdt net daarbuiten en pracht en praal in de sub-urbs. De trekpleisters hier zijn de sites die referenen naar de alomvertegenwoordigde Country muziek. De Grand Ole Opry (buiten de stad, niet ver van het motel), de Walk en Hall of Fame, bars en shops (veel cowboy botten en hoeden), en enkele musea. Ik bezoek dat opgedragen aan The Man in Black. Kort maar goed.

Daarna doortrekken naar die andere muziek gerelateerde stad: Memphis. De thermometer staat nu al op 95F (da's 35°, in de schaduw!). Net bij het oprijden van de snelweg moet ik wel door enkele stortbuitjes, maar die duren maar enkele tellen. Daarna terug “sun all the way”. In Memphis ben ik net te laat voor de rondleiding in de Gibson fabriek, dan maar eerste punt op de agenda voor morgen. Nog even stoppen aan het Lorraine Motel (kwestie van de cirkel rond te maken) en dan naar het motel voor deze nacht.

Bij de zoektocht naar een avondmaal nog even Graceland gepasseerd, maar de poorten waren al gesloten. Ik maak bij mezelf de bedenking dat de King vandaag de dag wellicht een andere locatie zou uitgekozen hebben. De BBQ-schotel is niet slecht, maar BBQ betekent hier vooral: vlees laten zwemmen in licht pikante saus. Het is eens iets anders.

Opmerkingen onder de weg: rijden in de USA, en dan zeker op de snelwegen bij verkeerswisselaars, of bij wegenwerken, is niet voor de teerhartigen. Werkelijk niemand houdt zich hier, zoals reeds eerder vermeld, aan de snelheidsbeperkingen. Ik kan het ook niemand aanraden, tenzij je het niet erg vindt dat de truck achter je bijna op je achterbank zit. Het blijft onwennig deze bakbeesten aan 10 mijl/uur boven de toegelaten snelheid op het linkervak voorbij te zien scheuren. Zelfs uitzonderlijk vervoer vlamt hier lustig door. De trekkers, met neus (óók de sterk vertegenwoordigde Volvo's), ogen stoer, maar hun trailers zijn maar zo groot als die bij ons. Geen roadtrains, zelfs geen “dubbeldekkers” als in de UK. De RV's (motorhomes) en caravans zijn wel buitenmaats. Sommigen zijn niet meer of minder dan een ganse oplegger, met een as gemonteerd op de laadbak van hun pick-up. Vele RV's sleuren ook nog eens een personenwagen achter zich aan. Met vaste as, of op een aanhangwagen. Het blijft een land van uitersten.

O ja, gisteren ben ik ook een tijdsgrens overschreden. Het tijdsverschil met het thuisfront is nu 7 uur.

D-day.

Het is nog donker als ik opsta (6:00u), er hangt redelijk wat mist, en het is warm. Vandaag speciaal voor de eclips zo vroeg uit de veren, men moest maar eens gelijk hebben met die voorspelde verkeersdrukte. Ik hoop alvast wel dat ze gelijk krijgen wat de weersvoorspellingen betreft. Ontbijten, uitchecken en weg.

Onder de baan nog even voltanken en dan rechtdoor naar Crossville-Cumberland County Visitor Center, Gateway to the Big South Fork (hele mond vol), waar een eclips-bijeenkomst is voorzien. Het verkeer onderweg valt reuze mee, ik denk niet dat het hier anders op dit uur minder “druk” is.

Ik arriveer dan ook vrij vroeg ter plaatse. Enkel een groepje wat hier is blijven overnachten is me voor. Op de eclips is het dan nog enkele uren wachten, en ondertussen komt toch steeds meer volk opdagen. Maar een overrompeling wordt het nooit. Er zijn ook enkele fanaten op post, compleet met volledig uitgeruste telescoop. In afwachting wordt hier en daar al eens naar de drie zonnevlekken gekeken. Mijn buurman, Li Johnson (een in New-York wonende Chinees – Johnson zal dus wel een aanpassing zijn) is pas drie dagen geleden op zoek gegaan naar een geschikte filter voor de telelens van zijn camera. Nodeloos te zeggen dat hij zonder naar hier is mogen komen. Ik leen hem mijn kleinere Cokin-filter, maar die past natuurlijk alleen maar op zijn kleinere tele. Geen ideale oplossing dus. Hij probeert het wel nog met een uit de aanwezige eclipsbrilletjes ineengeknutselde filter, maar blijkbaar zonder al te veel succes. Hopelijk is hij in 2024 beter voorbereid.

Net voor de eclips begint strooien de opkomende wolken roet in het eten. En het was tot een uur tevoren nog volledig wolkenloos! Een klein paniekje steekt de kop op. Traag schuift de wolk voorbij, en vijf minuten later mogen we dan toch aanschouwen waarvoor we allen naar hier zijn gekomen. Het spektakel kan beginnen. En gelukkig blijven de wolken nu wel afzijdig, tot ruim een kwartier na totaliteit. Terwijl de maan langzaam voor de zon schuift stijgt de spanning, met de gekende apotheose bij de volledige verduistering. Het spookachtig donker-worden bij het laatste beetje zonlicht, de vogeltjes (ja, blijkbaar zijn ze er wel) die beginnen fluiten, de bakkende hitte die plots een aangename warmte wordt (nee, het wordt er naar onze normen niet koud): het was er allemaal. Met natuurlijk de onvermijdelijke ah's en oh's en het applaus op het einde. Missie geslaagd, stand 3-2. Nu nog hopen dat de foto's ook op een groot scherm OK ogen.

Een kwartier na totaliteit is het overgrote deel reeds vertrokken (de wolken halen nu uiteindelijk wel de overhand) en na een half uur is de site zo goed als verlaten. Ik kraam ook op en zet aan richting Nashville. Half gaar gebakken van de blakende zon besluit ik de kortste weg naar het Motel te nemen en onderweg nergens meer te stoppen. Zo'n 15 mijl voor Nashville moet ik dan toch een korte file trotseren. De deugddoende douche komt er met een half uurtje vertraging. Een dagschotel bij de Cracker Barrel Old Country Store, verslag opmaken en licht uit.

Vandaag staat er weinig op het programma. Eerst en vooral een wasje doen, want door de “aangename” temperaturen zit ik al door alle verse kleren. Terwijl wasmachine en droger hun werk doen maak ik een babbeltje met local Tony Lionheart. Hij is vroeger nog in Duitsland en Nederland geweest, dus België is voor hem geen onbekend begrip.

Voor de rest de verdere planning wat vervolledigd en enkele plaatsen uitgezocht om morgen de eclips te bekijken. Een voorkeur en enkele back-ups. Ondertussen hoor ik via de radio steeds meer waarschuwingen voor drukte en verkeersopstoppingen voor morgen. Het lijkt mij vreemd. Tuurlijk zullen veel mensen de eclips willen bekijken, en misschien zullen de uitzonderlijke plaatsen idd veel volk trekken. Maar anderzijds is het “pad van totaliteit” zo groot dat ik mij niet kan inbeelden dan men hier niet aan een geschikt plaatsje zou geraken. Nu, afwachten maar.

Nog een opgemerkt verschil met thuis:

2. Kerken. Waar we bij ons er meestal maar 1 per dorp of parochie hebben, net over de grens, in “Olland”, is dat natuurlijk al wat anders. Maar hier lijkt het wel een epidemie. De elvendertig soorten Christelijke gemeenschappen hebben er elk hun eigen "plaatsje". Kleinere dorpjes hebben er kleinere, maar langs de highway staan ze netjes tussen de garages, pompstations en supermarkten in. En soms zien ze er ook uit als die laatsten, compleet met mega-parking. Weet niet of die nog vol raakt, daarvoor moest ik misschien 's morgens eens passeren. Maar Jesus Inc. oogt wel imposant.

Opstaan en ontbijten over het water (ander etablissement, maar blijkbaar van de zelfde eigenaars).

Een “groundhog” heeft hetzelfde idee.

Na het uitchecken, eerst de Roaring Fork Motor Nature Trail: een korte, een-vaks en een-richtings loop met enkele gelegenheden tot stoppen en wandelen. Hoewel het best nog vroeg is (+/- 8:30u) ben ik hier lang niet de enige. De parking bij de eerste trail staat alvast vol. Geen probleem, deze stond toch niet op de agenda. Op de volgende vind ik wel nog een plaatsje. De korte wandeling leidt naar een waterval, één waar je zelfs achter door kunt stappen. Ook hier ben ik niet alleen.

Als we wat later weer op de route rijden zie ik in een bocht nog net een zwarte beer vóór de auto voor mij de berm inrennen. Waardoor mijn voorganger natuurlijk op de rem gaat staan. Tegen de tijd dat ik op de plaats passeer is de beer, een jong exemplaar, natuurlijk al lang verdwenen. Jammer, geen foto. Nog een stop aan een oud boerderijtje, en dan terug richting Cherokee, met de bedoeling de verschillende stops onderweg af te wandelen.

Al snel wordt het duidelijk dat de drukte hier nog erger wordt. Op de toegangsweg naar de Clingmans Dome, een uitkijkpost, staat zelfs een heuse file. Omdat ik geen idee heb hoe lang deze is (ik passeerde ondertussen al een hele reeks in de berm geparkeerde auto's) en een verplaatsbare lichtreclame ons verwittigt dat de dome gesloten is tot en met de dag van de eclips, besluit ik dan maar om de wagen te keren en verder te rijden. Beetje in mineur.

Ook de parking van het bezoekerscentrum Oconaluftee nabij Cherokee staat vol, maar het is er een komen en gaan, en ik kan na even wachten ook een plaats bemachtigen. Het centrum is heel netjes, net als alle vorige trouwens. Het valt mij op dat alle exposities tot nu toe zeer verzorgd en onderhouden waren. Op de veranda speelt een groep enkele folk-deuntjes. Korte wandeling tot de rivier en de oude boerderijgebouwen, maar ook hier weinig fauna. Geen in feite. Waar ik in Australië na een week al zeker honderd foto's had, hier tot nu toe enkel die van in het aquarium. En als je dan al eens de kans zou hebben om een beer te spotten, dan zetten de ranchers de parking af en verplichten je door te rijden. Bummer.

Toch ietwat teleurgesteld keer ik terug richting Gatlinburg. Bijna op het einde zet ik de wagen nog even aan de kant en waag nog 1 maal mijn kans op een “Quiet Walkway”. Hier ben ik eindelijk alleen. Het paadje passeert het eenzame graf van een geconfedereerde soldaat, en leidt rustig naar beneden. En plots heb ik dan toch wat geluk: een hinde kijkt mij aan door het struikgewas. Camera in aanslag. Het dier is schichtig, maar het lukt me toch om enkele kiekjes te maken. En dan komt opeens ook nog haar kalf tevoorschijn. Ook de rivier op het einde van de wandeling biedt een leuke foto-gelegenheid. Dan toch nog afsluiten met een positieve noot.

De volgende stop is Clinton, iets meer naar het noordwesten. De eerste plaats die ik passeer, Pidgeon Forge, blijkt een soort voorgeborchte van Gatlinburg, maar dan maal tien. De ruim 5 km lange highway lijkt één uitgestrekt amusementspark. Dit kan ik met niets vergelijken. De radio vermeldt ook nog even geheel overbodig dat het druk is en zowat alle hotels en motels volboekt zijn. De eclipskoorts tiert welig. Nog even wat inkopen doen en dan inchecken.

Weer een jaartje ouder.

Vandaag eerst een “kleine” detour terug via de Blue Ridge Parkway naar Mount Mitchell, het hoogste punt oost van de Mississippi. Fantastische vergezichten, en meteen wordt ook duidelijk waar de Smokey Mountains hun naam vandaan halen: dampende wolken ontstijgen de bergen terwijl die langzaam maar zeker door de zon worden opgewarmd.

De Blue Ridge Parkway tot in Cherokee is een van de meest pittoreske wegen die ik al heb afgereden. Ze kan wedijveren met de Captain Cook Highway of The Great Ocean Road, maar ipv prachtige stranden, kliffen en zee, hier machtige vergezichten, bergen en bos. Véél bos. De weg zelf ligt er perfect bij, zelfs de wegbermen kunnen wedijveren met een Engels gazon. De enige 2 bulten in het wegdek worden duidelijk en tijdig aangegeven. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hier veel motoren passeren. Ik kom er ook veel fietsers tegen die hier hun eigen versie van de Mont Ventoux, Tourmalet of Alpe d'Huez kunnen beleven. Geen makkie bij deze temperaturen.

Het dorpje Cherokee ligt er zeer rustig bij, weinig volk langs de weg met souvenierswinkeltjes. Het museum is nog open, en blijkt de moeite waard.

De weg naar Gatlinburg, mijn volgende overnachting, kan doorgaan voor een verlengde van de Parkway, maar het wordt er wel steeds drukker en in Gatlinburg zelf lijkt het wel of de halve staat naar hier getrokken is. Weekend, misschien voor enkelen ook nog vakantie, én de naderende eclips: velen hebben blijkbaar het zelfde idee. Het kleine Gatlinburg is niettemin perfect aangepast tot toeristische trekpleister. Of is het toeristenval? Het dorpje/stadje lijkt een absurde mengeling van Alpendorp – Sluis – kermis: winkeltjes, eetgelegenheden, stoeltjesliften, rodelbanen, mini-golf (zelfs op een berghelling), spookkastelen, 4D theaters, rariteitenkabinet... Het kent bij ons zijn gelijke niet.

Bij de Rocky Waters Motor Inn (beste kamer tot nu toe, en zo groot als een balzaal) heeft de automaat nog een leuke verrassing. Een verjaardagscadeautje?

Uitcheck om 8:45u, nog enkele foto's en dan richting Martin Luther King Jr National Historic Site. Vrij nieuwe of vernieuwde site met informatie, en in de buurt van de man's ouderlijke thuis en de kerk waar hij dominee was.

Daarna verlaten we de grootstad en trekken richting Appalachen. Vandaag staan er vooral kilometers op het programma. Maar natuurlijk af en toe ook eens stoppen. Oa bij Tellulah Falls, met een korte wandeling langs de ravijn, over zo'n 500 trappen en een hangbrug. Een tochtje van een klein uurtje, maar als ik terug ben mag ik al direct een ander t-shirt aantrekken. Want hoewel het plaatsje al wat hoger ligt, en iets meer naar het noorden, het blijft nog steeds te warm om aangenaam te zijn. Later op de dag ook nog een stukje van de Blue Ridge Parkway afgereden, een “scenic route” door een deel van de bergketen. Veel bochten, op en neer, en hier en daar spectaculaire vergezichten. Compleet met donder en bliksem boven de toppen in de verte. In het laatste deel van de tocht moet ik ook enkele keren een bui trotseren, maar het valt al bij al wel mee. Bij het Rodeway Inn Motel aangekomen is het droog, en toch al een paar graden minder zwoel. Maar spectaculair is het verschil niet. Morgen werken we de Blue Ridge Parkway verder af naar het zuidwesten.

Terloops enkele algemene opmerkingen. Altijd plezant om de plaatselijke gebruiken met thuis te vergelijken.

1. Verkeer. Verkeerslichten hangen hier (aan kabels, niet aan palen) achter het kruispunt, soms erboven. Is naar zichtbaarheid toe wel logisch (als je bv dicht bij het kruispunt staat moet je niet over je stuur naar voren leunen om ze te zien), maar toch even wennen als je dit niet gewoon bent. Heb er gelukkig nog geen gemist. Het is er ook volkomen normaal om als je met de wagen rechtsaf moet en er geen verkeer die richting op komt, dit manoeuvre uit te voeren ook al staan de lichten voor de straat waaruit je komt op rood. Ok, als dit met voorzichtigheid wordt uitgevoerd lijkt me dat ook wel een verbetering. Wat snelheidsbeperkingen betreft is het hier net of je in België rijdt: ze veranderen om de haverklap, en niemand die er zich aan houdt. Ik probeer er wel op te letten, en wordt dan ook door haast iedereen voorbij gestoken. Ook door de vrachtwagens, die hier even snel rijden als alle anderen. Minstens 5 mijl/uur te snel dus. Nu, de snelheidslimieten liggen hier, óók net als bij ons, meestal wel een 10 mijl/uur lager dan wat je normaal op gevoel zou rijden. Op de “snelwegen” (dubbele 2 tot 4 vaks banen) ben ik nog niet boven de 70 mijl/uur (= 112 km/u) mogen gaan, maar meestal is 45 tot 60 de standaard. En dit op goed onderhouden en zeer overzichtelijke wegen. Toch beetje jammer.

Vandaag staan 3 puur toeristische attracties op de planning. Meestal staan die minder op het menu, maar hier zijn er toch een paar waar ik niet omheen kan. Als tegenprestatie wordt beslist om de auto op de parking van het hotel te laten, en de afstand van zo'n 3 km te voet af te leggen. Ook deels om de omgeving wat te verkennen.

's Morgens valt de hitte nog een beetje mee, al duurt het maar een paar straten voor het zweet al op m'n voorhoofd parelt. Het is hier warm, drukkend warm. De eerstvolgende eclips is in Zuid-Amerika, 2 juli 2019. Dan zal het er hopelijk toch eens wat koeler zijn, want winter daar. Dit is echt niet mijn meest geliefde weertype.

De korte weg naar Pemberton Place maakt onmiddellijk duidelijk dat het hier zeker niet al rozengeur en maneschijn is. In beide kleine parkjes die ik passeer liggen hier en daar nog mensen te slapen, in een andere straat zitten mensen op het trottoir of in hun openstaande wagens, en het is duidelijk dat ze hier al zitten van de vorige dag. Geen aanrader, maar ik voel me er niet echt onveilig.

Eerste van de 3 attracties is Georgia Aquarium. Een water-zoo, met zoet- en zeewater vissen (bij sommigen ook gekend als zout- en pepervissen), zee-otters en -leeuwen, dolfijnen en beloega's, en als hoofdattractie een bassin van 24 miljoen liter water met 65 diersoorten waaronder 4 reuzenmanta's en 4 walvishaaien. Nu zijn die laatste nog niet volledig volgroeid, maar met een 7 tot 12 meter toch al vrij imposant. Al helemaal als je ze ziet gevoederd worden van achter een plexiwand van 19m breed op 7m hoog. Ik boekte ook een achter-de-schermen tour, en blijkbaar ben ik op dit uur de enige, dus krijg ik een privé rondleiding. Voor wie dit interesseert zeker de moeite waard. Verschillende keren wordt de bezoeker geïnformeerd dat de meeste van de (grotere) dieren hier ooit werden gered van een gewisse dood in het wild, en dat men hier meewerkt aan allerlei beschermings-programma's. Zo ook met de walvishaaien, die eigenlijk gevangen werden om in Taiwan als tofu-haai op het menu terecht te komen (ze eten daar ook werkelijk alles wat beweegt). Het aquarium is een vzw, en doet hierdoor ook veel beroep op vrijwilligers om alles draaiende te houden.

Daarna een bezoekje dat zeker niet kon ontbreken: The World of Coca-Cola. Een ode aan de hier geboren nectar. Een zeer enthousiaste medewerkster verwelkomt ons en leidt ons binnen in het mekka van het donkere drankje. Verschillende exposities over z'n geschiedenis, marketing, de kluis met de heilige formule, een 4D presentatie... allemaal piekfijn uitgewerkt. Ik zie er ook voor het eerst een werkende Krones-lijn waar geen techniekers bij staan ;) . OK, toegegeven, ze werkt wel niet op commerciële snelheid. Een van de leukste dingen is de gratis proeverij van verschillende frisdranken uit het Coca-Cola gamma van over de ganse wereld. En natuurlijk zoveel Cola als je op kunt. Het geeft deze attractie toch wel een zeer hoog Willy Wonka gehalte.

Laatste op deze zelfde locatie is het Centre for Civil and Human Rights, een minder “entertaining” maar even professioneel uitgewerkt eerbetoon aan allen die zich voor gelijke rechten (lees: gelijke behandeling voor de zwarten) hebben ingezet, en dan natuurlijk vooral de uit Atlanta afkomstige Martin Luther King. Naar Amerikaanse normen sober aangepakt, en net daarom misschien des te effectiever. De recente gebeurtenissen alhier, net als mijn impressies tijden de korte wandeling vanmorgen, maken duidelijk dat dit nog lang geen gestreden strijd is.

Op de terugtocht naar het hotel is het natuurlijk nog heter, en tegen dat ik in de kamer arriveer mag ik gelijk al een douche nemen en andere kleren aantrekken. Het doet wat aan Darwin denken.

Na het ochtendritueel de stad in, op zoek naar een shoppingmall voor oa een lokale simkaart en nog wat andere inkopen. De beslissing om het eerst in de winkelgalerijen “downtown” te proberen blijkt niet de juiste: de eerste is gesloten en ligt te wachten op een broodnodige renovatie. Ze werd in iets oudere gidsen nog aangeprezen als toeristische attractie, maar dat zal dan toch wel al een tijdje geleden zijn. De tweede is wel operationeel, maar huisvest naast een handvol winkeltjes vooral een divers aanbod aan eetgelegenheden. Het ziet er allemaal best lekker uit, maar daarvoor is het me nog veel te vroeg. Ook in de straten die ik passeerde weinig winkels opgemerkt, dus dan maar op zoek naar een groter winkelcentrum aan de rand van de stad. Algemene opmerking onderweg: downtown is een werkruimte. Kantoorgebouwen, enkele grotere hotels, wat banken. Het ziet er niet naar uit dat hier ook mensen wonen. De hoofdstraten zijn netjes, maar enkele blokken verder oogt het al wat groezeliger. Ook de omgeving van mijn hotel is 's nachts wellicht geen aanrader. Maar overdag valt het wel mee. Hoe meer ik echter van het centrum weg rij, hoe luxueuzer de huizen worden. Meestal neergeplant in strak omheinde clusters, compleet met toegangscontrole. Geen ongenode gasten gewenst.

In het winkelcentrum alle gezochte artikelen gevonden, alsook de simkaart en bijhorend prepaid plan. Ongelimiteerd bellen, texten (sms-en zoals wij het noemen) en internet. Waar is de tijd van de eerste Australië-reis, met de omslachtige verbinding gsm(geen smartphone)-laptop en het moeizame inbellen?

Verder geen activiteiten voor vandaag, maar een verdere planning opgemaakt en overnachtingen geboekt voor de eerstvolgende dagen. En de verbinding met het thuisfront met Skype getest. Dit laatste zal misschien iets moeilijker worden, oa door het tijdsverschil (6u), dan maar FB en “texting”.

We zijn weer vertrokken. Bijna 5 jaar na de vorige trip (voor de diehards: nog steeds te lezen op www.bloggen.be/hbggs_down_under ), het was dus al een beetje aan 't kriebelen.

De verplaatsing naar Zaventem verliep vlot, dankzij vakantie en brugdag. Ruim op tijd, vlotte check-in en controle, dus op het gemakje nog wat rondkijken. Onze vlucht vertrekt op tijd, en ik heb wat geluk: hoewel het vliegtuig vol zit, net dat ene zitje naast me blijft leeg. Zo heb ik toch een beetje meer ruimte om 1 been te strekken. Ik heb bij het boeken een zitje aan het raam besproken, en heb opnieuw geluk: de lucht is zo goed als volledig opgeklaard, wat een perfect zicht naar de steeds kleiner wordende wereld beneden oplevert. De resultaten hiervan staan ondertussen al op FB. Verbazend om van daarboven te constateren hoe alles zo kort bijeen ligt. Hint voor de terugreis: vluchtnummer is BA0398 en vermoedelijke passage over West-Vlaanderen is ergens rond 18:00u, voor wie op de grond over een spotter-app beschikt. Dan kunnen we misschien eens zwaaien.

Ook op Heathrow verloopt alles vlot, we worden er ook opnieuw gescand. Terminal 5 is aanzienlijk groter dan die van Zaventem, de enkele uurtjes wachten kunnen dus deels opgevuld worden met window-shoppen. Voor de vlucht naar Atlanta werd specifiek een zitje aan de nooduitgang geboekt, om toch maar zeker te zijn van voldoende beenruimte. Ik moet er helaas wel een raampje door missen. Nu dus geen foto of video, maar ik merk wel door de andere ramen dat er veel meer bewolking hangt en er dus toch maar weinig is te zien. De vlucht verloopt vlekkeloos, zo goed als geen turbulentie. Aan boord een warme maaltijd (rijst met kip) en een “ontbijtje”.

In de omgeving van Atlanta hangen er enkele onweders. We ondervinden er geen rechtstreeks ongemak van, maar ze zorgen er wel voor dat het vliegtuig enkele keren moet rondcirkelen omdat er blijkbaar een file is ontstaan. Door het raam zien we inderdaad verschillende andere vliegtuigen langs vliegen. We landen een klein half uur later dan voorzien, op een luchthaven die zover ik kan zien nog groter is dan die van Londen. Het taxiën naar de terminal duurt bijna een half uur! Ook de douanecontrole zorgt voor enige vertraging (typisch: er zijn zeker 30 loketten, waarvan er nog geen derde bezet is), zo ook het wachten op de verbindings-shuttle, maar rond 22:00u plaatselijke tijd staan we dan toch aan de desk van National, het autoverhuurbedrijf. “Omdat het bijna mijn verjaardag is” (hint, hint) krijg ik de kans om mijn economy klasse te upgraden naar een “full size” of een “SUV”, voor een meerprijs van een $150. Ik hap toe, en rij even later richting hotel in een luxueuze Dodge.

De online foto's van het The Ponce Hotel zijn kennelijk al van een tijdje geleden, het hotel kan wel een opfrisbeurt gebruiken. Maar de kamer is proper en het bedje lonkt. Douchen en licht uit.