D-day.

Het is nog donker als ik opsta (6:00u), er hangt redelijk wat mist, en het is warm. Vandaag speciaal voor de eclips zo vroeg uit de veren, men moest maar eens gelijk hebben met die voorspelde verkeersdrukte. Ik hoop alvast wel dat ze gelijk krijgen wat de weersvoorspellingen betreft. Ontbijten, uitchecken en weg.

Onder de baan nog even voltanken en dan rechtdoor naar Crossville-Cumberland County Visitor Center, Gateway to the Big South Fork (hele mond vol), waar een eclips-bijeenkomst is voorzien. Het verkeer onderweg valt reuze mee, ik denk niet dat het hier anders op dit uur minder “druk” is.

Ik arriveer dan ook vrij vroeg ter plaatse. Enkel een groepje wat hier is blijven overnachten is me voor. Op de eclips is het dan nog enkele uren wachten, en ondertussen komt toch steeds meer volk opdagen. Maar een overrompeling wordt het nooit. Er zijn ook enkele fanaten op post, compleet met volledig uitgeruste telescoop. In afwachting wordt hier en daar al eens naar de drie zonnevlekken gekeken. Mijn buurman, Li Johnson (een in New-York wonende Chinees – Johnson zal dus wel een aanpassing zijn) is pas drie dagen geleden op zoek gegaan naar een geschikte filter voor de telelens van zijn camera. Nodeloos te zeggen dat hij zonder naar hier is mogen komen. Ik leen hem mijn kleinere Cokin-filter, maar die past natuurlijk alleen maar op zijn kleinere tele. Geen ideale oplossing dus. Hij probeert het wel nog met een uit de aanwezige eclipsbrilletjes ineengeknutselde filter, maar blijkbaar zonder al te veel succes. Hopelijk is hij in 2024 beter voorbereid.

Net voor de eclips begint strooien de opkomende wolken roet in het eten. En het was tot een uur tevoren nog volledig wolkenloos! Een klein paniekje steekt de kop op. Traag schuift de wolk voorbij, en vijf minuten later mogen we dan toch aanschouwen waarvoor we allen naar hier zijn gekomen. Het spektakel kan beginnen. En gelukkig blijven de wolken nu wel afzijdig, tot ruim een kwartier na totaliteit. Terwijl de maan langzaam voor de zon schuift stijgt de spanning, met de gekende apotheose bij de volledige verduistering. Het spookachtig donker-worden bij het laatste beetje zonlicht, de vogeltjes (ja, blijkbaar zijn ze er wel) die beginnen fluiten, de bakkende hitte die plots een aangename warmte wordt (nee, het wordt er naar onze normen niet koud): het was er allemaal. Met natuurlijk de onvermijdelijke ah's en oh's en het applaus op het einde. Missie geslaagd, stand 3-2. Nu nog hopen dat de foto's ook op een groot scherm OK ogen.

Een kwartier na totaliteit is het overgrote deel reeds vertrokken (de wolken halen nu uiteindelijk wel de overhand) en na een half uur is de site zo goed als verlaten. Ik kraam ook op en zet aan richting Nashville. Half gaar gebakken van de blakende zon besluit ik de kortste weg naar het Motel te nemen en onderweg nergens meer te stoppen. Zo'n 15 mijl voor Nashville moet ik dan toch een korte file trotseren. De deugddoende douche komt er met een half uurtje vertraging. Een dagschotel bij de Cracker Barrel Old Country Store, verslag opmaken en licht uit.

Vandaag staat er weinig op het programma. Eerst en vooral een wasje doen, want door de “aangename” temperaturen zit ik al door alle verse kleren. Terwijl wasmachine en droger hun werk doen maak ik een babbeltje met local Tony Lionheart. Hij is vroeger nog in Duitsland en Nederland geweest, dus België is voor hem geen onbekend begrip.

Voor de rest de verdere planning wat vervolledigd en enkele plaatsen uitgezocht om morgen de eclips te bekijken. Een voorkeur en enkele back-ups. Ondertussen hoor ik via de radio steeds meer waarschuwingen voor drukte en verkeersopstoppingen voor morgen. Het lijkt mij vreemd. Tuurlijk zullen veel mensen de eclips willen bekijken, en misschien zullen de uitzonderlijke plaatsen idd veel volk trekken. Maar anderzijds is het “pad van totaliteit” zo groot dat ik mij niet kan inbeelden dan men hier niet aan een geschikt plaatsje zou geraken. Nu, afwachten maar.

Nog een opgemerkt verschil met thuis:

2. Kerken. Waar we bij ons er meestal maar 1 per dorp of parochie hebben, net over de grens, in “Olland”, is dat natuurlijk al wat anders. Maar hier lijkt het wel een epidemie. De elvendertig soorten Christelijke gemeenschappen hebben er elk hun eigen "plaatsje". Kleinere dorpjes hebben er kleinere, maar langs de highway staan ze netjes tussen de garages, pompstations en supermarkten in. En soms zien ze er ook uit als die laatsten, compleet met mega-parking. Weet niet of die nog vol raakt, daarvoor moest ik misschien 's morgens eens passeren. Maar Jesus Inc. oogt wel imposant.

Opstaan en ontbijten over het water (ander etablissement, maar blijkbaar van de zelfde eigenaars).

Een “groundhog” heeft hetzelfde idee.

Na het uitchecken, eerst de Roaring Fork Motor Nature Trail: een korte, een-vaks en een-richtings loop met enkele gelegenheden tot stoppen en wandelen. Hoewel het best nog vroeg is (+/- 8:30u) ben ik hier lang niet de enige. De parking bij de eerste trail staat alvast vol. Geen probleem, deze stond toch niet op de agenda. Op de volgende vind ik wel nog een plaatsje. De korte wandeling leidt naar een waterval, één waar je zelfs achter door kunt stappen. Ook hier ben ik niet alleen.

Als we wat later weer op de route rijden zie ik in een bocht nog net een zwarte beer vóór de auto voor mij de berm inrennen. Waardoor mijn voorganger natuurlijk op de rem gaat staan. Tegen de tijd dat ik op de plaats passeer is de beer, een jong exemplaar, natuurlijk al lang verdwenen. Jammer, geen foto. Nog een stop aan een oud boerderijtje, en dan terug richting Cherokee, met de bedoeling de verschillende stops onderweg af te wandelen.

Al snel wordt het duidelijk dat de drukte hier nog erger wordt. Op de toegangsweg naar de Clingmans Dome, een uitkijkpost, staat zelfs een heuse file. Omdat ik geen idee heb hoe lang deze is (ik passeerde ondertussen al een hele reeks in de berm geparkeerde auto's) en een verplaatsbare lichtreclame ons verwittigt dat de dome gesloten is tot en met de dag van de eclips, besluit ik dan maar om de wagen te keren en verder te rijden. Beetje in mineur.

Ook de parking van het bezoekerscentrum Oconaluftee nabij Cherokee staat vol, maar het is er een komen en gaan, en ik kan na even wachten ook een plaats bemachtigen. Het centrum is heel netjes, net als alle vorige trouwens. Het valt mij op dat alle exposities tot nu toe zeer verzorgd en onderhouden waren. Op de veranda speelt een groep enkele folk-deuntjes. Korte wandeling tot de rivier en de oude boerderijgebouwen, maar ook hier weinig fauna. Geen in feite. Waar ik in Australië na een week al zeker honderd foto's had, hier tot nu toe enkel die van in het aquarium. En als je dan al eens de kans zou hebben om een beer te spotten, dan zetten de ranchers de parking af en verplichten je door te rijden. Bummer.

Toch ietwat teleurgesteld keer ik terug richting Gatlinburg. Bijna op het einde zet ik de wagen nog even aan de kant en waag nog 1 maal mijn kans op een “Quiet Walkway”. Hier ben ik eindelijk alleen. Het paadje passeert het eenzame graf van een geconfedereerde soldaat, en leidt rustig naar beneden. En plots heb ik dan toch wat geluk: een hinde kijkt mij aan door het struikgewas. Camera in aanslag. Het dier is schichtig, maar het lukt me toch om enkele kiekjes te maken. En dan komt opeens ook nog haar kalf tevoorschijn. Ook de rivier op het einde van de wandeling biedt een leuke foto-gelegenheid. Dan toch nog afsluiten met een positieve noot.

De volgende stop is Clinton, iets meer naar het noordwesten. De eerste plaats die ik passeer, Pidgeon Forge, blijkt een soort voorgeborchte van Gatlinburg, maar dan maal tien. De ruim 5 km lange highway lijkt één uitgestrekt amusementspark. Dit kan ik met niets vergelijken. De radio vermeldt ook nog even geheel overbodig dat het druk is en zowat alle hotels en motels volboekt zijn. De eclipskoorts tiert welig. Nog even wat inkopen doen en dan inchecken.

Weer een jaartje ouder.

Vandaag eerst een “kleine” detour terug via de Blue Ridge Parkway naar Mount Mitchell, het hoogste punt oost van de Mississippi. Fantastische vergezichten, en meteen wordt ook duidelijk waar de Smokey Mountains hun naam vandaan halen: dampende wolken ontstijgen de bergen terwijl die langzaam maar zeker door de zon worden opgewarmd.

De Blue Ridge Parkway tot in Cherokee is een van de meest pittoreske wegen die ik al heb afgereden. Ze kan wedijveren met de Captain Cook Highway of The Great Ocean Road, maar ipv prachtige stranden, kliffen en zee, hier machtige vergezichten, bergen en bos. Véél bos. De weg zelf ligt er perfect bij, zelfs de wegbermen kunnen wedijveren met een Engels gazon. De enige 2 bulten in het wegdek worden duidelijk en tijdig aangegeven. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hier veel motoren passeren. Ik kom er ook veel fietsers tegen die hier hun eigen versie van de Mont Ventoux, Tourmalet of Alpe d'Huez kunnen beleven. Geen makkie bij deze temperaturen.

Het dorpje Cherokee ligt er zeer rustig bij, weinig volk langs de weg met souvenierswinkeltjes. Het museum is nog open, en blijkt de moeite waard.

De weg naar Gatlinburg, mijn volgende overnachting, kan doorgaan voor een verlengde van de Parkway, maar het wordt er wel steeds drukker en in Gatlinburg zelf lijkt het wel of de halve staat naar hier getrokken is. Weekend, misschien voor enkelen ook nog vakantie, én de naderende eclips: velen hebben blijkbaar het zelfde idee. Het kleine Gatlinburg is niettemin perfect aangepast tot toeristische trekpleister. Of is het toeristenval? Het dorpje/stadje lijkt een absurde mengeling van Alpendorp – Sluis – kermis: winkeltjes, eetgelegenheden, stoeltjesliften, rodelbanen, mini-golf (zelfs op een berghelling), spookkastelen, 4D theaters, rariteitenkabinet... Het kent bij ons zijn gelijke niet.

Bij de Rocky Waters Motor Inn (beste kamer tot nu toe, en zo groot als een balzaal) heeft de automaat nog een leuke verrassing. Een verjaardagscadeautje?

Uitcheck om 8:45u, nog enkele foto's en dan richting Martin Luther King Jr National Historic Site. Vrij nieuwe of vernieuwde site met informatie, en in de buurt van de man's ouderlijke thuis en de kerk waar hij dominee was.

Daarna verlaten we de grootstad en trekken richting Appalachen. Vandaag staan er vooral kilometers op het programma. Maar natuurlijk af en toe ook eens stoppen. Oa bij Tellulah Falls, met een korte wandeling langs de ravijn, over zo'n 500 trappen en een hangbrug. Een tochtje van een klein uurtje, maar als ik terug ben mag ik al direct een ander t-shirt aantrekken. Want hoewel het plaatsje al wat hoger ligt, en iets meer naar het noorden, het blijft nog steeds te warm om aangenaam te zijn. Later op de dag ook nog een stukje van de Blue Ridge Parkway afgereden, een “scenic route” door een deel van de bergketen. Veel bochten, op en neer, en hier en daar spectaculaire vergezichten. Compleet met donder en bliksem boven de toppen in de verte. In het laatste deel van de tocht moet ik ook enkele keren een bui trotseren, maar het valt al bij al wel mee. Bij het Rodeway Inn Motel aangekomen is het droog, en toch al een paar graden minder zwoel. Maar spectaculair is het verschil niet. Morgen werken we de Blue Ridge Parkway verder af naar het zuidwesten.

Terloops enkele algemene opmerkingen. Altijd plezant om de plaatselijke gebruiken met thuis te vergelijken.

1. Verkeer. Verkeerslichten hangen hier (aan kabels, niet aan palen) achter het kruispunt, soms erboven. Is naar zichtbaarheid toe wel logisch (als je bv dicht bij het kruispunt staat moet je niet over je stuur naar voren leunen om ze te zien), maar toch even wennen als je dit niet gewoon bent. Heb er gelukkig nog geen gemist. Het is er ook volkomen normaal om als je met de wagen rechtsaf moet en er geen verkeer die richting op komt, dit manoeuvre uit te voeren ook al staan de lichten voor de straat waaruit je komt op rood. Ok, als dit met voorzichtigheid wordt uitgevoerd lijkt me dat ook wel een verbetering. Wat snelheidsbeperkingen betreft is het hier net of je in België rijdt: ze veranderen om de haverklap, en niemand die er zich aan houdt. Ik probeer er wel op te letten, en wordt dan ook door haast iedereen voorbij gestoken. Ook door de vrachtwagens, die hier even snel rijden als alle anderen. Minstens 5 mijl/uur te snel dus. Nu, de snelheidslimieten liggen hier, óók net als bij ons, meestal wel een 10 mijl/uur lager dan wat je normaal op gevoel zou rijden. Op de “snelwegen” (dubbele 2 tot 4 vaks banen) ben ik nog niet boven de 70 mijl/uur (= 112 km/u) mogen gaan, maar meestal is 45 tot 60 de standaard. En dit op goed onderhouden en zeer overzichtelijke wegen. Toch beetje jammer.

Vandaag staan 3 puur toeristische attracties op de planning. Meestal staan die minder op het menu, maar hier zijn er toch een paar waar ik niet omheen kan. Als tegenprestatie wordt beslist om de auto op de parking van het hotel te laten, en de afstand van zo'n 3 km te voet af te leggen. Ook deels om de omgeving wat te verkennen.

's Morgens valt de hitte nog een beetje mee, al duurt het maar een paar straten voor het zweet al op m'n voorhoofd parelt. Het is hier warm, drukkend warm. De eerstvolgende eclips is in Zuid-Amerika, 2 juli 2019. Dan zal het er hopelijk toch eens wat koeler zijn, want winter daar. Dit is echt niet mijn meest geliefde weertype.

De korte weg naar Pemberton Place maakt onmiddellijk duidelijk dat het hier zeker niet al rozengeur en maneschijn is. In beide kleine parkjes die ik passeer liggen hier en daar nog mensen te slapen, in een andere straat zitten mensen op het trottoir of in hun openstaande wagens, en het is duidelijk dat ze hier al zitten van de vorige dag. Geen aanrader, maar ik voel me er niet echt onveilig.

Eerste van de 3 attracties is Georgia Aquarium. Een water-zoo, met zoet- en zeewater vissen (bij sommigen ook gekend als zout- en pepervissen), zee-otters en -leeuwen, dolfijnen en beloega's, en als hoofdattractie een bassin van 24 miljoen liter water met 65 diersoorten waaronder 4 reuzenmanta's en 4 walvishaaien. Nu zijn die laatste nog niet volledig volgroeid, maar met een 7 tot 12 meter toch al vrij imposant. Al helemaal als je ze ziet gevoederd worden van achter een plexiwand van 19m breed op 7m hoog. Ik boekte ook een achter-de-schermen tour, en blijkbaar ben ik op dit uur de enige, dus krijg ik een privé rondleiding. Voor wie dit interesseert zeker de moeite waard. Verschillende keren wordt de bezoeker geïnformeerd dat de meeste van de (grotere) dieren hier ooit werden gered van een gewisse dood in het wild, en dat men hier meewerkt aan allerlei beschermings-programma's. Zo ook met de walvishaaien, die eigenlijk gevangen werden om in Taiwan als tofu-haai op het menu terecht te komen (ze eten daar ook werkelijk alles wat beweegt). Het aquarium is een vzw, en doet hierdoor ook veel beroep op vrijwilligers om alles draaiende te houden.

Daarna een bezoekje dat zeker niet kon ontbreken: The World of Coca-Cola. Een ode aan de hier geboren nectar. Een zeer enthousiaste medewerkster verwelkomt ons en leidt ons binnen in het mekka van het donkere drankje. Verschillende exposities over z'n geschiedenis, marketing, de kluis met de heilige formule, een 4D presentatie... allemaal piekfijn uitgewerkt. Ik zie er ook voor het eerst een werkende Krones-lijn waar geen techniekers bij staan ;) . OK, toegegeven, ze werkt wel niet op commerciële snelheid. Een van de leukste dingen is de gratis proeverij van verschillende frisdranken uit het Coca-Cola gamma van over de ganse wereld. En natuurlijk zoveel Cola als je op kunt. Het geeft deze attractie toch wel een zeer hoog Willy Wonka gehalte.

Laatste op deze zelfde locatie is het Centre for Civil and Human Rights, een minder “entertaining” maar even professioneel uitgewerkt eerbetoon aan allen die zich voor gelijke rechten (lees: gelijke behandeling voor de zwarten) hebben ingezet, en dan natuurlijk vooral de uit Atlanta afkomstige Martin Luther King. Naar Amerikaanse normen sober aangepakt, en net daarom misschien des te effectiever. De recente gebeurtenissen alhier, net als mijn impressies tijden de korte wandeling vanmorgen, maken duidelijk dat dit nog lang geen gestreden strijd is.

Op de terugtocht naar het hotel is het natuurlijk nog heter, en tegen dat ik in de kamer arriveer mag ik gelijk al een douche nemen en andere kleren aantrekken. Het doet wat aan Darwin denken.

Na het ochtendritueel de stad in, op zoek naar een shoppingmall voor oa een lokale simkaart en nog wat andere inkopen. De beslissing om het eerst in de winkelgalerijen “downtown” te proberen blijkt niet de juiste: de eerste is gesloten en ligt te wachten op een broodnodige renovatie. Ze werd in iets oudere gidsen nog aangeprezen als toeristische attractie, maar dat zal dan toch wel al een tijdje geleden zijn. De tweede is wel operationeel, maar huisvest naast een handvol winkeltjes vooral een divers aanbod aan eetgelegenheden. Het ziet er allemaal best lekker uit, maar daarvoor is het me nog veel te vroeg. Ook in de straten die ik passeerde weinig winkels opgemerkt, dus dan maar op zoek naar een groter winkelcentrum aan de rand van de stad. Algemene opmerking onderweg: downtown is een werkruimte. Kantoorgebouwen, enkele grotere hotels, wat banken. Het ziet er niet naar uit dat hier ook mensen wonen. De hoofdstraten zijn netjes, maar enkele blokken verder oogt het al wat groezeliger. Ook de omgeving van mijn hotel is 's nachts wellicht geen aanrader. Maar overdag valt het wel mee. Hoe meer ik echter van het centrum weg rij, hoe luxueuzer de huizen worden. Meestal neergeplant in strak omheinde clusters, compleet met toegangscontrole. Geen ongenode gasten gewenst.

In het winkelcentrum alle gezochte artikelen gevonden, alsook de simkaart en bijhorend prepaid plan. Ongelimiteerd bellen, texten (sms-en zoals wij het noemen) en internet. Waar is de tijd van de eerste Australië-reis, met de omslachtige verbinding gsm(geen smartphone)-laptop en het moeizame inbellen?

Verder geen activiteiten voor vandaag, maar een verdere planning opgemaakt en overnachtingen geboekt voor de eerstvolgende dagen. En de verbinding met het thuisfront met Skype getest. Dit laatste zal misschien iets moeilijker worden, oa door het tijdsverschil (6u), dan maar FB en “texting”.

We zijn weer vertrokken. Bijna 5 jaar na de vorige trip (voor de diehards: nog steeds te lezen op www.bloggen.be/hbggs_down_under ), het was dus al een beetje aan 't kriebelen.

De verplaatsing naar Zaventem verliep vlot, dankzij vakantie en brugdag. Ruim op tijd, vlotte check-in en controle, dus op het gemakje nog wat rondkijken. Onze vlucht vertrekt op tijd, en ik heb wat geluk: hoewel het vliegtuig vol zit, net dat ene zitje naast me blijft leeg. Zo heb ik toch een beetje meer ruimte om 1 been te strekken. Ik heb bij het boeken een zitje aan het raam besproken, en heb opnieuw geluk: de lucht is zo goed als volledig opgeklaard, wat een perfect zicht naar de steeds kleiner wordende wereld beneden oplevert. De resultaten hiervan staan ondertussen al op FB. Verbazend om van daarboven te constateren hoe alles zo kort bijeen ligt. Hint voor de terugreis: vluchtnummer is BA0398 en vermoedelijke passage over West-Vlaanderen is ergens rond 18:00u, voor wie op de grond over een spotter-app beschikt. Dan kunnen we misschien eens zwaaien.

Ook op Heathrow verloopt alles vlot, we worden er ook opnieuw gescand. Terminal 5 is aanzienlijk groter dan die van Zaventem, de enkele uurtjes wachten kunnen dus deels opgevuld worden met window-shoppen. Voor de vlucht naar Atlanta werd specifiek een zitje aan de nooduitgang geboekt, om toch maar zeker te zijn van voldoende beenruimte. Ik moet er helaas wel een raampje door missen. Nu dus geen foto of video, maar ik merk wel door de andere ramen dat er veel meer bewolking hangt en er dus toch maar weinig is te zien. De vlucht verloopt vlekkeloos, zo goed als geen turbulentie. Aan boord een warme maaltijd (rijst met kip) en een “ontbijtje”.

In de omgeving van Atlanta hangen er enkele onweders. We ondervinden er geen rechtstreeks ongemak van, maar ze zorgen er wel voor dat het vliegtuig enkele keren moet rondcirkelen omdat er blijkbaar een file is ontstaan. Door het raam zien we inderdaad verschillende andere vliegtuigen langs vliegen. We landen een klein half uur later dan voorzien, op een luchthaven die zover ik kan zien nog groter is dan die van Londen. Het taxiën naar de terminal duurt bijna een half uur! Ook de douanecontrole zorgt voor enige vertraging (typisch: er zijn zeker 30 loketten, waarvan er nog geen derde bezet is), zo ook het wachten op de verbindings-shuttle, maar rond 22:00u plaatselijke tijd staan we dan toch aan de desk van National, het autoverhuurbedrijf. “Omdat het bijna mijn verjaardag is” (hint, hint) krijg ik de kans om mijn economy klasse te upgraden naar een “full size” of een “SUV”, voor een meerprijs van een $150. Ik hap toe, en rij even later richting hotel in een luxueuze Dodge.

De online foto's van het The Ponce Hotel zijn kennelijk al van een tijdje geleden, het hotel kan wel een opfrisbeurt gebruiken. Maar de kamer is proper en het bedje lonkt. Douchen en licht uit.