Vandaag een bezoek aan de Universal Studio. Anders dan de naam doet vermoeden is dit veeleer een pretpark dan een studio, hoewel er effectief wel nog een aantal studio's staan waar nog wordt opgenomen. Ook buitenopnames.

Het complex ligt op nog geen 2 km verder in de zelfde straat als mijn motel, dus ga ik er te voet naartoe. Scheelt toch weeral zo'n $25 tot $50 (ja, inderdaad!).

Hoewel het park normaal maar om 10:00 opengaat kunnen we er om 9:30 toch al gewoon naar binnen. Er is al wat volk, maar de grote drukte is nog niet begonnen. Mooi, geen al te groot park, verdeeld in verschillende thema's (Harry Potter, The Simpsons, Jurassic Park, Dispicable Me...). Geen spectaculaire rollercoasters, wel verschillende binnen-achtbanen met 3D en 4D simulaties. Vooral die van Harry Potter en The Mummy waren zeer geslaagd. En rond Jurassic Park werd een wildwaterbaan opgezet. Met fantastisch helder water. Ook enkele stunt-en-andere-shows, en natuurlijk de bekende Studio-tour. Die laatste valt mij eerlijk gezegd wel een beetje tegen. Dan vond ik die indertijd in Disneyland Parijs toch iets spectaculairder. Ze had dan wel geen “rondleiding” tussen echte studio's, maar uiteindelijk zijn dit toch ook maar grote betonnen loodsen waar aan de buitenkant weinig te zien is. En de aanwezige decors van de buitenopnames kunnen mijn inziens toch wel een beetje onderhoud gebruiken.

Het is er de ganse dag gezellig druk, nooit geen overrompeling. Nooit moet je ergens langer dan 20 minuten wachten, en meestal slechts 5. Ook dankzij de verschillende “singel rider” ingangen, waar ik vandaag eens goed gebruik van kan maken. Wat me wel opvalt is dat hier toch nog vrij veel kinderen van schoolgaande leeftijd rondlopen. En dat dit ook niet allemaal Engelstaligen zijn. En zo leer je hen dat brossen echt geen groot probleem kan zijn.

Geslaagde, zij het ook weer zeer warme, dag. Mag ook wel voor die prijs. Want voor $105 kun je toch al minstens 2 keer naar de Efteling, en zelfs naar Disneyland, en die moeten hier echt niet voor onderdoen. Nog een hapje en een filmpje en dan naar bed, uitrusten voor de trip van morgen.

Vroeg op, en na het ontbijt direct richting kust. Het is bijna een maand geleden dat ik de zee nog heb gezien. En het zal de eerste keer zijn dat ik de stille oceaan van deze kant op ga. Inderdaad: op ga. Ik heb me gisteren een ticket gekocht voor een “whale-watching cruise”. En om negen uur vertrekken we, op goed geluk.

Net voor we de haven uitvaren worden we uitgewuifd door een groepje tuimelaars. Een goed begin? Dan wordt er vaart gemaakt naar de voedselgebieden, waar de kans op het spotten van een echte walvis het grootst zou moeten zijn. De kapitein vaart er in een grote cirkel doorheen, terwijl iedereen aandachtig de horizon afspeurt. Helaas, geen walvissen vandaag. Wel nog 2 groepen gewone dolfijnen en enkele zeeleeuwen. Voor de geïnteresseerden: “gewone” dolfijn is de officiële benaming van een soort, en slaat dus niet op het feit dat het de dolfijnen zijn die wij gewoon zijn te zien, in de dolfinaria dan. Want dat zijn dan weer meestal tuimelaars. Zo, weeral iet bijgeleerd.

Als we terug aanmeren staat de volgende rij wachtenden al klaar, maar nu zal het aan boord duidelijk véél drukker worden. Het is dan wel maandag, en de scholen zijn opnieuw gestart, maar het is ook Labour-day, en dat is hier het equivalent van 1 mei.

Op weg terug naar het hotel ook nog even stoppen langs de Hollywood Walk of Fame. Het doet een beetje denken aan Vegas, maar kleiner. Veel meer straat-”artiesten” wel (de ene al iets meer artiest dan de andere), wat glamour en glitter, maar ook hier daklozen die er gewoon tussen de “sterren” zitten. Het is mij te warm om nog verder te sight-see-en en ik trek terug naar het hotel. Nog even kijken waar hier ergens een car-wash is, om de wagen overmorgen toch een beetje proper af te leveren. Geen drive-thru in de omgeving, en een hand-wash is me veel te duur. Dit is tenslotte mijn eigen wagen niet. Als hij een beetje presentabel is, is dit al goed genoeg. Dan maar naar de self-wash enkele straten verder. Ik ben er niet alleen. Een klein uurtje later is de klus geklaard, en de wagen ziet er zeker niet slechter uit dan dat ik hem ontvangen heb.

De oordopjes hebben mij afdoende beschermd tegen de toeterende goederentreinen die hier op een honderd meter passeren en ik kan mijn tocht uitgerust verder zetten. Op naar LA. Niet ver meer, en dus te vroeg om al in te checken. Dan maar eerst nog eens een laatste wasje doen. Was weeral nodig.

Geïntrigeerd door Mark Knopfler's song “Boom, Like That” en de on-board film “the Founder” op de heenreis, besluit ik om ook 2 sites uit “de omgeving” (alles is relatief) eens te bekijken. De ene gelegen te Downey, de andere in San Bernardino. De eerste is de oudste nog werkzame McDonalds, waarvan ook het originele concept en uitzicht is bewaard gebleven, de tweede is de locatie waar hun eerste “restaurant” ooit werd opgestart. Daar is enkel een reclamebord van overgebleven, maar er staat wel een klein museum. Leuk intermezzo.

Ook de bekende “Hollywood”-letters mogen niet ontbreken. Vanop een afstand dan, want de weinig-toerist-vriendelijke bewoners uit de omgeving maken het je onmogelijk om tot aan de letters zelf te rijden, hoewel dit nochtans perfect zou kunnen.

Daarna door een korte maar hevige onweersbui naar het motel en kijken wat er de resterende dagen nog op de agenda komt.

Las Vegas was wat mij betreft eerder een obligate stop. Je moet het eens gezien hebben, maar daar houdt het voor mij ook op. Wie mij een beetje kent weet dat dit niet mijn scene is. Waar Vegas wel ideaal voor is, is mensjes kijken. Je ziet er echt álles passeren. Het doet mij bij wijlen denken aan die zaterdagavond met de ploeg van TTVV in Leeds. En ik maak mij meer dan eens de bedenking dat sommige mensen echt wel tegen zichzelf zouden beschermd moeten worden. Confronterend is ook het grote aantal bedelaars/daklozen. Een schril contrast met alle glamour en glitter. Dus dan toch niet het land van “milk and honey”. Het is een bedenking die ik mij al meermaals heb gemaakt op deze trip: er is hier niet zozeer een tegenstelling “zwart/wit” maar eerder arm/rijk. Ik heb de indruk dat de kloof hier duidelijk groter wordt, en er steeds minder middenveld overblijft. Een evolutie die ons ook te wachten staat?

Dat van die dikke Amerikanen klopt ook, hoe fanatiek anderen ook mogen bezig zijn met beweging en sport. En dik is van gezet tot echt een heel karretje gevuld. Toch duidelijk meer dan bij ons. En in deze temperaturen moet dit toch echt geen pretje zijn. Aan de porties bij de fastfoodketens zal het alvast niet (meer) liggen. Die zijn helemaal niet groter dan bij ons, combo-deals lijken mij hier zelfs veel zeldzamer. Maar het brunch-buffet in het casino zou misschien een verklaring kunnen geven. Ben het deze morgen ook eens gaan uitproberen, en het was de moeite. Voor $22 (niet echt spotgoedkoop, maar valt in feite wel goed mee) “all you can eat”, en dit van ontbijtgranen, yoghurt en fruit, over naar-keuze-gebakken omelet, spek, worstjes en andere English Breakfast specialiteiten, tot gewoon volledige lunch-gerechten, met steak, chicken-wings, rijst, aardappelen en loempia's. Dan kun je je inderdaad naar buiten laten rollen. Ik heb mij ingehouden, want het zou wel eens een héél warme dag kunnen worden, en zweten doe ik zo ook al genoeg.

Op verzoek (de factuur volgt) staat vandaag een detour via Death Valley op het programma. Laagste plaats op het Amerikaanse continent, droogste ook en warmste plek op aarde, met een record van 53,9°C (129,02F) luchttemperatuur en 93,9°C (ja, drieënnegentig komma negen !) grondtemperatuur. Het record wordt vandaag niet gebroken, maar dat hoeft ook écht niet. De thermometer aan het bezoekerscentrum staat op 125F (51,67°C), in de schaduw! En daar is er hier maar weinig van. Je voelt gewoon de zon je vel verbranden. Bij iedere wandelgelegenheid staat dan ook een bord met de vriendelijke, doch dringende (het bord heeft het uitzicht van een stop-bord) aanmaning om er na 10:00u niet meer op uit te trekken. Een richtlijn die ik maar al te graag wil volgen. Wel maak ik een korte panoramische omweg over een onverharde weg, en stop natuurlijk ook bij de trekplaats Badwater (Bad, als in slecht, niet als in Bath). Dit zo goed als volledig droogstaande zoutmeer is de officieel laagste plaats van Noord-Amerika, op 86m onder de zeespiegel. Hoe diep dit dan wel is wordt mooi geïllustreerd op de bergwand ernaast. En het zout smaakt er inderdaad zout.

De landschappen weerspiegelen het klimaat: dorre rotspartijen en heuvels, lege zoutvlaktes en duinen, schaars begroeide woestijnen. Onaards mooi, maar dan wel liefst vanuit de wagen met de airco op volle toeren. Ik ben ook hier vandaag niet alleen (het is er natuurlijk wel niet super-druk), maar dat is hier misschien geen slechte zaak. GSM-bereik is er niet, en je bent er mijlen ver verwijderd van enige vorm van beschaving. Dat hier toch wel leven mogelijk is merk ik aan de coyote die ik tegenkom. Hoewel de vangst voor het beestje duidelijk maar magertjes is.

Ik verlaat de Valley over één van z'n omliggende bergketens en de kronkelende en op en neer gaande rit vraagt bij deze condities toch wel enige effort van de wagen. Mijn SUV klaart de klus met gemak, maar anderen hebben minder geluk en moeten toch even aan de kant om hun motor te laten afkoelen.

Het begint al te schemeren als de GPS aangeeft dat het nog 2 uur rijden is naar het volgende motel. Dat wordt dus weer in het donker rijden. Met alle hier gebruikelijke ongemakken. Het is ook de enige keer dat ik blij ben dat hier minder fauna te bespeuren valt dan in Australië. De kans op een aanrijding is er zo wel véél geringer. Heb hier trouwens ook héél weinig roadkill opgemerkt, terwijl op sommige wegen ook het vee vrij kan rondlopen.

Eens wat langer uitgeslapen en dan even tot bij het bekende bord voor de obligate foto (ben er niet alleen) en wat inkopen. De rest van de dag de blog bijwerken, de rest van de route uitstippelen en nog even tot aan het zwembad. Veel meer valt er niet te doen, daarvoor is het gewoon véél te warm.

Nog een hapje en een drankje, vandaag volledig op het gemakje.

Het plan was om vandaag opnieuw vroeg op te staan en de zonsopkomst van deze kant eens te ervaren. De wekker stond op 4:30u, maar mijn buren hadden blijkbaar andere gedachten. Even na 2 uur komt opeens veel kabaal door de flinterdunne muur en lijkt het alsof ze nu al opstaan. Maar een half uur later is alles weer rustig en ik heb geen deur horen opengaan en geen auto horen vertrekken. Wat er dan wel gaande was, Joost mag het weten. Maar jammer genoeg raak ik daarna niet echt meer in slaap. Zo vroeg was nu ook weer niet nodig.

Op het uitkijkpunt wat ik voor de zonsopkomst heb uitgekozen ben ik deze keer niet alleen. Zoals gezegd, de makkelijk toegankelijke plaatsjes zijn hier veel beperkter, en dat heeft dus zijn gevolgen. De wolken bederven een beetje de pret, maar toch enkele mooie foto's. Daarna nog even een verdere route langs de kant gevolgd, daar was ik wel zo goed als alleen. En dan laat ik de GC voor wat ze is en rij verder, richting de “poel des verderfs”. De “kortste” route (toch ook al zo'n 6 uur rijden) is via Zion National Park. En je moet er ook een ingang betalen ($30, waar je dan 6 dagen voor het park mag doorkruisen). Het stond oorspronkelijk niet op de agenda, maar nu ik er toch ben, en de entree toch moet betalen, besluit ik om er even rond te kijken. Ook hier een gratis busdienst, maar hier wel minder parkeergelegenheid. Tenzij in het nabijgelegen dorpje, waar je er dan wel moet voor betalen. Hoewel ik enkele borden passeer waarop vermeld staat dat de gratis parking volzet is, en waarop je wordt aangeraden om in het dorp te parkeren, toch laat ik mij niet afschrikken. Aangezien het een komen en gaan is zal er wel ergens nog een plaatsje te vinden zijn. En inderdaad. Ik heb zelfs niet hard moeten zoeken.

Ik neem de bus naar een van de haltes en volg dan enkele wandelroutes naar de volgende 2. Net voor het park, en de tunnel die er toegang tot verleent, was ik ook al even gestopt om de beentjes te strekken (korte trip naar een mooi panorama), dus heb ik zo al weer mijn training gehad voor vandaag. Het park bleek achteraf gezien wel de moeite om even te bekijken.

Een paar uur later wordt de tocht verder gezet. Het landschap wordt er niet vrolijker op. Ruige heuvels, met vooral veel grint en bezaaid met dorre struikjes. Een woestijn, maar geen zandwoestijn. En na één van die heuvels doemt dan plots de stad op, een partij hoogbouw met de voorsteden er rond. De wolkenkrabbers schitteren in de zon, maar als ik voor het centrum nog even de snelweg afrij om mijn bagage wat bijeen te ordenen en mijn schoenen terug aan te trekken, wordt ik al gelijk met de keiharde realiteit van deze plek geconfronteerd. Een man duwt een karretje met daarin wellicht z'n hele hebben en houden. Een bedelaar schooit wat wisselgeld of een flesje drinken (het is hier snikheet) op een straathoek... Niet al glimmer en glitter dus.

Inchecken, bagage in de kamer lossen en dan nog even de stad in. De strip lijk op het eerste zicht perfect wat je ervan verwacht: luxe, luxe, luxe... Maar ook hier de daklozen, enkelen moedeloos met een lege beker in de hand, anderen gewoon slapend aan de kant van het voetpad. Zij die de moed nog niet hebben opgegeven proberen een dollar te verdienen met het verkopen van water, bier of frisdrank uit hun met ijs gevulde frigoboxen. Maar groot is hun afzet niet.

En ondertussen passeer je er de meest extravagante excessen op weg naar The Bellagio, voor de alom bekende dansende fonteinen. Mooi, maar naar mijn gevoel toch lichtjes overroepen. Tenzij de avondvoorstellingen veel minder zijn dan deze overdag. Maar 1 liedje (“Your Song” van Elton John). Heb elders toch al straffere dingen gezien. Op de terugweg ook nog het antwoord van The Mirage aanschouwd: een ballet van water en vuur, met een vulkaan die er dagelijks wellicht een hele tankwagen gas doorjaagt. En het is hier al zo warm.

Terug in het casino nog even door de winkelgalerij en de speelhal, maar enkel om eens te bekijken. Dit is niet mijn territorium, maar goed, je moet het eens gezien hebben.

O ja, ik zit nu in de staat Nevada, en het uurverschil is opnieuw 9u.

Op het gemakje opgestaan, nog even wat foto's en dan op weg. Terug naar de Grand Canyon, maar deze keer de noordkant. Het is een zonnige dag, en het kwik klimt dan ook al gauw terug boven de 90F. Maar onderweg zijn er weinig (en geen lange) stops voorzien, dus kan de airco de wagen (en zijn chauffeur) nog voldoende koel houden. Een paar keer, waar mogelijk, toch even aan de kant om wat landschappen op de gevoelige plaat vast te leggen. Ook vandaag weer een grote variatie: de rotsformaties met laag “heide”-gewas en enkele struikjes, grasland (vrij dor wel) met hier en daar wat bomen, canyons (geen Grand, maar kleinere versie) met grote ijzeren bruggen, en prairie zover het oog kan zien. Al ontbreekt er mij nog wel iets bij dit laatste plaatje.

Bij het naderen van de canyon komen ook de heuvels terug. Prairie wordt nu bos. Eerst coniferen en naaldbomen, dan gemengd. Met een inheemse variant op de zilverberk. Dit is de habitat van oa herten, het dikhoorn schaap, de witstaart eekhoorn, bizon (geen volbloed, maar hybride die hier werd geïntroduceerd), coyote en zelfs de poema. Maar van dit alles is natuurlijk weer weinig te zien. Wellicht moet je je daarvoor veel dieper in het bos en de canyon wagen, ver van de uitgestippelde wandelpaden. Ik check in bij de Kaibab Lodge en rij dan door naar het bezoekerscentrum, met de bedoeling ook hier de zonsondergang mee te pikken.

Vele keren heb ik al gehoord en gelezen dat de noordkant veel meer de moeite zou zijn, want minder druk en ongerepter. Akkoord, er zijn in aantal veel minder mensen. Het is nu natuurlijk ook geen weekend, en voor steeds meer kinderen is ook al het schooljaar begonnen. Maar de site, de kortere wandelpaden en de accommodatie zijn er ook veel beperkter. En wat die accommodatie betreft: beperkter, lees: exclusiever, lees: duurder. Hier wordt voor het eerst wél met de grote hamer geklopt.

En is het dan echt zoveel meer de moeite? Dat valt nog af te wachten. De zichten bij zonsondergang zijn prachtig en indrukwekkend, maar dat waren ze aan de andere kant ook. Beslissende factor lijkt mij hierbij meer de natuur zelf, en dan vooral de al dan niet aanwezige wolken. Aan de zuidkant waren in totaliteit inderdaad veel meer mensen, maar verspreid over een véél grotere oppervlakte. Qua drukte moet deze zijde naar mijn gevoel niet veel onderdoen. De “rustige” plaatsjes zijn er direct veel beperkter, of je moet echt een stuk de wildernis in trekken. Wat je aan de andere kant het zelfde resultaat zal opleveren. Kleine opmerking: zijn met voorsprong de meest luidruchtigste bezoekers: de Italianen. Op de voet gevolgd door de Spaanstaligen. En dan elk ander groepje wat uit twintigers bestaat. En Nederlanders kan je er natuurlijk óók zo uithalen.

Ik blijf niet tot de zon volledig onder is, want op het einde spelen de wolken toch nog een beetje spelbreker. Het begint ook wat te regenen. Wat wel een mooie regenboog oplevert, maar uiteindelijk gewoon te veel wordt. En omdat het nu nog niet helemaal donker is hoop ik onderweg terug naar de zeer rudimentaire “cabin” toch nog een glimp op te vangen van het dier wat op de waarschuwingsborden aan de kant van de weg staat afgebeeld. En ik heb geluk: op een van de grasvlaktes aan de kant van de weg graast een groepje bizons. Een positieve afsluiter van de dag.

Om 8:00 opstaan. Gelukkig merkte ik gisteren nog dat ze hier, in het Navajo Reservaat (dat zich naast Arizona ook uitstrekt in Utah en New Mexico), wél de zomertijd hanteren. Anders had ik mijn afspraak om 9:00u nog gemist. Monument Valley bekijken kan gedeeltelijk met eigen vervoer, zij het dan wel over een onverharde weg. Maar als je echt alle sites wil bekijken ben je verplicht om een begeleide tour te boeken. Veel meer valt er hier anders niet te doen, dus boek ik mij een tour voor de ganse dag. Naast mezelf blijkbaar enkel nog een koppel Amerikanen en Ervin, onze chauffeur en lokale gids.

We nemen plaats in de open “safari-jeep” en vertrekken. Volop zon, maar nu nog doenbaar.

Na honderd meter al een eerste stop. “Grootmoeder” verwelkomt ons in de Hogan (achtkantige hut gemaakt uit hout en klei) en geeft een kleine demonstratie wolspinnen, weven en graan-malen. Daarna begint de trip pas echt. Eerst nog een stukje asfalt, maar dan voor de rest van de dag over onverharde wegen, die lang niet altijd in goede staat verkeren. 4x4 is hier echt wel een vereiste. De trip omvat alle bezienswaardigheden uit de omgeving: Mystery Valley (met de restanten van de Anasazi-cultuur), verschillende rotspartijen met natuurlijke bogen en grotten, en natuurlijk ook de alom gekende heuvels die figureerden in talloze films. Alles vlot aaneen gepraat door Ervin, die ons rond de middag ook nog eens een hamburger grilt. En verder foto's, veel foto's.

Rond 17:00u zit de tour erop, en tegen die tijd mag het ook wel, want de laatste uren waren we allen langzaam aan het bakken. Vlug naar het huisje voor een hoogstnodige douche, en dan tegen 19:00u terug naar het bezoekerscentrum van Monument Valley met de bedoeling er nog enkele foto's te nemen met de ondergaande zon. Jammer genoeg gooien de wolken wat roet in het eten. Er zitten wellicht wel wat bruikbare kiekjes tussen, maar geen wow-factor. Ook geen foto's met een klare sterrenhemel op de achtergrond. Dan maar terug naar huis, en onderweg nog even een Navajo-taco in het plaatselijke restaurant.

Een overgangsdag.

Ik vertrek terug en besluit in het nabijgelegen stadje Williams nog eens een wasje te doen. Ik zit weeral door mijn voorraad. Tijdens het wachten enkele foto's van het dorpje, waar de geest van Route 66 wel nog levendig is.

Onderweg even wat regen en onweer (bliksem) in de verte.

Recht door naar Monument Valley. Opnieuw weinig mogelijkheden om te stoppen langs de weg voor foto's. Toch een groot verschil met Australië: daar kon je moeiteloos de wagen even aan de kant zetten om wat kiekjes te nemen, en een zeldzame passant zou er vertragen om te kijken of je toch wel geen hulp nodig had. Hier moet je uit je doppen kijken dat ze je niet van je sokken rijden.

Ik arriveer mede hierdoor wel tijdig bij de Gouldings Lodge, en kan dus ruim de tijd nemen om even rond te kijken in hun museum met memorabilia van verschillende hier gemaakte filmopnames.

En de geboekte kamer blijkt hier zowaar een volledig huis met 3 slaapkamers!

Vandaag vroeg uit de veren (4:00u), direct door naar de GC, en hopen op een mooie zonsopkomst.

Weinig verkeer op de weg, en ook ter plaatse is het zeer rustig. Maar een handvol mensen hebben de zelfde plaats uitgekozen.

Ik heb voor alle zekerheid een jas meegenomen, want het zou er “koud” kunnen zijn. Blijkt nog maar eens dat alles relatief is. Het is er zeker koeler dan overdag, maar dit is voor mij net een aangename temperatuur. En zeker niet koud. De zon is mooi op tijd en zorgt voor enkele mooie plaatjes. Zou in feite een super-panorama toestel moeten hebben.

Als ik terug naar de auto wandel kom ik ook nog enkele “Elk-deer”, wat vogeltjes en een eekhoorn tegen. Ook de kalkoengieren gaan op de foto. Van uit de verte dacht ik even dat het Californische condors waren, maar zoveel geluk heb ik niet. Ik laat de wagen op de kleine parking staan en neem een bus tot aan Yaki-point lookout. Van daaruit wandel ik de rand van de canyon af tot in Bright Angels Trailhead, net geen 10 km. Het moet gezegd, ze hebben het hier prima geregeld. Bedoeling is dat je de wagen op een van de parkings achterlaat (of in het nabij liggende “dorpje” – lees: toeristenkamp) en je dan verplaatst óf te voet, óf met de gratis bussen die hier continu rondrijden. Er wordt verwittigd dat de parkings vroeg vol kunnen lopen, maar vandaag blijkt dit mee te vallen. Tegen de middag is er inderdaad een hoop volk op de been, maar de parkeerplaatsen raken er nooit allemaal bezet. Zou kunnen dat dit in het echte hoogseizoen wel het geval is. Het is er nu zeker wel druk, maar er zijn vele sites te bekijken, dus het valt al bij al wel mee. Het rustige en sfeervolle van deze morgen is nu echter wel volledig verdwenen. En het is natuurlijk ook weer een pak warmer. Hierboven zeker 90F, in het dal zou het zelfs 105F moeten zijn. In de schaduw! De wandelingen die gedeeltelijk de canyon inlopen zijn nu dus niet aan mij besteed. En om helemaal tot beneden en terug boven te “hiken” raad men aan om toch 2 dagen te voorzien, dus dat past al helemaal niet. Trouwens, je ziet alles veel beter van bovenaf. Als het wat koeler zou zijn is dit misschien wel een aanrader.

Het systeem met de gratis bussen is er een pluspunt, en ook hier zijn de verschillende bezoekerscentra zéér verzorgd en up-to-date. Dat moet ik hun hier wel nageven. En verder vallen de prijzen voor eten en zo hier ook wel mee. Het is er duurder dan in een gewone supermarkt of restaurant, maar echt niet zo heel veel. Ik heb al touwtrektornooien meegemaakt waar men minder scrupules had.

In afwachting van de zonsondergang pak ik er ook nog een uiteenzetting van een plaatselijke ranger over de condors mee (óók gratis), en dan een mooi plekje uitzoeken. Dit wordt iets moeilijker dan deze morgen (véél meer volk nu), maar ik kan me toch een plaatsje bemachtigen. Ook nu tikken de foto's aan. Ik besluit te blijven tot het volledig donker is om er de fantastische sterrenhemel te fotograferen, maar de maan is een beetje een spelbreker. De afwezigheid van enige lichtvervuiling maakt anders wel dat je hier duizenden sterren meer kunt zien dan bij ons. Zelfs de Melkweg.

Onderweg naar mijn kamertje nog even stoppen voor een steak en dan gaan slapen. Het was een lange en vermoeiende dag, maar zeker wel de moeite waard.

Vandaag eens pannenkoeken op het ontbijt-menu. In het hotel weliswaar (inbegrepen in de prijs), ik denk niet dat die vers gebakken waren. Klein en vrij dik (dus beetje “deeg-achtig”), maar met een dikke laag siroop wel te smaken. Moet dit toch nog eens “in het echt” proberen.

Met het verlaten van Albuquerque laat ik ook de heuvels achter mij. Het landschap is nu licht glooiend, vrij dor en zonder bomen. Enkel hier en daar wat opgeschoten struiken, verder soort van heideachtige beplanting. Maar de prikkeldraad langs de weg en de veeroosters doen vermoeden dat hier nog steeds koeien grazen, wat ik later ook bevestig zie. Dan toch liever een steak van een beest dat op de groene weiden van enkele dagen geleden heeft mogen grazen. Ik ruil in het begin de snelweg nog eens voor de oude route, en wat direct opvalt is natuurlijk het veel rustiger verkeer: ik ben er zo goed als alleen. Hier ervaar ik even het gevoel van de trip door Australië, al ligt de snelweg hier maar enkele honderden meter langszij. Wel geen “landmars” op dit stuk, enkel wat panorama's.

Na de middag neem ik de afrit naar het Painted Dessert en Petrified Forrest nationaal park. Opnieuw zeer verzorgde bezoekerscentra en duidelijke informatie. Ik volg, net als enkele mede-toeristen, de weg door het park en hou halt bij de verschillende voorziene stops. Enkele korte wandelingen, en eindelijk ga ik hier in foto-modus. Het heeft mij iets te lang geduurd, maar de achterstand wordt vlotjes bijgewerkt. Prachtige panorama's, rotstekeningen, landschappen die zo als achtergrond voor een maanlanding kunnen dienen, rotsformaties in de vorm van tipi's (doen denken aan de 3 rondavels die we tegenkwamen in Zuid-Afrika) en uiteindelijk ook de versteende bomen. In allerlei formaten en kleuren. Het is hier tijdens de korte wandelingen ook warm (90F in de schaduw, maar daar is er maar weinig van voorhanden), maar het is een droge hitte. Zolang je regelmatig drinkt en zorgt dat je iets op je hoofd hebt (zeker in mijn geval een vereiste), is dit hier veel draaglijker. Je moet ten minste niet elk uur van t-shirt wisselen.

De weg terug naar de snelweg laat me nog even van de rust genieten, maar dan is er terug de keiharde realiteit, pijnlijk onderstreept door het uiteen gereten wrak van een truck op de tegenoverliggende rijrichting. Zag er niet goed uit.

In Flagstaff verlaat ik de i40 richting Valle, mijn uitvalsbasis voor de komende 2 dagen. Opnieuw enkele heuvels, en te oordelen aan het uitzicht van de lokale accommodaties en behuizingen, vermoed ik dat hier in de winter ook geskied wordt. Het is al bijna donker als ik de sleutels van mijn kamer ontvang, maar ik besluit toch door te rijden tot de ingang van de Grand Canyon. Al is het maar om te kijken of ik er nog een ingangsbewijs kan bemachtigen, zodat ik hier morgenvroeg geen tijd mee verlies. Het rijden in het donker is hier geen lachertje, vooral omdat je er nu natuurlijk veel tegenliggers tegenkomt, die op dit uur het GC-park verlaten. Mistlampen vooraan laten branden (ook bij ons een gekende ziekte), “fares” zo lang mogelijk laten branden (of zelfs helemaal niet uitdoen), achterliggers die in de koffer willen kruipen (al rij ik de al in-deze-omstandigheden toch vrij hoge limiet van 65 mijl/uur)..., ik kom het allemaal tegen. En ondertussen moet je ook nog eens oppassen dat je geen overstekend wild ramt. Die laatste blijven gelukkig van de weg af.

Aan de ingang van het park kan ik aan de automaat een ticket kopen (het park zelf blijft 24 op 24 open, makkelijk ook voor hen die in het park zelf logeren of kamperen), dus dat is al geregeld. Nog een half uurtje terug naar het motel en licht uit. Morgen wordt een lange dag.

O ja, het uurverschil met thuis bedraagt nu 9u. Men doet hier niet mee aan de zomertijd. Makkelijk toch als je in hetzelfde land woont maar elke staat zo toch nog zijn eigen willetje heeft. Ik dacht dat ze dit zo'n 150 jaar geleden al eens hadden uitgevochten.

Opstaan en ontbijten. Voor het eerst bestaat dit uit meer dan 2 toastjes met confituur (havermoutpap en cornflakes-varianten zijn aan mij niet besteed). Patatjes, worstjes en roerei. Dat laatste ziet eruit alsof het gebakken werd in 1 grote klomp (wat wellicht ook zo was), maar de smaak valt mee. Niet zo warm vandaag (zo'n 70F of 21°) en volledig bewolkt. En terwijl het tijdens het ontbijt nog droog was, begint het na het uitchecken toch te regenen. Of beter: te gieten! En dit blijft zo, in meer of mindere mate, voor de rest van de voormiddag. Het eerste deel van mijn “Route 66” valt hierdoor wel wat in het water. Letterlijk. Ik rij een eerste deel van de oorspronkelijke route af, de weg gaat wat op en neer, en door de hevige regenval ontstaan in de dalletjes al gauw redelijke plassen. De Dodge moet werken vandaag, maar stelt niet teleur.

De volledige Route 66 volgen is zeer moeilijk. Ten eerste is ze bijna volledig opgenomen in de nieuwe Interstate 40 (i40). En dit is een echte snelweg, 2x 2 tot 3 vakken. Je even langs de kant parkeren is er géén optie. Mag gewoon ook niet. Ten tweede zijn de stukken die wel nog overblijven (meestal stukjes dwars door de dorpjes/stadjes langs de weg, waar de snelweg nu natuurlijk rondom loopt) helemaal niet aangeduid. Er staan geen wegwijzers, dus moet je de stukken zelf opzoeken (bv via internet) en uitmappen. Geen makkelijke taak als je alleen in de wagen zit. Het moet wel veilig blijven natuurlijk. Ik heb vooraf enkele interessante punten opgeschreven, die kan ik wel in de GPS steken. Maar dit voor alle punten doen zou gewoon veel te veel werk zijn. De eerste stops vallen dus al weg door de regen. En vandaag geen museum, al zal ik er wel veel tegenkomen. Maar er staan heel wat kilometers op de agenda, dus worden er geen langere stops voorzien.

Al vlug wordt ook duidelijk dat vele “landmarks” van deze alom bekende route zelfs helemaal niet meer bestaan. Of in vergevorderde staat van ontbinding verkeren. De nieuwe i40 heeft de oude route natuurlijk overbodig gemaakt. En nieuwe nutsvoorzieningen (mega benzinestations, dito fastfoodketens...) hebben hetzelfde gedaan met de vele pittoreske pompstations, motelletjes en “diners”. Die staan er nu overal te verkommeren. Een stil protest tegen de vooruitgang? Langs de i40 zijn er wel nieuwe bezienswaardigheden bij gekomen. Zoals een site met een enorm wit kruis van vele meters hoog, compleet met volledige en levensgrote kruisweg, laatste avondmaal en Golgotha. Anderen hebben hun attractie gewoon verhuisd naar de nieuwe snelweg. Zoals de Big Texan Steak Ranch, bekent vanwege z'n 72oz (2129,29gr !) steak.

Na de middag blijft het gelukkig droog, mits enkele kleine buitjes onderweg. We kruisen vandaag 2 staatsgrenzen. De eerste is die met Texas. Voor het eerst mag het gaspedaal hier tot 75 mijl/uur worden ingedrukt (alles is groter in Texas). Al is dit ook nog maar 120 km/uur. Kort na het overschrijden van de grens verandert ook het landschap. De groene weiden worden ruiger, iets dorder en groter. Er komt ook meer glooiing in het panorama. Ik doorkruis Texas op het minst brede stuk, en zit al vlug in de volgende staat: New Mexico. Het landschap blijft zowat hetzelfde, tot zo'n 20 mijl voor mijn eindbestemming van de dag: Albuquerque. Hier kom ik terug in ruiger en meer heuvelachtiger terrein.

Ik heb er dan net geen 1000km op zitten, de douche zal dus deugd doen.

De accommodatie van deze nacht was de minste tot nu toe. Ze was proper, maar duidelijk én zéér dringend aan herstelling toe. Het was ook niet de best gepositioneerde kamer, net op een kruispunt, dus de oordopjes kwamen nog eens goed van pas.

Het weer: nog altijd rond de 82 a 85 F, maar aangenamer, minder doef. Veel zon, af en toe een schapenwolkje.

Eerste stop: Cherokee Heritage Center. Tahlequa is immers de plaats waar de in 1838 uit de regio van de Smokey Mountains verdreven Cherokee uiteindelijk terecht kwamen. Museum, zowel indoor als in openlucht. Beetje vergelijkbaar met Bokrijk, maar dan veel kleiner. Ook re-enactment van een kamp uit de late jaren 1700.

Hierna door naar Oklahoma-stad. Hier neem ik intrek in de voor mij mooiste kamer tot nu toe. Ook het complex zelf oogt zeer verzorgd. En toch is dit niet de duurst kamer tot nu toe.

Deze morgen is het iets koeler, vooral dankzij de aanwezige bewolking. Maar toch nog 82F (27,7°). Geen Graceland dus, maar een bezoekje aan de Gibson fabriek. Gibson heeft er 3 in de VS: één voor de akoestische, één voor de “Solid-body” en één voor “Hollow-body” gitaren. Deze laatste is de enigste die rondleidingen voorziet. We volgen het volledige proces, van losse vellen en blokken hout tot een afgewerkt pareltje van enkele honderden tot duizenden dollar. Bijna het volledige proces is handwerk.

Met het verlaten van Memphis rij ik ook een andere staat in: Arkansas. De 4de nu al, na Georgia, Noord Carolina en Tennessee. Ook het landschap verandert, in vlakke velden met nu vooral veel akkerbouw. Een sproeivliegtuig maakt het plaatje compleet. Pas als ik na ruime tijd de snelweg i-40 verlaat wordt het weer heuvelachtiger. En wordt akkerbouw vervangen door veeteelt: zwarte Angus runderen in ruime weiden. De weg slingert zich tot in Tahlequa, mijn volgende halte. Een road-runner (renkoekoek) kruist mijn pad, maar is te snel voor de camera. Meep, meep...

Het wordt weer een warme dag. Nog maar 8:30u 's morgens en de thermometer staat al op 87F (30° op de grote mensen schaal). En met de luchtvochtigheid van een natte dweil.

Downtown Nashville heeft wel wat weg van downtown Atlanta, zij het in kleiner formaat. Hoogbouw en toeristische zone in het centrum, een buurt die je liever vermijdt net daarbuiten en pracht en praal in de sub-urbs. De trekpleisters hier zijn de sites die referenen naar de alomvertegenwoordigde Country muziek. De Grand Ole Opry (buiten de stad, niet ver van het motel), de Walk en Hall of Fame, bars en shops (veel cowboy botten en hoeden), en enkele musea. Ik bezoek dat opgedragen aan The Man in Black. Kort maar goed.

Daarna doortrekken naar die andere muziek gerelateerde stad: Memphis. De thermometer staat nu al op 95F (da's 35°, in de schaduw!). Net bij het oprijden van de snelweg moet ik wel door enkele stortbuitjes, maar die duren maar enkele tellen. Daarna terug “sun all the way”. In Memphis ben ik net te laat voor de rondleiding in de Gibson fabriek, dan maar eerste punt op de agenda voor morgen. Nog even stoppen aan het Lorraine Motel (kwestie van de cirkel rond te maken) en dan naar het motel voor deze nacht.

Bij de zoektocht naar een avondmaal nog even Graceland gepasseerd, maar de poorten waren al gesloten. Ik maak bij mezelf de bedenking dat de King vandaag de dag wellicht een andere locatie zou uitgekozen hebben. De BBQ-schotel is niet slecht, maar BBQ betekent hier vooral: vlees laten zwemmen in licht pikante saus. Het is eens iets anders.

Opmerkingen onder de weg: rijden in de USA, en dan zeker op de snelwegen bij verkeerswisselaars, of bij wegenwerken, is niet voor de teerhartigen. Werkelijk niemand houdt zich hier, zoals reeds eerder vermeld, aan de snelheidsbeperkingen. Ik kan het ook niemand aanraden, tenzij je het niet erg vindt dat de truck achter je bijna op je achterbank zit. Het blijft onwennig deze bakbeesten aan 10 mijl/uur boven de toegelaten snelheid op het linkervak voorbij te zien scheuren. Zelfs uitzonderlijk vervoer vlamt hier lustig door. De trekkers, met neus (óók de sterk vertegenwoordigde Volvo's), ogen stoer, maar hun trailers zijn maar zo groot als die bij ons. Geen roadtrains, zelfs geen “dubbeldekkers” als in de UK. De RV's (motorhomes) en caravans zijn wel buitenmaats. Sommigen zijn niet meer of minder dan een ganse oplegger, met een as gemonteerd op de laadbak van hun pick-up. Vele RV's sleuren ook nog eens een personenwagen achter zich aan. Met vaste as, of op een aanhangwagen. Het blijft een land van uitersten.

O ja, gisteren ben ik ook een tijdsgrens overschreden. Het tijdsverschil met het thuisfront is nu 7 uur.

D-day.

Het is nog donker als ik opsta (6:00u), er hangt redelijk wat mist, en het is warm. Vandaag speciaal voor de eclips zo vroeg uit de veren, men moest maar eens gelijk hebben met die voorspelde verkeersdrukte. Ik hoop alvast wel dat ze gelijk krijgen wat de weersvoorspellingen betreft. Ontbijten, uitchecken en weg.

Onder de baan nog even voltanken en dan rechtdoor naar Crossville-Cumberland County Visitor Center, Gateway to the Big South Fork (hele mond vol), waar een eclips-bijeenkomst is voorzien. Het verkeer onderweg valt reuze mee, ik denk niet dat het hier anders op dit uur minder “druk” is.

Ik arriveer dan ook vrij vroeg ter plaatse. Enkel een groepje wat hier is blijven overnachten is me voor. Op de eclips is het dan nog enkele uren wachten, en ondertussen komt toch steeds meer volk opdagen. Maar een overrompeling wordt het nooit. Er zijn ook enkele fanaten op post, compleet met volledig uitgeruste telescoop. In afwachting wordt hier en daar al eens naar de drie zonnevlekken gekeken. Mijn buurman, Li Johnson (een in New-York wonende Chinees – Johnson zal dus wel een aanpassing zijn) is pas drie dagen geleden op zoek gegaan naar een geschikte filter voor de telelens van zijn camera. Nodeloos te zeggen dat hij zonder naar hier is mogen komen. Ik leen hem mijn kleinere Cokin-filter, maar die past natuurlijk alleen maar op zijn kleinere tele. Geen ideale oplossing dus. Hij probeert het wel nog met een uit de aanwezige eclipsbrilletjes ineengeknutselde filter, maar blijkbaar zonder al te veel succes. Hopelijk is hij in 2024 beter voorbereid.

Net voor de eclips begint strooien de opkomende wolken roet in het eten. En het was tot een uur tevoren nog volledig wolkenloos! Een klein paniekje steekt de kop op. Traag schuift de wolk voorbij, en vijf minuten later mogen we dan toch aanschouwen waarvoor we allen naar hier zijn gekomen. Het spektakel kan beginnen. En gelukkig blijven de wolken nu wel afzijdig, tot ruim een kwartier na totaliteit. Terwijl de maan langzaam voor de zon schuift stijgt de spanning, met de gekende apotheose bij de volledige verduistering. Het spookachtig donker-worden bij het laatste beetje zonlicht, de vogeltjes (ja, blijkbaar zijn ze er wel) die beginnen fluiten, de bakkende hitte die plots een aangename warmte wordt (nee, het wordt er naar onze normen niet koud): het was er allemaal. Met natuurlijk de onvermijdelijke ah's en oh's en het applaus op het einde. Missie geslaagd, stand 3-2. Nu nog hopen dat de foto's ook op een groot scherm OK ogen.

Een kwartier na totaliteit is het overgrote deel reeds vertrokken (de wolken halen nu uiteindelijk wel de overhand) en na een half uur is de site zo goed als verlaten. Ik kraam ook op en zet aan richting Nashville. Half gaar gebakken van de blakende zon besluit ik de kortste weg naar het Motel te nemen en onderweg nergens meer te stoppen. Zo'n 15 mijl voor Nashville moet ik dan toch een korte file trotseren. De deugddoende douche komt er met een half uurtje vertraging. Een dagschotel bij de Cracker Barrel Old Country Store, verslag opmaken en licht uit.

Vandaag staat er weinig op het programma. Eerst en vooral een wasje doen, want door de “aangename” temperaturen zit ik al door alle verse kleren. Terwijl wasmachine en droger hun werk doen maak ik een babbeltje met local Tony Lionheart. Hij is vroeger nog in Duitsland en Nederland geweest, dus België is voor hem geen onbekend begrip.

Voor de rest de verdere planning wat vervolledigd en enkele plaatsen uitgezocht om morgen de eclips te bekijken. Een voorkeur en enkele back-ups. Ondertussen hoor ik via de radio steeds meer waarschuwingen voor drukte en verkeersopstoppingen voor morgen. Het lijkt mij vreemd. Tuurlijk zullen veel mensen de eclips willen bekijken, en misschien zullen de uitzonderlijke plaatsen idd veel volk trekken. Maar anderzijds is het “pad van totaliteit” zo groot dat ik mij niet kan inbeelden dan men hier niet aan een geschikt plaatsje zou geraken. Nu, afwachten maar.

Nog een opgemerkt verschil met thuis:

2. Kerken. Waar we bij ons er meestal maar 1 per dorp of parochie hebben, net over de grens, in “Olland”, is dat natuurlijk al wat anders. Maar hier lijkt het wel een epidemie. De elvendertig soorten Christelijke gemeenschappen hebben er elk hun eigen "plaatsje". Kleinere dorpjes hebben er kleinere, maar langs de highway staan ze netjes tussen de garages, pompstations en supermarkten in. En soms zien ze er ook uit als die laatsten, compleet met mega-parking. Weet niet of die nog vol raakt, daarvoor moest ik misschien 's morgens eens passeren. Maar Jesus Inc. oogt wel imposant.

Opstaan en ontbijten over het water (ander etablissement, maar blijkbaar van de zelfde eigenaars).

Een “groundhog” heeft hetzelfde idee.

Na het uitchecken, eerst de Roaring Fork Motor Nature Trail: een korte, een-vaks en een-richtings loop met enkele gelegenheden tot stoppen en wandelen. Hoewel het best nog vroeg is (+/- 8:30u) ben ik hier lang niet de enige. De parking bij de eerste trail staat alvast vol. Geen probleem, deze stond toch niet op de agenda. Op de volgende vind ik wel nog een plaatsje. De korte wandeling leidt naar een waterval, één waar je zelfs achter door kunt stappen. Ook hier ben ik niet alleen.

Als we wat later weer op de route rijden zie ik in een bocht nog net een zwarte beer vóór de auto voor mij de berm inrennen. Waardoor mijn voorganger natuurlijk op de rem gaat staan. Tegen de tijd dat ik op de plaats passeer is de beer, een jong exemplaar, natuurlijk al lang verdwenen. Jammer, geen foto. Nog een stop aan een oud boerderijtje, en dan terug richting Cherokee, met de bedoeling de verschillende stops onderweg af te wandelen.

Al snel wordt het duidelijk dat de drukte hier nog erger wordt. Op de toegangsweg naar de Clingmans Dome, een uitkijkpost, staat zelfs een heuse file. Omdat ik geen idee heb hoe lang deze is (ik passeerde ondertussen al een hele reeks in de berm geparkeerde auto's) en een verplaatsbare lichtreclame ons verwittigt dat de dome gesloten is tot en met de dag van de eclips, besluit ik dan maar om de wagen te keren en verder te rijden. Beetje in mineur.

Ook de parking van het bezoekerscentrum Oconaluftee nabij Cherokee staat vol, maar het is er een komen en gaan, en ik kan na even wachten ook een plaats bemachtigen. Het centrum is heel netjes, net als alle vorige trouwens. Het valt mij op dat alle exposities tot nu toe zeer verzorgd en onderhouden waren. Op de veranda speelt een groep enkele folk-deuntjes. Korte wandeling tot de rivier en de oude boerderijgebouwen, maar ook hier weinig fauna. Geen in feite. Waar ik in Australië na een week al zeker honderd foto's had, hier tot nu toe enkel die van in het aquarium. En als je dan al eens de kans zou hebben om een beer te spotten, dan zetten de ranchers de parking af en verplichten je door te rijden. Bummer.

Toch ietwat teleurgesteld keer ik terug richting Gatlinburg. Bijna op het einde zet ik de wagen nog even aan de kant en waag nog 1 maal mijn kans op een “Quiet Walkway”. Hier ben ik eindelijk alleen. Het paadje passeert het eenzame graf van een geconfedereerde soldaat, en leidt rustig naar beneden. En plots heb ik dan toch wat geluk: een hinde kijkt mij aan door het struikgewas. Camera in aanslag. Het dier is schichtig, maar het lukt me toch om enkele kiekjes te maken. En dan komt opeens ook nog haar kalf tevoorschijn. Ook de rivier op het einde van de wandeling biedt een leuke foto-gelegenheid. Dan toch nog afsluiten met een positieve noot.

De volgende stop is Clinton, iets meer naar het noordwesten. De eerste plaats die ik passeer, Pidgeon Forge, blijkt een soort voorgeborchte van Gatlinburg, maar dan maal tien. De ruim 5 km lange highway lijkt één uitgestrekt amusementspark. Dit kan ik met niets vergelijken. De radio vermeldt ook nog even geheel overbodig dat het druk is en zowat alle hotels en motels volboekt zijn. De eclipskoorts tiert welig. Nog even wat inkopen doen en dan inchecken.

Weer een jaartje ouder.

Vandaag eerst een “kleine” detour terug via de Blue Ridge Parkway naar Mount Mitchell, het hoogste punt oost van de Mississippi. Fantastische vergezichten, en meteen wordt ook duidelijk waar de Smokey Mountains hun naam vandaan halen: dampende wolken ontstijgen de bergen terwijl die langzaam maar zeker door de zon worden opgewarmd.

De Blue Ridge Parkway tot in Cherokee is een van de meest pittoreske wegen die ik al heb afgereden. Ze kan wedijveren met de Captain Cook Highway of The Great Ocean Road, maar ipv prachtige stranden, kliffen en zee, hier machtige vergezichten, bergen en bos. Véél bos. De weg zelf ligt er perfect bij, zelfs de wegbermen kunnen wedijveren met een Engels gazon. De enige 2 bulten in het wegdek worden duidelijk en tijdig aangegeven. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hier veel motoren passeren. Ik kom er ook veel fietsers tegen die hier hun eigen versie van de Mont Ventoux, Tourmalet of Alpe d'Huez kunnen beleven. Geen makkie bij deze temperaturen.

Het dorpje Cherokee ligt er zeer rustig bij, weinig volk langs de weg met souvenierswinkeltjes. Het museum is nog open, en blijkt de moeite waard.

De weg naar Gatlinburg, mijn volgende overnachting, kan doorgaan voor een verlengde van de Parkway, maar het wordt er wel steeds drukker en in Gatlinburg zelf lijkt het wel of de halve staat naar hier getrokken is. Weekend, misschien voor enkelen ook nog vakantie, én de naderende eclips: velen hebben blijkbaar het zelfde idee. Het kleine Gatlinburg is niettemin perfect aangepast tot toeristische trekpleister. Of is het toeristenval? Het dorpje/stadje lijkt een absurde mengeling van Alpendorp – Sluis – kermis: winkeltjes, eetgelegenheden, stoeltjesliften, rodelbanen, mini-golf (zelfs op een berghelling), spookkastelen, 4D theaters, rariteitenkabinet... Het kent bij ons zijn gelijke niet.

Bij de Rocky Waters Motor Inn (beste kamer tot nu toe, en zo groot als een balzaal) heeft de automaat nog een leuke verrassing. Een verjaardagscadeautje?

Uitcheck om 8:45u, nog enkele foto's en dan richting Martin Luther King Jr National Historic Site. Vrij nieuwe of vernieuwde site met informatie, en in de buurt van de man's ouderlijke thuis en de kerk waar hij dominee was.

Daarna verlaten we de grootstad en trekken richting Appalachen. Vandaag staan er vooral kilometers op het programma. Maar natuurlijk af en toe ook eens stoppen. Oa bij Tellulah Falls, met een korte wandeling langs de ravijn, over zo'n 500 trappen en een hangbrug. Een tochtje van een klein uurtje, maar als ik terug ben mag ik al direct een ander t-shirt aantrekken. Want hoewel het plaatsje al wat hoger ligt, en iets meer naar het noorden, het blijft nog steeds te warm om aangenaam te zijn. Later op de dag ook nog een stukje van de Blue Ridge Parkway afgereden, een “scenic route” door een deel van de bergketen. Veel bochten, op en neer, en hier en daar spectaculaire vergezichten. Compleet met donder en bliksem boven de toppen in de verte. In het laatste deel van de tocht moet ik ook enkele keren een bui trotseren, maar het valt al bij al wel mee. Bij het Rodeway Inn Motel aangekomen is het droog, en toch al een paar graden minder zwoel. Maar spectaculair is het verschil niet. Morgen werken we de Blue Ridge Parkway verder af naar het zuidwesten.

Terloops enkele algemene opmerkingen. Altijd plezant om de plaatselijke gebruiken met thuis te vergelijken.

1. Verkeer. Verkeerslichten hangen hier (aan kabels, niet aan palen) achter het kruispunt, soms erboven. Is naar zichtbaarheid toe wel logisch (als je bv dicht bij het kruispunt staat moet je niet over je stuur naar voren leunen om ze te zien), maar toch even wennen als je dit niet gewoon bent. Heb er gelukkig nog geen gemist. Het is er ook volkomen normaal om als je met de wagen rechtsaf moet en er geen verkeer die richting op komt, dit manoeuvre uit te voeren ook al staan de lichten voor de straat waaruit je komt op rood. Ok, als dit met voorzichtigheid wordt uitgevoerd lijkt me dat ook wel een verbetering. Wat snelheidsbeperkingen betreft is het hier net of je in België rijdt: ze veranderen om de haverklap, en niemand die er zich aan houdt. Ik probeer er wel op te letten, en wordt dan ook door haast iedereen voorbij gestoken. Ook door de vrachtwagens, die hier even snel rijden als alle anderen. Minstens 5 mijl/uur te snel dus. Nu, de snelheidslimieten liggen hier, óók net als bij ons, meestal wel een 10 mijl/uur lager dan wat je normaal op gevoel zou rijden. Op de “snelwegen” (dubbele 2 tot 4 vaks banen) ben ik nog niet boven de 70 mijl/uur (= 112 km/u) mogen gaan, maar meestal is 45 tot 60 de standaard. En dit op goed onderhouden en zeer overzichtelijke wegen. Toch beetje jammer.