Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
03-06-2010
IJSBLOEMEN
Ja, ik bedoel geen ijsbloemen op de ruiten (kunnen ook mooi zijn) als het 's winters vriest, maar ijsbloemen in de tuin. Een maand geleden waren we in een tuincentrum en daar zagen we o.m. deze ijsbloemen. Thuis gekomen snel in de grond geplant. Als je de plantjes in het begin bekijkt is er van de prachtige kleuren nog niet veel te bemerken. Het is een groene massa dat met een hele lichte zilverkleur als het ware bespoten is. Een maand later, en in de volle zon, zien ze er heel anders uit! De bloemen gaan open zo lang de zon schijnt en je ziet de prachtigste kleuren. Ik kende ze van vroeger onder de welluidende naam Mesembryanthemum maar kennelijk heten ze tegenwoordig Dorotheantus. Hoe dan ook: ijsbloemen zij schitterend.
Vandaag wordt er bij mijn atletiekvereniging SISU weer een competitie wedstrijd voor C-D junioren gehouden. C-D junioren zijn jeugdigen van 12 t/m 15 jaar. Er is altijd veel deelname in deze categorie en doordat er nog veel ouders meegaan als begeleiding ook altijd een drukte van belang. De voorbereidingen voor deze wedstrijd zijn de dagen hiervoor al verricht. Ik ben lid van de Wedstrijd Organisatie Commissie en mede verantwoordelijk voor het goede verloop van de wedstrijd.
Gistermiddag hebben we de sectoren voor discus en speer uitgezet, steeds een tijdrovend karwei. De sectoren moeten onder een bepaalde hoek worden uitgezet Op deze foto is de discussector te zien en aan de overkant ligt de sector voor het speerwerpen. De witte lijnen bestaan uit lint die met U-vormige haken worden vastgezet aan de grond. De geworpen discus moet binnen de witte lijnen landen anders is een worp ongeldig.
Hier een detail van zo'n U-vormige haak; om de 3 meter wordt een haak in de grond geslagen om het lint op zijn plaats te houden. Met name als er een stevige wind waait is het een lastig karwei want voor je het weet draait het lint alle kanten op en kun je er niets meer mee beginnen. Afhankelijk van de categorie atleten is een sector 40 tot 60 meter lang.
Een overzichtsfoto van 100 m horden voor meisjes C-junioren. Op de voorgrond de scheidsrechter aankomst die toeziet op het goede verloop bij de finish.
Jonge atleten bekijken de eerste resultaten op de aangeplakte uitslagenlijsten.
Mieren zijn heel bijzondere insecten. Als je ze zo met het blote oog bekijkt zijn het hele nietige diertjes, slechts enkele millimeters groot. Toch kunnen ze verhoudingsgewijs hele massas verplaatsen die vele malen groot zijn dan de mier zelf.
Mieren zijn sociale insecten, d.w.z. ze leven in kolonies met een koningin, werksters en mannetjes. De werksters zijn weer onderverdeeld in verkenners, voedselverzamelaars, nestonderhouders, kinderverzorgsters en soldaten. De mannetjes daarentegen zorgen slechts voor de voortplanting en sterven daarna. Geen al te mooi vooruitzicht!!
De soldaten graven de nesten van de mieren en de verkenners gaan op zoek naar voedsel terwijl de voedselverzamelaars het proviand naar de nesten transporteren.
Waarom nu dit hele verhaal?
We zitten op het terras van het mooie en lekker warme weer te genieten. Door de langdurige droogte zijn helaas de mieren erg actief. Plotseling zie ik iets heel bijzonders. Een dooie vlieg ligt op de rug maar schuift tergend langzaam richting een mierennest. Als ik goed kijk zie ik dat een mier deze vlieg aan een van de poten voorttrekt.
Snel mijn camera gepakt en enkele dichtbij-fotos gemaakt.
Hier heeft de mier de vlieg bij één van de poten vastgepakt.
Hier is duidelijk het verschil in grootte te zien van mier t.o.v. de vlieg. De familie mier zal wel gesmuld hebben van een heerlijke vliegenbiefstuk.
Vandaag is het Pinksteren, één van de hoogtijdagen in de christelijke kerken. Met Pinksteren wordt herdacht dat de Geest van God over de mensheid wordt uitgestort . Het markeert als het ware het begin van de christelijke kerk.
De kerkelijke kleur is met Pinksteren natuurlijk rood en daarom is het antependium deze zondag rood om aan te geven dat het Pinksterfeest is.
In onze wijkkerk is het al jaren een traditie om met Pinksteren ballonnen op te laten na afloop van de kerkdienst. Door gemeenteleden worden kaartjes met naam en adres ingevuld en aan ballonnen gehangen. Op de kaartjes staat een pinkstergroet.
Iedereen staat al klaar om zijn of haar ballon los te laten, de predikant geeft het "startschot" en alle ballonnen kiezen het luchtruim..........
om zich met de windstroom mee te laten drijven. Nu maar afwachten welke ballon de grootste afstand heeft afgelegd.
De prot.wijkgemeente, waartoe ik behoor, is een zeer levende kerk. Naast natuurlijk de wekelijkse kerkdiensten, jeugdkerk en kindernevendiensten worden er ook allerlei activiteiten op touw gezet. Ik noem er enkele: een leesgroep die een uitgekozen boek bespreekt, de zanggroep Together, quilten, organiseren van fancy fairs. Daar zijn veel vrijwilligers bij betrokken. Nu is er ook een fietsgroep opgericht en mij is gevraagd of ik zo nu en dan een tocht wil uitzetten en begeleiden. Gistermiddag was het zover!
Fietstochten kun je prachtig uitzetten door gebruik te maken van zogeheten knooppunten. Hier zie je zo'n bord met als knooppunt nr. 60. Vanuit dit knooppunt kun je de diverse nummers van de route die je wilt fietsen bijv. op een papiertje schrijven, een rondrit maken en op hetzelfde punt weer uitkomen. Maar je kunt ook van knooppunt naar knooppunt fietsen en op die manier een mooie tocht door de betreffende streek maken. Maar aan de hand van een knooppuntenkaart kun je thuis ook zo'n tocht uitstippelen. Door heel Nederland is een knooppuntennetwerk aangelegd met afgebeelde borden en paaltjes met daarop de nummers van de knooppunten.
Onze tocht begon deze zonnige middag bij knooppunt 55. Dat is het startpunt aan het Almelo-Nordhornkanaal bij de Pook. Zoals op dit bord te zien is kun je ook andere richtingen kiezen: wij gingen richting nummer 56.
Een deel van de groep op weg naar nummer 56.
Het was prachtig weer, de zon scheen volop en er was niet al te veel wind. Overal zag je de boeren druk bezig met het eerste gras te maaien of al binnen te halen. Een heerlijke hooilucht kwam ons regelmatig tegemoet.
Onderweg kwamen we steeds weer mooie plekjes tegen.
Hier een weiland waar het gedroogde gras al bij elkaar is geschoven om vervolgens in balen verpakt te worden.
Een goede kennis van mij, woonachtig in de wijk Windmolenbroek, heeft een ontwerp nodig dat ik gemaakt heb voor jubilea in de postzegelclub. Omdat het vandaag mooi weer is besluit ik om zelf maar voor postbode te spelen. De fiets gepakt en niet gekozen voor de korstste weg dwars door de stad maar via de buitenkant. Eerst richting Wierden langs het fietspad aan de Schuilenburgsingel. Plotseling zie ik, vlak voor de brug bij Wierden, een bordje met onduidelijke letters en een steen waarop te lezen is SCHUILENBURG. Vandaar de naam voor de autoweg, de Schuilenburgsingel. Na thuiskomst dit woord gegoogled en welja, omstreeks 1100 lag bij Almelo een motetkasteel met die naam! Nooit geweten. Op de hoogte van het Twentekanaal buigt het fietspad iets van de snelweg af en je hebt geen idee meer dat je bijna langs een hele drukke weg fietst. Een boer is het eerste gras aan het maaien en je ruikt de frisse geur van pas gemaaid gras. Een jong konijn komt plotseling uit het hoge gras tevoorschijn en gaat er als een "haas" vandoor. Dan fiets ik de wijk weer binnen en stuit iets verder op een opstopping van auto's. Een aanrijding en in de kortste keren zit de weg verstopt. Met veel lawaai komt de politie, drie man sterk, met sirene en zwaailichten aangereden terwijl er alleen maar blikschade is. Na de post bezorgd te hebben besluit ik richting het Nijrees weer naar huis te fietsen. Op de terugweg fiets ik door de Bornerbroeksestraat en langs de buurt waar we de eerste huwelijksjaren hebben doorgebracht. Je kent deze omgeving niet meer terug: winkels zijn verdwenen, er zijn barretjes, pizza- en shoarmabakkers voor in de plaats gekomen. Wat kan een buurt veranderen. Thuis gekomen kijk ik op mijn km. teller en zie dat ik in korte tijd toch weer 16 km heb weggefietst! Een mooie tocht en dan zijn er ook nog inwoners die Almelo maar niks vinden. Ze moeten de fiets pakken en rondrijden want waar vind je in Nederland nog zoveel natuur onder de rook van de stad.
Gisteravond eindelijk weer muziekrepetitie. Twee weken geen muziek maken, althans in orkestverband, is niets voor mij. Het liefst speel ik iedere week maar ja, vakanties maken dat niet altijd mogelijk. Het was overigens gisteren een drukte van belang want de dirigenten van het jeugdorkest en het A-orkest hadden de handen ineen geslagen en beide orkesten samengevoegd. De achterliggende gedachte was om de jeugdige muzikanten te laten proeven aan het grote orkest. Een uitstekend initiatief want dat stimuleert de pas beginnende jeugd om verder te gaan. We speelden samen een aantal stukken uit "AT THE FAIR" van Ivo Kouwenhoven, nl. "Merry-Go-Round", "Haunted House", "Cake-Walk" en "Bumper Cars". Afsluitend speelden we gezamenlijk "Fanfare 2000" van Brian Connery. De jeugd speelde de stukken in een eenvoudige bewerking, terwijl de muzikanten van het A-orkest de volledige partijen voor hun rekening namen. Na de pauze vervolgde het A-orkest de repetitie met onder meer twee nieuw stukken: de mars "Felsenfest" van Erwin Trojan en "Sky Raiders" van Bruce Fraser.
Het is donderdag, Hemelvaartsdag. Traditiegetrouw een dag om er op uit te trekken. Bekend is natuurlijk het dauwtrappen, 's morgens voor dag en dauw erop uit. Vroeger was het wandelen maar dat is in de loop der tijd overgegaan in fietsen of een ritje maken met de auto. Fietsen helaas gaat niet meer want mijn vrouw is na een heupoperatie bang geworden in het verkeer; alleen nog hele korte afstanden in de buurt. Dus wordt het meestal een rondrit door ons mooie Twente met ergens een korte wandeling. Vandaag is het helaas koud en regenachtig, niet bepaald weer om van de natuur te genieten.
Ja, en wat kies je dan? De woonboulevaard? Nee, liever niet en omdat we toch nog plantjes in de tuin nodig hebben wordt het een tuincentrum hier in de buurt.
"Tja, zal ik deze er nog bij nemen?" denkt Iet. Ik wijs nog op het prijsbordje maar dat maakt kennelijk geen indruk. Ook mijn opmerking dat zo'n stekkie nog geen tien jaar geleden omgerekend 3,70 gulden kostte snijd geen hout. Ze maakt het af met de opmerking "Ik moet toch wat in de bloembakken hebben en als ze mooi bloeien ben je de prijs al weer vergeten!" Tegen zoveel wijsheid kan ik niet op.
Na al dat gescharrel door het tuincentrum krijgen we trek in koffie dus op naar 't Koffieheukske". Voor de niet-ingewijden: een heukske is het Twents voor hoekje.
Natuurlijk niet alleen een kop koffie maar ook wat lekkers erbij.
Regelmatig wandel ik met onze "leasehond" Blue door de buurt. Tot voor kort was het mij nooit opgevallen maar nu zie ik ineens hoe buurtbewoners hun voortuinen inrichten. Je kunt de gekste, fraaiste, ongewoonste en meest bijzondere voorwerpen bewonderen.
In deze voortuin is een rondje gemaakt van basaltstenen, met pontificaal in het midden een stenen "GP" ofwel een Jeep! Even ter verduidelijking: GP is de afkorting van General Purposes (=algemene toepassingen), dat werd uitgesproken als GeePee en op de duur werd verbasterd tot Jeep.
Deze bewoner heeft toch een iets groter gevoel voor kunst want hij (of zij) heeft een kinderbeeldengroep op een betonnen sokkel gezet. Overigens niet de fraaiste ondergrond voor zo'n mooi beeld.
Weer zo'n paar werkschoenen, gegoten in beton. Om het geheel te verfraaien zijn er wat witte steentjes bijbestrooid en verder afgemaakt met een paar zwerfkeien.
Dit fraaie bronzen beeld wordt omzoomd met planten.
Ook Atlas ontbreekt bij ons in de buurt niet! Nou ja, Atlas, ik denk eerder dat het mevrouw Atlas is.
"En", zult u zich afvragen, "hoe ziet je eigen voortuin er wel uit?" Met die vraag heb ik rekening mee gehouden. Hier het fotografische antwoord!
Zojuist ben ik teruggekomen uit de stad om het ontsteken van het bevrijdingsvuur bij het stadhuis mee te maken. Overigens moet me nog wel van het hart dat ik op de heenweg naar het centrum in de wijk Rosarium drie - ja u leest het goed: drie - vlaggen halfstok zag hangen en dat op Bevrijdingsdag!! Kennelijk waren de bewoners nog in diepe slaap en hadden ze vergeten de vlag gisteravond op tijd binnen te halen.
Het bevrijdingsvuur is door de Almelose Ruiten Drie wielrenners vanuit Wageningen opgehaald. Hier komen ze aan, voorafgegaan door de Toronto Fire Services doedelzakband die hier te gast zijn.
Het talrijke publiek luistert naar een korte toespraak van de burgemeester van Almelo.
Dit zijn de Canadese veteranen EdgarBedard en Arthur Webster die al jaren Almelo een bezoek brengen in mei. De Canadees Webster was op 4 april 1945 daadwerkelijk betrokken bij de bevrijding van Almelo
Burgemeester Jon Hermans- Vloedbeld overhandigt het bevrijdingsvuur aan Edgar Bedard. Samen lopen ze naar de plek waar het vuur gedurende een aantal dagen zal branden.
Op 4 mei herdenken we de slachtoffers die gevallen zijn in de Tweede Wereldoorlog. Ik schrijf uitdrukkelijk "Tweede Wereldoorlog" want voor mij is dat de grondslag van 4 mei. Ik kan me nog steeds niet vinden in hetgeen er later aan toegevoegd is: vredesmissies, Korea, enz., enz. Komt dat vanwege het feit dat ik deze oorlog toch erg bewust heb meegemaakt? Jammer is het ook dat het einde van de oorlog in Nederlands Indië op 15 augustus 1945 hieraan niet gekoppeld kon worden. Natuurlijk liggen mei en augustus ver uit elkaar, maar toch. Nu worden deze plechtigheden hier in Almelo op verschillende tijdstippen gehouden. De nationale herdenking in Amsterdam was jaren geleden m.i. ook helemaal uit de hand gelopen doordat de soberheid die zo'n bijeenkomst toch behoord te hebben, steeds verder onder druk kwam te staan. Het werd een kranslegging door allerlei instanties: Rode Kruis, COC, politie, Nationale Reserve, brandweer. Je kon het zo gek niet bedenken of er werd weer een nieuwe naam aan toegevoegd. Gelukkig is dat verleden tijd en is men zo ongeveer weer terug bij de oorsprong. Helaas is hier in Almelo juist het tegendeel het geval. Ik zie allerlei allerlei groeperingen en instanties een krans leggen: het Rode Kruis, de jeugdbrandweer, Armeniërs, de Joodse gemeenschap, het COC, de politie, de burgemeester van partnerstad Iserlohn, Amnesty International. Stop toch met deze "vakjesvullerij" en ga terug zoals deze herdenking in oorsprong is opgezet: sober en slechts met enkele kransleggingen.
Vanmorgen werd door de Lionsclub Almelo een Badeendjesrace georganiseerd. De opzet hiervan is om, in samenwerking met de Wilde Ganzen, geld in te zamelen voor het project "Fight for Sight". Dit is een project dat wereldwijd blindheid en visuele beperkingen wil voorkomen of wil genezen. In de Almelose AA of zoals de volksmond zegt de Lolee werden honderden genummerde badeendjes in het water gestort. Men kon een eendje sponsoren voor het bedrag van 2 euro. Het was de bedoeling dat de eendjes stadinwaarts stroomden tot aan de finish bij café België in het centrum.
Om voldoende stroom in het water te krijgen was aan het waterschap gevraagd een aantal stuwen te sluiten zodat tijdelijk het peil van de Lolee met 30 cm. werd verhoogd. Desondanks kwam er in het begin nauwelijks beweging in de eendjes. Een telefoontje naar het waterschap zorgde ervoor dat er meer stuwen stroomopwaarts werden geopend. Toen kwam er pas vaart in en.........
.......mede onder de klanken van "Alle eendjes zwemmen in het water" dat door het dweilorkest "De Dwarsliggers" ten gehore werd gebracht, zwommen de eendjes nu snel naar de finish.
Deze vier koplopers passeerden in nauwe samenwerking de finish onder het goedkeurende oog van een notaris. Kennelijk was er onderweg behoorlijk wat strijd geleverd want het kwartet ging, kennelijk door vermoeidheid, niet meer zo fier rechtop door de eindmeet.
Hier worden de winnaars uit het water gevist, de nummers worden opgelezen en genoteerd door de aankomstjury. Het was een prachtige gebeurtenis.
Vandaag nemen we afscheid van Benno, een zeer bijzonder mens. Hij overleed op 22 april j.l. door een noodlottig ongeval. Hij liet geen gezin na maar wel een hele grote schare aan vrienden en vriendinnen zowel hier in Nederland als ook in het buitenland. Benno is de zoon van goede vrienden van ons. Gisteren hebben we hem herdacht in een avondwake die werd bijgewoond door familie, vrienden, buren, collega's en verdere kennissen. Benno was spontaan en altijd opgewekt, behulpzaam voor iedereen, sportief maar vooral ondernemend. Reizen, de wereld verkennen was zijn lust en zijn leven. Wandelend, op de brommer, later per motor en op de fiets verkende hij alle windstreken van de wereld. Van de Noordkaap tot in Azië, van Zuid-Amerika tot Rusland, Afrika; Benno is daar geweest. Hij had al weer plannen om opnieuw Zuid-Amerika te verkennen en had al een nieuwe fiets hiervoor gekocht....... Naast reizen was atletiek één van de dingen die hij graag deed, met name kogelslingeren was zijn favoriete nummer. Van jongs af aan was hij ook zeer betrokken bij de scouting. Kortom: altijd druk bezig maar toch nam hij alle tijd voor iedereen. "Kan niet" kwam in zijn woordenboek niet voor, "Donders" was één van zijn gevleugelde woorden. Vanmiddag nemen we afscheid van hem.
Gistermorgen heb ik met een ensemble van Wilhelmina gespeeld in een kerkdienst van de Baptistengemeente "Het Venster" in Hengelo. Het was een hernieuwde kennismaking want vorig jaar speelden we daar ook al eens. Kennelijk is het goed bevallen want we werden opnieuw gevraagd door Jakob Fischer. Jakob is lid van deze gemeente maar tevens bastrombonist in mijn orkest. Enige tijd geleden vroeg hij of er orkestleden mee wilden werken aan een kerkdienst. Prompt reageerden weer een aantal muzikanten en zo begeleidden gistermorgen vijftien muzikanten de samenzang. Jakob heeft veel werk gemaakt met het uitzoeken en schrijven van de muziek maar daar is hij prima in geslaagd. We hebben nog geen geschikte muziekpartijen voor het begeleiden van kerkdiensten en onze wens is dan ook de muziek uit het Liedboek voor de Kerken op termijn aan te schaffen. Enig probleem is dat er een behoorlijk prijskaartje aanhangt. Mochten er kerken zijn die ons ensemble ook eens willen horen tegen een redelijke vergoeding, dan houden wij ons aanbevolen!
Hier is Jakob druk bezig met het geven van de laatste instructies.
Eenmaal per week hebben we de hond van onze buren te logeren. Dat is altijd erg gezellig en een fikse wandeling staat meestal op het programma. Zowel Blue - want zo heet zij - als ikzelf krijgen dan de nodige beweging. Maar dat niet alleen, het is ook steeds weer een belevenis wat je zoal vlakbij in de buurt kunt zien. Een paar honderd meter wandelen en ik zit al in de vrije natuur. Met name nu alles uitloopt is het een genot om zo'n wandeling met Blue te maken. Camera natuurlijk mee en dan de mooiste plekjes vastleggen. Ik heb met het plaatsen van foto's alleen één probleem: ik weet van bloemen bijna nooit wat het zijn. Dat dit detail mooi is weet ik wel maar welke bloem het is? Misschien dat een bezoeker van mijn blog mij eens op weg wil helpen.
Het is een lust voor het oog als je langs zo'n bosschage wandelt. Als struiken pas uitlopen is het groen nog zo mooi licht van kleur.
De kranten hebben er vol van gestaan, je kon geen tv programma bekijken of de discussie of het nieuws ging over de vulkaan EYJAFJALLALÖKULL. Ja, inderdaad die vulkaan die het vliegverkeer in heel Europa - en daarbuiten - helemaal stillegde. We hadden net de Icesafe affaire achter de rug en dachten dat we geen last meer hadden van die IJslanders. Mooi fout gedacht want ze hebben ons opnieuw bij de neus. Wat een toestanden! Toen de weerman een paar foto's toonde van zonsondergangen met ongewone kleureffecten, dacht ik bij mijzelf: "Dat moet ik ook maar eens doen".
Afgelopen zaterdagavond mijn camera gepakt en in de buurt rondgefietst om een mooie locatie te zoeken voor een paar opnamen. Dat viel nog niet mee maar ik ben er toch naar mijn bescheiden mening in geslaagd.
Gisteravond waren we met de fanfare van Wilhelmina bij het Meester Siebelinkhuis om daar weer eens een concert te geven. Het "Meester Siebelinkhuis" is het eigen gebouw van stichting "De Klup" die zich inzet voor mensen met een verstandelijke beperking in de regio Almelo. Het onderkomen is genoemd naar de grondlegger van deze stichting, Meester Siebelink. Hij kreeg het o.a. bij de gemeente voor elkaar dat de stichting grond ter beschikking kreeg. Subsidie voor het bouwen kreeg hij niet, maar meester Siebelink wist via allerlei acties geld bijeen te verzamelen om zijn doelstelling waar te maken. In 1975 werd het gebouw geopend en werd er gestart met allerlei activiteiten voor mensen van die doelgroep. Een groep van ongeveer 300 vrijwilligers en 9 beroepskrachten begeleidt allerlei activiteiten. Deze groep verzorgt ook mogelijkheden voor aangepaste vrijetijdsbesteding in de eigen omgeving. Men kan er sporten, stijldansen, kooklessen volgen, computeren, modelbouwen, enz., enz. Op gezette tijden geven we daar een concert en het is telkens weer dankbaar werk om voor deze bezoekers muziek te maken. Op hun manier beleven zij de muziek en genieten ervan. We begonnen op een zeer ongebruikelijke manier. Wat was het geval? Onze slagwerker is student in Nijmegen en komt pas aan het eind van de week naar Almelo. Aangezien het concert al om 19.00 uur begon, kon hij niet op tijd aanwezig zijn. Martijn, onze dirigent, mag gelukkig ook graag een partijtje drummen en nam daarom plaats op de slagwerkerskruk. Onze eerste bugelist Stefan - de broer van Martijn - nam het stokje even van hem over en leidde het orkest met verve door het eerste nummer La Storia van Jacob de Haan. Ondertussen was slagwerker Laurens gearriveerd en konden we in de goede bezetting het concert vervolgen met marsen, filmmuziek, zuidamerikaanse klanken en muziek uit een TV serie. We sloten het concert af met de mars "Star Lake" van de bekende Engelse componist Eric Ball. Aangezien Martijn een beetje vermoeid was geraakt van al dat dirigeren, vroeg hij of iemand uit het publiek hem wilde vervangen. Dat was niet aan dovemansoren gezegd want direct meldde zich een aantal kandidaten. De keuze viel uiteindelijk op een dame en deze dirigente in spé loodste ons trots en feilloos door het nummer; ze kreeg een ovationeel applaus! Het was een prachtig besluit van een mooie avond.
In november 2008 kreeg ik als secretaris van de Volkstuinen Haghoek een telefoontje van het stadhuis met de vraag of ik nog dezelfde dag wilde doorgeven welke verbeteringen er voor de tuinen op ons verlanglijstje stonden. En als het niet direct lukte dan graag de andere dag! Wat bleek: een mogelijkheid om een rijksbijdrage aan te vragen voor duurzame investeringen - hekwerken en toegangswegen - voor de volkstuinen in Almelo was ergens blijven liggen, vandaar. Een snelle telefoonronde naar de tuinders resulteerde in de wens voor een goed en afsluitbaar hekwerk rondom het complex omdat er regelmatig onbevoegden op de tuinen waren gesignaleerd. Mei 2009 bleek deze aanvraag te zijn gehonoreerd en volgden er besprekingen met een ambtenaar over onze wensen, met name waar we toegangspoorten wilden hebben.
Begin november van het afgelopen jaar zou het plaatsen van de hekwerken beginnen en daarom moesten de bestaande hekken direct verwijderd worden. Helaas liep het niet helemaal zoals gepland. Begin november werd in eerste instantie begin december maar ook op die datum ging het om onbekende reden niet door. Zoals bovenstaande foto aangeeft lag het complex vanaf november geheel open en iedereen kon er zo oplopen. Dat gebeurde ook want er verdwenen allerlei spullen. Vervolgens viel de strenge winter in en kon er niet gewerkt worden.
Eindelijk in maart kwam dan het verlossende telefoontjes dat het plaatsen van het hekwerk in Almelo zou beginnen. Begin van deze week zijn de hekwerken geplaatst en is het complex goed afgeschermd, dus eind goed, al goed!
Zojuist op tv geluisterd en gekeken naar Bach's Mattheüs Passion. De uitzending kwam uit de Eusebius kerk in Arnhem met als uitvoerenden een aantal solisten en het Holland Boy's Choir uit Elburg onder leiding van de dirigent Pieter Jan Leusink. Het leden van het orkest speelden op authentieke instrumenten wat aan de uitvoering een zekere charme gaf. Het was kennelijk geen directe uitzending want je kon aan de wisselingen van de beelden zien dat die op verschillende plaatsen (en tijden?) in de kerk waren opgenomen. Je krijgt dan het gevoel dat het wat kunstmatig van opzet is. Er was ook geen publiek bij aanwezig en dat geeft zo'n uitvoering toch een wat, ja hoe moet ik dat zeggen, steriele uitstraling. Geroezemoes bij korte pauzen en onderdrukte kuchjes van het publiek ontbraken dan ook. Jarenlang heb ik de uitzendingen uit Naarden bekeken en die zijn in mijn optiek veel sfeervoller.
Niet alleen het tuinseizoen is aangebroken, ook voor de atletiek is het seizoen weer begonnen. Vandaag gingen de jonge atleten uit de startblokken met hun wedstrijd voor C/D junioren en pupillen. Gelukkig waren de weersomstandigheden veel beter dan er voorspeld was: geen regen maar wel wat veel wind en dat beïnvloedt vaak de prestaties, met name voor de loopnummers. Veel jonge atleten beleven hier hun eerste echte wedstrijd en dat kun je vaak bemerken door de gespannen gezichten.
Ja, ik bedoel geen ijsbloemen op de ruiten (kunnen ook mooi zijn) als het 's winters vriest, maar ijsbloemen in de tuin. Een maand geleden waren we in een tuincentrum en daar zagen we o.m. deze ijsbloemen. Thuis gekomen snel in de grond geplant. Als je de plantjes in het begin bekijkt is er van de prachtige kleuren nog niet veel te bemerken. Het is een groene massa dat met een hele lichte zilverkleur als het ware bespoten is. Een maand later, en in de volle zon, zien ze er heel anders uit! De bloemen gaan open zo lang de zon schijnt en je ziet de prachtigste kleuren. Ik kende ze van vroeger onder de welluidende naam Mesembryanthemum maar kennelijk heten ze tegenwoordig Dorotheantus. Hoe dan ook: ijsbloemen zij schitterend.
Gistermiddag hebben we de sectoren voor discus en speer uitgezet, steeds een tijdrovend karwei. De sectoren moeten onder een bepaalde hoek worden uitgezet Op deze foto is de discussector te zien en aan de overkant ligt de sector voor het speerwerpen. De witte lijnen bestaan uit lint die met U-vormige haken worden vastgezet aan de grond. De geworpen discus moet binnen de witte lijnen landen anders is een worp ongeldig.
Een goede kennis van mij, woonachtig in de wijk Windmolenbroek, heeft een ontwerp nodig dat ik gemaakt heb voor jubilea in de postzegelclub. Omdat het vandaag mooi weer is besluit ik om zelf maar voor postbode te spelen. De fiets gepakt en niet gekozen voor de korstste weg dwars door de stad maar via de buitenkant. Eerst richting Wierden langs het fietspad aan de Schuilenburgsingel. Plotseling zie ik, vlak voor de brug bij Wierden, een bordje met onduidelijke letters en een steen waarop te lezen is SCHUILENBURG. Vandaar de naam voor de autoweg, de Schuilenburgsingel. Na thuiskomst dit woord gegoogled en welja, omstreeks 1100 lag bij Almelo een motetkasteel met die naam! Nooit geweten.
Gisteravond eindelijk weer muziekrepetitie. Twee weken geen muziek maken, althans in orkestverband, is niets voor mij. Het liefst speel ik iedere week maar ja, vakanties maken dat niet altijd mogelijk.
De kranten hebben er vol van gestaan, je kon geen tv programma bekijken of de discussie of het nieuws 
Afgelopen zaterdagavond mijn camera gepakt en in de buurt rondgefietst om een mooie locatie te zoeken voor een paar opnamen. Dat viel nog niet mee maar ik ben er toch naar mijn bescheiden mening in geslaagd. 
Gisteravond waren we met de fanfare van Wilhelmina bij het Meester Siebelinkhuis om daar weer eens een concert te geven. Het "Meester Siebelinkhuis" is het eigen gebouw van stichting "De Klup" die zich inzet voor mensen met een verstandelijke beperking in de regio Almelo. Het onderkomen is genoemd naar de grondlegger van deze stichting, Meester Siebelink. Hij kreeg het o.a. bij de gemeente voor elkaar dat de stichting grond ter beschikking kreeg. Subsidie voor het bouwen kreeg hij niet, maar meester Siebelink wist via allerlei acties geld bijeen te verzamelen om zijn doelstelling waar te maken. In 1975 werd het gebouw geopend en werd er gestart met allerlei activiteiten voor mensen van die doelgroep. Een groep van ongeveer 300 vrijwilligers en 9 beroepskrachten begeleidt allerlei activiteiten. Deze groep verzorgt ook mogelijkheden voor aangepaste vrijetijdsbesteding in de eigen omgeving. Men kan er sporten, stijldansen, kooklessen volgen, computeren, modelbouwen, enz., enz.
Eindelijk in maart kwam dan het verlossende telefoontjes dat het plaatsen van het hekwerk in Almelo zou beginnen. Begin van deze week zijn de hekwerken geplaatst en is het complex goed afgeschermd, dus eind goed, al goed!
