Ik ben Godijn Robert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Roberto.
Ik ben een man en woon in Brakel Everbeek(boven) (België) en mijn beroep is pré pensioen.
Ik ben geboren op 11/06/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tuinieren,klussen,lezen,reizen,internet.
Everbeek, blijft me boeien,het verleden,he
Verhalen,activiteiten, Everbeek,blijft ons facineren. Het is een mooi, rustig dorp op taalgrens in de mooie Vlaamse Ardennen,het frans is hier nooit ver af.
Deze site gaat over het dagelijks leven,vroeger en nu.
Vroege herinneringen, verhalen,merkwaardige figuren,gebeurtenissen.
U kunt er ook aankondigingen voor een plaatselijke festiviteit op plaatsen.
Uw mening geven, zelf een verhaal aan toevoegen.
Kortom dit is de site van en voor Everbeek!
01-10-2009
Een simple kassei
Deze week tijdens mijn wekelijkse tocht naar de werken op de Hoogbos, viel plots mijn oog op een simple kassei steen. In feite een stom dood voorwerp waar niet veel over te vertellen valt. Maar toch, ik liet mijn verbeelding even haar gang gaan en zie plots ging ik die simple steen helemaal anders bekijken. Hier onder ziet u een fragment uit de Hoogbos, zo als ie er nu bij ligt, velen onder u beseffen of weten niet dat de oude Hoogbos, zoals hij vroeger was, gewoon is blijven liggen onder de tarmac, die in de jaren '60 is aangebracht.
Het verhaal van die kassei begint in de "Carriéres de Lessines", waar deze mooie met de hand gekapte porfiersteen is geboren, uit een stuk rots die door onze voorvaderen met zweet en veel handenarbeid uit de Lessense ondergrond is weggehakt. Vroeger was zijn oppervlak ruw en scherp, maar door het jarenlang intens gebruik is hij mooi glad geworden. De mannen van Everbeek en omstreken trokken toen iedere dag te voet naar Lessen om daar in de steengroeven de zware arbeid te gaan verrichten. Kunt u zich dat voorstellen alle dagen, 6 dagen per week te voet naar Lessen om daar gans de dag titanen werk te gaan verrichten en 's avonds na de dagtaak op de klompen terug naar huis te komen, winter en zomer ! De zondag was er toen om in de eigen tuin of stukje grond te zorgen dat het huishouden van het nodige eten werdt voorzien. Die knappe kassei heeft een lange reis gemaakt in een houten boerekar op hoge houten wielen, voorzien van een stalen band en getrokken door 2 machtige boerepaarden en na een uren lange reis is hij hier dan aangekomen! De kasseiers hebben hem dan met veel beroepsfierheid in de weg geplant, niet zo maar, maar met een mooie rug in het midden van de weg. Kan u zich voorstellen hoeveel stenen zo'n kasseier in zijn hand nam ierdere dag opnieuw en opnieuw, met de rug gebogen, bezweet of nat ! Maar het waren andere tijden, zegt men nu ! Wanneer de nieuwe kasseiweg is aangelegd kan ik niet achterhalen. Mijn moeder heeft hem niet weten aanleggen en ze is geboren in 1923. Dus gaan we er van uit dat de Duitsers in 1914 zijn overgetrokken, de ouderen spraken steeds vol schrik over die verschrikelijke Hulanen te paard, met punthelm en lans, en op hun trip naar huis in 1918, waarschijnlijk zijn ze er ook overgetrokken , niet te vergeten dat het hier toen sperrgebiet was, dus passeerden er toen ook veel smokkelaars er over. Mijn grootvader zal hem ook enige keren in die periode met tegenzin genomen hebben, toen hij maar liefst 8 maal in de Geraardsbergse gevangenis van de kommandatuur, wegens smokkelen belande . Als die steen nou eens kon praten, over de eerste auto, de eerste tractor, over de mensen die hem dagelijks gebruikten, soms uitbundig, feestelijk, een beetje dronken, mensen vol verdriet, mensen die een groot geheim meedragen, over de tragedies die zich afgespeeld hebben, waarvan hij bevoorrechte stille getuige was, over grote liefdes die begonnen of eindigden in zijn nabijheid. Deze steen was ook getuige van de 2e wereldbrand, toen eerst de Engelsen er over terugtrokken gevolgd door de Duitsers, 4 jaar later alles terug nog eens maar in een andere volgorde. Na deze oorlog werd alles beter er kwam opnieuw rust. Hij heeft ze allen gezien, Djef de fosman die van zijn werk weer veel te laat dronken naar huis kwam, Nonkel Fil met zijn kar en koe, op zondag passeerde hij met de triporteur die omgebouwd was tot ijskar, Leon Spelleman met de sporen op de rug, die bomen was gaan snoeien, Jules die van markt kwam met zijn biggenwagen, Mulder D'hose met zijn kar vol kersen beladen, Nest met zijn reuzepaarden die met 2 volle karren kolen van het station in Brakel kwam, het vuur sprong uit zijn koud lichaam en dat van zijn collega's toen Nest de paarden aanspoorde, Seus had net zijne eerste depanneur, een Ford Canada afkomstig uit de oorlog, in elkaar geknutseld, Nank Van Hoecke passeerde blijgezind met zijne Willy's, de muelder kwam traag bovengekropen in zijn groene Ford, Fone Chasseur met zijn bierkar getrokken door zijn trouwe Mie, s'avonds kwam Mie op automatische piloot naar huis , het leven van een biersteker was hard. Smouter ging met de Matchless naar Brakel bij zijn lief, met zijn trouwe boxer Diane in zijn spoor, Mijnheerke Kielemoes liep op zondag blijgezind ,de strohoed op zijn hoofd en met zijne canneton al zijn landerijen aan te wijzen aan zijn vrouw en dochter, Nestor Stinus die met zijne Adler naar de Zweden ging werken, onderaan de berg wachte Teuneke Ockerman met zijne Salira hem op, ze werkten samen, en boven op de Marolle was kermis bij Dulle Branke, De Muizer had net de koers gewonnen op zijn zelf gemaakte vélo, Pépé was zij vaste soigneur, iedereen van ver en bij was terug van de partij en de Fanfare van Nank Koater speelde er lustig op los, Djeef Vos, had een beetje te veel gedronken en werdt op de platte houten kruiwagen gezet en vastgebonden, zijn Marie kon terug den berg af met hem, naar het verre Verrebeek. Hoeveel malen ben ik over de steen gepasseerd?, niemand kan het zeggen, op vaders schouders,te voet, op mijn klein fietsje, op mijn grote vélo, ne Solidor uit Oudenaarde, mijn eerste brommer, ne Flandria Rocket Grand Sport, wat een machien zeg, toen der tijd. En net toen ik 16 jaar werdt en met mijn Flandria mocht rijden, werd het donker voor onze trouwe steen. In 1964 werden langs beide zijden van de weg betonnen goten geplaatst, en werdt er een laag grove steenslag over de weg gelegd, en daar over een flinke laag tarmac en zo verdwenen onze trouwe kasseien tot vandaag, 2009 in het donker, om nu terug op te duiken. Ze worden allen er uit gehaald en zullen wel ergens anders een nieuw leven beginnen, want zo'n kassei is onsterfelijk !!! 1964 ? Hoe ik er aan kom ? Wel zoals eerder aangehaald werdt ik 16 jaar in 1964 en kreeg ik mijne Flandria en tijdens een van mijn eerste testritten op de weg in aanbouw,op die grote rakellen, belande ik pardoes op mijne smikkel , met veel blikschade en veel verschroeid vlees!
